De laatst verschenen plaat van de ‘Godfathers of Stoner’, van de inmiddels 50 jarige Amerikaanse gitarist/songschrijver en producer Chris Goss, dateert al van vijf jaar terug. ‘Give Us Barabas’ was nu niet meteen een sterke plaat gezien het feit dat ze aanmodderde binnen de akoestische folk. Goss slaat met vaste kompaan/drummer John Leamy bikkelhard terug met de nieuwe ‘Pine + Cross Dover’. Inderdaad, we horen hier intrigerende, repetitief opbouwende doeltreffende riffs, bezwerende en opzwepende drums en fijn gearrangeerde zanglijnen, die een trip zijn naar de ‘70’s retro van Cream en Led Zeppelin, vasthouden aan de subtiele melodie van The Beatles en soms stoeien met psychedelica.
De cd is in twee stukken ‘Pine’ en ‘Cross Dover’. “King Richard tlh” en “Absinthe Jim and Me” doen het woestijnstof lekker opwaaien. “Worm in the silk” is de vreemde eend in de bijt en klinkt bevreemdend en onheilspellend in het eerste luik, en toont nogmaals de diversiteit aan van de Masters. “Johnny’s dream” is de psychedelische piano-instrumental (ode aan Johnny McLaughlin) en vormt de overgangssong. Deel twee laat meer ruimte voor de instrumenten. We horen intens broeierige, slepende songs die tot slot uitmonden in een langgerekte instrumentale trip “Alfalfa”. Vooraf aan het nummer kon een samenwerking met Unkle vriend James Lavelle niet uitblijven, “Testify to love”. Compositorisch minder boeiend, maar het onderstreept de dynamiek en puurheid van hun stonerrock!
Kijk, in twintig jaar Masters Of Reality weet Goss als geen ander de sound het best te laten klinken. Bijgevolg, een uitermate sterke zesde plaat dus.

Een niet te onderschatten band is Port O’Brien uit Bay Area, Californië, gecentraliseerd rond het folkduo Van Pierszalowski en Cambria Goodwin. Zomers ging hij in Alaska zalm vangen op de vissersboot van z’n pa, zij voorzag de vissers van brood in de koude havenplaats en ’s avonds gingen ze samen liedjes maken. De zeelucht en de visvangst vormen de muzikale inspiratie, die passen binnen de folk/indiepop. Het debuut ‘All we could do was sing’ verscheen eind vorig jaar en bevatte sfeervolle, ingetogen, dromerige en soms krachtige rocksongs.
Nog geen jaar later is er de opvolger klaar. De akoestische gitaar, de banjo en de viool en de meerstemmige zang staan centraal en geven kleur aan het materiaal. We horen invloeden van Bon Iver’s/Bonnie Prince Billy’s americana en de indie van Arcade Fire en hun resem opvolgers. Ze zijn niet vies van een krachtiger worden rocktune, wat hen naar Pavement doet overhellen. Het plotse overlijden van de jongere broer van Cambria Goodwin was de aanzet van enkele broze ,ingehouden lofi composities, “Darkness invisible” en de titelsong van de cd. Ze staan tegenover het rockende “Sour milk/salt water”, “Leep year” en “Love me through”.
Port O’Brien brengt knappe, aanstekelijke bitterzoete songs. Toegankelijke droompop met een rauw randje. Ondanks het puike materiaal klinken ze minder verrassend. Binnen deze invalshoek en stijl mogen ze gerust eens de tijd nemen om nieuwe impulsen te voorzien.

Het uit LA afkomstige jonge Health laat diverse lagen pop, noise, shoegaze, psychedelica en hardcore in elkaar vloeien. Hun rockende overwaaiende indiesound bevat onderhuids knappe melodielijnen. Een aparte sound die nog wordt geïnjecteerd door hemelse vocals.
De groep verwijst naar de energie van Naked City, een NYse avant garde band en beweegt zich ergens tussen Fugazi en Liars. De negen songs zijn op het scherpst van de snede klinken en staan tussen melodie en creativiteit. Door de korte tijdsduur lijken sommige nummers eerder brouwsels, die eigenlijk met enkele andere kunnen gebundeld worden, maar net dit vormt de trefkracht binnen hun concept. “Die slow”, “Death +”; “Severin” en “Eat flesh” springen er uit, maar het afsluitende en mooi uitgesponnen “In violet” biedt het gepaste evenwicht van een intense, broeierige opbouw en de zin voor avontuur, die ze op de volgende derde plaat kunnen uitwerken …

Multi-instrumentalist Yann Tiersen verwierf vooral bekendheid dankzij de knappe soundtracks bij het sprookjesachtige ‘Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain’ (2001) en het (n)ostalgische ‘Good bye, Lenin!’ (2003).


Bij zijn opkomst in de Botanique stootte Tiersen nogal knullig zijn hoofd aan de microfoon, dit slapstick-moment konden we na afloop bestempelen als de eerste en tevens laatste valse noot van het concert. Een uitverkochte Orangerie werd de eerste minuten ondergedompeld in sfeervolle muziek die ons het gevoel gaf dat we relaxed van een filmpje aan het genieten waren. Plotsklaps viel zijn vierkoppige band echter stevig in en van dan af aan was het duidelijk dat Yann Tiersen gekomen was om zijn publiek te overtuigen van zijn veelzijdigheid. Soms leunde de muziek sterk aan bij de atmosferische postrock die we kennen van Explosions in the Sky, op andere momenten kregen de quasi psychedelische synthesizers een prominente rol en meer dan eens leek het alsof we op een door Emir Kusturica geregiseerd zigeurnerfeestje beland waren. Vaak meenden we een ontketende Warren Ellis te horen maar in tegenstelling tot deze laatste maakte Yann Tiersen er een erezaak van om te etaleren dat zijn vioolspel, ondanks zijn supersnelle vinnigheid, niks aan zuiverheid moet inboeten (daar waar Grinderman Ellis het bij het ontbinden van zijn duivels met opzet ongepolijst houdt). Het staat dus buiten kijf dat jonge Yann goed opgelet heeft in de vioolles die hij als jonge snaak volgde. Ook de gitaar, de piano, het orgel en de xylofoon bespeelt hij moeiteloos.
We konden dinsdagavond dus met eigen oren vaststellen dat Tiersens intensieve muziekopleiding zijn vruchten afgeworpen heeft. Enkel vocaal scheerde hij weinig hoge toppen want een mooie stem werd hem door zijn schepper blijkbaar niet gegund. Aangezien de stembanden in ‘s mans œuvre weinig werk krijgen, werd dit minpuntje nooit ergerlijk en dit mede dankzij het feit dat de schaarse zangmomenten vaak harmonieus opgefleurd werden door de bandleden. Het concert werd bijvoorbeeld afgesloten met een betoverende hymne die een mooi orgelpunt breidde aan 75 minuten schoonheid. Ook in het kwartiertje bisnummers tapte Tiersen uit het vaatje van uiterst sfeervolle muziek.

Na afloop hoorden we het opvallend diverse publiek (zowel jong als oud, man als vrouw, chique als sjofel, blank als zwart, Frans- als Nederlands- als anderstalig,…) gemengd reageren. Terwijl de ene partij de afwisselende arrangementen loofde, merkte een andere op dat er gedurende het volledige optreden eigenlijk slechts één langgerekte toon aangehouden werd. Elk van beide partijen had een punt maar we scharen onszelf toch eerder bij het eerste kamp (dat van ‘de ene’ dus).
Yann Tiersen had, net als enkele van zijn bandleden, immers overtuigend zijn virtuositeit gedemonstreerd waarbij de vele instrumenten - en tempowissels verveling eigenlijk onmogelijk maakten. Ter tegemoetkoming aan ‘de andere’ beamen we dat veel songs inderdaad repetitief opgebouwd werden maar ze klonken – onder andere dankzij hun rijke arrangementen - nimmer al te monotoon. Het feit dat de muziek tussen de songs door zo goed als nooit stilviel (Tiersen laste immers zonder onderbreking bruggen tussen de nummers), wakkerde misschien het gevoel aan dat het concert één langgerekte variatie op hetzelfde thema was maar deze ingreep - die trouwens vele klassieke soundtracks kenmerkt - vonden wijzelf best geslaagd, al was het maar omdat het optreden aldus - ondanks de reeds voldoende vermelde variatie – niet verwaterde tot een met haken en ogen aan elkaar hangende warboel waar maar weinig lijn in te trekken valt. In plaats van een fragmentarische aaneenschakeling van ‘stukjes’ kreeg men dus een mooi coherent geheel. Het feit dat er weinig interactie was met het publiek weze hem vergeven want gebabbel tussen de liedjes zou afbreuk gedaan hebben aan die ene lange trip waarop Yann Tiersen ons die koude winteravond meenam.

Organisatie: Botanique, Brussel + Live Nation