De Britse indierockband Bush heeft een nieuw album uit. Een heel degelijk album is dat geworden, met een heel herkenbaar geluid en heel degelijke lyrics. Wie in de jaren ’90 fan was van deze band, moet zeker eens ‘I Beat Loneliness’ checken.
Bush was indertijd in verschillende opzichten een buitenbeentje. Een Britse band die vooral buiten de UK hits scoorde. Begin jaren ’90 brachten ze het album ‘Sixteen Stone’ uit met “Everything Zen”, “Glycerine” en “Machinehead”. Daar kwam een mooi vervolg op met het album ‘Razorblade Suitcase’, met de single “Swallowed”. Voor Bush werd het genre postgrunge uitgevonden, omdat hun geluid wel veel raakpunten had met de (Amerikaanse) grunge van Nirvana en Pearl Jam, maar dan met een niet-Amerikaanse afwerking. De band scoorde wereldwijd en tourde intensief, maar na het derde album kwamen de wereldwijde hits steeds moeilijker. Er kwam een split en dan een reünie. Touren bleven ze wel doen.
Bush is vandaag zowat frontman Gavin Rossdale. Niet alleen omdat hij het enige overgebleven originele bandlid is, maar misschien meer nog omdat zijn stemgeluid beslist of een song een Bush-song kan zijn of niet. De meest recente albums van Bush waren degelijk, maar het succes van de begindagen kan deze band niet langer evenaren. Die conclusie gaat ook op voor ‘I Beat Loneliness’: heel degelijk en met een zelfs nostalgisch te noemen Bush-geluid, maar we leven in 2025 en dat maakt een heel verschil.
De lyrics op het nieuwe album gaan over mentaal welzijn, emotionele weerbaarheid en isolatie. Onderwerpen die er vandaag inderdaad meer toe doen dan pakweg 30 jaar geleden. Rossdale kan nog steeds een pakkende tekst neerpennen en uit zijn strot duwen. Als geheel is het wel veel ernst, drama en droefnis bij elkaar. Er is weinig plaats voor romantiek, hoop en vertrouwen in onszelf.
Hoewel in de band geen originele leden meer zitten, klinken alle songs alsof ze op ‘Sixteen Stone’ of ‘Razorblade Suitcase’ hadden kunnen staan.
Live zal dit een mooi geheel vormen met de bekendste hits. Kunnen we Rossdale en Bush verwijten dat ze blijven hangen in een ver verleden? Bush deed reeds uitstapjes naar een ander, meer elektronisch geluid en dat werd toen niet gesmaakt door de fans. De veranderingen bij Bush zijn misschien daarom nu subtieler. Onderhuids klinken er op een paar nummers toch elektronische ritmes en laagjes door, onder meer op “I Am Here To Save Your Life” en “Footsteps in the Sand”. Het thematische en meer actuele in de lyrics is ook relatief nieuw voor deze band. Echt stilstaan doet Bush dus niet. Zijn de subtiele veranderingen voldoende om ook vandaag nog een groot, ruim en jong publiek aan te spreken? Dat zal moeten blijken. We zetten er geen geld op in, maar ‘I Beat Loneliness’ heeft genoeg punch en catchyness om dat voor elkaar te krijgen – als ook alle planeten nog eens in de juiste stand staan (als radio, media, festivalorganisatoren, samenstellers van lijsten op Spotify, …. mee willen).
Titeltrack “I Beat Lonelines”s haalt de top drie van mijn favorieten samen met “Love Me Till The Pain Fades” en “The Land of Milk Of Milk and Honey”. “Scars” en “60 Ways To Forget People” zijn eveneens stevige rockers.
Naar het einde van het album toe verslapt de aandacht bij mij als luisteraar wat, maar tegen dan hebben we al heel wat lekkers te horen gekregen.

Hebi Katana is een Japanse doommetalband die flirt met stoner en nog wat andere genres. Hun nieuwste album hebben ze ‘Imperfection’ genoemd. Er zitten misschien wel wat onvolmaaktheden in, maar voor de liefhebbers van doom die al eens buiten de lijntjes durven kleuren dan, is dit een bijzonder aangenaam album.
Het album opent met “Bon Nou”, met punchy en galopperende stoner. Daarna gaat het een heel stuk trager op “Dead Horse Requiem”. Denk aan doom-blues, doom-psych, doom meets funeral blues meets prog, … met ook nog eens een classic heavy metal intermezzo. Het is een track die behoorlijk wat kanten tegelijk opgaat, maar wel bijzonder leuk.
“Praise The Shadows” heeft opnieuw een lekker pompend ritme in de aanloop en gaat opnieuw meer naar de oldschool heavy metal dan naar doommetal. “Doomed Echoes From Old Tree”, het is een (naar het Engels vertaalde) songtitel zoals ze die enkel in Japan verzinnen, vermoed ik. Hier wel een slepend doom-ritme in de intro, maar als de vocalen invallen sturen die van Hebi Katana deze track dan weer naar de prog en garagepop van de jaren ’70 en daarna naar de begindagen van Black Sabbath.
“Blood Spirit Rising” dendert als je een volbloed-desertrock-trein en is één van de betere tracks van dit album. Maar dan is de pret ook wel voorbij. Het album sluit af met “Yu Gen” en “Yume Wa Kareno”, twee tracks die – zelfs voor doom - ritme missen en waarvan de vocalen maar moeilijk kunnen overtuigen. “Yu Gen” heeft een intro van ruim twee minuten nodig voor er iets wezenlijks gebeurt en zelfs als de versterkers hun werk mogen doen, wordt al snel teruggegrepen naar het semi-akoestische van de lange intro. “Yume Wa Kareno” bezwijkt bijna onder hetzelfde semi-akoestische gepingel maar heeft wel een paar leuke, superzware passages en – ergens voorbij de vijfde minuut – een heel nette gitaarsolo.

‘Imperfection’ van Hebi Katana is voor liefhebbers van stoner-laden doom die wel eens een risico durven nemen. Voor wie de imperfecties er graag zomaar bij neemt, is dit ear candy.
https://www.youtube.com/watch?v=9LiV6JZEMSY

All I Know, de band uit het Gentse die grossiert in melodic rock, is terug. Hoewel er geen vinyl aan te pas komt, brengen ze een single uit met een A- en een B-kant.
“Fire It Up” is het nummer op de (digitale) A-kant. De sound doet mij wat denken aan die van Survivor en Foreigner. De mannelijke en vrouwelijke samenzang werkt prima en de productie is top. Alles bij elkaar is dit een catchy A-kant.
Het B-kantje is een remix van “(Can’t Get You) Outta My Head”, de single van “Stiletto Nightmare”, de EP die All I Know in 2023 uitbracht. Toen vonden we dat die track misschien wat braafjes en gelikt klonk. De update/remix van dat nummer heeft wat meer punch gekregen en we houden er nu nog meer van.
“Fire It Up” is het visitekaartje van het op stapel staande full album ‘Pick Your Poison’. Dat is nog maar het tweede full album in de lange geschiedenis van deze band. In 2020 verscheen hun debuutalbum ‘Vanity Kills’.

https://www.youtube.com/watch?v=R2DiCOT7QHQ

Het is goed zes jaar geleden dat Beaten By Hippies zijn debuutalbum uitbracht, maar good things come to those who wait. Deze band heeft de tijd genomen om te evolueren, maar vooral om te groeien. ‘Sidetracked in El Paso’ is niet één, maar ineens twee of zelfs wel drie stappen vooruit.
De ingrediënten van deze Belgische band zijn nog grotendeels hetzelfde als op het debuutalbum uit 2019: stoner/desertrock, een beetje space/cosmic en wat fuzzy psychedelica. Op dit nieuwe full album is er wel opvallend vaak tijd en ruimte voor een terugkeer naar de basis en dat lijkt bluesrock te zijn. Dat is de basis van heel wat genres, maar op ‘Sidetracked’ zit het vaak in de songopbouw en akkoorden, of toch meer dan vroeger. Voorts zitten er nog meer dan genoeg denderende stoner-ritmes, space-like psych en dilettante fuzz in om de fans van elk van die genres tevreden te houden.
De groei van deze band zit op heel wat terreinen (songs, perfect gedoseerde backings, solo’s, ritmes met kleine accentjes, productionele keuzes, refreintjes, ….). Misschien het belangrijkste is de sprong die zanger Stéphane nam. In 2019 leek hij misschien nog wat zoekende naar zijn plek in het totaalgeluid van Beaten By Hippies, maar hier gaat hij veel meer uit van zijn eigen sterktes, zonder de grenzen op te zoeken van zijn bereik en volume. Ook de lyrics zijn een stuk matuurder en de band komt als geheel een stuk sterker voor de dag.

De songs dan. “Born In The 80’s” is een heel catchy tune met heel wat jaren ’80-clichés in de lyrics en in de muziek, maar het werkt voor elke seconde van deze track. “Roar” is lekker cosmic. “The Fal” heeft een heel opvallende intro met strijkers om een ballad in te zetten. Beaten By Hippies raakt heel wat muzikale genres aan, maar doorgaans geen genres waar je strijkers bij verwacht. Mooi dat ze toch deze gok gewaagd hebben. En mooi dat de strijkers niet enkel voor de intro ingezet worden maar dat die ook verderop in de track opduiken. Wat een prachtige ballad is dit geworden. Een beetje triest, maar toch met power.
“Dark And Stormy” heeft in de intro en verderop een beetje het parlando van een Jim Morrison, afgewisseld met massieve brokken desertrock. “Easily” is – naast “In Better Days” en het knap opgebouwde “Filter” – één van mijn favorieten op dit album, met even een orgeltje dat wat aan dat van the Doors doet denken. “The Long Way” gaat mij wat te traag. Het bluesy ritme volgt de lyrics, maar dit is voor mij de omweg te ver, misschien omdat het ‘massieve’ stuk zo laat invalt. Een heel rake gitaarsolo maakt nog veel goed.

‘Sidetracked in El Paso’ is alles bij elkaar een heel gevarieerd album. Deze band is niet vies van buiten de lijntjes kleuren en dat doen ze zelfs met een passie. Bij andere bands levert dat al eens een stuurloos schip op dat maar wat rondjes draait en in geen enkele haven toekomt, maar bij deze gewelddadige hippies is het een meerwaarde.

De Belgische postpunkband van The Broken kwam nog niet vaak op onze radar, maar met hun debuutalbum ‘Undone Of All Hope’ verdienen ze mijn en uw aandacht.
Over de voorgeschiedenis van The Broken vinden we online weinig terug, maar ze spelen al even concerten in het clubcircuit. Hun inspiratie en delen van hun sound vonden ze bij Joy Division, The Cure en The Sound. Deze band heeft de klassieke rockbandbezetting, aangevuld met synths. Soms zitten die laatste wat verstopt in het geluid. De gitaren primeren heel vaak. De lyrics zijn niet altijd makkelijk te volgen en aan hapklare refreinen doen ze bij The Broken meestal niet. Wel is het meteen duidelijk dat de lyrics dezelfde melancholie en donkerte vertegenwoordigen als de muziek.
Bij het horen van dit album refereer ik graag naar genre- en landgenoten als D:Zine, Der Klinke en Star Industry. Met die bands zijn er alvast meer overeenkomsten dan verschillen. Productioneel wordt er weinig extra aan het bandgeluid toegevoegd. Deze opnames zijn waarschijnlijk een heel eerlijke weergave van hoe The Broken live klinkt, maar in de studio mag er wat ons betreft al eens aan een paar knopjes meer gedraaid worden.
“Into The Abyss” mag het album openen met een punchy intro met wat drama, daarna zakt deze track een beetje in. Het is misschien wat lang wachten op de te verwachten riffs uit de gitaar. “Reflections” heeft een pittig, dansbaar tempo, zoals ze dat ook bij Customs, The Giant Low en Bloc Party doen als ze naar de jaren ’80 kijken. “Pride” is geen cover van U2, maar flirt bij momenten wel met de oer-gitaarsound van The Cure. “To Be The Middle Of The Universe” heeft ook al het gitaargeluid van The Cure, maar dan van een latere periode, aangevuld met vocalen die van The Editors hadden kunnen komen. Op de tragere tracks weten de vocalen niet altijd even vlot te overtuigen, omdat ze dan ‘bloot’ liggen.

Alles samen is ‘Undone Of All Hope’ een prima album. The Broken heeft een mooie basis gelegd om op voort te kunnen bouwen. Uit de lyrics spreekt – eigen aan het genre – weinig hoop en vertrouwen, maar wij zien een interessante toekomst voor The Broken. Voor de liefhebbers is dit debuutalbum ook beschikbaar op vinyl.

https://thebrokenband.bandcamp.com/album/undone-of-all-hope

Sinds de release van debuutsingle “Hysterical” eind 2024 gaat het bijzonder snel voor de Gentse noiserockband Wijf. Het viertal speelde dit jaar al meer dan 20 shows. Je kon hen onder andere aan het werk zien op Rock Affligem, Genk On Stage, de Gentse Feesten en in clubs in zowat alle Vlaamse centrumsteden. Dat ze niet van plan zijn om gas terug te nemen, blijkt met de tweede single: “Liar”.
De nieuwe digitale single is opgenomen in Dunk Studios met Jannes Van Rossom aan de knoppen (Brutus, Stake, The Guru Guru, …) en gemasterd door Laurens Grossen (Psychonaut, Stake, The Guru Guru, …).
In de lyrics van “Liar” worden er door zangeres Marie rake klappen uitgedeeld aan iedereen die liegt, manipuleert of zich - als een wolf in schapenvacht - achter een valse façade verschuilt. Het is een frustratie-uitbarsting, maar ook een vorm van zelfonderzoek, waarin kwetsbaarheid en ironie elkaar afwisselen.
De song bouwt netjes op van een Oosters klinkende mantra in de intro naar felle, pompende gitaarnoise met een strik errond van prikkeldraad.

Deze “Liar” is de voorbode van een EP die uitkomt op 2 oktober, met een releaseshow in de Charlatan (Gent).

https://open.spotify.com/album/46JBTvMGY5UOauiZ1YvtNC

‘Echoes of Transgression’ is de nieuwe EP van The Giant Low. Met vier tracks pakken ze elke fan van moderne postpunk meteen in.
The Giant Low is sinds 2019 de band van Malte Olsson. Deze Zweed – die ooit nog bas speelde op een nummer van The Hellacopters – vond de liefde in Nijmegen toen hij in Doornroosje optrad met zijn (Zweedse) band Brick. Later vormde hij in die stad de band The Giant Low, waarin hij zingt en gitaar speelt, met enkele gelijkgestemde zielen.
The Giant Low klinkt een beetje als the Editors, Customs en Interpol, maar ze doen er hun eigen ding mee. Meeslepend, uptempo en donker dansbaar, modern en tegelijk met respect voor tradities, goede refreinen en catchphrases,
Op “Blindness” zingt Malte Olsson op dezelfde manier als Tom Smith van Editors. Er zijn natuurlijk nog kleine verschillen in klankkleur en volume. “What’s The Point” heeft een sterke intro die doet denken aan Interpol en Customs en in “Payments” zit een beetje D:Zine.
‘Echoes of Transmission’ (in plaats van Transgression) had ook een goede titel van deze EP kunnen zijn, als knipoog naar het album van Joy Division, want die referentie zit er zeker ook in.

https://www.youtube.com/watch?v=wlH0dlm6kHs

Met de heruitgave op vinyl van ‘Palomine’ uit 1992 is de Nederlandse indierockband Bettie Serveert de voorbije jaren opnieuw op de radar gekomen van een paar Belgische concertorganisatoren, hoewel de band al heel lang geen nieuw materiaal opgenomen of uitgebracht heeft. Daar komt verandering in met de release van de single “Ta”.
“Ta” klinkt herkenbaar als Bettie Serveert. Deze nieuwe single doet mij wat denken aan “Smack” uit 2003. In de bijhorende clip lijkt het decor belangrijker dan de band en de muziek. Een beetje alsof de band iemand een vriendendienst wilde doen. Het ziet er overigens naar uit dat “Ta” een stand alone single wordt, terwijl de echte fans misschien gehoopt hadden op een volledig nieuw album, en dan weer een heuse tournee met alle toeters en bellen.
Wij zijn vooral blij met dit teken van leven en hopen in stilte op meer. Hoe het nu verder gaat met Bettie Serveert, dat zien we dan wel weer.

https://www.youtube.com/watch?v=obSMC2M20r4

Notowns is een Griekse band die op de rails gezet werd tijdens de coronaverveling. Twee jaar geleden verraste deze band met hun debuut ‘Joyride’ en nu zijn ze al terug met opvolger ‘Vicious Little World’.
Deze band haalt de mosterd duidelijk in de UK, bij de Britse postpunkiconen, maar ook bij de Madchester-hype en bij bands als Sleaford Mods. “A Better Day” heeft een  intro die gelend werd bij The Cure. “Party Dogs” is schatplichtig aan de Happy Mondays, maar dan op MDMA. Ook “Vicious Little World” en “Exiles” hebben haast in het ritme. “Lies” is ondanks het thema een relatief vrolijk nummer.
“Big White Shark” heeft een beetje een Négresses Vertes-vibe: cool-laidback op een zonnig ska-ritme. “Treason” is dan weer meer White Lies. Deze Griekse band brengt zijn moderne postpunk heel dansbaar. “Another Hero” vind ik één van de beste nummers van dit album. De intro had van Customs of Interpol kunnen zijn. Mee op het podium van de top drie staan “Hyenas” en “Death of You”.
Bij postpunk denken we niet meteen aan Griekenland, misschien omdat ons land daar zelf zo een lange traditie in heeft, maar Notowns doet leuke dingen met de erfenis van de Britse postpunk.

https://www.youtube.com/watch?v=oYHqS8ECVVI&t=2s
https://notowns.bandcamp.com/album/vicious-little-world

Het ijzer smeden als het heet is, dat doen ze bij Ford’s Fuzz Inferno. Hun nieuwe album ‘Ultimate Fuzz Frequencies’ is al de derde release in minder dan twee jaar tijd. Meer van hetzelfde? Dat wel. Maar ook een beetje anders.
‘Ultimate Fuzz Frequencies’ is de tiende release van dit Nederlands-Belgische trio, terwijl wij nog niet helemaal bekomen zijn van ‘Electrofuzzification’ en ‘Fuzz Up Your Electric Chair, Baby!’, de twee albumreleases van vorig jaar. De band surft op een positieve golf, met tourneetjes in de UK als kers op de taart. Het artwork is opnieuw heel herkenbaar en natuurlijk zit er weer iets met ‘fuzz’ in de titel van de release. Ze houden hun tradities in ere bij Ford’s Fuzz Inferno.
Op deze nieuwe release duwt het trio in minder dan 20 minuten zo maar even negen tracks tussen onze oren. Ze verkiezen dus nog steeds vooral de compacte energiebommetjes van minder dan 2 minuten. De basis is nog steeds de militante Britse oldschool punk (UK Subs, The Adverts, GBH, …), maar dan met een hogere dosis fuzz dan bij die voorbeelden.
Amerikaanse hardcore zit er natuurlijk ook wat in, maar de grootste gemene deler van deze release lijkt toch eerder Brits. Sloganeske lyrics en makkelijk mee te brullen. Geen ballast. Het lijkt een eenvoudig recept dat iedereen zo kan nadoen, maar je hebt talent nodig om het goed te doen.
Nieuw is dat er deze keer ook wat psychedelica aan te pas komt. Zo is Part 1 van “Why Are We Here And Who Are You” een rechttoe-rechtaan-punkrock-anthem (overigens het beste van het album) terwijl het aansluitende Part 2 van dezelfde track als een psych-impro/jam-versie voortbouwt op het ritme van die track. De tweede psych-opstoot zit in “Need No Favours”. Veruit het traagste en langste nummer op het album, maar gelukkig nog geen suffe ballad. De intro geeft je wat kippenvel, met dat huiveringwekkende gefluister. Een track die misschien net zo goed op een postpunk-album had kunnen staan.
Andere hoogtepunten op deze release? Die zijn er genoeg. De lijzige, licht zeurende vocalen op “Energy Song”, de bijna tastbaar gemaakte afkeer in “Enough Of You”, de kekke drum-intro van “Promises For A Bright New Day” die verderop nog een paar keer terugkeert, de surf-vibe op “Frantic Fuzz Rush”, …

‘Ultimate Fuzz Frequencies’ is het meest avontuurlijke album van dit trio. Heel leuk dat ze het voor zichzelf en de fans wat spannend houden door af en toe nog iets nieuws te proberen. Punk en psych levert alvast een aangename cocktail op. Hier willen we er nog een paar van drinken.

https://fordsfuzzinferno.bandcamp.com/album/ultimate-fuzz-frequencies
https://www.youtube.com/watch?v=_bNHhdd2Lpc