De Belgische doom/sludge/blackmetalband Patroness werd eerder dit jaar ten grave gedragen en kijk, daar is het vervolg al. Zanger Guy is met twee Patroness-kompanen Gorilla Tremors gestart, een powerpunkbandje.

Er staan al drie tracks op Bandcamp en die laten al horen waar het met Gorilla Tremors naartoe zal gaan. Het wordt iets in de richting van de rauwe, energieke garagepunkrock. Denk aan Zeke, Peter Pan Speedrock, The Mono Kids, MC5 en Misfits. Zonder filter, in your face.

“Monster” is het eerste nummer dat ze schreven, meteen al op de eerste repetitie. In de lyrics zitten – net als bij “Bloodsuckers Boogie” wat leuke verwijzingen naar B-horrorfilms. “Traffic Jam” gaat over verkeersopstoppingen waarin we allemaal wel eens bijna ons geduld verliezen.

Begin mei spelen ze in Antwerpen als support van The Spanks en Ravagers en eind mei staan ze nog eens in Antwerpen als support van Reverend Beat-Man (van The Monsters).
Eerder stonden ze al in Kortrijk als support van Gender Reveal Atomic Bomb en The Phobics.

Het lijkt erop dat deze punk-trein vertrokken is voor een lange rit.

Traffic Jam/Monster/Bloodsuckers Boogie
Gorilla Tremors

https://www.youtube.com/watch?v=8f_Oe7yR2PA

De Amerikaanse band Momma heeft hun nieuwe single “I Want You (Fever)” uitgebracht. Dit alt-rock anthem combineert meeslepende shoegaze-invloeden met inventieve melodieën. De nieuwe single volgt op “Ohio All The Time”, de ook al sterke single die vorig jaar uitkwam. Het is de voorbode van de aankomende langspeler ‘Welcome To My Blue Sky’ die we volgende maand al mogen verwachten. Deze band uit Brooklyn ging al op tournee met Weezer en wordt aan de andere kant van de oceaan beschouwd als ‘smoking hot’.
Deze single is dan ook super-aanstekelijk. Hij doet mij muzikaal meteen terugdenken aan 90’s-bands als Eden, Magnapop, Belly, Throwing Muses, Elastica en The Juliana Hatfield Tree. De song gaat over het overdenken van relaties. Over het bij iemand willen zijn die al een partner heeft of die nog niet klaar is voor een nieuwe relatie, terwijl er toch een zeker vertrouwen is dat die persoon ook bij jou wil zijn.
Mochten we nog steeds in de jaren ’90 leven, dan stond deze song zeker en vast in De Afrekening van Studio Brussel.

https://www.youtube.com/watch?v=WG0mAzP165o

Tom Kets (De Delvers) heeft een nieuwe speeltuin gevonden. Vriendjes die mogen meespelen, zijn Peter Verdonck (Wound Collector), Herwig Scheck (killthelogo, Peter Evrard), Vanessa Salamon (Contraband), Martine De Kok, Rafaël Mertens, Bart Van Aken (Arsenal) en Dries Emmerechts (De Delvers).
Met poëtische Nederlandstalige teksten over een mix van jazz, hiphop en rock gaat het bij Mistbank over oorlogen, klimaatproblemen, ego's aan de macht en sociale ongelijkheid. Mistbank wil een uniek geluid brengen dat resoneert en dat lijkt alvast te gaan lukken.

Met hun eerste single “Alarm! Alarm!”, drijvend op een rollende Madness-sax zet Mistbank een sfeer neer die zowel melancholisch als krachtig is, een muzikale nevel die perfect aansluit bij de tijdsgeest. Een beetje Arbeid Adelt! en Bange Konijnen in een update.

Dit is het soort mistbank die wij ’s nachts liever tegenkomen dan de echte. Om maar te zeggen: hier willen we meer van horen.

https://www.youtube.com/watch?v=utyzGUCOrjo

Argonaut is een nieuw project. Vanachter zijn Grieks-mythologische alter ego Argonaut vertelt songwriter Iason Passaris zijn verhalen. Zijn eerste EP heet ‘Rêveries’ en ‘A Last Date With Destiny’ is daar de eerste single van.
De EP is een bonte collectie indiefolk-nummers – soms groots, soms klein, soms somber, soms fijn – maar altijd vol dromerige melancholiek. Iason danst op de slappe koord tussen hoop en wanhoop. Hij onderzoekt in zijn songs de menselijke aard, met een flinke scheut cynisme. Mij doet het soms wat denken aan I Am Oak en Ben Howard, maar ook aan minder bekende goden als SJ Hoffman, Wim G, Kunos, Usi Es, Robin Block en Schön Schein.
Het schrijven en opnemen van deze EP was voor Iason een vorm van therapie tijdens een aanslepende burn-out. Op zijn spreekwoordelijke slaapkamer nam hij de nummers op en werkte hij digitaal samen met de Amerikaanse muzikanten Andrew Sommers (Drew A. Will) en Kevin Palmer (Velocity Of Tears), de Portugese producer Diogo Sarabando (Himalion) en Simon Reyners (Pelikaan, Lizzy). De Amerikanen en de Portugees ontmoette Iason via een online songwritingcursus.
De EP komt pas in mei uit, maar Iason werkt al aan een opvolger. Dat wordt een conceptalbum waarvoor hij samenwerkt met producer Ruben Lefever (Float Fall).

De band Rheinkaos werd in 2007 opgericht in Griekenland door gitarist Dimitrios en zanger Savaoth. Ze zochten naar een eigen blackmetalgeluid, met invloeden van avantgarde-pioniers als Dødheimsgard, Ulver en prog-legendes als Fates Warning. In 2008 brachten ze een demo uit met Gogo Melone van Luna Obscura en Elysia op zang uit en daarvoor kregen ze heel wat lovende
reviews.
In 2010 gingen ze met producer Vangelis Yalamas de studio in voor hun debuutalbum, maar de financiële middelen ontbraken om dat album af te werken. Rheinkaos ging even de koelkast in en Dimitrios verhuisde naar Nederland.
In 2015 vormde Dimitrios in Utrecht de nieuwe band Forests Alive, die voortbouwt op de sound van Rheinkaos, maar dan toegankelijker, als progressieve postrock. Maar in 2024 besliste het duo achter Rheinkaos om alsnog twee tracks van de opnames van 2010 te herwerken en in eigen beheer uit te bengen. De Rheinkaos-EP ‘All My Being Is A Dark Verse’ omvat de tracks “Beta Religion” en “The Commencement Fear” en bieden samen een speelduur van bijna 20 minuten.

Deze muziek krijgt het label atmospheric black metal, maar er zijn maar weinig aanknopingspunten met bijvoorbeeld een Wiegedood, Drudkh of Der Weg Einer Freiheit. De typische ratelende drums, ijle gitaren en ijzige vocalen van de black metal zijn er wel, maar relatief spaarzaam gedoseerd. De atmosferische stukken domineren in aandacht en tijd en zijn heel progressief en ook wel wat ‘cosmisch’ zoals dat de voorbije jaren plots heel populair geworden is. Blackmetal-puristen zullen vast hun neus ophalen voor deze EP, waarop je zelfs piano, synths en elektronische ritmes te horen krijgt. Voor de luisteraars die niet in genre-hokjes luisteren, is ‘All My Being Is A Dark Verse’ een aangename ontdekking met veel variatie met een voor het genre grote toegankelijkheidsfactor. Het progressieve en atmosferische domineert op de blackmetal-elementen en waarom ook niet.

Dit ligt lekker in het gehoor en smaakt naar meer. Misschien moet Rheinkaos dat debuutalbum dan toch maar eens volledig afwerken of herwerken.

https://www.youtube.com/watch?v=0WUxdrsiF44

Bob Mould heeft een nieuw album. Zijn vorige, ‘Blue Hearts’, verscheen in 2020, op het einde van de eerste ambtstermijn van Donald Trump. “Here We Go Crazy” komt uit bij het begin van Trump’s tweede termijn. Toeval? Misschien. Maar daar ligt misschien een deel van de verklaring voor de woede van Bob Mould op zijn 65^ste.

Bij ‘Blue Hearts’ was één van de conclusies dat Mould op zijn oude dag er niet bepaald milder op geworden is. De trefwoorden van de review van 2020 gelden net zo goed voor het nieuwe ‘Here We Go Crazy’: ingekookt gif, lyrics die de schijnheiligheid van de maatschappij aan flarden bijten. De voormalige frontman van Hüsker Dü en Sugar duwt nog steeds met veel enthousiasme op de plekken waar het al pijn doet, met een soundtrack van melodieuze hardcore zoals hij die al decennia met veel precisie op ons afvuurt.

Wij genieten het hardst als Ome Bob het gaspedaal diep induwt en de herinneringen aan Sugar opduiken, zoals op het furieuze “Neanderthal”, “Breathing Room”, “Hard To Get” of nog “Fur Mink Augurs”. Als hij de teugels viert en het ritme zakt krijgen de lyrics meer ruimte, maar daar zitten we als Mould-fan niet echt op te wachten. Het mag schuren en knarsen tot het pijn doet en we ons een beetje gek beginnen voelen.

In november komt Bob Mould naar Het Depot in Leuven.

https://www.youtube.com/watch?v=SWvEDGbdJ54

De Belgische metalband Dodengod heeft een nieuw album uit. ‘Heralds of a Dying Age’ is de opvolger van ‘Salvation’ uit 2018. Het nieuwe album was al een tijdje klaar, maar de nummers werden door de band zelf nog een herwerkt, voor de release bij Pest Records.
Met Pest Records uit Transylvanië/Roemenië heeft Dodengod een nieuw label. Hun vorige album verscheen bij het Britse Antitheus Productions, maar dat label kon de gemaakte beloftes niet waar maken. Pest Records lijkt betrouwbaarder.
Bij Dodengod als studioproject is er een toch wel ingrijpende verandering. Svn (ook van Thronum Vrondor, vroeger bij Impedigon en Fleshmould) en Yvs (vroeger bij Iconoclasm en Chalice) werken al decennia samen als duo. Dat deden ze al zo bij Ascend-ency eind jaren ’90, de voorloper van Dodengod. Voor het nieuwe album hebben ze drummer Barduk (vroeger bij Iconoclasm) er bij gehaald.
Met een ‘echte’ drummer erbij klinkt een studioproject toch meteen anders. Er bestaan genoeg heel degelijke computerprogramma’s om heel geloofwaardig drumpartijen mee op te nemen, maar die kunnen vaak toch niet tippen aan een drummer van vlees en bloed. Met de drummer erbij klinkt Dodengod een stuk organischer en krijg je als luisteraar nog meer het gevoel dat je naar een band aan het luisteren bent.
De sound van Dodengod verandert er ook voor een stuk door: minder industrial en misschien iets minder extreme metal. Eerder blistering deathmetal met hints van vooral black, al zitten er nog meer elementen van andere genres in. De venijnige ritmes ‘dragen’ ook meer de structuur van de tracks en duwen de agressieve gitaarpartijen en rauwe vocalen zo naar een nog hoger niveau. Een goed idee dus, om die derde man erbij te betrekken.
In de lyrics brengt Dodengod opnieuw een schatkist van dood en vernieling. Svn spuwt zijn zure gal over de maatschappij in het algemeen en politiek en religies in het bijzonder als een profeet die het einde van de wereld aankondigt. Goed dat aan dat element nog maar weinig veranderd is.

De beste tracks van het album zijn voor mij titeltrack “Heralds of a Dying Age”, de vooruitgeschoven single “The Grinder Feeds on Hate” en “No Distant Flame Ahead”. Maar het niveau ligt voor elke track hoog en er staan geen missers op. Over het nut van de instrumentale outro-track “In Death” (een beetje een vertraagde hartslag die er plots mee ophoudt) kan je bij pot en pint lang van gedachten wisselen, maar dan is dit feest van hel en verdoemenis eigenlijk al zo goed als afgelopen.

We hebben misschien lang moeten wachten op nieuw werk van Dodengod, maar daar krijg je wel kwaliteit voor in de plaats.

https://www.youtube.com/watch?v=e8gSZaj15_c

Kingfisher Sky plays Kate Bush - Justice for Kate
Kingfisher Sky

Eind vorig jaar bracht de Nederlandse progrockband Kingfisher Sky zijn nieuwe album ‘Feeding The Wolves’ uit, waar wij alle reviews heel enthousiast over waren. De (eerste) promotournee daarvan is afgelopen en de band speelt opnieuw enkele avonden hun al vaak bejubelde ‘Kate Bush-tribute’. Wij gingen naar zo’n Kate Bush-tribute luisteren in de PIT in Terneuzen, waar ze wel vaker tributebands op het podium zetten, telkens met perfect licht en geluid.

Tributes bestaan er in allerlei vormen en gradaties. Het verschil van Kingfisher Sky plays Kate Bush met sommige andere tributes is dat Kingfischer Sky ook gewoon een bestaande band met eigen nummers is, die af en toe eens een avond uitsluitend Kate Bush-nummers brengt.
Er zijn maar weinig (tribute)bands die Kate Bush-covers brengen, ook zelfs niet als ze maar één nummer van haar in ganse set zouden brengen. Kate zingt heel hoog en gebruikt ook nog eens haar stem op een specifieke manier die je niet zomaar kan kopiëren, zelfs als je een klassieke zangopleiding genoten hebt. Voor veel muziekliefhebbers staan of vallen de nummers van Kate Bush met de stem. Judith van Kingfisher Sky is één van de weinigen die die stem sterk benadert en die er ook zichtbaar plezier in heeft om dat repertoire te brengen.
Dat merk je al meteen bij het eerste nummer in de set van de avond. De band start met “Babooshka”, een heel bekend nummer dat het publiek van bij de start mee in het verhaal neemt. Judith’s eerste noten zijn misschien nog wat ‘shaky’ maar zodra ze opgewarmd is, wordt het voor het publiek duidelijk dat ze niet moeten twijfelen. Voor Kate Bush-fans wordt dit een aangename avond.

Kingfisher Sky heeft de set in twee helften verdeeld, met in de eerste helft vooral nummers die misschien niet superbekend zijn, maar die bij de oudere muziekliefhebbers wel een belletje van herkenning doen rinkelen. Leuk is bovendien dat Judith en drummer Ivar elkaar afwisselen in de praatjes bij de plaatjes. In een paar zinnen schetsen ze de inhoud van het nummer en de plaats ervan in de tijdsbalk van de Engelse zangeres. Ivar en bassist Nick verzorgen ook nog eens de backings. Celliste Maaike is er niet bij voor de Kate Bush-avond in Terneuzen. Ze herinneren er aan dat Kate Bush ook in haar lyrics een buitenbeentje was en ze gaan in op de rehabilitatie van Kate Bush dankzij de tv-serie ‘Stranger Things’, wat op de socials de hashtag ‘Justice for Kate’ opleverde.
Kingfisher Sky heeft de set met veel zorg en met veel variatie samengesteld, een goede mix tussen bekende en minder bekende nummers, veel variatie in tempo en het drama-gehalte, met kleine eigen toevoegingen en weglatingen en toch heel dicht tegen de originele nummers aanklevend. Net de aanpak waar veel mensen van houden. Op de eerste rijen in Terneuzen worden de bekendste nummers mee-gelipt of –gezongen en de band mag zich laven aan enthousiast applaus.
De leukste momenten in het eerste deel waren voor mij “The Kick Inside”, “James And The Cold Gun” en “The Man With The Child In His Eyes”.

In het tweede deel van de set wordt gestaag opgebouwd naar de finale met “Wuthering Heights”, “Running Up That Hill” en “Cloudbusting”. In dit tweede deel zit voorts het stevig rockende “Experiment IV” dat niemand van het publiek in Terneuzen al eerder gehoord heeft. In de toegift hadden een aantal mensen in het publiek gehoopt op een eigen nummer van Kingfisher Sky, eentje uit ‘Feeding The Wolves’ zou leuk geweest zijn, maar de band houdt zich netjes aan het tribute-concept en zet “The Big Sky” in.

Het doet deugd dat er nog steeds publiek bestaat voor de muziek van Kate Bush en Kingfisher Sky plays Kate Bush is een garantie voor een leuke avond met een band die talent op overschot heeft. We hopen deze Nederlandse band eens terug te zien met hun eigen repertoire.

Organisatie: PIT, Terneuzen

Cobra The Impaler - Massieve rots in de branding
Cobra The Impaler + X-Pozed
CC De Schakel (Schakelbox)

Cobra The Impaler is bezig aan een intensieve headliner-tournee doorheen Europa en de UK voor hun album ‘Karma Collision’ waarbij het al even geleden was dat ze op een Belgisch podium stonden, maar vorige vrijdag stonden ze gewoon in de Schakelbox in Waregem.

De support kwam van de lokale helden van X-Pozed, een metalcoreband die al sinds 2007 podia in vuur en vlam zet. In hun eerste run (tot ongeveer 2012, schat ik) stonden ze onder meer in de legendarische The Steeple in Waregem (als support van Caducity en Chalice) en deden ze een korte tournee door Ierland. Na een periode van afwezigheid zijn ze terug in de originele bezetting en met opnieuw een trouwe fanbase. In hun tweede run mochten ze al openen voor onder meer Congress en Schizophrenia en nu dus voor Cobra The Impaler.
Vorig jaar stond X-Pozed op Alcatraz Open Air in Kortrijk na het winnen van de ‘band battle’ (met 124 bands) van dat festival. Dat is het stadsbestuur van hun thuisstad Waregem niet ontgaan en daarom werd de band zopas nog gelauwerd als een soort van cultureel ambassadeur van Waregem. Hoeveel metalcorebands kunnen dat zeggen?
In Waregem waren de fans van X-Pozed op post, wat een bijna volle Schakelbox opleverde. Al na een paar nummers ontstond voor het podium een bescheiden moshpit en die zou aanhouden tot het einde van de set. X-Pozed-zanger Jeroen zag voor zijn vader in de zaal, wat uitzonderlijk is, en omdat papa Bernard ook nog eens jarig is, werd voor hem ‘Happy Birthday’ gezongen door een paar honderd mensen. Ook leuk: X-Pozed nam de clip voor “Back Down” op in de Schakelbox (zonder publiek) en om dan dat nummer live te kunnen brengen voor de fans, maakt op een manier de cirkel rond.
Prima metalcoreband. Alcatraz was waarschijnlijk nog niet het laatste hoogtepunt van X-Pozed.

Met ‘Karma Collision’ als opvolger van ‘Colossal Gods’ bevestigt Cobra The Impaler zijn status als opkomende kracht in de hedendaagse heavymetal. De band van Thijs De Cloedt (ex-Aborted) zorgt voor een muur van intens geluid met messcherpe riffs, kolossale grooves en een perfecte balans tussen screams en cleane vocals. Inzake genre zijn ze moeilijk in een vakje te stoppen, maar fans van Baroness, Mastodon en Red Fang hebben hier een lekkere brok aan.
Deze Belgische band heeft er zopas The Great Belgian Trendkill Tour (met Bark en Hippotraktor) opzitten en hun agenda staat heel goed gevuld voor de rest van het jaar.
Misschien heeft dat intensieve touren van de band er iets mee te maken, maar in Waregem trad Cobra The Impaler aan zonder bassist. Die zat ziek thuis. Natuurlijk merk je dat aan het geluid, maar de band putte uit die afwezigheid ook energie om er toch het beste van te maken en de fans niet teleur te stellen. Wat een topband is dit ook. Het vele touren heeft deze band naar een hoger niveau getild.
Zanger Manu stijgt boven zichzelf uit als performer. Nog meer dan uit zijn lyrics zijn zijn emoties af te lezen van zijn gezicht en houding. Hij draagt de performance van de band gedurende de hele set, zodat James, Thijs en Ace zich vooral kunnen concentreren op de muziek.
De set in Waregem bestaat in hoofdzaak uit tracks van ‘Karma Collision’, aangevuld met enkele tracks van ‘Colossal Gods’.
“Spirit of Lyssa” wordt opgedragen aan X-Pozed en “Shifting Sands” is de persoonlijke favoriet van Manu. Wij waren vooral – opnieuw – onder de indruk van de rauwe intensiteit van “Mountains”, “The Message” en “Blood Eye”.

Cobra The Impaler is aan het doorschuiven naar de hogere regionen van de Europese metal. Als deze bezetting bij elkaar blijft en de tijd krijgt om nog meer sterke albums uit te brengen, dan gaan we nog grootse dingen zien van deze Belgen.

Organisatie: CC De Schakel, Waregem

Maison Dieu is een Italiaans mystic doomrock-trio dat met ‘Herbacea’ een knappe EP uitgebracht heeft. Ze deden in januari nog een kleine tournee door Europa waarbij ze halt hielden in Ieper en Gent.
De band bestaat al een tijdje en toch is deze EP hun eerste release. De band wil in de releases songs bundelen die iets met elkaar gemeen hebben. Op ‘Herbacea’ zijn planten en kruiden de gemeenschappelijke noemer. En dat zijn heel onschuldige kruiden, niet de geestverruimende kruiden van de stonerbands dus. Wel planten als klimop, aronskelk, alruin (liefdesappel) en salie. Hoewel we de lyrics niet goed kunnen volgen, zijn dat wel allemaal planten waar best wel een leuk verhaal bij te verzinnen valt. Het is misschien geen klassiek thema, maar deze band doet er wel iets moois mee. In de lyrics van zangeres Ester zitten vaak mantra-achtige herhalingen die alles een extra mystiek chachet geven.
Muzikaal is mystic doom een treffende definitie. Stoner en psychedelica zijn nooit ver weg. Dit is niet het droeve of neerslachtige van heel wat andere doom. Wel zit er iets sjamaan-achtig in, zoals bij Heilung en Wardruna. Denk aan die bands en denk er dan nog wat andere bij, zoals een Witch Piss, (de eerste versie van) Splendidula, The Girl Who Cried Wolf, Katie Kruel, My Baby en Chelsea Wolfe.

Maison Dieu biedt een mooie gelaagde sound en vaak vroeg ik mij af hoe ze dit als trio voor elkaar krijgen, maar het zijn natuurlijk studio-opnames.
De beste track van de vier songs op de EP ‘Herbacea’ is “Mandragola”.
https://www.youtube.com/watch?v=jh0xPTyVhSs