Dunk!festival 2015 – zaterdag 16 mei 2015 - Postrock, postrock en nog eens postrock
Dunk!festival 2015
Jeugdheen De Populier
Zottegem (Velzeke)
2015-05-16
Simon Van Extergem
We zijn vertrokken voor de derde en laatste dag van Dunk. We vliegen er meteen in met The End of the Ocean. Amerikanen die voor de eerste keer naar Europa afzakken. Ze zijn met velen gekomen want er staan 6 muzikanten op het podium, 2 dames en 4 heren om precies te zijn. Wat ze brengen is traditionele post-rock. De nummers kabbelen van rustig naar snel, van verstild naar hevig. De toevoeging van keyboards, die redelijk prominent aanwezig zijn zorgen voor een heel aangenaam eigen accent
De volgende band komt van nog ietsje verder. Labyrinto speelde enkele jaren geleden al op Dunk. De twee zijn in niets meer met elkaar te vergelijken. Waar het vroeger allemaal speels en soms wat jazzy klonk is nu de donkerte ingetreden. Het zonnige heeft plaats gemaakt voor de nacht. Ze flirten nu meer met een ‘Year of no light-geluid. Een gitzwarte warmte komt over het publiek neer. In de trage stukken wordt de duisternis reeds opgebouwd. Wanneer het stevig wordt breekt het donker helemaal los. Van waar die bruuske breuk met het verleden komt weet ik niet. Maar ik juig het hen zeker toe! De stillere, rustigere stukken zorgen voor een mooie break van al de hevigheid, maar worden soms nog iets te lang gerokken.
Tijd voor mijn persoonlijk hoogtepunt van de avond: Year Of No Light. De Franse post-metal van deze 6 mannen is voor mij met geen andere band te vergelijken. En hoewel vanavond niet hun beste optreden was dat ik al gezien heb, blijven ze met kop en schouders boven de rest uit steken. Geen seconde laat de band je ongeroerd. Hun instrumentale lappen muziek nemen je mee naar een wondere wereld, de wereld zonder licht, zonder lucht, zonder zicht. Enkel maar muziek. Een band met een no nonsense attitude die er staat zonder show en zonder tierelantijntjes. De muziek primeert en overstijgt alles. En de muziek blijft hangen, lang hangen. Een kwartier na de show tril ik nog helemaal na.
Na dit past eigenlijk alleen maar stilte. Maar de Stargazer trekt toch de aandacht. Daar speelt Sixth Minor. Officieel een duo, want maar met 2 op het podium. Echter verscholen achter de mengtafel staat er nog iemand met gitaar en micro in de hand. Een vreemd schouwspel. De band zelf maakt er een bonte en uitdagende mengeling van. Zwervend op de grens van post-rock, electro, industrial,... Een moeilijke mix, maar niet voor deze heren. Alles wordt perfect gecombineerd en in songs gegoten. Het vergt soms wat moeite om de kronkels te vatten. Maar als je je open stelt is de combinatie wonderbaarlijk. Nu eens een rave, dan weer een typisch Dunk optreden. Wat een variatie.
Amenra maakt eindelijk haar opwachting op Dunk. Na jaren op het verlanglijstje te staan van de organisatie en het publiek is het eindelijk zo ver. Wat nog te schrijven over Amenra? Lees er alle verslagen maar op na. Amenra is een wereldband die het publiek weet te raken, daar waar het pijn doet. Ook vanavond maken ze hun naam en faam weer meer dan waar. De dag voordien speelden ze nog een akoestische set in Gent. Vandaag is daar bijna niets meer van te merken. Want naar Dunk komen ze met hun full show. Hoewel ook hier een deeltje van de akoestische show overloopt naar deze avond. Bij enkele nummers declameert Collin (de zanger) enkele poëtische werken. Maar voor het overige is dit helemaal Amenra zoals we ze kennen: hard, gemeen, rechtdoor, stijlvol, wereldklasse,… Een Belgische topband met internationale allure.
En zo zijn we weer bij het einde aangekomen. Wat een mooie editie, wat een fenomenaal festival. Op naar volgend jaar.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/dunk-festival-2015/
Organisatie: Dunk!festival, Zottegem
Dunk!festival 2015 – vrijdag 15 mei 2015 - Postrock, postrock en nog eens postrock
Dunk!festival 2015
Jeugdheen De Populier
Zottegem (Velzeke)
2015-05-15
Simon Van Extergem
Thisquietarmy nodigt ons uit in het bos. Doom, drone, noise die tussen de bomen weerklinkt. Het is weer iets anders en enkel mogelijk op Dunk. De sfeer van Thisquietarmy past perfect in deze setting. Het mooie weer is ook mooi meegenomen. De zonnestralen vallen doorheen het bladerdak.
Terug in de tent voor Stories From The Lost. Post-metal, met een nu-metal. Stevige kost op de nuchtere maag. De dubbele bas van de drum doet de darmen trillen. Niet bijster origineel. De nadruk ligt vooral op hard en niet zozeer op finesse. Het is vooral bij de rustigere stukken dat ze een grote kunde aan de dag leggen. Maar van zodra de electro haar intrede doet, voel je dat het het gaspedaal wordt ingedrukt en dat het tempo de lucht in gaat. Hier is het vooral op riffs gebaseerd. Wanneer de gitaar echter weer lyrisch klinkt, toont de band wat ze in hun mars hebben.
Solskyri komt uit het verre Australië: vrolijke post-rock met een poppy ondertoon. Een vrolijke bende die vrolijke muziek brengt. Post-rock moet niet altijd serieus zijn. Al dansend gaan we de tent uit. Hun muziek nog steeds in de oren en in lijf en leden naspelend en natrillend.
Tangled thoughts of leaving zijn de volgende Aussies op de agenda. Hier draait het voornamelijk rond piano. Wat vrij uniek is in het genre. Meestal komen de pianotonen uit een computer. Hier op de voorgrond. Wat de band uiteraard een uniek geluid geeft. Denk bij piano niet dat het er lieflijk aan toe gaat. De pianist doet danig mee met de mokerende gitaren drums en bas. Jammer dat de rustige stukken steeds snel moeten plaats maken voor het zwaarder werk.
Stargazer tijd nu. We verwelkomen Alice In The Cities. Een Berlijnse band met Belgische, Franse en Italiaanse roots. Hoe Europees kan een band zijn? Nog maar sinds 2012 bezig en nu hun eerste LP in de rekken. Hoewel ze zichzelf als post-rock omschrijven heb ik toch de indruk dat ze het genre overstijgen. Hun stijl blijft niet beperkt tot post-rock, maar ze mixen daarbij ook elementen uit Britpop, pop, rock,… Wat het geheel een dansbaar of toch meebeweegbaar geheel maakt. Een boeiende mix van een jonge en uitdagende band die mij helemaal overtuigt.
The Ocean mag in de hoofdtent aantreden. En dat doen ze met overtuiging. De band straalt een ongelofelijke energie uit en de gigantische lichtinstallatie komt volledig tot zijn recht bij hen. Deze Duitsers maken er een waar spektakel van. Maar jammer genoeg valt hun muziek buiten mijn interesseveld. Daarvoor neigen ze te veel naar metal.
The Eye of Time stond in het groot in op mijn programma aangestipt. Na het beluisteren van het werk van deze Franse solo-artiest kijk ik echt uit naar wat hij er live van zou maken. Hij heeft al menig water doorzwommen: van klassiek geschoolde muzikant naar de punk en de hardcore afgedwaald. Dit alles wordt prachtig gereflecteerd in zijn muziek. Op Dunk komt hij zijn plaat ‘ANTI’ voorstellen. En dat doet hij met verve. Gewapend met drums, cello, gitaar en natuurlijk een voortreffelijk loop station bouwt hij een eigen universum op. Een donkere wereld die de titel van de plaat meer dan eer aandoet. Muziek echter die ook weet te beroeren en die mij echt raakt. De man heeft een idee, een concept, een visie die perfect klopt. Een mooie prestatie.
De klepper van deze avond is Caspian. Amerikanen die al heel wat optredens achter de rug hebben. Een ware klepper, want als het op post-rock aankomt zijn er niet veel die beter doen dan hen. Dat hebben ze deze avond opnieuw bewezen. Caspian weet perfect 2 belangrijke onderdelen van hun genre te verweven tot één geheel: de zachte, lyrische stukken samen met de stevige zwaardere mokerslagen. Ze laten je zweven, dromen, verlangen, wiegen wanneer het tempo naar beneden gaat. De piano speelt hierin een grote rol. Ze bouwen laag na laag hun muziek op, meestal gefundeerd op zangerige pianotonen. Ze duwen het gaspedaal op de juiste momenten in en schakelen één à twee versnellingen hoger als het moet. Beide delen van de band vloeien natuurlijk in elkaar over en klinken op geen enkel moment verplicht, bedacht of geknutseld.
Het hele optreden trekt vliegt voorbij, zonder ooit een moment van verveling, maar eerder roept het een verwondering op, verwondering om de pracht van de muziek, de klank de tonen. Hier staan geen ego's op het podium, maar stuk voor stuk steengoede muzikanten die weten hoe het moet.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/dunk-festival-2015/
Organisatie: Dunk!festival, Zottegem
Dunk!festival 2015 – donderdag 14 mei 2015 - Postrock, postrock en nog eens postrock
Dunk!festival 2015
Jeugdheen De Populier
Zottegem (Velzeke)
2015-05-14
Simon Van Extergem
Een glorieuze dag want het festivalseizoen wordt weer op gang getrokken. Traditioneel is Dunk!festival de opener van de zomer. Maanden ernaar uitgekeken. En nu is het eindelijk zo ver. Dunk!festival is de Europese topper als het aankomt op Post-Rock. En hoewel het festival doorheen de jaren de genres heeft uitgebreid, blijft post-rock toch het hoofdplak zwaaien. Met 2 uitverkochte dagen (telkens goed voor meer dan 700 toeschouwers) op donderdag en zaterdag en ook een vrijdag die opvallend druk bezocht werd, kom het festival zich in de handen wrijven. Een opsteker voor de organisatie. Het festival gaat door in Heem De Populier in Velzeke (vlakbij Zottegem). Een prachtige locatie, vlak in de natuur, die met het mooie weer van dit weekend nog meer tot zijn recht kwam.
Celestial Wolves mag openen. De ideale opener: jonge Belgische post-rock met een stevig kantje aan. Hier en daar wordt er zelf gedweept met post-metal. Ik zag ze vorige maand nog in Magasin 4, waar ze toen de beste band van de avond waren. Dit zal vandaag moeilijk worden. Maar dat ligt vooral aan de kwaliteit van de bands die na hen komen. Celestial Wolves mokeren het publiek wakker en kan direct op een enthousiast publiek rekenen. De show verloopt niet vlekkeloos. Er zijn wat technische problemen en de zenuwen om dit festival te openen. Maar ondanks dit alles kwijten ze zich van hun taak en openen ze de grote tent met allure.
We blijven de Belgische tour opgaan. Deze keer met Cecilia::Eyes. Hun derde keer al op Dunk. Een van de grotere post-rocknamen die ons land rijk is. Ze starten met een vertraging van een half uur. Niet slecht voor de 2e band op de affiche. Hier de iets tragere, traditionele versie van post-rock. Denk dus aan lang uitgesponnen nummers. Versta mij niet verkeerd. Het kan er soms stevig aan toe gaan. Maar daar ligt de nadruk niet op. Het gaat om de opbouw. Dat dit dan uitmondt in een stevig slotakkoord is aardig meegenomen. Traditioneel staat ook meestal gelijk aan weinig origineel. En ook bij hen is dit het geval.
Wang Wen komt van ietsje verder. Dit zestal heeft de sprong gemaakt vanuit het verre China. We verwelkomen de eerste strijkstok op elektrische gitaar (het heeft lang geduurd) alsook de eerste trompet van deze editie. De band volgt het klassiek stramien, zoals ook Mono dat doet. De rustige stukken krijgen door de trompet een hoog lyrisch karakter, die af en toe zelfs wat zuiders gaat klinken. Maar in de stevige stukken wordt het lyrische aan flarden gespeeld. Dan is er geen ruimte voor lieflijkheid, pracht en praal. Dan gaat het keihard rechtdoor. De band brengt dit alles zonder veel originaliteit. Maar het geheel klopt wel en staat er.
Even binnen springen in de Stargazer stage. Die had nood aan een nieuw concept. En kijk, onze klachten werden gehoord. Deze keer geen triestig podium maar in de open lucht, maar een mooie tent, met een mooi podium, mooie belichting,... Een podium Dunk waardig. Ik werp vluchtig een blik op Helen Money. Een soloartieste die met haar cello de hele wereld af reist. Ze speelde eerder al mee met Mono, Russian Circles en andere grote bands. Maar deze keer is ze helemaal alleen gekomen. Gewapend met haar cello en wat elektronica probeert ze het publiek op haar hand te krijgen. Een set doorspekt met drones, drumcomputer en het wonderlijk geluid van een cello zijn het resultaat.
Tijd nu voor Jakob. Voor het eerst sinds 2008 komen ze nog eens over van het verre Nieuw-Zeeland. Waarom het zo lang heeft geduurd is mij een raadsel. Maar ik ben maar wat blij dat ze terug staan, zeker met een nieuwe cd onder de arm. Of die goed is weet ik niet, want ik heb de kans nog niet gehad hem te aanhoren. Dit drietal weet hoe je boeiende post-rock moet maken. Zij kiezen voor het crescendo opbouwen van hun songs. Die opbouw start niet met een saai en rustig stuk. Maar blijkt steeds gevaar en dreiging uit te dragen. Mede dankzij de aanhoudende diepheid van de bas blijft de dreiging steeds aanwezig. Alsof je het in de verte al kan horen donderen en je weet dat het jou kant op komt. Het tempo wordt verhoogd, de drum klinkt steviger en steviger. De gitaar schreeuwt moord en brand en loeit als een sirene. Daar komt het volgende bombardement. Daar is de nieuwe storm. En dit nummer na nummer. Tot je na een uur weer bij zinnen komt en weer even onbevreesd naar adem kan happen
Even happen naar adem in de Stargazer Stage. Daar speelt Monophona. Poppy electonica die een beetje doet zweven. Ze hebben geluisterd naar Fever Ray, maar kunnen net niet die duisternis overbrengen. Wel een aangenaam rustmoment op dit late uur.
Headliner van de avond is Mono. Deze Japanse grootheden in de post-rock verkeren de laatste maanden in bloedvorm. Getuige hiervan hun schitterend optreden in de Cactus. En ook vanavond bewijzen ze dat deze vorm blijft aanhouden. Ze brengen hun muziek met een bombast om duimen en vingers van af te likken. Zonder dat het ooit te melig of te fake gaat klinken. Filmmuziek met momenten, die onder elke scène voor ontroering en vervoering kan zorgen.
Japans vakmanschap, met respect gebracht. Het verheven van muziek tot een ambacht. Grootse afsluiter van opnieuw een mooie Dunkdag.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/dunk-festival-2015/
Organisatie: Dunk!festival, Zottegem
Les Nuits Botanique 2015 - Villagers - Jesse Mac Cormack - Patrick Watson - Etherische ADHD
Les Nuits Botanique 2015
Koninklijk Circus
Brussel
2015-05-17
Thalisa Devos
Les Nuits Bota kreeg zondagavond in Het Koninklijk Circus de driepekkel Jesse Mac Cormack, Villagers en headliner Patrick Watson in sneltempo over de vloer.
Jesse Mac Cormack was perfecte ‘music for the soul’. Villagers maakten echter een zeemzoete passage. Zanger Conor O’Brian, in een decor met bescheiden gerafeld vloerkleed en vintage staanlamp, zong en tokkelde een uurtje over het leven en de liefde.
Rond 22u werden eindelijk strakke bolle staanlampen, stroboscopische lichten en een podium vol piano’s, synthesizers, drum- en ander geweld aangesleept voor headliner Patrick Watson.
Patrick Watson - Zijn recentste en vijfde album, ‘Love Songs For Robots’, verraadt –volgende de Canadese krant La Presse- een inspiratie uit de R&B en science fiction. Bovenaards was het alleszins. Al vanaf de eerste noot. Watsons hoge zalvende stemgeluid doet denken aan dat van Jeff Buckley, Nick Drake, James Blake en James Vincent McMorrow, maar dan allemaal tegelijk. Voeg daarbij een interessant samenspel van een handvol topmuzikanten en je krijgt een orkestraal indiegeluid met invloeden uit de jazz en klassieke muziek. Maar dan experimenteler, donkerder en emotioneler.
Onder de betoverende sterrenhemel, flitsende strobo’s of groene stralen, waren hogere sferen nooit veraf. Watson zelf verkeerde ook in hogere sferen, of lijdt gewoon aan een erge vorm van ADHD. Feit is dat de Canadees maar liefst twee uur lang het podium rondhuppelde, -sprong en danste. Een hyperkinesie die ook de nummers kenmerkt. Watson en co. bewezen zich meesters in het bijna filmisch opbouwen van een climax. In het laten aanzwellen van zware synths, donker tromgeroffel en bekoorlijk pianospel.
Dat Watson het hele optreden lang voornamelijk songs speelde uit zijn laatste –minder vertrouwde- worp kon het publiek niet deren. Toch ging het helemaal wild toen die tijdens de eerste bis de keuze kreeg tussen “The Great Escape”, “Big Bird in A Small Cage” en het ooit met ooit met Cinematic Orchestra opgenomen, “To Build A Home”. Watson kroop moederziel alleen aan de podium en maakte van die laatste song een breekbaar en sober rustpunt in de set. Even indrukwekkend was het volgende bismoment waarop de muzikanten het publiek indoken en bescheiden op een stoel gingen staan in het midden van de parterre. Om daar –met enkel de handen voor de mond als versterker- “Into Giants” tot het absolute hoogtepunt van de set te tillen. Aangedreven door het enthousiasme van het publiek stuwde de band nog het langgerekte en bombastische “Giver” door het Koninklijk Circus. Dat ze geen afscheid namen op het intussen voorbijgedreven hoogtepunt was een misser. Laat dat het enige minpuntje zijn van een twee uur durende topper.
Organisatie : Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2015)
Les Nuits Botanique 2015 – Yellowstraps - Ibeyi – Kippenvel vanaf het eerste moment
Les Nuits Botanique 2015
Botanique (Orangerie)
Brussel
2015-05-17
Kimberley Haesendonck en Johan Meurisse
Op zondag 17 mei was het de laatste avond van Les Nuits Bota . Het was een mooie avond met een pak gerespecteerde artiesten als Hot Chip, Patrick Watson en Villagers … Maar ook in de Orangerie … voor Ibeyi, één van de meest beloftevolle bands van 2015. In januari speelden ze nog als onbekenden op Eurosonic Noorderslag voor een zeer intiem publiek. Zondag stonden ze voor een uitverkochte Orangerie.
Yellowstraps mocht het publiek opwarmen. Deze Brusselse band bracht een mix van Folk, UK-Garage en Triphop. Vergelijken kan met bands als Flying Lotus en Mount Kimbie, maar ook met Patrick Watson. De band werd in 2013 ontdekt door LeFtO en nét vandaag brachten ze hun debuut EP uit. Dat België veel talent heeft, wisten we al. Dat er nog veel talent verborgen zit werd na dit optreden nog maar eens duidelijk. Een tropische, kleurrijke sound van dreamy popelektronica, een neuzelende , zweverige, warme zang en de bijkomende percussie boden een laidback gevoel en prikkelden de dansspieren . Beloftevol dus!
Hoofdact Ibeyi bracht dit jaar hun debuutalbum uit en werd getipt en genoemd als één van dé bands van 2015. Het Frans-Cubaans duo zong zowel in het Engels als in het Yoruba, de Nigeriaanse taal.
De 2 zussen, Naomi en Lisa, begonnen hun set A capella met het nummer “Eleggua”. Gewaagd, en toch was iedereen meteen onder de indruk. Niet enkel de A capella nummers zorgden voor verbazingwekkende gezichten, ook het gebruik van hun Cubaanse slaginstrumenten en hun benen en vingers als drum waren erg fascinerend. Ook hun stemmen zijn op elkaar afgestemd en doen ergens ons Zap Mama opborrelen. Wat een evenwicht en harmonie.
Nummers als “Stranger/lover” en “Mama says”, het nummer waar heel hun verhaal mee begon, kwamen aan bod. Voor “River” schakelden de zussen zelfs de hulp van het publiek in. En geslaagd was het.
Onze tip voor de zomer: ga deze tweeling ontdekken op Rock Werchter, want geloof ons, je zal nog nooit met zo veel verbazing naar een optreden gekeken hebben.
Organisatie : Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2015)
Les Nuits Botanique 2015 - Steve Gunn - Kevin Morby - Het jaar van de gitaar
Les Nuits Botanique 2015
Botanique (Rotonde)
Brussel
2015-05-17
Nick Nyffels en Johan Meurisse
Wie op de afsluitende avond van Les Nuits gitaren wou horen geworteld in de jaren zeventig, moest in de Rotonde zijn voor een dubbeloptreden van Kevin Morby en Steve Gunn.
Woods is/was uit een Brooklyn, NY afkomstig mooi muzikaal bewaard geheim binnen de Amerikaanse lofi alternatieve americanafolk; dan ook Kevin Morby , die een aantal jaar deel uitmaakte van de band . Al heel wat indievolk was samengetroept in de Rotonde om dit opkomend talent aan het werk te zien die solo ging van 2013 en ondertussen al twee albums op zijn actief uitheeft.
In het materiaal houden ze ergens het midden tussen Steve Wynn, Neil Finn en Bob Dylan , en mag het zelfs iets meer van zich afbijten . Het trio bracht een reeks goede , evenwichtige, boeiende , lichte rauwe broeierige indiegitaarpoprockende parels. Ze voerden ons mee in dat muzikaal landschap als hun instrumenten tot volle ontlading kwamen. Ze hadden een repetitieve ondertoon , bouwden op en behielden die intense spanning. Een schitterende combinatie het onthouden waard!
Steve Gunn (pics homepag) speelde een korte periode in de band van Kurt Vile, en kende vorig jaar een bescheiden doorbraak met zijn album ‘Way out Weather’.
In de Rotonde stond Gunn aan het eerste concert van een reeks van 50, en veel tijd om op te warmen had hij niet nodig. Gunn had een drummer en een bassist meegebracht, maar het was snel duidelijk dat de mans kunsten op gitaar de hoofdrol zouden opeisen. Gunn toonde direct al zijn meesterschap op gitaar, die hij in samenspel met het paukenspel van de drummer, aanvankelijk als een piano liet klinken. Stevig in de jaren zeventig geënte folkrock en americana, met blues elementen deden ons bij moment aan Chris Whitley denken.
Gunn is een superbe gitarist, die zowel met de elektrische als akoestische gitaar uit de voeten kan, en op beiden handig weet om te springen met effectpedalen. Gunn is een gitarist met een unieke stijl, die zijn nummers prachtig in mekaar zet door heel clever om te springen met motieven, herhalingen en variaties, verrassende outro’s aan zijn nummers breit en ook stevig uit de hoek durft komen met gebalde gitaarsolo’s, en dat zowel op elektrische als akoestische gitaar.
Soms was The Dream Syndicate niet ver af, soms een stukje Dylan, of zelfs Nil Lara zonder de salsa-invloeden, maar even goed mocht de deltablues niet ontbreken met slidebewerkingen op zijn afgeklemde gitaar. Nummers die er uit sprongen? Wel, we onthielden zeker “Wildwood”, “Milly’s garden” en “Tommy’s Congo”, een Malinese woestijnblues a la Tinariwen of Tamikrest. In de bis ging Gunn solo, met het intimistische “Mr. Franklin”, wat je nog het best kon beschrijven als Elliott Smith met aparte tunings.
Gunn is zo een van die artiesten die live nog een stuk beter zijn dan op plaat, zoals die andere gitaargod Gary Clark Jr., en samen met die vormt hij misschien wel de Clapton en Hendrix van de eenentwintigste eeuw. Grote woorden misschien, maar ga hem toch maar bekijken als je de kans hebt, dit is een unieke gitarist die je niet zal ontgoochelen.
Organisatie : Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2015)
Les Nuits Botanique 2015 – Hot Chip – Hot Hot Heat!
Les Nuits Botanique 2015
Botanique (Chapiteau)
Brussel
2015-05-17
Johan Meurisse
Een sterke troef om Les Nuits Bota feestelijk af te sluiten was het Britse Hot Chip . Hun heerlijke danspop/elektronica is aanstekelijk , heeft stuwende ritmes , werkt in op de dansspieren en zorgt voor de nodige smileys .
Hot Chip, al meer dan tien jaar in de running , overtuigt steeds in hun livegigs. Toegegeven, op plaat duidelijk middelmatiger, zo ook het recente ‘Why make sense’ , dat in dat rijtje zit, maar bon soit , ze hebben een rits leuke, ontspannende , hitsende , knallende , dromerige en sfeervolle nummers uit die veel goed maken . In hun groovy dance/synthpop zijn er linken met disco, soul, house en psychedelica.
We houden van die sensuele , sexy grooves die een tropisch aangenaam temperatuurtje verwezenlijken . En ook in een volgepakt Chapiteau was er datzelfde gevoel . Met zeven zijn ze live en een hoop elektronica sierde het podium. Synthpop met live instrumenten dus.
De stemmenpracht van de drie- eenheid Joe Goddard , Al Doyle en vooral Alexis Taylor (beetje schoolnerd op leeftijd met z’n zalvende, dromerige zang) passen in het plaatje om lekker weg te dromen en te grooven …
Een evenwichtige set hadden we . Het nieuwe “Huarache lights” bracht ons langzamerhand in dat uniek bepalend Hot Chip sfeertje en met de opbouwende “One life stands” , “Night + day” werden we letterlijk mee gedreven en – gevoerd. “Over & over” liet de eerste discotunes knallen .
Ze weven de nummers aan elkaar , waarbij het lekker vertoeven is in hun wereldje. Middenin de set zakte de spanning wat, dobberde het gezelschap en ervaarden we een lounge gevoel , maar het kenmerkend dampend sfeertje en de luchtigheid kwam er toen aangenaam voortkabbelende refreintjes op de voorgrond traden en het tempo en de beats crescendo gingen. Iedereen bewoog , zwaaide met de handen en zette danspassen op de afsluitende reeks “Ready for the floor” en “I feel better” , die dan ook warm werden onthaald .
Een uitgebalanceerde set en een intens uurtje speelplezier werden verder uitgebouwd in de bis. “Made in the dark” zwol aan , explodeerde en zinderde na. “Why make sense” onderscheidde zich met die 80s electrotunes en dwarrelende psychedelica geluidjes op z’n Grandaddy’s . Tot slot kon een pompend Bruce’s “Dancing in the dark” definitief de streep trekken onder het uiterst genietbaar , dansbaar optreden .
Hot Chip nam uitgebreid afscheid van zijn fans en is opnieuw klaar voor een stomend feestje tijdens de festivalzomer . Af en toe eens uitblazen mag en kan. Hot chip houdt het sfeertje ‘hot’ ‘hot’ ‘heat’!
Organisatie : Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2015)
Les Nuits Botanique 2015 – Lapsley – Jake Isaac – Jam City – Lapalux: opkomend talent!
Les Nuits Botanique 2015
Botanique (Orangerie – Rotonde)
Brussel
2015-05-15
Johan Meurisse
De Britse Holly Lapsley Fletcher aka Lapsley (pics homepag) is één van de vele UK artiesten die in de shortlist staan van het toonaangevende ‘BBC Sound of 2015’. Ze heeft al een EP ‘Understudy’ uit en balanceert tussen sfeervolle , slepende electropop en dreampop . Een volle Orangerie dompelde zich onder in die zeemzoete pop van de talentrijke jonge dame , die ergens London Grammar doet opborrelen.
Die droompop wordt vooral verwezenlijkt door haar warme, neuzelende soulstem , en kwetsbaar klinkt ze als als ze een paar nummers op piano inzet . Haar etherisch materiaal is meer introspectief, voert ons mee en nestelt zich een weg door de zachtmoedige elektrotunes en indringende , kletterende elektronische percussie .
Songs als “Falling short”, “Dancing”, “8896” en het afsluitende “Station” intrigeerden , naast een overtuigend opgehoeste “Rhiannon” van Fleetwood Mac.
Goede songs zondermeer , waarbij Lapsley op zoek is naar een Bat For Lashes’ “Daniel” , wat een definitieve doorbraak naar een breder publiek kan verzekeren …
Ook in het oog te houden is het Britse talent Jake Isaac , die al het hart van Elton John heeft veroverd en zijn EP ‘Where we belong’ kon uitbrengen op zijn label . Hij is hem dan ook zeer dankbaar voor de kansen . Deze Isaac brengt een mooie afwisseling van intens broeierige rocksongs, die een groovy, opzwepende ritmiek hebben en rustiger , gevoeliger kunnen zijn, gedragen door zijn blacksoul vocals . Ergens komt hier een Kele Okereke van Bloc Party aandraven, waarbij Isaac zich ontpopt tot een meesterlijk sing/songwriter, multi-instrumentalist en zanger. Hij beheerst perfect de elektrische, akoestische gitaar en piano, waarbij songs als “Hope” , “I’m a man” en de single “Long road” zich weten te onderscheiden. We kregen een gretige , spannende en genietbare set te horen van het trio.
Eventjes een glimp naar de Bota Rotonde , waar elektronische soundscapes het voortouw namen met Jam City en Lapalux …
Het éénmansproject Jam City uit Londen laat allerhande stijlen doorsijpelen in zijn melancho-elektronica , gitaarakkoorden en licht pulserende beats en ritmes dringen door , waarover zijn vocoder zang zweeft . Een grillig (kil en duister) én warm atmosfeertje hadden we hier.
Ook Lapalux aka Stuart Howard liet zich volledig gaan op zijn elektronica . Een apart geluid van sferische sounds van lounge , trance , dwarse, vette beats en grilligheid door de donkere basses ergens tussen FSOL, Bonobo en Flying Lotus in . En ook Fleetwood Mac werd in dit geheel van sounds gebreid . Wat sterk werd onthaald .
Kortom , opkomend talent als noemer vanavond!
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/lapsey-15-05-2015/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/jack-isaac-15-05-2015/
Organisatie : Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2015)
Les Nuits Botanique 2015 – Isaac Delusion – Mew – Uitersten aan het werk!
Les Nuits Botanique 2015
Botanique (Chapiteau)
Brussel
2015-05-15
Stefaan De Weireld
Ondanks technische mankementen aan het begin van de set slaagde Isaac Delusion, één van de Franse revelaties van vorig jaar, erin om de Chapiteau flink onder stoom te zetten. De op het eerste zicht niet evidente combinatie van vette, futuristische discofunk met theatraal religieuze zangpartijen in de trant van Antony Hegarty klonk het viertal verrassend verfrissend en aanstekelijk. Zelfs een brokje seventies kitsch was niet verboden, met in de hoofdrol een opmerkelijke bassist die BeeGees gewijs leuke danspasjes in de benen had. Mee surfend op de robotfunk van Daft Punk lijkt succes buiten Frankrijk een reële mogelijkheid voor deze Parijzenaars.
De Denen van Mew hebben al aardig wat kilometers op de teller staan, maar een doorbraak, laat staan echt beklijvende optredens, wisten ze nog niet te versieren in ons land. Tijdens Les Nuits Bota werd deze kans opnieuw vakkundig de nek omgewrongen. Op plaat kan de atmosferische artpop van dit viertal best bekoren, maar live werden alle nuances dicht geplamuurd achter een dikke geluidsbrei. Het viertal uit Kopenhagen schuwde de introverte pathetiek niet, publieksliefhebber “The Zookeeper’s Boy” was niet eens in de set te bespeuren. Tijdens de knappe afsluiter “Comforting Sounds” trok de hemel dan toch nog open en kregen we een flashback naar de gloriedagen van Mercury Rev. Maar het publiek was toen al te gelaten om Mew nog tot een bisronde te verleiden.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/chapelier-fou-15-05-2015/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/isaac-delusion-15-05-2015/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/mew-15-05-2015/
Organisatie : Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2015)
Les Nuits Botanique 2015 – Témé Tan – Hindi Zahra – Sensueel kronkelend in labyrint aan stijlen
Les Nuits Botanique 2015
Botanique (Chapiteau)
Brussel
2015-05-14
Stefaan De Weireld
Témé Tan is een blanke Brusselaar met een zwarte ziel die ondanks zijn jonge leeftijd al heel wat contreien afgereisd heeft. Een multiculturele veelvraat die zijn muzikale inspiratie vakkundig verknipt heeft tot laptopwereldmuziek. Al klopt, aan de tintelende afro pop te horen, zijn hart toch het meest van al voor zwart Afrika. Dat leverde enkele leuke, swingende momenten op die de tent liet mee deinen op een mix van slome beats, samples en grooves. Een formule zeg maar die eerder Stromae al naar het absolute sterrendom katapulteerde. Zet daar de volgende keer nog live band en een paar danseressen bij en het feest is compleet.
Hindi Zahra, een Frans-Marokkaanse die in het Engelse muziekblad al omschreven werd als de “spirituele dochter van Django Reinhardt en Billie Holiday”, kwam tijdens Les Nuits haar pas verschenen album ‘Homeland’ voorstellen. Net zoals op voorganger ‘Handmade’ liet ze daarmee een volop genietende Chapiteau alle muzikale hoeken van de wereld zien. Tijdens een knap opgebouwde set begon ze, niet tot ongenoegen van het publiek, steeds sensueler te kronkelen op het podium als een volbloed slangenbezweerder. Haar multiculturele mix van blues, latino en Perzische weemoed klonk niet minder verleidelijk. Een labyrint van stijlen waarin je, gedreven door de jazzy, fluwelen stem van Hindi Zahra, toch nooit verloren liep.
Organisatie : Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2015)
Les Nuits Botanique 2015 - Tobias Jesso Jr. – Groots concert, letterlijk en figuurlijk
Les Nuits Botanique 2015
Botanique (Grand salon)
Brussel
13-05-2015
Niels Bruwier
Op Les Nuits Bota kwam Tobias Jesso Jr. zijn debuut ‘Goon’ voorstellen. De Canadese zanger, of sommigen durven zelfs zeggen crooner, staat vooral bekend om zijn emotionele pianoliedjes. In deze nummers wordt een bepaalde sfeer gecreëerd waardoor het toch niet zo erg lijkt alsof de tekst doet blijken. De zanger kreeg nog meer bekendheid dankzij Adele, die op Twitter liet weten grote fan te zijn van zijn werk. De ‘You can’t miss him, He’s six foot seven’- tour kwam dus ook naar Les Nuits, en Tobias was inderdaad zeer groot.
Het voorprogramma voor Tobias was Flo Morrissey, een zangeres met een gitaar, zoals er al zoveel bestaan. Maar Flo heeft toch iets uitzonderlijk in zich. Ze is zeer verlegen, bescheiden en nog maar 19 jaar oud. Deze karaktertrekken helpen haar vooral in de nummers die ze schrijft. “Show Me” haar recentste single, werd als tweede gespeeld en met dat nummer kan je de volledige set omschrijven. In de refreinen haalt ze zeer hoge stemmen waarna ze zich zo bij Kate Bush kan voegen. Tijdens de strofes zingt ze dan weer op een gewone zwoele toon die haar ook weer als lid van First Aid Kit doet blijken. Of deze Flo Morrissey een grote toekomst te wachten staat is maar de vraag. Aan haar podiumprésence moet alvast nog heel wat gesleuteld worden.
Het grootste deel van het publiek kwam toch voor de grote Tobias Jesso Jr. Hij kwam plots uit het niets het podium op gestrompeld. Trok nog eens zijn broek op, zodat zijn ma ook tevreden kon zijn en begon met een cover van Big Star. Met enkel zijn Yamaha-piano en een fantastische stem kreeg hij het publiek makkelijk naar zijn hand. Vooral door zijn leuke tussenteksten. Moest het niet lukken als zanger kan hij nog altijd komiek worden. Het publiek lag voortdurend plat met de avonturen die Tobias vertelde. Zo bleek “True Love” eerst een demo en waren zijn fans teleurgesteld toen het niet op het album verscheen. Gelukkig werd het wel live gespeeld met een zeer aanstekelijk refrein om mensen wat op te fleuren.
Wat meteen opvalt is hoe goed de zanger een performance kan neerzetten. Door wat rare smoelen te trekken toont hij ook hoe goed hij zich in de nummers inleeft. De pijn, het verdriet en het geluk, alles kan je aflezen op zijn gezicht. Maar niet enkel piano kan de zanger goed spelen. Als hij een gitaar bovenhaalt valt pas echt op dat hij een singer-songwriter is … Met de typische gitaarklank en nummers als een singer-songwriter. Best te vergelijken met de stijl van José Gonzalez. Maar natuurlijk klinkt Tobias veel beter op de piano. De gitaar was er gewoon om wat variatie te krijgen in zijn set.
“Hollywood” gaat over een Canadese jongen die verhuist naar Hollywood om het daar te maken als artiest. Als dat niet blijkt te gaan denkt hij aan sterven. Zo’n zware tekst wordt in een donker en emotioneel nummer gebracht door Tobias. De emoties zijn dan ook zichtbaar op zijn gezicht, met bijna tranen in zijn ogen. Het toont de innerlijke pijn van een artiest die maar niet aan de bak komt.
Gelukkig kan Tobias nu op wereldtour en worden zijn nummers overal als instant classics beschouwt. Tobias bedankt zijn ma nogmaals door te eindigen met een nummer over haar.
Een emotionele trip in de gedachtewereld van Tobias; deze emoties werden nog nooit zo mooi in melodieën omgezet.
Organisatie : Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2015)
Les Nuits Botanique 2015 – Twerps – Jessica 93 - Wand
Les Nuits Botanique 2015
Botanique (Rotonde)
Brussel
2015-05-13
Sam De Rijcke
Van het Australische Twerps hadden wij toch wel iets meer verwacht. Hun gitaarpop op ‘Range Anxiety’ bracht onze gedachten soms bij The Feelies of The Chills en dat deed ons toch wel vooruitkijken naar hun live set. We kwamen tamelijk bedrogen uit. Alsof Twerps zelf de bui al voelden hangen hadden ze als flauw excuus een jetlag bovengehaald, maar dat hebben wel meerdere bands en het mag geen reden zijn om zo een futloos concertje te spelen. Hun indie-nerd-pop hield het midden tussen inspiratieloze Feelies, humorloze Weezer en derderangs Real Estate. De frisse tintelingen die we op hun debuutplaat wel mochten bespeuren, waren onderweg uit het vliegtuig gevallen. Ze zagen er ook niet uit, de bassiste/zangeres had het sex appeal van een lege schoendoos en de rest van de band had zich kenbaar gewend tot de stylist van ‘Boer Zoekt Vrouw’.
Gauw doorspoelen met een fris pilsje en dan terug de zaal in, en deze was verdomd goed volgelopen voor de one man band Jessica 93 van Parijzenaar Geoffroy Laporte, ons totaal onbekend, maar aan de opkomst en enthousiasme van het publiek te merken was dat zeker niet voor iedereen zo. Toch even de wenkbrauwen gefronst, want Franse artiesten bekijken wij altijd met enige gezonde argwaan, geloof ons vrij, we hebben zo al wat bekakte voorprogramma’s gezien bij concertbezoekjes in Frankrijk. Maar Jessica 93 wist ons aangenaam te verrassen. Als one man band zorgde Laporte voor een vol geluid, de drumpartijen had ie op de computer gekwakt en de bas- en gitaarpartijen speelde hij ter plaatse zelf in. Hij creëerde zo een sound die rechtstreeks vanuit de onderkoelde eighties kwam, een soort prille Cure die zich in een shoegaze bad had ondergedompeld. Jessica 93 had een stel sterke en bezwerende songs in huis als “Now” en het lange “Surmutants”, dingetjes die ook te vinden zijn op het recente ‘Rise’, een plaatje die u toch beter even zou checken. Wij hebben dat ondertussen al gedaan, en ‘t is de moeite.
Wij waren dus aardig opgewarmd voor de gloeiende garage-psych rock van het Californische Wand, een band uit de Ty Segall school, een oord waaruit alleen maar goeie dingen tevoorschijn komen. Tomeloze energie, geschifte gitaarsolo’s, rondvliegende decibels, ja ja, we waren meteen verkocht. Het was geleden van Thee Oh Sees dat wij nog zo iets meegemaakt hebben, een bandje die uit datzelfde woelige nest komt. Dit was een stomend concertje met de nodige ingrediënten, een flinke greep uit die laatste licht ontvlambare plaat ‘Golem’, al meteen een vliegende start met “The Unexplored Map” en “Self Hypnosis in 3 days”, een sound gestuwd door opvliegende gitaren en een stuwkracht van 100.000 Ampère . Er werd al wel eens ingehouden, maar over ’t algemeen gingen de heren regelmatig in het rood en werd er met een bovenmatige veerkracht gemusiceerd. In “Planet Golem” werden nog eens alle deuren wijd opengezet, de song zette in met een monsterlijke Black Sabbath riff en ging dan minuten lang Sonic Youth- gewijs volledig door het lint. En of we mee waren. Wand, onthoud die naam, een band die speelt met het schuim op de lippen, en vlammende songs die samen met Black Sabbath aan de paddenstoelen hebben gezeten.
Organisatie : Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2015)
Les Nuits Botanique 2015: Vuurwerk – Een stomend spektakel
Les Nuits Botanique 2015
Botanique (Grand salon)
Brussel
2015-05-11
Ozan Bozdag
Voor het grootste deel van de muziekindustrie is Vuurwerk geen onbekende band meer. Zeker niet sinds Jergan Callebaut, ook bekend van Cathedral 77, bij het trio speelt. Benieuwd wat we voorgeschoteld gingen krijgen.
Hun set begon met een rustig deuntje, dat voortdurend ophield, waardoor het publiek enorm ongeduldig werd en luidkeels begon te schreeuwen. Dit gaf ons tijd om de vernieuwde installatie, waarop Vuurwerk hun set ging spelen, te bekijken. De podium opstelling zag er behoorlijk indrukwekkend uit. Langs zowel links als rechts bevond zich er een synthesizer en in het midden was er plaats voor de gitarist, die geplaatst stond achter een verlichte ‘V’. Ook het doek achter de opstelling verklapte al dat er gewerkt ging worden met visuals.
Vuurwerk begon hun set met “Black Dog Panting”, een remix van School is cool. Meteen hoor je hoe de heren per locatie hun sound kunnen veranderen. Ook het licht zag er volledig anders dan in een zaal als bijvoorbeeld ‘de Charlatan’.
Naarmate de set vorderde zagen we mensen zich verdiepen in de beats, blazende bassen en de hemelse samples van stemmen. De remix van Bon Iver met “Minnesota Wi” zorgde ook voor een stijging van temperatuur. Hoogtepunt van de avond was zonder twijfel het moment dat Sylvie Kreusch op het podium verscheen en “Warrior”, haar samenwerking met Vuurwerk, inzette.
Na een dikke 50 minuten kwam er een einde aan de stomende set van Vuurwerk. Een applaus van ongeveer 5 minuten zorgde voor wat bisnummers. “Dit is de eerste keer dat we dit nummer live brengen”, waarna “Bunker” van Balthazar werd ingezet. Voor een laatste keer liet Vuurwerk het pittoreske zaaltje helemaal zweten. België mag fier zijn op deze band, die het niveau van de Elektronische muziek scene zo laat stijgen.
Eerder waren er nog sets van Fugu Mango meets Binti en Joy Wellboy in de Grand salon…
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/vuurwerk-11-05-2015/
In de Bota Orangerie hadden we nog o.m.
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/romano-nervoso-11-05-2015/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/the-k-11-05-2015/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/briqueville-11-05-2015/
Organisatie : Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2015)
Les Nuits Botanique 2015 – Marina & The Diamonds hoort er opnieuw bij na al die jaren!
Les Nuits Botanique 2015
Botanique (Chapiteau)
Brussel
2015-05-11
Johan Meurisse
De half Welshe/half Griekse Marina Diamandis kon nu haar afspraak nakomen op te treden . Twee keer liet ze verstek gaan bij de tweede matige cd ‘Electra heart’.
Zij kwam in de spotlights ruim vier jaar terug met het prettig in het gehoor liggende ‘The family jewels’ en komt nu aandraven met alvast beter werk, de derde ‘Froot’ die met een handvol nummers doorsijpelde in de set .
Haar zwierige , groovy, opzwepende , sfeervolle mix van electropop, hitparade- en balladpop wordt nog steeds enorm sterk ontvangen. De Chapiteau was dan ook uitverkocht en deed de harten bonzen bij het jonge vrouwvolk. Ze heeft trouwens een sterke , trouwe fanbase!
Ze had dus wat recht te zetten en ging er live écht tegen aan . Als een volleerde diva slaagde zij er moeiteloos in haar (jonge) publiek in te palmen , een ravissante verschijning in zomerse outfit , net van het strand geplukt , én met wat tierlantijntjes op het hoofd , beweegt , kronkelt ze over het podium en doet de temperatuur in de tent stijgen .
Wat kitsch , bombast , glamour op z’n Kate Perry’s is zeerzeker niet wereldvreemd en wordt hier mooi opgevangen. Haar vocals, hoog of diep , houden overwegend stand ; af en toe ging ze wel eens uit de bocht op de intiemere “Obsessions” , “Happy” op piano of een stekelige “Primadonna”.
We kregen een verrassend puike set te horen; de extraverte songs durfden door die elektronica en discodreun in te werken op de dansspieren. Meteen was het van dat met “Bubblegum bitch”, van de vorige cd , “Mowgli’s road”, “Savages” en “I am not a robot” , die charmant luidkeels werd meegezongen . Toegegeven , er zitten halfslachtige songs tussen en die doen de spanning wat afnemen , zeker op plaat , maar haar gretigheid , enthousiasme dweepte de menigte op .
Het tempo werd terug omhoog getrokken met die poppy single “Hollywood” en bleef op hetzelfde elan met een reeks even interessant , boeiend , aangenaam materiaal als de single “Blue”, “Radioactive” en het afsluitende “How to be a heartbreaker”.
Marina & The Diamonds beschikt over een frisse speelsheid , een sfeervolle benadering en een aangename groove, wat er na al die jaren kan voor zorgen dat ze de grote podia bereikt …
Organisatie : Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2015)
Nederlands 
Français 
