Lise Reyners (ook van Feliz) bracht als Lizzy al een reeks puike singles uit. Haar nieuwste single, “In Love With Her”, is opnieuw een schot in de roos: muzikaal een beetje minimaal aangekleed, licht soulvol en jazzy, met vooral haar bijna smachtende, betoverende stem en dus de persoonlijke lyrics heel centraal. Ergens tussen Lana Del Rey en Billie Eilish in. De productie was opnieuw in handen van broer Simon Reyners (Pelikaan, Mirranda, Wavemaker en Lønus) en die heeft heel goede keuzes gemaakt.

Deze “I’m In Love With Her” zou perfect passen in elke late night-radioshow.

https://www.youtube.com/channel/UCewyZOiajBjOqA6qlW3WICA/featured?view_as=subscriber

Vincent Starwaver had het debuutalbum ‘Goodnight Honeybun’ vorig jaar in maart willen voorstellen met na de release een heuse clubtournee. We weten intussen waarom dat niet gelukt is, al kregen we wel een hele reeks uitstekende singles.
Bart Vincent herschreef met Serge Hertoge een deel van dat album (indierock opgenomen met een klassieke bandbezetting) naar een uitvoering als akoestisch duo met enkel gitaar, om zo in de zomer van 2020 toch iets mee te kunnen pikken van de coronaproof concertjes voor een zittend publiek.
En vorige week was er plots, na de ‘unplugged’, de ‘in symphony’ versie van een deel van het album, voor een gratis livestreamconcert op facebook.

Ook in Vlaanderen hebben we livestreamconcerten inmiddels helemaal in de vingers en dat blijkt ook meteen aan het begin van de sessie met Vincent Starwaver: de intro is frontman Bart Vincent die - op de hielen gezeten door een camera - de ruimte inwandelt waar de rest van de muzikanten al klaar zit. Eenvoudig, maar goed gevonden. Het was koud in Pierre Total, de garage met oldtimers in Gentbrugge. Alle muzikanten hebben een dikke jas aan en sommigen zelfs handschoenen.  Vanuit één van de camerastandpunten zie je tijdens het zingen mooi Bart’s adem de donkerte ingaan. De oldtimers zijn mooi uitgelicht, maar met zo’n indrukwekkend decor was misschien nog wel iets meer mogelijk geweest.
De livestream werd druk bekeken, o.m. door fans uit Frankrijk en tal van college-muzikanten.

De avond wordt ingezet met “Gimme A Reason”, ook de openingstrack van ‘Goodnight Honeybun’. Deze versie verschilt door de inzet van het strijkensemble Echo Collective uit Brussel. Op het album heeft de song al iets zweverigs en als op het einde de strijkers een  eerste keer mogen uitblinken, versterkt dat gevoel nog. Je voelt meteen dat er magie in de lucht hangt. Voor “When Did the Sun Go Down” wordt een deel van het drumstel ingepakt met een deken en wordt met borsteltjes gedrumd. Daardoor klinkt het opnieuw wat zachter en stiller dan op het album.  Zo wordt onze aandacht nog meer naar de muzikale details en dubbele laagjes geleid dan op een stomend rockconcert.
De strijkers zwijgen een eerste keer op “Learn To Say Goodbye”, een song  die niet op het album staat. Bart Vincent wordt hier enkel geruggesteund door Serge Hertoge, wat doet vermoeden dat dit een vrucht is die rijpt sinds de akoestische zomer.  Mooi ook hoe de beeldregie erin slaagt om enkel het duo in beeld te houden.  Nog een sublieme zet: de livestreamvolgers krijgen in beeld te zien welke song wordt ingezet, altijd handig met een album dat nog altijd niet officieel uit is en vooral met nieuwe tracks.
Er staat een oude witte telefoon op het ‘podium’ en die staat er uiteraard niet zomaar. Tijdens “Everything Falls Apart” (niet op het album) wordt hij een eerste keer ingezet als vocoder tijdens een noise-stukje met overstuurde gitaren en haunting strijkers. Kippenvel.
“Where Do You Go From Here” kreeg net als “Gimme A Reason” een andere finale, met strijkers. Mooi, maar nog mooier is “Jesus Alone”, een cover van Nick Cave. De aanzet met een beladen spoken word, als Johnny Cash op zijn American Recordings, gaat mooi over in een huiveringwekkende murder ballad zoals Cave dat zo typisch doet. Ook als het geschreeuw ophoudt en de muzikanten zwijgen blijft die ene zin (‘with my voice I am calling you’) nog hangen in de koude nacht in die kille garage, ook al zit ik comfortable in een knusse, warme zetel.
“Heartless” is nog een nieuwkomer die niet op ‘Goodnight Honeybun’ staat en deze heeft heel lange stukken zonder zang waarop de band nog eens mag uitblinken. Afsluiten gebeurt met de helende blues van “Sad Song”.

Met slechts vier songs van ‘Goodnight Honeybun’ is dit niet de releaseshow geworden die dat album toch wel verdient. In de plaats kregen we een artiest en band te horen die alweer verder kijken dan die gemiste kans en die van de nood een deugd maken door nieuw materiaal te blijven componeren. Hopelijk heeft iemand eraan gedacht om deze magische livestream op te nemen om uit te brengen op CD of vinyl.

Organisatie: Starwaver Records

Het Belgische Dead High Wire wist ons in 2018 te verrassen met het fijne postpunk-album ‘Pray For Us’. Dat konden ze gaan promoten in eigen land, Nederland en Duitsland. Toch mooi dat een Belgische band over de landsgrenzen kan kijken. En inzake postpunk hebben we toch een zekere reputatie hoog te houden.
Het trio van Dead High Wire nam tijdens de viruscrisis nieuwe nummers op en deze “Hide” is de eerste single die wordt losgelaten op de mensheid. Het is lekker uptempo en heeft een paar zinnen die je lekker kan meezingen, iets dat we al eens missen bij een Whispering Sons. De sound is op deze single overigens een heel knappe blend van rock en postpunk die zeker internationaal zal gesmaakt worden.
Dead High Wire speelt in het najaar op Sinner’s Day. Hopelijk hebben we tegen dan nog een paar van die straffe singles of misschien al een nieuw album.

https://www.youtube.com/watch?v=uZbgCHjP0oU

Incinerate - livestream - Een vinnige live ‘Back to reality’

Incinerate stelde vorige zaterdag hun tweede album, ‘Back To Reality’, voor met een livestream vanuit de Zappa in Antwerpen. Na de aftelklok begon het online-event met een live-interview waarin de Antwerpse death/thrash band even mocht terugkijken naar hun vorige album ‘Amazon Violence’, de totstandkoming van het nieuwe album en ook op de impact van de viruscrisis. Op het einde werd nog flink met kudo’s gestrooid naar bevriende en favoriete bands als Fusion Bomb, Death, Frozen Soul en Carnation. Een leuk extraatje voor de fans, maar nog beter zou het geweest zijn als dit niet live, maar vooraf opgenomen en netjes gemonteerd zijn.

Na nog eens een aftelklok begon Incinerate aan de set. Het hele nieuwe album werd netjes van begin tot einde gespeeld, met tussen de tracks enkel korte aankondigingen van de songtitels. Voor een livestream was alles prima in orde: veel verschillende camerastandpunten, goede lichtshow en een uitstekende beeldregie. Je kreeg meer te zien dan mocht je er als publiek bij staan. De band had de tracks duidelijk helemaal in de vingers en ze lieten zich niet op foutjes betrappen. De liveversies zaten heel dicht aan tegen het studiomateriaal. Een beetje vinniger en sneller gespeeld, al kan dat ook maar een indruk zijn.
Toch een paar kleine opmerkingen. Michael is een beest als hij begint te drummen, maar voorts was het nogal statisch. Voor een band die al zowat 20 jaar samenspeelt, verwacht je toch iets meer te zien dan gitaristen die naar hun eigen vingers en snaren staan te staren. Een beetje spelen met de camera had de beleving voor de fans thuis nog een boost kunnen geven, al klinkt dat misschien niet cool voor een band die death en thrash brengt.
Ook wil je als publiek iets kunnen opmerken waardoor je ‘zeker’ bent dat alles live gebeurt (geen vooraf gemonteerde opname). Als het dan toch een facebook-live is, zou je de fans in de comments kunnen laten stemmen welk nummer van ‘Amazon Violence’ ze in de bisronde nog eens willen terughoren.

Maar dat zijn slechts details. Het opzet is geslaagd en afgaand op de commentaren hebben de fans een fijne tijd beleefd. Gezien de omstandigheden was dit het hoogst haalbare en Dead By Dawn Records heeft zelfs een handvol fans rechtstreeks van de livestream naar de online-merch-winkel kunnen leiden.
We zien Incinerate graag nog eens terug voor een echte liveshow in een kolkende Zappa of om het even waar.

Organisatie: Dead By Dawn Records ism Incinerate

Goldkimono, dat is Nederlander Martijn Konijnenburg. Hij schreef al hits voor anderen (Kygo) en voor zichzelf. Zijn nieuwste single is “Morning Sun”, hij schreef ‘m naar verluidt op een strand in Amerika  en hij gaat over de dag aanvatten met veel vertrouwen. Een gevoel dat we sinds de viruscrisis al eens moeten missen. “Morning Sun” is fris, zomers en dansbaar. En het klinkt vooral een beetje als (onze) Gabriel Rios ten tijde van “Broad Daylight”. Geen ripp-off, wel bijna dezelfde vibe.

Zet deze “Morning Sun” in je Spotify-playlist en speel het elke morgen en je dag zal goed begonnen zijn.

https://www.youtube.com/watch?v=Qapc55GTJi4

Lisa Gerrard en Jules Maxwell zaten samen in de legendarische band Dead Can Dance. Hun nieuwe single als duo ademt dan ook zeker de sfeer van die band, maar in een meer moderne sfeer en met huiveringwekkende vocalen. Het is geen track die je koud laat, wel eentje waarvan je kippenvel krijgt. Het is elektronisch, dreigend, haunting en het heeft vaag een vleugje Vangelis. IJzingwekkend mooi.

Noyalain -single-
Lisa Gerrard & Jules Maxwell
Atlantic Curve/Schubert Music Europe

Het album volgt in mei
https://www.youtube.com/watch?v=13HWFBUOIWU

Tolga Özbey kon tijdens de vriuscrisis niet op tournee met zijn Reptilians From Andromeda en dus werkte hij voort aan zijn zijproject Diabolico Delirium. Daarvan kregen we vorig jaar reeds een EP te horen. De hoes van het nieuwe album is opnieuw een collage van figuren uit oude (Amerikaanse) horror-strips en de twaalf tracks op ‘Satanico Pandemonium’ moet je opvatten als de soundtrack bij een B-movie in datzelfde horror-genre.
Speelde Tolga op die EP uit 2020 nog alle instrumenten volledig zelf in (tot en met de theremin), dan gaat hij hier ‘next level’ met voor bijna elke track gastmuzikanten. En daar zijn liefst drie Belgen bij: de saxofonisten Johan Ruyters van o.m. Speedball Jr en Wouter De Smet van Mise-en-Scene en dan nog Nolf Kaka (die heel mooie dingen doet met een oude Moog).
Voorts zijn er nog bijdrages van Yayoi Tsushima van TsuShiMaMiRe (Japanse band die beetje lijkt op Shonen Knife), Thea Faulds van de Canadese Night Chill Band, Kenneth Highland van The Gizmos, de Russische band Al Tornado en Bülent Kabas van de Turkse punkband Rashit (waar Tolga Özbey ook deel van uitmaakte). Een heel bont gezelschap en dat zorgt voor flink wat variatie.
Als soundtrack zijn de twaalf instrumentale composities zeker geslaagd. Aan de opnamekwaliteit had misschien nog wat langer geschaafd kunnen worden, maar de lo-fi-aanpak geeft deze muziek een zeker retro-gevoel dat heel goed past bij het concept.
Het is niet uit vaderlandsliefde, maar de tracks met Belgen behoren tot de betere van dit digitale album: “Dragstrip Monsters” met Ruyters en De Smet en “Neighbour Terror”, “Drive In Horror” en “Martian Pasta” met Nolf Kaka. Andere tracks die er een beetje bovenuit steken zijn “Kiss To KIll” en “La Invasion De Los Muertos”.
Een fijne soundtrack. Benieuwd wat hierna komt. Nog meer exotische gastmuzikanten? Zangers en zangeressen? Covers in een retro-horror-jasje? De soundtrack bij een oude/nieuwe film? Wie zal het zeggen?

https://kafadankontak.bandcamp.com/album/diabloico-delirium-satanico-pandemonium

Het was liefst vijf jaar wachten op een nieuw album van de Kings Of Leon. Singles als “100.000 people” deden het ergste vermoeden. Zelden zo’n fut- en zoutloze ballade gehoord. “The Bandit” was een iets leukere single, maar nog lang niet het niveau van een “Sex On Fire” of “Use Somebody”. De Amerikaanse band is al sinds een paar albums op zoek naar het succes dat ze in 2008 haalden en het jongste album, ‘When You See Yourself’, zal daar niet in slagen. Maar dat maakt het nog geen slecht album.
“Echoing” is een sterke song en heel herkenbaar als Kings Of Leon-song. Hij heeft wat meer peper en zout dan “The Bandit” en zou zowel op StuBru als Radio 1 op de playlist moeten kunnen geraken. Bij een songtitel als “Stormy Weather” denken wij aan donderende drums en bliksemende gitaren. Die van Kings Of Leon denken eerder aan de stilte vóór (of na) de storm. Opnieuw geen slechte song en heel herkenbaar, maar veel te gezapig om de volle speelduur te boeien.
Wel zeker de moeite is de titeltrack ‘”When You See Yourself, Are You Far Away” omdat de band hier een beetje buiten de lijntjes durft te kleuren en vertrekkend vanuit hun eigen sound uitkomen bij een loungy, zomerse en lichtvoetige variant van Coldplay. Misschien niet waar de fans op zitten wachten, maar wel een leuke song. Ook leuk zijn het braaf-rockende “Golden Restless Age” en de melancholische Tom Petty-rocker “Time In Disguise”.
De versterkers gaan niet meer op 11 bij de Kings Of Leon. De trefwoorden voor ‘When You See Yourself’ zijn gezapig en braaf. Voor een band die een wereldhit scoorde met “Sex On Fire” liggen de verwachtingen toch ergens anders.

70’s-icoon Suzi Quatro maakt nog steeds nieuwe muziek. Goeie muziek zelfs. Haar levensverhaal gaan we hier niet uit de doeken doen. Daarvoor kijk je het beste naar de documentaire Suzi Q. Suzi wordt dit jaar 71 en het nieuwe album schreef ze grotendeels samen met haar zoon tijdens de lockdown.
Haar nieuwe album heet ‘The Devil In Me’ en bevat ear candy voor iedereen die op een bepaald moment fan van is geweest. Voor de rockers zijn er de titeltrack “The Devil In Me”, meezinger “Hey Queenie” en “Betty Who”. Die songs kunnen zich meten met haar oudste hits als “Can The Can” en “48 Crash”. Niet vernieuwend en wel heel voorspelbare classic rock en hardrock, maar voor iemand die het genre mee uitgevonden en mee vormgegeven heeft, knijpen we een oogje toe. En zelden iemand van die leeftijd nog met zoveel enthousiasme horen zingen en musiceren.
Het catchy “You Can’t Dream It” heeft een lichte dreiging en zit ergens tussen Pat Benatar en The Runaways in. “Get Outa Jail” is ook al een stevige rocker, met een paar clichés in de lyrics, maar ze werken wel. “My Heart And Soul” is een stroperige ballade met meer piano dan gitaar en zelfs een verwijzing naar Kerstmis. Dat Suzy tegen de kerstperiode nog eens langs de kassa wil passeren, ook dat zien we tussen de vingers. “Do You Dance” heeft een funky vibe, maar is minder dansbaar dan de titel laat vermoeden. “Isolation Blues” is een klassieke pubrocksong over de eenzaamheid tijdens de lockdown. Ook bij “Love’s Gone Bad” laat de songtitel al meteen in zijn kaarten kijken: dit kan moeilijk iets anders dan de blues zijn. “In The Dark” opent met piano en kantelt dan naar klassieke 80’s-pop. Het album sluit af met het ruig rockende “Motor City Riders” dat na de intro toch wat tempo en grinta mist.
Op “The Devil In Me” laat Suzi Quatro horen dat rockiconen ook waardig ouder kunnen worden. Daarvoor moet ze zichzelf niet zo nodig heruit vinden. Ze laat horen wat ze altijd al gedaan heeft en waar ze ook bijzonder goed in is. Wie de Suzi Quatro van de jaren ’70 nog moet ontdekken, begint misschien net zo goed bij dit nieuwe album.

Holy Monitor is een Griekse psychedelische rockband die al een tijdje aan de deur staat te kloppen. Hun jongste album heet ‘Southern Lights’ en bestaat uit heerlijke psychedelische rock met veel gitaren en een retro orgeltje. Het klinkt bijzonder zomers, loom, geïmproviseerd en transcendent. Alsof de band goed licht beneveld de studio is ingedoken. Referenties liggen dan voor de hand: Pink Floyd, Ozric Tentacles en Grateful Dead, maar ook recentere als King Gizzard, The Spacelords, Electric Moon, Wheel Of Smoke, Narcotic Daffodils en Stone Golem.
Elke track heeft een andere sfeer. In titeltrack “Southern Lights” zitten uiteraard hints naar de Amerikaanse southern rock, in “Blue Whale” zitten wat retro water-elementjes, …
Eén van de beste tracks om te beluisteren is “The Sky Is Falling Down”, vanwege de verschillende richtingen die de band op deze track uitgaat. Het begint psychedelisch-progressief, gaat dan naar de retropop, stopt ergens halfweg en herbegint bij het psychedelisch-progressieve, maar dan met iets meer agressie in de gitaren, om dan in het laatste bedrijf te eindigen met een lome, door de zon gebrande, vertraagde retropop.
In psychedelische rock is het een erezaak om te blijven verrassen. Dat is iets wat Holy Monitor helemaal lukt op ‘Southern Lights’. Als Holy Mother aan de deur klopt, doe dan zeker open.

https://holymonitor.bandcamp.com/album/southern-lights