Het Noorse duo Röyksopp uit Tronsö kwam in 2001 in de belangstelling met de cd ‘Melody AM’; de single “Eple” werd meteen het uitgangsbord van de band: beeldrijke elektronica van de poolvlaktes; op de tweede cd ‘The understanding’ combineerden ze pop, ‘80’s electro en trancegerichte dansbeats; drie jaar later is er van het duo Torbjorn Brundtland en Svein Berge de derde plaat ‘Junior’, waarbij ze gaan voor de gulden middenweg, met een keur aan gastzangeressen: Anneli Drecker (van Bel Canto), Karin Dreijer Andersson (The Knife/Fever Ray ), Lykke Li en Robyn.
”Happy up here” is een vervolg op “Eple”; “Silver cruiser” en “Royksöpp forever” laten de ijzige wind voelen en de dames spelen een hoofdrol op de popelektronica van “The girl and the robot”, “Vision one” en “You don’t have clue”; tot slot klinken op “Tricky tricky” diepe ‘80’s wavebeats door, wat de groep dichter bij het vervlogen Suicide brengt.
Röyksopp heeft een evenwichtige cd uit met lekker in het gehoor liggende, dromerige en fris tintelende groovende electropop.
Het Britse The Rakes is toe aan hun derde cd. ‘Capture/Release’ overtuigde met strakke, springerige en snedige pospunkpopsongs. ‘Ten New Messages’ klonk breder door toetsen en door het sfeervoller materiaal minder boeiend en spannend. De derde cd ‘Klang’ laat de energieke aanpak horen van hun debuut.
Deze 2e lijns postpunk band, samen met Futureheads en Maxïmo Park, heeft opnieuw tien songs klaar die vinnig en opzwepend klinken. Kort, krachtig en opbouwend en meeslepend, onder de neuzelende zang van de charismatische Alan Donohoe, die opvalt met z’n typische spastische Ian Curtis elleboog bewegingen en hoekige Piet Goddaer danspassen.
De eerste nummers van de plaat zijn heel sterk: “You’re in it”, “That’s the reason” en “The loneliness of the outdoor smoker”. Ook in het oog springt “1989” en het aanstekelijke basspel op “The light from your Mac”. Af en toe nemen ze wat gas terug en tav de vorige plaat modderen die songs niet weg, “Woes the working woman” en “Muller’s Ratchet”, met pianoloops en toetsen .
The Rakes hebben een broeierig frisse plaat uit en laten zich duidelijk herontdekken …
Tony Dekker is de spil van het Canadese Great Lake Swimmers. We hoorden al platen van sfeervolle en weemoedige americanapop, geënt op een intiem semi-akoestische gitaarspel en – getokkel, banjo, steelpedal en viool, onder Dekker’s klaaglijke zang. Great Lake Swimmers plaatste zich met gemak naast bands als Timesbold, South San Gabriel, Songs: Ohio, My Morning Jacket en artiesten als Drake, Buckley en Will Oldham.
De nieuwe plaat klinkt uitbundiger en luchtiger. “The Chorus in the underground” en “Still” zijn pure countryfolk, opgezweept door een aanstekelijk gitaarspel, banjo en viool. Ook de kaart van dromerige pop wordt getrokken op songs als “Palmistry”, “Everything is moving so fast”, “Pulling on a line” en “She comes to me in dreams”. “Stealing tomorrow” wordt gedragen door Dekker’s intrinsieke stem en op “River’s edge” en “Union falling into harmony”, net toevallig de twee besluitende nummers, klinkt Great Lake Swimmers vertrouwd en beantwoorden ze aan het gekende melancholische recept.
Great Lake Swimmers heeft een gevarieerde plaat uit binnen zijn softpopgenre, bijt van zich af en bewijst één van de interessantste Canadese bands te zijn van het moment!
In de categorie ‘bier, rock’n’roll en tetten’ heeft Nashville Pussy alweer een voltreffer gescoord. ‘From hell to Texas’ heet hun nieuwe lap lawaai en die is even subtiel als een geile baviaan die schaamteloos ‘en plein public’ al zijn vrouwelijke soortgenoten een beurt geeft. Voor finesse en etiquette is Nashville Pussy radicaal gebuisd, voor vuile praat en vunzige rock’n’roll halen ze een tien op tien.
Vettig plaatje is dit. Motorhead, Alice Cooper, AC/DC en ZZ Top zijn nog steeds de referenties. Gooi daar dan een smak punkrock op en je hebt de formule van Nashville Pussy. Simpel en doeltreffend.
Het is al hun vijfde plaat en, ook al verschilt die qua sound in weinig van de voorgangers, het is hun beste sinds het debuut ‘Let them eat pussy’ van 10 jaar geleden. Vinnig, beestig, vet en rechtdoor.
Nog steeds heeft deze wonderlijke Australische band nauwelijks voet aan de grond gekregen in de rest van de wereld. Wij weten echter al langer dan vandaag dat ze de tot op heden al drie wereldplaten hebben gemaakt. The Drones begeven zich qua sound in het vuile en moerassige gebied waar ook The Birthday Party, The Jesus Lizard, Two Gallants, Woven Hand, The Scientists en The Beasts of Bourbon een nest hebben. Op het alweer geweldige ‘Havilah’ wordt wat gas teruggenomen. De plaat is iets properder en rustiger dan zijn voorgangers, maar is even intens. Het begint nog met twee furieuze krakers “Nail it down” en “The minotaur”, maar daarna gaat de geluidsmeter een stuk minder in het rood. Meermaals worden de akoestische gitaren bovengehaald in mooie dromerige songs als “Careful as you go” en “Penumbra”. Onze favorieten zijn “I am the supercargo” en “Luck in odd numbers”, songs die snijden tot op het bot, The Drones op hun best : grillig, scheurend en bloedend. Als we dan toch een zweempje van kritiek mogen hebben, dan is het dat er net iets meer songs van dit kaliber op de vorige twee albums stonden, waardoor deze ‘Havilah’ voor ons half puntje minder scoort dan zijn twee quasi onovertreffelijke voorgangers. Maar dan nog is dit album alweer een nieuw meesterwerk in het repertoire van deze nog jonge band. Minder bruut geweld, evenveel bezieling en gedrevenheid.
De Canadese DJ/producer Tiga is vooral gekend door zijn karrenvracht aan remixes die hij al maakte. Daartussen staan enkele klinkende namen als Felix Da Housecat, Scissor Sisters, Depeche Mode, The Killers en zelfs ons eigenste Soulwax. Nu brengt Tiga Sontag, zoals de man echt heet, een album uit met eigen werk. Het was van 2006 geleden, toen hij ‘Sexor’ uitbracht. Deze ‘Ciao!’ borduurt verder op de formule van dat album en staat weer garant voor enkele puike electrosongs. Ook dankzij de medewerking van onder andere James Murphy van LCD Soundsystem en de Dewaele brothers.
”Beep-beep-beep” is een matig openingsnummer met een donker kantje. De single “Shoes” heb je al ettelijke malen gehoord; de lyrics staan gebrand in je geheugen. Liedjes over schoenen, het is eens wat anders. “Sex O‘clock” volgt de trend van de catchy teksten. Verder zijn “Luxury”, “Turn The Night On” en “Speak, memory” de opgetogen nummers zoals de vorige twee. Voor het zwaardere electrowerk verwijzen wij graag naar “Mind Dimension”, “What You Need” en “Overtime”.
Er staan ook gevoelige nummers op deze plaat. Obscure samples zorgen voor de basis in “Gentle Giants” dat over liefdesverdriet gaat. Meer liefdesverdriet vinden we in de tien minuten durende afsluiter “Love Don’t Dance Here No More”. Een piano zorgt voor de muziek in de eerste twee minuten, waarop de Canadees prompt van idee veranderde en de muziek plots weer een happy niveau haalt. Na dit nummer is de trip van ruim een uur voorbij.
Tiga levert een geniale plaat af. Fans van electro en dance komen hier zeker aan hun trekken.
Met ‘Wavering Radiant’ drijft Isis verder op het elan van de vorige platen, gelaagde post-metal verpakt in lange songs. De Tool invloeden zijn, ondermeer door knap drum- en percussiewerk, iets nadrukkelijker aanwezig deze keer, vooral in “Ghost key”, meteen ook de beste song van de plaat. De vocals zijn alweer een afwisseling tussen agressief metal gegrol en fijnere zang. Toch zijn het ook deze keer de gitaren die de plaat overheersen met subtiele effecten en stevige riffs. De gitaartandem zorgt voor atmosferische klanken die uitmonden in kolkende agressie, en vice versa.
‘Wavering Radiant’ is een knap totaalwerkstuk, best in één ruk te beluisteren om er zich ten volle door te laten bedwelmen. Wij durven het album gerust op hetzelfde niveau stellen als de toppers ‘Oceanic’ uit 2002 en ‘In the absence of truth’ uit 2006.
Isis heeft, in de plaats van met een onverwachte en voor ons part ook ongewenste koerswijziging te komen, de sound en de formule (zacht, hard, en weer terug) nog wat meer uitgediept en is zo een belangrijke pionier in dit genre geworden. Volgelingen als Neurosis, Pelican en onze eigenste Steak Number Eight kunnen hier nog veel van leren.
In 1998 exact 999 jaar na het jaar 999, waarin de christianisering van de Faroer-eilanden begon, vormen zanger Heri Joensen & co de band Tyr om het land te metalliseren. Tyr stelt als doel voorop om de heldenverhalen die in andere landen reeds lang vergeten zijn over te dragen op het metal publiek.
Deze missie uitte zich zowel in de muziek als in hun teksten. Heldenverhalen voeren het hoogste woord. Muzikaal ondersteunde men dit aanvankelijk door hun door traditionele doom geïnspireerde Heavy Metal aan te vullen met Noorse Folkgezangen. De hymnes klonken aanvankelijk donker en origineel. Deze frisse wind binnen de gehypte Viking Metal scene voelde aangenaam aan.
Met het in 2008 uitgebrachte album ‘Land’ bewandelde men naar mijn mening steeds meer het pad van de melodieuze power-metal. Ook op het nieuwe ‘By the Songs of the Northern Star’ zijn overwegend invloeden uit dit genre te horen. De invloeden uit de traditionele doom zijn helaas nog weinig te horen. Hierdoor heeft Tyr naar mijn mening aan originaliteit ingeboet. Op de vocalen na zijn dan ook maar weinig elementen te horen die Tyr onderscheidt van de doorsnee power metalbands. Maar dan wel van een hoogstaand niveau.
Op de muzikale capaciteiten van de bandleden valt namelijk niets aan te merken! De melodieuze gitaarlijnen zijn bij de eerste luisterbeurt erg genietbaar. Bij een tweede luisterbeurt lijkt alles echter zo vertrouwd dat ik er mijn aandacht nog moeilijk kan bijhouden.
Het record aantal hymnes op dit album zal voor het grootste deel van de powermetalfans met open armen ontvangen worden. Tegenstanders zullen echter bij het eerste nummer reeds afhaken. Ook voor mij klinkt dit album net iets te vrolijk en gevoelloos om mijn aandacht te blijven trekken. Hun live performance zou ik echter wel graag eens kunnen aanschouwen. Het hoge hymne gehalte zal volgens mij namelijk enkele aangename momenten opleveren. Vuisten in de lucht en zingen maar!
De Canadese Peaches (Merrill Nisker), brak in 2003 door met het duet met Iggy Pop “Kick it” en de cd ‘Fatherfucker’. De krachtige gitaren in sommige van de nummers van de cd maakten plaats voor een electroclash op ‘Impeach my bushes’, met uitstapjes naar de hiphop en r&b; nog heel even was er een vleugje punk te horen. Inmiddels is deze bitchqueen 40 geworden, en houdt ze zich vast aan toegankelijke electropop, waarin trancy, opzwepende en pompende dancebeats en wave te horen is. Ook is er ruimte voor een sfeervollere aanpak, wat de kwetsbare kant van Peaches toont, zoals op “Mud” en “Relax”.
Ze werkte nauw samen met de grappige Gonzales, die ongeveer de helft van de nummers schreef. Er waren ook samenwerkingen met Digitalism , Simian Mobile Disco en Soulwax ( waaronder “More”, “Show stopper”, “Mommy complex” en de titelsong). “Lose you” bevat zalvende beats en dromerige wave, met een link naar Miss Kitten & The Hacker. “Talk to me” en “Trick or treat” zijn de songs met hitpotentie. En op “Billionaire” vliegen de hiphopbeats om de oren en wordt er stevig op z’n Eminem’s gerapt.
Op “I feel cream” bespeuren we geen gitaren meer; het is op die manier een aardige electrodanceplaat geworden, waarbij Peaches de indruk geeft minder van zich af te bijten. Noemt men zoiets volwassen geilheid?!
Het Britse Doves uit Noord-Engeland is een band met een lange adem. De groep doet soms denken aan Elbow in het uitstippelen van hun muzikale carrière. We noteerden niet meteen een onmiddellijke doorbraak, maar het product wordt beter met de jaren door goede, consistente platen. Ze zijn met ‘Kingdom Of Rust’ toe aan hun vierde plaat. Een ambitieuze plaat opnieuw, die qua song en geluid sterk in elkaar zit: een spannende intensiteit en opbouw, waarin behoorlijk wat afwisseling zit in hun specifieke stijl; luister maar eens naar “Jetstream”, “10:03”, “Birds flew backwards”, “House of mirrors” en de titelsong. De groep voegt er soms een vleugje snedige rock, psychedelica, country of electro aan toe, zonder dat het storend inwerkt. Integendeel, het komt het totaalgeluid ten goede. Na de broeierig sfeervolle ‘The last broadcast’, ‘Some cities’ en de opmerkelijke singles “There goes the fear” en “Black & white town” komt het trio terug af met een opwindende, boeiende plaat!
In de eerste beluistering van de cd van deze beloftevolle Nederlandse artieste, die onlangs als de muzikale ambassadeur van Rotterdam werd benoemd, zijn dames als Diane Warwick, Billie Holliday, Corinne Bailey Rae belangrijke referenties. De singer/songwriter debuteert met twaalf aantrekkelijke, dromerige soulpopsongs. Piano en blazers geven de sfeervolle, luchtige en ingetogen nummers kleur. Ze zijn stijlvol uitgewerkt onder haar warme, heldere stem, waaronder “Romeo & Juliet”, “Do for love”, “You are my love” en de titelsong. De outtro “Home”, piano – spoken word sluit overtuigend de cd af.
Inderdaad, stem en song zijn het uitgangsbord van deze singer/songwriter die met ‘Yellow Brick Road’ een fijn debuut uit heeft.
Met dank aan een goed doel …De ‘Red Hot’ compilaties bieden na ongeveer twintig jaar de zoveelste bijzondere verzameling songs waarmee de anti-aids organisatie aandacht vraagt en financieel bijdraagt aan het bestrijden van de HIV besmetting. Eerdere edities als ‘Red Hot & Blue’ en ‘Red Hot & Rio’ en zo veel meer waren voorbeelden van puike samenwerkingen. Ook op deze editie is de lijst van meewerkende artiesten indrukwekkend. Alle hedendaagse interessante artiesten leveren hier een bijdrage met een exclusief nieuw nummer, een orginele cover of een onverwachts samenwerkingsverband. Twee cd’s lang geïnspireerd, boeiend materiaal en fijne collectors.
Enkele voorbeelden CD 1: Feist – Ben Bibbard, Dirty Projectors – David Byrne, The Books feat José Gonzalez, Justin Vernon –Aaron Dessner of de opnames van Grizzly Bear, My Brightest Diamond, (members of) The National en Sufjan Stevens. En van CD 2: Spoon, Beirut, Dave Sitek, The New Pornographers, Stuart Murdoch, …
Kortom te koesteren!
'A Woman A Man walked by’ is een vervolg op het geprezen ‘ Dance Hall at Louse Point’, de samenwerking tussen Polly Harvey en John Parish. Beiden doen regelmatig op elkaar beroep, Parish als muzikant, componist, producer en Harvey voor de liedjesteksten. Opnieuw horen we de wisseling van sfeervol, ingehouden nummers als grillig, venijnig werk. Van broeierig bezwerende songs als “Black hearted love” en “Sixteen, Fifteen, Fourteen” naar de etherisch donkere composities “The chair” en “Leaving California” of naar de intieme, sfeervolle “April” en “The soldier”. Parish houdt ook van weirde ingewikkelde nummers, waarin de zang van Polly moeiteloos inpast, luister maar eens naar “Pig will not“en de titelsong. Van Polly Harvey horen we een lieflijke, charmante zang of ze haalt gekweld hard uit met een verbeten schreeuwerige zang op z’n Grinderman’s Cave of RATM’s Zack de la Rocha. Sound en zang zijn met veel gevoel voor dramatiek en dynamiek.
’A Woman A Man walked by’ is een veelzijdige luisterervaring, donker dreigend en indringend. Begeesterend, aangrijpend, beklemmend en krachtig!
De Franstalige Brusselaars hebben lang, héél lang op zich laten wachten om de opvolger klaar te hebben op de in 2004 verschenen tweede plaat ‘Blow’. Het lijkt zowat een beetje een vaste formule voor onze Waalse vrienden, want ook Girls In Hawaii nam de tijd te werken aan hun ‘Plan Your Escape’. Muzikaal ligt ‘Mirror Mirror’ in het verlengde van de vorige cd: broeierige gitaarrock, soms snedig en scherp uit de hoek komend, met een vleugje bombast en kitsch.
Ghinzu staat voor een Japans merk voor messen, en naarmate ze vaker gebruikt worden, snijden ze beter. Ook met het groeiplaat is dit het geval, dat per beluistering zich beter nestelt in je hersenen. Songs als “Cold love”, “Take it easy”, “Mother Allegra”, This light” en de titelsong overtuigen sterk, op “The end of the world” neigen ze naar The Veils , en de eigen Franse taal horen we op het intense “Je t’attendrai”. Ook zijn ze niet vies van een wat electrorock, “Kill the surfers”.
Een doorbraak is Ghinzu zeker gegund, nu dat Waalse bands als Girls In Hawaii, The Tellers, Experimental Tropic Blues Band en de tweede linie Hollywood Porn Stars en Showstar duidelijk in de lift zitten.
Nederlands 
Français 
