AB, Brussel programmatie + infootjes

AB, Brussel programmatie + infootjes Concerten 2025 02-01-25 - Ambtenarenbal (org: Vlaamse overheid) 13 + 14 + 15-01-24 - Rosas: Exit above (Org: AB + Kaaitheater + De Munt) 17-01-25 - Noordkaap (Winterthur theatertournee) (Org: AB + Greenhouse Talent)…

logo_musiczine_nl

Democrazy Gent - events

Democrazy Gent - events Concerten 2025 Uncle acid & The deadbeats (performs Nell’Ora Blu), Vooruit, Gent op 29 januari 2025 (ism VierNulVier) Kleine Crack & Slagter, VHS, Trefpunt, Gent op 30 januari 2025 (ism Different class) Livingston, Club Wintercircus,…

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Johan Meurisse

Johan Meurisse

zondag 24 april 2016 03:00

Goose - Uitdaging versus Zekerheid

Het West-Vlaamse Goose maakte vanavond een mooie afwisseling van het materiaal van de nieuwe cd ‘What you need’ en hun ‘Goose’ knallers . Een feestje met hun aanstekelijke hits en een genieten van een afterparty gevoel , een lazy sunday door de tragere, sfeervolle nummers …

Goose nam de tijd te werken aan het nieuwe materiaal . ‘What you need’ heeft met “Call me” een poppy frisse single uit en toont aan dat ze zichzelf steeds proberen heruit te vinden , nieuwe paden bewandelen zonder hun zo typische kenmerkende sound en identiteit uit het oog te verliezen . De electrorockers deden het dus op de vorige drie platen,  ‘Bring it on’, electro-rock om te beginnen, de psychedelische bedwelmende tunes op ‘Synrise’ en de groeiende voorliefde van een traditioneel instrumentarium (gitaar-bas-drums) op de derde ‘Control control control’. Goose gaat meer richting Depeche Mode van de ‘00s’ , compacte songstructuren in een sterke melodie op strakke en tragere beats . Hun elektronisch vernuft lijkt wel oneindig groot te zijn . Goose heeft zo zijn universum uitgebouwd …
In de ruim anderhalf uur durende set koos het viertal voor uitdaging versus zekerheid . Het eerste half uur kregen we de sfeervolle electrorockende tracks , die durfden op te bouwen en forser konden klinken in een donker  blauw , rood , paars decor . “What you need” , “Trip”, “So long” en “In the air” tekenden om net in de stemming te geraken, je weekend in te zetten of … andersom zoals zanger Mickael Karkousse aanhaalde ‘bij thuiskomst je even doen nagenieten van een leuk avondje uit’. Meer song , meer emotionaliteit en intimiteit, humaner door gitaar en bas, die zo hun plaatje innemen .
“Control” was dan de eerste felle dansbare track en maar één van de weinige van die derde plaat . “Call me” porde de samenhorigheid aan , door z’n meezinggehalte en de handjes in de lucht . Nog even op adem komen op een track als “Come home” om dan lekker hard door te gaan en volledig uit je dak te gaan met de energiek, opzwepende,  pompende “Bring it on”, “Can’t stop me now” en “British mode”. De heerlijke “Words” en “Synrise” bieden een trance door die bedwelmende , hypnotiserende ritmes . En jawel “Holding hands” doet de sound naar de andere kant overhellen en zorgt voor een knus, warm , intiem gevoel . Een ballad! die live intrigeert en waarmee ze sterk voor de dag komen . 
Tot slot  werden alle registers nog eens opengezet op een spetterende “Black Gloves”, volledig uitgediept  met de obligate meezing “oohoohs”.

Goose mag dan garant staan als een van de opwindendste Belgische acts en tekenen voor een uitbundig, opwindend feestje , ze is er ook één met een ander gelaat , die een warme , intieme sfeer , melancholie , lounge uitstraalt … Benieuwd of die twee werelden elkaar ook vinden op de festivalweide(s) 

Organisatie: Live Nation ism Ancienne Belgique, Brussel

Chameleons Vox – The Chameleons fonkelt, schittert nog even sterk als toen
Chameleons Vox en Flesh & Fell
Kreun
Kortrijk
2016-04-23
Johan Meurisse

Chameleons Vox
 - Er zijn zo van die verborgen pareltjes in de wave die kunnen en mogen schitteren . The Chameleons rond Mark Burgess is er zo eentje van … “Up the down escalator” nemen we als uitgangsbord, ze tekenen voor snedig gedreven , intense, meeslepende waverock met een vleugje galm in de beste zin van het woord , van onmiskenbare invloed op die ‘00’s revival. Hij speelt sinds 2009 onder de naam Chameleons Vox met enkele andere muzikanten.
Een goed gevulde Kreun van 45 plussers , sommigen het zwartje jasje boven gehaald, droegen Burgess en C° een warm hart toe , en konden hier genieten van het afwisselende materiaal. Het doet de band enorm veel deugd , dertig jaar na datum van de songs , dat ze nog steeds erg goed ontvangen en gesmaakt worden …

Even situeren misschien? In hun thuisstad Manchester behoorden The Chameleons midden de jaren ’80 tot de meest bepalende groepen en deden de toen vermaarde Hacienda club louter op basis van mond tot mond reclame in een mum van tijd uitverkopen. Maar buiten die grenzen bleven ze een vrij goed bewaard geheim en dienden ze het te stellen met een cultstatus. Ook al brachten ze met
'Script Of The Bridge' (1983), 'What Does Anything Mean?' (1985) en 'Strange Times' (1986) drie prachtige, door critici lovend onthaalde albums uit, ze konden de kwaliteit niet verzilveren in een globaal commercieel succes. Een vergelijking met de bevriende formatie The Sound ligt voor de hand en samen met o.m. een Bauhaus werden ze gerespecteerd . Hedendaagse groepen als Editors, Interpol en White Lies hebben nu net die Chameleons als voorname inspiratie en kregen intussen enorm veel bijval met die ‘80s waverockende revival .
Meteen werden we  in die kenmerkende sfeer ondergedompeld met “Don’t fall” , “Monkeyland” en “Pleasure & pain” uit het debuut , die iedereen meteen in optimale stemming brachten. “Looking inwardly” en “Perfume garden” van de tweede volgden , die door hun warme, donkere melancholie en galmende stroomstootjes sterk aanvoelden. Postpunk avant la lettre prevelde men naast me. Nostalgie die eigentijds klinkt .
Inderdaad , een bezielde aanpak , een rockende intensiteit, een amicale uitstraling en extravertie en ingenomenheid door de gitaren en de drumslagen. “Thursday’s child” tintelde, schitterde. Daarna werd het pedaal wat minder ingedrukt en kregen we meer meeslepend materiaal , wat de broeierige spanning deed afnemen.
Een absolute climax werd bereikt met “Soul in isolation” (wat een intro!) , het opbouwende “Second skin” en “Singing Rule Brittania” waar flarden tekst uit “Transmission” van Joy Division verweven werden.
Letterlijk wuifde de band ons uit met “Up the down escalator”, samen met het poppy “Denims & curls” en een slepende “Nostalgia”; die terug werden opgehoest .

Chameleons Vox zagen we eerste keer een handvol jaar terug met het Easter rewind Fest in Gent , verder waren ze nog in het Depot . Ik zie nu nog steeds een band op scherp. Terecht fonkelden de sterretjes …


Flesh & Fell kennen we van drie songs waarmee ze de eighties in ons landje hielpen kleuren . “Emma” , “The hunger” en “The wind” , die dertig jaar later wat werden herwerkt. De combinatie van donkere electrorock , new beat, EBM en gothrock is mooi verweven bij het drietal. Even meegeven dat van het oorspronkelijke duo Pierre Goudesone en Cathérine Vanhoucke enkel de mannelijke helft nog over blijft. In de zangeres Laurence Castelain en gitarist Laurent Stelleman heeft Goudesone intussen twee nieuwe muzikale trawanten gevonden .
De sound was duidelijk verankerd met de 80s en nummers als  “The devil in me”, “Something in between”, “Tipsy” en hun drie vooraanstaande nummers konden rekenen op een warme respons.
Toegegeven , rondom een “Emma” kun je niet heen , maar de Gainsbourgs en de Birkins keken om de hoek bij een nummer als “E-rotica”. Tot slot een schurende , scheurende “Perfectcompanion” , die de set besloot met een ietwat ontstemde zang van Goudesone . Kortom, Flesh & Fell pikt nog steeds een graantje mee van die dark entries …

Organisatie Purple Moon Productions ism Kreun, Kortrijk

woensdag 13 april 2016 03:00

Tricky – Een dwarrelende Tricky Kid

Tricky – Een dwarrelende Tricky Kid
Tricky
Ancienne Belgique (AB Box)
Brussel
2016-04-11
Johan Meurisse

Samen met Portishead en Massive Attack stond Tricky aan de wieg van de triphopscene en had hij met het debuut ‘Maxinquaye’ een bestseller uit , duister,  rauw én toch  toegankelijk. Hij heeft een ondoorgrondelijk muzikaal karakter , die Adrian Thaws aka Tricky . Hij is een aparte, eigenzinnige, eigenwijze figuur en met die Bristoltriphop wil hij weinig of niet meer aan gerefereerd worden …
Al twintig jaar is hij bezig … Hij bracht magische platen uit , ‘Nearly God’ , ‘Pre-millennium tension’ en ‘Angels with dirty faces’, om er maar een paar te noemen, die een kronkelend, hobbelig parcours bewandelen binnen de scene met die dreigende geluidscollages en tegendraadse ritmes. En natuurlijk waren er al die verschillende gastvocalistes , waarvan we Martina Topley-Bird het sterkst onthouden en met wie hij een kind heeft.
Verder was z’n materiaal wisselend en hadden we persoonlijk laatst connectie met ‘Knowle west boy’ uit 2008; van de laatste platen , eerlijk gezegd , hebben we maar bitter weinig affiniteit meer, én toch … vorig jaar zagen we een grillig, weerbarstig , scherp concert . Dit jaar is hij er zelfs terug met een nieuwe ‘Skilled Mechanics’, eentje die terug een samenwerkingsproject vormt en met één of meerdere gasten verbonden is . De introverte single “Diving away” , geweerd op StuBru, maar veelal gedraaid op Radio 1, is er eentje om te koesteren.

Benieuwd dus of die set even weirdo kon zijn als bij de vorige tour . Nee dus , moeten we achterna concluderen. Tricky kan maar zijn duivels ten volle ontbinden als er meerdere muzikanten en gastvocalisten mee op het podium staan, en, die waren er vanavond dus niet … Gereduceerd tot een trio , een drummer en gitarist vergezellen onze ‘Trick kid’. Sounds’n’beats en deels ook zijn vocals werden vooraf opgenomen. Zijn brabbelzang en murmelende vocals is live door de jaren te beperkt en onverstaanbaar geworden; hij mag dan twee micro’s bij zich hebben.
Op een schaars verlicht podium wil hij zich volledig laten gaan , en dan kon hij nu onvoldoende. Tricky is iemand die moet kunnen trekkebekken op het podium, allerhande rare armbewegingen maken , aan zijn shirt en pull trekken en tussenin aan een drankje nippen of z’n jointje of sigaretje oproken. Alles moest hij nu tegelijkertijd doen, en dat lukt ‘em echt niet.
De reggae/ragga dubtunes die de set openden , Nina Simones’s “Feeling good” tussenin en de “Daughter” tape klonken veelbelovend en scherpten de spanning …
In het eerste deel hadden we recent en nieuw werk waarvan “I’m not going” , “Hero” , “Here my dear” naast “My Palestine girl” en “Sun down” het sterkste waren, door die donkere dreiging , reutelende beats en pittig gekruid werden door een ronkende, rockende gitaar en hitsige , gejaagde drums . De single “Diving away” was hier de meest subtiele . Bij andere leek het erop dat ze tot een korte jam werden herleid , wat flets overkwam …
Nooit werd dat magisch unieke sfeertje van weleer bereikt . Stiekem hoopten fans vanavond een “Black steel” , “Ponderosa”, “Hell is around the corner” of “Aftermath” van dat overweldigend debuut . Enkel “Overcome” stipte hij aan , stond al vroeg in de setlist, en werd letterlijk door de mangel gehaald. Een gemiste kans.
Na nog geen uur wuifde hij z’n fans weg met een (welgemeend ) ‘Thank you very very very much’ . In de bis herpakte hij zich , die op zich wel een half uur duurde ; we hoorden hier ruw ongebreitelde , stomende versies van “Boy” en “Vent” door een donkere, broeierige, intrigerende intensiteit , dreiging en gekte . Tussenin een knorrend , rauw rockend, slepende “Do you love me now” van The Breeders , die nergens de schoonheid van het origineel had .

Nu die Tricky-sets zijn erg wisselend en vanavond was er eentje waar Tricky in de lekkere gecontroleerde chaos nergens onder stoom geraakte of opwindend klonk. De afwezigheid van bijkomende muzikanten en gastvocalistes konden zijn kenmerkende ronkende sound te weinig injecteren. In een te beperkt gezelschap dwarrelde de présence van een verwarrende triphopgedachte (te ver) weg van de muzikale realiteit … De ABBox zal ook een volgende keer niet meer volgeraken …

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/tricky-11-04-2016/
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

donderdag 31 maart 2016 03:00

Soundtrack to a movie that never was

Die Gentlemen Of Verona , intussen een trio, houden we al een pak jaar in het oog . Hun drie vorige cd’s wisten ons steeds te overtuigen . De rauwe , ruwe melodieuze sound , de gortdroge drums in de onrustige ritmiek , de  broeierige , bezwerende , spannende  melodie , en de vrouwelijke vocals van Debby Termonia stralen een donkere dreiging uit . Hier worden Polly Harvey (plaats haar debuut ‘Dry’ er maar eens naast!), de  rauwe Kills Alison ‘VV’ Mosshart, Karen O van The Yeah Yeah Yeahs en de ladybands L7 en Babes In Toyland jaloers van. Het dichtst neigen ze  nog naar het onvolprezen Chunkbelly van zangeres Kristine Verdonck uit onze eigen regio Kortrijk-  Gent , die midjaren 90 verrassend klonken met enkele EPs . Die nostalgie dwarrelt rond bij Gentlemen Of Verona . Een doorleefd venijnig , indie/garagerock’n’roll -end noise geluid …
Op die nieuwe plaat wenst het combo een soundtrack uit te bouwen, een back to the future ,  die de nineties in een sixties jasje stopt en het naar 2016 brengt . Er schuilen ontelbare verwijzingen naar personen , gebeurtenissen en voorwerpen die hun fascinatie hebben en de band heeft gevormd tot wat ze nu zijn …Warren Ellis , één van de bepalende figuren bij Nick Cave hielp zelfs mee en dat komt band en plaat ten goede. Interessant plaatje … Nu benieuwd naar de movie?

donderdag 31 maart 2016 03:00

Slik

Van Arbeid Adelt kregen we eerder op deze nieuwe plaat een box ter gelegenheid van hun 33ste verjaardag . Een ultieme verzamelaar van 81 tot wat ze totnutoe hebben uitgebracht . Marcel Vanthilt, Jan Van Roelen en de ietwat later toegekomen Luc Van Acker brachten pop , elektronica in punkpoëzie mooi samen .
Hun rewind concert van een paar jaar terug was de kans om samen iets terug uit te brengen . Op ‘Slik’ klinkt het trio nog even eigenwijs en origineel . De electrogrooves , de new wave, de aangename stoorzender geluidjes , de bleeps  en de rijkelijk gevulde woorden van woordkunstenaar Vanthilt sieren de plaat . “Popcornmario” is meteen een knaller , ook de daaropvolgende “50000 Hi-Hats”, “Apparaat” en “Sarmakarma” zijn fijnproevers . Het toont aan wat het trio allemaal in zijn mars heeft . 
De Nederlandstalige minimal wave & elektropop van Arbeid Adelt heeft een anarcho- absurdistisch karakter en intrigeert door z’n vrolijke chaos. 35 jaar later is het trio nog even energiek en dynamisch , leuk , spontaan , speels doordacht met de nodige flair, charme en humor …

donderdag 31 maart 2016 03:00

Dodge and Burn

The Dead Weather is een van de muzikale speeltjes van Jack White. Zijn speeltjes waren eigenlijk al een tijdje opgeborgen; van The Raconteurs is het al 2008 geleden en The Dead Weather bracht z’n laatste plaat uit , een goede zes jaar terug . En kijk, de single “I feel love (every million miles)” was de aanzet van een nieuwe cd . En wat voor eentje .
Alison Mosshart (frontvrouw van The Kills) is hier terug , samen met gitarist Dean Fertita (QOSA, Hell Fire) en bassist Jack Lawrence (The Raconteurs/City and colour en Jeff The Brotherhood) en … natuurlijk Jack White die hier op drums is.
Opnieuw hebben we een vet, intens broeierig plaatje uit tussen garageblues en classic rock, ergens White Stripes , Jon Spencer en Led Zeppelin. De plaat siert door pretentieloze rock’n’roll, lekker rollende gitaarlicks en hakkende ritmes. “Let me through”, “Open up” en de single putten uit dit vaatje , rauw , kaal , koel , stoer en geil. Het moet niet steeds zo extravert klinken, want een reeks gematigd materiaal in de aanpak en een kwetsbare touch van Alison vinden we hier evenzeer terug.
Een mooi geheel , kortom een overtuigende derde cd . Welcome back .

 

donderdag 31 maart 2016 03:00

EP

John Ghost - Heerlijke variaties op minimalisme
John Ghost is de Gentse band rond gitarist/componist Jo De Geest. Ze doken opnieuw de
repetitieruimte in, ontwikkelden een eigen geluid en blikten hun eerste EP in. Ze doen denken aan het legendarische Noorse Jaga Jazzist en staan dus ook garant voor dezelfde kwaliteit, experimenten en gelaagdheid. Prachtig gitaarwerk word afgewisseld met magnifieke percussies , elektronisch en gewoon toetsenwerk. Jo De Geest tovert van die heerlijke intro's uit zijn zessnaar, waar bij het ensemble heerlijk begint met heel gelaagd de mooiste klanktapijten te voorschijn halen. Wat hou ik van die minimalistische insteken. De muzikanten bespelen  veel instrumenten in heel veel verschillende stijlen waardoor hun sound uniek, melodisch, delicaat, hypnotiserend en subtiel is. Het klinkt paradoxaal, maar John Ghost steekt enorm veel variatie in hun minimalisme.
Al bij opener "Hypnagogia", wat verwijst naar de toestand tussen slapen en ontwaken, wordt snel duidelijk hoe subtiel en vernuftig verschillende instrumenten en genres de revue passeren, als was het ingestudeerde spontaniteit. Andere titels verwijzen ook naar de slaap. Heel de schijf borduurt verder op dezelfde thema's, ook muzikaal en gaat op geen enkel ogenblik vervelen.  Neem  nu"Concrete Trees / Wooden Ants": Wiegend wordt gedemonstreerd hoe goed dit sextet op elkaar is ingespeeld. Pure Gestalt: Het geheel is duidelijk meer dan de som van de zes muzikanten.   Zowat elk nummer raakt de luisteraar op een of ander vlak. Je voelt gewoon de begeestering van die gasten die hun ziel uit hun lijf spelen.
Hun werken met repetitieve structuren is eigenlijk ook jazz. Tenzij de hardnekkigen Jazz heel nauw en afgebakend willen omschrijven en zich houden aan klassieke Jazz. Soundscapes in het kwadraat. En Zaventem wordt even vergeten. Alles is relatief. En ze weten wat ze doen. Belgium got talent.

Jo De Geest – compositions
Rob Banken – Winds
Karel Cuelenaere (- Keys
Wim Segers – Vibes
Lieven Van Pée – Bass
Elias Devoldere – Drums


Al meer dan twintig jaar in de running is Hooverphonic rond de tandem Callier – Geerts die een eeuwige verbondenheid leken te hebben met vocalistes . Geike (Arnaert) en Noémie (Wolfs) hadden hier de langste samenwerking, en nemen die ervaring mee in hun solocarrière. Hooverponic heeft zo zijn verhaal . Muzikaal eerst Belgica triphop, die evolueerde naar een poppy, orkestrale kant en tot slot sijpelde diverse stijlen als rockabilly, soul , funk, psychedelica op beheerste wijze door.

Goede wijn behoeft geen krans, Hooverphonic heeft z’n vakkundigheid door de jaren bewezen en op de nieuwe huidige plaat ‘In Wonderland’ is het niet anders . Een ietwat ander gelaat door de collectie nummers met meerdere vocalisten . De verschillende timbres van de mannelijke en vrouwelijke stemmen tonen hoe sfeervol , kleurrijk een nummer kan zijn , met z’n identiteit en karakter . En in hun professie hadden we hier op gemoedelijke wijze opnieuw een uitgekristalliseerde, uitgekiende set .
Op plaat werd er gewerkt met allerhande artiesten , waarvan het dampend funky “Badaboum” een schitterend platform is voor de frisse aanpak . Twee try-outs stelden ze voor, eentje in de Zwerver en vanavond in hun thuisbasis St-Niklaas , De Casino. Om dan definitief op tour te gaan voor een rits concerten.
Zijn ‘Voices of Vlaanderen’ waren twee vocalistes van eigen ‘Waasland’ bodem , Kimberly Dhondt (zus van Sean Dhondt) en Nina Sampermans . Gitarist Pieter Peirsman was de mannelijke . Net als op de plaat gaven de drie een uniek timbre en variatie aan de nummers . Alle drie te samen met de strijkers zorgde net voor het oud vertrouwde volle geluid als op “Stranger”, “We all float” en het nieuwe “God’s gift” die door z’n rockabilly en de stemmenpracht zo kon geplukt worden voor de nieuwe ‘The hateful 8’ . Nina kreeg de hoofdrol en geeft aan de nummers een frêle, lichthese, diepere inslag , terwijl Kimberly met haar soulfulle vocals het dichtst bij Noémie zit . De keuze voor de jonge dames viel op een reeks moeilijke nummers als “Eden”, “Jackie Cane”, “Anger never dies”, “Gravity”, “The night before”, “Amalfi” , “2 wicky” , “Happiness” en “Mad about you” . Ze bleven meer dan overeind en een glansrol was weggelegd op  “Ether” , intiem gespeeld , enkel stem , piano en een sobere strijker . Pieter op z’n beurt komt dan in de buurt van een Max Colembie (Oscar & The Wolf) en  een Jeff Buckley . “Vinegar & Salt” , al vroeg in de set,  was adembenemend mooi , maar ook “Sometimes” (in een varieté kleedje gestopt) en de single “Babadoum” schitterden . Hij besloot met het donker sfeervolle “You love me to death” .
Met de jaren horen we een interactieve, hartverwarmende band. In het begin nog wat onwennig, op dreef komen met het nieuwe “In wonderland” en “I like the way I dance” om dan in hun plooi te vallen ; hier horen we een rockende band  met een poppy dromerig geluid door z’n vocalisten en strijkers.
De wedstrijd in hun thuishaven deden ze alle eer aan met z’n weetjes , noden en hebbelijkheden . Dat tikkeltje humor en die gemoedelijkheid siert hen en werd door iedereen gesmaakt. Ook een knipoog naar hun Franstalige vrienden uit Luxemburg , die naast hun muziek ook deze stad moeten leren kennen . Mooi meegenomen allemaal . Om maar hun innemende , broeierige , dromerige pop , die open ; direct , stijlvol is en een hoge emotionele waarde heeft , te onderstrepen. Het zat en zit ingenieus in elkaar en door de afwisseling die we hoorden , bleef het publiek aangenaam betrokken .

Hooverphonic spreekt een breed publiek aan. De nieuwe invalshoek was alvast geslaagd, de nieuwe zijn wat directer, weemoedig  , de oudere wat anders aangekleed . Zondermeer raken ze nog even intens en door de variaties is het geheel spannend. Na twintig jaar is dat niet iedereen gegeven … Wondere Muziek In Wonderland … Missie geslaagd dus!
 
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/hooverphonic-31-03-2016/
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Nog maar goed bekomen van de ‘rewind’ ‘Dubnobasswithmyheadman’, vorig jaar in de AB, Brussel (hun doorbraak , 20 jaar terug btw) en het concert dat ze gaven als één van de afsluitende acts in de dance hall op Pukkelpop , overdonderde het Britse trio Underworld ons – opnieuw – met ‘positive feelings’ , ‘smileys’ en ‘handjes in de lucht’.

Liefst twee uur lang hield Underworld zijn publiek stevig vast met een heerlijk genietbare trip, waar we meegevoerd en -gezogen werden op de repetitieve ritmiek , de geraffineerde opbouw , de tempowissels , de lichtvoetige elektronica van pompende en zalvende, trancy beats en de soundscapes waarover de zanglijnen zweven . De projecties, met selfies van Hyde, vloeistof dia’s en ga zo maar door, ondersteund van kleurrijke en witte flashlights, deden de rest op die sfeervolle en knallende beats .
Vanavond geen echt jong publiek , maar allemaal x-plussers , die in de nineties aanvoelden dat Underworld samen met o.m. Chemical Brothers en Prodigy de dance een gezicht gaven. En dat publiek genoot, golfde , zwalpte, danste , hotste heen en weer  met de armen in de lucht of in allerlei bewegingen; een sterk onthaal bij elke wisseling, sfeer , ambiance, kortom een Koninklijk Circus letterlijk op zijn kop . Wat een enthousiasme en uitzinnige menigte!
Positivisme wenst de nieuwe plaat ‘Barbara Barbara, we face a shining future’ , een beetje gekke, omslachtige titel, uit te stralen, -‘you bring light into a dark place’- haalde Hyde ergens aan. Muzikaal heeft het nieuwe werk niet meer het overweldigende niveau van vroeger , maar “I exhale” en “If rah” zijn twee te koesteren nummers, die de set vanavond openden .
Het vaste duo Karl Hyde (zang) en Rick Smith (knoppenfreak) zijn nu al een paar jaar aangevuld met Darren Price. Achter een hoop elektronica staan de drie dicht bij elkaar opgesteld .
Met de eerste twee geraakten we snel in de juiste stemming. De aangename trance, dub, technobeats, de dwarrelende gitaarloops en de zweverige , nasale vocals doen hun werk . De  mompelzang van Hyde , op z’n Mark E Smith’s, valt hier het meest op . Een ontspannende, leuke start, heupwiegend en met halfopen ogen werden de eerste danspasjes gezet …
“Dark & long” ( nu omgedoopt tot “Dark train”)  en “Juanita” volgden . Vonken en vuur ervaarden we . “Juanita” was een absoluut hoogtepunt, ruim vijftien minuten lang werden we in die repeterende , opbouwende, stuwende ritmiek met z’n kenmerkende subtiele loops en bleeps omgeven. Duidelijk was ook hoe elk geluidje op zijn plaats viel. We klokten op ruim veertig minuten na de vier songs. De chemie van de sound zette zich over op z’n publiek . Af en toe kon en mocht het tempo zakken en dan kwam je al gauw bij de nieuwe terecht “Ova nova” en “Nylon strung” , meeslepende deephouse,  rustpunten, die melancholisch aanvoelden en een hemelse zangpartij omvatten.
Elk nummer had zo wel zijn verhaal en hangt tussen toegankelijkheid , avontuur en experiment. “Eight ball” zweefde naar het aard paradijs en “Two months off” verscherpte terug de aandacht en het dansplezier. Het KC werd een danstempel met sterkhouders “Jumbo”, “Push upstairs” en “King of snake”. Ook “Ring road” overtuigde voldoende met z’n rockende dansbare grooves. Na een beheerste “Dirty epic” ( hier “Dirty club”) en het bezwerende “Low burn” , overladen van vocoders, kon Smith zich nu volledig laten gaan op kunstwerkjes “Rowla”, “Rez” en “Cowgirl” , die scheurden en schuurden . En het knalde tot slot op “Born slippy”, die na al die jaren met evenveel opwinding en speelplezier wordt gebracht . Iedereen in extase,  niks anders dan dampende lichamen en lachende gezichten, zweetdruppels op het voorhoofd  … En dan was het over & out . De drie vielen bijna in elkaars armen en bedankten voor de uitbundigheid!

Net als bij hun vorig concerten snoven we hier de clubsfeer op, beleefde iedereen ‘the time of his life’ en hadden we een samenhorigheid . Missie van Underworld geslaagd dus!

Organisatie: Live Nation

donderdag 31 maart 2016 03:00

U.S. Girls – Verbeten Peaches achterna!

U.S. Girls – Verbeten Peaches achterna!
U.S. Girls, Georgia en Aldous Harding (Les femmes s’en mêlent)
Grand Mix
Tourcoing
20146-03-29
Johan Meurisse

Een DIY aanpak van drie vrouwelijke bands/ artiesten - U.S. Girls, Georgia en Aldous Harding – Les femmes s’en mêlent

U.S Girls is het alterego van Meghan Remy, de in Canada residerende Amerikaanse. Ze heeft haar avantgardistische muzikale ideeën omgebogen naar een meer indie/electropop groovende sound . Het nieuwe ‘Half free’ krijgt een verdiende respons. Ze zit ergens tussen Peaches, St . Vincet en Tune-Yards in . Gebogen over keyboards  en een effectpaneel horen we een praktisch onverstaanbaar smachtend , zwoel gehijg en snedige zang in een microfoon vol galm . Ze wordt op het podium bijgestaan door een tweede vocaliste . Op het schaars aangeklede podium , zijn de twee bijna even schaars gekleed , prikkelend voor het oog, maar nog net niet zo erotiserend als dame Peaches (Merril Beth Nisker).
De sound is door de electrogrooves wat stoer , verbeten, voicesampling wordt toegevoegd en in het knip- en plakwerk horen we funk, kitsch , disco, wave  en punk doorsijpelen . In een donker , mistig decor horen we over elkaar gedrapeerde zanglijnen, diepe basses , ijzige, onrustige en diepe vocals in een goed dansbare ritmiek die wordt afgewisseld met soms ontspoorde , slepende ritmes  . En dan kom je uit op songs als “Damn the valley”, “Window shades” , “New age thriller”, “28 days” , “The island song” en “Incidental boogie”.
We ervaarden voldoende sterkte en overtuiging om dit optreden in ons geheugen op te slaan .

Les femmes s’en mêlent is de titel van deze French tour , die vrouwelijke artiesten , die wat in de underground fungeren in de spotlights te plaatsen; samen met US Girls hadden we verder Georgia , een Brits duo rond Georgia Barnes , die stoeien met pop, elektronica en percussie . Ze traden al op als support van Hot Chip , Kate Tempest , wat zeker een mooi referentiekader is, en jawel Katie B , Charlie XcX of Mo zijn artiesten die haar geluid mee ondersteunen . 
Op haar drums met een hoog opgeschroefd cymbaal op z’n Battles en een tweede dame op elektronica kregen we een rits aangename , sfeervolle en meer uptempo songs . Af en toe ging Georgia gejaagd tekeer op haar drums , wat het ritme stuwde , terwijl het tweede lid rustig , koel op de toetsen bezig was . Met songs als “You” , “GMTL”, “Hard lie this” en “Move systems” beweees het duo potentieel in huis te hebben, waarin een 70s disco/wave en electro touch sterk doordrong.

De Nieuw-Zeelandse Aldous Harding opende de avond; tijdens de tour was ze wat ziekjes geworden , maar ze liet zich niet van de kaart brengen . Haar stem probeerde ze op te lappen met een spray ; ze bracht een reeks oude en nieuwe nummers (zoals ze zelf zei) , die haar sing/songwriterstalent onderstreepten . Ze wou er het beste van maken , niet opgeven en speelde , alleen op het podium , een reeks folky songs.  Een innemende gitaarpartij, fingerpicking en haar lichthese, indringende stem , waarmee ze nog diep en hoog kon uithalen, droegen de nummers.
Wat mystiek en kwetsbaarheid schuilde in de sober gehouden songs als “Swell does the skull”, “Beast” en “Elation”. Ze durfde zelfs haar stem in deze fase onder spanning te zetten met Roy Orbison ’s “Crying, die de set besloot . De warme respons deed de jonge dame alvast enorm veel deugd .


Organisatie: Grand Mix, Tourcoing

Pagina 23 van 180