Duidelijk geïnspireerd door zijn robotachtige landgenoten is de Franse elektronica artiest Kavinsky er ingenieus in geslaagd een mystiek, bovennatuurlijk aura rond zijn persoontje te cultiveren. Uitgedost in een marvel comics achtige outfit met donkere bril lijkt niemand precies te weten hoe deze Fransman er in het echt uitziet. Betreft het hier überhaupt wel een exemplaar van de menselijke soort? En arriveert hij zoals normale stervelingen met een tourbus of parkeert hij liever zijn knalrode Ferrari voor de deur van de Ancienne Belgique? 

Dat verklaarde waarom er nog vóór zijn eerste optreden op Belgische bodem al heel wat magie hing in de hopeloos uitverkochte zaal.  Evenals de euforische reactie van het publiek wanneer de rode lazerlichtjes uit Kavinsky’s bril voor het eerst door de nevelslierten priemden.
Vanachter een rood altaar leek het alter ego van Vincent Belorgay een uur lang vanuit een ander universum te musiceren. Een universum dat niet alleen in een verre toekomst moet gezocht worden maar evenzeer 40 jaar teruggrijpt naar de weemoedige klanken van Jean-Michel Jarre. “Retro futuristisch” noemt men zoiets zeker?  
“Roadgame”, “Protovision” en “Pacific Coast Highway” klonken als Miami Vice soundtracks met Serge Gainsbourg zaliger achter de knoppen.  Verleidend en sensueel en die niet zouden misstaan op één of andere Franse soft erotische prent uit de jaren 70. Niet dat we een kenner van het genre zijn trouwens.
Wie gehoopt had dat The Weeknd het podium zou betreden tijdens “Odd Look” was er aan voor de moeite. Maar dit klasse nummer had niet eens een live performance van deze bijzonder getalenteerde R&B artiest nodig om uit te groeien tot hoogtepunt van de set. 
Criticasters zullen beweren dat er intussen op de schermen visueel weinig grensverleggend te bespeuren viel en dat het er al bij al nogal statisch aan toe ging. Daar valt iets voor te zeggen, al leek ons dat veel eerder uitdrukkelijk niet de bedoeling te zijn. Enkele schuchtere bliksemschichten en wit oplichtende spots vanachter een dik rookgordijn… we durven erop wedden dat Kavinsky thuis ook de nieuwste videogames liever links laat liggen voor een ouderwetse Atari.

Tijdens de meesterlijke ‘Drive’ soundtrack “Night Call” in de bisronde transformeerden we zelf heel even in acteur Ryan Gosling die het gaspedaal stevig ingedrukt houdt tussen de nachtelijke flatgebouwen. De Brusselse koude nacht achteraf kan toch zo ontnuchterend zijn…

Organisatie:: Ancienne Belgique, Brussel

We dachten eerlijk gezegd al een tijdje dat het er dik in zat dit jaar. En amper een weekje na zijn doortocht in de Brusselse Botanique werd ons vermoeden ook bevestigd. Kurt Vile & The Violators hebben met ‘Wakin On a Pretty Daze’ volgens weekblad Humo het beste album van 2013 uitgebracht. Niet meer dan een logische keuze die we bij deze maar al te graag ook zelf  onderschrijven.

Het is een album met een ronduit verslavende uitwerking die ons bijna een jaar na de release nog iedere beurt weet te verrassen. Niet in het minst door de ingenieuze structuren en tempowisselingen waardoor je niet zelden de indruk krijgt naar meerdere nummers te zitten luisteren in dezelfde song. Zo is het niet eens overdreven te stellen dat ‘Wakin On a Pretty Daze’ op haar beste momenten klinkt als een onwaarschijnlijke jamsessie met de allerbeste Amerikaanse songschrijvers Bob Dylan, Neil Young en Lou Reed zaliger. Geen kwade referenties voor een jonge ‘slacker’ uit Philadelphia die zich op het podium het liefst van al schuchter verbergt achter een fors uit de kluiten gewassen gekrulde donkere haardoos.    
Toch konden Kurt Vile en zijn Violators de verwachtingen niet volledig inlossen die avond. Voor een stuk omdat die uitzonderlijk hooggespannen waren na zijn memorabel concert eerder dit jaar in de Ancienne Belgique. Maar nog meer omdat hun typerende nonchalante aanpak deze keer eerder in hun nadeel bleek te werken en er soms zelfs een licht vermoeide en slordige indruk van het viertal af straalde.
Het op minder dan jaar tot tijdloze uitgegroeide “Wakin On a Pretty Day” en “KV Crimes”, de eerste twee nummers van het jongste album, waren ook de openers van de set. Perfecte, puntgave popsongs kon je ze bezwaarlijk noemen, maar net zoals de mooiste rivieren meanderden ze breed uit om vlotjes naar de 10 minuten toe voort te kabbelen.
Een ons nog minder vlot in gehoor klinkend nummer zoals “Feel My Pain” uit de recent verschenen EP “It’s A Big World Out There (And I’m Scared)” klonk vervolgens als niet meer dan een tussendoortje. Maar merkwaardig genoeg bracht vanaf dan het veelvuldig teruggrijpen naar songs uit het prijsalbum zoals “Never Run Away” en “Snowflakes Are Dancing” nog weinig extra dynamiek of bezieling in de set. Alsof het goudklompjes betrof die vergaten te schitteren. Wel een schot in de roos was “Too hard”, maar het melancholische “Girl Called Alex” sleepte zich daarna helaas zielloos en tergend traag toe naar het eind van de set.

We zullen het maar op een minder dagje houden, en het is dit gezelschap dankzij een uitzonderlijke verrijking van onze platencollectie bij deze al lang vergeven onze verwachtingen niet volledig ingelost te hebben die avond.   

Net iets te laat gearriveerd om nog een deftig oordeel te kunnen vellen over Scout Niblett in het voorprogramma. Maar zelfs binnen dit korte tijdsbestek bleek het al vlug een waar voorrecht en genoegen om haar getormenteerde ziel rauw en ongepolijst over je uitgestort te krijgen. De songs uit haar nieuwe album “It’s Up To Emma” zinderden en bleven stevig aan de ribben kleven, net zoals PJ Harvey haar al eens voordeed in de begindagen . 

Neem gerust een kijkje naar de pics
Kurt Vile - http://www.musiczine.net/nl/index.php?option=com_datsogallery&Itemid=49&func=viewcategory&catid=4388
Scout Niblett -
http://www.musiczine.net/nl/index.php?option=com_datsogallery&Itemid=49&func=viewcategory&catid=4387

Organisatie: Botanique, Brussel  

Hoe verklaar je een uitverkochte grote zaal in de Ancienne Belgique voor een groep die je (jammer genoeg) nauwelijks hoort op de radio en amper drie jaar geleden nog nummertjes in elkaar zat te knutselen op een veel te klein slaapkamertje? Omdat, wat ze bij de NMBS over de stiptheid van hun treinen ook mogen beweren, kwaliteit gelukkig nog steeds komt bovendrijven in een oceaan van onvoorziene omstandigheden tiens.

Wat van bij het begin van de set opviel was hoe knap en ingenieus de songs van debuutalbum ‘If You Leave’ in elkaar staken. Ondanks hun prille bestaan leek het Britse Daughter er nu al in geslaagd om de gulden middenweg te vinden tussen kleppers als The National en The XX. Een compliment dat nochtans de doodstraf zou moeten verdienen voor wie er wildweg mee in het rond strooit. Afwisselend ingetogen, dan weer breed uitwaaiende, ijle gitaar soundscapes die de bedwelmende stem van frontvrouw Elena Tonra nooit nodeloos overstemden. De roffelende of stuwende ritmesectie die harmonieus aangevuld werd met subtiele synth akkoorden. En dit alles met een emotionele diepgang waarvoor in onze eigen contreien een geschikte voedingsbodem lijkt te ontbreken.
De band leek behoorlijk onder de indruk van de publieke belangstelling die bij momenten uitzinnig was. De frêle chanteuse kon haar gegiechel tussen de nummers door nauwelijks onderdrukken en excuseerde zich zelfs voor alweer een ‘depressed song’. En hoewel nummers als “Still”, “Smother” en “Winter” inderdaad behoorlijk melancholisch van inslag waren, nooit stond Daughter als een bende treurwilgen langzaam worteltje te schieten. De zinderende climax van publiekslieveling “Youth” was zo krachtig om de allerlaatste bladeren van de populieren te jagen.
Omdat ze blijkbaar niet meer songs in petto hadden bracht Daughter als bis nog een eigen versie van Daft Punk’s “Get Lucky”. Meteen de meest originele én geslaagde cover van het jaar wat ons betreft, waarin de zwoele, sexy discofunk van Nile Rodgers ingeruild werd voor een onderkoelde smeekbede op zwevende, apocalyptische postrock echo’s.

Begin dit jaar kwamen ze als veelbelovend jong talent al aan de deur piepen op het Eurosonic Festival in Groningen maar wat we die avond in Brussel zagen was een grandioze doortocht voor wellicht het grootste publiek in hun prille maar veelbelovende carrier.
Wij zijn alvast overtuigd, nu de rest van de wereld nog.

Zeker niet vrolijker klonk het Broken Twin in het voorprogramma. Spaarzame piano aanslagen en langzaam aanzwellende strijkers die onvermijdelijk deden denken aan dat populair groepje uit Ijsland vormden de niet al te bijster originele ruggengraat van dit duo afkomstig uit de bossen rond het Deense Aarhus. Op hun beste nummers evenaarde Broken Twin het treurigste van Portishead. Helaas waren die momenten te schaars om te blijven tot het eind van de set. In een ver ‘Duyster de setting moet deze ingetogen muziek zeker beter tot haar recht komen.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Veel zomersgeklede jongedames hadden zich vlak voor het podium geposteerd om een uurtje lang vrolijk heen en weer te wiebelen op de catchy, feelgood pop van San Cisco. “Wild Things”, Beach”, “Awkward”,… de herfst leek verder weg dan ooit telkens wanneer deze jonge Aussies met veel branie en zelfvertrouwen hun melodieuze snaren betokkelden zoals in de gouden jaren ’60. De drie heren vooraan zagen er ook bijlange niet slecht uit. Al deed de drumster met haar naïeve backing vocals haar uiterste best om de testosteron meter vooraan niet tilt te doen slaan.

Hoewel er geen link zou zijn tussen de groepsnaam en de Amerikaanse Westcoast stad San Francisco komt hun muzikale inspiratie wel degelijk vanuit die richting overgewaaid. Al kunnen we ons voorstellen dat er ook in Australië plekken moeten zijn met geen vuiltje aan de lucht en waar de muziek even luilekker klinkt. Niet dat San Cisco er kan van beschuldigd worden een retro band te zijn. Hun songs klonken wel degelijk fris en eigentijds. Denk aan Vampire Weekend maar met een grotere rock & roll vibe zoals bij The Vaccines.

Dit viertal was niet aan hun proefstuk toe in België. Zo was hun passage op Pukkelpop deze zomer voor velen in de propvolle Rotonde niet onopgemerkt voorbij gegaan. Waarom volgende lente niet opnieuw tijdens Les Nuits Botanique?

Organisatie: Botanique, Brussel

Jake Bugg, Passenger, Tom Odell, Ben Howard, Ed Sheeran,…  ze verrezen de voorbije maanden als paddenstoelen, de jonge Britse snaakjes die veel meisjesharten verwarmden met hun jeugdige, vlotjes meezingbare  folksongs.  En nu is daar ook King Krule… minstens even jong maar wel eentje van het weerbarstige, dwarse en gedesillusioneerde soort, wellicht met een iets langere houdbaarheidsdatum ook.

Hoewel hij er nog te jong uitziet om whisky te drinken haalt Archy Marshall, aka King Krule liever zijn mosterd bij Tom Waits dan bij Bob Dylan en andere folkies. Het publiek keek dan ook lichtjes verbijsterd toe wanneer zijn bariton boos om zich heen schopte op “Easy Easy” en “A Lizard State”, terwijl tienerfrustraties de vrije loop kregen op “Has This Hit?” en “Cementality”. Een scherp, getormenteerd contrast met zijn onschuldig, jeugdige Kevin De Bruyne look met hoogblonde haarsnit. En met de afwisselend elegante jachtige, ietwat jazzy ritmes van zijn drie kompanen op het podium. 
King Krule surfte die avond op een creatieve vloedgolf en plukte al volop songs uit de opvolger van het pas in augustus verschenen ‘6 Feet Beneath The Moon’, dat zowel in rock (Alex Turner) als hiphop (Frank Ocean) milieus geprezen werd. Bijzonder knap toch om als tiener al een authentieke en verfrissende stempel te drukken op  de Britse muziekscene.

De uitverkochte zaal gaf King Krule een bijzonder warm onthaal. Deze kid kan een grote king worden.

Organisatie: Botanique, Brussel

Wie nog nooit van Smith Westerns gehoord heeft denkt bij zo een naam eerder aan potige stoner/desert rock. Zeker als de langharige frontman in een ‘Parental Advisory Explicit Lyrics’ T-shirt en op zijn legerbottines het podium betreedt. Hoe lang zal het duren voor die eerste mokerriff de boel opensplijt?

Niets van dit alles die avond in de Botanique. Wie hun puike tweede album ‘Soft Will’ al op zak heeft wist dat dit viertal uit Chicago grossiert in catchy, zoetgevooisde popmelodieën. Met een licht melancholische eighties toets à la The Smiths en een vleugje sixties psychedelica van The Byrds.  Het deed hun op ronduit geweldige nummers als “Varsity”, “Best Friend” en “White Oath” ergens niet ver van The Shins uitkomen. Of beter nog van Teenage Fanclub, wat een fantastisch nostalgiegroepje was dat ook al weer.
Spilfiguur van de groep is ongetwijfeld gitarist/toetsenist Max Kakacek, die tijdens “XXIII” zelfs een bescheiden Pink Floyd instrumental in petto had.  Ook de rest van de set was opgebouwd rond nummers die nooit stadions zullen uitverkopen maar wel ideaal gedijen in een besloten setting zoals die van de Rotonde. Tussendoor viel geen woord over hun noodlottige Pukkelpop passage twee jaar geleden (de Chapiteau stortte in tijdens hun optreden). Het is maar beter zo.

Intens te koesteren indiepop groepje!

Organisatie: Botanique, Brussel

Les Nuits Botanique 2013 – Pale Grey – La Femme – Chvrches (koel en warm tegelijkertijd!)
Les Nuits Botanique 2013
Botanique (Orangerie)
Brussel

Van subtiele arrangementen voorziene popliedjes die een pak kleurrijker klonken dan de groepsnaam liet vermoeden. Pale Grey opereert in alle bescheidenheid en behaaglijkheid vanuit de Hoge Venen, maar merkwaardig genoeg maakte dit viertal het meest indruk met het nummer “Seaside”. Een fijne eerste kennismaking met een band die tijdens “Green” een heel nadrukkelijke doch vruchteloze poging ondernam om naar Grizzly Bear te lonken.  

Een door synthesizers aangevuurde energieke mix van surf, jachtige post punk en new wave, inclusief de gekke molenwiekende danspasjes die dit donkere decennium zo typeerden. De live show van het Franse collectief La Femme stoomde behoorlijk, maar begon door een gebrek aan variatie halverwege helaas ook te vervelen. Het eerste album ‘Psycho Tropical Berlin’ is onlangs pas verschenen en wat we daaruit te horen kregen was jachtige muziek die op het lijf geschreven lijkt van de hedendaagse jachtige mens.   

“Accessible electro-pop that's only just short of truly briljant”, schreef The Observer. Een Britse hype dus, zeker en vast, maar wel eentje die een stevige live indruk naliet bij haar eerste Belgische doortocht in een afgeladen Orangerie. Geflankeerd door twee licht bebaarde bouwvakkers uit de Glasgowse electro fabriek (die atypisch voor Schotten een afkeer voor Tennant’s Lager deelden) zong de kleine frontdame  Lauren Mayberry van Chvrches (zie pics homepag) zowaar de eighties iconen Cindy Lauper (waarschijnlijk), Kim Wilde en Madonna (zeker) naar huis. Het arme schaap had haar linkerpols gebroken, maar dat bleek geen enkel beletsel voor haar stem die genoeg had aan een slokje Spa Reine om ontwapenend te klinken.
Van opener “Recovery” over “Lies” tot afsluiter “The Mother We Share”… het waren stuk voor stuk retro futuristische schotten in de roos, opgebouwd rond weemoedige, koele synths waar we het desalniettemin erg warm van kregen.
Muziek die naar de toekomst reikt zonder haar wortels in het verleden te verloochenen en een pak toegankelijker klinkt dan Purity Ring of Grimes maar daarom niet minder ambitieus dan Robyn. Geen wonder dus dat Chvrches onlangs uitverkoren werd door niemand minder dan Depeche Mode om hun The Delta Machine Tour te openen.

Pics homepag: Met dank aan Bart Vander Sanden @ShootTheStage.com (http://www.indiestyle.be)

Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique 2013)

Les Nuits Botanique 2013 – Piano Club – Efterklang – Miles Kane (in bloedvorm!)
Les Nuits Botanique 2013
Botanique (Chapiteau)
Brussel

De sympathieke jongens van Piano Club, ontsproten ergens in de bloeiende Luikse muziekscene, leken nog niet helemaal van hun verbazing te zijn bekomen om de Chapiteau te mogen openen. Hun feelgood electro pop zonder veel franjes lag prettig in het gehoor en klonk op zijn beste momenten als New Order die het regenachtige Engeland ingeruild heeft voor de zonnige Caraïben. Een ganse set lang wisten ze echter nog niet te beklijven. Uitschieter: het Pet Shop Boys ‘camp’ liedje “Olivia”.  

Bij welke bands kun je er prat op gaan dat ze boeiender en beter worden naarmate hun discografie verder aandikt? Efterklang, het licht excentrieke, prettig gestoorde gezelschap uit Kopenhagen, behoort zeker tot die uitverkorenen. Aan bizarre vondsten opnieuw geen gebrek die avond. Halverwege de set toverden ze een kartonnen doos tevoorschijn waaruit banale geschenkjes uit München, hun vorige doortocht, rond gestrooid werden in het publiek. De gevoelige afsluiter “Alike” brachten de lefgozers zelfs zonder enige versterking in een volgepakte, rumoerige Chapiteau.    
Maar echt uniek was dat hun muziek op geen enkel moment moest onderdoen voor deze originaliteit, in tegendeel. Van “Apples” en “The Ghost” op het nieuwe, vierde album ‘Piramida’ ging een grandioze, klassieke schoonheid uit en ook “Sedna”, dat de eighties galm van Talk Talk overbrugde met de nineties tristesse van Tindersticks, sloeg niet alleen onszelf met verstomming.   

Eén van de grotere namen deze editie van Les Nuits Botanique was ongetwijfeld Miles Kane, (zie pics homepag) die de dertig nog lang niet gepasseerd is maar wel al meer dan veertig jaar Britse popmuziek (The Kinks, T-Rex, The Jam, Oasis, The Libertines,…) transpireerde vanonder zijn nauw, wit matrozenpakje. Deze Liverpudlian was vroeger een tijdje op de dool met zijn voormalige The Rascals, maar ontpopte zich als solo artiest tot een meer dan begenadigd songschrijver en rasperformer.
Die avond zat hij The Arctic Monkeys van zijn maatje Alex Turner alleszins erg dicht op de hielen zit. Een ultrastrakke ritmesectie hield de breed uitwaaiende gitaren op “Rearrange” nauw in het gelid, maar ook de nummers op het nog te verschijnen nieuwe album ‘Don’t Forget Who You Are’ klonken razend ambitieus en energiek. De minder seculiere gemeenschap had trouwens beter hun zonen en dochters binnen gehouden, want afsluiter “Come Closer” had een verpletterende uitwerking op ledematen en geslachtsdelen tot achteraan de tent. Miles Kane verkeerde overduidelijk in bloedvorm, hopelijk kan hij die nog een tijdje aanhouden tot aan de zomerfestivals.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/miles-kane-09-05-2013/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/efterklang-09-05-2013/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/piano-club-09-05-2013/

Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique 2013)

Les Nuits Botanique 2013 – Connan Mockasin – The Leisure Society – Wave Machines
Les Nuits Botanique 2013
Chapiteau
Brussel

Pas halverwege de set, meer bepaald vanaf het Beegees discofunk nummer “Keep The Lights On” kwam er in de tent aardig wat deining opzetten voor Wave Machines, een kwartet uit Liverpool dat niet aan haar proefstuk toe was op Les Nuits Botanique. Niet echt verwonderlijk, want de eerste helft bleek integraal gereserveerd te zijn voor de voorstelling van ‘Pollen’, het nieuwe album dat opvallend minder hitsig en geil klonk dan het debuut van intussen alweer drie jaar gelden. Live had Wave Machines de witte funk gelukkig nog steeds meer dan aardig in de vingers zitten. Wie, zelfs zonder één pint op, stil kon staan op “The Greatest Escape We Have Ever Made” had waarschijnlijk ergens een verlamming van zijn of haar zenuwstelsel opgelopen. Net iets te voorspellend werd afgesloten met “Punk Spirit”, in eigen land uitgegroeid tot bescheiden ‘national anthem’, maar die avond vooral illustrerend voor een muzikale stijlbreuk die we nog niet volledig verwerkt hebben.

Zanger Nick Hemming was duidelijk in zijn nopjes om voor de verandering pal tussen de symmetrische buxus haagjes in de tuin van de Botanique te mogen spelen. Vermoedelijk was zijn Brits geboortedorp op het platteland, waar niemand trouwens ooit al van gehoord, daar niet vreemd aan. En gelijk had hij, want de bucolische folk pop van zijn band The Leisure Society kwam er meer dan aardig tot zijn recht. Vrolijkheid en somberheid zaten perfect gedoseerd in de tijdloze songs die solliciteerden naar een podiumplaats in de Britse hedendaagse folk. Het nieuwe album ‘Alone Aboard The Ark’ is net uit en heeft de potentie om uit te groeien tot één van de betere albums van 2013. 

Eigenlijk zijn we nog steeds niet helemaal ontwaakt uit de roes waarin afsluiter Connan Mockasin (pics homepag) de Chapiteau onderdompelde.  Noch is het ons al volledig duidelijk wie of wat er precies tussen de onderbelichte nevelslierten te ontwaren viel. Want veel meer dan vage, in excentrieke klederdracht gehulde silhouetten die je ’s nachts liever niet alleen tussen de bosjes van de Kruidtuin tegen het lijf loopt kreeg je niet te zien.
Dit bizarre gezelschap uit Nieuw Zeeland, vermoedelijk uit een humusrijke streek waar de paddenstoelen nog niet voor massaconsumptie geteeld worden, slaagde er meesterlijk in om een uur lang een soort van bedwelmend parallel universum te creëren waarin alle muzikale conventies overboord gegooid werden. Galmende Cocteau Twins gitaren, dissonante pianoriedels en benepen, infantiele stemmetjes gaven aan de psychedelische parels “It’s Choade My Dear”, “Forever Dolphin Love” en “Faking Jazz Together” een donker, sinister randje alsof de duivel er mee gemoeid leek.     
Geen wonder dat het publiek van Les Nuits Botanique, altijd open minded voor een muzikaal avontuurtje, er amper genoeg van kon krijgen. Een absolute ontdekking!

Neem gerust een kijkje naar de pics (alle zalen!)
http://www.musiczine.net/nl/fotos/connan-mockasin-07-05-2013/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/the-leisure-society-07-05-2013/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/wave-machines-07-05-2013/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/soley-07-05-2013/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/rebekka-karijord-07-05-2013/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/kishi-bashi-07-05-2013/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/cave-painting-07-05-2013/

Organisatie: Botanique, Brussel (ikv les Nuits Botanique 2013)  

Les Nuits Botanique 2013: Valerie June - Oude wortels, jonge scheuten
Valerie June
Les Nuits Botanique 2013

Wat heeft Dan Auerbach van The Black Keys in hemelsnaam bezield om de rauwe bluesrocker “You Can’t Be Told” als producer uit te lenen in plaats van er “El Camino”, het internationale doorbreekalbum, nóg meer glans mee te geven? Wellicht de jeugdige, zuiderse charmes van Valerie June. Maar zeker ook vertrouwen in haar onmiskenbare talent waarmee ze de 20ste editie van Les Nuits Botanique mocht openen.   

Valerie June kreeg blues, folk, soul en gospel in haar thuiswieg Tennessee met de paplepel ingegoten, al vat ze deze traditionele invloeden zelf nog het liefst samen onder de noemer ‘organic moonshine roots music’.
Met volle overgave nam ze opener “Twined And Twisted” solo en akoestisch voor haar rekening, blind vertrouwend op haar meest dierbare instrument: een karakteristieke ‘Memphis voice’ die afwisselend krachtig en weemoedig klonk.
Wat eveneens indruk maakte: haar ontwapenende, van lange dreadlocks voorziene présence. Meer vrolijke hippie girl dan melancholische country madam, al moest het vrouwelijke geslacht tijdens “Somebody To Love” en “Workin’ Woman Blues” toch de nodige ontberingen en beproevingen doorstaan: “I ain’t fit to be a mother / I ain’t fit to be no wife yeah / I been workin’ like a man y’all / I’ve been workin’ all my life", klonk het veerkrachtig op dit laatste nummer.
Valerie June bekende tussen de songs door al vijf venten te hebben versleten, maar diep ongelukkig leek ze daar gelukkig niet te zijn door geworden. 
Het nieuwe album ‘Pushing Against A Stone’ verschijnt pas op 6 mei - haar entourage was gelukkig zo attent om naast de Rotonde al enkele exemplaren te koop aan te bieden - maar de heupwiegende soulpop liedjes “The Hour” en “Wanna Be On Your Mind” suggereerden nu al dat deze plaat wel eens vlotjes over de toonbank zou kunnen gaan. 

Stond hier een nieuwe Amy Winehouse op het podium? Meestal zat Valerie June met haar fraaie appelblauw zeegroene laarsjes (nog) net iets te stevig vastgezogen in het moeras rond de Mississippi rivier. Maar doorleefd, authentiek en traditioneel klonk het zeker, en is dat niet juist hetgeen waar veel mensen naar op zoek zijn in onzekere tijden?
Wie Valerie June helaas gemist heeft kan haar nogmaals aan het werk zien op 19 juli 2013 tijdens Gent Jazz Festival.

Pics homepag - Met dank aan Bart Vander Sanden (http://www.indiestyle.be)

Organisatie: Botanique, Brussel (ikv les Nuits Botanique 2013)