God Is An Astronaut - Zinderende post rock

Jo Quail is iemand die geregeld in de entourage vertoeft van God is An Astronaut, ze werkte mee aan verschillende van hun platen en verschijnt steevast op dezelfde concertaffiches.
Enkel gewapend met een futuristische cello weet Jo Quail met veel bezieling het publiek te begeesteren. Ze maakt nuttig gebruik van loops en effecten waardoor je nooit de indruk hebt dat hier maar één instrument aan het woord is. Verpakt in een viertal betoverende werkstukjes brengt deze sympathieke dame een atmosferische en innemende sound die het publiek een half uur lang in de ban weet te houden.

In 2023 was het Ierse God Is An Astronaut één van de absolute hoogtepunten op het befaamde Dunk!fest in de Gentse Vooruit, dat fantastisch concert werd trouwens door Dunk Records voor de eeuwigheid vastgelegd op het prachtige live album ‘Live at Dunk!Fest’.
Met een fraai nieuw album ‘Embers’ onder de arm komen ze hier vandaag een prachtig vervolg aan breien. Het wordt algauw duidelijk dat ‘Embers’, met maar liefst 5 songs in de setlist, live uitgroeit tot één hun meest indrukwekkende platen, met heerlijke sferische momenten afgewisseld met de meest geweldige gitaaruitbarstingen. Dankzij bruisende uitvoeringen mogen songs als “Odyssey”, “Falling Leaves” en een extatisch “Oscillation” nu al tot absolute klassiekers gerekend worden.
Met winterse beelden van kale naaldwouden op de achtergrond komt de instrumentale post-rock nog beter tot zijn recht. De visuals mogen er dan al misschien koud uitzien, de sound zorgt voor heel wat warmte en voor een broeiende atmosfeer.
Tussen de nieuwe songs door brengt God Is An Astronaut nog met heel veel gevoel de geliefde pareltjes “All is Violent All is Bright”, “Fragile” en “Frozen Twilight” om dan elders uit te pakken met fameuze gitaaruitbarstingen in “Seance Room” en “Suicide By Star”. Later in de set komt Jo Quail nog een handje toesteken om de temperatuur en de intensiteit de hoogte in te jagen met onder meer een denderend hoogtepunt “Embers” en een fenomenale afsluiter “From Dust To Beyond”.
Wederom een adembenemend concert van één van de hoofdrolspelers in het postrock genre.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
GIAA
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/7323-god-is-an-astronaut-14-05-2025
Jo Quail
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/7324-jo-quail-14-05-2025

Organisatie: Democrazy, Gent + Viernulvier, Gent ism Dunk!festival

Godspeed You! Black Emperor - Van een andere planeet

Een band die geen introductie meer behoeft. Sinds de nineties draaien ze al mee in de wereld van de post-rock, waarin ze al die tijd een onevenaarbaar buitenbeentje zijn geweest, want het is een band die meer buiten de grenzen van het genre kleurt dan erbinnen. Hun grenzen tekenen ze liever zelf uit, om ze dan nadien te verleggen. Bij GY!BE klinkt het altijd iets innemender, aangrijpender, avontuurlijker, ontroerender en intenser dan bij het gros van het post-rock peloton.

Hier in Gent stond het meest recente album ‘No Title as of 13 February 2024 28,340 Dead’ terug centraal, met intrigerende, lange en magische interpretaties van “SUN IS A HOLE SUN IS VAPORS”, “BABYS IN A THUNDERCLOUD”, “RAINDROPS CAST IN LEAD” en “PALE SPECTATOR/GREY RUBBLE”. Doordringende stiltes wisselden af met intieme passages en zinderende uitbarstingen, met op de achtergrond die typisch wazige zwart-wit beelden die een niet al te gezonde wereld vertegenwoordigen.
Kortom, de dingen die we hadden verwacht, maar waar we na al die jaren nog altijd zo van onder de indruk waren als was het onze eerste kennismaking met deze wonderlijke Canadese bende. Nog maar een keer werden we met verstomming geslagen door zo veel begeestering, dynamiek, bezieling en pracht.
Dit was niet zomaar luisteren, dit was ondergaan en verzwolgen worden in een volstrekt unieke sound die even krachtig als mooi en vertederend was.
Tussen de nieuwe songs werd er met “Fire At Static Valley” en “Cliff’s Gaze” geplukt uit het vorige album “G_d’s Pee AT STATE’S END!” en als ultieme apotheose kwam een uitvoerig en aanzwellend “The Sad Mafioso” de avond in volle vervoering afsluiten om er als gewoonlijk definitief uit te gaan met een muur van noise en drone.

Wederom een anderhalf uur durende indringende passage van GY!BE, een band die door merg en been snijdt.

Neem gerust een kijkje naar de vorige passage + pics  2024
Godspeed You! Black Emperor - Een (muzikale) wereld boordevol contrast

Organisatie: Viernulvier, Gent ism Dunk!festival

Airbourne - 100% onversneden hard rock’n’roll

Als geen ander draagt Airbourne de boodschap uit dat je in de rock’n’roll niet alles te serieus moet nemen, het is een band die op een podium vooral veel lol beleeft en die de clichés van de hardrock ongegeneerd aan elkaar rijgt. Een band die meer naar AC/DC ruikt dan AC/DC zelf en daarmee toch steeds wegkomt, ze hebben er immers een hele carrière op gebouwd.
Maar Airbourne is geen tribute band, op covers zal je hen niet betrappen, hoogstens een paar flarden van andermans songs, zoals een stukje “Dog Eat Dog”, een brokje “Satisfaction” en zowaar een hap “Ghostbusters”.
Net als bijvoorbeeld The Darkness is Airbourne eerder een pastiche met een kwinkslag, maar dan wel een hele goeie en succesvolle. Een dag en nacht verschil met bijvoorbeeld het potsierlijke bandje Greta Van Fleet. Bij Airbourne is het net allemaal zo bedoeld, die aanstellers van Greta Van Fleet daarentegen nemen zichzelf zodanig serieus dat ze niet eens doorhebben dat ze een mislukte Led Zeppelin persiflage zijn en zich daarmee onsterfelijk belachelijk maken.

Airbourne heeft niet echt nieuw werk te presenteren, het laatste album ‘Boneshaker’ dateert immers al van 2019. De Aussies trakteren ons in de Vooruit wel op een smaakvolle ‘best of’, waarbij geen enkele knaller ontbreekt.
Vanaf de eerste adrenalinestoot “Ready To Rock” zit de vaart er dubbel en dik in, Airbourne raast door onvervalste rock-anthems als “Too Much, Too Young, Too Fast”, “Back In the Game”, een uitgesponnen “Breakin’ Outta Hell” en de ode aan Lemmy “It’s All for Rock’n’Roll”. Hun formule is even simpel als efficiënt: een stevige portie straight-forward hard rock’n’roll die wordt gebracht met een flinke geut entertainment en show, inclusief een partijtje biergooien.
De riffs zijn zowat allemaal gejat uit het grote AC/DC boek, we hebben constant het gevoel dat Angus Young van achter de coulissen tevoorschijn kan komen. Maar Airbourne schaamt zich niet om die invloeden die er moddervet in gebakken zitten, hun songs staan immers als een huis en zetten de concertzaal in vuur en vlam, en dat is wat telt.
Frontman Joel O’Keeffe is duidelijk de hoofdrolspeler, hij is de aanstoker, het showbeest, de wildebras die een ganse zaal uit zijn handen laat eten en ondertussen zijn kenmerkende showelementen bovenhaalt. Op de schouders van een roadie al solerend doorheen de zaal floreren, als een halve gek alle kanten van het podium verkennen, Marshall versterkers bestijgen, bierblikjes op zijn hoofd kapotslaan, we hebben het hem allemaal al eerder zien doen maar het blijft een belevenis om het te aanschouwen.
In de bisronde rockt het uiterst energieke gezelschap aan een hoog voltagegehalte door een splijtend “Live it Up”, een bruisend “Rock’n’Roll For Life” en last but not least het geweldige “Running Wild”, de song waar het in 2007 allemaal mee begon.

Een Airbourne concert als dit mag dan al voorspelbaar zijn, je zal nooit ontgoocheld afdruipen. Ook nu weer gaan we glimlachend buiten met het gevoel van ‘godverdomme, die gasten zijn toch echt goed’, wat we eigenlijk al lang wisten maar gewoon nog eens bevestigd wilden zien.
En dat komt omdat Airbourne een band is die zich telkenmale volledig smijt en zich 100% overgeeft aan de fans.
I know, It’s Only Rock’n’Roll, but I like it.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/7321-airbourne-12-03-2025
Organisatie: Democrazy, Gent

Lambrini Girls - ‘Riot Grrrl’ furie in het kwadraat
Aéronef (Club)

Wij hebben een zwak voor al die Australische punkrock bandjes die de laatste tijd komen overgevaren. Ze zijn gevrijwaard van de arrogantie van veel van hun Britse collega’s, een cool imago kan hen volledig gestolen worden en ze brengen hun pretentieloze straight-forward punk steeds met een hoge dosis fun. Denk aan bandjes als The Chats, Stiff Richards, CIVIC, C.OF.F.I.N., Drunk Mums, Amyl & The Sniffers, Radium Dolls en nog een hoop andere.
Mogen het rijtje vervoegen: Delivery, ook weer een groepje die het warm water niet heeft uitgevonden, maar wel frisse en gedreven indie-punkrock brengt. De band stelde hier hun kersverse album ‘Force Majeure’ voor en dat is een verdomd pittig plaatje dat op het podium nog wat werd aangescherpt. Met twee dames in de rangen werden de vocals gretig onder elkaar verdeeld, de gitaren klonken fris en krachtig en de songs waren voorzien van een stel puntige hooks. Delivery zorgde voor 40 minuutjes non-nonsens punkrock, een meer dan aangename opwarmer.

Het Britse duo Shelf Lives speelt naar eigen zeggen electro-punk. In hun geval wil dit gewoon zeggen dat de drums, de bassen en de beats uit een klankkast komen, dat daar een lading vervormde gitaarrifs worden over gepleurd en dat een springerige zangeres nogal kwaad te keer gaat. Een formule die al eerder -en beter- werd toegepast door menige andere bandjes.
Het moet gezegd, hier zaten nogal wat energieke en dynamische momenten in, maar omdat er steeds uit dezelfde trukendoos werd geplukt werd het toch algauw wat eentonig. Shelf Lives moest het duidelijk hebben van de drive, de energie en de ophitsende sound. Niet van onvergetelijke songs, want die waren er niet. Er zijn dezer dagen wel meerdere acts die iets in een dance-punk richting proberen, zoals Chalk, Talkshow of Model/Actriz, maar die spelen toch allemaal in een hogere categorie en hebben veel meer inspiratie in hun koker zitten.

Qua ophitsing, furie en punk-razernij schakelden de wilde dames van Lambrini Girls nog een dozijn versnellingen hoger. Vooral de stormachtige frontvrouw Phoebe Lunny wist met haar onstuimigheid geen blijf en spoorde al vanaf minuut één tijdens “Big Dick Energy” het publiek aan tot een heuse sitdown gevolgd door een wilde moshpit die zowat het hele optreden werd aangehouden. Meerdere keren gooide ze zichzelf met lijf en leden in het kolkende publiek, ze speelde een song in de nek van een toeschouwer en ramde op haar gitaar alsof ze brandhout aan het kappen was.
Omdat Lunny in al haar furie al wel eens haar gitaar aan de klant gooide was het aan bassiste Lilly Macieira om de gaten op te vullen. Geen nood, ze deed het met verve en hield constant de songs onder stoom met haar daverende baslijnen. Ondertussen maakten de dames hun extra missie duidelijk, de ‘fucks’ en anti-Trump slogans vlogen in het rond, politici en politie moesten eraan geloven en de queer gemeenschap werd op handen gedragen.
De boodschap kwam over en dat was gelukkig niet ten koste van de vaart, want die bleef constant in de set zitten. Dit was in de eerste plaats een waar punkfeestje, met veel lawaai, ongetemde passie en ongeremde geestkracht.
Korte kopstoten van songs als “Help Me I’m Gay”, “Gods Country”, “Bad Apple”, “Filthy Rich Nep Baby” beukten alles aan flarden. Zowat de volledige nieuwe plaat ‘Who Let The Dogs Out’, een punk-kopstoot van jewelste, werd er met de meest uitbundige daadkracht doorgesjast.
Wild, chaotisch, furieus en kokend heet, dit was heuse Riott Grrrl-furie zoals pioniers Bikini Kill het in de nineties met een steekvlam in gang hebben gestoken.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Ludovic Vandenweghe

Lambrini Girls
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/7300-lambrini-girls-25-02-2025?catid=category

Organisatie: Aéronef, Lille

Christone ‘Kingfish’ Ingram - De blues in kilo’s

Het amper 25 jarige blues-wonderkind heeft een hoop gaven van moeder natuur meegekregen. Om te beginnen een wonderlijk gitaartalent en daarbovenop een gloedvolle en glasheldere soulstem. Daarmee alleen al onderscheidt hij zich met voorsprong op zowat al zijn collega’s in het genre. De man heeft ook al aardig wat Grammy’s op zijn schouw staan, zijn talent is zeker niet aan de wereld voorbijgegaan. Helaas heeft hij ook flink wat overgewicht meegekregen van moeder natuur, en dat is wat minder fraai. Wij vrezen een beetje voor die kerel’s gezondheid, want dat gaat echt niet goed aflopen. Als talent in kilogram zou worden uitgedrukt, is hij sowieso met mijlen voorsprong de eerste van de klas.

Christone ‘Kingfish’ Ingram is een briljant gitarist die zijn solo’s per lopende kilometer serveert, maar dan wel met de nodige passie en overgave. Zoals het een bluesartiest van dit kaliber betaamt, zijn de gitaarpartijen een heel stuk uitvoeriger, virtuozer en vooral langer dan op de albums.
We mogen onbegrensd genieten van Christone’s gitaartalent en ook de virtuoze keyboardspeler krijgt vanavond geregeld de tijd om zijn kunsten te etaleren. Al dat soleerwerk haalt soms wel eens wat vaart uit het optreden, maar dit is eigen aan het genre, dus we gaan op dat gebied niet morren.
Qua stijl heeft deze band het warm water niet uitgevonden, wat sowieso al quasi onmogelijk is in genre. Christone ‘Kingfish’ Ingram ontwijkt de genre-clichés niet en stapt verder op het pad dat geëffend werd door grootheden als BB King, Buddy Guy, Albert King of Albert Collins.
Doorleefde soulvolle blues overgoten met liters, of in zijn geval kilo’s, gitaarvernuft. Wondermooie ballads als “Fresh Out” en “Empty Promises” worden voorzien van adembenemend soleerwerk, stevige rockers als “Long Distance Woman” en “Outside Of This Town” pakken uit met groovy riffs, “Hard Times” brengt een potje hete funk en in “662” wordt er een pittig pakketje onvervalste rock’n’roll geserveerd.  
Bijna twee uur overbluft deze volumineuze wonderboy het publiek met zijn gloedvolle stem en geraffineerde gitaarsolo’s. De zaal gaat hier volop in op en eet uit Christone zijn handen.
Dit is zonder meer één van de allerbeste leadgitaristen die wij ooit op een podium aanschouwd hebben, een bijzondere aanwinst voor de bluesmuziek, want dit genre kan wel wat jong bloed gebruiken.
Christone ‘Kingfish’ heeft nog maar twee studio albums uit (‘Kingfish’ en ‘662’), maar de beste kennismaking met diens uitmuntende talent is ongetwijfeld het live album ‘Live in London’, waarop uitvoerig zijn klasse in de picture wordt gezet. Zo kan u er zich iets bij voorstellen hoe geniaal deze kerel hier vanavond bij wijlen klonk.

Organisatie: Aéronef, Lille

The Ocean - Duitse gloeiende post-metal
The Ocean + Spurv

Het Noorse instrumentale post-rock combo Spurv was voor ons al een bijzonder aangename verrassing op het afgelopen Dunk!Fest 2024. Vanavond bevestigden ze dit nog eens met een indringende set van drie kwartier waarin ze een stel innemende brokken postrock serveerden met intieme momenten en loeiende uitbarstingen. En met een schuiftrompet in de rangen! Heerlijk.

De Duitse band The Ocean heeft er al zo een 20-jarige carrière opzitten waarin ze zijn geëvolueerd van stevige metal naar een meer gelaagde vorm van post-metal en prog-metal. De heren zijn nogal bezeten van paleontologie, zonnewenden en allerhande sterrenbeelden. Dingen waar wij geen jota van snappen maar waar de band een volledig repertoire heeft op gebouwd, wat zich manifesteert in een ganse reeks conceptalbums. De laatste in de reeks is ‘Holocene’, een album uit 2023 waarop The Ocean iets meer elektronica in de songs heeft gebracht en waar de algemene teneur een stuk meer ingehouden is dan op de vorige albums.
‘Holocene’ maakte vanavond het eerste luik uit van hun concert, hier bracht de band een atmosferische sound met een duidelijk aanwezige Tool-impact. Sluimerende songs die langzaam opbouwden en af en toe uitbarstten in een climax, met als één van hoogtepunten “Atlantic”, waarin de Tool-meter naar het maximum reikte. In “Boreal”, “Preboreal” en “Parabiosis” refereerde de sound dan weer naar bands als Anathema en Archive. Dit eerste deel was een aangename kennismaking met de nieuwe wendingen in de sound van The Ocean, maar de boel ontplofte pas echt toen de band terugkeerde naar hun hardere geluid van de vorige platen, en dan met name ‘Phnerozoic I: Palaeozoic’ en “Phanerzoic II: Mesozoic en Cenozoic”.  
In het tweede deel stapte The Ocean met volle overgave terug binnen in dat stomende Phanerozoic-tweeluik. Vanaf hier ging het er feller, harder en verbetener aan toe met meer beukende metal, maar met behoud van de atmosferische sound. De vocals werden al eens schreeuwerig en sloegen geregeld over naar heuse metal-grunts. Hier evolueerde The Ocean eerder naar bands als Cult Of Luna of Neurosis.
Het was duidelijk te merken dat band en publiek bij dit tweede deel van de show meer in hun sas waren en dat de begeestering en intensiteit hier naar een alsmaar hogere dimensie werden gestuwd.
Met gelaagde metal-songs als “Cambrian II: Eternal Recurrence” en “Permian: The Great Dying” gooide The Ocean vuur en animo in de strijd, met een heerlijk stomend “Pleistocene” ging het dak er af.
In de bisronde kwamen dan nog de absolute krakers “Triassic” en “Jurassic/Cretaceous”, twee monstersongs waarin de band volledig loos ging om zo een fenomenaal punt te zetten achter een stomende set van maar liefst 2 uren.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez

The Ocean
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7224-the-ocean-16-01-2025.html

Spurv
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7225-spurv-16-01-2025.html

Organisatie: VierNulVier, Gent ism Dunk!festival

Mojo & The Kitchen Brothers spelen hoogst originele psychedelische prog-rock die teruggrijpt naar de late sixties en vroege seventies, van prille Pink Floyd langs Jefferson Airplane naar King Crimson. De invloeden vloeien rijkelijk voorbij zonder dat we deze band op klakkeloos kopiëren betrappen, hier huist wel degelijk een straffe eigen sound in waarbij uiterst bedreven muzikanten aan het werk zijn. Maar het is er hen niet om te doen om hun kunsten en vaardigheden te veel in de picture te stellen. Alles staat in functie van de songs en deze klinken bij wijlen weird maar steeds bijzonder origineel.
Er gebeurt nogal wat, het tempo wordt gaandeweg opgedreven en de versterkers worden al eens stelselmatig feller gezet. Zo klimt “Titan Arum” vanuit mijmerende prog-rock naar stevige hard-rock en het uiterst opwindende “Mr Goblin Found The Electric Sugar” start in krautrockmodus om dan uit te komen bij Primus die geruggesteund wordt door King Gizzard.
Het heftige “Trail Of The Space Sasquatch” heeft al van bij het begin peper in het gat en trekt dan richting space om daar nog wat feller tekeer te gaan, dit is het soort song waar die weirdos van de Psychedelic Porn Crumpets ook geregeld mee van wal steken.
De afsluitende titelsong is het absolute hoogtepunt, vanuit een fijnzinnige en mistige lange intro wordt een stomende psychedelische progrocker opgetrokken waarbij de gitaren voor een ultieme uitbarsting zorgen.

Dit is een bruisend en gevarieerd album van een band die niet meedoet aan de gangbare trends maar gewoon zijn eigen boeiende en avontuurlijke weg zoekt.
(release 25-10-24)
(live 01-02-25, 4ad, diksmuide)

Sprints - Ierse uppercut

Het album ‘Wasteland:What Ails Our People Is Clear’ (2022) van LICE vonden wij best wel te pruimen, een moeilijk thuis te brengen en dwars ding, maar wel avontuurlijk en boeiend. Maar live bleek LICE een complete afknapper. De experimentele en tegendraadse sound van hun platen groeide op het podium uit tot een complete janboel, een chaotisch en irritant zootje waarbij de songs verzopen in gratuit lawaai en de instrumenten mekaar constant voor de voeten liepen.
Er zijn bands die tegendraadsheid dankzij muzikale virtuositeit tot kunst verheffen, zoals Black Midi en Black Country New Road bijvoorbeeld, maar hetgeen LICE bracht was gewoon onuitstaanbare en ergerlijke herrie. Een arrogante zanger die zichzelf en zijn band constant stond op te hemelen hielp er ook al helemaal niet aan, iets meer bescheidenheid was hier wel op zijn plaats geweest. Of bedoelde die kerel het allemaal ironisch en had hij zelf door dat zijn band wel degelijk suckte? Kan ook. Sowieso een zware teleurstelling, want hier hadden we echt wel iets van verwacht.

Aan het Ierse Sprints om de avond te redden. En dat deden ze met panache, klasse en power. Dit niet in het minst dankzij Mary Oliver, een geweldige frontvrouw met een klok van een stem en een soort van ongeremde furie. De alom gedreven Oliver manifesteerde zich als een gepassioneerde dame die met haar poëzie en scherpe songs duidelijk een verhaal had te vertellen. Denk aan Jehnny Beth van Savages of aan een soort jonge Patti Smith.
Al quasi een jaar lang toert Sprints met hun ijzersterke debuutalbum ‘Letter To Self’ dat al uitkwam in januari. Met al meer dan 100 shows op de teller was er van enige vorm van vermoeidheid of sleur echter niets te merken, hier stond een bijzonder levendige band met volle goesting op het podium.
Bijna alle songs uit ‘Letter To Self’ passeerden de revue, en die waren voorzien van een ongeziene geestdrift, explosiviteit en punk-spirit. Tracks als “Heavy”, “Literally Mind”, “Up and Comer” en “Cathedral” barstten niet zelden uit in furieuze noise-erupties. Tussen al die frontale songs door werd het tempo wat gedrukt met “Shaking Their Hands”, “Can’t Get Enough Of It” en “How Does the Story Go”, aardige songs waarin al eens voorzichtig een akoestische gitaar werd aangeraakt en waarmee er voor wat meer ademruimte en variatie werd gezorgd. Voor de rest van de avond ging de voet gretig op het gaspedaal, maar er werd niet onnodig over de rooie gegaan en de songs bleven hun frisheid en temperament behouden. Naar het einde toe werd het alsmaar heter, de band stortte zich met lijf en leden in gloeiende kopstoten “The Cheek” en “Little Fix, Oliver zette haar gitaar aan de kant en ging met volle overgave een potje skydiven over de Franse hoofden. Een zinderende finale van een stomend concertje.

Wat ons betreft haalt Sprints het met voorsprong van al andere nieuwe female-fronted bandjes. Bijlange niet zo eentonig als Dry Cleaning, veel pittiger dan Porridge Radio en een stuk brutaler dan English Teacher.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Ludovic Vandenweghe
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7194-sprints-13-12-2024.html?ltemid=0

Organisatie: Aéronef, Lille

The Southern River Band - Old School hard-rock met hoog fungehalte

De jonge snaken van Us nemen ons mee op een retro trip doorheen de Britse rockgeschiedenis langs Beatles, Stones, Kinks, Who, Dr Feelgood en The Strypes. Niets nieuws onder de zon, maar wel verdomd snedig. Us heeft dan ook heel wat pit, energie en strijdlust in huis. En dat onder meer door een verrukkelijke en splijtende harmonica die extra vuur in de strakke en compacte poprocksongs blaast. De driftige gitaar lijkt dan weer in de leer geweest bij Wilko Johnson, te merken aan die puntige solo’s en hakkende riffs. Een bijzonder aangename verassing, dit bandje, wat dan ook resulteert in een gemeende enthousiaste publieksreactie. Hier gaan we nog van horen.

De Australiërs van The Southern River Band zijn nog grote onbekenden bij ons, de Casino is maar half volgelopen maar dat laten de heren niet aan hun hart komen, dit is de laatste avond van hun tournee en dan mag er gefeest worden. Dit is het soort rockband die zichzelf niet te serieus neemt en vooral veel fun beleeft op een podium. Er mag al eens gedronken worden en de schunnige grappen worden royaal in het rond gestrooid, woke is niet aan hen besteed.
The Southern River Band grossiert in boogie-rock, old school hard-rock en glam-rock met een hoog entertainment gehalte. De band katapulteert ons ongegeneerd terug naar de seventies, zowel qua sound (stampende riffs, gierende solo’s) als qua looks (leren broek, bloot bovenlijf en een onvervalste pornosnor).
Het showgehalte staat op punt, het voornaamste doel is dat band en publiek zich geweldig amuseren, en dat zal er niet aan mankeren. De rock-clichés worden niet uit de weg gegaan, integendeel, ze worden uitvergroot en terug cool gemaakt.
Wie zoekt waar deze jongens de mosterd gehaald hebben komt algauw terecht bij het onvermijdelijke AC/DC (Bon Scott periode). Ook Status Quo, Airbourne, Thin Lizzy, Rose Tattoo en zelfs Judas Priest komen ons voor de geest. Maar dit is niet zomaar een pastiche op de seventies rock, want The Southern River Band pakt uit met een stel hevige, kolkende en vlammende rocksongs die in een rechtvaardige rockwereld tot absolute classics zouden moeten uitgroeien.
Met op kop het absoluut fantastische “Stan Qualen” waarop alle sluizen worden opengetrokken, een stomende uitbarsting van gloeiende riffs, briesende solo’s en een fraai Angus Young-intermezzo tussenin. Dit is zonder meer één van de sterkste rocksongs van het afgelopen jaar. Ook “Chimney” en “Vice City III” zijn knallers die langs alle kanten vuurspuwen. “The Streets Don’t Lie” is een stomende portie rock’n’roll en “Vice City II” is onbeschaamde old school hard-rock die bands als UFO en Rainbow naar de kroon steekt. Al die splinterbommen worden in het tweede deel van de set gedropt, waardoor de atmosfeer steeds heter en uitbundiger wordt.
The Southern River Band bezorgt ons zo een heerlijke avond gevuld met no-nonsens hard rock’n’roll en een flinke dosis Australische humor. Uiterst genietbaar.

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Haast niet te vatten deze band, op hun vorige album ‘Timewave Zero’ (2022) brachten ze donkere space-ambient, op ‘Hiden History Of The Human Race’ (2019) snelden ze van razende death-metal naar allesverpletterende trash-metal. Met ‘Absolute Elsewhere’ hebben ze alweer een nieuw huzarenstukje in petto en trekken ze verder het universum in.

Van verschroeiende death-metal, inclusief huiveringwekkende grafstem, vloeiend overschakelen naar de meest verfijnde progrock, er zijn maar weinigen die het aandurven of kunnen. Blood Incantation doet het gewoon in één song. Dit is immers een band die verduiveld ver buiten de lijntjes van het genre kleurt en daarmee uiterst origineel uit de hoek komt. We kennen weinig of geen metalbands die zo aan het experimenteren slaan zonder daarbij de weg te verliezen. We hebben zo een bruin vermoeden dat ene Mike Patton zou zich hier best wel in thuis zou voelen, maar voor de rest moeten we wel heel ver gaan zoeken naar ijkingspunten.

Dit album serveert eigenlijk maar 2 tracks, “The Stargate” en “The Message”, elk verdeeld over 3 bedrijven of tablets, zoals ze die zelf benoemen. Daarin wordt met de nodige muzikale virtuositeit in alle richtingen gereden, wisselen de meest gore riffs af met feeërieke taferelen en gaan jungle drums de strijd aan met ontketende gitaren. Er wordt soms van zesde versnelling in één ruk naar eerste teruggeschakeld en de meest agressieve metal verandert plotsklaps in Pink Floyd achtige space-rock. Dit is zonder meer het meest avontuurlijke metal album van het jaar.

Benieuwd hoe die gasten hier live mee voor de dag gaan komen, want dit lijkt me een album die live integraal moet gespeeld worden, hier kan je niet gaan in schiften.
Kan je gaan checken op 02/05 in de Trix in Antwerpen of op 05/05 in l’Aéronef in Lille, zowaar op een dubbelaffiche met de Japanse krautrockband Minami Deutsch.

Eigenaardige maar zeer interessante combinatie, genre-overschrijdend, zoals dit album trouwens.