Het Depot Leuven - concertinfo 2025

Het Depot Leuven - concertinfo 2025 events 18-01 Los Callejeros 24-01 Mosselen om half twee (Xander De Rijcke – Jelle De Beule) 25-01 Mustii (Org: FKP Scorpio) Week van de Belgische Muziek (27-01 t-m 02-02-25) 27-01 Kaat Van Stralen 28-01 Bwana , Eosine…

logo_musiczine_nl

Wilde Westen, Kortrijk - events

Wilde Westen, Kortrijk - events Concerten 2025 19-01 Scarbo ‘time unfolded’ 23-01 Jazz cats: Julien Tassin (double bill) (solo + Tassin/Hermia/Joris) @Concertstudio 24 + 25-01 ’t Hof Van Commerce (reculer pour mieux sauter) @Depart 29-01 Arno: Rock’n’roll…

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Johan Meurisse

Johan Meurisse

Rock Werchter 2016 – dag 1 – donderdag 30 juni 2016
Rock Werchter 2016
Festivalterrein
Werchter
2016-06-30
Johan Meurisse

Rock Werchter 2016 – het jaar van zand , boomschors, rubberen laarzen en … Geweldige Muziek!
Rock Werchter 2016 - De drastigste editie ooit  - Indrukwekkende cijfers om het festivalpark toegankelijk te houden . Het jaar van wateroverlast. Een aantal kampeer- en parkeerterreinen waren niet inzetbaar. Alles werd ingezet opdat het festival en op de campings in de beste omstandigheden zou verlopen . Iedereen was druk in de weer  om alles zo comfortabel mogelijk te maken . Respect.
Rock Werchter was goed …145000 unieke bezoekers, 60000 een combi en 85.000 een dagticket. Niet uitverkocht dit jaar , maar een formule van gerespecteerde artiesten, een Nieuwe Lichting ‘00’ - rock en dance en opkomend talent . Opvallend: de oudjes spelen op safe , vertrouwd , maar met een stevige adrenalineboost!  
Drie stages … Keuzes moeten worden gemaakt …Festival meer dan ooit …meer groepen, meer terrein, meer ruimte voor de bezoekers , meer mooie momenten … De twee grote tenten kregen sinds vorig jaar een nieuwe outfit – strak gestyleerd , met een knipoog naar het Sportpaleis.
Rock Werchter - Het jaar Meer dan Muziek . De Kiss Cam en z’n varianten werd gehaald uit de NBA, hier geïntroduceerd en succesvol ontvangen tussen de bands in … 
EK Voetbal op Werchter – Er even tussenuit met twee grote schermen . Het mocht niet zijn . België vloog eruit …
Rock Werchter - Rust en geniet plek - De picknickbanken en cateringzone kregen een geslaagde make-over. Street-artkunstwerken sierden het festival . De drank- en een zeer divers aanbod van eetstandjes waren mooi afgebakend. De Shelter, het rustpunt voorbij de tenten en de veilige tournipit (vooraan de Mainstage) deden hun werk … Is een blijvertje door de jaren …e
Rock Werchter is een festival van alle leeftijden, jong en oud houden er hun eigen bands en stijl op na.
Rock Werchter kleurt nog steeds internationaal , ondanks de nefaste invloed van de terreurdreiging het afgelopen jaar; het blijft Vlaanderens meest prestigieuze en het best georganiseerde festival ter wereld …
Een gevarieerde affiche, een tevreden publiek …
Summer starts here... Een overzicht van ons parcours – dag aan dag analyse … Cheers mate!

dag 1 – donderdag 30 juni 2016

‘My name is Mud’ – de zinsnede , een nummer van Primus btw, flitste 4 dagen door het hoofd tijdens het parcours naar de verschillende stages op RW.  Sinds mensenheugnis is het geleden dat we dit nog hadden , tja, ten tijde van Rock Torhout – Rock Werchter . Het belette niet als doorwinterde festivalganger , doorbijtend , heel wat concerten te trotseren …
Als dolle – vijftiger werden we op onze wenken bediend met Sir Paul , New Order, Gotterdämmerung, die in het geheugen gegrift werden , zagen we een leuke set van Walk off the earth , en zagen we dat-’t –goed-is met opkomend dance- talent van Sigma, Flume en Disclosure . Jong en oud …

Opener op de Mainstage waren London Souls , uit NY weliswaar, die teruggrepen naar de retro van Jimi en Led Zeppelin . Bij ons relatief onbekend, maar Europese festivals afschuimen , kan enig soelaas opleveren . Na een paar nummers was het trio lekker op dreef, drong soul door en kregen we een reeks puike gitaarsoli . Ergens borrelde een Lenny Kravitz op . Sterk overtuigd werden we van “When I’m with you” , “Steady are you ready” en McCartney ‘s “Why don’t we do it on the road” , die vettig , strak, rollend klonk. Niks nieuws qua sound , maar een goed rockende opener  … En dat telt altijd!

Even retro , meer soul en americana, hadden we van Nathaniel Rateliff & The Night Sweets, een uitgebreid combo met blazers , eerder aanwezig in Depot, Leuven . Een doorleefde, sfeervolle , melige sound die het slijk aan de bottines beduidend aangenamer maakte . De sympathieke band , met hun amicale zanger, had een reeks nummers die konden inwerken op de dansspieren ; “Look it here” en “I’v been failing” gaven een eeuwig jeugdig gevoel . Knaller was “Never get old” ; “Out of the weekend”, “Trying so hard not to know” en “S.O.B.”  moesten niet onderdoen. De handclaps , de samenzang gaven een folky gelaat. Debuut in België door een onderhoudend, leuk, soulrockend concert.

Het Britse Kaiser Chiefs , rond Ricky Wilson , zijn een vaste Werchter klant en hebben ook al een TW Classic achter de rug. Het materiaal van de laatste platen is sowieso magertjes , maar een festivalband bij uitstek blijven ze.  Goed, daar hebben ze de hits van het eerste uur voor, “Everyday I love you less and less”, “Everything is average nowadays”, “Never miss a beat”, “Modern way”, “Ruby” , “The angry mob”,  “I predict a riot” en “Oh, my God (“Nananaaa” in verwerkt) , maakten de sfeer en gingen erin als zoete broodjes. Op de achtergrond hadden we een ‘Golden Brown’-decor van The Stranglers , met kamelen en piramides. “Coming home” koesteren we en “Hole in my soul” droegen ze aan Sir Paul op. In het najaar verschijnt nieuw werk , afgaand op “Parachutes” zal het ook niet direct een kraker van formaat zijn , die de menigte kan ophitsen .

Ongedwongen , emotievol brengt , schudt hij een reeks innemende, gevoelige, stekelige als onstuimige akoestische en elektrische gitaarsongs af . Jake Bugg is gekend van z’n brommende Britse Oasis attitude maar de sterke opkomst tijdens de fikse regenbui deed z’n hart smelten. De jongedames hadden er veel voor over om hun sing/songwriter , idool aan het werk te zien . Een klein uur lang kregen we afwisselend materiaal te horen van Britpop, rock’n’roll en sing/songwriting met een gevoel voor rockabilly als op “There’s a beast” , “Taste it”, “We all feed it” , “Love, hope & misery”, “Put out the fire” en “Gimme the love” . Inderdaad, liedjes kan hij schrijven, het popgevoel bewaart hij en hij komt best goed gedreven, gebald uit de hoek. “Two fingers” , “Me & You”, “Slumville sunrise”, “Seen it all” en “Lightning bolt” zijn een handvol die werden meegezongen . Het natte gevoel waren we even vergeten . Puike set btw!

Walk off the earth - Een sprankelende set van het indiefolky collectief uit Canada zette een volle Klub C op z’n kop . Dit You-tube fenomeen plaatst in een perfecte Pythagorasstelling gretigheid , emotionaliteit en intensiteit . De samenzang , de choreografie , de act , de muziek, alles vloeit in elkaar en zorgde voor een ongelofelijke ambiance . Hoe ze het soms in elkaar flansten door het assortiment aan instrumenten (noteer mar als extra’s ukelele, melodica, kazoo, blazers, plastic buizen, scheidsrechterfluitje, … ) was me een raadsel , maar verdomd, die covers pakten ze uiterst origineel aan , wat gevoelig, aanstekelijk inwerkte … Een “Happy” van Pharrell , Adele’s “Hello” waren al meteen twee om in te lijsten . Er viel heel wat te beleven op de stage . Met wijd open mond stonden we te kijken, te genieten toen ze met vijf op een akoestische gitaar de medley speelden van o.m. “Somebody I used to know”, “I can’ help myself” , “Wrecking ball” , “Twist & shout” . Een “Sing it all away” wuifde lekker uit in een feelgood/samenhorigheid . Schitterende liveset zondermeer …

Wat begon als een ambitieus idee van half Belg half Zweed Bjorn Tagemose, groeide uit tot een heuse rock opera met een briljante soundtrack. Gutterdämmerung werd vooraf aangekondigd als ‘The loudest silent movie you ever heard’, geen woord van gelogen. Tagemose had voor zijn projectje een waanzinnig indrukwekkende cast weten te verzamelen met Iggy Pop! Slash! Lemmy! Mark Lanegan! Jesse Hughes! Tom Araya! Josh Homme! Grace Jones! Henry Rollins! en Nina Hagen! Die laatste twee stonden zelfs mee op het podium om dat duivelse project te laten schitteren. En of het schitterde! Kon ook moeilijk anders met zo een fantastische soundtrack, live vertolkt door een uitmuntende band die rockte als de beesten. Wat dacht u van loeiende versies van onder andere “Black Sabbath” en ‘”War Pigs” (Black Sabbath), “Hey Man, Nice Shot” (Filter), “My own Summer” (Deftones), “Battery” (Metallica), “Rammstein” (Rammstein natuurlijk), “Folsom Prison Blues” (Johnny Cash), “The End” (The Doors) en “Dazed and Confused “ (Led Zeppelin) .
De samensmelting van de zwart-wit beelden, de theatrale act en de waanzinnig heerlijke muziek was hemels (of duivels, als u wil). De rock’n’roll iconen die de revue passeerden waren perfect gecast. Generaal Lemmy aan het roer van een tank! Iggy als een duivelse engel ! Josh Homme die met joekel van een een bazooka de boel aan flarden komt schieten! Grace Jones als Pietje de Dood ! Allemaal geniaal !
Het boeltje ontplofte in een zinderende finale met Carl Orff’s “Carmina Burana” waarvoor special guest Brent Vanneste (Steak Number Eight) als een waar rock’n’roll beest de hele zwik nog eens in lichtelaaie kwam zetten. Fucking great !
Henry Rollins bracht tot slot nog een pakkend eerbetoon aan Lemmy  waarop de ganse band nog eens in een loeiend “Ace Of Spades” losbarstte, wij kregen er zowaar tranen van in de ogen. Dank U wel Bjorn Tagemose, dit was grandioos ! (dank aan Sam)

Ellie Goulding  - Dit jaar wordt ze 30 en ze is een beetje Brits hoop binnen de pop. Een zware opdracht rustte op haar schouders op de Mainstage . We werden overtuigd. Twee jaar terug was ze ook al op het grote podium van RW, toen al met superhits “Lights” en “I need your love”. Dit jaar was haar koffertje met hits nog meer gevuld ; met “Love me like you do” scoorde ze wereldwijd een plaats in de hitlijsten. Een straffe madam is het geworden die zwoele, poppy songs brengt die lekker dansbaar zijn., met andere woorden,  makkelijk verteerbaar op een donderdagnamiddag. Na haar passages mag deze klasbak genieten van een deugddoende pauze. Maar niet te lang hé! (dank aan Michaël)

Flume, het alterego van de Australische producer Harley Streten , is het nieuwe wonderkind van de elektronische scene . Het ouder publiek had z’n Gotterdämmerung, de jongeren konden zich uitleven en konden opgaan in een afgeladen Klub C in dat vernuft en bleeps, die een droomwereld opende door de zalvende , gruizige en forsere beats. Flume poot hier een DJ set neer en nestelt zich in de hoogste regionen met die hits of zanglijnen van rapper T-Shirt, Lorde (“Tennis court”), Jezzabell Doran (“Sleepless”) , AlunaGeorge (“I remember”), Kai Lyrics (“Never be like you”) of Chet Faker (“Drop the game”). Chillen en dansen dus!

Een band die met ons vergroeid is, is het uit Manchester afkomstige New Order . De eigenzinnige , invloedrijke band, ontstaan uit Joy Division, bracht wavepop, dancerock en electro dichter bij elkaar. Al 35 jaar . Vorig jaar hadden we nog het nieuwe ‘Music complete’, tien jaar na hun vorige . En het klonk goed , erg goed zelfs met die nummers. Mooi dat ze er enkele in hun liveset hadden geplaatst als “Singularity”, “Tutti frutti” en “Plastic” , die konden opboksen tegen hun ‘old time favourits’ , die hier door de veertigers , vijftigers, … met open armen werden ontvangen . De keuze viel o.m. “Crystal” , “Bizarre love triangle”, “The perfect kiss” en “True faith”.  “Blue Monday” werd opgepoetst , bracht The Barn in extase en gaf de band rond Bernard Sumner, een hart onder de riem . Oude kraker was “Temptation” uit hun debuut ‘Movement’, die samen met Joy Division’s “Love will tear us apart” (hoe kon het ook anders) nostalgie opriep .
New Order was beduidend harder . Een heerlijk genietbare , dansbare trip hadden we  van deze deels zestigers , hun kenmerkende melancholie nooit veraf met die keys,  tintelende gitaren , grommende basstunes en hitsige drums!

Sigma Live - Sigma’s on fire! Klub C - Met een groot uitroepteken stonden ze aangeduid door de jongeren , terwijl New Order iets verderop bezig was voor het ouder gezelschap … Na de succesvolle passage vorig jaar op Pukkelpop , moest dit het feestje op Werchter  worden. Eerst “Higher”, dan “Slow down” om uit te komen bij “Redemption”. Een drum‘n’bass party zoals we het graag hebben. Pompende beats vergezeld van een rapper en twee niet onknappe zangeressen. Wat wil je meer? Een fris pintje misschien in het midden van de set?! “Lean on” hoort ook in het rijtje van partyplaten die de tand des tijds zullen overleven. En als we party zeggen, dan is Calvin Harris ook nooit ver weg, “How deep is your love”? , gevolgd door de huidige classic “Stay” om dan te eindigen met “Nobody to Love”. Sigma is alvast de goede weg van Major Lazer ingeslagen. (dank aan Michaël)

Years & Years - Moet je iets dat goed is veranderen? Neen is het antwoord. Vorig jaar maakte Olly Alexander zijn debuut op Rock Werchter, dit jaar zijn ze meteen de afsluiter van dag 1 in The Barn.  Terwijl Sir Paul de Beatles oproept, gilden de jonge meiden het dak van de Schuur! Licht overdreven maar het bewijst maar hoe populair Years & Years wel is. Intimiteit toen Olly achter zijn piano kroop en “Eyes Shut” speelde , en uitbundigheid bij “ Shine” en “Desire”. In het verleden coverde Years & Years al Beyonce en Britney Spears, nu was het de beurt aan Katy Perry’s “Dark Horse” om te dopen in een onherkenbare versie. En als je ons vraagt naar de ultieme festivalhit dan is het antwoord “King”! (dank aan Michaël)

Geschiedenis op Rock Werchter . Voor het eerst stond er een Beattle op de stage . Mooi dat ze de intussen 74 jarige Paul McCartney konden strikken, een legende, die er opvallend jong, kwiek uitziet  . Het Beatles icoon doet dit jaar heel wat festivals aan en ons land kon niet ontbreken .  Iets wat je vanavond als doorwinterde muziekliefhebber niet mocht missen . We kregen hier heel wat Beatles nummers , die hij samen met John Lennon schreef, al  40 – 50 jaar oud  , die stilistisch fijn , subtiel zijn, jeugdig, onschuldig klinken , zonder enige franjes of gruizige gitaarlicks. Elk nummer had zo wel z’n verhaal , en die uitwerking kregen we dan ook te horen .
Ze entertainen was geen probleem. Het lijstje opnoemen is niet te doen , wel dertig songs,  waaronder “A hard day’s night”, “Can’t buy me love”, “We can work it out”, “Love me do”, “Lady Madonna” , “Band on the run” , “Back in the USSR”, en een “Live & let die” , “Hey, Jude”  en “Let it be” die luidkeels werden meegezongen , door het overwegend ouder publiek, wat de samenhorigheid bevorderde . Wings nummers en enkele eigen en solo gebrachte nummers dwongen een plaatsje af (“Blackbird” – “Here today”) . Het recente “Fourfiveseconds” (ft Rihanna – Kanye west) was erg goed zelfs . Het sfeervolle “Something” eerde George Harrison. 
Ruig klonk het nooit  - hadden we eigenlijk ook nooit verwacht -, af en toe was er ruimte was voor een solo.  Zijn stem was wat schor , zeker in het begin, daarna liep het meer gesmeerd . Met Sir Paul Op Werchter had de organisatie een groots artiest,  in levende lijve. Droom Werd Werkelijkheid . Te koesteren . Blij om hier te zijn …

Geluidskunst krijgen we geserveerd van James Blake , geruggensteund van een tweede elektrotechneut en een drummer . De drie zijn sterk op elkaar ingespeeld en over elk geluidje is hier sterk nagedacht . Een trippop/postdubstep sound , een klanken- , kleurenpalet, die een aparte , unieke atmosferische trip biedt en schoonheid , weerbarstigheid samenbrengt. Dit concept wordt gelinkt aan z’n indringende , zweverige soms hoog uithalende vocals, die live kunnen geloopt worden . Knip- en plakwerk met pianoloops en vocals. Stem en instrument zijn in evenwicht . Het eerste deel van de set was uiterst traag , slepend , voortkabbelend , donker . Even vergeet hij z’n tekst op “Radio silence” , geen nood , een lach lost dit op en er wordt een versnelling hoger gegaan , met dreunende , rollende beats op “I hope my life” en “Voyeur”. “Limit to your love” kreeg een vurig verlengstuk . De heren leven zich uit op hun speeltje . In soberheid gaan we na de Klub C de nacht in …

Maar nee , die nacht was jong … Disclosure was de afsluiter op dag 1 . Eens iets anders dan een Chemical Brothers , Underworld of ander ouder dansbaar geweld. Netsky, Skrillex, Deadmau5, Chase & Status is de nieuwe lichting, alsook de Engelse broers Lawrence aka Disclosure . Het zijn Londense elektrotechneuten, die de brug kleiner maken tussen de clubdance en pop met interessante insteeks van soul , r&b , deephouse, disco  en dubstep . De ganse rits gelegenheidsartiesten waren hier vanavond niet bij , maar de belangstelling was meer dan voldoende voor deze  lekkere, frisse , dansbare grooves.
Disclosure was wel de ideale after party , een soort Werchter Ibiza, die de Plaza kleurde en die je tevreden naar huis zond . “White noise” (opnieuw met AlunaGeorge) was meteen een knaller . De broers zorgden voor een totaalconcept , hielden de spanning erin met fijne projecties en die kenmerkende lijntekeningen van gezichten van hun platen; ze waren de perfecte decorpresentatie tijdens de nacht .
Enkele nummers nam één van de broers voor z’n rekening in vocoder vocals (waaronder “F for you” , “When a fire starts to burn”), wat aardig geslaagd was . “Omen (met Sam Smith), “Holding on” (Gregory Porter) en het afsluitende “Latch (opnieuw Sam Smith) hielden de sfeer en de feeststemming  erin. Niks anders dan ‘positive feelings’ in een dampend , vet dansbaar setje . Zucht …De Brexit valt hen enorm zwaar , net als vele andere Britse bands, artiesten die vandaag het thema aanbrachten . Disclosure hield ons warm en de modderbeslommeringen door het grillige weer waren even vergeten …

Organisatie: Live Nation – Rock Werchter   

Rock Werchter 2016 – dag 4 – zondag 3 juli 2016
Rock Werchter 2016
Festivalterrein
Werchter
2015-07-04
Johan Meurisse

Elke dag is er ruimte voor ouderdomsdekens en gerespecteerde artiesten Iggy , Beck en Skunk Anansie stonden naast de nieuwe ‘00’ - lichting The Last Shadow Puppets , Foals en Florence.  Uitdagers in de toekomst blijken Macklemore & Ryan Lewis te zijn, al meteen hoog op de affiche, die een feestje bouwden …

Er was al veel volk opgedaagd in de Barn zo vroeg op dag vier van Rock Werchter voor Alice on the Roof. De Bergense Alice Dutoit vertelde ons in perfect Nederlands dat ze het nauwelijks kon geloven toen ze twee jaar geleden begon met liedjes te schrijven dat ze nu voor zoveel mensen mocht spelen. Alice speelde op drumcomputers en keyboards een korte bloemlezing uit haar debuut ‘Higher’. De weemoedige single “Easy come easy go” mocht natuurlijk niet ontbreken en was hier het perfect festivalnummer: meezingbaar  en met een tempo dat slim crescendo rees, zodat de handjes in de hele tent meeklapten. Ook de frisse electropop van “Mystery light” mocht op herkenningsapplaus rekenen en het uptempo “Lucky you”. Een nieuw popprinsesje is opgestaan en ze komt uit Henegouwen (dank aan Nick)

The Strypes -  Rock’n’roll van jong lefgozers , die net twintig zijn en al toe aan hun tweede plaat . De Britarrogantie liet het Ierse kwartet achterwege. Ze speelden op de Mainstage een meer dan behoorlijke set . De oude sound van Arctic Monkeys en Black Keys zit goed gebed . Songs als “Get into it” , ”I don’t wanna know”, “Scumbag city” , alsook de Howlin’ Wolf cover “Smoke stack lightning” en de doorbraaksingle “Blue collar jane” staan voor potig, ouderwetse rock’n’roll, die een bluesy randje verdraagt en de melodie niet uit het oog verliest.

Nog een stukje Bear’s den meepikken , intussen een uitgebreid collectief geworden . Muzikaal zijn ze ergens te situeren tussen gevoelige , dromerige indiefolk en broeierige ‘70s retro. Het arsenaal aan instrumenten biedt een breed , intens , subtiel geluid . De samenzang verhoogt de emotionaliteit. “Agape” is er eentje om te koesteren, die op het eind werd gespeeld. Na Pukkelpop was de band even ontroerd door het warme onthaal .

Het is snel gegaan voor James Bay , de jonge Britse sing/songwriter die we begin vorig jaar nog in de Bota zagen . Hij heeft al een sterke fanbase , en daar zit die fijne , dromerige single “Hold back the river” voor iets tussen . Toen met twee , nu heeft hij een band rond zich . In het eerste deel kregen we de introverte kant, een ‘sunday afternoon delight’ , met o.m. “Craving”, “When we were on”, “Fire” en “Let it go”, het tweede deel was beduidend extravert en meer Mainstage waardig,  “Best fake smile” rockte , “Proud Mary” van CCR/ Tina Turner hitste de menigte op en “Hold back the river” was de meezinger, die in de namiddag de set uitwuifde. Goede set , zonder echte verrassingen .

Een klein half uurtje later hadden we Levende Legende Iggy Pop op de Mainstage , eigenlijk één verschrompelde spier die hardnekkig weigert in pensioen te gaan. En daar mogen we ons gelukkig mee prijzen, want na 70 jaar rock’n’roll functioneert die ene spier nog beter dan het verzamelde spierbundelarsenaal van een bende omhooggevallen voetbalbobo’s ook wel eens Rode Duivels genoemd.
Zijne Pezige Vlezigheid vloog er in met 4 hete brokken werelderfgoed “No Fun”, “I Wanna Be Your Dog”, “The Passenger” en “Lust For Life”. Een kolkende emmer muziekgeschiedenis die in een zinderend kwartiertje frontaal  over de weide werd gekieperd.
U mocht het misschien jammer vinden dat Josh Homme en zijn maatjes niet langer de begeleidingsband van Iggy vormen, maar daar hadden wij hoegenaamd geen moeite mee. Iggy’s huidige band stond namelijk even strak gespannen als zijn aderen (die hij overigens aan de buitenkant van zijn lichaam draagt). Het gezelschap raasde doorheen briesende versies van “Sixteen”, “1969”, “Real Wild Child”, “Some Weird Sin” en op het eind een uiterst explosief “Search And Destroy”.
The Godfather Of Punk ? Zeker weten, geen andere artiest die mag aanspraak maken op die titel, en al zeker geen van alle bands die hier dit weekend aanwezig waren (of wat had u gedacht? The Offspring ? rip off van een rip off).
Dat het niet allemaal recht voor de raap moest zijn, bewees Iggy met een mooie greep uit ‘The Idiot’, de fantastische plaat die hij in 1977 inblikte met zijn maatje David Bowie. “Sister Midnight” en “Nightclubbing” klonken uiterst fris en op Main Square in Arras kregen ze er nog een fenomenaal “Mass Production” als toemaatje bij (hebben we hem nog nooit live weten vertolken, en we hebben toch al zo een slordige 20 Iggy gigs op onze teller staan). En mocht u Iggy enkel kennen van “Gardenia”, dat op enig herkenningsapplaus werd onthaald, dan was u duidelijk naar Pop Werchter gekomen in plaats van naar Rock Werchter. Troost u, je was de enige niet. (dank aan Sam)

Een even stomende liveset hadden we het Britse Foals, goed acht jaar bezig en vier cd’s uit. Foals combineert de hyperkinetische , nerveuze aanpak van vroeger met aantrekkelijke, frisse, aangename popmelodieën. Yannis Philippakis en C° is een live band bij uitstek, die hun nummers met splinterbommen bestookt , de rustiger nummers een steviger outfit durft te bezorgen op de juiste momenten, of net die subtiliteit , finesse bewaart in hun klankenpalet . Jawel , ze klinken speels , ongedwongen, pittig gedreven, hyperkinetisch en emotievol . Woorden op hun plaats van hun oud en nieuw werk. De set was vergelijkbaar met deze in Vorst , het gekende “My number” zette al vroeg het vuur in de pan. Frontman Yannis is eentje die houdt van zijn publiek, een  podiumbeest , gaat totaal op in de nummers, hitst de menigte en is dicht bij hen te vinden . “Mountain at my gates” , “Inhaler” en de titelsong “What went down” boden stroomstoten, dartelend , twinkelend  door het lichaam. Dynamiet dus!

The Last Shadow Puppets is een uniek samenwerkingsproject tussen Alex Turner en Miles Kane . Turner borg de koele James Dean look op van de vorige makke Arctic Monkey passage en ontpopte zich als een entertainer in een okerkleurig kostuum . Het gaf de orkestrale sixtiespop en Britrock elan.
Kane is de stevige ruige rocker , maar is even mooi opgestoft als de anderen in een witte poloshirt. Muzikaal een uitgebreid combo met violisten en tamboerijnspeler die een sfeervolle als zwierige tint geven aan de nummers . De samenzang , de afwisselende zangpartijen en het indringend gitaargetokkel creëren een sfeertje van spaghetti westerns en Tarentino habit.  “The age of understatement” werd naar een hoger niveau getrokken, “Bad habit” huppelt en heupwiegende moves zagen we op de broeierige “Miracle aligner” , “Aviation” en “Standing next to me”. Referenties werden gerespecteerd en Ere wie Ere toekomt, ze speelden The Fall (“Totally wired”) en David Bowie (“Moonage daydream”) . Een uiterst beheerste , afwisselende set , ideaal bij zonsondergang .

De veelzijdige , muzikale duizendpoot Beck Hansen , speelde net als andere doorwinterde artiesten op zekerheid tijdens het festival . Een ‘Back to Beck’, die z’n sing/songwriting op het achterplan duwt, en put uit zijn eclectische 90s –  early 2000 periode , een muzikale potpourri  met een straf , strak spelende band , zonder al te veel tierlantijntjes . “Devils haircut” , “Black tambourine”, “Think I’m in love”, “Mixed bizness” , “The new pollution”, “Loser”, “Sexx laws” en “E-Pro” ; elk nummer heeft een eigen muzikale invalshoek , gekenmerkt van grooves, adrenalineboosts  en meezinggehalte . Het recente “Wow“ past perfect hierbij, maat werd zelfs links gelaten . Beck als sing/songwriter hoorden we in een intieme “Lost cause” . Even leek het erop dat het concert vroeg ging gedaan zijn , maar een uitmuntend , uitgediept “Where’s at”, waar de band werd voorgesteld en artiesten, net als bij TLSP, in een plezierige, aangename jam werden geëerd, o.m. Chic “Good times” – ”China girl” (David Bowie) – Prince’s “1999”. Het publiek ging ervoor en de heren amuseerden zich kostelijk . Safe en Good ...

Het West-Vlaamse Sx was van een ander kaliber na de flinke uptempo’s de voorbije uren. Sx verdiept zich nog meer in onderkoelde , mysterieuze, bezwerende electropop, die een donkere dreiging heeft . Een ijzingwekkende sound , die een bedwelmend , apocalyptisch , paranoïd sfeertje uitstraalt.
Meteen werden we in die sfeer ondergedompeld met nummers als “Under the skin”  en “Hurts” . De zangeres Stefanie Callebaut, in een aparte glitterhabijt,  lokt, slurpt je onherroepelijk in haar muzikale leefwereld als de Lorelei zeemeermin. Wat een indringend stemgeluid en - beheersing. De donkere basses trillen over je lichaam , alsof Sunn O))) zich opdrong met hun soundscapes. De hemelse, dromerige pop van “Black video” en “Gold” is nu beduidend grilliger geworden en neigt meer naar de slepende , slopende beats van James Blake . Het duo wordt intussen geruggensteund door Amatorski leden , wat die elektronica en drumbeats nog unieker maakt. 

De blanke hip hop hoop rust op de schouders van Macklemore & Ryan Lewis. Zeker nu Eminem bezig is aan een winterslaap die wel eens vijf jaar kan duren. Technisch gezien is Macklemore één van de grootste talenten als het op rappen aankomt. Niet veel zullen hem nadoen wat bij hem zo eenvoudig lijkt. Een vrolijke rapper uit Seatlle die het hoofdpodium van Rock Werchter krijgt als speeltuin. Sommigen zeggen: het moet kunnen, andere vinden het volstrekte onzin. Het is duidelijk, je bent voor of je bent tegen. Wij zijn er nog niet volledig uit. Toen halverwege het geluid helemaal de geest gaf dachten we van, jah nu krijgen we het. Maar Macklemore bleef er heel koel bij. Ik heb er al gezien die de helft van de boel kort en klein sloegen en vaarwel zeiden. Nee, volgende nummer en gewoon doorgaan. Chapeau! Waar we het dan minder voor hebben is de overbodige boodschappen van wereldverbeteraars. Nee dank u, daar hebben we al te veel van gehad. Muzikaal was “Downtown” een echt knaller. De weide bloeide helemaal open en iedereen leefde op. Wat één single toch allemaal niet kan doen! (dank aan Michaël)

Jamie XX  kon , net als op Pukkelpop vorig jaar , besluiten in één van de tenten . The Barn zat echt goed vol om deze techwizzard aan het werk te zien . Naast zijn productie- en percussiewerk bij The xx staat Jamie Smith aka Jamie xx voor sferische lounge en laat hij soul, funk , hiphop en Caribische tunes doordringen op het eigen werk , ‘In colour’.  Hier krijgen we een opwindende DJ set , waarin de eigen nummers met gelegenheidsartiesten en de zwoele, verleidelijke  tunes en voices van XX Romy Croft – Oliver Sin zijn verweven in een web van urban electro, dubstep , house , funky 70s disco en ga zo maar door .  Een swing’n’groove die de laatste nacht inluidde …

Florence & The Machine overtuigde vorig jaar al sterk op de Main stage . Zij wordt door de jaren enorm gerespecteerd . Op nog geen acht jaar tijd heeft Florence Welch zich ontpopt als een grootse artieste , een rasechte performster , een vertegenwoordigster om een boodschap van pure liefde te verkondigen (“all the love in the world for you”).
We ervaren ‘een unite gevoel’, die de slopende vierdaagse besluit. Nog 1 keer alles geven en ondergaan . De rosse elf , in een bloedrode licht doorschijnende jurk , floreert , huppelt op elegante wijze  van de ene naar de andere kant .  Zij geeft vol overgave de sfeervolle , licht groovende gotische pop een dynamische , opwindende boost met haar indringende , glasheldere stem . Wat een sirene! 
De blazerssectie en de backing vocals zijn mooi verweven in haar sound. De bombast , de pathos blijft binnen de perken. Het is melodieus , toegankelijk , aangenaam luistervoer met een vrolijke noot , door de  pak hits die we hier op zwierige, ontspannende wijze geserveerd krijgen; “Ship to wreck” was al meteen een knaller, “Rabbit heart”  en “Sweet nothing” (Calvin Harris cover) hielden het tempo hoog . Ook in een sobere omlijsting weet ze te charmeren , o.m. met “Cosmic love”. Ingenomen of extravert , Florence weet er raad mee, ze boeit en animeert haar fans. “Spectrum (say my name)”, “You’ve got the love” (Candi Station/The Source cover) , “Dog days are over” en het snedig rockende “What kind of men” zweepten een laatste keer op, en zorgden voor het obligate handjeszwaaien op het eind van het festival. Een beter positief gevoel kon je niet krijgen … Tot volgend jaar !

Organisatie: Live Nation – Rock Werchter   

Dinsoaur Jr , peetvaders van de grunge, al bezig van 83, zijn aan de zoveelste jeugd toe . Tien jaar terug gaven ze al een indrukwekkende comeback, de aanzet om met regelmaat een nieuwe plaat uit te brengen . We mogen met de vakantieperiode deze verwachten, wat de groep nu al tournee brengt . In het najaar start een tweede heuse clubtour , waar ze halt zullen houden in de AB. Maar nu deden ze er al twee in België, eentje in de Kreun, Kortrijk en eentje in de Casino, Sint-Niklaas. Een optreden die ons zal bijblijven. Jay Mascis moest na drie nummers worden opgelapt en speelde daarna , rustig neergevlijd op een stoel en met een ventilator als friste , een stevig , snedig , vurig setje met z’n twee kompanen van het eerste uur Murph en Lou Barlow. Grunge zoals ‘t  moet zijn, op z’n best , speels , spontaan in ervaring en kunde. Memorabel achterna!

Het begon nochtans als een Dinosaur als vanouds . Murph , tussen de cymbalen weggestoken, bijna onzichtbaar aan het drumstel, mept er als een Animal op los, Barlow, verborgen achter z’n weelderige krullen en baard , de hyperkineet op het podium , zet z’n bassnaren onder hoogspanning en tot slot spil Jay Mascis , stoïcijns als altijd , een pak versterkers rond zich , plugt de gitaar in en laat de grunge over ons heen rollen .
Inderdaad met “The lung” hadden we al meteen de perfecte opener om in de juiste sfeer en stemming te geraken . De 50ers boeten nog niks aan intensiteit in , de late 80s - 90s grunge is dus op z’n best, rauw, puur en echt. De sound primeert,  magie hangt in de lucht .  
Ook het daaropvolgende “Going down” van de te verschijnen plaat ‘ Give a glimpse of what yer not’ blijft die sfeer behouden . Mascis‘ zangpartij is nog steeds verzwolgen in die massieve sound , maar that’s part of the Dinosaur … Terwijl Murph en Barlow al goed op dreef zijn op “Back to your heart” , moet Jay hier loslaten. Oei, hij ervaart de versterking onvoldoende , maar er is meer aan de hand , hij voelde zich al de ganse dag niet goed in z’n vel en moet geholpen worden voor medische bijstand backstage . Een dokter toevallig in de zaal springt bij. Intussen rammen de twee lustig voort en bollen het nummer uit . Iedereen is wat verbouwereerd en wacht nu af . De twee en de gitaarroadie , ervaring ten voeten uit, proberen het verder goed op te vangen , met een lach en de nodige ernst . Een paar nummers op het spontane af , spelen ze, fel , krachtig , hard , in een soort jam. Alles ronkt , goed , steengoed zelfs en wordt sterk onthaald , ergens een “Imagination” , ”In a jar” , “Forget the swan” en “No bones” worden genoteerd. Die roadie overtuigde verdomd goed hoor!
Na een korte pauze is Jay er terug bij, geruggensteund door z’n trouwe fans. We zijn dan 45 minuten verder . “Yes I’m back”, prevelde hij  . Hij speelt verder op een stoel , rustig neergevlijd, met de nodige friste van een ventilator . Goed en wel opgelapt, met een middeltje, en wat 02 , is hij bij de pinken . Hij gaat gedreven te werk op zijn gitaar, wat de anderen injecteert! Een weergaloze set volgt, fel , verbeten. Het publiek wordt overdonderd en ingepalmd.
De drie spelen op scherp, rocken, oud en recent , mooi naast elkaar . Het sfeervolle werk is opgeborgen . Full respect voor Jay! “Watch the corners” was de barometer . De gruizige herkenbare soli zijn sierlijk. De vooruitgeschoven single ”Tiny”  klinkt heerlijk en is veelbelovend ,net als een strak “Training ground”,  door Lou gezongen  .
En er wordt terug gegaan in de tijd , “Little fury things” , “Freak scene” en de gekende “Outthere” , “Feel the pain” , “Start choppin’” en The Cure’s “Just like heaven”  . Ok,  we misten misschien die andere grote “The wagon”, “I don’t think so” of “Goin’ home” , maar die werden ruimschoots opgevangen , gezien de van zich afbijtende energieke Dinosaur ; de muil wijdopen gooien ze er nog “Gargoyle” en “Mountain man” tegenaan, ook al twee 80s nummers , die breed uitgesponnen worden  en baden in een noise/feedback bedje .

Dinosaur Jr ramt, bromt, grolt, ronkt , is explosief . Sterk wat deze vijftigers hier vanavond presteerden en zeker Jay , op leven na dood , maar herrezen.  Dinosaur Jr is nog niet afgeschreven!

Neem gerust een kijkje  naar de pics van hun set op BestkeptSecret 2016
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/dinosaur-jr-18-6-2016/

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

donderdag 26 mei 2016 03:00

Patch the sky

Bob Mould – Hij is één van de iconen van de Amerikaanse gitaarunderground . Als zanger/gitarist van Hüsker Dü, een trio dat hij in de prille jaren ’80 vormde met Grant Hart en Greg Norton vanuit thuisbasis Minneapolis, lag hij mee aan de basis van wat een decennium later grunge of indie zou gaan heten. Hüsker Dü werd door een select publiek onthaald, en brak niet echt door. Mould kreeg later de verdiende respons als onbetwiste frontman van het powertrio Sugar dat in ’92 de klassieker ‘Copper Blue’ uitbracht.
In die muzikale spirit kun je alvast zijn solowerk plaatsen. De laatste ‘Patch the sky’ zit verdomd goed in elkaar . Hij slaagt erin en overtuigt met een rits overrompelende, verslavende , subtiele melodieuze nummers en weet een gitaarmuur op te bouwen. De  compacte nummers zijn hoekig, snedig, energiek, strak en beukend. Ze behouden die gruizige sound en die snijdende Hüsker Dü achtige riffs; ze zijn nauw gelinkt aan die EP ‘Beaster’ van Sugar.
Ondanks de extravertie zoekt Mould de perfecte balans van heldere melodieën en donkere verhalen . Verlieservaringen in de familie , vriendenkring raken en ontroeren . Hij zet dit om in een reeks kernachtige songs. De intens broeierige , compacte uptempo songs als “The end of things” , “You say you” , “Daddy’s favorite” en “Hands are tied” knopen letterlijk de gitaarvest toe.
Opener “Voices in my head” , de single van de plaat, biedt wat meer ademruimte net als “Hold on lucifer” and “God” . Samen met het poprockende “Losing sleep” en het sfeervolle “Monument”, die de cd besluit , zorgen  zij voor een mooi evenwicht .
Mould de 55 voorbij intussen , blijft gepassioneerd in dit gitaargenre en samen met een Dinosaur Jr, horen we nog steeds iets unieks en opwindend , waarin emotie en gevoeligheid schuilt .

zaterdag 30 april 2016 03:00

EP

Solid Spaces , een uitgebreid jong kwintet , debuteert sterk met zes nummers . Invloeden van funk , soul , r&b, reggae vinden elkaar en worden verwerkt in hun sfeervolle , stekelige, broeierige pop. De stem van Jade Sips is niet onbelangrijk. Haar indringende , doorleefde vocals geven diepgang en bieden warmte , kleur en intensiteit . “Birth of a universe” heeft een lekkere groove , “Occupy my mind” klinkt directer en op de derde “By heart” word je aangenaam meegevoerd . De kleine veranderingen in de sound toont dat het kwintet tot heel wat in staat is , zonder de catchy melodie uit het oog te verliezen .
Een eigen geluid dat een positive vibe uitstraalt. Ergens tussen Sweet Coffee en Zuco 103 te situeren, met een lentefris geluid.
Info  https://solidspaces.bandcamp.com

zaterdag 30 april 2016 03:00

Earth. Teach Us Modesty

Psygasus is een project van Brent Vanneste (Steak Number Eight) en Bjorn Vanbrabant . Zij laten even de donkere wolken van hun postmetal voorbij passeren in dit aangenaam luisterproject Psygasus . Het is al de tweede plaat die eigenlijk al een goed jaar oud is , maar toch verdient in de spotlight te staan .
We zitten hier in een ravesfeertje met aangename neopsychedelische, chillende grooves en ambiente , etnische soundscapes die opbouwen , aanzwellen en een hardere, fellere beats of een rockjasje aangemeten krijgen. “Hypnotic poison” brengt ons meteen in de juiste stemming en met “psychedelic pee”, “mighty mindfunk” en “cristaline” duidt het gezelschap op variaties die verbeelding en realiteit steeds doorkruisen . Puik plaatje -  Bizar dat dit plaatje nu pas ontdekken .

zaterdag 30 april 2016 03:00

Welcome to the valley of vultures

Het debuut van Emptyhead Nation raast over ons heen .Opener “Beachy head”  intrigeert door de rollende gitaren , de dreunende bas en de hitsende drums . Heerlijk zoiets . Bands als Shellac, Girls Against Boys , Tool, NIN, Jason Rawhead of een Nirvana balden hun energie samen in dit opkomend talent .
Vóór de debuutplaat lieten ze al drie songs los , “We live up to a promise” , letterlijk een kopstoot naar de WK organisatie, twee jaar terug , “Butterfly baby” en de potige OMD cover “Electricity” , ook te vinden op de plaat .
Acht gedreven, gebalde songs , die ruimte laten aan de instrumenten en met een pittige inhoud, maatschappijkritisch, waarbij ze hun woede , misprijzen, pijn  uit schreeuwen, -spuwen. Sterk debuut!

Info op https://www.facebook.com/emptyheadnationband/ 

donderdag 19 mei 2016 03:00

Skydogs

Die Sore Losers blijven goed scoren . Het rockkwartet rond de tandem Cedric Maes en Jan Straetemans brengen rock’n’roll met het hart op de juiste plaats . We krijgen potig, vurig, intens broeierig materiaal, recht voor de raap en zonder al te veel tralala. Een rauw opwindende,  spannende sound door de straffe ritmes , de koortjes en de uptempo’s .
Het kwartet houdt de melodie sterk in het oog en verliest zich nergens oeverloos . “Cherry , cherry” en “Emily” tonen aan hoe afwisselend ze in het genre kunnen klinken. Rock onder hoogspanning als je de tien nummers beluistert. Het oude Black Keys borrelt op! Eerlijk, puur, oprecht, doorleefd.
Die opener “Blood moon shining” mag je zeerzeker inkaderen , een interessante link naar Jane’s Addiction  Perry Farrell .
‘Skydogs’ is 70s retro in een opgestoft 2016 jasje . Overtuigende plaat opnieuw.

donderdag 19 mei 2016 03:00

Art angels

De Canadese Claire Boucher is al enkele jaren bezig en wist hier echt door te breken met ‘Visions’. De electro chick , blogger darling en partynimf brengt lekker, goed verteerbare aanstekelijke synthpop , synthpop die zowel warmte als koude blaast, onder haar hemels, dromerig kinderstemmetje.
Hipster music , dames met gekleurd haar en neuspiercings zijn zeerzeker niet vreemd als je haar optredens bekijkt .  
De kunstzinnige pop wordt op deze eenvoudigweg verdergezet . Veelzijdige , catchy electropop , waarin verschillende stijlen elkaar kruisen in aangename beats , orkestrale passages en dus sfeervol kunnen rocken. “California” , “Flesh without blood” en “Belly of the beat” zetten in de toon in het genre . Verder op de plaat dwaalt het af  naar een onschuldig concept. Wat snedige world hippop met Aristophanes (“Scream”) en een knallend directer geluid worden toegevoegd met Janelle Monae op “Venus fly”.
Het maakt niet uit of die beats nu zalvend, fris, pompend zijn , ze geven een zekere onschuld , en zorgen voor een onthaastingsgevoel  in stresserende momenten . 
Grimes kwam nog optreden  met een grote strik in het haar, een Aziatische ‘Minnie Mouse’ outfit en continue vreemde bewegingen. Tja, dit is een beeld dat perfect past bij haar synthpop. Ze wordt door een jong publiekje enorm erkend. Dames , doe kortgerockt je dancing shoes maar aan op die aangename groovy synth ’luister’ pop.

donderdag 19 mei 2016 03:00

Not to disappear

De opvolger van ‘If you leave’ , ‘Not to disappear’ ligt in het verlengde , is een heerlijke atmosferische rit , die een broeierige intense spanning , donkerte, op gedreven , ingetogen en subtiele wijze samenbrengt. De emotie en klankkleur wordt verwezenlijkt door etherische , ruimtelijke klanktapijten, ergens tussen Sigur Ros , The xx, Joy Formidable en het onderkende Geraldine Fibbers in .
We zijn geraakt van dit materiaal, dat breekbaar, dromerig , explosief klinkt mét dat allesbepalend donker randje door het zinderend, scherp gitaargetokkel met z’n galmeffects, gedoseerde feedback , de diepe bas , de zalvende keys en de opbouwende, aanzwellende drums en tromgeroffel , gedragen door die indringende , ontroerende, melancholische, getormenteerde zang van Elena Tonra
Opener “New ways” brengt je meteen in die muzikale leefwereld . De songs grijpen bij het nekvel. Check iets verder “Doing the right thing” , “No care” , “Fossa” en zeerzeker “How”, die het paradepaardje vormt op de plaat , door de intense opbouw en de  verrassende wendingen waar emotie , gevoeligheid en onrust , dreiging schuilt. Ergens dwarrelt hier een Polly Harvey …
Wat zijn we in zijn totaliteit onder de indruk van die plaat - Daughter onderscheidde zich door de wisselende stemmingen van zachte , minimale instrumentatie en intimiteit naar een forsere opbouw en de extraverte, hardere , strakkere aanpak. Een wondere, betoverende én grimmige leefwereld creëren ze , filmisch bezwerend zelfs in momenten . Ze schipperen tussen zacht en hard , dat net niet ontploft , maar je weet te hypnotiseren, te bedwelmen door de trippende melodie, de indie folk, de woelige donkere soundscapes en effects .
Daughter is groter geworden, duidelijk gegroeid. Een ‘hear-feel-see’ band!

Pagina 20 van 180