Rock Werchter 2016 – dag 1 – donderdag 30 juni 2016
Rock Werchter 2016
Festivalterrein
Werchter
2016-06-30
Johan Meurisse
Rock Werchter 2016 – het jaar van zand , boomschors, rubberen laarzen en … Geweldige Muziek!
Rock Werchter 2016 - De drastigste editie ooit - Indrukwekkende cijfers om het festivalpark toegankelijk te houden . Het jaar van wateroverlast. Een aantal kampeer- en parkeerterreinen waren niet inzetbaar. Alles werd ingezet opdat het festival en op de campings in de beste omstandigheden zou verlopen . Iedereen was druk in de weer om alles zo comfortabel mogelijk te maken . Respect.
Rock Werchter was goed …145000 unieke bezoekers, 60000 een combi en 85.000 een dagticket. Niet uitverkocht dit jaar , maar een formule van gerespecteerde artiesten, een Nieuwe Lichting ‘00’ - rock en dance en opkomend talent . Opvallend: de oudjes spelen op safe , vertrouwd , maar met een stevige adrenalineboost!
Drie stages … Keuzes moeten worden gemaakt …Festival meer dan ooit …meer groepen, meer terrein, meer ruimte voor de bezoekers , meer mooie momenten … De twee grote tenten kregen sinds vorig jaar een nieuwe outfit – strak gestyleerd , met een knipoog naar het Sportpaleis.
Rock Werchter - Het jaar Meer dan Muziek . De Kiss Cam en z’n varianten werd gehaald uit de NBA, hier geïntroduceerd en succesvol ontvangen tussen de bands in …
EK Voetbal op Werchter – Er even tussenuit met twee grote schermen . Het mocht niet zijn . België vloog eruit …
Rock Werchter - Rust en geniet plek - De picknickbanken en cateringzone kregen een geslaagde make-over. Street-artkunstwerken sierden het festival . De drank- en een zeer divers aanbod van eetstandjes waren mooi afgebakend. De Shelter, het rustpunt voorbij de tenten en de veilige tournipit (vooraan de Mainstage) deden hun werk … Is een blijvertje door de jaren …e
Rock Werchter is een festival van alle leeftijden, jong en oud houden er hun eigen bands en stijl op na.
Rock Werchter kleurt nog steeds internationaal , ondanks de nefaste invloed van de terreurdreiging het afgelopen jaar; het blijft Vlaanderens meest prestigieuze en het best georganiseerde festival ter wereld …
Een gevarieerde affiche, een tevreden publiek …
Summer starts here... Een overzicht van ons parcours – dag aan dag analyse … Cheers mate!
dag 1 – donderdag 30 juni 2016
‘My name is Mud’ – de zinsnede , een nummer van Primus btw, flitste 4 dagen door het hoofd tijdens het parcours naar de verschillende stages op RW. Sinds mensenheugnis is het geleden dat we dit nog hadden , tja, ten tijde van Rock Torhout – Rock Werchter . Het belette niet als doorwinterde festivalganger , doorbijtend , heel wat concerten te trotseren …
Als dolle – vijftiger werden we op onze wenken bediend met Sir Paul , New Order, Gotterdämmerung, die in het geheugen gegrift werden , zagen we een leuke set van Walk off the earth , en zagen we dat-’t –goed-is met opkomend dance- talent van Sigma, Flume en Disclosure . Jong en oud …
Opener op de Mainstage waren London Souls , uit NY weliswaar, die teruggrepen naar de retro van Jimi en Led Zeppelin . Bij ons relatief onbekend, maar Europese festivals afschuimen , kan enig soelaas opleveren . Na een paar nummers was het trio lekker op dreef, drong soul door en kregen we een reeks puike gitaarsoli . Ergens borrelde een Lenny Kravitz op . Sterk overtuigd werden we van “When I’m with you” , “Steady are you ready” en McCartney ‘s “Why don’t we do it on the road” , die vettig , strak, rollend klonk. Niks nieuws qua sound , maar een goed rockende opener … En dat telt altijd!
Even retro , meer soul en americana, hadden we van Nathaniel Rateliff & The Night Sweets, een uitgebreid combo met blazers , eerder aanwezig in Depot, Leuven . Een doorleefde, sfeervolle , melige sound die het slijk aan de bottines beduidend aangenamer maakte . De sympathieke band , met hun amicale zanger, had een reeks nummers die konden inwerken op de dansspieren ; “Look it here” en “I’v been failing” gaven een eeuwig jeugdig gevoel . Knaller was “Never get old” ; “Out of the weekend”, “Trying so hard not to know” en “S.O.B.” moesten niet onderdoen. De handclaps , de samenzang gaven een folky gelaat. Debuut in België door een onderhoudend, leuk, soulrockend concert.
Het Britse Kaiser Chiefs , rond Ricky Wilson , zijn een vaste Werchter klant en hebben ook al een TW Classic achter de rug. Het materiaal van de laatste platen is sowieso magertjes , maar een festivalband bij uitstek blijven ze. Goed, daar hebben ze de hits van het eerste uur voor, “Everyday I love you less and less”, “Everything is average nowadays”, “Never miss a beat”, “Modern way”, “Ruby” , “The angry mob”, “I predict a riot” en “Oh, my God (“Nananaaa” in verwerkt) , maakten de sfeer en gingen erin als zoete broodjes. Op de achtergrond hadden we een ‘Golden Brown’-decor van The Stranglers , met kamelen en piramides. “Coming home” koesteren we en “Hole in my soul” droegen ze aan Sir Paul op. In het najaar verschijnt nieuw werk , afgaand op “Parachutes” zal het ook niet direct een kraker van formaat zijn , die de menigte kan ophitsen .
Ongedwongen , emotievol brengt , schudt hij een reeks innemende, gevoelige, stekelige als onstuimige akoestische en elektrische gitaarsongs af . Jake Bugg is gekend van z’n brommende Britse Oasis attitude maar de sterke opkomst tijdens de fikse regenbui deed z’n hart smelten. De jongedames hadden er veel voor over om hun sing/songwriter , idool aan het werk te zien . Een klein uur lang kregen we afwisselend materiaal te horen van Britpop, rock’n’roll en sing/songwriting met een gevoel voor rockabilly als op “There’s a beast” , “Taste it”, “We all feed it” , “Love, hope & misery”, “Put out the fire” en “Gimme the love” . Inderdaad, liedjes kan hij schrijven, het popgevoel bewaart hij en hij komt best goed gedreven, gebald uit de hoek. “Two fingers” , “Me & You”, “Slumville sunrise”, “Seen it all” en “Lightning bolt” zijn een handvol die werden meegezongen . Het natte gevoel waren we even vergeten . Puike set btw!
Walk off the earth - Een sprankelende set van het indiefolky collectief uit Canada zette een volle Klub C op z’n kop . Dit You-tube fenomeen plaatst in een perfecte Pythagorasstelling gretigheid , emotionaliteit en intensiteit . De samenzang , de choreografie , de act , de muziek, alles vloeit in elkaar en zorgde voor een ongelofelijke ambiance . Hoe ze het soms in elkaar flansten door het assortiment aan instrumenten (noteer mar als extra’s ukelele, melodica, kazoo, blazers, plastic buizen, scheidsrechterfluitje, … ) was me een raadsel , maar verdomd, die covers pakten ze uiterst origineel aan , wat gevoelig, aanstekelijk inwerkte … Een “Happy” van Pharrell , Adele’s “Hello” waren al meteen twee om in te lijsten . Er viel heel wat te beleven op de stage . Met wijd open mond stonden we te kijken, te genieten toen ze met vijf op een akoestische gitaar de medley speelden van o.m. “Somebody I used to know”, “I can’ help myself” , “Wrecking ball” , “Twist & shout” . Een “Sing it all away” wuifde lekker uit in een feelgood/samenhorigheid . Schitterende liveset zondermeer …
Wat begon als een ambitieus idee van half Belg half Zweed Bjorn Tagemose, groeide uit tot een heuse rock opera met een briljante soundtrack. Gutterdämmerung werd vooraf aangekondigd als ‘The loudest silent movie you ever heard’, geen woord van gelogen. Tagemose had voor zijn projectje een waanzinnig indrukwekkende cast weten te verzamelen met Iggy Pop! Slash! Lemmy! Mark Lanegan! Jesse Hughes! Tom Araya! Josh Homme! Grace Jones! Henry Rollins! en Nina Hagen! Die laatste twee stonden zelfs mee op het podium om dat duivelse project te laten schitteren. En of het schitterde! Kon ook moeilijk anders met zo een fantastische soundtrack, live vertolkt door een uitmuntende band die rockte als de beesten. Wat dacht u van loeiende versies van onder andere “Black Sabbath” en ‘”War Pigs” (Black Sabbath), “Hey Man, Nice Shot” (Filter), “My own Summer” (Deftones), “Battery” (Metallica), “Rammstein” (Rammstein natuurlijk), “Folsom Prison Blues” (Johnny Cash), “The End” (The Doors) en “Dazed and Confused “ (Led Zeppelin) .
De samensmelting van de zwart-wit beelden, de theatrale act en de waanzinnig heerlijke muziek was hemels (of duivels, als u wil). De rock’n’roll iconen die de revue passeerden waren perfect gecast. Generaal Lemmy aan het roer van een tank! Iggy als een duivelse engel ! Josh Homme die met joekel van een een bazooka de boel aan flarden komt schieten! Grace Jones als Pietje de Dood ! Allemaal geniaal !
Het boeltje ontplofte in een zinderende finale met Carl Orff’s “Carmina Burana” waarvoor special guest Brent Vanneste (Steak Number Eight) als een waar rock’n’roll beest de hele zwik nog eens in lichtelaaie kwam zetten. Fucking great !
Henry Rollins bracht tot slot nog een pakkend eerbetoon aan Lemmy waarop de ganse band nog eens in een loeiend “Ace Of Spades” losbarstte, wij kregen er zowaar tranen van in de ogen. Dank U wel Bjorn Tagemose, dit was grandioos ! (dank aan Sam)
Ellie Goulding - Dit jaar wordt ze 30 en ze is een beetje Brits hoop binnen de pop. Een zware opdracht rustte op haar schouders op de Mainstage . We werden overtuigd. Twee jaar terug was ze ook al op het grote podium van RW, toen al met superhits “Lights” en “I need your love”. Dit jaar was haar koffertje met hits nog meer gevuld ; met “Love me like you do” scoorde ze wereldwijd een plaats in de hitlijsten. Een straffe madam is het geworden die zwoele, poppy songs brengt die lekker dansbaar zijn., met andere woorden, makkelijk verteerbaar op een donderdagnamiddag. Na haar passages mag deze klasbak genieten van een deugddoende pauze. Maar niet te lang hé! (dank aan Michaël)
Flume, het alterego van de Australische producer Harley Streten , is het nieuwe wonderkind van de elektronische scene . Het ouder publiek had z’n Gotterdämmerung, de jongeren konden zich uitleven en konden opgaan in een afgeladen Klub C in dat vernuft en bleeps, die een droomwereld opende door de zalvende , gruizige en forsere beats. Flume poot hier een DJ set neer en nestelt zich in de hoogste regionen met die hits of zanglijnen van rapper T-Shirt, Lorde (“Tennis court”), Jezzabell Doran (“Sleepless”) , AlunaGeorge (“I remember”), Kai Lyrics (“Never be like you”) of Chet Faker (“Drop the game”). Chillen en dansen dus!
Een band die met ons vergroeid is, is het uit Manchester afkomstige New Order . De eigenzinnige , invloedrijke band, ontstaan uit Joy Division, bracht wavepop, dancerock en electro dichter bij elkaar. Al 35 jaar . Vorig jaar hadden we nog het nieuwe ‘Music complete’, tien jaar na hun vorige . En het klonk goed , erg goed zelfs met die nummers. Mooi dat ze er enkele in hun liveset hadden geplaatst als “Singularity”, “Tutti frutti” en “Plastic” , die konden opboksen tegen hun ‘old time favourits’ , die hier door de veertigers , vijftigers, … met open armen werden ontvangen . De keuze viel o.m. “Crystal” , “Bizarre love triangle”, “The perfect kiss” en “True faith”. “Blue Monday” werd opgepoetst , bracht The Barn in extase en gaf de band rond Bernard Sumner, een hart onder de riem . Oude kraker was “Temptation” uit hun debuut ‘Movement’, die samen met Joy Division’s “Love will tear us apart” (hoe kon het ook anders) nostalgie opriep .
New Order was beduidend harder . Een heerlijk genietbare , dansbare trip hadden we van deze deels zestigers , hun kenmerkende melancholie nooit veraf met die keys, tintelende gitaren , grommende basstunes en hitsige drums!
Sigma Live - Sigma’s on fire! Klub C - Met een groot uitroepteken stonden ze aangeduid door de jongeren , terwijl New Order iets verderop bezig was voor het ouder gezelschap … Na de succesvolle passage vorig jaar op Pukkelpop , moest dit het feestje op Werchter worden. Eerst “Higher”, dan “Slow down” om uit te komen bij “Redemption”. Een drum‘n’bass party zoals we het graag hebben. Pompende beats vergezeld van een rapper en twee niet onknappe zangeressen. Wat wil je meer? Een fris pintje misschien in het midden van de set?! “Lean on” hoort ook in het rijtje van partyplaten die de tand des tijds zullen overleven. En als we party zeggen, dan is Calvin Harris ook nooit ver weg, “How deep is your love”? , gevolgd door de huidige classic “Stay” om dan te eindigen met “Nobody to Love”. Sigma is alvast de goede weg van Major Lazer ingeslagen. (dank aan Michaël)
Years & Years - Moet je iets dat goed is veranderen? Neen is het antwoord. Vorig jaar maakte Olly Alexander zijn debuut op Rock Werchter, dit jaar zijn ze meteen de afsluiter van dag 1 in The Barn. Terwijl Sir Paul de Beatles oproept, gilden de jonge meiden het dak van de Schuur! Licht overdreven maar het bewijst maar hoe populair Years & Years wel is. Intimiteit toen Olly achter zijn piano kroop en “Eyes Shut” speelde , en uitbundigheid bij “ Shine” en “Desire”. In het verleden coverde Years & Years al Beyonce en Britney Spears, nu was het de beurt aan Katy Perry’s “Dark Horse” om te dopen in een onherkenbare versie. En als je ons vraagt naar de ultieme festivalhit dan is het antwoord “King”! (dank aan Michaël)
Geschiedenis op Rock Werchter . Voor het eerst stond er een Beattle op de stage . Mooi dat ze de intussen 74 jarige Paul McCartney konden strikken, een legende, die er opvallend jong, kwiek uitziet . Het Beatles icoon doet dit jaar heel wat festivals aan en ons land kon niet ontbreken . Iets wat je vanavond als doorwinterde muziekliefhebber niet mocht missen . We kregen hier heel wat Beatles nummers , die hij samen met John Lennon schreef, al 40 – 50 jaar oud , die stilistisch fijn , subtiel zijn, jeugdig, onschuldig klinken , zonder enige franjes of gruizige gitaarlicks. Elk nummer had zo wel z’n verhaal , en die uitwerking kregen we dan ook te horen .
Ze entertainen was geen probleem. Het lijstje opnoemen is niet te doen , wel dertig songs, waaronder “A hard day’s night”, “Can’t buy me love”, “We can work it out”, “Love me do”, “Lady Madonna” , “Band on the run” , “Back in the USSR”, en een “Live & let die” , “Hey, Jude” en “Let it be” die luidkeels werden meegezongen , door het overwegend ouder publiek, wat de samenhorigheid bevorderde . Wings nummers en enkele eigen en solo gebrachte nummers dwongen een plaatsje af (“Blackbird” – “Here today”) . Het recente “Fourfiveseconds” (ft Rihanna – Kanye west) was erg goed zelfs . Het sfeervolle “Something” eerde George Harrison.
Ruig klonk het nooit - hadden we eigenlijk ook nooit verwacht -, af en toe was er ruimte was voor een solo. Zijn stem was wat schor , zeker in het begin, daarna liep het meer gesmeerd . Met Sir Paul Op Werchter had de organisatie een groots artiest, in levende lijve. Droom Werd Werkelijkheid . Te koesteren . Blij om hier te zijn …
Geluidskunst krijgen we geserveerd van James Blake , geruggensteund van een tweede elektrotechneut en een drummer . De drie zijn sterk op elkaar ingespeeld en over elk geluidje is hier sterk nagedacht . Een trippop/postdubstep sound , een klanken- , kleurenpalet, die een aparte , unieke atmosferische trip biedt en schoonheid , weerbarstigheid samenbrengt. Dit concept wordt gelinkt aan z’n indringende , zweverige soms hoog uithalende vocals, die live kunnen geloopt worden . Knip- en plakwerk met pianoloops en vocals. Stem en instrument zijn in evenwicht . Het eerste deel van de set was uiterst traag , slepend , voortkabbelend , donker . Even vergeet hij z’n tekst op “Radio silence” , geen nood , een lach lost dit op en er wordt een versnelling hoger gegaan , met dreunende , rollende beats op “I hope my life” en “Voyeur”. “Limit to your love” kreeg een vurig verlengstuk . De heren leven zich uit op hun speeltje . In soberheid gaan we na de Klub C de nacht in …
Maar nee , die nacht was jong … Disclosure was de afsluiter op dag 1 . Eens iets anders dan een Chemical Brothers , Underworld of ander ouder dansbaar geweld. Netsky, Skrillex, Deadmau5, Chase & Status is de nieuwe lichting, alsook de Engelse broers Lawrence aka Disclosure . Het zijn Londense elektrotechneuten, die de brug kleiner maken tussen de clubdance en pop met interessante insteeks van soul , r&b , deephouse, disco en dubstep . De ganse rits gelegenheidsartiesten waren hier vanavond niet bij , maar de belangstelling was meer dan voldoende voor deze lekkere, frisse , dansbare grooves.
Disclosure was wel de ideale after party , een soort Werchter Ibiza, die de Plaza kleurde en die je tevreden naar huis zond . “White noise” (opnieuw met AlunaGeorge) was meteen een knaller . De broers zorgden voor een totaalconcept , hielden de spanning erin met fijne projecties en die kenmerkende lijntekeningen van gezichten van hun platen; ze waren de perfecte decorpresentatie tijdens de nacht .
Enkele nummers nam één van de broers voor z’n rekening in vocoder vocals (waaronder “F for you” , “When a fire starts to burn”), wat aardig geslaagd was . “Omen (met Sam Smith), “Holding on” (Gregory Porter) en het afsluitende “Latch (opnieuw Sam Smith) hielden de sfeer en de feeststemming erin. Niks anders dan ‘positive feelings’ in een dampend , vet dansbaar setje . Zucht …De Brexit valt hen enorm zwaar , net als vele andere Britse bands, artiesten die vandaag het thema aanbrachten . Disclosure hield ons warm en de modderbeslommeringen door het grillige weer waren even vergeten …
Organisatie: Live Nation – Rock Werchter