Nog maar goed bekomen van de ‘rewind’ ‘Dubnobasswithmyheadman’, vorig jaar in de AB, Brussel (hun doorbraak , 20 jaar terug btw) en het concert dat ze gaven als één van de afsluitende acts in de dance hall op Pukkelpop , overdonderde het Britse trio Underworld ons – opnieuw – met ‘positive feelings’ , ‘smileys’ en ‘handjes in de lucht’.
Liefst twee uur lang hield Underworld zijn publiek stevig vast met een heerlijk genietbare trip, waar we meegevoerd en -gezogen werden op de repetitieve ritmiek , de geraffineerde opbouw , de tempowissels , de lichtvoetige elektronica van pompende en zalvende, trancy beats en de soundscapes waarover de zanglijnen zweven . De projecties, met selfies van Hyde, vloeistof dia’s en ga zo maar door, ondersteund van kleurrijke en witte flashlights, deden de rest op die sfeervolle en knallende beats .
Vanavond geen echt jong publiek , maar allemaal x-plussers , die in de nineties aanvoelden dat Underworld samen met o.m. Chemical Brothers en Prodigy de dance een gezicht gaven. En dat publiek genoot, golfde , zwalpte, danste , hotste heen en weer met de armen in de lucht of in allerlei bewegingen; een sterk onthaal bij elke wisseling, sfeer , ambiance, kortom een Koninklijk Circus letterlijk op zijn kop . Wat een enthousiasme en uitzinnige menigte!
Positivisme wenst de nieuwe plaat ‘Barbara Barbara, we face a shining future’ , een beetje gekke, omslachtige titel, uit te stralen, -‘you bring light into a dark place’- haalde Hyde ergens aan. Muzikaal heeft het nieuwe werk niet meer het overweldigende niveau van vroeger , maar “I exhale” en “If rah” zijn twee te koesteren nummers, die de set vanavond openden .
Het vaste duo Karl Hyde (zang) en Rick Smith (knoppenfreak) zijn nu al een paar jaar aangevuld met Darren Price. Achter een hoop elektronica staan de drie dicht bij elkaar opgesteld .
Met de eerste twee geraakten we snel in de juiste stemming. De aangename trance, dub, technobeats, de dwarrelende gitaarloops en de zweverige , nasale vocals doen hun werk . De mompelzang van Hyde , op z’n Mark E Smith’s, valt hier het meest op . Een ontspannende, leuke start, heupwiegend en met halfopen ogen werden de eerste danspasjes gezet …
“Dark & long” ( nu omgedoopt tot “Dark train”) en “Juanita” volgden . Vonken en vuur ervaarden we . “Juanita” was een absoluut hoogtepunt, ruim vijftien minuten lang werden we in die repeterende , opbouwende, stuwende ritmiek met z’n kenmerkende subtiele loops en bleeps omgeven. Duidelijk was ook hoe elk geluidje op zijn plaats viel. We klokten op ruim veertig minuten na de vier songs. De chemie van de sound zette zich over op z’n publiek . Af en toe kon en mocht het tempo zakken en dan kwam je al gauw bij de nieuwe terecht “Ova nova” en “Nylon strung” , meeslepende deephouse, rustpunten, die melancholisch aanvoelden en een hemelse zangpartij omvatten.
Elk nummer had zo wel zijn verhaal en hangt tussen toegankelijkheid , avontuur en experiment. “Eight ball” zweefde naar het aard paradijs en “Two months off” verscherpte terug de aandacht en het dansplezier. Het KC werd een danstempel met sterkhouders “Jumbo”, “Push upstairs” en “King of snake”. Ook “Ring road” overtuigde voldoende met z’n rockende dansbare grooves. Na een beheerste “Dirty epic” ( hier “Dirty club”) en het bezwerende “Low burn” , overladen van vocoders, kon Smith zich nu volledig laten gaan op kunstwerkjes “Rowla”, “Rez” en “Cowgirl” , die scheurden en schuurden . En het knalde tot slot op “Born slippy”, die na al die jaren met evenveel opwinding en speelplezier wordt gebracht . Iedereen in extase, niks anders dan dampende lichamen en lachende gezichten, zweetdruppels op het voorhoofd … En dan was het over & out . De drie vielen bijna in elkaars armen en bedankten voor de uitbundigheid!
Net als bij hun vorig concerten snoven we hier de clubsfeer op, beleefde iedereen ‘the time of his life’ en hadden we een samenhorigheid . Missie van Underworld geslaagd dus!
Organisatie: Live Nation