Twintig jaar na het debuut werden we vanavond overweldigd door Sophia , het alter-ego van Robin Proper-Sheppard . Samen met de nieuwe begeleidingsband bundelde de man de bitterzoete romantiek van Sophia met de late80s –mid90s van Swans (remember de platen ‘Children of God’, ‘The burning world’, ‘White light from the mouth of infinity’ en ‘Love of life’) en z’n eerste voorliefde God Machine (twee platen maar uitgebracht, opgeheven uit respect na de plotse dood van bassist Jimmy Fernandez).
Die muzikale werelden samen, is meteen ook alles gezegd van de set van de avond: van ingenomen, breekbare , desolate songs wordt de sound getriggerd naar een twinkelende , stuwende , hitsende , onrustige ritmiek van drums en crescendo opbouwende , gierende , sch(e) urende gitaren; een knetterende feedback, een herdefiniëring van postrock, waaroverheen z’n weemoedige vocals zweven .
Een intiem, gezellig , fris aangekleed als grillig, grauw decor, dat zalvend, weerbarstig is. Een muzikaal concept dat confronterend, dwingend als indringend, bezwerend, lieflijk klinkt. Een deprimerende blik als een glimlach met fonkelende oogjes. Gevoeligheid en uitbundigheid hebben een flinterdunne lijn . Emotionaliteit die van zich afbijt. Hart-verwarmend als hart-verscheurend . Beheerst, doordachte, toegankelijke set, met ruimte voor creativiteit en avontuur ; hij en zijn begeleidingsband zijn op elkaar ingespeeld. Top!
Hij omschreef het zelf als psychedelische noise , die kan exploderen en als lava een juiste richting uitgaat binnen een voorgeleid pad. Op een dag als deze kwam de ‘Sophia’ muziek ideaal tot zijn recht, koud – warm weer , felle regen- hagelbuien en zonnestraaltjes die ons gezicht aangenaam streelden .
Na ruim zeven jaar heeft hij nieuw werk uit, ‘As we make our way (unknown harbours)’, zesde in de rij , die het ontroerende ‘There are no goodbyes’ opvolgt . Een gepolijste plaat die live een ander gelaat krijgt. De plaat werd integraal gespeeld , de intro van donkere, ambiente soundscapes, met een zeker stoorzendergehalte , was de barometer voor dit optreden .
De opener “Resisting “was er meteen knal op , bouwde op en zette dan alle registers open. Daarna werd het rustiger en konden we ons laten meedrijven door de kenmerkende traag slepende , dromerige gitaarmelancholie . “The drifter” , “Don’t ask” , “Baby hold on” en “It’s easy to be lonely” pasten perfect in dit kader. “Blame” was er dan eentje die volgende songs “St Tropez/The hustle” en “You say it’s allright” positioneerde naar een fel, snedig , gedreven , schurend geluid. Wat een eenvoudig gitaarriedeltje als aanzet allemaal niet verwezenlijkte! En tussenin konden we even laidback genieten van “California” , die een westcoast gevoel ademde . Tot daar het nieuwe werk.
Het tweede luik ging dan alle kanten op, van de ingenomen pracht tot die ‘postrock’ stroomstoten die ons lichaam prikken toediende. ’Duyster’ slowcore, die onrustig, gejaagd, dreigend , explosief wordt. Een bevredigend masochisme. Tja , wat wil je als je volgende reeks te horen kreeg in dit concept: “So slow” , “Bad man”, “If only”, “Desert song n°2”, “Darkness (another shade in your black)” en het afsluitende “The river song”. Proper- Sheppard ontpopte zich als een Michael Gira dirigent , de rug naar t publiek , de blik naar z’n medespelers en de gitaar strak gespannen aan de borst . Dit zinderde na … We werden uitgewuifd met “I left you” die even kon losbarsten en een sfeervol opbouwend “Birds”; letterlijk werden we op de vleugels meegenomen, de Rotonde van de Bota uit (De Rotonde was een bewuste keuze trouwens van de man himself in samenspraak met z’n fans).
Lang geleden dat we het Licht van … Sophia zagen, een uniek geluid dat een zwaarmoedig rockend jasje kreeg aangemeten - Vijf sterren optreden!
Organisatie: Botanique, Brussel