De Italiaanse post rock band Petricor ontstond in 2016. Zoals de bandleden zelf aangeven brengt Petricor: 'melodieuze riffs met diepe sferen en groeiende explosies' Met die ene bedoeling elk zintuig van de aanhoorder prikkelen. Met 'First Breath' brengt de band zijn tweede album op de markt. De band zegt er zelf over: "Een van de doelen die we hadden bij het opnemen van het album is om een gevoel van bevrijding te creëren dat de luisteraar de energie uit hun lichaam wil laten bevrijden." Ook nodigen ze hun luisteraars uit om hun eigen interpretatie te vinden in de instrumentale nummers. Nu, dat is wat wij ook hebben gedaan en de luisteraar kunnen aanraden dat ook te doen.
Petricor brengt op het eerste gehoor eenvoudige post rock, zoals er dertien in een dozijn bestaan. Maar als je uw fantasie de vrije loop laat, de ogen sluit en u letterlijk laat meevoeren over die intensieve walmen, ontdek je magische plaatsen waarvan we het bestaan niet kenden. Vanaf  “8” lijkt Petricor je te betoveren, en met een filmische aanpak trekt de band je verder mee op een trip waarbij je al uw zintuigen inderdaad nodig hebt. “People” , “Naked” tot “Last breath” prikkelt dus niet alleen de oorschelpen, maar doet je ook ergens een traan wegpinken. Of zorgt voor menig krop in de keel.  De band is door deze aanpak eerder een unieke parel binnen dat post rock gebeuren, i.p.v. een dertien in dozijn. Net omdat ze er voortdurend in slagen die intensiviteit tot een toppunt te drijven waardoor je niet meer wil en kunt ontsnappen. En dat kom je dus niet elke dag tegen binnen het genre.
De enige voorwaarde is dat u zich gewillig moet laten neervlijen in de armen van deze Italiaanse band, en vertrouwen wat ze met uw geest doen. Want eens de laatste noot voorbij met “Super8” voel je een rustgevend gevoel over jou neerdalen, waardoor een kleurrijk beeld je voor de ogen komt boordevol beelden van schoonheid en tederheid. Zonder je in slaap te wiegen echter, maar eerder door je letterlijk te hypnotiseren slaagt  Petricor er dus in die grens van dat welbehagen dat je graag voelt bij het aanhoren van typische post rock, te verleggen en overschrijden. En net dat laatste trekt ons nog het meest over de streep.

Besluit: Trap, door een eerste oppervlakkige luisterbeurt te geven, niet in de val waar ik ook even in trapte. Zet een koptelefoon op, verban elk ander geluid om je heen, en voel de muziek letterlijk tot elke vezel van je lichaam. Waardoor je ziel in vuur en vlam zal staan. We gingen die uitdaging aan, en kwamen compleet zen en buiten onszelf getreden tot diepe gemoedsrust na enkele intensieve luisterbeurten. Nu u nog.

Tracklist: 8 - People-Naked - Last Breath - Unbroken Horses - Saudade - Super8

Kiss Kiss Bang is een uit Kentucky afkomstige klassieke rock band die reeds sinds 2015 aan de weg timmert. Kenmerkende aan hun muziek: Vlijmscherpe gitaar riffs, groovy bas lijnen, drums die klinken als het kloppen van het hart en een vocale aankleding die je doorheen schudt. Eenvoudiger als dit kan Rock niet klinken, maar de energie die deze band uit hun instrumenten tovert en de zanger uit zijn strot gooit? Daarop zult u onmogelijk kunnen stil zitten tijdens het luisteren ernaar in uw luie zetel. De band bracht zijn EP 'Hearts On Fire' uit. Eén ding is zeker, ons rock hart zet deze band op diezelfde eenvoudige wijze, over de gehele lijn, compleet in vuur en vlam.
Die adrenalinestoot, nodig om de lont aan het vuur te steken zodat de boel ontploft, krijg je al voorgeschoteld bij “Headchange” . De band windt er geen doekjes rond en drijft het tempo  heel hoog. De vuurkrachtige gitaarlijnen zorgen ervoor dat je niet stil kan zitten op “Hearts on Fire”, “She’s bad”  tot de zeer gesmaakte Bryan Adams Cover “Run to you”. Misschien niet zo krachtig als het origineel, zeker vocaal valt de band een beetje door de mand. Maar de energie boots waarmee ook Bryan Adams de aanhoorder een adrenalinestoot bezorgt, blijft op deze versie wel stevig overeind. 
Kiss Kiss Bang vindt geen nieuwe muziekstijl uit, en blijft binnen die strakke rock lijntjes kleuren. Op zich vinden we dat wel een beetje jammer, omdat we eerder houden van bands die avontuurlijk durven uitpakken. Maar als een verschroeiende hete song “When it rains” of een song als afsluiter “My Last Goodbye” ervoor zorgt dat je lekker zit mee te brullen, en met de luchtgitaar in de hand overgaat naar menig potje headbangen? Dan is deze band op hun EP volledig in zijn opzet geslaagd.

Besluit: Kiss Kiss Bang bewijst met deze knappe EP 'Hearts On Fire' nog maar eens dat de stelling 'rock is dead' zwaar overdreven is. Met energieke en ijzersterke songs, allen gebracht op groovy en strakke wijzen slaagt de band er vanaf de eerste tot de laatste noot in je de ene na de ander adrenalinestoot te bezorgen. Dat alles wat diezelfde lijn uitgaat, stoort niet. Omdat je gewoon wordt meegesleurd naar de dansvloer en stevig headbangende prompt elke songs uit volle borst zult mee brullen.
Kortom: 'Hearts On Fire' is gewoon een zeer aanstekelijke recht-toe-recht-aan rock schijf geworden die elk beetje liefhebber van de meest klassieke rock muziek zonder verpinken in huis kan halen. Maar vooral. Kiss Kiss Bang levert een zeer veelbelovend visitekaartje af dat smaakt naar meer pure en onversneden rock-'n-roll. Want Puurder dan dit kan rock-'n-roll namelijk niet zijn.

Tracklist: Headchange - Hearts On Fire - She’s bad - Run to you - When it rains - My Last goodbye

Gloryhammer is een Brits/Zwitserse Powermetal band die werd opgericht door Alestorm frontman Christopher Bowes. In 2013 bracht de band zijn debuut 'Tales form the kingdom of fife' op de markt. De absurditeit en Humor spatten daar al uit de boxen, live zien de bandleden met allerlei kostuum er uit één foute SF film. Ook dat is heel bewust, aangezien het hier een concept betreft over prins Angus McFife die naar een andere dimensie reist, waar hij menig vijanden verslaat om het Koninkrijk Fife te beschermen.
Opvolger 'Space 1992: Rise of the chaos wizard' bleek wederom een album boordevol clichés en daar waar sommige daarmee door de mand vallen, komt Gloryhammer net door een hoge zin van zelfrelativering daar gewoon mee weg. En toch bewees de band uit topmuzikanten te bestaan, virtuozen met riffs, maar ook de inbreng van keyboard blijkt een meerwaarde te zijn binnen het geheel. De vocale inbreng van Thomas Winkler is dan weer een kers op een zeer smakelijke taart.
Gloryhammer bracht met ' Legends from Beyond the Galactic Terrorvortex' zijn derde schijf uit, via Napalm Records. We zetten ons verstand op nul, haalden onze luchtgitaar boven en brullen de songs - met de vuist in de lucht - uit volle borst mee.
Humor en absurditeit vormt nog steeds de rode draad op songs als “Into the Terrorvortex of Kor-Virliath”, “Masters of the Galaxy” tot “Power of the Laser Dragon Fire”. Niet elke song is even overtuigend, maar Gloryhammer hanteert die soort power metal ingrediënten waarop je, gewoon niet stil kan zitten. Het bombastische van die tweede schijf komt ook nu weer boven drijven. En er wordt ook een ballad toegevoegd aan het geheel. Maar voor de rest blijft Gloryhammer ingeslagen wegen verder bewandelen.
Ook wat songteksten betreft moet je bij Gloryhammer geen hoogstaande poëtische teksten verwachten. “Fly High into space to charge my laster powered goblin smasher'' zal eerder een glimlach op de lippen toveren, maar ook dat is een bewuste keuze. Gloryhammer beweegt zich op deze schijf - en ook de vorige platen - namelijk voort als een clown in het circus. Hoe belachelijk deze zich op het eerste zicht zichzelf ook lijkt te maken op dat podium, het zijn eerste klasse acrobaten en zonder de entertainment van de clowns, is een circus maar saai boeltje, toch?.
Besluit: Wie doorheen die absurditeit en Humor van Gloryhammer heen kijkt, zag en ziet nog steeds, een band die voortdurend alle registers open trekt, technisch hoogstaande riffs en klanken uit hun instrumenten tovert en bovendien verdomd goed weet waar ze mee bezig zijn. De band voegt op zijn derde plaat wellicht niet echt iets nieuws toe aan het gedoodverfde concept, maar blijft wel op hoogstaande wijze power metal brengen. Song na song volgt een ware adrenalinestoot, en dat is dus vooral de verdienste van indrukwekkend sterk en op technische enorm hoog niveau spelende muzikanten en een zanger die over een zeer hoog stembereik beschikt, waardoor de aardbodem begint te scheuren onder je voeten. Zeker als Thomas zijn hamer boven haalt. En daardoor aardverschuivingen ontstaan die planeten verwoesten. Voeg daarbovenop enorm veel zin voor humor en zelfrelativering, en je krijgt de perfecte power metal ingrediënten waardoor geen enkel dak er op zal blijven staan in menig concertzaal, of op festivalweide. Ga deze band dus vooral live gaan zien, want pas op het podium komen de songs van Gloryhammer nog het best tot hun recht.

Tracklist: Into the Terrorvortex of Kor-Virliath (1:18) The Siege of Dunkeld (In Hoots We Trust) (4:46) Masters of the Galaxy (4:25) The Land of Unicorns (4:24) Power of the Laser Dragon Fire (5:06) Legendary Enchanted Jetpack (4:18) Gloryhammer (5:00) Hootsforce (3:50) Battle for Eternity (3:52) The Fires of Ancient Cosmic Destiny (12:33)

Even voorstellen: Andy Grammer is een succesvolle pop artiest die op zeer korte tijd de muziekwereld stormenderhand veroverd heeft met een reeks aanstekelijke pophits. Zijn debuutalbum bevatte de platinasingles "Keep Your Head Up" en "Fine By Me".
Andy's tweede album, 'Magazines of Novels', bevatte de viervoudige wereldwijde hit "Honey, I'm Good", een song die is uitgegroeid tot één van de best verkochte songs in 2015. Bovendien was er de met goud overladen hymne "Good To Be Alive (Hallelujah)."
Andy's derde volledige album, 'The Good Parts’, werd uitgebracht in december 2017 en omvat zijn wereldwijde hit “Fresh Eyes”. Ondertussen is Andy eveneens uitgegroeid tot een wereldwijd streaming fenomeen met meer dan 350 miljoen totale streams.
Zijn vierde album 'Naive' is net op de markt. Op deze schijf zet hij nog maar eens in de verf waarom hij in pop middens zo hoog wordt aangeschreven.
Andy zegt over zijn nieuwste schijf het volgende, we citeren: "I have been labeled the positive guy for my entire career. The truth is that I am. But the positive guy is way more three dimensional than the world gives him credit for. Unfortunately, the word positive comes with the after taste of - simple, sweet, and NAIVE. To me, optimism is a full on war that's fought everyday. It's hard to stay positive when so much around us is negative. The word positive to me feels way more rebellious, persistent, heroic. This album digs into the story behind the smile. If it's stupid to see the good in everything, then lord help me please, to be NAIVE," .
In tijden waar de mens wordt overstelpt met eerder negatieve berichten , kunnen we inderdaad wat zonneschijn gebruiken en positiviteit in ons leven gebruiken. Andy maakt dan ook gebruik van zijn kristalhelder stembereik om de aanhoorder een glimlach op de lippen te toveren. “My Own Hero” is niet alleen een aanstekelijke song, boordevol walmen van melancholie en weemoedigheid, het blijkt ook de rode draad te vormen op de volledige schijf 'Naive'.
Zelfs de niet pop liefhebber zou moeten kunnen vallen voor deze plaat en artiest. Omdat Andy Grammer zijn songs nergens klef doet klinken, integendeel. Een songs als “Don't Give Up On Me”, die zelfs de rock fan in mij een krop in de keel bezorgt, of als “She'd say” met een wonderbaarlijke inbreng van Ladysmith Black Mambazo die deze song plots een Zuiders tintje geeft, of 'Spotlight' weer een medewerking met een topper, Andy Mineo & Swoope zijn daar het levende bewijs van. Meer nog hun inbreng is zonder meer een meerwaarde.
Vaak gaat Andy zelfs een lichtjes experimentele tour op. Er is ook plaats voor wat meer dansgerichte songs zoals “Born for this” met een aanstekelijke percussie sound waarop je dus onmogelijk kunt stil zitten.
Het grootste plus punt aan deze schijf is en blijft echter, net doordat Andy zijn songs verpakt in melancholie en weemoedigheid, dat je aanvoelt dat hij meent wat hij zingt.
Het is niet gespeeld, hij steekt zoveel emoties en gevoel in zijn songs dat hij ervoor zorgt dat ik er stil van wordt, en eveneens een traan wegpink. Maar dan vooral van puur geluk.
Want Andy wil dus positiviteit uitstralen, en slaagt met brio in zijn opzet op zijn vierde schijf. Een plaat waarmee hij daardoor anno 2019 nog maar eens zijn stempel drukt op het pop gebeuren. Enwaarmee hij dus ook ons rock hart diep weet te raken.

Tracklist: My Own Hero 03:30 I Found You 02:32 Some Girl 02:56 Wish You Pain 03:48 Don't Give Up On Me 03:17 She'd Say (with Ladysmith Black Mambazo) 03:27 I Am Yours 03:42 Spotlight (feat. Andy Mineo & Swoope) 03:04 First Time 02:39 Stay There 02:36 Born for This 03:04 Best of You 03:07 Naïve 02:41

Fabrizio Somma aka K-Conjog is een Italiaanse Elektronica/Ambient grootmeester die blijkbaar moeilijk kan stil zitten. In november vorig jaar bracht hij een schijf uit 'Magic Spooky Ears' en daar is al een ander pareltje boordevol experimentele ambient. 'Dum Bow'. werd onlangs op de markt gebracht via Schole Records.
Over ‘Magic Spooky Ears’ schreven we trouwens: '' Doordat K-Conjog improviseert met elektronische muziek, tot in het oneindige, kan een heel ruim publiek aan dansliefhebbers worden aangesproken. De muziek op 'Magic Spooky Ears' doet je enerzijds wild dansjes plaatsen op de dansvloer, maar eveneens word je gehypnotiseerd door spookachtig aanvoelende klanken. Wat de titel van deze schijf verklaart.''
De volledige recensie kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/72514-magic-spooky-ears
Welke verrassende wendingen zal de man nu uit zijn mouw schudden vroegen we ons af.  In de biografie op bandcamp lezen we het volgende: ‘Dum bow’ is a Magic Spooky Ears spin-off. The EP includes 3 brand new tracks and a new version of Magic Spooky Ears' electronic pop gem "Same Old Grace’.
Ondanks het feit dat K-Conjog dus heel wat andere wegen inslaat, zijn er dus steeds raakpunten met zijn ander werk. Alleen klinkt het vaak verfijnder, of strakker uitgewerkt. Of voegt hij daar dus subtiele klanken aan toe, waardoor hij je bewust op het verkeerde been zet. Het spookachtige combineren met dansbare klanken, staat ook nu nog steeds overeind. Zeer subtiel slaagt K-Conjog er bijvoorbeeld in enkele streepjes synthpop toe te voegen aan zijn sound. Dat laatste is nog niet het geval bij “Gently”, een sound die gaat van een geluid met een dreigende ondertoon naar het getwinkeld van een orgel, waardoor hij een glimlach op onze lippen tovert. In die vijf minuten verstopt hij echter al zoveel uiteenlopende soundscapes in zijn sound, dat we weer eens versteld staan van zijn veelzijdigheid. “Slashes III” is dan weer een uiterst dansbare song, je kunt daarop niet stil zitten. De eerste verwijzing naar synthpop komt hier al naar boven. Ook op “Odayaka”  hoor je dus die subtiele knipoog naar eerder vernoemde synthpop en aanverwante. Afsluiten doet hij met een zeer knappe '”Same old Grace (PressPlayOnTapeVersion)” waarbij de puntjes nog wat meer op de 'i' worden gezet.
Besluit: Wat K-Conjog ons op 'Dum Bow' voorschotelt , is wederom een mengelmoes van vrolijke klanken, razende beats - die op de dansspieren werken - en bevreemdend aanvoelende soundscapes die je naar adem doen happen. K-Conjog is een tovenaar met klanken, dat bleek uit zijn vier vorige schijfjes. Wij dachten dat zijn inspiratie ondertussen wel was opgedroogd. Maar nee, ook nu weet hij binnen vier parels van Elektronisch vernuft zijn eigen grens weer eens te verleggen, en ons bovendien aangenaam te verrassen met o.a. die vette knipoog naar Synth Pop, wat weer een andere kant laat zien en horen van deze grootmeester in Elektronica. Klasse komt altijd boven drijven, en deze man is doodeenvoudige een uniek talentvolle muzikant, wiens inspiratie drift onuitputtelijk blijkt te zijn. Dat zet hij op deze knappe EP nog maar eens in de verf.

Tracklist: Gently  05:00 Slashes III  02:43 Odayaka 03:16 Same old Grace (PressPlayOnTapeVersion) 03:01

Indie/Elektronica/Ambient
Dum Bow EP
K-Conjog

Het Noorse trio Building Instrument bestaat uit Mari Kvien Brunvoll, Øyvind Hegg-Lunde en Åsmund Weltzien. De band, ontstond in 2008. Oorspronkelijk als louter elektronische muziek band, maar later stroomden er ook Folk , Ambient en Jazz invloeden in hun muziek. Met 'Mangelen Min' bracht de band zijn ondertussen derde album op de markt. Uitgebracht via Hurbo - een label dat houdt van bands en artiesten die - net als wijzelf - graag buiten de lijntjes kleuren.
“Lanke” is een song, die eigenlijk al aantoont waar het naartoe gaat. Dromerige soundscapes, een zeer heldere stem, en verdovende klanken binnen een gevarieerde omkadering, voeren je weg naar onaards mooie oorden.
De songs zijn allemaal vrij kort - tussen de twee a drie minuten - waardoor de plaat eigenlijk in zijn geheel dient te worden beluisterd. “Mangelen Min” sluit dan ook perfect aan op de rest van deze plaat, “Lette”, “Rygge Rygge La La”, het zes minuten lange “Ta Regnet” en “Klokkespillsympfonien”. Telkens wordt die song uitgekleed, en slaat deze band bewust aan het experimenteren en zet je bewust op het verkeerde been.
Mari zingt bovendien vaak in eigen Noorse Dialect - de dame is afkomstig uit Molde. En dat laatste zorgt dan weer voor een unieke inbreng. Meer nog het versterkt de melancholische ondertoon die je al terugvond binnen de instrumentale aanpak. Naast je verwonderen en bewonderen, zit er bovendien enorm veel melancholie en weemoed verstopt in deze plaat. 'Mangelen Min' betekend dan ook 'het gemis'. Ergens schuilt toch wat pijn en verdriet in songs als “Sangen Min” en komen vaak zelfs Oosterse elementen boven drijven, zoals bij “Ta Regnet”. Elementen die je nog meer verdoven en toen wegzweven naar andere oorden. Het is een soort melancholie die we dus over de gehele lijn blijven terugvinden tot het eindpunt met “Blokk Omni”.
Besluit: De band neemt je op avontuur door Noorse landschappen, boordevol adembenemende uitzichten. Die bijzonder veelzijdige stem van Mari blijkt daarbij telkens een enorme meerwaarde binnen het geheel. Maar vooral spreekt Building instruments tot de verbeelding omdat de band erin slaagt om ons ook na elke luisterbeurt weer iets nieuw te doen ontdekken. Die Oosterse elementen bijvoorbeeld, hoorden we pas na de tweede luisterbeurt. Kortom: 'Mangelen Min' is een breekbare, gevarieerde en experimentele schijf geworden waarbij emotionele paden worden bewandeld die de aanhoorder in een trance doen belanden. Een trance waaruit je gewoonweg niet meer wil ontsnappen. Zeker niet na drie of vier luisterbeurten, zo verslavend mooi is deze broze en breekbare muziek van Building Instruments.
Zonder meer een bijzonder uniek pareltje van een schijf dus , voor elke liefhebber van Jazz, Ambient, experimentele elektronische muziek , dreampop en zelfs Folk muziek. Ten zeerste kunnen aanraden.

Tracklist: Lanke 04:14 Mangelen Min 04:56 Lette 01:48 Rygge Rygge La La 02:45 Ta Regnet 06:51 Sangen Min 03:56 Klokkespillsymfonien 01:29 Vil Du di nok 05:34 Trosten 02:24 Gronnere under 01:02 Alt Vorsvinn 02:52 Blokk Omni 01:16

Ambient/Dream pop/Folk/Jazz
Mangelen Min
Building Instruments

Karibu Orchestra is een jazzensemble dat naast jazz invloeden o.m. rock, funk , hip hop, avant-garde en ambient combineert. Tot zelfs Afrikaanse ritmes vind je op deze schijf terug. De complexe muziek, zorgt tot onze verwondering niet voor een chaos in ons hoofd. Integendeel. 'Music Over the ruins' kwam eigenlijk al vorig jaar op de markt, maar aangezien kwaliteit altijd aandacht verdient en daardoor blijft boven drijven, vonden we het wel passen deze schijf eens onder de loep te nemen. We maakten ons dan ook op voor een gloeiende hete trip doorheen de jazzjungle.
Met “The Airbender”, een meer dan zes minuten lang complex meesterwerk, waar improviseren tot het oneindige het meest opvallende punt is, is de toon vrij vlug gezet. Op “Reality Check Ahead” krijgt de piano de hoofdrol toebedeeld. Alle registers worden daarbij open getrokken, waardoor je je plots weer in een chaos van klanken bevindt. De titeltrack is zo een typische song met voldoende jazz vibes om een warme gloed over ons te laten neerdalen. Ook nu weer kan de band het echter niet laten om plots buiten de lijnen te gaan kleuren, en je weer op dat verkeerde been te zetten. De band neemt je trouwens op de daarop volgende songs “One for the c”, “Orchestre Polyritmique de karibu” , “Connecting the dots” tot “Birdman” eveneens zeer bewust mee op een experimentele jazz trip, met alles erop en eraan.
Besluit: Wie zich in deze zeer chaotisch aanvoelende aanpak op 'Music over the ruins' niet kan vinden, zal vlug afhaken. Wie zich al te graag laat onderdompelen in songs waarbij je een band hoort die voortdurend buiten de comfortzone van Jazz en aanverwanten treedt … En bovendien aan het improviseren slaat tot het oneindige … zal in deze band en plaat een bron van inspiratie ontdekken, waardoor je ook je eigen grenzen prompt zal verleggen.

Tracklist: The Airbender 06:25 Reality Check Ahead 05:27 Music over the ruins 05:55  One for C. 03:55 Orchestre Polyritmique de Karibu 01:19 Connecting the dots 07:47 Slow In Motion 07:10 Birdman 05:38 Woman Overboard 05:19 The Epic 04:35

Jazz/Avant-Garde
Karibu Orchestra
Music over the ruins
 

Toen de Noorse componist Kim Myhr in 2016 de opdracht kreeg om voor FIMAV-festival een passende compositie te maken resulteerde dit in  'Pressing Clouds, Passing Crowds'. Voor dit project laat Kim zich omringen door het Quatoru Bozzine Strijkkwartet en percussionist Ingar Zacht. Bovendien leest Caroline Bergvall haar eigen teksten voor, waardoor hedendaagse klassiek en spoken word perfect in elkaar vloeien. Via Hubro werd dit uiteindelijk ook op schijf de markt gebracht, en het resultaat mag er zijn. Tenminste als je houdt van ingetogen muziek, met een zekere diepgang. Waarbij grenzen voortdurend worden afgetast en overschreden.
Grenzen aftasten en buiten de lijntjes kleuren, merken  we al bij “Passing Through”. De poëtische inbreng van Caroline wordt daarbij op een donkere wijze gecombineerd met weifelende strijkersklanken die je door de twaalf minuten doen vertoeven in een diepe trance. Op het daarop volgende “Days” lijkt dit in eerste instantie ook het geval, door de monotone manier van brengen van de song dreig je zelfs af te haken, tot de percussie van Ingar je op een bijzonder subtiele en doortastende wijze terug bij de les houdt. De percussie vormt eveneens een meerwaarde bij het daarop volgende “Things Dispr”. Breekbaar als porselein, maar subtiel toch ook de geluidsmuur doorbreken. Dit gecombineerd met die telkens bijzonder tot de verbeelding sprekende spoken word inbreng van Caroline, met daarbovenop strijkers die je doen zweven door de lucht. Het keert ook terug op “Past the”. Op “Future Present” worden alle instrumentale registers nog wat meer open getrokken, en vloeit nog meer perfect samen met die stem van Caroline. Vaak hoorde ik zelfs, zeer subtiel, Patti Smith haar beklijvende stem terug in de manier waarop ze haar teksten zingt op deze song. Diezelfde hemelse kruisbestuiving tussen strijkers, knappe percussie en een tot de verbeelding sprekende vocale inbreng als kers op de taart vinden we ook terug bij afsluiter “Burning”.
Besluit: Kim Myhr is een artiest die je zeer bewust geen gemakkelijk brokje vlees aanbiedt, de aanhoorder dient een zeker inspanning te leveren om het concept echt te begrijpen. Net doordat Myhr zich echter laat omringen door muzikanten en een poëet die eveneens houden van voortdurend grenzen verleggen en aftasten, zal een ruim publiek zich hier niet direct kunnen in vinden. Wie - zoals ik - echter houdt van zachte zwevende klanken, waarbij voortdurende buiten elke mogelijke lijn wordt gekleurd? Kan zonder verpinken deze knappe parel van een plaat in zijn of haar platenkast doen verdwijnen.

Tracklist: Passing Through 12:45 Days 06:01 Things Dispr 05:07 Past the 06:22 Future present 07:20 Burning 07:44

Hedendaags klassiek/spoken word
Pressing Clouds Passing Crowds
Kim Myhr
 

Amund Maarud & Lucky Lips is een bijzonder  tot de verbeelding sprekende samenwerking tussen bluesgitarst Amund Maarud en de bluegrassband Lucky Lips. Amund Maarud is een bezige bij. Naast frontman van zijn eigen Amund Maarud heeft hij ook de teugels in handen bij bands als the Grand, Morudes, Amgala Temple. De man vond echt toch nog tijd om deze samenwerking aan te gaan, en brengt een fris en monter Blues pareltje uit, waarbinnen grenzen worden verlegd wat dit genre betreft. Zo verwonderlijk is dat niet, want ook Lucky Lips heeft ruimschoots zijn sporen verdiend binnen dat Bluesgrass gebeuren. Zo werd de band in 2017 uitgeroepen tot "European bluegrass band" van dat jaar. De veelzijdige aanpak, waarmee deze band hoge ogen gooit, wordt op 'Perfect Strangers' dan ook perfect aangevuld door de virtuositeit van Blues tovenaar Maarud.
“Change of heart” is een sprankelende song, waarbij de gedrevenheid van Bluesgrass wordt verbonden met die warmte van pure blues. De stem van Malin Pettersen samengesmolten met deze van Amund zorgt meermaals voor kippenvelmomenten. Luister bijvoorbeeld naar die wondermooie ballad “Daydream” gevolgd door een lekker onstuimige “My Guitar” , waar alle registers compleet worden open gegooid. Bij het breekbare “Going home” doet Malin en Amund dat trucje van voornoemde “Daydream” nog eens over. Zowel de leden van Lucky Lips als Amund amuseert zich duidelijk kostelijk op deze plaat, en geven elkaar de nodige ruimte om hun ding te doen. Dat zorgt voor een kruisbestuiving waar zowel Blues als Bluesgrass grenzen worden verlegd tot het oneindige. Zo is: “Translate my instruction” een lekker ronkende song, waarbij het zweet je op de lippen staat. Gevolgd door een hemels mooie “Carry Me”, waarin bovengenoemde pluspunten nog maar eens in de verf worden gezet. Meermaals krijg je en adrenalinestoot van jewelste, die gevolgd wordt door een intens en eerder intiem moment waarbij die haren op je armen dan weer recht komen. Vaak wordt zelfs buiten de lijnen van zowel Bluesgrass als Blues gekleurd. Die avontuurlijke aanpak is een ander pluspunt aan deze knappe schijf. De inbreng van Banjo is bovendien over de gehele lijn een grote meerwaarde.  
Om maar te zeggen. 'Perfect Strangers 'is dan ook zo een schijf waar je geen speld kunnen tussen krijgen. En waar de perfectie over de gehele lijn wordt overschreden, gelukkig zonder de spontaniteit uit het oog te verliezen. Als klap op de vuurpijl stellen we vast. Het fuzzgehalte ligt meermaals heel hoog.

Besluit: Vaak hoort men dat Bluesgrass en Blues niet echt samen gaan, maar deze samenwerking tussen artiesten die binnen hun genre toch al wat water hebben doorzwommen, bewijst het tegendeel. Dit is een veelzijdige en zeer gevarieerde plaat geworden, waar zowel breekbare pracht en snedige riffs met elkaar worden verbonden tot een magisch geheel. Want ja, over de hele lijn hangt magie in de lucht, net doordat iedereen binnen dit project gewoon zijn ding kan doen. De vrijheid om zich ten volle uit te leven, zorgt voor een perfect huwelijk tussen Blues en Bluesgrass zoals we zelden tegen komen. Meer nog, er worden zoals we aangaven - meermaals vette knipogen gegeven naar veel andere muziekstijlen, waardoor dit project een label opkleven de artiesten tekort doen is.
Dit is gewoon een lekkere rock schijf, die je doet dansen rond de tafel, maar waarbij je ook met een krop in de keel in vervoering wordt gebracht, mede door die knappe samensmelting tussen twee bijzondere stemmen binnen deze uitzonderlijk tot de verbeelding sprekende samenwerking.

Tracklist: 01. Change Of Heart 03:42 02. Don't Tell Me How To Spend My Time 04:01 03. Perfect Stranger 03:12 04. Indian Butterfly 03:41 05. Daydream 03:06 06. My Guitar 03:47 07. Going Home 03:30 08. Translate My Instructions 04:40 09. Carry Me 04:48

Mario Pauwels - Ostrogoth -"Doel? op een mooie manier oud worden, goed bij het verstand en nog steeds een deftig potje hardrock kunnen brengen op menig podia''

De tijden dat metal voer was voor een elite aan langharig tuig, is al lang voorbij. Metal is mede dankzij Metallica, dat bijvoorbeeld in een overvol Koning Boudewijnstadion de pannen van het dak speelt , en de grote groei van festivals als Graspop Metal Meeting, eigenlijk zelf zeer mainstream geworden. Omdat metal nu eigenlijk dankzij voornoemde evenementen redelijk hot is in de media vonden we het ook goed om een gesprek te hebben met één van de vaandeldragers van wat metal in ons land betreft. Ostrogoth. We ontmoeten Mario Pauwels in een gezellig café op de Grote Markt in Lokeren en vuurden hem enkele vragen af over heden, verleden en toekomst van de band en van metal in zijn totaliteit.

Ondertussen is er veel veranderd binnen de band, sommige leden verlieten de band en Ostrogoth heeft een gloednieuwe bladzijde omgedraaid. We vroegen ons af hoe de reacties van de fan was op die wederom nieuwe wending?
Mario zegt hierover: 'Laat me duidelijk zijn de muzikanten die de band hebben verlaten zijn één voor één topmuzikanten en van goudwaarde binnen metal. Dat Thorium het zo goed doet is daar een levend bewijs van. Binnen Ostrogoth kregen we echter het gevoel niet meer dezelfde richting uit te kijken. Sommige vroegen zich af of de fans dat wel willen … een grotere omslag? Onze fans verwachten gewoon dat Ostrogoth klinkt als Ostrogoth. De nieuwe bandleden blijven die heavy metal van toen trouw en passen perfect in het plaatje. Onze fans reageerden dan ook positief. '

Ik gaf aan dat ik houd van een band die buiten zijn eigen lijntjes durft te kleuren, maar dat dit bij een band als Ostrogoth misschien een averechts effect zou kunnen hebben
Mario bevestigt dit. 'Bij onze laatste schijf 'Last Tribe Standing' kregen we soms reacties van fans die vonden dat het niet altijd klonk als Ostrogoth. Vernieuwen is ok, maar van sommige bands verwacht men nu eenmaal gewoon dat ze op diezelfde wijze verder doen'.

OMGANG MET VERLIES - Wat me opvalt is, dat Ostrogoth een band is, die ondanks alles, datzelfde spelplezier is blijven uitstralen. Verdergaande op dat verleden wilde ik het ook hebben over hoe je omgaat met bandleden - die een stuk van uw familie zijn geworden - die komen te overlijden. Hoe ga je daarmee om?
"Dat is een moeilijke opdracht'' zegt Mario ''Vooral als het zo vrij plots gaat en het nog gaat om een bandlid dat nog steeds actief is, is dat haast onmogelijk. Maar we wilden per se doorgaan. Toen er bij Rudy kanker werd vastgesteld , wisten we echter waar we voor stonden. Hij heeft zelfs zelf zijn potentiële opvolger naar voor geschoven. Het is eigenlijk vooral door die steun van de fans dat we zijn blijven doorgaan.'' zegt Mario zichtbaar aangedaan. ''Iemand verliezen slijt nooit, jouw bandleden worden door de jaren een stuk van uw eigen familie, je ziet ze elke dag''.

SUCCES IN HET BUITENLAND - Ondanks dat Ostrogoth een klinkende naam is binnen het metal en hard rock gebeuren in ons land, zijn ze nooit echt doorgebroken naar het buitenland. Als je kijkt naar bands als Evil Invaders en Carnation? Die slagen daar nu wel in. Zijn de mogelijkheden anders geworden dan vroeger? Hoe komt dat toch?
"Laat ons stellen vroeger was het aanbod van bands eerder beperkt - wij, Killer, Acid, Crossfire, Bad Lizard, Lionspride, Black Widow, Purple Haze, Thunderfire, Scavenger en later bands als Cyclone, Warhead en Target.. Wij verdeelden de enkele belangrijke metalfestivals onder ons.  Er kwam dan ook altijd hetzelfde volk massaal op af. Wij waren toen de pioniers van het genre. Wij waren hot in het buitenland, maar er waren geen middelen of ondersteuning om een buitenlands avontuur aan te gaan. Desondanks speelden veel metalbands van eigen bodem als support van bekende bands. Channel Zero heeft begin jaren 90 het enge cordon rond de metal wat doorbroken. Nu is er eigenlijk een overaanbod, van allerlei strekkingen. De marketing en promotie daar rond is veel beter uitgewerkt. En uiteraard is er de kracht van de sociale media. Bands kunnen zichzelf veel gemakkelijker verkopen door Facebook, Twitter of Bandcamp'. In onze tijd bestond dit toen allemaal niet. Of het nu dan gemakkelijker geworden is om wel bekend te worden in het buitenland is net door dat overaanbod ook niet zo gemakkelijk. Maar het lukt sommigen wel. En laat ons eerlijk zijn: bands als Carnation en Evil Invaders leveren kwaliteit af en zijn ook van klein moeten opklimmen naar groot. Ze hebben alleen een betere marketing rondom zich kunnen verzamelen door de tijdsgeest.''

Is het, om daarop verder te gaan, nu gemakkelijker om optredens vast te leggen?
''Ook daar is er een groter aanbod dan toen. Metal is ook geen vies woord meer, toen wij ergens optraden kwam daar een politiemacht op af en werden we gefouilleerd omdat we lang haar hadden (lacht). Tijden zijn veranderd. Ook zijn er enorm veel zalen en zaaltjes bijgekomen, in het Gentse is er bijvoorbeeld een zeer groot aanbod (Kinky Star, Balzaal Vooruit, DOK, Charlatan, Asgaard..) en noem maar op.''

DE KRACHT VAN SOCIALE MEDIA - Om eens terug te komen op die 'sociale media' en dingen als Bandcamp en Spotify. ik vertelde Mario hoe een band als Turbowarrior of Steel in Tsjechië mochten optreden, mede dankzij naambekendheid via Spotify. We vroegen zijn mening daarover?
'' Eigenlijk zijn dingen als Spotify, iTunes tot Bandcamp nog geen ontgonnen terrein voor mij. Eén van mijn raadgevers tipte me al om die mogelijkheden te benutten. Ik ben er zeker van dat je via die weg heel veel mensen, ook in het buitenland, kunt bereiken. Misschien moeten we eens bekijken of we daar iets mee kunnen doen en wat de mogelijkheden zijn voor Ostrogoth. De kracht van sociale media en dus ook van die streaming is enorm, niet dat je als band daar iets aan verdiend maar het feit dat men je kan ontdekken is ook belangrijk''

OPTREDEN IN OOST-EUROPESE LANDEN - Kunnen we stellen dat wat ons land betreft Ostrogoth een beetje alles heeft bereikt? Is er nog een doel? En wat met het buitenland, waar zouden jullie nog graag eens optreden?
'' Ik ben gestopt met me focussen op wat we niet hebben bereikt, maar eerder blij met enkele mijlpalen. We hebben op Graspop gestaan - in 2014 op Jupiler stage- we hebben ooit de eerste edities van Heavy Sound Festival 1983 en Pukkelpop mogen openen in 1985. We hebben met Def Leppard, Uriah Heep, Anvil, Gary Moore, Golden Earring, Loudness en Manowar gespeeld. Meer recentelijk met Ross the Boss, Q5, Helstar, Enforcer, Jack Starr’s Burning Star, Moonspell… Dat zijn momenten die we nooit meer zullen vergeten. Waar ik graag nog eens zou optreden is in de Oost-Europese landen of Zuid-Amerika. En een doel, op een mooie manier oud worden, goed bij het verstand en nog steeds een deftig potje hardrock kunnen brengen op menig podia''

We wilden dieper ingaan op die toekomstplannen. Zijn er plannen voor de nabije toekomst? Uitbrengen van nieuw materiaal?
''De ideeën zijn er, de uitwerking nog niet. Het is bij Ostrogoth zeer belangrijk dat we, als we iets realiseren, allemaal - en ik herhaal - allemaal dezelfde kant uitkijken. Als iedereen op dezelfde lijn zit bestaat die kans. Al stellen we vast dat onze fans wel meer staan te wachten op onze hits, dan pas gaat het dak er altijd wel compleet af. Maar dat is iets wat grote bands als Deep Purple of zo ook voor hebben (sic evd)''

40 JAAR OSTROGOTH - Als ik naar Wacken kijk zie ik daar enorm veel Duitse bands, ook Hellfest heeft zeer veel Franse op zijn affiche staan. Zelfde met festivals als Mainsquare? Waarom is het toch zo moeilijk voor een Belgische band om bijvoorbeeld op Graspop te staan? Waarom heeft Ostrogoth daar niet eerder gestaan, of op Alcatraz.
" Een echte verklaring heb ik daar niet voor, we spelen in augustus nu als hoofdact op een tweedaags festival in Portugal en daar staan veel Portugese en Spaanse bands op de affiche, naast enkele kleppers (Cloven Hoof en Rhapsody on Fire). We bestaan in 2020 welgeteld 40 jaar, waarschijnlijk gaan we daar rond iets speciaals maken. 2020 wordt ons Festyear! Daarnaast zijn er toch al wat meer Belgische bands die verdiend op Graspop staan, en ook Alcatraz Metal Fest pakt uit met een derde podia met allemaal Belgisch talent.

Besluit - De rode draad in dit gesprek is niet alleen hoe alles is geëvolueerd voor Ostrogoth zelf in die 40 jaar, ook het landschap is sterk veranderd. Er is een groter aanbod, maar of dit in het voordeel is van de band is niet altijd even zeker. Er komt enorm veel marketing bij kijken en de juiste personen op de juiste plaats. De sterkte van sociale media, waardoor een band zichzelf gemakkelijker kan verkopen speelt een zeer grote rol. Ook dat er meer mogelijkheden zijn om op te treden, het wereldje 'metal/hardrock is veel groter geworden dan 40 jaar geleden. Blijven proberen, blijven optreden, blijven uzelf verkopen en hopen op dat ene moment dat je in de aandacht komt van organisaties/ bookers/ record companies die je nog meer willen promoten. Werken aan je carrière zoals Ostrogoth dat het na 40 jaar met nog steeds even veel passie en spelplezier doet als toen dus.