Het Mechelse synthwave-icoon Enzo Kreft heeft een nieuwe digitale single uit. “Chains of Silence” is de eerste officiële track van het in het voorjaar van 2025 te verschijnen album ‘Dictator’.
“Chains of Silence” gaat over de onderdrukking van de vrije meningsuiting en de verstikkende controle van een dictatuur over communicatie. Je moet geen genie zijn om hier een sneer in te zien naar een Russische president, maar dezelfde gedachte en kritiek gaat net zo goed op voor andere regeringsleiders en andere dictaturen die een loopje nemen met de vrije meningsuiting.
Thematisch sluit deze nieuwe single naadloos aan op de thema’s van het album ‘Shelter’ uit 2023 en ook muzikaal ligt deze toptrack netjes in het verlengde van de albums ‘Control’, ‘Different World’ en ‘Shelter’; met knisperende, dansbare en catchy synthwave.
Naar goede traditie heeft Enzo Kreft alles zelf gecomponeerd en ingespeeld en ook de mix en de productie neemt hij voor zijn rekening. Het is mooi dat deze prima single ook eigen artwork kreeg.
‘Dictator’ wordt een album om naar uit te kijken. En in de aanloop daar naar toe, verwachten nog een paar singles die net zo sterk zijn als deze “Chains of Silence”.

https://enzokreft.bandcamp.com/track/chains-of-silence

De Belgische metalband Cobra The Impaler brengt op 31 mei zijn tweede album ‘Karma Collission’ uit bij Listenable Records.
De eerste single van dat album is voor “The Message”.
Cobra The Impaler kreeg in 2022 heel wat lovende reviews voor hun album ‘Colossal Gods’. Dat album bracht hen naar festivals als onder meer Alcatraz, Lokerse Feesten, Dynamo Metal Fest, Bloodstock, ArcTanGent, Summer Breeze, Brutal Assault, MetalDays, HellFest, Into The Grave en Helldorado, en naar tal van clubs in binnen- en buitenland.
Op “The Message” denkt de band na over de toestand van de maatschappij en de ellende die we momenteel ervaren. Het is een oproep om op te komen tegen alles wat verkeerd gaat op onze planeet. Deze thema’s vormen de rode draad doorheen het hele album. Ook muzikaal klinkt deze single heel militant en zit er zelfs in het ritme een zekere sense of urgency.

Cobra The Impaler staat deze zomer opnieuw op Alcatraz in Kortrijk. Eerst is er nog de releaseshow voor ‘Karma Collision’ op vrijdag 7 juni in de AB in Brussel. Daar worden ze vergezeld door Hippotraktor, die ook een nieuw album te vieren hebben.

https://www.youtube.com/watch?v=WTXRiERk9Ws

Open Podium Schakelbox, Waregem 2024 - Dick Diggler’, Het Nieuwe Normaal, Olav., Ampul - Vier nieuwe bands voor de leeuwen gegooid
Open Podium Schakelbox, Waregem 2024
CC De Schakel
Waregem
2024-04-05
Filip Van der Linden

De Schakelbox in Waregem gaf met de Open Podium-formule vier beginnende lokale bands de kans om op te treden met een volledige set en in de beste omstandigheden qua geluid en belichting. Beginnend ging daarbij van jong en onervaren tot doorwinterd aan een nieuwe start beginnen. Dat ze hiervoor geselecteerd werden, is voor de vier bands al een beloning op zich.
Musiczine trok op vrijdag 5 april naar De Schakelbox om eindelijk wat meer te horen van Dick Diggler’, een nieuwe postmetalband met een aantal bekende gezichten, en liet zich verrassen door de drie andere bands op de affiche.

Ampul is een tweekoppige Waregemse band met thuisbasis in JH Jakkedoe. Deze band wil experimentele rockmuziek maken die alle genres dekt en wil na een paar digitale releases binnenkort de eerste EP ‘Substance’ uitbrengen op de streamingplatformen. De drumpartijen lopen live mee op tape en door hun optreden missen ze de voetbalmatch van SV Zulte-Waregem tegen Patro Eisden, nauwelijks enkele tientallen meter verder in dezelfde buurt. Als morele steun hangt een rood-witte supporterssjaal over de versterkers.
Het zou makkelijk zijn om deze band af te serveren als ‘nog niet rijp genoeg’ voor het toch wel grote podium van de Schakelbox. Ja, ze stonden wat houterig en soms wat verloren op het podium. De bindteksten van zanger-gitarist Nicolas misten doel (net als Zulte-Waregem die avond) en bassist Robbe Lee heeft tijdens het concert niet veel meer gezien dan zijn eigen vier vingers die over de hals van zijn basgitaar gleden. Dat is misschien allemaal waar, maar wie daar doorheen kijkt en luistert, heeft bij Ampul een paar puike songs gehoord. Gehoord dat Nicolas heel vlot leuke akkoorden uit zijn afgeragde gitaren ramt en dat Robbe Lee strak als een metronoom stond bas stond te spelen.
Inzake genres gaat het echt alle kanten uit bij dit duo, van shoegaze naar stoner, van postpunk naar Britse 90’s indierock en fuzzy grunge. Niet elke song kon ons in Waregem overtuigen, maar wij hebben in het tweede, iets hardere deel van de set van Ampul genoten van “Bamboo”, “Luna Park”, “Clambake” en “Golden Goose”. Geef ze wat tijd en ruimte en ze komen er wel.

Ook de tweede band op het podium van de Schakelbox was een duo, maar nu met zang, bas en drum. Eerder zagen we reeds het bas/drum-duo Doodseskader in de Schakelbox, maar Olav. zit meer in de richting van Royal Blood en Death From Above 1979. Miste Ampul op het podium vooral maturiteit, dan is het net dat waar Olav. in uitblinkt. Dieter en Maarten stonden te spelen met het zelfvertrouwen van de grote dagen. Je had ook van bij de eerste noot door dat er iets aan het gebeuren was op het podium. En wat een songs. Dit duo laat zich niet beperken door de minimale bandbezetting (de drummer zingt ook nog eens backings en uitzonderlijk ook eens lead), maar vindt daar net zijn sterkte, door vette riffs en heel creatieve ritmes in een volle sound te persen.
Van hun set in Waregem wisten een aantal nummers ons makkelijker te overtuigen dan andere: “7 To 8”, “Trust In You”, “Last One Alive” en “Sin”. Olav. is nu al klaar voor nog grotere podia dan die van de Schakelbox.

Het Nieuwe Normaal brengt dit najaar een eerste EP uit. Ze delen drummer Maarten met Olav., wat weer wat tijd scheelde in de podiumwissel. Deze jongelui vergelijken zichzelf graag met tegendraadse acts met een groot popgevoel zoals The Breeders, Nirvana en Evil Superstars. Verwrongen riffs, stuwende bas en een drumwerk met een hoog octaangehalte worden afgewisseld met frisse melodieën en harmonieën.
De erfenis van de jaren ’90 klinkt zwaar door bij Het Nieuwe Normaal. Ze gebruiken dubbele, meestal harmonische zang, wat in hun betere grunge/indierock-nummers doet denken aan The Posies. Zanger Maxime zingt en speelt ook nog bas, terwijl Niels, de tweede leadvocal, enkel een microfoon heeft en bij het zingen naar alle hoeken van het podium kan lopen. Een paar keer gaat hij tussen het publiek staan om te zingen. Het is inzake podiumprésence en beleving niet gelijk verdeeld bij Het Nieuwe Normaal. De twee zangers en de drummer gaan helemaal los, terwijl de twee gitaristen als boekhouders stoïcijns hun noten staan te tellen.
De tracks van Het Nieuwe Normaal die ons in Waregem zijn bijgebleven zijn “Paint My Head Red” en “God Sized”. Ook hun cover van “On A Plain” van Nirvana kon op veel applaus rekenen bij het publiek.

Dick Diggler’ komt uit de regio Oudenaarde en brengt instrumentale post-metal. Met deze band ging de gemiddelde leeftijd van de bandleden op het podium een heel stuk omhoog. Het viertal heeft pakken ervaring in andere bands en andere genres. Met Dick Diggler’ schrijven ze een nieuw verhaal en beginnen ze vanaf nul. Vanwege hun bescheidenheid of omdat de nummers misschien nog niet helemaal in de vingers zitten, debuteren ze in kleine clubs. Hun concert in De Schakelbox is één van de uitzonderingen en een welkome kans om deze beloftevolle band te kunnen ontdekken in de perfecte omstandigheden inzake geluid en belichting.
Het concert van Dick Diggler’ was toch van een heel ander niveau dan de vorige bands, vooral inzake professionaliteit en maturiteit. In instrumentale postmetal is de sfeerzetting allesbepalend en dat doet dit viertal foutloos, geholpen door niet meer dan een rookkanon en een uitgekiende lichtshow. Ze spelen in hun songs met herhaling en opbouw en weten de intensiteit het hele concert hoog te houden. Behalve postmetal horen we ook nog wat stoner en doomy sludge en af en toe een versnelling en een hoog drumritme dat we nog niet eerder hoorden in postmetal. We denken spontaan aan Belgische collega’s als Turpentine Valley, Grand Aquila en Atomic Vulture.
Visueel is het gitarist Kenneth (die in één nummer ook een paar zinnen zegt) die voor heel wat toegevoegde waarde zorgt, met veel emotie, coole poses en veel contact zoeken met het publiek. Een beetje finetuning aan de livesound kan nog voor extra vuurwerk zorgen, bijvoorbeeld door in de rustpunten ook het drumvolume naar beneden te halen.
In de set herkennen we de tracks “Lolita” en “Liefde En Licht” die hier eerder een lovende review kregen en die live nog net iets anders klinken.
Liefde En Licht/Lolita EP (musiczine.net)
Andere tracks die we heel interessant vonden, waren “Sun Can Dance” en setafsluiter “Blue Diamond Cookies”. Dick Diggler’ wordt een band om in de gaten te houden.

Organisatie: CC De Schakel, Waregem

Dusk One is een nieuwe Belgische band die grossiert in progressieve sludge. Op hun in januari uitgebrachte EP ‘Dawn Zero’ staan relatief ‘oude’ opnames, maar heel binnenkort komen ze al met nieuw materiaal, hebben ze beloofd.
Eind 2021 ontstond het eerste idee voor Dusk One toen Antwerpenaar Michiel Jorissen (zang/gitaar) in een leeg huis zijn gitaar van de muur haalde en besloot opnieuw muziek te maken, toen nog puur voor het eigen plezier en zonder veel plannen. Al snel groeide er iets in de nummers en werden Alex Belli (URSA, CellarDoor) voor de opnames mix en master en producer Jan Viggria (The Guru Guru, Mantis, Heisa) bij dit project betrokken om de laatste hand te leggen aan de nummers. In de studio nam Michiel de bas, de gitaar en de zang voor zijn rekening en werd Niels Valkeniers van URSA ingeschakeld om de drums in te spelen. De opnames werden in 2022 afgerond.
Na twee singles eind vorig jaar is ‘Dawn Zero’ sinds enkele maanden als EP uitgebracht met bovenop de singles nog twee tracks. De EP laat brede invloeden horen: Deftones, Baroness, Deftones, Stake, Heisa, Kvelertak, Eleanora, Lost Baron, Darqo, …
De vier tracks zijn gebaseerd op de vier basiselementen. Elk nummer heeft daardoor een andere sfeer en bouwt op, van atmosferische shoegaze en progressieve rock tot sludgemetal.
De track van deze EP die op mij het meeste indruk maakte, is “Trial By Fire”. Ook “Makropolis II (Disintegrate)” zit heel degelijk in elkaar.
‘Dawn Zero’ is een sterk en beloftevol debuut.

https://www.youtube.com/watch?v=QaP_K5BRERw&list=OLAK5uy_kRyh62Xz5kCrFb5mGzqm8275o6jruFPkI

Sovjet War verzamelde eeuwige roem in de jaren ’80 in de Belgische postpunk-scene. In 2022 stond de band uit het Leuvense er plots terug, nog ongeveer in originele bezetting. En met het vinyl-album ‘Psychopuppets’ dat zich als scharnier aandiende tussen verleden en heden, met oude en nieuwe songs.
Nu is er de nieuwe EP ‘Suburbia’, met vijf tracks. Wat opvalt is de relatieve eenvoud van de opnames. Dit zijn gewoon vier bandleden in de studio. Geen overbodige toevoegingen, intro’s of arrangementen, maar heel pure, eerlijke composities en opnames. Enkel “Destination Zero” heeft een korte soundbyte als intro en wat vervormde stemmen aan het begin. En in die eenvoud valt op dat deze band een onmiskenbaar talent heeft voor puike lyrics en pakkende melodieën.
“Boring Morning” is een beetje drammerig, maar dat was zowat alle postpunk vroeger. “Destination Zero” is een update van die oude sound naar vandaag, met een lekker pompende bas en drum. Er komt ook een kekke gitaarsolo langs zoals we die al heel lang niet meer gehoord hebben. “In The Name Of Progress” is meer snelle punk dan postpunk, met een refrein dat je lekker mee kan brullen. Titeltrack ‘Suburbia’ klinkt in de eerste minuut een klein beetje gedateerd, in die zin dat jongere bands in het genre dit vandaag nooit zo zouden opnemen. Maar als band met zo veel verleden komen ze er wat mij betreft mee weg. Het heeft zelfs iets charmants dat ze zo ‘oldschool’ durven zijn en niet krampachtig de nieuwste trends proberen volgen. “The Sudden Blow” heeft een intro met een schurende gitaar en een pittig pogo-tempo. Dit nummer is wat rauw militant in de lyrics en dat was waarschijnlijk ook helemaal de bedoeling.
Zanger Rudy Berges had nog meer ideeën voor deze release, maar daar bestond weinig interesse voor bij de andere bandleden. Hij heeft daarvan acht nummers gebundeld in ‘One Prison, Many Doors’ van zijn zijproject Gutter Smell. Daar zaten volgens ons best nog wel een paar heel degelijke songs bij. Nu we gehoord hebben welke songs het wel gehaald hebben, is een besluit niet makkelijk. Aan de ene kant blijft de overtuiging dat Sovjet War maar een kleine stap had moeten zetten om van een prima EP naar prima full album te springen. Aan de andere kant is er ook de vaststelling dat de vijf songs van de EP (die we hier met een volledige bandbezetting te horen krijgen) op een full album waarschijnlijk ook de vijf beste van het album zouden geweest zijn …

https://www.youtube.com/watch?v=5jeWvejW3H8&list=OLAK5uy_ldWMn9ri6VaCgnBb_GitqWORGJ8xuDinw

Ted Russell Kamp is zopas begonnen aan zijn Europese tournee en dat deed hij in België en Nederland. Deze Amerikaanse countryrocker komt zijn nieuwe album ‘California Son’ voorstellen en voor de liefhebbers van het genre is dat altijd goed nieuws.
De Amerikaan is misschien niet de bekendste naam in de countryrock, maar hij behoort tot de zo goed als vast band van de bekendere Shooter Jennings. Hij leent zijn bas- en andere talenten ook al eens uit aan anderen. Hij staat bijvoorbeeld in de credits van het album ‘We Are Chaos’ van shockrocker Marilyn Manson. Net zo goed leende hij zijn talent aan Liam Finn, de zoon van Neil Finn, van Crowded House.
Op ‘California Son’ profileert Ted Russell Kamp zich als songschrijver en veelzijdig muzikant (gitaar, bas, percussie, dobro, zang, Hammond, …). Hij schreef de meeste lyrics en muziek, maar hij is wel zo eerlijk om de andere muzikanten en collega-zangers in de studio mee te erkennen als co-auteur.
Het album opent met twee songs met hitpotentieel: titeltrack “California Son” en “Hard To Hold” klinken bijzonder catchy en zonnig-vrolijk en hebben een leuk ritme. In de bluesballad “One Word At A Time” komt de stem van Kamp niet mooi tot zijn recht. “Ballad Of The Troubadour” is ook zo’n slepende bluesballad met flink wat melodrama, maar hier valt er minder te klagen over de vocale prestatie. Integendeel, hier horen we een echo van Tom Petty. Dezelfde poëtische kracht horen we op het doorleefde folky kampvuurlied “Firelight”.
Deze countryrocker heeft een talent voor catchy tunes met een steady tempo, zo blijkt nogmaals op “The Upside To The Downside”. “High Desert Fever” doet denken aan de hoogdagen van Dr Hook, al bleef die meestal ver weg van de huilende pedalsteel.
Als hij wat moeite doet, is Ted Russell Kamp een prima songwriter, maar vaak genoeg, zoals op “Miracle Mile”, stapelt hij ook gewoon de clichés op elkaar. Het blijft ten slotte toch country, toch? “Hangin’ On The Blues” had in hetzelfde bedje ziek kunnen zijn, maar hier redt hij zich met een bijzonder leuke baslijn als enige begeleiding, zodat de aandacht niet naar de dertien-in-een-dozijn lyrics gaat. Goede redding, maar het was close. Als hommage aan country-folk-legende Merle Haggard hadden de lyrics van deze song net iets meer vlees aan het been mogen hebben.
Ted maakt die halve misser goed met alweer een catchy en vrolijke rocker: “Roll Until The Sun Comes Up”. Met een ander stem-timbre had dit een prima single kunnen zijn voor een Chris Isaak. Albumafsluiter “Every Little Thing” is wat zwaarder op de hand en gaat windrichting Warren Zevon en Tom Petty. Über-Amerikaans, maar wel heel authentiek en doorleefd, met ook nog een leuke bijrol voor een orgeltje.

‘California Son’ is een heel divers en heel vaak een zonnig album. Genres ontmoeten elkaar en één man verbindt alles met zijn talent als zanger, songschrijver en gitarist. Heerlijk album.
Ted Russell Kamp staat op 14 november in CC Het Gasthuis in Aarschot.

Coutry/Roots
https://www.youtube.com/watch?v=VfmIWxP8Isk

Rockband Geraldines uit Mechelen speelde zijn eerste shows in 2013. De groep bracht - na enkele EP’s - in 2020 zijn eerste album uit: ’Never Worry Always Worry’. Dat album leverde goede recensies, airplay bij Studio Brussel en plaatsjes op in Spotify-playlists als Indie Goesting en New Music Friday.
Maar 2020 was ook het jaar van corona. De meeste shows werden geannuleerd en de nummers van het debuutalbum werden amper gespeeld op een podium. Na een paar schaarse festivalshows en met weinig voeling voor enkele recent gepende nummers, voelde de band in 2021 dat het op was. De stekker ging eruit en de bandleden focusten zich op andere dingen in het leven.
Maar de band definitief achterlaten lukte niet. Na heel wat gepalaver ontstond het idee voor ‘Real Dinges’. Dat is een anagram voor de bandnaam Geraldines, maar voor de band staat het vooral synoniem voor een nieuw elan, met als grootste voorwaarde dat de band vollédig zijn eigen ding zou doen. Zonder rekening te houden met tijdsdruk, studio’s, radiovriendelijkheid, gangbare songstructuren of andere remmingen.
De mooie songstructuren gingen eraan en ze sneden het vet van de nummers, tot alleen nog de essentie overbleef. ‘Real Dinges’ is volgens de band een indrukwekkend conceptalbum geworden met bijna twee dozijn uitgebeende creaties. Soms ruw en korter dan gangbaar is in het huidige streamingtijdperk, maar 100% authentiek. Het nieuwe album verschijnt dit najaar op vinyl en digitaal.
Nu lost Geraldines “Rather” en “Succumb” als digitale Spotify-singles. Dat zijn het derde en vierde nummer van het album. Beide klokken af op minder dan anderhalve minuut. De teksten gaan over de mooie en minder mooie dingen des levens, zoals liefde, de dood en verlies. Op hun luidst klinken Geraldines hier als een vrijpartij tussen Pixies en Sonic Youth. In hun kalmste momenten rammelen ze zoals slackerbands als Teenage Fanclub en Lemonheads dat in de jaren ’90 deden.
Deze twee nieuwe nummers zijn niet zo catchy als het reeds eerder uitgebrachte ‘Out’, maar de passie, de energie en de authenticiteit spatten er van af.
Op zaterdag 6 april speelt Geraldines de nummers van ‘Real Dinges’ een eerste keer live, bij LAB-T in Diest.

Jelle Denturck is de frontman van rockband DIRK.. Als Dressed Like Boys toont hij zich op single “Nando” van een heel andere kant. Ergens in het universum waar David Bowie, Jasper Steverlinck, Perfume Genius en Elton John samenkomen.
Dat deze pianoballad met gospelfinale niet past in het plaatje van DIRK., is wel voor iedereen duidelijk. Denturck zingt over de zoektocht naar zijn persoonlijke vrijheid, zijn homoseksualiteit en relatie, maar gaat ook lelijke thema’s als gaybashing niet uit de weg. Persoonlijker en breekbaarder wordt het niet. “Nando” is zijn liefdesverklaring aan zijn sweetheart Nand
Producer Bert Vliegen (Whispering Sons, Meltheads, DIRK., Teen Creeps, …) en mixer Tobie Speleman (The Haunted Youth, Brihang, J. Bernardt) wisten de juiste toon perfect te vatten. Ergens tussen “Perfect Day” van Lou Reed en “Man Made Paradise” van Freddie Mercury in.

Op deze debuutsingle volgt in het voorjaar van 2025 een debuutalbum.
https://www.youtube.com/watch?v=RpfYQ-klq-g

Pourquoi Pas is het alter ego van een jongeman uit Deinze. Sinds 2021 maakt hij springerige, vrolijke electropop die vooral bedoeld lijkt om een feestje op te bouwen. Met ‘Teleurgesteld’ wordt het net iets ernstiger en ook muzikaal zit hij hier op een iets ander pad, ondanks de pompende beats aan het begin. “Teleurgesteld” is een track van 6 minuten en die wordt elke minuut beter.
In het nummer haalt hij uit naar het soort mensen dat overal te laat komt en daarin bekent hij ook meteen zelf schuld. Het is nog altijd luchtig, een beetje grappig en een beetje naïef, maar minder dan op bijvoorbeeld “Alles Vergeten”, één van zijn vorige singles, over wakker worden met een black out na een veel te leuk feestje.
Muzikaal en met het Nederlands als taal doet dit wat denken aan Winston en Sige en nog meer aan Bazart, al mag deze jonge artiest nog wat groeien en misschien moet hij zijn team wat uitbreiden. Afhankelijk van de richting waarin hij doorgaat, kan hij uitkomen bij wat het vroegere Feliz deed of bij de treurende eurodance van Stippenlift. We houden het voor u in de gaten.
https://www.youtube.com/watch?v=O0kiSWluB5k

Spilar is een relatief nieuwe Vlaamse folkpopband. Hun debuutalbum ‘Stormweere’ uit 2020 leverde hen heel wat lovende recensies op en in 2022 was de band genomineerd voor een Folk Award. Alle bandleden zitten of zaten in nog wel meer bands of projecten.
Spilar staat voor geleende en eigen folky melodieën en geleende en eigen teksten. Met ook nog een dame die zingt (hier afgewisseld met mannelijke vocalen) verwacht je dan dat deze folkies in het spoor zitten van Kadril. Niets is minder waar. Hoewel ze vissen in dezelfde vijver, halen ze andere vissen boven uit de vijver. De toon is anders – niet alleen door de West-Vlaamse toets - en de nadruk ligt minder op het gebruik van de typische folkinstrumenten. Het is lichter, maar niet lichtvoetiger. Ergens hoor je ook dat dit een andere generatie is, die andere keuzes maakt. Interessante keuzes.
Hoe ze “Waltzing’s For Dreamers” van Richard Thompson hertalen tot “Verliefd En Verdwaald” is bijzonder sterk. Het op muziek zetten van een gedicht van Karel Top op “IJslandvaarder” is gedurfd en geslaagd. De cover van Wannes Van de Velde (“Rug Naar ’T Land”) is een logische keuze en “Duf Duf Duf” van Walter De Buck klinkt nog aanstekelijker dan het origineel.
De eigen teksten zijn zo mogelijk nog sterker. Dat moet ook wel als je niet uit de toon wil vallen tussen de geleende teksten. In de geleende lyrics vindt Spilar onderwerpen die ook vandaag nog relevant zijn, in de eigen lyrics brengen ze onverbloemd hun eigen visie. Zo gaat “Acht Soldaten” over immorele oorlogszuchtige wereldleiders, “T’Hope Vooruit” over de klimaatuidagingen en “Z.582” over verlies en hoop, met een gezonken vissersboot als metafoor. Het zijn die nummers die van ‘Vandaag En Alle Dagen’ een parel maken.
Ontdek Spilar op hun tournee door Vlaanderen of schaf hun album aan. De kans op een teleurstelling is bijzonder klein.

Folk/World
Vandaag En Alle Dagen
Spilar

https://www.youtube.com/watch?v=CWKoGVWWP6U