Mattias De Craene kennen we van projecten Nordmann ,  MDCIII enz . De man is van vele markten thuis, en heeft binnen al die projecten meerdere grenzen verlegd in het bespelen van de saxofoon. Na al die omzwervingen vond Mattias het tijd  om solo werk uit te brengen, via W.E.R.F. records. Er zijn vier songs waar de man een heel andere route bewandelt dan we van hem gewoon zijn. De saxofoon neemt, wat dacht je anders, de voornaamste plaats in.
Hoewel dat donkere en mysterieuze overeind blijft, bevat “The Machine”, opener van deze schijf, enorm veel intimiteit die je bedwelmt en tot een zekere gemoedsrust brengt. Circa negen minuten lang worden alle aspecten van dat prachtige instrument de saxofoon uit de doeken gedaan, alsof je aan de kant van het water staat te genieten van de ondergaande zon. Zo intens mooi klinkt die sax op de pakkende song; op het ritme van zacht trommelgeroffel wordt de volgende “Lady Day” ingezet, waarna die warme saxofoon klanken je oorschelpen strelen op uiteenlopende wijze. Een rode draad op deze EP. Dat is ook te merken aan nummer drie “A rich man’s tale” waar Mattias De Craene alle registers open trekt met de sax. Een intimiteit , soms flirten tussen een dunne lijn  van geluidsmuren afbreken en zachtmoedig harten doormidden breken. Maar nergens word je in slaap gewiegd, noch word je er potdoof van. Het blijft lekker schipperen tussen beide in.
En vooral is deze EP een mysterieuze totaalbeleving waarbij Mattias zijn zin tot experimenteren, op avontuur trekken en zichzelf heruitvinden , combineert met een ingetogenheid waardoor je, eens onder hypnose gebracht door die intensieve saxofoon magie, tot een gemoedsrust wordt gebracht waar geen duister is te bespeuren, maar het licht je ook niet verblinden kan.
De “A Rich man's tale (Vectrex Remix)” , een klepper van bijna twaalf minuten lang, bewijst dat Mattias iemand is die zichzelf ter plaatse blijft heruitvinden. Want achteruit kijken kan leuk zijn, maar zelfs nu kijkt hij dus al vooruit.
Deze solo schijf laat een artiest en muzikant horen die zijn grenzen na al die jaren nog steeds blijft aftasten en verleggen, en door deze aanpak raakt hij de jazz liefhebber die graag op avontuur trekt in dat (jazz) landschap.
We ervaren een donkere saxofoon walm van pure intensiviteit die over jou heen waait , je hart verwarmt en je ziel tot een gemoedsrust laat komen, waaruit ontsnappen onmogelijk blijkt. Gelukkig is hij de zin voor experimenteren daarmee niet kwijt, en dat trekt ons nog extra over de streep.

Tracklist: The Machine 09:05 Lady Dady 04:38 A Rich Man's Tale 04:36 A Rich Man's Tale (Vectrex Remix) 11:50

De uit Kroatië afkomstige hardcore formatie Kevlar Bikini stampt al hevig om zich heen sinds 2010. De band bracht ondertussen enkele knappe platen uit ' Explodisiac" (2012) en ‘Hi-Fi or Die" (2014). Oorspronkelijk als kwartet maar vanaf 2015 als trio.
Het gaat er niet minder agressief aan toe, ook al is dat binnen een gestroomlijnde omkadering. Dat bewees de band in 2018 met de release van 'Rants, Riffage and Rousing Rhythms', uitgebracht via Geenger Records. Nu is er de vierde schijf 'OPT-OUTism' uit, waar die ingeslagen weg verder wordt verkend.
Met de deur in huis vallen , noemen ze zoiets als “Ballernias' Toes” ons direct wakker schudt op een opvallend melodieuze , verschroeiende catchy, harde wijze; groovy uithalend , flirtend met agressie die je letterlijk door de strot wordt geramd. Het zijn allemaal typische hardcore elementen op het eerste gezicht, maar de band slaagt er ook in je op het verkeerde been te zetten. Met songs als “Failing as an adult” , “Sons of a grinder” en “Flirting With Nihilsm” bewijst Kevlar Bikini namelijk niet vies te zijn van een potje experimenteren. En dat trekt ons nog het meest over de streep. Buiten de comfortzone van Hardcore wordt verder op avontuur getrokken door dat landschap met songs als “Quench”, waar gestroomlijnde riffs en donderslagen worden gecombineerd met oorverdovende knallers , die je van je sokken blazen; telkens aangekleed met een bulderende vocale aankleding boordevol agressie die je meteen met de voeten op de grond zet. Daardoor zorgt Kevlar Bikini voor een best interessante Hardcore pareltje waar niet enkel grenzen worden afgetast. Deze band verlegt ook die grens, en daarvoor krijgen ze toch een pluim extra. Kevlar Bikini sluit af met een al even gevarieerd en verschroeiend hard , luid pareltje “Oozing Optimism” waar de stelling nog wat meer uit de doeken wordt gedaan. Geen compromissen sluiten en lekker tegen elke heilig huisje stampen, maar toch durven buiten die lijn durven kleuren! Dat kom je niet elke dag tegen, geven we toe.
Besluit: Kevlar Bikini slaagt er in alle harde en agressieve muziekstijlen via deze schijf te verenigen binnen een gevarieerd , knallend hard , catchy geheel. De band én de schijf is een aanrader voor wie ervan houdt zijn woede en agressie te kunnen uitspuwen; een plaat die je de ene na de andere adrenalinestoot bezorgt. De gensters vlogen alvast alle kanten van de kamer uit tijdens deze gevarieerde trip.
Je hoeft trouwens eigenlijk geen echte fan te zijn van Hardcore in zijn puurste vorm om Kevlar Bikini in je platenkast te doen verdwijnen. Net door de complexiteit waarmee de songs worden gebracht, en het voortdurende experimenteren met genres, kan ieder eliefhebber van het harde genre deze 'OPT-OUTism' zonder verpinken in huis halen.

Tracklist: Ballerina's Toes 03:46 Bride in a Torn Up Wedding Dress 03:36  Night Shift Monomania 03:45 Failing as an Adult 03:40 Feral Fun 04:37 Son of a Grinder 04:03  The Wailer 04:29 Flirting with Nihilism 03:30 Quench 03:15 Oozing Optimism 04:23

Hardcore/punk/noise rock
OPT-OUTism
Kevlar Bikini

The Mighty Ya-ya is een uit Eindhoven afkomstige band die garagerock, stoner en blues mixt tot een spannend geheel. De band bracht in 2012 zijn debuut uit.
Opvolger 'Magnum Sonus' (2016) kon ook bij ons op de nodige aandacht rekenen.
De Franstalige recensie kunt u hier nog eens nalezen:
http://www.musiczine.net/fr/chroniques/item/26527-Magnum_Sonus.html
In april dit jaar kwam de derde schijf van de Nederlanders op de markt. Terugkeren in de tijd doen we eigenlijk zelden, maar sommige pareltjes verdienen ook enkele maanden na de eigenlijke release nog steeds de nodige aandacht.
De reden daarvan is simpel. The Mighty Ya-ya verlegt grenzen binnen rock, blues en stoner; dat maakt hen tot een unieke formatie binnen de globale muziek scene. Opener “Shake & Quake” ademt de warmte van blues, is aanstekelijk en werkt op de dansspieren.
Pure rock muziek wordt hier haarfijn uit de doeken gedaan. Het leuke is trouwens dat de band altijd vertrekt vanuit de Blues, en er plots begint mee te experimenteren. Uiteindelijk komen ze ergens totaal anders uit dan je echt verwacht. Het buiten de lijntjes van de blues kleuren merk je dus ook bij “Apollo's last words” , “More dead than alive” en “Just because I wanna”. Het zijn één voor één aanstekelijke songs die de warme uitstraling van blues overeind houden maar die ook avontuur aanbieden, grenzen aftasten en bovendien lekker aan stijlbreuken doen. Daar houden wij nu van.
De fuzzy gitaar riffs op “Stuck between Monkey and God” worden plots de nek omgewrongen door een inbreng die doet denken aan gezellige trips door woestijnlandschappen, zoals bij stoner rock vaak gebeurt. Het is maar een voorbeeld hoe deze band je blijft verrassen en op het verkeerde been zet, waardoor een label kleven op The Mighty Ya-ya bijzonder moeilijk is.
Rauw, stevig, beklijvend en enorm aanstekelijk zijn de sleutelwoorden hoe je de band, en dus ook deze schijf 'Harakiri Blues' nog het best kunt omschrijven. Het rauwe en warmhartige van blues, het stevig doorjammen en het aankleden met een aanstekelijke sound doet je zweven over de dansvloer. Dat wordt verder in de verf gezet bij “Tupelo Tree”, ”The Electronic Herd Stampedes” en “Begonia Rex”.
Besluit: The Mighty Ya-ya bevestigt dus ook op hun derde schijf dat het label 'blues' opkleven  de band tekort doen is, ondanks de grote voorliefde voor die muziekstijl. Want het is en blijft de basis waarrond elke song is gebouwd. Met zo een gevarieerd aanbod doe je avonturiers alleen maar watertanden. Dat deed de band al met zijn debuut, dan met de opvolger in 2016. Ook anno 2020 verlegt deze Nederlandse band nog steeds grenzen binnen het genre. De drift om te experimenteren blijft dus nog steeds stevig overeind staan, met alle respect voor de blues. En dat trekt ons ook nu weer compleet over de streep.
Tracklist: 1. Shake & Quake 04:01 2. Apollo's Last Words 04:58  3. Hey Backrider 04:51  4. More Dead Than Alive 07:23 5. Just Because I Wanna 02:43  6. Stuck Between Monkey and God 04:01  7. Tupelo Tree 04:54  8. The Electronic Herd Stampedes 05:47  9. Make & Believe 04:17 10. Begonia Rex 04:07

Na het eerste deel van Hans-Joachim Roedelius 'Selbstportrait (Self-Portrait) -serie werd oorspronkelijk uitgebracht onder de titel' Sanfte Musik 'op Sky Records in 1979, is nu zo'n veertig jaar later, een nieuwe hoofdstuk toegevoegd in de vorm van een album getiteld 'Wahre Liebe'.
De Duitse multi-instrumentalist is een pionier die sinds de jaren '60 elektronische muziek en alles daaromheen op een bijzondere wijze in kaart heeft gezet. Hij is ook mede oprichter van toonaangevende projecten als Cluster, Harmonia en vele andere.  Met zijn series 'Selfportrait' slaat hij weer onontgonnen maar vooral heel persoonlijke wegen in. 'Wahre Liebe' kwam reeds in april van dit jaar op de markt, maar kwaliteit verdient altijd aandacht. Ook al is dat zo lang na de eigenlijke release.
Grenzen aftasten en verleggen is dan ook de rode draad , wonderbaarlijk hoe hij emoties zo uiteenlopend uitbeeldt, dat je er ofwel stil van wordt, ofwel een vreugdedans wil doen in de huiskamer.
Vaak klinken zijn songs ingetogen zoals “Spiel im wind” of  “Wahre liebe”. De uit Berlijn afkomstige grootmeester durft bovendien nog steeds hevig experimenteren, en kleurt minzaam buiten elk lijntje van de klassieke of elektronische muziek. Getuige daarvan een song als “Nahwärme” , waar een mysterieuze walm je weg doet drijven naar al even vreemde oorden. Soms dreigend, maar ook vaak oogstrelende schoonheid tovert de man uit zijn instrumenten. Want inderdaad is Hans-Joachim Roedelius een klankentovenaar die ook op zijn respectabele leeftijd nog steeds even rusteloos tekeer gaat.
De man brengt trouwens filmische muziek, die beelden oproept waarbij liefde inderdaad het sleutelwoord vormt. Vervormde klanken duiden op woelige tijden, terwijl ingetogen soundscapes de rust doen weerkeren in de relatie. Turbulentie is er over de hele lijn, dat wordt ook op deze schijf in de verf gezet. De spanning die te snijden is, op het ritme van een kloppend hart, “Gerne” is daar een mooi voorbeeld van. De treurige klanken bij “Gleichklang” doen tranen opwellen en bezorgen je een krop in de keel. Roedelius sluit af met een vijftien minuten lang epos “Aus Weiter Ferne” waar hij een laatste keer je hart door midden snijdt op een zeer ingenieuze wijze.
Besluit: Schoonheid in al zijn vormen krijg je voorgeschoteld op dit meesterwerk van deze elektronica grootmeester. Hans-Joachim Roedelius is anno 2020 nog steeds een grensverleggend genie. De man is ondertussen 85, maar spreekt ook nu nog altijd tot de verbeelding.
Met 'Wahre Liebe' bewijst Roedelius dat op zijn drift zichzelf heruit te vinden nog steeds geen stop staat; deze hartverwarmende , kleurrijke, maar ook zeer visuele schijf, laat dan ook een man horen die nog steeds grenzen aftast en ze bovendien verlegt van elektronische muziek en ambient gerelateerd klassieke muziek.

Tracklist: Spiel im Wind 04:35 Wahre Liebe 02:26 Geruhsam 04:50 Mitgewalzert 03:40 Winterlicht 02:42 Im Kreisel 03:02 Nahwärme 05:07 Ebenfalls 04:55 Gerne 03:15 Vormals 00:37 Gleichklang 03:07 Aus weiter Ferne 14:45

Elektronica
Wahre Liebe
Hans-Joachim Roedelius
 

Lotus is een uit India afkomstige postrock band die toch al een tijdje aan de weg timmert. Er is bitter weinig informatie te vinden over de band. Maar live heeft Lotus al heel wat watertjes doorzwommen. De bandleden vonden het tijd vinden om dit nu in een debuut EP te gieten. 'Emergence'. Een sprankelende EP van songs die het label 'schitteren in eenvoud' mogen opgekleefd krijgen.
Bij de eerste song “Vison” wordt deze stelling al uit de doeken gedaan. Het is zo een instrumentale parel die lekker aan je ribben blijft kleven, zonder al teveel weerhaken. Eerder word je tot een gemoedsrust gebracht op een eenvoudige , doorleefde wijze. Nergens geluidsmuren afbreken, of aardverschuivingen veroorzaken. Gewoon harten raken op een bijzondere, fijne plaats. Dat is wat Lotus heel bewust doet. Ook als de climax naar boven wordt ingezet, gaan trommelvliezen niet barsten maar trillen de oorschelpen van puur innerlijk genot. Met de ogen gesloten laten we ons dan ook gewillig wegvoeren naar deze eenvoudige wereld die de band ons aanbiedt. Op dit mooie elan blijft Lotus trouwens ook doorgaan bij de daarop volgende songs “Castles” en “Wither”. De intimiteit en soberheid van het bestaan voelt aan als een rustpunt in tijden waar alles snel en oorverdovend moet gaan. Een mens heeft steeds behoefte even tot innerlijke rust komen, en die rust vind je dus ook terug bij de songs van Lotus. Dat is nog het meest opmerkelijke, en die lijn wordt verder doorgetrokken bij afsluiter “Intact”
Besluit: Vier songs, en amper vijftien minuten verder, stellen we vast dat Lotus een zeer mooi visitekaartje aflevert. Lotus verblijdt je hart en doet je ziel tot 'zen' komen door je te hypnotiseren met een klankentapijt dat je hart dus niet zal verbrijzelen, maar je eerder als een warm deken omarmt tegen de koude en vaak hartvochtige wereld om je heen. Zulke muziek kunnen we zeker in deze barre corona tijden meer dan ooit gebruiken.
Trouwens, wij werden er prompt een kwartier compleet stil van, en voelden bovendien de aandrang die mooie trip in eenvoud aan te vatten.
Als Lotus er niet in slaagt de wereld te veroveren, dan zijn ze wel in staat om binnen de postrock middens liefhebbers van die eenvoudige aanpak tot innerlijke rust te brengen.  Bij ons is het in elk geval zeer goed gelukt, nu jij nog!

Tracklist: Vision 03:11 Castles 04:36 Wither 04:50 Intact 03:24

Postrock
Lotus
Emergence EP
 

"One of the darkest kept secrets from down under" , zo wordt de Australische Blackened death metal band Nemesium omschreven. De band brengt het soort black/death metal dat teruggrijpt naar de jaren '90 en meer bepaald de Scandinavische scene. Nemesium ontstond in 2014 en bracht in 2015 de  EP, 'Sentient Cognizance' uit . De band brengt nu zijn eigenlijke debuut 'Continua' op de markt. Een donkere walm stijgt over ons hoofd, al bij de eerste luisterbeurt. En dat is altijd veelbelovend. Na meerdere luisterbeurten voelen we de tongen van de Hel nog meer onze voetzolen likken, en stellen we vast te maken te hebben met een nieuwe parel binnen de typische blackened death metal om te koesteren.
Het is namelijk bijna onmogelijk om binnen die scene nog origineel te klinken, zodat je boven het maaiveld van blackened death metal acts uitstijgt. Maar Nemesium slaagt toch in een goede poging dat net wel te doen. Na een ijzingwekkende, haast spoken word, intro zijn we vertrokken voor een razendsnelle trip die maar één richting uitgaat, met name de kerkers van je persoonlijke Hel. Daar is het voor donkere zielen zoals wij altijd fijn vertoeven. Snelheid is trouwens de zwarte lijn op deze schijf, je krijgt geen seconde tijd om even op adem te komen. Of toch niet onmiddellijk. “Archetype” is al een song die razendsnel door je vege lijf splijt als een vlijmscherp mes, zo voelt dat althans aan; de riffs klieven als scherpe zwaarden en de drumsalvo's als donderslagen uit de Hel. Ze verbrijzelen je hersenpan en een ijzingwekkende stem uit het duister bezorgt huivering tot op het bot. Niets origineel, maar gebracht op een zodanig Apocalyptisch aanvoelende wijze, dat je er ijskoude rillingen van krijgt. Op dit gevarieerd elan blijft Nemesium doorgaan op “Boundaryless”, en op het best lange “Annihilation Prohecy”, waar het onderste uit de kan wordt gehaald. Dat dreigende rustpunt - als je dat zo kunt noemen - komt er bij “Continuum” alsof de Apocalyptische wezens uit de Hel zich opmaken voor de volgende opmars richting je donkere ziel.
Daarna keert die verschroeiende snelheid gewoon terug op  de volgende kleppers “Virch”, “'The fire and the flesh” en “Cloud chaser”.  Oerknallen uit de Hel komen telkens opnieuw onze richting uit, de band trekt steeds datzelfde potje open. Het stoort totaal niet door het verschroeiende tempo waarop de band tekeer gaat.
Wie houdt van het soort blackened death metal in zijn meest pure en zwartgeblakerde vorm, zal zeker zijn gading vinden in deze Australische parel, die totaal niet moet onderdoen voor de grote namen binnen diezelfde scene. Dat wordt nog maar eens op vuurkrachtige wijze in de verf gezet op songs “My Final Fight”, “All for Them” en afsluiter “Relive this nightmare”.
Besluit: Scheurende riffs, oorverdovende drumsalvo's en een helse stem doen je baden in het angstzweet ; het is genieten van begin tot einde op dit debuut. En dat is nu net hoe we onze boterham in het genre van blackened death metal het liefst verorberen.
Zonder echt iets nieuws aan toe te voegen, slaagt de band er probleemloos in ons over die zwarte streep te trekken.
Een band om in het oog te houden, en een welgekomen nieuwe parel binnen de scene, deze Nemesium!

Tracklist:
Antecedent 01:16 Archetype 03:57 Boundaryless 04:10 Annihilation Prophecy 05:37 Continuum 00:36 Virch 04:49 The Fire and the Flesh 05:36 Cloud Chaser 02:53 My Final Fight 02:10 The Dawn of Retribution 05:22 All for Them 05:31 Relive This Nightmare 06:47

Death Metal, Blackened Death Metal
Continua
Nemesium
 

RRRags is een band die bestaat uit muzikanten uit België en Nederland. De drie R'en in de bandnaam staan voor Rob Martin (Bliksem), Ron van Herpen (Astrosoniq, ZooN, The Devil's Blood) en Rob Zom (Lords Of Altamont). In 2018 verraste RRRags iedereen met een fris debuut EP 'RRRags'.  ‘RRRags brengt met dit schitterend debuut dus vooral het beste samen uit verschillende werelden en legt de lat van begin tot einde enorm hoog' , schreven we daarover. Met 'High Protein' wordt de weg naar de rock top verder uitgestippeld.
Dat deze jongens geen groentjes meer zijn in de rockwereld hoeft geen betoog, en dat straalt deze plaat alvast uit bij de eerste song “The Fridge”, alle registers open trekken, binnen een psychedelische omkadering. Puurder dan dit kan rock-'n-roll niet zijn.
Eens het vat open getrokken is er geen houden meer aan. RRRags lijkt wel een langgerekte jamsessie te houden zonder op het knopje 'stop' te duwen, en daar houden we wel van. Bovendien gaat de band zeer gestroomlijnd en gevarieerd tewerk, om je bij de les te houden. Dat blijkt ook uit daarop volgende rock parels “Messin”, “Sad Sanity” en “Dark is the day”. Nergens valt er een speld tussen te krijgen.
We zijne onder de indruk van de technisch hoogstaande wijze waarop gitaristen meesterlijke riffs uit hun instrumenten toveren en waarop de drum partijen aanvoelen als mokerslagen in je gezicht. Ook verbindt de band moeiteloos genres als rock, blues, stoner en psychedelische muziek, tot een verdomd strak, energiek geheel.
Uiteraard is het allemaal niet uniek wat RRRags doet, er wordt duidelijk teruggegrepen naar de oertijd in de jaren '70 toen psychedelische rock zijn hoogtepunt beleefde. De band komt er echter mee weg door een frisse wind te doen waaien door dat landschap. Alsof die jaren '70 muziek wordt afgestoft en in een nieuw kleedje wordt gestoken.
Dit trio weet van wanten, maar straalt ondanks die tonnen ervaring enorm veel spelplezier uit. Dat trekt ons nog het meest over de streep. Soms wordt wel gas teruggenomen, maar niet te lang. Want eens de teugels gevierd en de registers compleet open getrokken , spuit de adrenaline weer lekker uit de boxen. Dat blijkt uit songs als “Demons Dancing” en “Hellfire”. Bij afsluiter “Window”, dat zeer ingetogen klinkt, wordt de stelling nog maar eens in de verf gezet.
Besluit:  Song na song voel je de adrenaline door je aders stromen, en dat kan enkel als een band zijn muziek brengt met zoveel spontaniteit , dat je gewoon verlangt naar de concertbeleving waar je , al dan niet met de wind in de haren, lekker staat te headbangen. Want ondanks alles smeekt deze muziek dus gewoon om live gebracht te worden, eens op een podium gaat het dak er gegarandeerd af.
In onze huiskamer lukte het echter ook om ons aan het bewegen en lekker headbangen te zetten. Met dank aan RRRags die ons rock hart weer letterlijk verwarmt met een perfecte psychedelische rock plaat die van begin tot einde aan de ribben kleeft.

Tracklist:
The Fridge 05:14
Messin' 02:10
Sad Sanity 03:01
Dark Is The Day 08:01
Sugarcube 03:06
Demons Dancing 02:53
Hellfire 03:10
Window 05:30

Psychedelica/Rock
High Protein
RRRags

Gitarist Clément Nourry, drummer louis Evrard en Saxofonist Marti Melia vormen samen het trio Under the Reefs Orchestra. Het trio dat sinds 2017 van zich laat horen, laat zich wat hun muziek betreft inspireren door de Franse kamermuziek van de 19ste eeuw. Volgens de legende kwam de band samen na een eenmalig optreden op Les Nuits Botanique. Het enthousiasme was echter zo groot, dat er gewoon een vervolg moest op komen. Die is nu in een vervolgverhaal gegoten. In de vorm van het debuut 'Under the reefs orchestra'. De plaat kwam nu op de markt.
“Une Ile” is alvast een meer dan zeven minuten lange parel die je bedwelmt en wegvoert naar die verre oorden, waar je tot een zalige gemoedsrust wordt gebracht, binnen een gevarieerde omkadering. De band houdt van improviseren, vandaar de verwijzing naar jazz, maar is onmogelijk in een hokje te duwen. Dat blijkt ook uit “Sumo”, “Eldorado” en het wondermooie “Hana”.
Een ander opvallend punt: de inbreng van elke muzikant is magisch mooi. Maar elk haartje op onze armen komt pas echt recht als de instrumenten sax, drum en gitaar in aanraking komen met elkaar. Want dan ontstaat een climax die niet per se zorgt voor geluidsoverlast, maar wel voor gebroken harten van weemoedigheid en melancholie.
De band omschrijft zichzelf als 'Een instrumentale speeltuin vol smeltende folk-invloeden, jazz uit de jaren vijftig en postromantische muziek' .Nu, dat is zeker niet ver gezocht, integendeel.
Songs als “Le marcheur” zijn zodanig hypnotiserende parels dat je er stil en onbedwongen van wegdroomt, ver weg van de harde realiteit, naar onaards mooie oorden. Mysterieus ook, want er hangt bovendien een zweem van mystiek boven de muziek van Under the reefs orchestra, die je niet in woorden kunt uitdrukken. Het onvatbare van deze best integrerende parel spreekt tot de verbeelding.
Een waaier aan kleurenpracht schotelt Under the Reefs Orechestra je over de hele lijn voor, waardoor je er prompt stil van wordt. Maar je wordt, net door die bijzonder hypnotiserende inwerking op je gemoed, ook niet in slaap gewiegd. Het bijzondere aan deze band is dat ze letterlijk de luisteraar tot een vorm van 'zen' kunnen brengen. De enige voorwaarde is dat je gewillig meegaat in hun bijzonder mysterieus , veelkleurig verhaal, waar improviseren tot het oneindige de rode draad vormt.
Dat laatste wordt bij het eindpunt “Le Naufrage” nogmaals in de verf gezet. Bij deze song worden zelfs de registers even open gegooid, alsof de Apocalyps zal uitbreken in het Paradijs, en het wordt in de kiem gesmoord door een magisch orgelpunt dat echter weer rust brengt in een koud hart.
Besluit: 'Under the Reefs Orchestra' is een wondermooi debuut, voor liefhebbers van dromerige muziek, waarbij het zoeken is naar het verhaal daarrond. Een zoektocht die je wegvoert naar onontgonnen plekken in je hart, die je ziel tot een gemoedsrust zal brengen waaruit je niet meer wil ontsnappen.
Tracklist: Une Île 07:08 Sumo 03:57 Eldorado 01:55 Tucuman 04:56 Hana 03:38 Le Marcheur 06:06 Le Naufrage 07:33

Alternatieve rock/Instrumentaal
Under The Reefs Orchestra
Under The Reefs Orchestra
 

Blue Eyed Christ is het geesteskind van John Norton. De man heeft al industrial watertjes doorzwommen, maar zijn inspiratiedrift en honger zichzelf te vernieuwen , blijft ,ondanks het feit dat hij niets meer hoeft te bewijzen, nog steeds heel groot.
Ter introductie van zijn nieuwste werk 'World On Fire' citeren we even de bijgaande perstekst: ''World on Fire is a loosely based concept album about the state of the world that combines the energy and political anthems of my first album mixed with the personal themes I'm also known for. It's the combustion of everything I've done on the first 4 albums. When I started writing it, I really didn't realize how prophetic it would become as things continue to unravel and become more polarized and extreme;  I thought I was writing an album about the dystopian world we live in, but then realized I was also writing a deeply personal album about the collective human experience. It's about trying to make sense." - John D. Norten
Een zeer persoonlijke plaat dus waarop Norten zijn gal uitspuwt over de wereld en alles wat er misloopt.
Na een meesterlijke intro zijn we met “Stop the show” vertrokken voor een knetterend industrial feestje, die ligt een beetje in verlengde van bands als NIN,  maar is vooral zeer Blue Eyed Christ. Geen enkel heilig huisje is veilig voor Blue Eyed Christ. Hij stampt hevig om zich heen tot geen spaander geheel blijft, en blijft vanaf die intro gewoon doorgaan op een verschroeiende wijze met songs als “America H”, “Manic Adderal (nation of the damned)” tot “Take it to the streets”,  een oproep om de straat op te gaan tegen het onrecht om je heen.
Nee, Blue Eyed Christ doet niet aan compromissen sluiten. Knetterend, knallend en hard als staal klinkt zijn muziek en stem door de boxen, waardoor een huivering door je vege lijf je met beide voeten op de grond zet; je wordt geconfronteerd met de realiteit die Blue Eyed Christ aanbiedt en waar hij hulp krijgt van ‘En Esch & Mea Fischer'. Een extra meerwaarde trouwens.
We zeiden het al , de man doet niet aan compromissen sluiten, en eens je de ene mokerslag hebt ontvangen volgt een andere uppercut van jewelste. Op de volledige schijf gaat Norton de confrontatie met zijn demonen aan, en geeft ze allemaal een schop onder de kont. Dat blijkt uit de woede uitbarstingen bij “Massive React” bijvoorbeeld. Op “The System1 & 2” wordt dat nog eens in de verf gezet. Het eindpunt “The Slow Reserve” zorgt er dan ook voor dat je totaal verweesd achterblijft, jouw demonen in de ogen kijkenk en de haat voor hen uitspuwend.
Besluit: Het persoonlijke verhaal van frustratie en woede, die Blue Eyed Christ wil uitbeelden op deze schijf , is inderdaad voor veel mensen bittere realiteit geworden door o.a. de corona crisis waarin we nu leven. Een crisis die woede, pijn en frustratie naar boven brengt. Bij elke song spuwt Norten letterlijk zijn woede over die realiteit uit, en laat geen spaander heel.
Het wordt op een zodanig verschroeiende harde wijze gebracht, dat je de woede zelf voelt opborrelen en prompt al die heilige huisjes een ferm schop in de kont wil geven. Waardoor de man in zijn opzet is geslaagd. De missie is geslaagd: zijn frustratie en woede zodanig uitbeelden, dat het ook jouw woede wordt.
Tracklist <Start the Show>Stop the Show! - America H - Manic Adderall (Nation of the Damned) - Massive React  - Take It to the Streets - World on Fire (Feat. En Esch & Mea Fisher) - The System Pt. 1  - The System Pt. 2  - The Wait is Over (Feat. Swindy) - The Slow Reverse

Electro/Industrial
World on Fire
Blue Eyed Christ

De Duitse formatie Eisenhauer timmert sinds 2007 stevig aan de weg. De band brengt een wilde combinatie tussen power, heavy metal en voegt daar een sausje doom aan toe. Een gedoodverfde formule die veelvuldig wordt gebruikt, en dan bestaat het gevaar te stappen in de val van 'een dertien in dozijn' band te worden. Echter is dat bij Eisenhauer, ondanks de duidelijke verwijzing naar die muziekstijl niet het geval. Dat is de meest opmerkelijke vaststelling na het beluisteren van 'Blessed be the hunter' , het ondertussen tweede schijfje van de band.
De epische toonaarde, teruggrijpend naar verhalen van legendes, sages die ons brengen naar Vikings en dergelijke meer, komt al boven drijven bij “Priestess of Delight” ; een zeer gevarieerde aankleding waar doom elementen - soms deed het vaag zelfs een beetje denken aan Black Sabbath - aanstekelijke heavy metal en overdonderende power metal elkaar kruisen zonder in elkanders weg te lopen.
Dat blijft ook de rode draad in de volgende songs “Gods of pain”, “Release the beast” en “Wild Boar banner”. Eén voor één mokerslagen waarbij die epische verhalen van die Vikings prompt voor de geest worden gehaald. In veel recensies wordt de band vergeleken met Grand Magus, en dat is echt niet ver gezocht. Daar is trouwens ook niets verkeerd mee als je het ons vraagt.
Eisenhauer klink opvallend fris en drijft het tempo telkens naar een hoogtepunt, lekker aanstekelijke riffs worden daarbij gecombineerd met al even verschroeiende drum salvo's. De vocale aankleding is de kers op de taart, bezorgt je rillingen tot op de bot.
Wie houdt van deze aanpak, en het feit dat deze band dat allemaal drenkt in een donker doom badje, zal zeker vallen voor de episch aanvoelende songs als 'Ode to the hammer' , wat een kanjer van een song, “Tyrannus” en afsluiter “Cult”.
Besluit: Eisenhauer bezorgt je lekkere mokerslagen die je graag voelt tijdens een power/heavy metal show. Dit is het soort muziek waarbij visuele effecten de muziek naar een top punt stuwen. Voorlopig is dat nog niet aan de orde, dus laten we onze fantasie de vrije loop. Deze plaat is dus ook nog eens bijzonder fantasie prikkelend, en zal je - als je liefhebber bent van deze stijl - zeker en vast de nodige adrenalinestoten bezorgen die je ook doen verlangen naar podia in de vrije natuur, waar je met de wind in de haren lekker kunt staan headbangen. Bij voorkeur met de vuist in de lucht.
TRACKLIST: 01. Priestess Of Delight 05:25 02. Gods Of Pain 07:07 03. Release The Beast 5:58 04. Sun Under My Breast 01:06 05. Wild Boar Banner 04:52 06. Ghost Warrior 04:58 07. Ode To The Hammer 05:35 08. Mountain 05:04 09. Tyrannus 02:54 10. Cult 06:36