The Belair Lip Bombs – Duizelingwekkend mooie stem …

Met dit optreden knoopte De Zwerver terug aan met een oude traditie: de matineeconcerten op zondagnamiddag. Ideaal om de kater na een alweer uit de hand gelopen zaterdagavond te verdrijven en de taart die op een protesterende maag bleef liggen alsnog te laten verteren.
De opkomst voor deze Australische groep, die toch een zekere faam geniet, was licht teleurstellend, al was het niet duidelijk of dat iets met het ongewone aanvangsuur te maken had. De afwezigen hadden in ieder geval alweer ongelijk.

De feestelijkheden begonnen om 17u15 en het was meteen boenk erop. De eerste band liet er geen gras over groeien en zoog onverwijld alle aandacht naar zich toe. Affaire is een duo uit Bilzen waarvan de leden voorheen actief waren bij de veelbelovende lo-fi rockband Boy Silly. Voor dit nieuwe project, waarvan er reeds een paar singles en dit jaar een EP, ‘International swing’, verschenen, gooiden de twee het roer drastisch om. Ze omschrijven zichzelf als een two-men-multiple-machines-act en dat liet zich vertalen in tonnen synths en drumcomputers en gelukkig ook een elektrische gitaar. Een opstelling die me meestal de gordijnen injaagt maar hier werkte die onconventionele fusie tussen elektronica en rock wonderwel.
Dat had vooral te maken met Michiel Ritzen, een erg charismatische zanger die bovendien zijn gitaar behoorlijk rock-'n-roll liet klinken. Zijn zang deed een paar keer aan Alan Vega denken - ze worden nogal eens met Suicide vergeleken - maar zijn uitstraling in combinatie met de gebrachte muziek riep bij mij voortdurend James Chance in gedachten. En nu die laatste sinds vorig jaar onder de zoden ligt, kon ik daar alleen maar blij om zijn.
Terwijl Nick Caers behendig de machines bediende, zorgde Ritzen voortdurend voor opwinding en entertainment. Zo zette hij even zijn gitaar aan de kant om als een ware crooner een sleper te kwelen om even later tussen de aanwezigen een troostende schouder te zoeken en ook te vinden.
Affaire zorgde voor een bijzonder aangename verrassing en legde de lat meteen hoog voor The Belair Lip Bombs.

The Belair Lip Bombs is de groep van Maisie Everett, een jongedame die me al een paar keer kon verblijden met Clamm, een hardcorepunk band waarin ze de bassiste is. Maar in deze groep, die in 2017 werd opgericht in Frankston, Victoria maar intussen Melbourne als uitvalsbasis heeft, is ze de absolute frontvrouw.
The Belair Lip Bombs, genoemd naar een set skateboard wielen uit de jaren '80, bestaat verder uit gitarist Mike Bradvica, bassist Jimmy Droughton en drummer Daniel Devlin die tot vorig jaar nog deel uitmaakte van Delivery, een groep die momenteel in de kijker loopt met de plaat ‘Force majeure’. Hun goed onthaalde debuut, ‘Lush life’, uit 2023 verscheen op het onafhankelijke label Cousin Will Records en werd later heruitgebracht op Jack White's Third Man Records. Naar verluidt zou de band volop bezig zijn met een nieuwe plaat, maar het overgrote deel van de nummers die we in Leffinge hoorden kwam toch uit ‘Lush life’.
Zoals "Look the part" en het ontvlambare "Gimme gimme", de uitstekende openingsnummers. Eigenlijk viel er niet zo heel veel te zien op het podium. De muzikanten roerden zich nauwelijks en leken zelfs wat bedeesd terwijl ze uitermate beleefd waren en ons om de haverklap bedankten voor onze komst. De muziek moest dus voor zichzelf spreken maar dat vormde geen enkel probleem want ze greep me meteen bij de kladden. Ergens te situeren tussen post-punk, alternatieve 90's rock en new wave waarin ik soms de melodieuze directheid van The Strokes meende te ontwaren.
De catchy songs werden strak en zonder franjes gespeeld, telkens voortgestuwd door die duizelingwekkend mooie, expressievolle stem van de bescheiden Maisie Everett. De machine was goed geolied, iets té want in de tweede helft van de set vond ik de songs soms net iets te glad en inwisselbaar worden. Maar zelfs dan bleef ik met handen en voeten gekluisterd aan die bedwelmende zang. Nochtans kon het ook anders zoals in "World is the one" waarin distortion de norm lijkt, maar dat nummer bleef helaas in de kast. Niettemin wisten ze dit kleine dipje weg te spoelen met een erg knappe finale aan waarin het weer wat rafeliger mocht. Eerst met "Say my name" waarin de, dit keer heerlijk haperende, zang van Maisie Everett me liet zwijmelen om te eindigen met het mij onbekende "Don't let them tell you it's fair" dat randjes had waaraan men de vingers kon snijden. Als dit één van de nieuwe nummers was, dan wordt het echt uitkijken naar die nieuwe plaat.

Organisatie: VZW De Zwerver – Leffingeleuren, Leffinge