Césars Palace - Het ideale vaccin tegen Cerebro Vasculaire Accidenten

De prille twintigers van Césars Palace deden terecht wat ze kunnen en moesten doen: Hun plaats opeisen. An offer you’re not able to refuse. En hoe!

Na de eerste noten was de halsslagader meteen geraakt. Er zal geen veilige plaats meer te speuren vallen. CP pakt met zijn drietjes je bij de strot, laat je niet meer los en walst het publiek professioneel plat met het equivalent van enkele Fukushima’s om dan het overwelmd publiek achter te laten met een heerlijke feedback. Dit mogen meemaken vergt wat energie die dubbel en dik terug krijgt.
Amenra meets Tool meets Godspeed You Black Emperor meets Stake……? Laten we niet raaskallen: Deze non-conformisten zijn niet zo maar in een vakje te stoppen. CP is nu al een heel matuur concept dat vele genres gewoonweg overstijgt. We genieten van een perfecte balans tussen excessief geweld en geniale muzikale aanleg, tussen de brute raw power en een zekere frêleheid.
In “Kinda Nirvana” laat Tijl je meteen zien wat je zowat qua sound kunt toveren uit een SG, geruggensteund door wat we een retestrakke drum (Jannes) en baswerk (Taron) kunnen noemen. Ondergetekende krijgt met “Nightshop” een meer dan explosieve ode aan zijn witte wijn verslaving. Een pauze (nou ja) wordt ons gegund met “Stalindgrad”. Hier zie je een magistrale intro die eigenlijke subtiel opgelaagd wordt tot alweer een climax. Pure gecontroleerde gestructureerde chaos.

Heb ik dan als doorgaans niet zo milde recensent echt geen vleugje kritiek? Nee. Chockri ’s aller landen, verenigt u en boek Césars Palace.

Playlist: Kinda Nirvana, Kick, P.I.D., Kimala Shift, Stalingdgrad, Backwards Overbinder, Brainwash, Go Fund Me, FreeFucker

JH Jakkedoe, Desselgem

Paul Weller - I’m Still a mod

“I’m still a mod, I’ll always be a mod, you can bury me a mod.”, Weller kwam met verve zijn lijfspreuk verdedigen in de fantastische Roma. Nou ja, verdedigen, die gast steekt er gewoon torenhoog boven uit, mocht er iets zijn wat concurrentie kan genoemd worden. De Roma viert haar 20 en PW zijn 65.

Wellers ellenlange oeuvre (27 platen met The Jam, The Style Council en Solo) demonstreert steevast het belang om jezelf en je artistieke input trouw te blijven, los van alle succes of gebrek eraan. Nieuw werk is er weliswaar al een hele tijd niet, wel een soort best of (‘Will of the people’) met wat demo’s en onuitgegeven stuff inbegrepen. De Paul gaat dus voor een viering van zijn veertig jarige carrière. Uit zijn imposante cataloog pikt Zijne Modheid er 28 nummers uit, zonder te moeten afvallen in handjeklap en commercieel gezeik. Hij weet zich naar gewoonte te omringen met stuk voor stuk topmuzikanten die op zich ruilbaar zijn, behalve dan kompaan en partner in crime Stevie Cradock op zijn Gibson ES-339 die gretig verder borduurt op de zalige intro’s die Weller zal geven..

Opener “Cosmic Fringes” legt meteen de lat heel hoog die niet meer zal verlagen. Meteen valt het stampende van de ritmesectie op met als percussie een dubbele drumset. Neem dan nog eens een perfect uitgebalanceerde sound en de machtige akoestiek van De Roma erbij en je bent klaar voor twee uur perfectie.
De passie en stoom wordt verder opgedreven in “From The Floorboards”. Fans van de Style Council komen aan hun trekken met uiteraard perfect uitgebalanceerde en beklijvende versies van “My Ever Changing Moods”, “Headstart for Happiness”, en wat verder “Shout to the Top” en “It’s a very Deep Sea”.
Jammers zullen wel wat op hun honger blijven zitten hebben met alleen “Start”. De 23 andere kanjers komen uit zijn solowerk. Vooral “On Sunset” , “Saturns Pattern”, “Peacock Suit”, “The Changingman” en “Porceain Gods” blijven hangen. U ziet, diversiteit troef.
Zijne Eigenzinnigheid laat het obligate “Wild Wood” vallen, en dat is niet eens erg te noemen in zo’n gevarieerde set. Naast “Rockets” krijgen we het intieme “You do Something To Me” en het minder evidente “Be Happy Children”, voorgeschoteld in de bisronde.

Weet dat Paul Weller niet de grootste communicator met het publiek is, maar naar zijn normen was PW in een milde empathische bui door zich gemeend te verontschuldigen dat hij het Nederlands mist, door her en der toch een nummer aan te kondigen, maar vooral het publiek en de Roma hartelijk te bedanken voor de tweedaagse passage die hij mocht meemaken. De muzikaal meest toegewijde Britpopper mag gerust nog enkele decennia doordrammen. Blijf jezelf uitdagen, Paul Weller.

Neem gerust een kijkje naar de pics van de set in de l’Aéronef, Lille op 11 mei 2023 @Ludovic Vandenweghe

Paul Weller
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4831-paul-weller-11-05-2023.html?ltemid=0

Maxwell Farrington & Le SuperHomard
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4830-maxwell-farrington-le-superhomard-11-05-2021.html?ltemid=0

Organisatie: De Roma, Antwerpen

Grant Lee Philips - Eerste klasoptreden

Honderden recensenten wereldwijd beschouwen Grant Lee Philips als een van de beste performers in zijn genre die op deze aardkloot rondlopen. En dat doet hij ook met verbazend gemak op zijn dooie eentje in de Schakel, Waregem. We hadden het genoegen om zijn eerste concert in een nieuwe soloconcertreeks te beleven. Just me and my guitar. Hij spreekt met in spontaniteit groeiende oneliners het kennerspubliek aan, gespeend van de prachtige zelfrelativerende humor. Zo gaat hij er prat op dat een van zijn songs een tijdje dé soundtrack was in Beavis and Buthead.

GLP brengt nieuw werk en grasduint door ouder werk. Met de glimlach en met zijn akoestische gitaar. Wat kan die man spelen! Met een immense cataloog in zijn rugzak begint GLP gelijklopend en naar het einde toe gevarieerder  aan een set  die al je aandacht opslorpt waarbij je liefst de deurbel uitschakelt en je telefoon afzet. Zo geniet je van een hele reeks tekstuele en muzikale subtiliteiten. Het is precies alsof je naar een overzichtstentoonstelling van je favoriete schilder gaat en her en der een onverwacht werkje ziet hangen dat er zowaar nog beter uitspringt.
“In Sudden Place” uit het nieuwe ‘All You Can Dream’ beschrijft hij de brand in de Notre Dame zoals dingen die er altijd zijn geweest. (Shit happens all the time). Kippenvel troef bij een weergaloze versie van “Mona Lisa” uit ‘Virginia Creeper’.
Met zijn gekende nonchalance kondigt Onze Sympathiekheid zijn “Fuzzy” aan en stilt zo de zaal tot je een speld kan horen vallen.
Grote zelfreflectie verpakt in intieme momenten die hij met volle overgave deelt met het enthousiaste publiek. Jammer dat we maar één luisterbeurt kregen.

Organisatie: CC De Schakel, Waregem

The Wild Classical Music Ensemble ft Lee Renaldo - De draaglijke en onbevangen lichtheid van een opzwepend bestaan
The Wild Classical Music Ensemble

Drummer, bezieler en oprichter Damien Magnette heeft al heel zijn loopbaan projecten opgestart waarbij mensen met een beperking onbevangen zichzelf kunnen zijn, hun handicap ophoudt te bestaan en een positieve energie genereert waarbij wij, de zogezegde normale mensen, héél veel kunnen van leren.
In 2007 startte men met de experimentele Belgische  postpunkrockband Wild Classical Music Ensemble. Vandaag tekenen Sébastien Faidherbe, Wout Wittewrongel, Johan Geenens, Wim Decoene en Damien Magnette present om hun vierde worp te presenteren onder auspiciën van de grote Lee Ronaldo. En nee, ik beschrijf niet wie van de leden beperkt is. Want er zijn geen beperkingen te bespeuren. Tenzij je passie, begeestering en liefde voor muziek een beperking wil noemen. Of zoals Wim zelf debiteert: Mijn zogenaamde beperking zal mijn muziek niet afnemen. Beeldhouwer Johan Tahon hielp Lee Ronaldo (Sonic Youth) ooit met een of andere platenhoes en besluit om WCME te inviteren  om samen met Ronaldo muziek te scheppen voor een van zijn installaties. Het resultaat is gekend in het ronduit platwalsende en fantastische ‘Hell Gate’.

In een warme sfeer krijgen we net geen overload op deels DIY instrumenten van mantra’s, improvisaties,  beukende percussies, soundscapes en tig effecten, waar grootheid Lee Ronaldo zich gewoonweg profileert  als ‘just a member of the band’. Noteer dat die kerel zich rot amuseert. Bij opener Love debiteert Wim mantragewijs erop los terwijl de band repetitief en gelaagd opbouwt naar een eerste climax. “De wereld is hard”, zeg wel. Maar wij vegen daar ons kloten aan en maken van alles het beste. De feedbacks en effecten herinneren aan de begindagen van Sonic Youth waar juiste noten niet zo belangrijk zijn in de zoektocht naar de structuur in de heerlijke chaos. In “Merci” bespeelt Sébastien het zalige publiek als een ware volksmenner en moet ei zona getemperd worden in zijn enthousiasme. In “Band de canards” krijgen we een serieuze drumles , ondersteund door Zappaeske arrangementen in een eighties Devo sound zonder de fond van Sonic Youth te vergeten. Drie sterren voor de dissonanten. Enthousiasme herdefinieerd .

Geen meligheid, medelijden, maar wel pure ambiance. Alleen maar lachende gezichten op het podium en voor het podium. Zelden gezien en meegemaakt. Geen beperkingen. Schrap dat stom woord uit onze taal.

Pics homepag @Oliver Donnet

Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk

Appelblauwzjigroen - voorstelling EP ‘Appelblauwzjigroen’

Wil je een van de beste mulleschuivers van ons land zien, dan moet je zeker een optreden van Appelblauwzjigroen meepikken. Appelblauwzjigroen trakteerde ons op een heuse portie stampende stomende blues. Angelo Wylleman mept er niet naast met een heerlijke walking, bas Tom Demunster  naast hem. Toetsenman Gilles Delaunoit bezweert zijn Nord en Hammond zonder weerga. De Zappaeske gitarist Jean-Luc Demurie vult alles in met overheerlijk gitaarspel. Metalhead Bart Billiet speelt mondharmonica als geen ander (eat your heart out, Steven De Bruyn) en brengt met zijn misthoornstem prachtig, gevatte en jawel Izegemse teksten. Wat een belevenis!

Bart en Angelo richtten de band op in 2017. Ze speelden toen al een tijdje samen onder de naam ‘BluesHoppaz’, een straatmuzikanten project die het licht zag in 2013.
In 2014 was dit duo de winnaar van het ‘kampioenschap voor straatmuzikanten’ georganiseerd door Unizo op de jaarlijks batjes te Izegem. De jaren die daarop volgden speelden Bart met z’n mondharmonica’s en Angelo met z’n cajon in zowat alle uithoeken van Vlaanderen als straatmuzikanten.
De twee bezochten ook regelmatig blues jams in Roeselare en Kortrijk en leerden zo vele andere muzikanten kennen. Op deze jams maakte Bart altijd gebruik van zijn eigenzinnige West-Vlaamse teksten die voor de nodige hilariteit zorgden bij het publiek. Al gauw werd de klik gemaakt met Jean-Luc op gitaar en niet veel later voegde ook Gilles zich bij de band met z’n keyboards en Hammond. Tom speelde al regelmatig bas in andere projecten van Bart en Angelo (‘Sorry’, ‘The psychedelics’) en de band was compleet. Het idee was om een stevige blues rock band op te richtten, maar niet zonder dat onvermijdelijke vleugje Punk en Metal die al jaren door hun bloed stroomt en gezorgd heeft voor de ‘liefde voe de muzik’!
Daarvan kun je met volle teugen genieten op hun EP ‘Appelblauwzjegroen’. Met “Der zin van die doagen” vallen ze meteen met een serieuze bluesrock deun in huis. De klassieke rock en roll riff krijgt een serieuze patat met “Patatten”, Bart breng die hem recht houdt een ode aan zijn gezin en omgeving in “Menage” (‘Min menage geef mie de courage om ’s nuchtens ip te stoan’). De welgemeende Izegemse fuck you vind je in “Wuk ist?”.
Dit oergezellige no nonsense heerschap zal vele betere bruine en andere kroegen en kleinere festivals met plezier besmetten met hun ‘liefde voe muzik’.

Check your spotify!
https://open.spotify.com/album/1NVPtY7YS6Y3TImVq84A6o...
https://soundcloud.com/.../sets/appelblauwzjigroen-ep-2021

Iggy Pop op Jazz Middelheim - Iggy Pop is bevrijd!
Iggy Pop
Park Den Brandt
Antwerpen
2022-08-13
Lode Vanassche

Er is al heel wat inkt gevloeid over het feit dat onze punkicoon werd geprogrammeerd op een Jazzfestival.
Laten we het kort houden. Ten eerste omdat Ig Himself een brede interesse heeft voor het genre (luister maar eens naar zijn ‘Iggy Confidential’ op BBC6),  al met jazzmuzikanten heeft samengewerkt (zoals met Jamie Saft op ‘Loneliness road’) en hij ook toelaat om zijn oerrocknummers te laten groeien en herinterpreteren. Ten tweede leert een interview uit de Standaard met organisator Bertrand Flamang ons dat breed programmeren op Gentjazz en Jazz Middelheim hem toelaat een aspecifieker Jazzpubliek te engageren en ook gekend en minder gekend jazztalent op zijn podia te krijgen. I rest my case.

Onze Kreupele Gegrilde Scampo mag dan nog tegenwoordig zijn aders aan de buitenkant van zijn lichaam dragen, toch heeft Zijne Gelooidheid er een serieuze lap op gegeven. Alweer een memorabel concert waar niemand ongeschonden uit raakt.
Waarom? Omdat hij zijn ding doet. Onze G-walking Cheetah with a head ful of Napalm voelt zich niet meer gekooid als een wilde kat en kwam met een schare topmuzikanten zijn ding doen. Het is zijn podium en hij doet als een ware volksmenner met het publiek wat hij wil.
Waarom kiest hij voor een gevarieerde setlist met zelfs een nummer uit ‘Zombies Birdhouse’, jaagt hij al van in het begin zijn krakers “Five Foot One”, “TV Eye” en “I wanna be your Dog” er met een weergaloze brute kracht erdoor? Omdat hij zing ding doet.
Waarom laat hij bijvoorbeeld “I Wanna Be Your Do”g ondersteunen door een prachtige blazerssessie waardoor alles nog meer diepgang krijgt? Omdat hij zijn ding doet.
Waarom bestaat meer dan helft uit Stooges materiaal? Omdat hij zijn ding doet.
Waarom krijgen we kippenvel versies van het eerder ingetogen “The Endless Sea”, “James Bond”, “Sister Midnight” en “Nightclubbing”? Omdat hij zijn ding doet.
Waarom staat James alweer in zijn door de tand des tijds getekend bovenlijf te performen. Omdat hij zijn lichaam als sculptuur gebruikt. Omdat hij zijn ding doet.
Zoals hij zelf zei, zijn tijd op deze aardkloot is niet meer zo bijster lang en hij wil er het beste van maken (“Death Trip”). Hij doet zijn ding. Bevrijd van alle demonen vervalt de behoefte tot ‘Open Up And Bleed’. Iggy Pop wordt meer en meer James Newell Osterberg Jr.

List: Rune (Noveller Intro)/ Five Foot One/TV Eye/I Wanna Be Your Dog/The Endless Sea/Lust For Live/The Passenger/Death Trip/James Bond/Sister Midnight/Mass Production/Free/Gimme Danger/I’m Sick Of You/Run Like A villain/ Search And Destroy// Night Clubbing/Down On The Street/Funhouse

Pics homepag @Thomas Verfaille

Organisatie: Jazz Middelheim

Gent Jazz 2022 - een straffe Mauro, een straffere Novastar en een nog veel straffere Sting. Een avond om in te lijsten
Gent Jazz 2022
Bijlokesite
Gent
2022-07-14
Lode Vanassche

Onze muzikale duizendpoot en genie Mauro Pawlowski bracht vorige nazomer ‘Eternal Sunday Drve’ uit. Volgens de meester zelve grenzeloze melodieuze popmuziek zoals we al konden genieten bij “Always Someone”, “Spotlight” en “The Silent Sky”, nu ook in de set verwerkt. Tuurlijk krijgen we geen pure pop gepresenteerd en kunnen we proeven van zijn typische gitaar picks en dissonanten. Het interesseert Mauro geen zier of hij nu in het tuinhuis van zijn moeder staat te spelen en of hij voor een volle tent staat te spelen. Zijne Eigenzinnigheid doet gewoon zijn ding. En hoe! Zelfs wanneer hij normaal doet, is hij speciaal. Zelfs wanneer hij onnozel doet, is hij serieus. Zelfs wanneer hij serieus is, doet hij onnozel. En dit alles met een aura van jewelste.
Neem er nog wat topmuzikanten als Jasper Maekelberg (wat een gitaarwonder), Marc Bonne (drums), Adriaan Van De Velde (keys), Ewen Vermal (bas) bij en je krijgt een gevarieerde eigenzinnige poppy set voor de ware fans.
Noteer dat niet alles aansloeg bij het publiek vanwege de ogenschijnlijke toegankelijkheid, maar zoals vermeld kon het Mauro en co worst wezen. Het ritme en de grooves gaan stukken dieper dan op de plaat. Het oudere “Fearless” (2004) geeft de voorzet voor een magistrale “What it Takes” met een pompende en zowaar verbeterde “Waiting For The Man”-beat waar hij een soort elektrisch fluitachtig ding uithaalt om de toegankelijkheid plaats te laten ruimen voor zijn typische gekheid. Nee, we worden net niet gedropt in zijn bovenkamer, maar met de fusion jazz van “Spotlight” staan we weer met de voeten op de grond. Nog even een middenvinger met het super kort bisje “Playing”. Straffe tabak.

We zijn van Joost Zweegers gewoon dat hij hyper, doorleefd en vol passie met Novastar het publiek naar hogere niveaus tilt. Ook hier niet anders. Laten we eerst niet vergeten dat Joost in zijn eentje de boel rechttrok toen in een vorige editie Sting te elfder ure afzegde. En dit door simpelweg met zijn typische elan enkele covers van Sting te brengen. Deze een van de grootste singer songwriters moest dus terugkomen. In een wit pak én met nektapijt komt hij het podium opgestoven, pakt zijn zessnaar vast en je voelt dat hij moeite heeft om zich in te houden tijdens “Mars need woman”. Twee nummers later zal het zweet van zich afdruipen. De piano wordt zo wat gegeseld . “When The Lights Go Down On The Broken Hearted” krijgt hier een fantastische versie. Zweegers zwalpt tussen ernst en humor en huppelt op het podium als een kalfje die voor het eerst wordt losgelaten op een weide. Zoals Bart Steenhaut zo treffend wist te omschrijven: ‘Ken je dat gevoel: tijdens een optreden eigenlijk dringend naar het toilet moeten, maar toch op je tanden bijten, en blijven wachten tot er uiteindelijk een minder nummer komt dat je niet koste wat het kost hoeft te horen?  Alleen: er kwàm helemaal geen zwakkere passage.’
Nog een portie kippenvel met “The Three Day Man” (samen met Mike Scott van The Waterboys geschreven). De finale is gewoonweg zinderend: “Where did I go wrong” en “Never Back Down”, uiteraard beter zonder Prozak Henry. En Zweegers zou Zweegers niet zijn mocht hij Sting niet aankondigen met “The best is yet to come”  Straffe tabak bis.
Line up: Dre Pallemaerts (drum) Erik Raedemakers (bas), Robby Govaerts (gitaar)

Na het Belgisch onderonsje van Novastar en Mauro stapte headliner Sting, gisteren, in de intieme setting van De Bijloke in Gent (na 3 jaar geduldig wachten), op het podium. Sting vertelde zelf dat hij er voor zou zorgen dat het de moeite geweest is om drie jaar te moeten wachten. En hij heeft duidelijk woord gehouden. Wat een patente kerel is me dat.
Sting : bijna 71 jaar, beetje traag geworden, kan nog maar moeilijk de hoge noten aan, wat afstandelijk ook ... zo las ik hier en daar de voorbije tijd. Wel ... niks van dat alles op Gent Jazz. De passage van Sting was er één om U tegen te zeggen.
Hoogtepunten ? De ene hit na de andere klassieker. De openers “Message in a Bottle”, “Englishman in NY” en “Magic” werden volop meegezongen (lees : meegebruld) door de uitverkochte tent.
Verder ook : rustpunten (“Fields of Gol” en “Shape of my Heart”) naast een trits Police-klassiekers. “Walking on the Moon” naadloos gevolgd door “So Lonely” (een uppercut !) met een knipoog naar Bob Marley (“everything 's gonna be alright”). Tussenin ook een paar nummers uit de heel behoorlijke laatste CD 'The Bridge'.
Met uiteindelijk de genadeslag : “Every Breath you take” en “Roxanne” (met een sneer naar de criticasters die elk jaar wel een paar keer een 'wereld'groep ontdekken die uiteindelijk niet aan de hielen komt van de backcatalogue van Sting ... zo, dat moest ik even kwijt).
Tot slot : het ingetogen “Fragile” met de nadruk op 'how fragile we are', meermaals herhaald.
En doek.
Neem gerust een kijkje naar de pics www.gentjazz.com

Organisatie: Gent Jazz

Gent Jazz 2022 - Gabriel Rios en Melody Gardot - Klassebakken
Gent Jazz 2022
Bijlokesite
Gent
2022-07-12
Lode Vanassche

De Latijns Amerikaanse Gentse Gabriel Rios kiest voor een sobere setting met een met speelplezier overladen contrabassist/toetsenist Samama en verkent de muzikale roots van zijn vader en grootvader met herwerkte versies van klassieke Puerto Ricaanse classics. Hij speelt zijn laatste worp ‘Flore’ integraal, gespeend van klasse en humor. Hij praat alles netjes aan elkaar met spitante anekdotes en grappige quotes, zoals het hebben van een Puerto Ricaans dialect die niemand begrijpt zoals wij onze West Vlamingen niet begrijpen.
Het begin is heel ingetogen en wordt verder netjes opgebouwd. De songs gaan over een ‘happy song about the end of the world’, ‘not belonging to the world’, ‘burning the love for his wife’, ‘Devined ladys’, en andere op het eerste zicht bizarre thema’s. Dit alles in een latino, gipsy en salsa versie uit de jaren 60 en 70. Wat kan die gast gitaar spelen zeg!
Rios en Samama zijn danig ingespeeld op elkaar en de warmte en speelplezier druipen er gewoon af. Het publiek geniet met volle teugen en draagt hem op handen, behalve een klein groepje onverlaten die dachten dat ze naar de Rode Duivels aan het zien waren en de intimiteit danig verstoorden. Gelukkig werden ze stil gelegd. Je hebt ook niet elke dag de kans om cuban styles gemengd met jazz en blues te aanhoren. Als toemaatje krijgen we een krachtige doch cleane versie van “Broad daylight” en “Gold”. Daarbovenop een aankondiging van een aankomende theatertournee en een uitgebreide bedanking van het publiek.
Rios  en Samama krijgen oververdiend een uitgebreide staande ovatie.

Melody Gardot passeerde al even met een dijk van en concert in 2008 en is sindsdien de publiekslieveling van Gent Jazz. Haar laatste worp ‘Sunset In The Blue’ werd lovend onthaald. Het concert kondigt zich aan met het verzoek om alle smartphones weg te stoppen en te genieten van de intimiteit van deze frêle deerne om zo ‘meer contact en wisselwerking met het publiek te genereren’. Het begint veel belovend met drie muzikanten  die met een zwepende percussie het publiek warm maken. De fantastische en pompende ritmes worden door de geniale drummer strak verder gezet, terwijl Melody en Powell in duet gaan en hun vocale egards etaleren. De sfeer zit er meteen in. Na een nummer of drie valt alles wel wat stil met ballads als “Our Love Is Easy” , uitgesponnen en uitgerekte versies met al even lange bindteksten inclusief. Dit zorgt inderdaad voor een heel intiem sfeertje waar vooral de fans keihard van genieten, maar helaas een deeltje van het publiek doet afdruipen. Hun muzikaal talent komt nog eens duidelijk bovendrijven met nummers als “Les Etoiles” en Cole Porters “What is This Thing Called Love”. Er was eigenlijk voor elk wat wils, de muzikanten kwamen zeer goed aan bod. De stillere en intieme momenten konden minder bekoren in deze gevarieerde set. Toch een waardige en mooie afsluiter.

Neem gerust een kijkje naar de pics www.gentjazz.com

Organisatie: Gent Jazz

Gent Jazz 2022 - Ibrahim Maalouf - Gezelligheid troef
Gent Jazz 2022
Bijlokesite
Gent
2022-07-07
Lode Vanassche

Bij de intrede op de heilige Jazzgrond op de Bijlokesite in Gent proef je al meteen dat er meer dan alleen maar muziek zal zijn. Patrick met de eeuwige glimlach runt de perstent als een heuse professional  en ontvangt de mensen met open armen. Alles wordt pittig gekruid met sappige en leuke anekdotes van de laatste twintig jaar. Het terrein is wat heringericht. De hoofdtent staat anders zodat iedereen het gevoel geniet van dicht bij het podium te staan. De taart wordt in gelijke stukken verdeeld en iedereen krijgt de indruk dat zijn stukje groter is. Rondom allerlei leuke en gevarieerde eetstandjes met heerlijk en kwaliteitsvol eten die weliswaar een kleine aanslag op je portemonnee betekenen. In iedere geval een gezellig sfeertje waar iedereen iedereen lijkt te kennen.

Een enthousiaste Black Flower weet af te trappen met een dijk van een concert. Gretig brengen ze verrijkende intrumentale stukken die soms aan Jagga Jazzist doen denken. Black Flower is de groep van saxofonist/fluitist Nathan Daems, een Vlaamse muzikant die zich al tien jaar specialiseert in oriëntaalse muziekgenres en allerlei fluiten met vreemde namen. Oriëntaalse invloeden wisselen af met pompende jazzdeuntjes en wat rockgetinte  psychedelica. Toetsenist Karel Cuelenaere   brengt letterlijk en figuurlijk de juiste dynamische toetsen. Resultaat: een lichtpure schoonheid waar er steeds een spanning te ontwaren valt als was het een Vesuviues die op het punt staat te exploderen.

De spiritueel getinte jazz van Maisha & Gary Bartz sloeg iets minder over. We zagen acht supertalenten op het podium met een fantastische ritmesectie. Tachtiger Gary Bartz  laat zich met plezier opjutten door het jonge geweld van Maisha die fijne swingende jazzfunk brengt waarop hertelijk kan gesoleerd en geïmproviseerd kan worden. Oud en jong zijn gelijkgestemde zielen en Maishe brengt met verve een ode aan ‘hun’ Bartz met mooi herwerkte versies. Bij momenten krijgen we een kosmische trip met een vleugje reggae. Maisha kon helaas hun spraakmakende passage van 2019 echter niet evenaren, maar verdient toch een ster of vier. Er was een kattenbelletje nodig om de muzikanten af te roepen.

De Libanese veertiger Ibrahim Maalouf lost alle verwachtingen in en zorgt als een van de beste trompettisten voor een niet meer of minder voor een wervelend trompetspektakel. De met een dikke 4000 mensen tent genoot. De immer actieve en productieve Ibrahim etaleert improvisatie als levenskunst. Het concert was zoals verwacht gewoonweg stééngoed en het feest kan beginnen. Er was nog een troef: enorme variaties tussen jazz, pop, classic, oosters, cuban….. Hij blijkt ook een meesterlijke verhalenverteller te zijn, én entertainer. Het podium is van hem en als een ware volksmenner laat hij met euh…. trompetgeschal zijn volk dansen, springen, juichen en applaudisseren. Maalouf put uit zijn rij oeuvre , maar vooral uit zijn laatste S3NS.

De eerste dag was alweer een feest, en daar is niet alleen  Ibrahim Maalouf verantwoordelijk voor.

Neem gerust een kijkje naar de pics www.gentjazz.com

Organisatie: Gent Jazz

Whorses - Een schizofreen is nooit alleen

Bipolair. Zo omschrijven Whorses zelf hun debuutplaat. Eigenlijk platen, want het is een dubbelalbum geworden. Enerzijds snoeiend hard, anderzijds zijdezacht. ‘Slaan’ en ‘zalven’ heet dat dan. Met gepaste trots kwamen ze hun boorling voorstellen inKortrijk. Daarvoor werd alles uit de kast gehaald, en werden er vrienden/gastmuzikanten uitgenodigd. En niet de minste: Leander van het Groenewoud (Alex Verdi, Lee Anderson), Maarten Flamand (The Antler King), Mattias De Craene (Nordmann), en vriend des huizes Pieter-Paul Devos (Raketkanon, Kapitan Korsakov).

Het voorprogramma Whorses zelf - trapte de avond af met “Attitude”. Een wondermooie, in country gedrenkte parel. De eerste set was dus voorzien voor de zijdezachte kant van het album, en vulde het Wilde Westen met een warme gelukzalige gloed. Deze jongens zijn van alle markten thuis en laveren van fluwelen bossa nova (“Shaking”) naar uptempo 80-ies pop die refereert naar The The, XTC, (“Humble”). Maarten Flamand kwam lapsteel-gewijs de band vervoegen op “Bye Bye Memory”. Wie toen niet smolt, moet dringend de steen door een hart vervangen.
Deel 1 werd samen met de vrienden Leander en Maarten zachtjes en smaakvol afgesloten in “Up To Town”.

Daarna was het de beurt aan de headliner - Whorses zelf. Zachtjes nagenieten van de eerste set zat er niet in. De verbijsterde toeschouwer werd meteen bij het nekvel gegrepen onder de razende tonen van het nauwelijks één minuut durende “Splinters”. Matthias Decraene (sax) werd er bijgehaald voor “Black Museum”. Dit smaakte naar King Crimson, maar dan scheurender, donkerder, razender. In tegenstelling tot de eerste set maakte de fluwelen zang plaats voor het betere roep- en tierwerk. Vanuit de diepste krochten van de ziel, sneed de zang door merg en been. Bijzonder indrukwekkend. Met de vingers in de neus spelen deze cowboys met tempowisselingen, zoals in het heerlijke trashpunky “Meatball Sub”. Voor de afsluiter “Have You Seen Bob” werd Whorses bijgestaan door Pieter-Paul Devos op gitaar. Een masterclass in ‘duivels ontbinden’.

En toen floepten de lichten aan. En daar sta je dan. Verdwaasd, alsof je een kopstoot hebt geïncasseerd van een uit de kluiten gewassen stier op steroïden. Dit was geen optreden, maar een beleving.

Pics homepag @Gregory Vlieghe

Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk