Swans - Niet voor gevoelige oortjes
Een Swans concert is zoals u weet geen onbezorgd wandelingetje in het park. Het is een harde noot om te kraken, het grenst aan het ontoegankelijke en terroriseert het gehoor, maar het is steeds een indrukwekkende belevenis, althans voor diegenen die wel wat gewoon zijn.
Vaste songstructuren zijn uit den boze bij Swans, en dat al zeker in een live gebeuren. De tracks treden ver buiten de grenzen van hun studioversies en fungeren eerder als een leidraad, een vertrekpunt van waaruit goeroe Michael Gira als een ware sjamaan zijn band dirigeert naar ongekende noise-oorden waar furie overloopt in chaos. Zo duurt de eerste song “The Beggar” ongeveer een uur (jawel, u leest het goed, een uur) en daarmee worden ons brein, oren en ziel danig op de proef gesteld. Dit is Swans in zijn meest extreme vorm, pijnlijk, hardvochtig, huiveringwekkend, experimenteel, hectisch en pokkenluid.
Opperhoofd Michael Gira is alomtegenwoordig in de mix, zijn vaak overstuurde vocals komen binnen als noodkreten. Gira zingt niet, hij declameert, briest en sneert. Zijn kompanen volgen hem met een demonische en repetitieve sound die immer beklijvend en hypnotiserend werkt.
Maar liefst twee een half uur duurt dit intens spektakel en dat in 5 bezwerende songs, voor zover je hier nog over songs kan spreken, het zijn eerder meedogenloze opussen die de rand van de waanzin opzoeken.
Dit was onze vierde live kennismaking met Swans en we zijn alweer een bijzondere ervaring rijker die zijn gelijke niet kent.
Neem gerust een kijkje naar de pics van hun set november 2023, Botanique, Brussel
https://www.musiczine.net/phocagallery/category/5626-swans-16-11-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Aéronef, Lille
Swans - Een elegant explorerende, declamerende, kakofonische hoogmis
De NYse avantgarde noise masters Swans van goeroe Michael Gira zijn uitgegroeid tot een los-vast, open kunstcollectief van getrouwen uit de Swans wereld . Opperswan Gira dirigeert en delegeert. Een kleine twee en half uur lang werden we verweven in een web van een elegant explorerende, declamerende, kakofonische hoogmis; een rijk geschakeerd klankenpalet, harmonieus tegendraads, met die kenmerkende galmende baritonzang, vindt elkaar in een huiverend, beeldrijk, filmisch concept …
Swans staat voor gecontroleerde chaos, een carrousel van melodie en ontsporing , een kakofonie, hectisch die bitterzoet, weerzinwekkend, genietbaar, hard(t) verscheurend klinkt, als intrigerend, meeslepend, spannend, dwingend, beklijvend, opwindend, energiek en explosief; alsof een sneeuwbal de helling naar beneden rolt, steeds groter wordt en ergens tegenaan botst …
De sound is repetitief, sober, opbouwend, breed, ondergaat allerlei tempowissels om dan rijkelijk in grandeur te stoppen.
Midden de jaren 90 waren ze iets toegankelijker, om dan terug vol gas alternatief er tegen aan te gaan, zeker sinds hun return in 2010. Avantgarde zondermeer, eigenzinnig origineel, een eigen universum. Een spel op uitputting werd het, al kunnen we zeggen dat de laatste twee ‘Leaving. Meaning’ en ‘The beggar’ wat meer ingehouden klinken, wat meer ruimte laten en soberder in de instrumentatie zijn, waarbij het semi-akoestische gitaarspel- en de kronkels wat meer doorgang krijgen.
Al 35 jaar is Swans een muzikaal buitenbeentje, een soort theatraal epos. Gira is de dirigent, hij begeleidt en leidt de anderen in deze unieke trip die je moet ondergaan; een ‘pain & suffering’, een evenwichtsoefening tussen subtiliteit, finesse en allerhande muzikale kronkels, effects, feedback en noise.
Een bezwerende totaalervaring van donkerte en licht, die sprookjesachtig als apocalyptisch is. We zitten in de stijl van Sunn O))), Amenra, The God Machine, Einstürzende Neubauten en Godspeed YBE. Ze gaan naar de oerkracht van geluid. De sound staat centraal, niet voor niks ben je voorbereid dat het combo speelt over de geluidsgrens om de intensiteit, beleven van het klankenbestand zo hard mogelijk te maken.
Het sextet richt de blik op elkaar. Het spel wordt beheerst door Gira. “The beggar”, titelsong , “The hanging man”, “Ebbing” en “The memorious”, we zitten dan halfweg de set (anderhalf uur), legden de klemtoon op een aanzwellende ritmiek en is een soort krachttoer, die onze trommelvliezen onder druk zet.
Daaropvolgend ervaren we wat meer muzikale rust, wat meer ambiente stukken door de sfeervollere aanpak, die weliswaar de spanning , dreiging ongemeend hoog houden, alsook de schoonheid van de sound onderstrepen, “Cathedrals of heaven”, “No more of this” en “Leaving.meaning” zelf. Muziek van uitersten dus , een catharsis …
Tot slot krijgen we een totaal nieuwtje, “Birthing”, wat stuk voor stuk tot stand komt tijdens deze tour, die alles te samen in één pot jamt, de afstemming op elkaar sterk maakt, stevig uit de bocht durft te gaan en hun muzikale noemer van elegant explorerende, declamerende, kakofonische hoogmis beaamt.
Bijna twee en half uur waren we in de speeltuin van het Swans combo, die net als wij evenveel speelplezier beleefden!
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5626-swans-16-11-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Botanique, Brussel
‘Leaving Meaning’ is het eerste album dat Michael Gira uitbrengt sinds hij de line-up ontbond zoals die bestond tussen 2010 en 2017. Net zoals in het voetbal wordt er nu geroteerd tussen muzikanten. Een soort van open kunstcollectief waarvan Gira nu meer dan ooit de leider/vaste waarde is. Hij deed een beroep op o.a. Kristof Kahn (die hem ook bijstond in ‘Angels of Light’), drummer Larry Mullins (hij speelde o.a. in de jaren ‘90 bij Iggy Pop en later bij The Stooges), bassist en keyboardspeler Yoyo Röhm en de muzikanten van The Necks.
Daarnaast kwamen nog een tiental muzikanten een bijdrage leveren. Dat leverde genoeg stof op om net zoals bij de voorganger “The Glowing Man” er een dubbelaar van uit te brengen.
Ook ditmaal is het weer een eigenzinnig doch boeiende plaat geworden. “Annaline” bijvoorbeeld klinkt muzikaal heel ijl terwijl de zang diepgaand en indringend is. Een beetje zoals Nick Cave op “Skeleton Tree” deed. “The Hanging Man” drijft op een groove die ergens uit de bluesrock lijkt te komen. De vocals zijn bij momenten theatraal, bezwerend en beeldend. Ik zie het live zo al voor mij.
Op “Amnesia” begeleidt hij zich met een akoestische gitaar om dan een aanzet te geven alsof hij de boel groots wil opengooien. Dat doet hij dan verrassend telkens niet. Schitterend.
“Leaving Meaning” gaat een beetje verder in deze richting. “Sunfucker” is een song van een dikke tien minuten die in het begin wat aan The Virgin Prunes doet denken. Halfweg lijkt de track zich in een vroeg Pixies-nummer te ontwikkelen. Het zou Gira niet zijn om dan de song nog eens een andere richting uit te sturen. Ook “The Nub” is een beetje gelijkaardig en bevat diepgaande vocals van Baby Dee. We klokken na een dik anderhalf uur af.
‘Leaving Meaning’ is een album dat eigenzinnig in elkaar steekt, een vreemde soundervaring biedt en mijlenver van de hedendaagse pop/rockcultuur afstaat. Dat is goed want zo ontdekken we hier een origineel universum waar je echtheid, rauwheid en diepgang in terugvindt.
Het album is eigenlijk al uit van eind vorig jaar, maar we wilden er toch jullie de aandacht op vestigen want het is alweer een schitterende plaat van Swans geworden of moeten we zeggen Gira en co?
Soms heeft een mens een duwtje nodig om zijn bucket list op tijd en stond wat in te korten. Neem nu bijvoorbeeld de New Yorkse cultband Swans: al jaren stond het gezelschap rond de avantgardistische noise guru Michael Gira op ons lijstje ‘must see bands’, maar het duurde uiteindelijk tot de aankondiging ‘final Belgian clubshow’ om ondergetekende over de streep te trekken. Aanleiding van dit alles is de vorig jaar op Gira’s eigen Young God label verschenen ‘The Glowing Man’, een fraaie dubbelaar die volgens de man zelf wel eens -sommige flauwe woordspelingen laat je gewoon niet liggen- de zwanenzang van Swans zou kunnen betekenen.
De Gentse Democrazy kreeg de eer om die bewuste laatste clubshow op vaderlandse bodem in goede banen te leiden, te beginnen bij het zoeken naar een gepaste lokatie. Het werd voor ons een maiden trip naar de Kompass Club, een voormalig fabriekspand op een boogscheut van de Ghelamco arena dat in no-time een begrip is geworden bij techno hipsters. Geen nood, het pand bleek polyvalent genoeg om ook een echte live band te huisvesten: de betonnen akoestiek, de schaarse verlichting en de kille beschimmelde muren vormden vanavond het gedroomde decor voor Gira en zijn vijf huurlingen om 2.5 (lees: twee en een half) uur lang onze pijngrens af te tasten. Toegegeven, we zijn wel wat gewend sinds Kyuss (Pukkelpop ’95) en My Bloody Valentine (Pukkelpop ‘09), maar het vriendelijke ‘Protect your ears’ advies van de organisatie sla je bij een band als Swans maar beter niet in de wind.
We treffen Gira vanavond in een goedgemutste bui. Het hoeft niet eens te verbazen dat de 63-jarige frontman zich onmiddellijk thuis bleek te voelen in de industriële kaalheid van de Kompass Club. De ranke Amerikaan zag er door zijn lange platgestreken grijze haren en wazige blik op oneindig overigens een beetje uit als het soort zonderlinge pervert die je liever niet ziet opduiken aan de schoolpoort van zoon- of dochterlief. Het droeg allemaal bij tot de gespannen en bijwijlen ronduit beangstigende sfeer die in de lucht hing toen opener “The Knot” tergend traag en meesterlijk subtiel werd ingezet. Wat begon met een eenzame regendruppel en een zuchtje wind eindigde in een alles en iedereen verpletterende tsunami van dissonante noise en monumentale sludge. Fans van Godspeed You! Black Emperor en Pelican hadden hier ongetwijfeld een ferme kluif aan, maar dan met dit verschil dat Swans aritmisch, amelodieus én abnormaal luid uit de hoek kwam.
Gira kan je dan wel bezwaarlijk een uitzonderlijke zanger noemen -elke boeddhistische monnik kan immers even klaaglijk mediteren als de goddeloze Amerikaan-, de man heeft wél de juiste papieren als het op dirigeren aan komt. Met subtiele vingerbewegingen, een halve armslag of een vurige blik laat hij zijn stormtroepen keer op keer ver boven zich uit stijgen. Alleen de rol van lap-steel maestro Christoph Hahn in dat orkest leek ons niet geheel duidelijk. Met een instrument dat het moet hebben van subtiliteit, kwam de man nooit echt in het stuk voor, in tegenstelling tot de dodelijk efficiënte mokerslagen van Phil Puleo, de kosmische ambient drone synth van nieuwkomer Paul Wallfisch, de brutale stormram bas van Christopher Pravdica en de Stoïcijnse gitaaruithalen van Swans-van-het-eerste-uur Norman Westberg.
We zijn een klein uur ver in de set en er staat ... euh reeds één nummer op de teller. Toch slaat de verveling nooit toe: Swans live heeft immers veel weg van één langgerekte hypnose trip waar tijdsbesef tot louter een banaliteit wordt gedegradeerd. Ook opvallend is dat jong en oud schouder aan schouder de trance ondergaan. Sinds het eerste Swans wapenfeit ‘Filth’ uit ’83 lijkt Gira dus elke daaropvolgende generatie aan te spreken, zelfs al beperkt de huidige tour zich in essentie tot materiaal uit de jongste twee albums en een handvol onuitgebrachte songs. Wij zijn vooral fan van de meest recente worp ‘The Glowing Man’, waaruit “Cloud Of Forgetting” en “Cloud of Unknowing” worden geplukt. De pastorale neofolk die zo sterk primeert op die plaat is live weliswaar ver te zoeken. In de Kompass Club is immers enkel plaats voor een elektrische storm waarbij de decibels erg kwistig in het rond worden gestrooid. Het titelnummer van het jongste Swans opus vormt de apocalyptische afsluiter waarbij de groep nogmaals bewijst heer en meester te zijn in hard-zacht contrasten.
Zes nummers in 150 minuten: de eindbalans klinkt saai en langdradig maar het tegendeel is waar. Opper-sjamaan Gira en zijn gedwee in de pas lopend gevolg namen op niets minder dan indrukwekkende manier (voorlopig) afscheid van de Belgische clubscene. Voor wie nog plaats heeft op zijn of haar bucket list is er nog een laatste herkansing: boek eind mei een weekendje Zottegem en doe er maar meteen een ticket voor het Dunk! festival bij.
Organisatie: Democrazy, Gent
De NYse avantgarde noisemasters Swans van goeroe Michael Gira zijn herrezen in 2009 en vonden duidelijk een tweede adem. Een nieuw avontuur werd opgestart, die een fysieke, spirituele ervaring vormen in vier platen, ‘My father will guide me up a rope in the sky’, ‘The seer’, ‘To be kind’ en het onlangs verschenen ‘The glowing man’ , die in deze redelijk stabiele bezetting een mooi slotstuk is .
Met twee zijn ze nog van de originele bezetting , Norman Westberg (gitarist van het eerste uur) en Gira dus . Ze vonden elkaar terug en samen met vier à vijf andere leden zien we een ontketende band met een stootkracht als in de eerste jaren.
Het is muziek van uitersten, een catharsis, die meesterlijk destructief klinkt en van een intense schoonheid is . Het materiaal heeft een confronterend, ongemakkelijk, huiverend karakter door de dwingende , slepende en repetitieve ritmes.
Dit is terug een dubbelaar , met opnames van 12, 21, 25, 29 minuten zelfs , een hypnotiserende kracht in steeds langere, steeds meer uitdijende , steeds meer dwingende nummers , een evenwichtsoefening tussen subtiliteit, finesse en effects , noise . Het is een totaal concept waar je van de ene in de andere intense ervaring en beleving wordt gedropt onder die bariton preek, zang van Gira ; vrouwelijke backing vocals worden toegevoegd .
Het is een trein die op gang komt , steeds sneller gaat, of al meteen een snelle vaart heeft , niet meer kan stoppen en uit de bocht dreigt te gaan of gaat .
Gira is de dirigent , hij begeleidt, leidt de anderen in deze unieke trip die je moet ondergaan; ‘een pain & suffering’ die de plaat en elk optreden tot grootse hoogtes doet stijgen en iets unieks maakt in de stijl van Sunn O))) en Einstürzende Neubauten. Ze gaan naar de oerkracht van geluid.
De sound staat centraal . in het eerste deel overtuigen ze met “Cloud of unknowing” . Ze komen nog sterker voor de dag in deel II , feller, verbetener , snediger qua opbouw en intensiteit. De titelsong is hier het hoogtepunt.
Swans staat voor gecontroleerde chaos , een carrousel van melodie en ontsporing , een kakafonie , hectisch , gestructureerd , die bitterzoet, bezwerend , weerzinwekkend , hard(t) verscheurend; intrigerend , spannend, beklijvend, opwindend, energiek en explosief klinkt . Een spel op uitputting . Al dertig jaar een buitenbeentje . Benieuwd wat de toekomst nu zal brengen ...
Al sinds hun comeback in 2010 zijn wij verknocht aan de onheilspellende muziek van Swans. De vier platen de ze sindsdien gemaakt hebben koesteren wij als waren het onze eigen bastaardkinderen. We zorgen er netjes voor dat die schijfjes geen streepje zonlicht krijgen, want dat kunnen die dingen geenszins verdragen. De laatste in de rij, het recente almachtige album ‘The Glowing Man’, is alweer bovenaards imposant en zuigt ons met zijn onweerstaanbare oerkracht richting le Grand Mix in Tourcoing.
Wij hebben de unieke belevenis van een Swans concert al eens eerder meegemaakt. Wetende wat ons te wachten staat halen we dus op voorhand onze kop leeg, zetten we onze geest ruim open en pluggen we de oordoppen krachtig tegen onze trommelvliezen.
Swans lappen immers alle wetten van de conventionele muziek aan hun laars, ze tasten de grenzen van de toegankelijkheid af en gaan er vervolgens ver over. Ook voor de decibelmeter hebben ze weinig of geen respect, ze spelen verschroeiend luid, snijden dwars door de betonnen muren van le Grand Mix en verpulveren alles wat ze op hun weg tegenkomen.
De muziek van Swans is iets wat je moet ondergaan, je moet het beleven en voelen tot in de toppen van je kleinste tenen. Bij Swans gaat het er niet om hun publiek te entertainen, wel om het hard te beroeren en te pijnigen, om het murw te slaan met apocalyptische rock, verzengende noise en ontspoorde mokerslagen van songs die van geen ophouden weten. Fans van Kings Of Leon krijgen bij een concert van dit kaliber gegarandeerd een beroerte, Foo Fighters aanhangers zetten het na een halve song al op een lopen en Coldplay adepten overleven dit gewoon niet.
Swans, dat is Pink Floyd die onverbiddelijk naar de voorste loopgraven van WOI wordt gestuurd om daar ondraaglijke doodsangsten te doorstaan terwijl alle landmijnen tegelijkertijd voor hun neus ontploffen. Het is Sonic Youth die, aangelengd met de meest verschrikkelijke explosieven, als een Syrische vaatbom op Aleppo wordt gedropt. Swans klinken als een waanzinnige versie van Crazy Horse die een dodelijke mengeling van cyanide en gifgas hebben opgesnoven, of als The Birthday Party die door een kudde op hol geslagen bizons worden opgejaagd.
Opperhoofd Michael Gira neemt ruimschoots de tijd om zijn muzikanten geregeld naar ongekende oorden te dirigeren, hij laat het boeltje vaak languit ontsporen om het dan geleidelijk aan terug op de rails te krijgen, maar niet voordat dat hij die rails eerst eigenhandig van plaats heeft verwisseld. Songstructuren worden vaak ondersteboven en binnenstebuiten gekeerd, songs lijken eindeloos naar een climax toe te werken tot ze plotsklaps bruusk met een sloophamer worden opengereten. En dan start de opbouw telkens helemaal opnieuw nadat Gira middels een resem sjamanistische gebaren zijn gevolg op een nieuw spoor heeft gezet. Elke track leidt een leven op zich, Swans weten zelf nog niet bij de aanvang waar de song naartoe gaat, laat staan het publiek, maar de avontuurlijke trip is er één om volledig in op te gaan.
De Swans-pletwals houdt zo twee en een half uur aan, hard en meedogenloos, amper vijf songs in een tijdsspanne waarin The Ramones er 75 zouden doorgejaagd hebben.
Dit Swans concert is wederom een unieke ervaring die zijn gelijke niet kent. Michael Gira is de ongekroonde koning van de underground, moge hij dat nog lang blijven en tegen alle windrichtingen in zijn eigen buitengewone zin doen.
Organisatie: Grand Mix, Tourcoing
Swans – Al dertig jaar een buitenbeentje!
Swans en Anna Von Hausswolff
Botanique (Orangerie)
Brussel
2016-10-06
Johan Meurisse
De NYse avantgarde noisemasters Swans van goeroe Michael Gira zijn herrezen in 2009 en vonden duidelijk een tweede adem. Een nieuw avontuur werd opgestart, die een fysieke, spirituele ervaring vormden in vier platen, ‘My father will guide me up a rope in the sky’, ‘The seer’, ‘To be kind’ en het onlangs verschenen ‘The glowing’ , die in deze redelijk stabiele bezetting een mooi slotstuk is .
Met twee zijn ze nog van de originele bezetting , Norman Westberg (gitarist van het eerste uur) en Gira dus . Ze vonden elkaar terug en samen met vier à vijf andere leden zien we een ontketende band met een stootkracht als in de eerste jaren.
We waren op de afspraak bij elke nieuwe plaat. Het is muziek van uitersten, een catharsis, die meesterlijk destructief klinkt en van een intense schoonheid is . Het materiaal heeft een confronterend, ongemakkelijk, huiverend karakter door de dwingende , slepende en repetitieve ritmes.
Op de nieuwe plaat en in de huidige set kunnen we zelfs zeggen dat we middenin meer ‘songstructuur’ hoorden , een begin en een eind . Nog meer, het tweede deel van hun 2 ½ u durende set klonk redelijk toegankelijk met een groovy ritmiek die een heupwieg en danspas afdwong .
Gira’s muzikale opvattingen werden in lange en steeds meer uitdijende en dwingende aanpak gestopt , een evenwichtsoefening tussen subtiliteit, finesse en effects , noise in hun sound . Het is een totaal concept met materiaal van 12, 20, 25, 30 minuten, waar je van de ene in de andere ervaring en beleving wordt gedropt onder die bariton preek, zang van Gira . Een trein die op gang komt , steeds sneller gaat, of al meteen een snelle vaart heeft , niet meer kan stoppen en uit de bocht dreigt te gaan of gaat, zeker als “The knot” , “Cloud of unknowing” en “The glowing” worden opgerakeld …
Gira is de dirigent , hij begeleidt, leidt de anderen in deze unieke trip die je moet ondergaan; ‘een pain & suffering’ die elk optreden tot grootse hoogtes doet stijgen en iets unieks maakt in de stijl van Sunn O))) en Einstürzende Neubauten. Ze gaan naar de oerkracht van geluid. De sound staat centraal , niet voor niks ben je voorbereid dat het combo speelt tot 114 db om de intensiteit , beleven van het klankenbestand hard te maken .
Swans staat voor gecontroleerde chaos , een carrousel van melodie en ontsporing , een kakafonie , hectisch , gestructureerd , die bitterzoet, bezwerend , weerzinwekkend , hard(t) verscheurend; intrigerend , spannend, beklijvend, opwindend, energiek en explosief klinkt . Een spel op uitputting . Al dertig jaar een buitenbeentje . Benieuwd wat de toekomst nu zal brengen …
Op tour met Swans is de Zweedse Anna Von Hausswolff , ook geen onbekende die uithouding vooropstelt in haar materiaal, dat het midden houdt tussen huivering en schoonheid . Een filmische sound tussen verdwaalde tochten in grotten en het genietbare van poollandschappen, tussen Philip Glass’ ‘Koyaanisqatsi’ uit vervlogen tijden en de ‘Walking Dead’ soundtrack , waarover heen haar ijzige , dreigende zang sluimert , een bosnimf met rood doorlopen, indringende ogen . De tunes klonken subtiel , snedig , scherp als ontspoord …
De grondvesten van de Bota daverden na zo’n avondje … Maar alles staat er nog hoor!
Organisatie: Botanique , Brussel
Er zijn zo van die bands die nooit echt bovengronds komen, die in alle omstandigheden hun eigenheid behouden en steeds hun eigen dwarse ding doen, maakt niet uit of de mensen hun platen kopen of niet. Swans is zo een band die al jaren in de underground vertoeft, het daar helemaal naar zijn zin heeft, en inmiddels al een enorme cultstatus heeft verworven. Wereldwijd zijn er zonderlinge vleermuizen die de volledige collectie van Swans in hun kast hebben staan, ook in België leken er volgelingen genoeg te zijn om de AB quasi vol te laten lopen voor de pikdonkere Swans hoogmis.
U kwam maar beter op tijd, want reeds om 20.15 hr. begon Swans aan een bezweringsronde die bijna twee en een half uur zou duren, en dit in amper zes songs. Zes lange brokken onheil, noise, dreiging, donder, overstuurde gitaren, drone geluiden, diepe bassen en bezeten vocals. Kortom, Swans op zijn best, een band die met niets of niemand te vergelijken is, wegens nog krankzinniger dan het smerigste van Grinderman, Einsturzende Neubauten, Sonic Youth, Birthday Party en Foetus.
Uit deze imposante avond halen we gewoon geen hoogtepunten, dit was een monumentale totaalbeleving die we moesten ondergaan en waar we niet heelhuids uitkwamen, een ontzagwekkende hoogmis voor allerlei gespuis die zich niet graag aan het daglicht blootstelt. Wie niet vertrouwd was met Swans’ donkere, onheilspellende en meedogenloze muziek was hier waarschijnlijk al na tien minuten in paniek de zaal uitgerend, doch alle aanwezigen waren doorleefde Swans adepten die uit Michael Gira’s handen aten, die openstonden voor zoveel hemels lawaai, die zich lieten verzwelgen in die verslavende sound en die Swans adoreerden in alles wat ze deden.
En Swans gaf veel terug, de band speelde woest en bezeten, ging de strijd aan met al hun demonen en kleurde meer buiten de lijnen dan er binnen. Michael Gira zette geregeld zijn gitaar aan de kant om zich te bezondigen aan een soort indianendans om zo het sjamanistische karakter van de set nog wat kracht bij te zetten. Swans scheurden hun songs open en lieten ze bloeden tot in het oneindige, tot boven de pijngrens en terug. Striemende noise ging over in onheilspellende post-rock of gitzwarte blues, maar dan de blues die in stukken werd gereten en met een voorhamer en roeste klinknagels terug in elkaar gezet. Wij lieten ons hier zo onverbiddelijk en hardvochtig in meegaan dat wanneer u ons met een loden staaf op de kop zou hebben geslagen, we het nog niet eens gevoeld hadden.
Na twee en een half uur van het meest indrukwekkende kabaal volgde vanuit de zaal een minutenlang hartstochtelijk applaus. Toen wisten wij dat iedereen -maar dan ook iedereen- dit even straf, majestueus en overweldigend vond als wij.
Dit was onze eerste live kennismaking met Swans, wij waren compleet overdonderd, we hadden zopas de perfecte soundtrack bij de ondergang van de wereld meegemaakt. Een unieke, haast bovennatuurlijke ervaring.
Als toemaatje kregen we op de terugweg nog een onverwacht gevolg op deze apocalyptische avond. Op de E40 was een vrachtwagen zijn lading slachtafval verloren. Bijzondere ervaring, zo na een avondje moordende Swans-waanzin tussen de rottende kadavers en de stinkende beuling terug naar huis rijden. Perfect timing.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/swans-25-09-2014/
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Swans, het geesteskind van donkere ziel Michael Gira, is altijd actief geweest in de lugubere spelonken van de eighties en nineties underground. De band maakte een pak vervaarlijke albums die weinig daglicht konden verdragen maar die langs een kluwen van donkere steegjes hun weg vonden naar een schare trouwe fans, waar ze in de platenkast een bevoorrecht plaatsje kregen naast The Birthday Party, Psychic TV, Foetus, Joy Division, Einsturzende Neubauten en Throbbing Gristle.
Met als laatste wapenfeit ‘Soundtracks for the blind’ leek in 1996 het doek te zijn gevallen over Swans, tot de band na een winsterslaap van maar liefst 14 jaar plots terug uit het niets opdook met het almachtige ‘My father will guide me a rope to the sky’. Twee jaar later volgde een zowaar nog indrukwekkender opus, de huiveringwekkende dubbelaar ‘The Seer’, een monumentale brok onheil waar we nog altijd niet echt van bekomen zijn.
Amper twee jaar na het kolossale ‘The Seer’ heeft Michael Gira alweer een imminent werkstuk gemaakt. ‘To Be Kind’, opnieuw een forse dubbelaar, is wederom twee uren beproeving, woede, razernij, onrust, hartzeer, claustrofobie, angst, bloed en smart.
Swans doen er lang genoeg over om hun beklemmende , bezwerende en verzwelgende sound volledig tot ontplooiing te laten komen, maar langdradig wordt het nergens. Integendeel, hoe langer het duurt, hoe meer beklijvend het wordt. Het repetitieve karakter, de duistere teneur, de langzaam sluimerende calvarietocht naar een climax, dat zijn de dingen die deze 10 songs zo intrigerend maken. De zwaarste brok “Bring the sun/ Toussaint l’ouverture” duurt maar liefst 34 minuten en houdt ons gans die tijd in een onverstoorde wurggreep. Dit is geen song meer, dit is een griezelfilm zonder beelden, de apocalyps nabij.
‘To Be Kind’ is geen gemakkelijke of comfortabele plaat, het markante album vergt serieus wat inzet en toewijding van zijn luisteraars. De songs nemen hun tijd om hun slachtoffers langzaam op te slorpen. Die slachtoffers, dat zijn wij, en masochisten als we zijn, we laten ons maar al te graag kopje onder gaan in Michael Gira’s gitzwarte zwanenmeer. Het is geen plezierreisje, wel een unieke ervaring, een ijzingwekkend avontuur, beangstigend maar intens.
Dit imposante werkstuk dient niet bepaald om uw zomerse barbecue feestjes mee op te vrolijken, bij Swans slibt de hemel immers helemaal dicht met inktzwarte onweerswolken, maar het is misschien wel de ultieme soundtrack van het einde van de wereld.
Live kan u dit ondergaan op 25/09 in de AB. Laat uw fleurig hemdje maar in de kast liggen.
De NYse avantgarde noisemasters Swans van goeroe Michael Gira hebben duidelijk hun tweede adem gevonden; in 2009 opnieuw begonnen , in die zin dat Norman Westberg (gitarist van het eerste uur) en Gira elkaar terug vonden, en met drie andere bandleden in een nieuw avontuur stapten . ‘My father will guide me up a rope to the sky’ van een paar jaar terug , blies Swans nieuw leven in. Zowel op plaat als live hadden we een Swans van in de oude dagen en een vervolg bleef niet uit, gezien vorig jaar de dubbelaar ‘The seer’ verscheen .
Swans speelt als in zijn jonge jaren , het is muziek van uitersten, een catharsis, die meesterlijk destructief klinkt en van een intense schoonheid is . Het materiaal heeft een confronterend, ongemakkelijk, huiverend karakter door de dwingende , slepende en repetitieve ritmes. Een totaal concept met songs die van de tien tot de dertig minuten duren. Een loeiende, intense apocalyptische kakafonie!
Swans was samen met een Einstürzende Neubauten, Young Gods en Sonic Youth toonaangevend en bracht een nieuwe wind binnen het underground noise circuit. Swans drukte overal wel ergens z’n stempel op en werd gewaardeerd voor hun unieke, rauwe, harde expressieve sound. Op plaat wordt het nog gecounterd door logge, aanzwellende ritmes en drones, maar live overrompelt de dreiging , de onheilspellende gekte door de instrumenten . Swans zorgt voor een uniek beleven en ervaren. Ze gaan terug naar de oerkracht van geluid, en een neanderthalersfeertje heerst er door de mokerslagen, slagwerk op de drums, cymbalen, gongs en staafklokken van de twee afgetrainde percussionisten Phil Puleo en Thor Harris (van Shearwater) , die ook nog soms een verdwaalde trompet, hoorn liet horen. Verder pijnigden bassist Chris Pravdica en gitarist Westberg hun snaren . Niet onbelangrijk is de rol van Christoph Hahn (die ook nog deel uitmaakte van talrijke projecten van Gira) die koel en doeltreffend magisch werk leverde op lapsteel, keys en knopgefreak, gedragen door de aparte grauwe baritonzang , indringende schreeuwvocals en declamerende voordracht van Gira.
Swans heeft volledig afstand genomen van hun filmische, ambiente, dreunende soundscapes en aanvaardbare toegankelijke poptunes , die we hoorden medio de jaren ’90 .
Vóór je de Trix betrad , werden we gewaarschuwd ‘Swans speelt extreem luid!’. Neem deze oordoppen . En inderdaad Swans is afzien , pain & suffering, Swans moet je ondergaan , net als de dronemetal van Sunn O))). De 101 dB werd verpulverd. Swans houdt van zijn noise en gaat tot een 107,5 dB . Heerlijk was het om afstand te nemen in dit klankenbestand van onze huidig regelgevende maatschappij naar een ‘no rules’ anarchie. Tja, Swans blijft nog altijd iets apart in die 30 jaar!
De handvol songs die ze live speelden in de twee en half uur durende set werden tot op het bot uitgediept , bitterzoet, bezwerend , weerzinwekkend en hard(t) verscheurend; intrigerend , spannend, beklijvend, opwindend, energiek en explosief. Een ‘wall of sound’ en noise, dwars en lieflijk, door vijf heren, die ongelofelijk sterk op elkaar zijn ingespeeld, elkaar aankijken, en als perpetuum mobile te werk te gaan , geleid door hun dirigent Michael Gira , die de zestig nadert! De songs intrigeerden door de logge , repeterende en opbouwende lijnen. Finesse en subtiliteit gaan hand in hand met ontspoorde, verdwaalde en verwaaide ritmes , geluidsterreur, noise en drone effects .
Stille Zaterdag kreeg door Swans een andere wending . Gira gaf ons zijn Urbi & Orbi van de apocalyps .
Soms flitsten er fragmenten van de serie The Walking Dead voor de ogen , alsof de zombies een aanval plaatsten om de laatste overlevenden te verscheuren .
Het publiek werd letterlijk meegevoerd , meegesleurd en ondergedompeld in hun duivelse kakafonie hoe de song ook opbouwde . In deze helse strijd kwam natuurlijk het recente ‘The seer’ aan bod , waarbij we (waarschijnlijk) fragmenten “The apostate”, “Avatar” hoorden , maar ze verrasten evenzeer door nieuw of nooit gehoord werk als “To be kind” , “She loves us” en “Nathalie”, die niet vies waren drones, gothic en door merg en been konden gaan.
Closing final was de titelsong “The seer”, ruim 45 minuten lang, de pijngrens en geluidsmuur voorbij en die als een tsunami overweldigde.
Kijk , het is eenvoudig, Swans speelt als in zijn begindagen , check maar eens hun vijfvuldigheid ‘Filth’, ‘Cop’, ‘Greed’, ‘Holy money’ en ‘Children of God’. Swans was nog indrukwekkender dan twee jaar terug ; dit concert is in het geheugen gegrift, net als hun passage begin tachtiger jaren in de Vooruit Gent; onze trommelvliezen leverden heftig weerwerk maar de trilhaartjes blijken afgerukt.
Je zag dat alles perfect ging. Gira was uitermate tevreden . Hij bedankte verscheidene keren z’n publiek en hij & zijn band maakten een diepe respectvolle buiging . Gira en Swans zijn aan een nieuw hoofdstuk begonnen. Een aanvoelen van een hallucinante grauwe , harde , oorverdovende emotionele trip en schoonheid , net als bij Sunn O))) en My Bloody Valentine!
Xiu Xiu is het muzikaal project van sing/songwriter Jamie Stewart, die voor deze gelegenheid mooi uitgedost en gecoiffeerd was en solo optrad, begeleid van een galmende (slide) gitaar, enkele soundscapes, geluidjes en z’n diep grauwe vocals. De handvol songs werden ontdaan van enige franjes en werden in hun pure , naakte vorm voorgesteld . Een klaag/hijg/zuchtzang die neigde naar een Gira en Dave Eugene Edwards van Wovenhand.
Organisatie: Trix, Antwerpen
Swans … NYse avantgarde noisemasters onder goeroe Michael Gira zijn sinds de herstart in 2009 toe aan hun twee album , en wat voor één opnieuw… na ‘My father will guide me up a rope to the sky’ hebben ze nu een twee uur durende plaat uit , met songs van 10, 20, 23 en boven de 30 minuten ; muziek van uitersten, een dwingend , slepend , repetitief , ongemakkelijk , huiverend, confronterend geluid , loeiende apocalyptische kakafonie en intense schoonheid; luister maar eens naar de stukken “Mother of the world” , “Avatar” , maar vooral “The seer” , “A piece of the sky” en “The apostate” zijn ongelofelijk door de logge, aanzwellende ritmes , de mokerslagen de dreiging, en de onheilspellende gekte .
Swans moet je ondergaan . Bitterzoet materiaal , indringend, bezwerend en lieflijk, gedragen door die aparte grauwe baritonzang van Gira, waarbij er nu zelfs ruimte was voor gastbijdrages van Low Sparhawk – Parker (“Lunacy”) , z’n vroegere partner Jarboe (“A piece of the sky”) en het ingetogen “For the warrior” met Karen O van de Yeah Yeah Yeahs , welgekomen tussen die wall of sound & noise .
Toch even situeren die Swans? Toonaangevende band van het NYse underground noise circuit. Swans drukte overal ergens z’n stempel op en werd gewaardeerd voor hun unieke, rauwe, hard expressieve sound. Van duivelse kakafonie, repeterende, logge, traag slepende en opbouwende ritmes, oerklanken en schreeuwvocals … van avantgarde, noiserock/industrial ging het naar een toegankelijker zalvender geluid van meeslepende songs, die energieke stootjes en explosies kregen, om tot slot te eindigen in een ‘Angels of light’ concept van ‘drone’, filmische, ambiente, dreunende soundscapes , gedragen door die aparte vocale voordracht van Michael Gira.
Ze hadden met ‘Filth’, ‘Greed’, ‘Children of God’, ‘The burning world’, ‘White light from the mouth of infinity’, ‘Love of life’ spraakmakende platen uit. Het etherische ‘Soundtrack for the blind’ (‘96) trok een definitieve streep onder het Swans concept. En kijk, sinds 2009 zijn ze aan een tweede adem toe …
Al jaren maken Swans zwartgallige, tegendraadse, zwaarmoedige, onheilspellende en apocalyptische muziek, dit al vanaf begin jaren tachtig. De kans is zeer klein, zoniet onbestaande, dat u deze groep al eens op de radio gehoord heeft, laat staan dat ze een hit zouden gemaakt hebben. De band, die het geesteskind is van songwriter Michael Gira, grossierde steeds in donkere genres als no wave, industrial, noise, pikzwarte ambient en al wat daar nog onder ligt.
Met het in 2010 uitgebrachte ‘My father will guide me up a rope to the sky’ kwamen ze terug na een stilte van meer dan 10 jaar en meteen bleek dat ze nog niets van hun duistere krachten hadden ingeboet.
Met ‘The Seer’ hebben ze ook nu weer een hoogst indrukwekkend epos gesmeed, het is een weinig hapklare brok geworden die maar liefst 120 minuten uw brein teistert. Neem er uw tijd voor, dit is niet bepaald easy listening. Als u gewoon bent om naar plaatjes van Coldplay, Kings Of Leon of Linkin Park te luisteren, haak dan maar meteen af.
Zo draaft de titeltrack maar liefst 32 angstaanjagende minuten door en blijven de onweerswolken de ganse tijd als gieren boven de song hangen. Of wat te denken van ‘A piece of the sky’ dat begint met twee minuten regengekletter gevolgd door nog eens een tergend lange aanhoudende dreiging van bloedende instrumenten die elke vorm van ritme schuwen om pas na 10 minuten om te schakelen naar wat we voorzichtigheidshalve een song zouden durven noemen.
“93 Ave. B Blues” is niets minder dan een wandeling door een spookhuis en “Avatar” is een bezwerende brok onheil. Om toch nog eens wat beter te kunnen ademhalen wordt bij wijze van verpozing een iets rustiger weiland betreden met de mijmeringen “The daughter brings the water” en “Song for a warrior” (met een prachtige Karen O als vertolker van de zwanenzang).
Wie de 120 minuten van ‘The Seer’ in één ruk kan uitzitten zal er verward, begeesterd en verweesd uitkomen, doch alweer een ervaring rijker, één die nergens thuis te brengen is.
Onze tip : Ga ergens in een godvergeten gat, kilometers weg van de bewoonde wereld, een ouwe vervallen Middeleeuwse burcht opzoeken, begeef u naar de diepste kerkers van het lugubere gebouw, ga daar in je eentje op de kille grond zitten en jaag ‘The Seer’ loeihard door uw koptelefoon. De tijd van uw leven. En als je daar Michael Gira tegenkomt, doe hem de groeten.
Huiveringwekkende plaat.
Op deze barre en winterse vrijdagavond trokken we goedgemutst en warm ingeduffeld naar het Noord-Franse Tourcoing om de herenigde New Yorkse noisemasters Swans aan het werk te zien. We waren benieuwd of ze nog altijd even indrukwekkend en overrompelend waren als voordien.
Eerst kregen we de Londense alternatieve folkartiest James Blackshaw voorgeschoteld. Op zijn twaalfsnarige akoestische gitaar bracht hij dromerige, intieme, spaarzame en rustige songs die beïnvloedt waren door artiesten als John Fahey, Bert Jansch en Leo Kottke. De 29-jarige troubadour, die op het Young God Records-label zit van Michael Gira, bracht het er redelijk goed van af, maar zijn fingerpicking style stond in schril contrast met de massieve wall of sound van Swans. Zodoende niet de ideale match, de verkeerde man op de verkeerde plaats.
Voor wie Swans niet kent, een introductie: Swans zijn een invloedrijke Amerikaanse noise/industrial/ experimentele rockband, opgericht door singer/songwriter en multi-instrumentalist Michael Gira. De groep was deel van de New Yorkse 'No Wave'-scene (cocktail van post-punk, punkrock, jazz, funk en avant-garde) met acts als Lydia Lunch, Teenage Jesus and The Jerks, Sonic Youth, D.N.A., Mars en James Chance and The Contortions. De band was vooral befaamd in de jaren tachtig om hun krankzinnig luide en intense optredens waarbij regelmatig aanwezigen brakend de zaal uitliepen. Hun sound was log, minimalistisch, beenhard en afgekloven. Na hun derde album voerde de band een stijlverandering door en klonk de muziek minder zwaarmoedig, toegankelijker en melodieuzer.
Naast Gira, waren vocaliste/keyboardspeelster/songwriter Jarboe en gitarist Norman Westberg de enige vaste leden. Tussen '82 en '97 penden ze een uitgebreide en aanzienlijke discografie bijeen: elf studio-albums, zeven compilaties, negen liveplaten en elf EP's.
Na de split in '97 profileerde Gira zich vooral als solo-artiest en frontman van Angels of Light, een project met constant wisselende musici. Gedurende deze periode maakte hij eerder breekbare, akoestische en ingetogen muziek. Een radicale stijlbreuk met zijn verleden bij Swans die vooral grossierden in gitzwarte, rauwe en nihilistische songs. Hij richtte tevens een eigen platenlabel op, Young God Records.
Toch begon het weer te kriebelen en aldus werd in januari 2010 Swans nieuw leven ingeblazen door Gira, ditmaal zonder Jarboe. Er volgde een felbejubeld en enthousiast onthaald nieuw album, het eerste in dertien jaar, met de vertrouwd klinkende sombere titel 'My father will guide me up to a rope to the sky'. Een achttien maanden durende wereldtour zit inmiddels op de rails.
In de kleine maar gezellige en sfeervolle Grand Mix begon Swans hun set met een indringende en uitgesponnen drone, aanzwellende loops en gehamer op staven waarbij langzaamaan één voor één de andere instrumenten bijkwamen. Zodra de bas en gitaren invielen herkenden we "No words/no thoughts", tevens de opener van de nieuwe langspeler.
Een trage opbouw is typisch voor Swans en zou één van de hoofdkenmerken worden van de performance. Elke song kreeg de tijd om zich live te ontwikkelen tot 'monsterversies' van een kwartier tot zelfs twintig minuten, dit in tegenstelling tot de studioversies die eerder beknopt zijn. Door de lange improvisaties was het niet altijd duidelijk waar een nummer eindigde en een ander begon. Uiteindelijk speelde Swans bijna twee uur waarin ze slechts acht tracks en één korte bis ten gehore brachten. Van verveling was geen sprake.
Van de oorspronkelijke bezetting zijn alleen Gira en oudgediende Norman Westberg nog present, aangevuld met de nieuwe 'werkkrachten' Chris Prevdica en lap steel-gitarist Christoph Hahn. Phil Puleo en Thor Harris (beide ex-Angels of Light) etaleerden hun kunsten niet alleen op drums en percussie, maar stonden ook hun mannetje op keyboards, vibrafoon, xylofoon, gong en melodica. Dit alles gaf een duidelijke meerwaarde aan het totaalgeluid, een streling voor het oog en oor!!
Tijdens "Your property" (‘Cop’), beukrock uit '84, rinkelden de decibels je om de oren. "Sex God sex" uit meesterwerk en blauwdruk 'Children of God' was minimalistisch en ondraaglijk intens, een aanslag op de trommelvliezen. Het recente "Jim" was een uitermate expressief, donker en cynisch eerbetoon aan de Australische industrial/noise-artiest Jim Thirlwell, ook wel bekend onder de naam Foetus, een tijdsgenoot van Swans.
De geslaagde medley "You know nothing/Beautiful child" (uit resp. 'White light...' en 'Children of God') was bitter en bijna gewelddadig."I crawled" een andere stokoude Swans-song was confronterend, hypnotiserend en brutaal. "My birth" en "Eden prison" dreven allebei op onontkoombare, uitgepuurde en tribale ritmes. We werden compleet murw geslagen.
Met het korte en bijna spirituele "Little mouth" trakteerden ze ons met een bisnummer en kwam er een einde aan een verbluffend indrukwekkende show.
Gira was niet bepaald communicatief. Hij keek vooral gefocust en schijnbaar streng naar zijn muzikanten en zei amper een woord tegen het publiek. Tot hij vlak voor het einde een biertje vroeg en wat losser werd. Hij toonde zich als een minzame vijftiger en bedankte zijn publiek voor hun trouw. Ja, de tijden zijn veranderd. Vroeger had hij de reputatie om zijn publiek uit te dagen en te provoceren, maar daar merkten we nu weinig van.
Een optreden van Swans anno 2010 is een twee uur durende uitputtingsslag gedirigeerd door de machtige bariton van Gira en waarbij alles draait om volume, repetitieve ritmes en intensiteit. Je voelt als het ware de muziek door je hele lijf en kan ervan in een zekere extase geraken. Dit was monotone, bezwerende trancemuziek, een soort van oerritueel.
Swans behoort nog steeds tot de extreemste, luidste en radicaalste bands uit het hedendaagse muzieklandschap. Ze serveerden ons een indrukwekkend, niet te versmaden en vooral luid concert dat we niet vlug zullen vergeten. Welcome back, Swans!!!
Setlist: 1. No words/no thoughts 2. Your property 3. Sex God sex 4. Jim 5. You know nothing/Beautiful child 6. I crawled 7. My birth 8. Eden prison 9. Little mouth
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Grand Mix, Tourcoing
Swans … toonaangevende band van het NYse underground noise circuit. Swans drukte overal ergens z’n stempel op en werd gewaardeerd voor hun unieke, rauwe, hard expressieve sound. Van duivelse kakafonie, repeterende, logge, traag slepende en opbouwende ritmes, oerklanken en schreeuwvocals … van avantgarde, noiserock/industrial ging het naar een toegankelijker zalvender geluid van meeslepende songs, die energieke stootjes en explosies kregen, om tot slot te eindigen in een ‘Angels of light’ concept van ‘drone’, filmische, ambiente, dreunende soundscapes … De sound werd gedragen en bepaald door de vocale voordrachten en baritonzang van Michael Gira.
Ze hadden met ‘Filth’, ‘Greed’, ‘Children of God’, ‘The burning world’, ‘White light from the mouth of infinity’, ‘Love of life’ spraakmakende platen uit. Het etherische ‘Soundtrack for the blind’ (‘96) trok een definitieve streep onder het Swans concept.
Intussen had spil Gira diverse projecten, z’n eigen label, het Young God label, dat Lisa Germano en Devandra Banhart (met z’n freefolky stijl) een succesvolle carrière bood, was er de breuk met ‘de vrouwe des huizes’ Jarboe en maakte hij talrijke omzwervingen.
En kijk, na dertien jaar zijn Swans terug samen, in die zin dat Norman Westberg (gitarist van het eerste uur) en Gira elkaar terug vonden. ‘Swans is not dead’ lazen we op de Myspace; de cd ‘My father will guide me up a rope to the sky’ is alvast een aangename Swans ‘wake upcall’. Inderdaad, het is een typische Swans plaat van de nineties; bitterzoet materiaal, confronterend, indringend, bezwerend, dwingend en lieflijk, gedragen door die aparte grauwe baritonzang van Gira.
Acht songs, 45 minuten muziek. Hier dienen opener “No words/no thoughts”, “Jim”, “My birth” en “Eden prison” mokerslagen toe, onheilspellend en filmisch-noir!
De grillige Michael Gira liet weten dat Swans geen reünie was, “it’s not some dumb-ass nostalgia act”, maar z’n invloed op diverse stijlen is onmiskenbaar. En hij slaagt er op de comeback probleemloos in ons aan zijn kant te krijgen. En live gaat de volumeknop fors omhoog en heersen de explosieve ritmes van gitaren en percussie . Een wall of sound & noise …Welcome back!
Nederlands 
Français 
