Al op negenjarige leeftijd zette pianovirtuoos Tom Kristiaan zijn eerste stappen in de muziek. In het Stedelijk Muziekconservatorium in Brugge volgde hij naast piano, solfège nog harmonie en kamermuziek (1984-1992). Later volgde hij lessen accordeon, jazzpiano en ensemble aan het Conservatorium aan Zee in Oostende (2012-2014) en vervolgens accordeon in het conservatorium in Kortrijk (Avelgem) en Brugge (2012-2019). Hij behaalde de graad van uitmuntendheid voor piano en solfège met grote onderscheiding en bereikte de hogere graad accordeon met de grootste onderscheiding. Hij componeert voor piano en accordeon. Als ondersteuning voor film, reclame, poëzie of solovoorstellingen. (Bron: https://vi.be/tomkristiaan ) Met 'In Deep Woods' brengt Tom Kristiaan een album uit boordevol knappe piano- en accordeoncomposities die recht doorheen je hart boren.
Wat we voorgeschoteld krijgen is filmische sfeermuziek, waarbij de piano inderdaad centraal staat. Dat lijkt ons zeer logisch. Ondanks de lange duurtijd van veel songs, sommige als “Heavenly” of “Staring At The Other River” klokken af op circa zeven minuten, vervelen we ons geen seconde. De intense wijze waarop de pianoklanken uw oorschelpen strelen, heeft namelijk een rustgevend gevoel op je innerlijke welzijn. Waardoor je compleet zen geworden deze wondermooie trip doorheen het bos, met volle teugen aangaat. En dat laatste kan je letterlijk opnemen bij “A Walk Through The Trees”. We menen zelfs het gefluit van vogels te herkennen, wat de bijzonder tot de verbeelding sprekende atmosfeer op deze song, en ook de volledige schijf, alleen maar ten goede komt.
Op het album staan bovendien niet acht maar eigenlijk negen songs. “Regrets” - dat uiteen spat in een bubbel boordevol verdovende magie, wordt gevolgd door “No Worries”. Wederom zo een zes minuten lange parel waar Tom zijn kunsten als pianist nog maar eens tentoon spreidt. Als extra toevoeging zijn er ook nog versies van “Heavenly” en “Dancing Water” met accordeonklanken daarbovenop, waardoor deze songs prompt nog intensiever gaan klinken.
Tom Kristiaan bespeelt de piano niet zomaar, hij blijkt op deze knappe schijf 'In Deep Woods' dat instrument letterlijk tot leven te brengen en haalt er wondermooie, filmische klanken uit die we niet anders kunnen omschrijven als onaardse schoonheid die je hart verwarmt op een kleurrijke en vooral verdovende mooie wijze.
Ook als accordeonist blijkt Tom een al even grote tovenaar met klanken te zijn. En bewijst hij bovendien van veel markten thuis te zijn.
Kortom: 'In Deep Woods' is een parel van een plaat die je als piano/klassieke muziekliefhebber moet koesteren. Deze uitzonderlijk getalenteerde virtuoos tast bovendien zijn eigen grenzen af en verlegt op 'In Deep Woods' zelfs meerdere van die grenzen. Daarvoor kunnen we alleen maar bewondering en waardering opbrengen. En dit doet ons bovendien uitkijken naar meer intieme en intensieve piano- en/of accordeonmagie in de hopelijk nabije toekomst.

Tracklist: Missing You 04:30; In Deep Woods 03:22; Heavenly 07:13; Melted Water 03:08; Staring At The Other River 06:52; A Walk Through The Trees 02:59; Dancing Water 05:15; Regrets 03:33; No Worries 06:13; Heavenly (+ acc) 07:13; Dancing Water (+ acc) 06:02

Jazz/Blues
In Deep Woods
Tom Kristiaan

Om de uit Klein Sinaai afkomstige band LowMad voor te stellen citeren we even de introductie op de vi.be-pagina van deze band: ''We are LowMad, We started in need of making music we love. Tom, Christof, Knette & Philip. Our roots are our influences: stoner, metal, sludge, punk, grunge, doom riff ’n is what we love to do. Cheers!!'' Dat zijn zo van die introducties die me altijd overtuigen om een band dan ook eens uit te checken. Ondanks dat het hier gaat om een vrij jonge band hebben elk van de leden toch al wat watertjes doorzwommen. En dat hoor je dus ook terug in dat album 'LowLand', op de markt gebracht april.
Bereiding: Neem een grote scheut stoner, voeg daar veel snuifjes sludge aan toe. Laat het overkoken tot het 'punk'-kookpunt is bereikt. Goed schudden en heet opdienen binnen een doom-sfeertje. Dat is in het kort hoe deze 'LowLand' in elkaar steekt.
De eerste song, “Jackie”, is een vuurpijl die vol in je gezicht tot ontploffing komt. Waarna we zijn vertrokken voor een helse, gevarieerde rit waarbij ook wel enige heilige huisjes worden omvergegooid. Dit alles zonder dat er een ongeordende chaos ontstaat, integendeel. En dat is wel heel straf. Nee, deze heren weten verdomd goed waar ze mee bezig zijn. “These Bleeding Words” knettert als een haardvuur op een koude winteravond en verwarmt je hart tot dat kookpunt is bereikt.
De band slaat ook aan het experimenteren met al die muziekstijlen, dat is een ander opvallend element dat we terugvinden op daarop volgende songs als “Vibes”, “Raise” en “Learn To Live”. Die laatste start als een punksong en mondt uit in een verschroeiende samensmelting van een doom/grunge/stoner en sludge-allegaartje. Pure klasse!
Echter het grootste pluspunt is dat deze band bestaat uit één voor één topmuzikanten en een zanger die zich rot amuseren in de band. Het spelplezier loeit vanaf de eerste tot de laatste song uit de boxen. De bandleden vullen elkaar dan ook blindelings aan, alsof ze al veertig jaar samen spelen. Wat opbouw van elk van die best lange songs betreft, valt er dus nergens een speld tussen te krijgen. Ondanks die perfectie, voelt het echter niet aan alsof deze band een routineklus aflevert. Nee, eerder amuseren deze jongens zich volop als kinderen in een speelgoedwinkel. Bij elke riff voel je een adrenalinestoot van jewelste ontstaan, waardoor je van je sokken wordt geblazen; waarna een vocale aankleding je koude rillingen bezorgt. Op een verschroeiende wijze wordt de luisteraar een spiegel voorgehouden. Maar dit eveneens overgoten met de nodige dosis humor.
Voeg uiteenlopende artiesten, uit al even uiteenlopende muziekstijlen samen en laat ze gewoon hun gang gaan. Dan ontstaat een soort magie die doom verbindt met punk, aangevuld met enorm veel scheppen grunge en sludge. Alsof dat de normaalste zaak van de wereld is, slaat de band dan ook spijkers met koppen.
LowMad is zonder verpinken de perfecte band om jouw sludge- of punkavond met een knal van formaat af te sluiten, want na al die mokerslagen en knetterende vuurballen zal geen enkel dak er nog opliggen.

Tracklist: Jackie 06:51; These Bleeding Words 05:53; Narcistic Rage 04:40; LowLand 04:08; Vibes 05:20; Raise 05:37; Learn To Live 05:57; Disobedient Slavery 05:21; Stuck Inside My Head 07:18

Vorig jaar verscheen de CD ‘The Diary Of Robert Reverie’ van de Noorse formatie Needlepoint. Een ware mijlpaal. De gitarist/zanger van deze band, Bjorn Klakegg, is ook het brein achter Local Store. Dit keer minder rock, en minder progressief, maar de eerdere 'folky and '70s appeal' is wel overeind gebleven. Met 'Magpie And The Moon' bracht de band een soort feelgoodplaat uit, die over de gehele lijn aan je ribben blijft kleven. Best te beluisteren op een zomerse avond dus, met de versterker op tien en de hoofdtelefoon op, om je tot complete zen te brengen.
Local Store is ontstaan uit de vriendschap van Klakegg met zijn voormalige gitaarstudent Mattias Krohn Nielsen. Met Magnus Tveten (bas) en Tore Ljokelsoy (drum, percussie) vindt Klakegg kompanen die allen dezelfde kant uitkijken. Het spelplezier loeit, al is dat ook ingetogen, dan ook telkens uit de boxen. 'Magpie And The Moon' is een best aanstekelijke start van een trip die deugddoende warmte uitstraalt. Puur muzikaal bekeken zijn er zeker raakpunten met Needlepoint. Al zijn die typische rock- en progressieve rockinvloeden dus duidelijk iets minder merkbaar. De relaxte atmosfeer, met een warme stem van Klakegg is wel overeind gebleven. Het gitaarspel is vooral zwevend, en ingetogen. Nee, de geluidsmuur wordt hier nooit afgebroken. Dat merken we ook bij songs als “Yellow Umbrella”, “Howling” en “Miss Winter”. Allemaal vrij verslavende songs trouwens, die telkens een zeer gevoelige rock- en folksnaar raken. Ook die jaren 70' vibes zijn nergens ver weg. Dat hoor je o.a.  bij songs als “In The Garden”, “The Riverside” en “Vote For The Dog”.
De luisteraar wordt op deze aantrekkelijke schijf ondergedompeld in een bijzonder aanstekelijke folk-atmosfeer, die je als aanhoorder tot complete rust brengt. Die 'feelgood'-sfeer is er eentje waardoor je dan ook de harde realiteit van het leven even kunt vergeten. Klakegg en zijn kompanen verdoven je hart letterlijk, en zorgen voor een warme gloed vanbinnen waaruit je niet meer wil ontsnappen. De verslavende inwerking op je gemoed zorgt er bovendien ook voor dat je deze bijzondere trip, ook na meerdere luisterbeurten nog steeds wil opnieuw beleven. Op een betoverende wijze, zodat je eens gehypnotiseerd in een trance aanbeland, compleet zen zult worden zonder daarbij gebruik te maken van geestesverruimende middelen.

De Noorse multi-instrumentalist Hans Fredrik Jacobsen klinkt niet bekend? Nochtans verleende deze multi-instrumentalist, vooral als fluitist, zijn medewerking aan uiteenlopende projecten binnen pop, jazz, blues, volksmuziek en middeleeuwse en renaissance tot wereldmuziek. Bij het grote publiek is hij wellicht nog het meest bekend doordat hij in 1995 zijn 'penny whistle' bespeelde op “Nocturne” van Secret Garden. Het meeste succes vergaarde hij echter samen met zijn vrouw Tone Hulbækmo met wie hij in 1988 de prestigieuze Spellemannprisen won. Ook maakte hij deel uit van Kalenda Maya, een groep die middeleeuwse muziek speelt. Zijn soloplaten zijn kunstwerkjes, waarop improviseren tot het oneindige de rode draad vormt. Ook op zijn recente werk 'ØRE', een hommage aan het oor, is dit het geval.
Dit quasi instrumentale meesterwerk bestaat uit zeventien songs die trouwens alle kanten uitgaan. Alsof hij die klanken ter plaatse uitvindt en daar iets nieuws aan toevoegt. Telkens zet hij de luisteraar daardoor op het verkeerde been. Die folk-elementen komen wel meermaals bovendrijven, maar vaak maakt Hans Fredrik ook uitstapjes naar Oosterse muziek. Luister maar naar “Rett Fra Levra” en je voelt je wegzweven naar die verre oorden. Naast folk en Oosterse muziek horen we trouwens ook knipogen naar jazz.
Hans Fredrik heeft zich voor deze soloschijf bovendien laten omringen door klassemuzikanten als Jacobsen André Roligheten, Karl Hjalmar Nyberg, Alf Hulbækmo, Gjermund Silset en Hans Hulbækmo. Wat dan weer zorgt voor een extra meerwaarde.
De man houdt duidelijk van extremen. Daar waar je dacht dat de fluit een zeer monotoon geluid voortbrengt, lijkt Hans Fredrik Jacobsen daar zoveel ingrediënten aan toe te voegen, waardoor hij die fluit als instrument als het ware heruitvindt. Alsof hij dat instrument dus als het ware ontleedt door er klanken aan toe te voegen waarvan we het bestaan niet kenden.
De samenklank van altfluit, contrabas, harp en akoestische gitaar zorgt er bovendien voor dat dit een vrij toegankelijke schijf is geworden. En dat is toch opmerkelijk voor een instrumentale plaat die rond één instrument draait. Op het einde horen we ook nog een vocale inbreng, waarvan we stiekem toch hadden gehoopt dat daar iets meer had van ingezeten. Want die stem komt de intensiviteit ten goede. Maar voor de rest hoor je ons niet klagen.
Hans Fredrik Jacobsen brengt met ' Øre' een opvallend veelzijdig schijfje uit dat draait rond dat instrument fluit, waarbij hij - mede dankzij de medewerking van al even grote tovenaars met klanken - grenzen weet te verleggen wat dat instrument betreft, waar wij dachten dat er geen grenzen meer waren. Folk-elementen worden verbonden met stiltes, tot uitspattingen naar blues of jazz alsof ook dat de normaalste zaak van de wereld is.
Dat oneindige improviseren zorgt er dan ook voor dat je geboeid blijft luisteren en genieten tot de toppen van je tenen van zoveel virtuositeit op een klein uurtje tijd. Zonder meer legt Hans Fredrik met ‘Øre’ een zeer kleurrijk klankentapijt neer. Waardoor de muziekliefhebber die zijn oren spitst, en zijn hart ervoor open zet, verwonderd zal zijn van zoveel virtuositeit.

De Noorse singer-songwriter Einar Flaa schrijft, volgens menig biografie, al sinds zijn twaalfde songs. Eerder bracht hij enkele zeer gesmaakte folk pareltjes uit ’Songs From A Place Called Melsomvik’ (2011) en ‘Carriage Road’ (2016). Met 'Silent String' keert Einar Flaa terug naar de natuur, of althans door zijn songs wil hij de mensen de ogen laten opengaan om ons klimaat te beschermen. De man laat zich omringen door topmuzikanten op deze belangrijke boodschap te verkondigen. Met drummer Børge Fjordheim (Morten Abel, Sivert Høyem), bassist Nikolai Eilertsen (BIGBANG, Band Of Gold), Christer Knutsen (Sivert Høyem) op piano en Geir Sundstøl op banjo.
Laat één ding duidelijk zijn geluidsmuren afbreken en je zijn mening door de strot rammen, daar doet Einar Flaa niet aan. Eerder wil hij je door een zachtmoedige aanpak, door te zingen over de schoonheid van die natuur, een spiegel voorhouden die er zeer mooi uitziet. Voor de tijd dat het nog duurt echter. Aan bangmakerij doet de man evenmin, ook dat blijkt meermaals. Einar Flaa gooit zijn bijzonder breekbare, kristalheldere en zachtmoedige stem voortdurend in de strijd, waardoor er een gemoedsrust over jou neerdaalt die je enkel voelt bij het aanhoren van vogels in de lucht, of bij een lange wandeling omgeven door de pracht van die natuur. Vanaf de eerste song, “Close To Nature” tot het zeer mooie en sprankelende “Silent String”. Oorverdovende stilte die dus niet je trommelvliezen doet barsten, maar wel een zeer gevoelige snaar raakt. Op “If I Was Our President” vertelt Einar Flaa op een pakkende wijze hoe bezorgd hij is over de toekomst. Maar ook hier doet hij dit op eveneens een zeer zachtmoedige wijze, en toch houdt hij u ook nu weer zeer bewust een spiegel voor. Op datzelfde elan blijft Einar doorgaan op daaropvolgende songs als “Activist”, “Mountain Birch”, “Country Man” en het prachtige “King Winter”.
Door middel van sobere melodieën en een heldere , zeer warme stem, waardoor hij de aandacht opeist en je hart raakt, haalt Einar Flaa een thema naar boven dat brandend actueel is. De bezorgdheid over de toekomst van ons klimaat is nog nooit zo groot geweest. Die oprechte bezorgdheid verpakt Einar in negen sprankelende mooie songs, waarbij dus geen geluidsmuren worden afgebroken noch meningen door de strot worden geramd. Eerder confronteert Einar de aanhoorder met de schoonheid van die natuur rondom jou, om je te doen nadenken en, als dat nodig is, aan  te zetten iets te doen om dat klimaat te redden, eer het te laat is. Wat mij betreft is hij zeker in zijn opzet geslaagd, nu nog uzelf overtuigen van wat deze singer-songwriter met een bijzonder tot de verbeelding sprekende stembereik je probeert te vertellen.

Tracklist: Close To Nature; Old Talking Oaks; So Called Friend; Silent String; If I Was Our President; Activist; Mountain Birch; Country Man; King Winter

Carpathia mag dan een gloednieuwe band zijn in het alternatieve progressieve metalgebeuren, de bandleden hebben al wat watertjes doorzwommen. Multi-instrumentalist Bobby Drinkwater speelt zowel gitaar als viool, piano en drums en was op zoek naar vers bloed voor een nieuw project. Hij vond nogal snel een medestander bij drummer Jason Barsotti. Deze ervaren drummer streelt de drumvellen sinds zijn 10ste jaar. In de vorm van Andrew Miller, met wie Bobby in een vorig project in 2014 al heeft samengewerkt, vindt hij een bassist die perfect in het plaatje past. In de periode 2016 tot 2017 ging de band op toer als een instrumentale band. Tot ze in Samantha Alice en haar bijzondere stem de juiste vocaliste vonden om het plaatje compleet te maken.
Carpathia kreeg dus pas echt vorm in de lente van 2017. Nu komt de band met een debuut-EP op de markt: '1912'. Een visitekaartje waarmee Carpathia zijn stempel wil drukken op het progressieve metalgebeuren.
De zeer meeslepende, langzaam op gang komende aankleding, waarbij de gestroomlijnde gitaarpartijen je koude rillingen bezorgen worden goed aangevuld door een vocale inbreng van de kristalheldere stem van Samantha. Die brengt de aanhoorder op een energieke wijze in vervoering vanaf “Verdijn”. Een elan waarop de band blijft doorgaan bij daarop volgende “Rasing Arrows”. Het meest opvallende is de gevarieerde aanpak. Van eerder zwevend, waardoor je niet anders kunt dan lekker staan headbangen, gaat de band vaak over naar het opengooien van alle registers. Daardoor blijft de aandacht scherp gehouden, ook bij het daaropvolgende “Sacrifce”. Met de daaropvolgende ballad “Molon Labe” gooit de band één van zijn sterkste wapens in de strijd: die bijzonder warme en verdovende stem van Samantha die je letterlijk lijkt te hypnotiseren. Ook al hebben we vaak de indruk dat er meer in zat dan er echt is uitgekomen. Alsof er soms angstvallig op de rem wordt geduwd.
Echter, laat '1912' een band zien en horen die over potentieel beschikt om potten te breken binnen het progressieve metalgebeuren.
Dat elk van de bandleden topmuzikanten zijn die weten waar ze mee bezig zijn, zorgt natuurlijk voor het afleveren van een perfect meesterwerk. Maar je moet dan wel dezelfde kant uitkijken, om die perfectie te overschrijden. En dat is dus net wat over de gehele EP gebeurt. De kruisbestuiving tussen tovenaars met riffs en drumsalvo's, met die kristalheldere stem van Samantha zorgt bovendien voor een magie van zelden hoog niveau.
Met '1912' levert Carpathia dan ook een visitekaartje af waarmee ze nu al hun stempel drukken op het alternatieve progressieve metalgebeuren. Net door een gevarieerde parel af te leveren, die je enerzijds ontroert en anderzijds stevig doet headbangen en uit de bol gaan, bespeelt de band bewust meerdere emoties. En dat laatste trekt ons uiteindelijk nog het meest over de streep.

Tracklist: Verdijn; Rasing Arrows; Sacrifce; Molon Labe

Bjørn Berge is een Noorse zanger/gitarist die, naast meewerken aan uiteenlopende projecten, ook als solo-artiest zijn stempel heeft gedrukt op het blues tot heavy bluesrock gebeuren in binnen en buitenland. Zijn eerste solo-album dateert van 1997. Maar uiteraard heeft Bjorn ondertussen niet stil gezeten. De man is een ware gitaarvirtuoos die klanken uit dat instrument tovert waardoor hij vaak in één adem wordt genoemd met alle grootheden binnen dat gitaarspel. Met zijn ijzersterke reputatie bracht hij onlangs een nieuwe schijf uit: 'Who Else?' Volgens onze bronnen was deze plaat al klaar in 2014, maar kon hij die schijf pas nu afwerken doordat hij werd gevraagd voor de folkrockband Vamp. Op dit nieuwe album wordt Bjorn bijgestaan door Kjetil Ulland op bas en door drie verschillende drummers naargelang de song, alsook door backing vocalist Dagny Christophersen. Deze vormen elk op hun eigen wijze een meerwaarde binnen het geheel.
Op de volledige schijf is die gitaar de rode draad . Elke riff is weer een kunstwerk op zich. Song na song trekt Bjorn alle registers wijd open, en bezorgt hij je kippenvelmomenten bij “Monkey Ship”, “Lost Pearl” tot “Mr. Bones”. Voeg daarbij zijn bijzonder warme stem en je krijgt een perfect bluesrockplaatje, waarbij het tempo gaat van gezapig lijnen uittekenen naar lekker aanstekelijk tot energiek. De aanhoorder krijgt een blues in alle geuren en kleuren, een oorgasme . Berge houdt de arrangementen op deze schijf vaak zeer bewust sober waardoor zijn donkere, warme stem beter tot zijn recht komt.
Met de ogen gesloten vertoeven we weer eens in die donkere, rokerige pub waar we genietende van een glas whisky en luisteren naar een bluesartiest die je doet wegzweven ver van de harde realiteit van het leven. Dat is een gevoel dat ik graag beleef tijdens het luisteren naar blues. Bjorn Berge is een grootmeester die echter eveneens blues met rock weet te verbinden, zoals weinig hem dat hebben voorgedaan. Zo wordt na een gezapig “Bitter Sweet” de volumeknop wat meer opengedraaid bij “Speed Of Light” en alle registers compleet opengetrokken. Puurder dan dit kan rock-'n-roll niet zijn. Het zal niet de eerste of laatste verrassende wending zijn die we te horen krijgen op deze perfecte heavy bluesrockplaat. Meermaals blaast hij ons van de sokken, om dan plots je onder te dompelen in intieme en donkere atmosferen. En zo blijft Berge je over de gehele lijn verrassen en op het verkeerde been zetten.
De Noorse gitaar virtuoos Bjorn Berge verbindt met zijn derde soloschijf 'Who Else?' verdovende blues met verschroeiende rockmuziek en bewijst waarom hij in die kringen zo hoog aangeschreven staat. Het is niet zozeer één song die eruit spreekt, het totaalplaatje trekt ons over de streep. Het niveau is constant heel hoog, waardoor die haren op je armen steeds omhoog zullen komen. Als je iets of wat blues of heavy blues minnend bent en ook houdt van een potje rockmuziek van de zuiverste soort, dan is deze plaat dan ook een 'must have' om in je platenkast te hebben.

Tracklist: Monkey Ship (3:33), Lost Pearl (4:03), Mr. Bones (3:27), It Just Ain't So (3:16), Bitter Sweet (4:10), Speed of Light (3:36), The Calling (3:47), Ginger Brandy Wine (3:42), The Sun's Going Down (3:04)

Jazz/Blues
Who else?
Bjørn Berge

De uit Noorwegen afkomstige grindcoreband Beaten To Death werd opgericht in 2010. Ondertussen heeft de band zijn stempel gedrukt op het genre en blijft hij stevig aan de weg timmeren. 'Agronomicon' kwam eigenlijk reeds vorig jaar op de markt, maar we kregen het pas recent op onze bureautafel gegooid. Volgens sommige biografieën is Beaten To Death 'melodieuze grindcore'. Hoewel dat ons weinig onwaarschijnlijk lijkt binnen dat genre, menen we links en rechts inderdaad wat melodie te herkennen, tussen een orgie van oorverdovende mokerslagen door dan.
Snel, sneller en snelst is zowat de rode draad in de twaalf songs die op 22 minuten door de strot worden geramd. Alle registers worden in een hels tempo opengegooid op “Grind Korn”, waarna we zijn vertrokken voor een rit over hobbelige wegen, waarbij oneindige getimmer op je hoofd ervoor zorgt dat je uiteindelijk tot waanzin wordt gedreven. Beaten To Death slaat er op los, als een losgeslagen bulldozer die alles om zich heen verplettert. Als de pletwals is gepasseerd, blijft er alleen chaos achter. Dat er subtiel ook maatschappijkritische teksten worden gebruld (zingen kunnen we het bezwaarlijk noemen) is een meerwaarde voor het geheel. Want zo houdt Beaten To Death je op een verschroeiend tempo eveneens een spiegel voor die er niet zo proper uitziet.
Tot rust komen is er niet bij. “Catch Twentyfvck”, “Bjornstjern Ibsen” tot “Extermely Run To The Hills” worden op een zodanig snel tempo gebracht dat je daar geen tijd voor hebt. Met het verstand op nul recht op het doel afgaan, dat is wat Beaten To Death doet. En dat is de reden waarom deze typische grindcoreband ook na al die jaren nog steeds toonaangevend kan genoemd worden. Liefhebbers van deze muziekstijl, mogen - moest dat nog niet gebeurd zijn ondertussen - deze knappe schijf zonder verpinken in huis halen. Eigenlijk is het van moeten. Want binnen het genre levert deze Noorse band een verbluffend meesterwerk af, dat je van begin tot einde compleet murw slaat. En bovendien van een uiterst hoog niveau blijkt te zijn, dat we niet elke dag voorgeschoteld krijgen. Kopen die handel!

Atomic is een Zweeds/Noorse jazzformatie bestaande uit de crème de la crème binnen de Scandinavische jazz. De band werd in 2000 opgericht door het Zweedse duo Magnus Broo (trompet) en Frederik Ljungkvist (saxofoon/klarinet) Later voegden zich nog drie Noorse muzikanten bij de groep: pianist Håvard Wiik, contrabassist Ingebrigt Håker Flaten en drummer Paal Nilssen-Love. Die laatste werd in 2014 vervangen door de eveneens uit Noorwegen afkomstige Hans Hulbækmo. Met meer dan twintig jaar ervaring binnen de scene waren de heren vooral op zoek naar nieuwe uitdagingen. Ondertussen is Atomic uitgegroeid tot een begrip. Werd in het verleden geopteerd voor bijna uitsluitend eigen composities, dan kiest Atomic met 'Pet Variations' voor muziekpartijen van andere componisten. Waaronder: Steve Lacy, Carla Bely, Brian Wilson en Jan Garbarek. Atomic schotelt je met 'Pet Variations' dan ook een zeer kleurrijk pallet voor. boordevol verrassende wendingen.
Oudere songs in een nieuw kleedje steken, zeker als het gaat om tijdloze klassiekers binnen hun genre, is altijd een risico. Maar wat Atomic doet met knappe songs als “Walking Woman”, “Cry Want” en “Louange A 'Léternite de Jèsus” is buitengewoon indrukwekkend. Improviseren is sowieso de rode draad in  het jazzgenre, maar Atomic verlegt hier een grens waar geen grenzen zijn. Song na song wordt je met verstomming geslagen door zoveel virtuositeit gebracht door muzikanten die niet alleen weten waar ze mee bezig zijn, maar die songs uitkleden en daar een compleet eigen compositie van maken. Heruitvinden van kunstwerken en daarmee wegkomen? Daarvoor moet je verdomd sterk in je schoenen staan. Atomic gooit zijn ervaring in de strijd, vervormt de songs op een eigenzinnige wijze met respect voor het origineel. En blijft buiten alle verwachtingen er bij elke songs op deze schijf voor zorgen dat je geen enkel moment de wenkbrauwen zult fronsen. Integendeel zelfs. Atomic komt daar gewoon mee weg.
Als een artiest een schijf uitbrengt met covers van andere artiesten, resulteert dit soms in een zeer geslaagde poging. Niet meer dan dat. Of vaak tot flauwe afkooksels. Het komt echter zeer zelden voor dat klassiekers waarop de klever 'af blijven a.u.b.' staat op een zodanige wijze worden gecoverd dat het lijkt alsof die betreffende artiest of band die composities zelf heeft geschreven, of ze zelfs verbeterd.
En dat is net wat Atomic dus doet met deze parel van een schijf. 'Pet Variations' is een ode aan zoveel magistrale composities gebracht door muzikanten die letterlijk improviseren daarmee, en bovendien muziek voortdurend tot kunstvorm verheffen. En als klap op de vuurpijl de songs heruitvinden binnen een eigenzinnige omkadering. Pure klasse!

Jazz/Blues
Pet Variations
Atomic

Ov Lustra is een Blackend Death Metal band uit Phoenix (Arizona) die in de periode 2017 - 2019 onder de naam Sun speaker Duisternis liet neerdalen over het woeste land. Met 'Tempestas' brengt de band nu zijn debuut uit. De band bewandelde met Sun Speaker de paden van Griekse Mythologie, en toevallig blijft die toch wel mysterieuze en occulte aankleding ook onder de naam Ov Lustra eveneens stevig overeind staan.
Feitelijk bestaat de schijf uit vier nieuwe songs “The Ritual”, “Tempestas”, “'Ov Delicate Rage” en “Orator”. Een voor één solide blackened death metal parels die zowel instrumentaal als vocaal wellicht niets nieuw toevoegen aan het gedoodverfde concept. Maar wel zodanig intensief worden gebracht dat vanaf de eerste tot de laatste noot koude rillingen over je rug lopen. Echte het meest interessante aan deze schijf zijn de toevoegingen. De versies met Orkest zorgen dan weer voor een meer epische inbreng, de Klassieke lijnen verbonden met die duister death metal riffs zijn vrij uniek te noemen. En doen de songs nog intensiever klinken, alsof dat nog kon. We zouden zelfs zeggen, meer theateraal.
'Tempestas' laat een band horen die bestaat uit muzikanten die goed weten waar ze mee bezig zijn. De zwartgeblakerde kreten, tot massief klinkende instrumentale huzarenstukken bezorgen u gegarandeerd die zo nodige koude rillingen van pure angst.

Besluit: Ov Lustra is in een jaar tijd niet alleen van naam veranderd, maar eveneens sterk geëvolueerd. Meer dynamiek, meer emoties en zoveel intensiever klinkt de band anno 2019. Bovendien wordt dat tempo naar een Hels niveau opgetild wat ervoor zorgt de temperatuur tot een kookpunt stijgt, Waardoor je u prompt apocalyptische taferelen voor de geest haalt.
De band is uiteindelijk in zijn duister opzet geslaagd. Namelijk de perfecte Blackend Death metal plaat voorschotelen, waarbij ook buiten de grenzen van dat genre heen wordt gekeken. Waardoor de poorten van de Hel prompt open zwaaien. Deze band durft echter, mede dankzij die klassieke stukken op het tweede deel van de schijf, eveneens buiten de lijntjes kleuren en treedt voortdurend uit zijn comfortzone. Daarvoor kunnen we alleen maar extra waardering opbrengen. klasse plaat, van een band die durft uit zijn comfortzone te treden.

Tracklist:
The Ritual 06:53 - Tempestas ft Michael Alvarez 04:58 - Ov Delicate Rage 04:22 - The Orator 04:36 - I ft Brent Vaccaro(Reissue) 03:12 - Felle ft Jimbo Patton (Reissue) 03:53 - Ov Lustra ft Jordan Rush (Reissue) 05:23 - Arrival (Reissue) 04:15 - The Ritual (Orchestral) 06:53 - Tempestas (Orchestral) 04:58 - Ov Delicate Rage (Orchestral) 03:58 - The Orator (Orchestral) 04:32