Rock Werchter 2022 - Vier dagen muziekbeleving - dag 3 - zaterdag 2 juli 2022 - Het woord is aan de jeugd - Tieneridolen!
Rock Werchter 2022
Festivalterrein
Werchter
2022-06-30 t-m 2022-07-03
Johan Meurisse

dag 3 - zaterdag 2 juli 2022 - Het woord is aan de jeugd - Tienerideolen!
Op deze zonovergoten derde dag, is het de jeugd die spreekt . Met Maneskin als absoluut hoogtepunt. En de jonge ladies zijn present om hun idolen van Imagine Dragons te horen.

Goldband (mainstage) Meteen goud voor deze band , want hier was al heel wat volk toegestroomd om dit Nederlands collectief te zien . De stukadoors hadden hun materiaal van stellingen en ladders op het podium geplaatst. Ze verloochenen hun vroegere job niet op die manier. Goldband haalt de 80sNederpop van onder het stof , gooit er dansbare keys en lekkere Gunter D beats tegenaan. Het klinkt kitscherig en goed. Dat maakt nu net hun populariteit . Net als de Jeugd Van Tegenwoordig betrekken ze hun publiek bij hun dansbare songs . Op  “Alles kapot”, “Ja ja nee nee” knallen krachtige beats door de boxen . Het publiek gaat overstag en maakt circlepits aan de mainstage . Een van drie zangers, Boaz Kok, is te enthousiast, springt van het podium om dichter bij z’n fans te zijn, maar bezeert ernstig z’n enkel. Hielbeenbreuk , zo bleek. Het belet de man niet verder te doen, al hinkend of zittend op een barkruk. Hij krijgt hulp van de plaatselijke EHBO stand. “Noodgeval” volgt, kon niet beter. Verder hotsen we op relaxte, springende wijze doorheen de set van Goldband. Als volleerde Chippendales bewegen ze zich een weg door het publiek. Soms is er de nodige ernst o.m. op “Dit is voor jou”, voor de overleden ouders van één van de leden. Eindigen doen ze met een gabberfeestje door kletterende beats. Goldband is hip voor de youngsters. 

Het Ierse Dea Matrona (th slope) plaatsen we onder de rootspop van Shania Twain en Lucinda Williams. De frontdames speelden een sfeervol, aangenaam rockend setje , die door de gitaarlicks kleur kreeg. De dames waren erg blij hier te mogen optreden. Fijn drietal met een uiterst leuke sound.

Het Britse Nothing But Thieves (Mainstage) heeft gestaag gewerkt aan z’n muzikale carrière. Het kwintet bewees een mainstage aan te kunnen met hun goed in het gehoorde liggende melodieuze rock , die strak , gedreven als emotievol , integer kan klinken . Een afwisselende set speelden ze van snedige rockers en opbouwende ballads onder een soms hoog uithalende zang van Conor Mason. Meteen trokken ze aandacht met singles “Futureproof” en “Is everybody going crazy?”. De sound is net boeiend door de vettige gitaarlicks , het stevig uithalen en de subtiele zalvende melodie. Het brengt ons naar “Sorry”, “Amsterdam” tot de intiemere “Real love song” en “Impossible”. Dit is een band die altijd wel te zien is op de festivals en zich ontpopt als een graag geziene band.

Voor de drummers … of in opleiding was het wel goed eens te checken hoe Sloper (the slope) klinkt. Sloper is het (gelegenheids) combo rond Cesar Zuiderwijk van Golden Earring en Mario Goossens van Triggerfinger. Twee drums met een grote trom tussenin werd opgesteld. Twee gitaristen vullen aan. Het songmateriaal neigde eerder naar retrorootsrock, de zang naar Chris Cornell van ex- Soundgarden. De drumstellen werden gegeseld, er was ruimte voor soli en de trom kwam wel eens onder spanning. Goed om eens te horen en te zien, maar niet meer dan dat …

De winnaars van het Eurovisiesongfestival twee jaar terug, Maneskin (mainstage), is uitgegroeid tot één van de rockhypes; ze weten alle leeftijden te bereiken met hun stevige, groovy melodieuze rock. Het was van Faithless, Coldplay, Major Lazer en Billie Eilish geleden dat hier in de namiddag zoveel volk stond . Iedereen wilde een glimp zien van het Italiaanse kwartet, dat bij opener “Zitti e buoni”, het winnaarsnummer, al iedereen aan zich had . Het kwartet stond geen minuut stil, het waren duracell konijnen op zoek naar hun fans. De gitarist Thomas was op alle kanten te zien en vuurde solo’s af, de bassiste Victoria evenzeer, de drummer mepte er op los en de zanger Damiano verleidde het publiek. Al snel ging de bovenkledij uit. De bassiste verleidde op haar beurt het publiek met haar halfopen overall en de zwarte kruisjes op de tepels. Rock, act en spektakel gingen hier hand in hand . De band heeft een pak meesterlijke toegankelijke rocknummers uit met een meezinggehalte, o.m. “Mammamia”, “Supermodel” en “I wanna be your slave”. Hun helden worden geëerd, The Who met “My generation” en Iggy, met wie een duet zal komen , “I wanna be your dog” (z’n Stooges klassieker. Het publiek werd uitzinnig en mocht op het eind mee op het podium. Moet er nog zand zijn … Maneskin, festivalband bij uitstek, is de next rockband van de ‘twenties’!

Het Britse Yungblud past perfect in het rijtje van opwindende rockacts . Net als Maneskin zorgen zij voor een rock’n’roll freakshow op de mainstage. Dominic Harrison heeft z’n doorbraak te danken aan ons landje en is dit ons welgemeend dankbaar. Als een Angus Young/Charlie Chaplin on speed huppelde, rende hij op het podium en in het publiek. Hij is ook zo’n duracell konijn, die bekken trekt , rollebolt, gekscheert, maar met een boodschap;  hij steekt de middenvinger op waar nodig, wil de politiekers wakker schudden, heeft aandacht voor het klimaat, streeft naar gelijkwaardigheid, en wil iedereen verenigd zien als één grote familie. Mooi hoe het in zwart-wit beeld werd gebracht op de grote schermen.
Net als Maneskin entertaint hij en is hij één met z’n publiek. De hits vlogen om ons heen. Er werd ingezet met “Strawberry lipstick”, “The funeral”, “Fleabag” en “Loner” volgden . De temperatuur steeg met “I love you, will you marry me”, hoogtepunt  van de set. Sfeer, ambiance, opwinding. Een puike set dus.

De mainstage kreeg al meteen twee ferme kleppers te verwerken! Entertainment en Energie ten top!

Een aparte dame is Laura Pergolizzi , gekend onder LP, (Barn) die al een
handvol platen uitheeft Ze is een gender-rolmodel, heeft een aparte stem, helder, indringend en kan vocaal hoog uithalen , als een Anthony Hegarty (van Anthony and the Johnsons). Haar materiaal wordt sterk uitgediept en is gekenmerkt door integere en rockende gitaargetokkel. De eerste nummers ondersteunde ze zelf met ukelele. Broeierige, opbouwende luistersongs die konden rekenen op een fijne respons. Sterk waren alvast “No witness”, “Strange”, “One last time” en haar doorbraak “Lost on you”. Een verpozing na al die opwinding …

Een aangenaam sfeertje in beide tenten dus, na LP hadden we sfeervolle soul/r&b/funk/pop van Leon Bridges (KlubC). De sing/songwriter heeft een uitgebreide band en backing vocalalistes achter zich en staat garant voor een zwoele, licht verteerbare sound. We werden op warme wijze meegesleept op “Brown skin girl” en “Bad bad news”. Bridges is gekend door z’n samenwerking met het Texaanse Khruangbin , “Texas sun” , een meesterlijk pakkend groovy nummer door het indringende gitaargepengel en z’n innemende stem. Ideaal bij zonsondergang. “Tiver” was een volgend hoogtepunt. Boeiende luistermuziek die ons deed wegdromen . Fijnzinnigheid en subtiliteit overheerste hier …

En dan hadden we nog Jorja Smith (Barn), de zangeres die we hier ook terugzien op het festival . Zij is eén van de nieuwe r&b wonders. Een warme, sfeervolle, zwoele sound van hiphop en 70 soul/ funk/ /jazz/r&b , die door haar sterke stem wordt beklemtoond. Aangenaam luistervoer dus. Ze is er in die 4 jaar qua podiumprésence op vooruit gegaan. “Teenage fantasy” was de aanzet , “Blue lights” was pakkend en verder konden we heupwiegen op “Where did i go”, “Come over” en “On my mind”, die een loungy partysfeer ademden .
Uitkijken wordt het naar die tweede langspeler. Jorja Smith bracht een fijne dromerige set, met een laidbackgevoel en die aanzette tot een danspas.

Intussen had Anne-Marie al gespeeld, gekend van de vele samenwerkingen, haar cover van Stevie Wonder “I just called to say i ‘hate’ you” intrigeerde. Dit was smiley popeletronica.

We waren op deze zaterdagavond wat aan het wegdromen met die soul/r&b, … 21h45 , maar dan zagen we Bicep live (KlubC) . Hier waren we sterk van onder de indruk, wat zij verwezenlijkten in de nokvolle tent, mondde uit tot een groots feestje. Wat een set! Het Noord-Ierse Bicep, Andy Ferguson en Matt McBriar, tillen de elektronische muziek naar een ander niveau met hun bijzonder verfrissende en vernieuwende house. Het is een ontmoeten van de 90s tech van Orbital, The Orb, FSOL, Chemical Brothers en Underworld.
De twee freaks staan hoog op het podium aan de draaidecks, rond ledwalls en lasers; een rookgordijn werd regelmatig opgetrokken. De warme troostende en kleurrijke dance die we op de plaat als ‘Isles’ horen, wordt omgezet in vloeiende , golvende, groovende en uitbundige, harde trance/synths/bleeps/dance/beats. De overgangen waren ongelofelijk. “Atlas” zat al vroeg in de set. “Glue”, “Opal“ en “Apricots” waren de volgende hoogvliegers. Elk nummer kreeg een dansjasje aangemeten en tot stilstand kwam het nooit. De visuele effecten brachten de sound en het publiek in hogere sferen . Je werd volledig meegezogen. Dit werd iets onvergetelijks die iedereen tot ‘moven’, dansen bracht en een ‘wow’ effect veroorzaakte. Dit optreden zinderde na . Na twee AB’s, komen ze nu in het najaar in de Lotto Arena. Een must-see!

Het was het dagje van de jongeren . Het Amerikaanse Imagine Dragons heeft het in een goede tien jaar ver geschopt met hun melodieuze emo stadionrock. De sympathieke band had in de set drie filmpjes klaar die in een ‘Alien’ compilatie konden worden ondergebracht.
Samenhorigheid dragen ze hoog in het vaandel … “we ‘re family , we’re friends, let’s stay unite, let me be with you , after 2 Y” … “Forever young” van Alphaville plaatste het in de verf!
De band geeft zich ten volle en heeft met Dan Reynolds een prima zanger en performer, die van z’n publiek houdt. Hij praat alles aan elkaar en in z’n vocals voelen we de intensiteit en gevoeligheid van hun materiaal. Muzikaal bombastisch , groots, aanstekelijk, meeslepend, innemend … en toch goed . Confetti , slingers en vuurwerk . Spectaculair.
“It’s time” was een folky aanzet , maar al gauw volgden er twee kleppers, “Believer” en Tthunder”. Melodramatiek kreeg je dan in nummers als “Birds”, “Lonely” en “Demons”. Met een knipoog naar Bastille.
De band heeft al een pak hits uit , die als zoetenkoek erin gaat . Het kwam opnieuw op gang met “Natural” en “Whatever it takes” , die luidkeels werden meegezongen. De temperatuur steeg terug. De band werd op handen gedragen en gaf hun set op het eind swung met “Bones” en “Radioactive” , die handjeszwaaiend de sterke derde festivaldag afsloot.
Je houdt ervan of niet , Imagine Dragons hebben het hart op de juiste plaats , weten drama met dynamiek te combineren. Mooi. Hier sprak de jeugd een aardig woordje mee …

Neem gerust een kijkje naar de pics van donderdag 30 juni 2022 (ism daMusic) @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2686-rock-werchter-2022.html
Organisatie: Live Nation - Rock Werchter