Puur Puur Puur - Een akoestische wervelstorm in alle kleuren van de regenboog
Puur, Puur, Puur - akoestische eindejaarshow

Een avond boordevol akoestische muziek uit zowel metal, wereldmuziek als jazz tot blues of aanverwante stijlen, in een omkadering, dat aanvoelde als een gezellige kerkdienst met muziek, drank en de nodige versnaperingen. Het leek een zeer goed idee. Beyond The Labyrinth zou deze avond boordevol diversiteiten - een akoestische wervelstorm in alle kleuren van de regenboog - afsluiten en kreeg o.a. het gezelschap van een andere Belgische sterkhouder binnen de  metal Eternal Breath. Helaas was de opkomst niet zo hoog, maar zij die erbij waren genoten met volle teugen van dit toch zeer unieke concept.

Diezelfde Eternal Breath (****1/2) brengt een wilde mengeling van power en heavy metal. Doorgaans gebouwd rond verschroeiende riffs en drum salvo's en bulderende vocalen die de aarde op zijn grondvesten doen daveren. De heren van Eternal Breath zouden voor het eerst een akoestische set brengen en stonden toch een beetje zenuwachtig op het podium. Er werden amper drie songs gebracht, maar al direct valt nog maar eens op wat voor een topmuzikanten er binnen deze band toch zitten. En vooral, dat is het belangrijkste, voelen elk van hen perfect aan. Dat is bij een akoestische set, waar je geen gebruik kunt maken van technische snufjes, meer dan belangrijk. Zanger Andy Polfliet , zijn bijzonder hoge stembereik , deed dan ook voor het eerst elk haartje op onze armen recht staan.
Kortom: De vuurdoop van Eternal Breath om akoestische power en heavy metal te brengen, werd dus vooral in goede banen geleid door een combinatie tussen professionaliteit en spelplezier, waardoor we ademloos zaten te genieten op het puntje van onze stoel. Missie geslaagd!

Mean Missy and the oldtimers (****) brengt een mengelmoes van jazz, blues en swing. Gerugsteund door de akoestische inbreng van Geert en Wilfried van Beyond the Labyrinth, gooit een bevallige zangeres haar aanstekelijke stem in de strijd om de temperatuur tot een kookpunt te doen stijgen. Die swingende aanpak werkt op de dansspieren Wij konden zeker niet blijven stil zitten op onze stoel. Mean Missy - ofwel Manon De Schepper - beschikt trouwens over een soort diva uitstraling dat ons terugbrengt naar die wilde jaren '40 tot '50. Zowel bij de hoge tonen als de ingetogen momenten geraak je dan ook prompt in vervoering door deze bijzonder getalenteerde zangeres, die swing en blues zodanig perfect verbindt dat het lijkt alsof diezelfde jaren '50 zijn teruggekeerd, met alle swingende elementen zo eigen aan die tijd daarbovenop. Meermaals deed het ons denken aan actrices als Marlene Dietrich of Audrey Hebpurn die door hun gracieuze en sensuele uitstraling menig mannenhart sneller deden slaan.
In elk geval sprak Mean Missy zowel door haar stem en uitstraling tot onze verbeelding, en liet een diepe indruk na die we niet snel zullen vergeten.

De muziek van Sproqueville Ramblers (****1/2) wordt omschreven als '’Raw, rural, hard-core, no-nonsense Cajun Music’. Een muziekstijl waar blues elementen worden verbonden met folklore. In sommige gevallen is dat ook met inbreng van viool.  Dit bijzonder veelzijdig trio, maakt echter gebruik van traditionele instrumenten als banjo, accordeon, washboard en harmonica om JC Castelhof onder te dompelen in een gezellig kampvuur atmosfeer. Net zoals tijdens lange zomeravonden rond dat kampvuur gezeten , daalt dan ook een intense warmte over je heen. Bovendien brengt elk van hen een al even gevarieerde vocale inbreng, waardoor je van de ene aangename verrassing in de andere terecht komt. En je je bijgevolg geen seconde verveelt. Elk van hen straalt bovendien tonnen spelplezier uit, en ze vullen elkaar bovendien perfect aan , zowel vocaal als instrumentaal, waardoor nergens een speld valt tussen te krijgen.
Kortom Sproqueville Ramblers hun stijl past perfect binnen dit warmhartig concept, waar iedereen gezeten rond dat kampvuur met volle teugen zit te genieten. Lekkere aanstekelijke zigeuners muziek - als je dat zo kunt noemen - opzwepende klanken en zoveel diversiteit in klank en beeld, deden ons dan ook van begin tot einde naar adem happen. En vooral zitten genieten op het puntje van onze stoel.

Tijd voor een potje dub roots reggae, met dank aan het veelkleurige gezelschap SISTA MIKA (****) . Als een pionier van reggae in België is SISTA MIKA een van de weinige vrouwelijke vertegenwoordigers van dubreggae in België. Met haar begeleidingsband zorgt ze ervoor dat Castelhof wordt ondergedompeld in een soort wereldmuziek atmosfeer, omgeven door elke kleur van de regenboog. Door een bijzonder aanstekelijke mengelmoes van opzwepende klanken en percussie met twee vocalisten die zowel wat stembereik als uitstraling de zon deed schijnen in ons hart, kon je op deze muziek onmogelijk stil zitten op je stoel. In normale omstandigheden gaat dat dak er dan ook prompt af. Wij, en elke aanwezige, genoot iets meer ingetogen, maar toch met volle teugen van zoveel zuiders temperament met een duidelijke Franse inbreng. SISTA MIKA gooide dan ook alles in de strijd om van dit kerstfeestje een uitbundig en temperamentvol dans feest te maken en slaagde er in mondjesmaat toch in wat beweging te krijgen in het zittende publiek. Daarvoor krijgt de band prompt een pluim meer op zijn hoed.

We hebben het al meermaals vermeld maar door Filip Lemmens binnen te halen heeft Beyond The Labyrinth (*****) niet alleen de perfecte vocalist gevonden, die als gegoten past binnen dat concept. De man kan wat stembereik betreft werkelijke alles aan en straalt bovendien tonnen charisma uit, van zelden hoog niveau. Of dat ook akoestisch zou lukken, vroegen we ons af? Vanaf de eerste song was al vrij duidelijk dat Filip zijn stem ook met een akoestische inbreng je hetzelfde kippenvel bezorgt zoals ooit een zanger als Ronnie James Dio dat ooit deed op een zomeravond op Graspop. Een overdreven vergelijking wellicht, maar beter dan dit kunnen we niet uitdrukken wat door ons lijf heen ging bij de manier waarop Filip al die songs naar voor bracht. Niet eenmaal , maar een hele set lang stonden de haren op onze armen recht van puur innerlijk genot. Je zou haast vergeten dat er nog andere topmuzikanten op dat podium staan, wiens backing vocale inbreng minstens even belangrijk is.
Ook akoestisch worden we bij de keel gegrepen door die bijzonder aanstekelijke keyboard klanken, krijgen we de krop in de keel als de bas en gitaarlijnen elkaar kruisen, en zorgen die bovendien voor een magie die ons doet kwijlen van genot. Bovendien is er die lekker akoestische drum inbreng, als ultieme kers op de taart om ons naar hogere oorden door te verwijzen zonder gebruik te maken van geestenverruimende middelen.
Besluit: Beyond The Labyrinth is meer dan ooit een gestroomlijnde en goed geoliede machine, dat heeft de band dit jaar weer bewezen.  En dat bewijst de band dus ook akoestisch door nog maar eens ons rock hart diep te ontroeren. Elke song opnieuw, maar vooral dat ene indrukwekkende moment bij “Carry On” deed ons een traan wegpinken, terwijl we de tekst zachtjes meebrullen.
Wellicht zijn alle superlatieven voor sommige wat overdreven, maar we kunnen niet anders uitdrukken hoe diep onder de indruk we weer eens waren van een band die na al die jaren nog steeds teveel wordt onderschat, want beter dan dit vind je nauwelijks binnen de symfonische rock en metal muziek. Ook akoestisch werd dat op alle instrumentale en vocale vlakken nog maar eens fijn in de verf gezet.

Organisatie: Puur Puur Puur

Het is een traditie aan het worden tijdens de kersperiode. Terwijl veel mensen de gezelligheid opzoeken van een kerstmarkt - nee geen wintermarkt - vertoeven wij rond die periode wel ergens op een doom of ander donkere muziek gericht gebeuren. Dat is anno 2019 niet anders, want tradities zijn er nu eenmaal om in ere te worden gehouden. Op een zachte zaterdagavond 21 december zakken we naar het altijd super gezellige café ELPEE in Deinze waar Growing Horns zijn debuut EP 'The Nobility of Pain' kwam voorstellen en zorgde voor het bordje 'sold Out'. Ze namen een ander doom/sludge klepper mee in hun kielzog: Welcome To Holyland.

Welcome To Holyland (****) groeide dit jaar uit tot één van dé ontdekkingen van het jaar. Reeds in februari werden we met verstomming geslagen toen we de band zagen optreden op het festival Doomsday in Zwevegem. "Wie zich echter gewillig liet meeslepen door dat verdovend klankenbord, vertoefde voor een kleine drie kwartier in een heel andere wereld. Omgeven door zijn eigen demonen, zonder dat je pijn voelt, maar wel een zekere gemoedsrust over jou voelt neerdalen, binnen diezelfde duistere omkadering. Dat alles diezelfde lijn uitgaat, en de band niet echt doet aan bindteksten, stoort daardoor allerminst." schreven we daarover. Ze deden dat kunstje later nog eens over op het festival Stormram.  In ELPEE moest Welcome To Holyland vooral zorgen dat die duisternis zou neerdalen over Deinze zodat Growing Horns de poorten van de Hel gemakkelijk zou kunnen doen openzwaaien. Iets waarin de heren trouwens met brio slagen. De band brengt een quasi instrumentale set, waar vooral 'intensief tot het kwadraat' de rode draad vormt. Hoewel de vaak demonische screams van Wim letterlijk door merg en been gaan, is het dan ook die voortdurende mokerslag in het gezicht die je krijgt, in de vorm van gitaarlijnen die door je vege lijf snijden als een bot mes en drumsalvo's als kanonskogels, dat je uiteindelijk compleet van de kaart doet achterblijven in de hoek van de kamer. Als klap op de vuurpijl sprak Wim zijn publiek deze keer wel iets meer aan, dat zorgt voor een extra pluim op de hoed. Ook al draait het bij Welcome To Holyland dus vooral om de muziek, en hoe je die als aanhoorder letterlijk beleeft.
Besluit: Welcome To Holyland is een doom/sludge band die grenzen verlegt binnen diezelfde intensiviteit zodat je, willen of niet, wordt meegesleurd naar die donkerste zijde van je ziel. Waar het wonderwel fijn vertoeven is. Dit stelden we dus al enkele keren vast in 2019. Dat werd in ELPEE wederom in de dikke zwarte verf gezet.

Growing Horns (****) deed eigenlijk een goede zet door eerst enkele jaren op tournee te gaan, en dan pas een debuut uit te brengen. Daardoor vorm je bewust een zeer sterke fan base die uiteraard aanwezig was op deze EP voorstelling. Geen wonder dat ELPEE op deze zaterdagavond was uitverkocht. We hadden ‘The Nobility of Pain' al onder de loep genomen en stelden vast dat, in tegenstelling tot wat op het podium het geval was, de muzikanten binnen de band op deze EP meer op de voorgrond treden. Vooral de ritmesessie bleek een schot in de roos, want Growing Horns pint zich bewust niet vast op dat doom/sludge gebeuren - waar niets mis mee is uiteraard - maar boort op deze EP ook andere bronnen aan of kleurt buiten de lijntjes. Live merkten we in het verleden dat frontman Dafus Demon die door zijn uitstraling en verschroeiende vocale inbreng de aandacht compleet naar zich toetrekt op dat podium. Onbewust, want de muzikanten krijgen zeker voldoende ruimte om hun ding te doen. Dat was wat we dus ook vaststelden toen we de band zagen optreden op Headbangers Ball Fest 2018 waarover we schreven: ''Gerugsteund door traag opbouwende riffs en drum salvo's zijn het de grimassen in zijn gezicht die tot de verbeelding spreken. Het lijkt wel alsof bij elke song opnieuw duivelse demonen uit zijn lichaam treden om de ziel van iedere aanhoorder over te nemen'' . Ook in ELPEE wringt Dafus zich in alle bochten, en wordt hij crowdsurfend over de gehele lengte van het café tot de buitendeur en terug naar het podium gedragen, en tovert weer die ene demonische grimas op zijn gezicht na de andere. Ook vocaal drijft hij het tempo zodanig op, met waanzin in de ogen, tot ook de aanhoorder onder hypnose is gebracht en nog maar eens zijn eigen demonen in de ogen kijkt.
Wat er dus vooral is veranderd is dat de muzikanten, net als op die EP, veel meer op de voorgrond treden en de ene striemende riff na de andere mokerslag uitdelen, waardoor de Hel pas echt losbarst. Echter, zeer subtiel, merken we vooral dat de band ook live buiten die comfort zone van het doom/sludge metal gebeuren treedt. Om andere donkere bronnen aan te boren. Daar zijn wij niet treurig om, integendeel. Growing Horns slaat na vele jaren deuren open, en spelen concertzalen plat, dus duidelijk een nieuwe bladzijde, die ons doet uitzien naar meer intensieve duisternis van uitzonderlijk hoog niveau in het nieuwe jaar 2020.
Besluit: Elke schakel binnen Growing Horns is namelijk even belangrijk, en dat laatste wordt voortdurend in de zwarte verf gezet.
Kortom, wie houdt van grensverleggende doom metal, waarbij ook buiten de lijntjes daarvan wordt gekleurd, zal in deze 'The Nobility of Pain' zeker zijn gading vinden. Dat is onze eindconclusie over deze EP.
Echter, ook live blijkt dit meer dan ooit de rode - of zwarte - draad te vormen. Meer dan ooit is Growing Horns een band waarbinnen elke schakel dus zowel op als naast het podium even belangrijk is. Maar vooral dat er dus ook live buiten elk lijntje van doom en sludge metal wordt gekleurd, trok ons het meest over de streep op dit bijzonder fijn kerstfeestje in ELPEE binnen een lekker intensieve doom sfeertje die zelfs in het licht van de kerstsfeer bij het buiten gaan, nog steeds aan je ribben kleeft.
Voor zij die er niet konden bij zijn volgen nog enkele herkansingen. Growing Horns zal het evenement 9 jaar ELPEE, dat doorgaat op 24,25 en 26 april 2020, openen.
Meer informatie: https://www.facebook.com/events/391391231783840/ en speelt ook op Alcatraz Metal Fest komende zomer: https://www.alcatraz.be

Pics homepag @Filip Van der Linden

Organisatie: Growing Horns ism ELPEE, Deinze

Toen Loyle Carner zijn optreden in een uitverkochte AB enkele weken geleden had geannuleerd, was dit ook voor ons een streep door de rekening. Binnen de hip hop en de aanverwante stijlen is dit namelijk een artiest die langzaam maar zeker aan het doorbreken is naar de hoogste regionen. Uitstel is gelukkig geen afstel. Op maandag 16 december kregen wij, en een overvol Ancienne Belgique een herkansing. Loyle Carner zet een wervelend en vooral zeer gevarieerd hip hop feestje op poten, dat duidelijk vanuit het hart komt. Daarvoor krijgt de man een extra pluim op zijn hoed.

De avond werd geopend door Lucy Lu (***). Een collectief van spraakzame artiesten die eerder een vorm van zogenaamde 'laid-back' hip hop voorschotelen. Waarbij vooral dus op de emoties van de aanhoorder wordt ingespeeld, maar ook de dansspieren voldoende worden aangesproken. In eerste instantie komt de frontman op zijn eentje een ingetogen intro brengen, waaruit blijkt hoe breekbaar en warm zijn stem wel is. Diezelfde warme gloed doet Lucy Lu over de gehele lijn over de aanwezigen neerdalen. Binnen een wellicht iets te gezapige omkadering. De aandacht verslapt daardoor na een tijdje wel een beetje. Gelukkig worden alle registers naar het einde van de set nog eens volledig open getrokken, waardoor we terug bij de les zijn.
Kortom,  zagen we hier een band aan het werk die dus dromerige hip hop brengt en duidelijk op het gevoel speelt, en over potentieel beschikt ooit wel potten te breken. Groeimogelijkheden naar die toekomst zijn er dus zeker, voorlopig blijven we echter wat op onze honger zitten.

Loyle Carner (****1/2) heeft ondertussen, met het nodige vallen en opstaan, een lange weg afgelegd. Eerder dit jaar stond hij nog in Rotonde van Botanique. En ook de dance hall op Pukkelpop wist hij deze zomer moeiteloos in te pakken. Voor een uitzinnige menigte in de AB legt de man al vanaf de eerste noot de lat zeer hoog. Gerugsteund door klasse muzikanten, ontpopt Loyle Carner zich prompt tot een klasse entertainer. Hij spreekt zijn publiek, entourage en mede muzikanten met veel respect aan. Het succes is hem duidelijk niet naar het hoofd gestegen, integendeel zelfs. Meermaals haalt hij zeer persoonlijke verhalen uit zijn jeugd naar boven, en geeft aan waar hij echt vandaan komt en dat hij is blijven vechten om te bereiken wat hij nu heeft bereikt. Die bescheidenheid siert hem. Uiteraard zijn er eveneens de songs, en daaruit blijkt dat Loyle Carner het soort hip hop brengt vanuit het hart van die muziekstijl, zonder de overdreven pling pling of het al te patserige gedoe daarrond.  Of dat nu is door op een oorverdovend wijze en wervelend feest te doen uitbarsten, of op een ingetogen moment de zaal compleet stil te krijgen.
Loyle Carner doet zijn publiek vanaf de eerste tot de laatste noot moeiteloos uit zijn hand eten. Het publiek gaat dan ook volledig uit zijn dak. Waarop Loyle Carner reageert door die lat prompt nog hoger te leggen dan voorheen. Alsof dat nog kon.
De man schuwt bovendien geen controverses in zijn bindteksten, en stelt zich maatschappij kritisch op. Brexit en Trump komen daarbij voldoende aan bod. Ook dat is de soort hip hop, met een duidelijke boodschap, waar wij van houden. Ook daarvan smulde het publiek met volle teugen. Het resulteert uiteindelijk in een wervelende finale waarbij het dak van AB er nog maar eens compleet afgaat.
Eindigen doet Loyle Carner echter met wederom een ingetogen moment bij “Loose Ends”, waarbij hij de zaal voor de zoveelste keer volledig stil krijgt. Om daarna weer over te gaan tot een feestelijk slot van de regulaire set met “Nothing Changed”.  Daaruit blijkt nog maar eens wat voor een veelzijdige artiest deze man toch is. In de bisnummers worden alle registers voor de laatste keer volledig open gegooid, en barst dat feest nog eenmaal compleet los. “No CD” is dan ook de ultieme kers op de taart van een zeer geslaagde hip hop avond.
Besluit: Aan de lachende gezichten te zien bij het verlaten van de zaal heeft niet alleen Loyle zelf, maar ook het publiek intens genoten van deze spetterende hip hop show komende vanuit het hart van de hip hop. Waardoor hij ook ons hart op een gevarieerde wijze heeft veroverd.

Setlist: Ice Water - You Don’t Know - Stars & Shards - The Seamstress - Angel - Damselfly - Florence - Dear Jean - Deloseil (Brilliant Corners) - No Worries - October - Looking Back - Still - Ottolenghi - Loose Ends - Nothing Changed
Encore: NO CD

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ism Liveurope)

De uit Oekraïne afkomstige progressieve metal band Jinjer bracht eerder dit jaar zijn tweede plaat op de markt: 'Micro'. Logisch gevolgd door een volgende schijf die nu op de markt kwam: 'Macro'. De band is aan een steile opmars naar boven toe binnen de metal scene en bewijst met deze knappe schijf waarom.
Jinjer het label progressieve metal opkleven is hen namelijk tekort doen. We horen invloeden die gaan van deathmetal, naar groovemetal en naar flirten met nu-metal. En dat maakt zowel de band als deze plaat zo een bijzonder pareltje om te koesteren. “On The Top” laat al een gevarieerd aanbod horen waarop niet alleen de verschroeiende riffs door je hart klieven maar vooral die bijzondere vocale inbreng van zangeres Tatiana Shmayluk de sound van deze band en plaat zo uniek maakt. Mede omdat ze zowel cleane vocale aankleding als oorverdovende screams bovenhaalt, doet ze enerzijds de aarde onder je voeten beven van angst maar streelt ook zacht je ziel op een zalvende wijze.
Die veelzijdige aanpak had hen geen windeieren gelegd en ook op deze nieuwe 'Macro' blijft het zeer gevarieerde aanbod door middel van songs als “Judgement (& Punishment)”, “Retrospection” en “Pausing Death” de reden waarom we van begin tot einde op het puntje van onze stoel zitten te genieten. Een elan waarop Jinjer over de gehele schijf tekeer gaat. Dit is bovendien het soort gevarieerde metal dat er trouwens voor zorgt dat de toekomst van het metalgenre er rooskleurig uitziet. Want in tijden waarin oude bands langzaam afhaken, is er behoefte aan potentiële opvolgers die het metal genre de injectie kunnen geven die het nodig heeft.
Jinjer is zo een band die elke liefhebber van het hardere of zeker de extreme kant daarvan, over de streep zou moeten trekken. Met deze klasse progressieve, death en groovemetalschijf wordt dat meermaals in de verf gezet. Het feit dat de band trouwens voortdurend buiten de lijntjes kleurt, de bijzonder tot de verbeelding sprekende vocale inbreng en een perfecte instrumentale kers op de taart zorgen er dan ook voor dat we deze band een gouden toekomst voorspellen.

Eerder werden al twee singles uitgebracht waaronder: 'Maestoso'. De recensie hiervan kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/76081-maestoso-single.html.
De debuut EP 'Birth of Joy'  kwam in november op de markt. We gaven het kleinood enkele luisterbeurten en stellen vast te maken te hebben met een band die een muziekstijl brengt waarop je geen label kunt kleven. Dat laatste trekt ons zelfs nog het meeste over de streep. Dit trio bestaat uit één voor één klassemuzikanten. Simon Raman is niet alleen een gitarist die een klankentovenaar blijkt te zijn, ook zijn heldere stem doet je wegzweven naar andere oorden, zonder de ziel van pure rockmuziek uit het oog te verliezen. Geruggesteund door drummer Bernd Coene en bassist Jasper Peeters ontstaat een hemelse kruisbestuiving die ons doet uitzien naar een gouden toekomst. Dat de heren lang hebben kunnen werken om al die songs te perfectioneren, het werpt zijn vruchten af. “Birth Of Joy” is een binnenkopper van formaat, waar rock en emoties met elkaar worden verbonden tot een magisch geheel.
Want het meest opvallende aspect aan deze band en EP is inderdaad het verbinden van die dunne lijn tussen melancholie en weemoedigheid met krachtige rocklijnen die je doen headbangen in de huiskamer. Die hoekige rockmuziek hoor je bijvoorbeeld ook terug bij “Without Whiskey” en “Maestoso”. Het bewijst nogmaals dat RAMAN van vele markten thuis is.
In de bijgevoegde omschrijving lezen we het volgende: ''RAMAN is rauwe emotie, een no nonsense gitaargeluid, melancholische instrumentale intermezzo’s en een stem die je nooit meer loslaat als hij je eenmaal vastgrijpt. Hun ‘back to basics’ attitude zorgt voor een rauwe maar soulvolle sound die geworteld is in blues- en rootsmuziek die je doet denken aan oudere zielen als Chris Whitley, Jeff Buckley en een vroege Triggerfinger" . Een stelling die zeker steek houdt, maar vooral beschikt deze band over een eigen rocksmoel, en is niet vies van je hart eveneens sneller te doen kloppen. Daardoor kan een ruim publiek worden aangesproken. Dat laatste merk je bijvoorbeeld bij het zeer emotioneel startende “Pieces” waar weer die bijzonder breekbare en hoge stem van Simon je meerdere kroppen in de keel bezorgt. Wederom geruggesteund door een muzikale omlijsting die perfect past binnen dat plaatje, worden langzaam maar zeker alle registers open getrokken tot de  vulkaan compleet losbarst in een verschroeiende climax waarbij geen geluidsmuren sneuvelen maar harten wel geraakt. Dit allemaal in het verlengde van bovenstaande voorbeelden, en daar is uiteraard nooit iets mis mee. RAMAN bewijst trouwens dat eerst een live reputatie opbouwen, en noest werken aan songs ervoor zorgt dat het perfecte product kan afgeleverd worden. Luister maar naar wederom een knap in elkaar gebokst meesterwerk als “Big Sky Country”. Weer zo een song die letterlijk alle hoeken van de kamer uitgaat. Dat laatste zet de band in de verf bij “Come Back Home”, waar je ook de jazzinvloeden voelt naar boven komen.
RAMAN is zonder meer een band die graag buiten elk lijntje kleurt en daardoor je voortdurend, zeer bewust op dat verkeerde been zet. De aanhoorder die in hokjes wil denken of houdt van een label kleven op een band zal het daar wellicht moeilijk mee hebben.
De rock- en alternatieve rockliefhebber echter die houdt van bands die voortdurend uit de comfortzone treden, die zullen watertanden bij zoveel veelzijdigheid.
Ook wijzelf waren dus vooral onder de indruk over deze EP net omdat RAMAN op avontuur trekt in een landschap waar rock en melancholie hand in hand dansend de horizon tegemoet gaan.

De Russische doomband Megalith Levitation wordt in de biografie als volgt omschreven: ''live rituals erase the thin line between illusion and reality, guiding the audience through parched walkways of eternity. Psychedelic sermons that take your mind on a trip to unknown recorded on a debut album of occultists from Chelyabinsk.''
Daar hebben wij, wat de introductie van deze band betreft, niets aan toe te voegen. Met 'Acid Doom Rites' brengt de band een instrumentaal doomalbum uit dat traag als een gif naar boven drijft, waarna ijzingwekkende klauwen je de adem ontnemen, binnen songs van circa zestien tot vijfentwintig minuten. Dan moet je wel sterk in je schoenen staan om de aanhoorder niet in slaap te wiegen.
Het is de hypnotiserend inwerking van de songs die daar voor zorgen. Zo voelt althans “Spirit Elixir Drunkard” aan. Een zestien minuten lange trip die je letterlijk moet ondergaan om het te begrijpen. Ook wij legden even de pen neer, om deze lange wandeling tot ons te laten doordringen. Want eerlijk? Dat is echt nodig. Deze songs zijn zo opgebouwd dat ze het best floreren in een donkere en intieme omgeving, waarbij je met de ogen gesloten je gewillig kunt laten in een duistere trance laten meevoeren en tot gemoedstrust laten brengen. Want aan geluidsmuren afbreken doet Megalith Levitation zeker niet. Maar aan loom en dreigend je onderdompelen in bijzonder donkere gedachten, die de fantasie prikkelen dan weer wel.
De songs zijn quasi instrumentaal gebracht, behalve een akelig vocaal geluid uit het duister, dat bijna fluisterend de haren op je armen doet rechtkomen van pure angst. Dat is de zwartgeblakerde draad op elk van de lange songs trouwens. Ook bij “Eternal Trip/The 4-th Plateau”, een huzarenstuk van vijfentwintig minuten lang, is dat het geval. Nee, wie graag uit de bol gaat en houdt van een gevarieerd aanbod komt niet echt aan zijn trekken, want het gaat allemaal nogal de monotone en trage weg op bij deze band.
Wie echter houdt van zich neervlijen in dampen van intense, intieme doomklanken die een duistere gemoedsrust doen neerdalen in zijn of haar hart, die zal in dit langdradige kunstwerk van een donker allooi zeker zijn gading vinden. Dat wordt verder in de donkere verf gezet bij “Acid Doom Rites”, een song van amper elf minuten lang, en de afsluiter “Smouldering Embers /Pyromagic”. Dat is weer zo een klepper van drieëntwintig minuten lang.

Doet de naam Popol Ace geen belletje rinkelen? Dan zal de naam Popol Vuh dat wellicht wel doen. De Noorse progressieve pop/rockband bracht namelijk reeds vanaf 1972 platen uit onder die naam. Om de verwarring met de Duitse band met dezelfde naam te voorkomen, verschenen twee latere albums onder de naam Popol Ace. De Noorse band haalt invloeden uit pop, opera, jazz en dergelijke meer. En worden in sommige media vergeleken als een mix tussen Genesis, Chicago en Procol Harum. In 2003 mocht de band twee optredens verzorgen met The Norwegian Radio Orchestra (KORK) in Oslo en Drammen. Dat werd vastgelegd op het album 'Silently Loud'. Een must have pareltje voor wie houdt van de sound uit de '70's zo typisch aan voornoemde bands.
Deze band was mij eigenlijk onbekend en dat blijkt toch een zeer groot gat in mijn cultuur te zijn. Want een song als “Bury Me Dead” doet ons rock/jazzhart al sneller slaan. Op de gehele plaat blijkt hoezeer Popol Ace een even toonaangevende band blijkt te zijn in dat genre, dan die voorbeelden uit die gouden jaren '70. Elke song doet ons van verwondering, een traan wegpinken en bezorgt je dat kippenvelmoment dat deze bands ons ook bezorgden. Is dat door lekker rockend het tempo op te drijven, of eerder door een intieme maar o zo wondermooie omkadering rust te brengen in ons gejaagde hart zoals bij “I Can See Tears” - prachtig aangevuld door KORK die de songs naar een nog hoger niveau doen stijgen. Nergens valt er een speld tussen te krijgen. Het warme en gemeende applaus dat je na elke song hoort is dan ook gemeend en vanuit het hart. Op dit elan blijft de band trouwens doorgaan tot het eindpunt van “Queen Of All Queens”.
Op “Silently Loud” worden geen nieuwe Popol Ace-songs naar voor gebracht, maar doet de band de sound van toen wel herleven, binnen een unieke omkadering net door die inbreng van KORK. En daarom is dit een grensverleggende plaat die ieder beetje van zowel het genre als de band zelf met gerust gemoed in huis kan en zou moeten halen. Want deze live-registratie is toch een vrij uniek collectors item dat we niet elke dag onder de neus geschoven krijgen.

Silently Loud
Popol Ace & KORK
Grappa/PIAS
 

Wat we persoonlijk het mooie en interessante vinden aan jazz is het spelen met uiteenlopende emoties, blazers en trompetklanken die je enerzijds tot tranen toe bewegen en anderzijds doen dansen, de horizon tegemoet. Als een jazzplaat aan die voorwaarden voldoet, dan worden wij gegarandeerd over de streep getrokken. Nu, eerder kwam er via Hubro een schijf uit van Skarbø Skulekorps die op alle vlakken aan deze hoogstaande voorwaarden voldoet.
De band rond drummer Øyvind Skarbø bestaat dan ook uit topmuzikanten die geen jazz spelen maar het echt leven. Met “1-555-3327” worden de heupen aangesproken, want door een aanstekelijke sound met een vocale aankleding daarbovenop is hierop stilstaan onmogelijk. Ook al gaat het over een eerder verdrietig onderwerp. De titel verwijst namelijk naar een persoon die omkwam in een hotelbrand in kamer nummer 3327.  In sombere tijden die eraan komen voelt deze song echter ondanks alles dan ook eerder zeer zonnig aan en doet hij je wegdromen naar verre zuiderse oorden. Dat zuiders temperament zullen we nog een paar keer tegenkomen op deze plaat. Zo ook bij opvolger “Turnamat”. Vooral biedt Skarbø Skulekorps een veelkleurig allegaartje aan waar aanstekelijke dansmomenten worden afgewisseld met intieme momenten die een gemoedsrust over jou doen neerdalen zoals bij het prachtige “Gliploss”, een song die trouwens opbouwt naar een climax, gedreven door de combinatie tussen trompetklanken en een verdovend percussiegeluid. Er is ook de toch unieke inbreng van marsmuziek gebracht door een lokale band. En dat laat toch een andere en onuitgegeven zijde zien van jazz, vinden we toch.
Dit pareltje van een jazzplaat laat een band en bedenker horen die buiten de lijntjes van jazz om, de comfortzone buiten treedt op zoek naar avontuur. Dat is een extra reden om achterover leunende in onze stoel, gewillig te laten meevoeren over de vele kleuren die deze band ons aanbiedt. Of dat door intieme schoonheid is binnen een weemoedige aankleding zoals bij “50 MB RAM” of door lekker loos te gaan. Het zit allemaal verborgen in deze zeer gevarieerde jazzplaat die jazzliefhebbers moet aanspreken die verder kijken dan het genre, en grenzen durven verleggen.
Want dat is wat Skarbø Skulekorps over de hele lijn doet op deze schijf.

Het uit Noorwegen/IJsland afkomstige duo Jo Berger Myhre & Olafur Bjorn Olafsson slaan de handen in elkaar om een emotioneel, experimenteel pareltje van een ambientjazzplaat voor te schotelen. Waarbij improviseren zodanig intensief klinkt, dat het recht doorheen je hart boort. In 2017 resulteerde dit reeds in het meesterwerk 'The Third Script’. Onder de titel 'Lanzarote' werd nu een nieuwe schijf op de markt gebracht via Hubro.
Dat dit duo houdt van mensen op het verkeerde been zetten komt al tot uiting bij de eerste song “Grain Of Sand”, een klepper van ruim vijf minuten. Waarop het duo experimenteert tot in het oneindige en alle aspecten van voornoemde instrumenten tentoon spreidt. Ook “Atomised - All We Got” is zo een pareltje waar het duo experimenteert met geluidsnormen. Ergens tussen de dunne lijn van oorverdovend en intensieve walmen van absolute stilte , vind je Myhre & Olafur voortdurend terug. Piano en bas vormen, puur instrumentaal, de rode draad op deze schijf.
Maar het is dus vooral een kruisbestuiving tussen de muziekstijlen ambient en jazz dat ons nog het meest over de streep trekt. Iets wat het duo niet alleen in de titel van “Both Worlds” maar ook puur muzikaal voortdurend in de verf zet. Het perfect verbinden van twee uiteenlopende muziekstijlen, die op het eerst gezicht niets met elkaar te maken hebben. Het zorgt voor een kunstwerk dat alle ambient- en jazzkanten uitgaat. Dit duo tast ook de lijnen van zijn kunnen tot in het oneindige af.  Dat blijkt nogmaals uit de daarop volgende songs als “Current”, “Conjure Up The Past” en de korte afsluiter “Grain Of Sand (Reprise)”. Een sluitstuk dat mooi weergeeft waar het om draait bij Myhre & Olafur.
Elk apart zijn deze muzikanten toptalenten in hun kunnen, samen gevoegd ontstaat iets onaards van schoonheid. Ten minste als je doorheen de subtiele berg van experimenteren met piano, percussie en baslijnen heen kijkt. Het duo doet niet aan binnen de lijntjes kleuren en vult ook daar elkaar aan.
'Lanzarote' is een bijzonder avontuurlijke trip geworden tussen alle aspecten van zowel ambient als jazz, perfect met elkaar verbonden door muzikanten die weten waar ze mee bezig zijn. Een dik half uur word je meegezogen in deze bonte wereld, waar je bovendien bij elke intensieve luisterbeurt nieuwe ontdekkingen doet die je voorheen nog niet had gehoord.
Zeer fijne ambient/jazzplaat voor mensen die houden van muzikanten die bewust buiten de comfortzone treden wat  deze muziekstijlen betreft, en bovendien experimenteren daarbinnen ook experimenteren en improviseren tot in het oneindige.

Blues/Jazz
Lanzarote
Myhre & Olafsson

Drummer Gard Nilssen, Rune Nergaard (bas, orgel, piano) en gitarist Even Helte Hermansen vormen samen de formatie  Bushman's Revenge. Het trio debuteerde in 2007 met het album ‘Cowboy Music’. Voor hun acht volgende releases vonden ze onderdak bij het door Rune Kristofferson (Fra Lippo Lippi) opgerichte label Rune Grammofon. Met ‘Et Hån Mot Overklassen’ maken ze de overstap naar het eveneens Noorse Hubro. Op deze plaat, binnen een verstilde atmosfeer, hoor je dat deze muzikanten weten waar ze mee bezig zijn. In eigen land hebben de heren een soort cultstatus opgebouwd, wat resulteert in een meesterwerk waarbij geen geluidsmuren worden afgebroken, maar waarin de stilte zo oorverdovend intensief klinkt, dat je je wel voelt wegdrijven naar andere oorden.
De serene aanpak op “Sly Love With A Midnight Creeper” vormt feitelijk de rode draad op deze volledige schijf. Knap hoe de heren elkaar aanvoelen, maar vooral de rust bewaren en je daardoor niet in slaap wiegen. Maar eerder een gemoedsrust over jou doen neerdalen waardoor je prompt een ander mens wordt. Fluisterende tonen, hypnotiserende klanken en een psychedelisch drumwerk doen je dan ook in een soort trance belanden waaruit je niet wil of kan ontsnappen. Luister maar naar zeer mooie pareltjes als “A Bottle A Day Keeps The Wolves At Bay” of “Moves Away From The Door”. De band slaat trouwens aan het improviseren met die klanken en doet daardoor een zeer filmisch landschap open gaan. Hoogstens bij enkele songs gaat het tempo de hoogte in, maar de tendens is toch rust en kalmte tot het oneindige. Op afsluiter “Hei Hei Martin Skei” wordt deze stelling nog maar eens in de verf gezet.
Elke song ademt feitelijk diezelfde intense sereniteit uit. Waardoor deze schijf een aaneenschakeling wordt van elementen die je compleet 'zen' doen worden, waardoor je dan ook  de problemen in het leven prompt beter aankan.
Zonder meer is 'Et Han Mot Overklassen' dan ook een intensief mooi  jazzschijfje, gebracht door een band die stilte tot een jazzkunstwerk verheft.

Blues/Jazz
Et Hån Mot Overklassen
Bushman's Revenge