Body Hound is een Engelse progressieve rockband die eigenlijk al ruim vijf jaar experimenteert en aan zijn geluid aan het schaven is. Eind september kwam eindelijk het debuut 'No Moon' op de markt. Hard werken loont altijd en dat wordt hier nog maar eens bewezen.
Om een puur instrumentale plaat te maken en het daarbij boeiend te houden voor de luisteraar, daarvoor moet je zeer sterk in je schoenen staan. Door onvermoeid op een sonische en hypnotiserende wijze soundscapes op te bouwen tot een meerdere uiteenlopende climax wordt hier de aandacht over de gehele lijn scherp gehouden.
Vanaf “Stargazer” krijg je al het gevoel welke richting het zal uitgaan. Met best lang uitgesponnen progressieve parels, die allen even episch klinken, verlegt de band grenzen waar geen grenzen zijn. Het jarenlang noeste werken aan een sound werpt ook bij de daaropvolgende “Second Blend” - eentje dat afklokt op iets meer dan zeven minuten- zijn vruchten af.  Doordat de band in golvende bewegingen soundscapes naar voor brengt die je van de ene naar de andere emotie doorverwijzen verveel je je geen seconde. Door dit allemaal te doen zonder inbreng van zang, neemt de band een enorm risico. Echter door de gevarieerde aanpak blijf je geboeid zitten luistern en enorm genieten.
Body Hound levert een knap staaltje van instrumentaal vernuft af, waarbij de aanhoorder door een gevarieerde aankleding van begin tot einde van de sokken wordt geblazen. Net dat laatste zorgt er namelijk voor dat je je geen seconde verveelt. Wat bovendien zeer opmerkelijk is binnen die context, de zang wordt wonder bij wonder nergens gemist. En daarvoor moet je als band toch ijzersterk in je progressieve schoenen staan. Wat bij Body Hound zeker het geval is. Missie geslaagd.

Mars Red Sky is een Franse stoner/sludgeband die na circa tien jaar aan zijn ondertussen vierde album zit. Met 'The Task Eternal' drijft de band eigenlijk een beetje weg van dat typische sludge/stonergeweld. En ook weer niet. Eerder schippert Mars Red Sky tussen jaren zeventig psychedelica en moderne stonerrock. Je houdt er van of je houdt er niet van. Wij hielden alvast van de eerder experimentele, soms vreemde zijde van deze plaat en band. Vooral de vocale inbreng is van een bijzonder veelzijdige aard, waar je eveneens voor of tegenstander van bent.
Die toch wel avontuurlijke aanpak, waarbij telkens buiten de lijntjes wordt gekleurd, merken we al op bij “The Proving Grounds”. We wilden net schrijven 'een rit door een woestijnlandschap, typisch aan het stonergenre' als Mars Red Sky plots verrassend uithaalt met “Collector” of de eerder gezapige en trage gang opgaat, op een dreigende ondertoon bij “Crazy Heart”. Er zijn zoveel bouwsteentjes, zoveel puzzelstukjes dat een normaal mens zijn weg er niet in vindt. Nu, wij houden van bands die het soort muziek brengen waar buiten de lijntjes wordt gekleurd, wat zorgt voor gefronste wenkbrauwen bij anderen. Ons bezorgt Mars Red Sky door deze zeer gevarieerde en psychedelische aanpak eerder een glimlach op de lippen.  Een weg die de band trouwens verder zet op “Hollow King” en “Soldier On” en een zeer intiem gebracht “A Far Cry”. Waarbij een krop in de keel, vioolklanken en kippenvelmomenten elkaar opvolgen. Telkens binnen een intensieve omkadering waarbij geschipperd wordt tussen licht en duisternis.
Het meest interessante aan deze plaat is dus dat je een band hoort die elke regel aan zijn laars lapt. Mars Red Sky biedt ons een trip aan, flirtend met enerzijds angst inboezemen en anderzijds op een weemoedige wijze een gemoedsrust over jou laten neerdalen. En zo de aanhoorder telkens op het verkeerd been zetten. Meermaals waren we onder de indruk van de instrumentale aankleding die wat doet denken aan bands als bijvoorbeeld Pink Floyd en een zeer kleurrijke vocale aankleding die werkelijk alle kanten uitgaat. Deze band bewijst al ruimschoots dat eigenzinnig je eigen weg volgen, zijn vruchten kan afwerpen. En ook op deze nieuwe schijf verlegt de band weer een grens. En slaat ons van begin tot einde compleet met verstomming.

Tracklist: The Proving Grounds (7:55), Collector (4:13), Recast (7:18), Reacts (7:42), Crazy Hearth (5:04), Hollow King (6:20), Soldier On (6:18), A Far Cry (4:55)

De 21-jarige in Boedapest geboren singer-songwriter Borka Balogh volgde haar vriend naar Amsterdam, op zoek naar meer creatieve vrijheid. Toen de relatie eindigde, gebruikte de zangeres haar liefdesverdriet om haar donkere kanten te verkennen. Het resulteerde in de EP 'Traces Of You' uitgebracht in 2018. Op 20 september verscheen het debuutalbum 'Borka Balogh', een pakkende plaat boordevol uiteenlopende emoties.
In de biografie lezen we: “Ik ben een emotie-junkie en creëerde daarom een wereld waar ik het volledig spectrum van al mijn emoties onder ogen kan zien. Via mijn muziek wil ik deze wereld delen met iedereen die daar behoefte aan heeft''. Laat ons eerlijk zijn, wie heeft daar geen behoefte aan. De kracht van songs als “Gone”, “Nostalgia”, “Trust Me” of “Unsaid Words” ligt hem in het breekbare. Net zoals ieder hart breekbaar is, omschrijft Borka Balogh de pijn die zij voelt, maar die ook ieder van ons voelt bij intens verdriet, wanneer we als een geslagen hond achterblijven, eenzaam in het donker. Niemand die er is om ons te helpen, woorden schieten tekort, maar muziek verzacht alle zeden. Daardoor pink je, dankzij die bijzonder heldere en pakkende stem van Borka Balogh, niet alleen een traan weg omdat je meeleeft met haar emoties. Ook word je geconfronteerd met je eigen zielepijnen. De enorme tristesse bij songs als “Savior Needed” en “0606” voelt eigenlijk zelfs niet pijnlijk aan, eerder als een bevrijding en als een warm deken tegen diezelfde intensieve pijn in je hart. Het loslaten, door erover te zingen, is het meest opvallende aan de songs. Er niet blijven mee zitten is nog altijd de beste oplossing.
Maar hoe ga je er in gejaagde tijden waarin we leven daar echt mee om? Daarop geeft Borka Balogh een antwoord door je mee te laten varen doorheen al haar emoties en liefdesverdriet en je vooral met een gevoel van hoop achter te laten. Hoop op betere tijden die ooit zullen komen, want achter elke wolk schuilt weer een nieuwe zon. De oprechte, weemoedige wijze waarop ze je hart raakt bij “Grandpa’s Song” eentje waar haar Hongaarse roots ook tevoorschijn worden getoverd. Hongaarse klaagzangen komen ons voor de geest. Het keert eigenlijk ook op heel de plaat terug. Waardoor wij geen traan wegpinken van immens verdriet, maar van geluk om wat is geweest en vooruit kijken naar wat nog kan komen.
De dromerige manier waarop Borka Balogh deze plaat afsluit met een al even intense mooie 'Kill” en “Odd One Out” blijven ons datzelfde gevoel van donker welbehagen bezorgen. Alsof ze door hierover te zingen niet alleen alle last van haar schouders weggooit in haar songs, maar ook de onze. Een prachtstem, die ontroert en je wegvoert naar een wereld waar veel pijn heerst, heeft nog nooit zo comfortabel aangevoeld als op dit wondermooie, breekbare dark indieplaatje.

Tracklist: Gone 05:01,Nostalgia 04:16, Trust Me 04:22, Unsaid Words 04:57, Savior Needed 04:00, 0606 05:34, Grandpa's Song 04:24, Hollow 03:55, Kill 03:35, Odd One Out 03:09

De Noorse progressieve rockband Magic Pie haalt sinds 2006 zijn inspiratie bij een hele rits bands als Genesis, Dream Theater, Pink Floyd, Kansas, Yes, Deep Purple en zoveel andere. De epische sound die de band naar voorbrengt, daarmee worden namelijk grenzen verlegd.
De band heeft met heel wat tegenslagen af te rekenen gehad. Oorspronkelijke zanger Olsen verliet de band al na het tweede album 'Circus Of Life' in 2007. Na het uitbrengen van 'The Suffering Joy' in 2011 had Magic Pie af te rekenen met een verwoestende brand. Met het vierde album 'King Of Day' liet de band in 2015 gelukkig weer van zich horen. En nu is er dus 'Fragments Of The 5th Element'. Een plaatje waar ieder beetje liefhebber van die grensverleggende progressieve metal prompt mag gaan watertanden. Opvallend zijn de best lang uitgesponnen songs, waarbij de gitaristen van dienst hun kunsten vertonen op een zeer uitgebreide en magische wijze. “The Man Who Had It All”, “P&C” en “Table For Two” zijn één voor één lekker lang uitgesponnen progressieve rockpareltjes die je, als je echt houdt van het genre, gegarandeerd koude rillingen zullen bezorgen. Bij voorkeur tijdens het headbangen met een luchtgitaar in de hand.
De zanglijnen klieven doorheen je rockhart, waardoor je die songs prompt gaat meebrullen. Maar het is toch dat indrukwekkende gitaarwerk van o.a. Kim Stenberg dat de haren op onze armen doet rechtkomen van innerlijk genot. De scherpe wijze waarop deze man zijn riffs door de lucht doet klieven, voelt aan als onaards en zelden voorgedaan. Wie had gedacht om na het wonderbaarlijke “Touched By An Angel” het beste te hebben gehad, moet nog voorbij circa 23 minuten lange “The Hedonist”, een epische song die wat opbouw betreft perfect in elkaar steekt. Geen enkele speld valt er tussen te krijgen. Soms kun je die spelden zelfs letterlijk horen vallen bij intieme momenten of als de stem van Eirikur Hauksson je hart in vuur en vlam zet. Ook nu valt op wat voor een getalenteerde topmuzikanten deel uit maken van deze band. Meermaals wordt het tempo opgeschroefd, om dan weer te vervallen in intense momenten boordevol melancholie. Net lang genoeg om weer die registers open te trekken. In die 23 minuten word je in golvende bewegingen meegevoerd naar een bonte progressieve rockwereld, die je met een glimlach achterlaat in de hoek van de kamer.
Magic Pie brengt met 'Fragments Of The 5th Element' de perfecte progressieve plaat uit, die elk beetje liefhebber van het genre meerdere oorgasmes moet bezorgen. De muzikanten van dienst blijven toveren met riffs, de zang doet rillingen over je lijf ontstaan en de drumsalvo's verdoven je uiteindelijk. Dit is de soort progressieve rock muziek dat blijft kleven aan je ribben, eens je onder invloed bent geraakt van deze bijzonder aanstekelijke rockplaat.

Like Lovers is een project van de Duitse multi-instrumentalist en producer Jan Kerscher. De man is niet aan zijn proefstuk toe, maar slaat met dit project dus een nieuwe bladzijde om. Like Lovers slaat aan het experimenteren met elektronische klanken en overgiet die met een meeslepende, dromerige vocale aankleding.
Vanaf die eerste song “Everything All the Time Forever” tast Like Lovers de grenzen van de elektronica af en overgiet die over de hele lijn met breekbaarheid en broosheid, zonder de dansbaarheid daarvan uit het oog te verliezen. Eerder begin je van opzwepende  songs als “Levitation”, “Infinite” en “Am I Still Here?” te zweven over die dansvloer. Dat de man ook niet vies is van popdeuntjes die zeer toegankelijke klinken, merken we dan weer bij een song als “Health”. Zijn en onze eigen grenzen aftastend, komen we terecht bij wat misschien nog het mooiste meesterwerk op deze plaat is: “Fall”. In iets minder dan zes minuten ontvouwt deze song zich langzaam, tot een climax die het midden houdt tussen oorverdovend en de gevoelige snaar rakend. Zonder meer geeft het aan wat voor een veelzijdige artiest en top muzikant deze Jan Kerscher toch is. “Alive”, een schitterend duet met Amerikaanse zangeres Hannah Epperson, is een vreugdevolle afsluiter van een best aantrekkelijke plaat die elektronische muziek verbindt met aanstekelijke pop en dromerige elementen.
De betoverende stem van Jan ontroert je over de hele lijn, omgeven door eigenlijk wel veel experimentele elektronische klanken. Dit zorgt ervoor dat niet alleen de dreampop/indiefan aan zijn trekken komt, maar ook de liefhebber die dweept met grensverleggende elektronische muziek dat zowel de dansspieren als het hart aanspreekt. En dat is meteen de grote sterkte van 'Everything All The Time Forever'. Ondanks de wat weemoedige aankleding bij sommige songs, is het feitelijk ook een dansplaat. Al zal dat ervoor zorgen dat u, eens in een diepe trance terecht gekomen, eerder zal zweven over de dansvloer een traantje wegpinkend door zoveel weemoedigheid en melancholie dat Like Lovers je voorschotelt op deze bijzonder aantrekkelijke schijf.

Tracklist: Everything All The Time Forever (4:57), People Shaped Mirrors (3:26), Levitation (3:34), Infinite (3:55), Am I Still Here? (3:58), I Float On Your Love (4:18), Gone (3:59), Something Else (3:48), Health (3:39), Fall (5:57), Alive (3:49)

Om de nieuwste compositie van Manu Delago 'Circadian' te introduceren citeren we even uit de biografie. ''Op zijn nieuwe album neemt Delago de luisteraar mee door de cyclus van slaapstadia. En bootst de REM-slaap, lichte slaap, diepe slaap en abrupt ontwaken uit''. Dit is een heel interessante manier van muziek maken, die je niet elke dag tegen komt. Het zorgt voor een zeer filmisch meesterwerk, waarbij uiteraard die handpan /percussie de rode draad vormt in het geheel. Ook wij gaan samen met Manu doorheen de cyclus van de slaap.
Niet dat we in slaap worden gewiegd, echter kunnen we ons bepaalde stadium visueel voorstellen tijdens het beluisteren van deze instrumentale pracht songs. “Circadian” doet een rust neerdalen in je hoofd waardoor je prompt in een roes terechtkomt, die op geen enkel moment wordt verstoord. De stilte om je heen wordt intensiever naarmate de plaat vordert. Dat merken we al bij het daaropvolgende “The Silent Flight Of The Owl”. Zonder meer een zeer aangrijpend huzarenstuk van bijna zeven minuten. Voor dit project laat Manu zich goed omringen. Een ensemble met strijkers, toetsen, accordeon tot trombone zorgt voor een zeer vol geluid. Bovendien hoor je enkele uiteenlopende culturen verschijnen in sommige songs. En door de elektronische inbreng, ben je gauw in een ambient sfeer aanbeland.
Het blijkt zeker een meerwaarde te vormen bij die 21 minuten lange klepper “Delta Sleep” waar alle facetten uit de doeken worden gedaan, en dat totaalgeluid zorgt voor een sfeer die je letterlijk doet wegdromen, tot uw eigen dromen werkelijkheid worden.
Bij “Dream” doen Manu en zijn gevolg u nogmaals letterlijk wegdromen. Waarna je ruw - eigenlijk een understatement - wordt wakker geschud tijdens “Zeitgeber”. Een song waarbij het tempo lichtjes de hoogte ingaat, zonder geluidsmuren af te breken uiteraard. Maar je wordt er prompt dus klaarwakker van. En zo eindigt de cyclus van de slaap op een al even intense en interessante wijze dan ze is begonnen.
Manu Delago brengt met 'Circadian' een zeer veelzijdige plaat uit geboetseerd rondom een onderwerp dat eigenlijk iedereen aanbelangt. Want al te vaak gaan we voorbij aan hoe belangrijk dat slaapproces wel is voor de mens. De dromen, het ontwaken en de slaap zelf worden op een zeer vernuftige en experimentele wijze aan de man gebracht. Manu laat zich omringen door muzikanten die zijn muziek verrijken, maar het draait nog steeds rond percussie en handpan. Een instrument waarin deze muzikant een ware virtuoos is van uitzonderlijk allooi.
Vooral is dit dus een zeer bijzonder tot de verbeelding sprekend meesterwerk, waarbij de fantasie wordt geprikkeld. Bij voorkeur te beluisteren net voor het slapen gaan. De rustgevende klanken zullen u wellicht niet in slaap wiegen maar doen wel een gemoedsrust over jou neerdalen die elke nachtmerrie wegjaagt en vervangt door intense rust in je hoofd.

Tracklist: Circadian 04:47, The Silent Flight Of The Owl 06:52, Uranus 07:12, The Moment I'm Still Awake 05:22, Delta sleep (live at 4:33AM) 21:10, Dream 06:08, Zeitgeber 04:36

Evil Or Die Fest 2019 - Opnieuw een fijne versmelting van metal en hardcore
Evil Or Die Fest 2019
Kerelsplein
Roeselare

Eén festival dat, binnen zowel hardcore als metal, stilaan is uitgegroeid tot een begrip, dat is Evil Or Die Fest ten voeten uit. Op 18 en 19 oktober ging dit evenement weer door in Roeselare. De organisatie slaagt er ook nu weer in de crème de la crème van de HC en metal scènes samen te brengen, in een intieme en zeer gezellige omgeving.
Wij waren er bij op vrijdag 18 oktober en stelden vast dat de zaal naar mate de avond vorderde steeds meer een meer gevuld geraakte. Zeker bij de headliners Hoods - die een exclusieve Belgische show brachten op Evil Or Die Fest, Backfire! met een exclusieve Benelux last 'best of' show en Knuckledust stond de zaal overvol. Ze bleken naderhand ook de drie absolute hoogtepunten te worden van deze geslaagde HC festivalavond.

Brutality Will Prevail (***) - Helaas arriveerden we in de zaal toen Mindwar zijn laatste nummer afsloot. Door de vroege startuur - de band mocht het podium op omstreeks 17u - stond er ook nog niet veel volk in de zaal, maar de energie spat voldoende uit de boxen waardoor we er zeker van zijn dat de Lokerse band erin slaagde die figuurlijke lont aan het vuur te steken, om de festivaldag in gang te steken.
BrutalityWill Prevail  schotelt eveneens diezelfde energieke aanpak voor, en doet zijn uiterste best om op een meedogenloze wijze op diezelfde elan door te gaan. Helaas bleef de lijm iets te weinig plakken, om ons compleet murw te slaan. Waardoor we een fijn HC concert kregen voorgeschoteld, maar dus helaas ook wat op onze honger bleven zitten.

STAB (****) - Die mokerslag in het gezicht, die we dus nodige hebben om wel overslag te gaan bij een typisch HC concert? Dat kregen we op onze boterham gesmeerd dankzij STAB. Niet alleen beschikt de band over muzikanten die als wildemannen tekeer gaan, waardoor die daken er prompt gaan afvliegen. De brulboei van dienst, schreeuwt zich de longen uit het lijf waardoor het aanvoelt alsof hij iedereen in de zaal persoonlijk bij het nekvel vastgrijpt en jou door elkaar schudt tot je murw geslagen in de touwen terecht komt. Die pletwals zorgt er trouwens ook voor dat de eerste echt mosh en andere pits een feit zijn.

Hangman's Chair (****) - Een rustpunt tussen al dat HC geweld, omgeven door donkere intensieve wolken. Dat is hoe we het optreden van Hangman's Chair nog het best kunnen omschrijven. De band bleek een vreemde eend in de bijt, maar zette alle duistere elementen in om de HC fans in hun bijzonder donkere wereld te doen binnen treden. De band moest er wat inspanningen voor doen, maar wie zich gewillig liet meedrijven over die duistere walmen, beleefde een bijzonder intensieve trip die hem of haar koude rillingen bezorgde. In onze preview schreven we: ''Hangman's Chair doen ons hart bloeden, van pijn en smart. Waardoor een complete duisternis optreedt in je hart en ver daarbuiten. Dat is nu net het gevoel dat ons ook overviel op Evil or Die Fest bij het bij het aanschouwen van deze Hangman's Chair bij het vallen van de duisternis op deze vrijdagavond.

Knuckledust (****1/2) - ‘Fast, Faster, Fastest’ In een notendop is dit hoe we het optreden van Knuckledust op Evil or Die Fest nog het best kunnen omschrijven. De band laat er geen gras over groeien, en raast letterlijk als waanzinnige geworden over het podium en blijft dat strakke tempo van de eerste tot de laatste seconde aanhouden. Hierbij geen rekening houdende met snelheidslimieten zorgt dit er uiteraard voor dat ook de zaal op ontploffen staat. We denken zelfs dat de band een eerste kleine aardverschuiving heeft doen ontstaan in de buurt van Kerelsplein met deze bijzonder verpulverende aanpak. In elk geval, wie nog niet wakker was werd door Knuckledust op een bijzonder hevige en razendsnelle wijze wakker geschud. Vanaf dit concert was het hek trouwens compleet van de dam tot het einde van de avond met Arkangel. Zo zou later blijken.

Hoods (*****) - Na die verpulverende pletwals van STAB en Knuckledust de lat dan maar hoger leggen? Dat moet Hoods gedacht hebben toen ze het podium betraden. Opvallend bij Hoods is het combineren van een eerder melodieuze aanpak met het tekeer gaan als een horde losgeslagen bulldozers die over de hoofden van de aanwezigen heen daveren tot niemand meer recht staat. En dit niet voor een kwartiertje of zo, maar doorheen de volledige set. Daarbij gebruik makende van een instrumentale aanpak die recht doorheen je vege lijf boort, en een vocale aankleding die zoveel woede bevat dat hierop stilstaan inderdaad onmogelijk is. De band doet er ook alles aan om het publiek tot bewegen aan te zetten, en slaagt er met brio in om de menigte aan te zetten tot zich in allerlei pits en andere bochten te wringen. Of het dak er nu eindelijk af ging? Jazeker en hoe! Hoods zorgt zelfs voor wellicht het meest onvergetelijk HC hoogtepunt op deze avond, wat ons betreft.

Backfire! (****) - De uit Maastricht afkomstige HC band Backfire! M-Town sleept een jarenlange live reputatie, tot ver over de grenzen heen, met zich mee. De band is reeds sinds 1994 actief met alle heilige huisjes pletwalsen. Volgens we vernamen zijn ze aan een afscheidstournee bezig, en speelden ze een exclusieve Benelux concert op Evil or Die Fest. We horen een band die bijzonder melodieuze HC brengt, hoog technisch vernuft op de toonbank zwiert en die voldoende overgiet met een verpletterend typische HC sausje om de haren op onze armen te doen rechtkomen, en te zorgen voor de nodige adrenalinestoten van jewelste. We pinkten eveneens een traantje weg, want afscheid nemen doet altijd een beetje pijn. Zeker als je ziet over hoeveel tonnen energie deze band na al die jaren nog steeds beschikt om niet alleen ons, maar een volledige zaal plat te walsen. Onvervalste HC Klasse van uitzonderlijk niveau, dat is wat Backfire! ons hier na al die jaren nog steeds voorschotelt.

Arkangel (****) - De avond werd afgesloten door Arkangel, een band die de dunne lijn bewandeld tussen Hardcore en metal. En daardoor dus zowel de metalfan en de hardcore fan in de zaal over de streep kan trekken. Een potje brute hardcore gemixt met hier en daar wat meeslepende metalstukken die we kennen van bands als Pantera en Machine Head. Het smaakt altijd. En dat is wat we op onze boterham gesmeerd kregen op Evil Or Die Fest om deze gevarieerde avond met een knal van formaat af te sluiten.. Dat de band nogal monotoon tewerk gaat, stoort net door de voortdurende combinatie van het beste van beide muziekstijlen totaal niet. Arkangel zorgt dan ook voor die ultieme kers op de taart op ons met een zeer goed gevoel naar huis te sturen. Terwijl de adrenaline nog steeds door onze aders stroomt na zo een bijzonder geslaagd avondje HC en metal.

Organisatie: Evil or Die Fest, Roeselare

Charlie Cunningham - Harten breken door een glimlach op je gezicht te toveren
Ancienne Belgique (AB Club)
Brussel

Charlie Cunningham is een rijzende ster binnen het singer-songwriter gebeuren. In 2015 stond de man nog in Huis 23, dezer dagen omgetoverd tot Salon. Op zondag 13 oktober stond hij in AB Club. Ondertussen bracht Charlie Cunningham zijn tweede schijf op de markt 'Permanent Way'. Een bijzonder emotionele plaat, die gevoelige snaren raakt maar je niet in een tranendal doet belanden. Eerder tovert Cunningham een glimlach op de lippen. (Lees de recensie van deze plaat: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/75032-permanent-way.html ) Dit laatste blijkt eveneens de rode draad te zijn van het concert van Charlie Cunningham in een compleet uitverkochte AB Club. In maart 2020 staat Cunningham in AB Box, wie nog moest twijfelen. Niet doen. Het loont de moeite!

De zaal compleet stil krijgen, daar slaagt een voorprogramma helaas zelden in. Echter was dit met Hamish Hawk (****) toch even anders. De man doorspekt z’n singer-songwriter talent met nodige folk elementen. Hij gooit bovenop toch zeer emotioneel gebrachte songs, de nodige dosis humor. En krijgt net door die bijzonder charismatische uitstraling, op zijn eentje met een akoestische gitaar, de handen moeiteloos op elkaar. Naast het uitdelen van enkele grappige kwinkslagen beschikt Hamish eveneens over een bijzonder warme stem, die ontroert en je al een eerste krop in de keel bezorgt op deze bijzonder fijne avond. De zaal werd er muisstil van, behalve dan bij het daverend applaus dat Hamish Hawk den deel viel, bij iedere song opnieuw. En neem het van ons aan, dat applaus was gemeend en vanuit het hart. Want deze man raakte alvast een snaar, waar een lach en een traan verfijnd met elkaar worden verbonden.  

Ook het optreden van Charlie Cunningham (*****) ligt een beetje in diezelfde verlengde als zijn voorganger. Enkel staat Cunningham niet alleen op het podium, maar laat zich omringen door drie muzikanten die een meerwaarde zouden vormen binnen het geheel. Charlie een begenadigde zanger die met zijn warme stem en uitstraling menig hart zodanig diep raakt, dat we mensen duidelijk geëmotioneerd en ademloos zagen staan kijken, luisteren en vooral genieten. Mannen trokken hun meisje wat steviger tegen zich aan bij songs als “Telling it wrong”, “Answers” tot “Headlights”.  Meisjes stonden in de zaal een traan weg te pinken, met een glimlach op de lippen. Ook wij hielden het niet echt droog. Wederom viel op hoe stil de zaal tijdens de volledige set bleef, om dat te verwezenlijken moet je als artiest zeer sterk in je schoenen staan.
Dat is dus niet enkel de verdienste van Charlie zelf, die bovendien een fijn potje gitaar speelt. Meermaals stokte onze adem als de trompet speler een solo naar voor brengt, die rillingen door de zaal jagen. Hij krijgt daarvoor een welverdiend, daverend applaus. Aansluitend daarop bleek de drummer van dienst zijn drumvellen te bespelen op een zalvende wijze, perfect passende binnen het concept dat Charlie aanbiedt. En zijn de piano klanken de ultieme kers op die taart, om het aangeboden gerecht compleet te maken. Door met een complete band aan te treden staat Charlie niet meer naakt op het podium, maar klinken de songs zoveel voller. Dat merk je ook aan songs als “Hundred Times” en “Permanent Way” die op heel wat herkenning applaus konden rekenen.
Op dit elan werd doorgegaan tot het prille einde met “Lights Off” in de bisronde. Niet alleen puur muzikaal raakt hij een snaar, de man is eveneens een charismatische frontman die voortdurend zijn publiek op een gezapige wijze aanspreekt. Charlie Cunningham loopt bovendien niet naast zijn schoenen, integendeel. Zo spreekt hij niet alleen zijn waardering uit voor zijn mede muzikanten. Ook de entourage, geluid en lichtman, tot de mensen van de merchandiser en de fans in de zaal krijgen van hem een pluim op de hoed. Zijn bescheidenheid siert hem.

Besluit: Zowel Hamish Hawk als Charlie Cunningham  blijken op deze bijzonder fijne avond in  de AB Club één voor één harten brekers te zijn die door een glimlach op je gezicht te toveren, je met een gelukzalig gevoel vanbinnen, en een krop in de keel huiswaarts sturen.

Setlist: Breather - An Opening - Telling it Wrong - Own Speed - Lessleg-Lines – Answers -Bite - Don't go to far - Headlights-Hundred Times - Permanent Way – Minimum - You Sigh -
Encore: Blindfold - Lights off

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Pop/Rock
Diederik Nomden - een intens openhartig gesprek over de muziek en z’n veelgeprezen tributebands
Diederik Nomden
2019-10-10
Erik Vandamme

Met mijn muziek lijkt het wel zo te moeten zijn dat zeer weinigen het kennen, maar die weinigen vinden het wel allemaal heel erg mooi. En dat is ook de bedoeling

Sinds 2014 maakt Diederik Nomden deel uit van de veelgeprezen tributebands The Analogues en Her Majesty, met welke hij de muziek van The Beatles resp. Crosby, Stills, Nash and Young levend houdt. De honderden live-optredens in uitverkochte theaters door het hele land, maar ook in zalen als Carré, het Concertgebouw en Ziggo Dome, hebben hem als instrumentalist, maar vooral als leadzanger naar internationaal niveau getild. Gelukkig heeft Nomden besloten om al die ervaring, zijn vrije uren en zijn energie, te stoppen in het schrijven van nieuwe muziek met als klinkend resultaat ‘Wingman Returns’. Na zijn lovend ontvangen debuut ‘Royal Parks’ was het uitzien of hij ook met die moeilijke tweede even veel kan overtuigen. Nu, de warme gloed die over ons neer daalt, bij elke luisterbeurt opnieuw, zegt meer dan genoeg. De volledige recensie hiervan kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/74903-wingman-returns.html  We vonden hadden ondertussen een fijn gesprek met Diederik over die solo plaat, de projecten Her Majesty en The Analogues maar ook over heden en toekomst.

“Vanaf die tijd nam ik mezelf pas weer serieus, vooral doordat Jacob dat stimuleerde en zei dat ik niet zo laconiek over mijn eigen muziek moest doen. Ik heb gewoon alle nummers opgenomen die ik in de jaren ervoor geschreven had en goed genoeg vond, en het werd toen uitgebracht door Excelsior.”

Als ik uw carrière overloop heeft u al een heel parcours afgelegd. Het is begonnen met Redivider maar ook nog enkele andere zeer interessante projecten. Vertel er ons eens iets meer over hoe het ooit is begonnen?
Ik richtte Redivider in 1996 op met wat vrienden van mijn studie Muziekwetenschappen, en een van mijn beste maten Ralph Mulder (later Alamo Race Track). We kregen binnen een jaar of 3 redelijk wat exposure en een wat bekendere naam, voornamelijk door het winnen van de Grote Prijs van Nederland in 1998. In 1999 werd ik door de jongens van Johan gevraagd om bij hen te komen spelen, en vanaf dat moment kwam er vaart in mijn carrière. We maakten het album 'Pergola', speelden 2 jaar lang op elk festival en in elke zaal van Nederland. In 2001 ging ik ook bij Daryll-Ann spelen, en toen zij (en Johan ook) uit elkaar gingen in 2004 vervolgde ik mijn pad in de live-band van Ellen ten Damme. Met haar heb ik 7 jaar gespeeld en onderwijl speelde ik ook met artiesten als Bertolf (2009) en awkward i (vanaf 2009, toen ik zijn eerste plaat met hem opnam). Op een gegeven moment is het een periode wat rustiger geweest, en daarna kwamen The Analogues, en Her Majesty. Sindsdien ben ik fulltime professioneel muzikant.

Met ‘Royal Parks’ leverde je een zeer gesmaakt debuut af. Voelde dat aan als eindelijk uit de schaduw treden, want voorheen was het als onderdeel van een collectief. Of moet ik het zo niet bekijken? Hoe is dat debuut tot stand gekomen?
Omdat ik inderdaad altijd in de schaduw van anderen speelde (Jacob de Greeuw, Jelle Paulusma, Ellen, Bertolf, Djurre de Haan) vond ik het wel tijd om zelf iets te maken wat echt van mij was. Daarbij kreeg ik hulp van Jacob de Greeuw, die me een beetje productioneel heeft begeleid en me een boost in mijn zelfvertrouwen gaf. Op de een of andere manier zat daar sinds het verlaten van Redivider een beetje een deuk in. Bovendien waren de begin jaren 2000 voor mijn gevoel niet echt vriendelijk voor Beatlesque popmuziek. In de hoek waarin ik me begaf wemelde het van de coole Belgische bands, dus ik dacht dat ik nogal oubollige shit maakte (wat natuurlijk ook zo was, maar toen vond ik de mening van anderen daar nog belangrijk in ). Vanaf die tijd nam ik mezelf pas weer serieus, vooral doordat Jacob dat stimuleerde en zei dat ik niet zo laconiek over mijn eigen muziek moest doen. Ik heb gewoon alle nummers opgenomen die ik in de jaren ervoor geschreven had en goed genoeg vond, en het werd toen uitgebracht door Excelsior.

Het debuut kreeg lovende recensies, heeft het - om het zo uit te drukken - deuren geopend?
Nou nee, niet echt denk ik. Ik heb wel bij DWDD gespeeld, maar eigenlijk met de verkeerde song. We speelden “Icy Waters”, maar “She” was echt 'de song' van die plaat. Het was toen nog niet de single, maar werd de tweede single, en kreeg redelijk wat airplay op radio 1 en 2. Maar ik geloof dat ik met de band 3 live-optredens gedaan heb, waarvan 1 de door mijzelf georganiseerde cd-presentatie was. Ik kon ook geen boeker vinden, herinner ik me nog. Volgens mij was het pas nummer 7 die het wilde doen. Dat was Walter Wilhelm, For the Road boekingen. Een leuke toegewijde gast die nog een stuk of wat solo-optredens voor mij heeft geboekt. Sommige waren best leuk, andere wat minder. Maar zo gaat dat in het begin!

Met de nieuwe plaat, 'die moeilijke tweede' schreef ik.  werp je je stem compleet in de strijd. Een zeer emotionele plaat, ik hoor er ook wat Beatles invloeden in terug. Klopt dit?
Beatles-invloeden hebben er bij mij altijd in gezeten, omdat ze in mijn muzikale DNA verankerd zitten. Waarschijnlijk hoor je ze op deze plaat (nog) meer, omdat ik nu bijna alles helemaal alleen heb gespeeld en geproduceerd. Het was daarom ook geen moeilijke tweede, maar eigenlijk een rimpelloze. Geen gedoe met planning, partijen uitleggen, andere meningen, producers, ego's, heerlijk. Ik heb al 20 jaar hetzelfde muzikale klankbord: Victor Meijer. Een briljant omnigetalenteerd kunstenaar, (strip)tekenaar, muzikant, liedjesschrijver, producer, romanschrijver. Die man kan alles, en heeft een heel scherpe artistieke intuïtie en enorme kennis van zaken. Hij voelt meteen of iets 'te' is,en kan het ook heel goed uitleggen. En hij heeft achteraf altijd gelijk, ook als ik heel eigenwijs mijn eigen zin heb doorgedrukt. Dus afgezien van zijn oordeel heb ik naar niemand hoeven luisteren, omdat ik simpelweg niemand iets heb laten horen tot het af was.

En hoe waren de algemene reacties?
Mensen vinden de melodieën en klanken heel mooi, en de teksten heel persoonlijk. Met mijn muziek lijkt het wel zo te moeten zijn dat zeer weinigen het kennen, maar die weinigen vinden het wel allemaal heel erg mooi. En dat is ook de bedoeling, dat het binnen komt. Het liefst bij miljoenen, maar als dat niet zo mag zijn, ben ik in ieder geval blij dat ik geen smoelloze muzak maak. Ik denk overigens wel dat mijn muziek veel breder zou kunnen aanslaan, en het heeft vast voor een groot deel met mijzelf te maken dat ik het niet voor elkaar krijg. Zo realistisch ben ik dan ook wel weer. Om te 'slagen' moet je denk ik de tijd en bereidheid hebben om, met name als het af is, 100% energie in het traject te stoppen, en die heb ik beide simpelweg niet. Daarnaast moet het ook een beetje meezitten, maar de arbeid is nummer 1. Het ontbreekt mij ook aan PR-gaven. De social media, net even aanvoelen wanneer je wat moet posten. Ik voel het niet. Bij mij is het zo van: dit is de plaat, als je het mooi vindt: te gek. En anders niet, jammer. Ook een mooie: 'wat is het verhaal?' Weet ik veel, ik maak gewoon muziek man! The story is in the songs. Maar ik begrijp het allemaal wel hoor, het is dringen om aandacht en content is King. Laat zien dat je er bent. Als je dat spel niet beheerst wordt het lastig.

De meeste instrumenten heeft u zelf bespeeld, maar er waren ook de inbreng van top muzikanten? Hoe is de samenwerking ontstaan.
Ja, sommige nummers zijn door Bo Koek gedrumd. Hij is heel snel en flexibel, en kan heel goed in dienst van het lied spelen. Ik merk dat (voornamelijk) drummers daar vaak moeite mee hebben, alsof iemand ze ooit verteld heeft: 'Jij hebt de leiding, jij bepaalt het tempo en de partij, en laat niemand je ooit iets anders vertellen'. Maar daar heeft Bo geen last van. Als ik een simpele break wil, die ik zelf bedacht heb  omdat-ie mooi op een bepaalde plek in mijn nummer past, speelt hij die gewoon, ondanks dat hij veel meer 'kan'. Daar hou ik van.
Daarnaast heb ik Bertolf gevraagd om op een aantal nummers pedal steel gitaar en banjo te spelen, en wat backing vocals te zingen. Motel Blues schreef ik met hem, dus daar moest hij echt op spelen en zingen. Wij zingen natuurlijk al jaren samen, eerst bij zijn eigen live band en nu bij Her Majesty, dus we zijn wel op elkaar 'ingezongen'. Bertolf is echt iemand die jaloersmakend muzikaal is en dus heel goed aanvoelt wat er gespeeld moet worden en op welke plek. Kwestie van liedje opsturen, en een paar dagen later krijg ik het dan terug zonder dat ik ook maar iets hoef te editen of aan te passen. Alles raak. Heerlijk.
Voor Gamer heb ik samengewerkt met Douwe Bob. We kennen elkaar sinds 2013 ofzo, en schrijven af en toe een liedje. Dit nummer is geschreven op een gezamenlijke muzikale trip naar Hongarije, waar vrienden van mij een klein festivalletje organiseren in een oud dorpje dat ze hebben gekocht met een man of 10. Het heet The Great Yonder en wordt gehouden op een heel bijzondere plek, Bedepuszta. Wij waren er in 2014 en 2015, en dit jaar voor de derde keer. En dan doen we, naast onze solosets, altijd live een aantal nummers samen.
“I Do” heb ik samen met Jacob geschreven, en hij doet ook de backings; die opnamen had ik in 2012 al gemaakt voor een demo, die iets langzamer was, dus ik heb het hele nummer opnieuw opgenomen en zijn vocals iets versneld en in de opname erbij gezet. Onze stemmen kleuren ook mooi samen, dat was in mijn tijd bij Johan al een feest, om met hem te zingen.
Tot slot heb ik arrangementen voor strijkers en blazers geschreven en die opgenomen met de musici die het orkest van The Analogues vormen, dus daar kan ik ook mee lezen en schrijven.

"Met mijn muziek lijkt het wel zo te moeten zijn dat zeer weinigen het kennen, maar die weinigen vinden het wel allemaal heel erg mooi. En dat is ook de bedoeling, dat het binnen komt.”

Zit er ook een persoonlijk verhaal achter songs als “You Still turn me on” of “Carolina” - om maar twee te noemen -  het lijkt me het schrijven van een liefdesverhaal? of heb ik het mis
Dat heb je niet mis. “You Still Turn Me On” is eigenlijk een ode aan de lange relatie, ondanks alle hobbels die genomen moeten worden en frustratie die daar bij hoort. En hoe je toch nog na jaren verbaasd kan worden en daar opgewonden van kunt raken.
“Carolina” heb ik geschreven voor een vriendin die wist dat ze een enorme klotentijd tegemoet zou gaan, met een traject waar ze onvermijdelijk doorheen zou moeten. En ze is er doorheen gekomen, met glans.
“Not the Only One” is er nog zo een. Die had ik binnen 10 minuten. Ik wilde altijd nog een keer een soort bedankje schrijven aan mijn eerste relatie. Het was te vroeg, het ging niet, we wilden andere dingen van het leven, maar het was wel 'echt'. Ze heeft me diep geraakt, en deels gevormd, anders had ik dit niet kunnen schrijven. En het heeft haar dan weer geraakt dat ik dit voor haar heb geschreven.

Ook dat voortdurend schipperen tussen zeer trage en emotionele songs en best dansbare als “Motel Blues” vind ik persoonlijk een enorm plus punt. Is bewust voor zo een aanpak gekozen? En waarom?
Dankjewel, leuk dat je dat opvalt. Ik heb niet bewust afgewisseld in thematiek of tempo; meestal zet ik de nummers op shuffle als ik ze luister voordat de plaat af is, en dan hoor je dat sommige overgangen wel of niet werken. Die schrijf ik dan op en na een keer of 20 rolt daar dan een logische volgorde uit. En daarin spelen onbewust factoren als toonsoort, tempo, thematiek en arrangement een rol in, natuurlijk.

Het smaakt vooral naar meer, zit er nog meer moois als dit in de koelkast?
Jazeker, de telefoon staat bomvol halve ideeën. Ook een gevaar, want Paul McCartney zei laatst in een interview dat hij dat ook heeft, en dat je dan heel snel een ideetje opneemt en dan tegen jezelf zegt: 'I'll finish that later'. And you never do! En zo is het wel een beetje. Maar vaak pak ik dan zo'n ideetje en dat moet dan op die dag, of de volgende dag, af. En dat werkt best goed, zo is met “Wingman” ook gegaan.

Over een ander project 'Her Majesty' daarmee houden jullie de sound van Crosby, Stills, Nash & Young levendig. Hoe zijn de reacties hierop? En al enige reactie gehad van bijvoorbeeld Neil Young zelf?
Geen reactie van de mannen zelf, en dat is prima. Dat zijn dromen die je als twintiger hebt: 'als ik toch eens …. zou kunnen ontmoeten'. Heb ik trouwens nooit met CSNY of wie dan ook gehad, alleen maar met Johan Cruijff en Paul McCartney. Ik droomde daar vroeger ook echt van, dat ik dan met Paul McCartney een lied schreef. Maar die dromen zijn vervlogen. En dat is maar goed ook, denk ik.

Hoe is het project tot stand gekomen feitelijk?
Her Majesty was een bestaande band, in iets andere personele bezetting, die in het leven is geroepen om ‘Abbey Road’ live te spelen (Jazeker!). Dat deden ze vanaf 2007, en ik heb daar ook wel een ingevallen. Op een gegeven moment deden we in losse samenstelling een eenmalig concert met de muziek van CSNY, en dat klikte zo goed dat we hebben besloten er een klein theatertourtje aan te wijden. Maar doen mochten we bij DWDD spelen en ontplofte de boel. Binnen 1 avond was de tour uitverkocht en werden alle concerten geüpgrade naar grote zalen. En we spelen nog steeds! We gaan vanaf januari touren met 'Are you ready for the country - the history of country rock'. Lekker bandje hoor, kom vooral langs!

"Over 10 jaar ben ik 53, en dan hoop dat ik zelf nog een stuk of 3 à 4 soloplaten heb uitgebracht, met talentvolle mensen nog meer mooie platen te hebben gemaakt, en met The Analogues de wereld over te gaan"

The Analogues, het project rond The Beatles is ondertussen zeer succesvol gebleken, zeer veel respons op sociale media en volle zalen. Hoe zijn de reacties tot nu toe?
De reacties zijn eigenlijk unaniem laaiend enthousiast. Dat is wel echt de magie van The Beatles denk ik, in combinatie met hoe wij het werk uitvoeren. Puur op sound, originele instrumenten, alles live (ook strijkers en blazers) en heel gewetensvol. Toen we eraan begonnen hadden we niet kunnen vermoeden wat het effect zou zijn. Mannen van mijn vaders leeftijd, tot tranen geroerd omdat ze nooit gedacht hadden dit werk ooit live uitgevoerd te zien worden. Schitterend. In de diverse buitenlanden is er ook heel veel jong publiek, trouwens. Fijn is dat!

Het project stopt helaas na deze tour met ‘Abbey Road’, zeer jammer. De fans smeken om meer. bestaan er mogelijkheden naar de toekomst toe, of is dit echt het eindpunt?
Nou, het project is in die zin ten einde, dat we in NL de integrale uitvoeringen van de studioplaten hebben voltooid. Maar we zijn in FR bijvoorbeeld pas net begonnen, en in Duitsland staat er nog een Abbey Road-tour, en in UK ook. Dus we nemen wel een forse pauze in NL. En we gaan bekijken: hoe nu verder? Maar eerst nog 2 mooie shows in de Ziggo!

Het blijkt ook nog maar eens wat een unieke genieën The Beatles waren, ik vergelijk ze met componisten als Bach, Beethoven en Mozart .  Composities die eeuwig zullen mee gaan. Dat viel me trouwens ook op aan dat optreden in Lotto Arena. Hoe moeilijk was het om die songs echt tot stand te brengen? Want dit leek me geen gemakkelijke opgave.
De kaders zijn bekend, de partijen zijn bekend. Dat is een voordeel, maar ook een nadeel want iedereen kent de platen van A tot Z en weet precies als er ergens iets ontbreekt. Moeilijk vind ik het niet echt, omdat ik mezelf onbewust hiervoor heb opgeleid. Sinds mijn pakweg 13e speel ik alles van The Beatles, op alle instrumenten. Ik dacht, toen ik een jaar of 22 was: 'Ok, dit heb ik dus allemaal voor niks gedaan want ik heb het hierna nooit meer nodig'. Je moet bedenken dat het in de 90's, zeker in de alternatieve scene, enorm uncool was om covers te spelen. Dat werd niet serieus genomen. Daar kwam in de jaren '10 langzaam een kentering in, hoofdzakelijk omdat de originele uitvoerende òf dood waren, òf hun eigen werk uit die tijd niet meer konden of wilden spelen, òf het niet spelen in de versies die iedereen kent. Daar blijkt dus een hele grote markt voor te zijn. Muziek is emotie, en emotie hangt ook aan je zintuigen. Een plek, een geluid. En de muziek van The Beatles zit in iedereen.

"Hij weet dat we bestaan, en via een wederzijds contact heeft hij eens per mail iets gezegd in de trant van: 'well done', of zoiets.”

Trouwens waar komt die adoratie voor Beatles vandaan? 
Het zou iets te maken kunnen hebben met hun onmetelijke, kwalitatief op eenzame hoogte staande repertoire. Deze mannen zijn nooit blasé geworden, maar altijd fris, nieuwsgierig, experimenteel en   muzikaal hongerig gebleven. En nog steeds hè, als je Paul hoort praten. En mijn God, wat waren ze cool.

Al enige reactie gekregen van Paul McCartney? want eerlijk, u verkoopt hier toch redelijk grote zalen in België en Nederland mee uit?
Hij weet dat we bestaan, en via een wederzijds contact heeft hij eens per mail iets gezegd in de trant van: 'well done', of zoiets.

Wat ander moois staat er nog in uw platenkast? met andere woorden wie zijn uw verdere invloeden
Haha da's een goede. Laten we zeggen: 95% is van voor 1972. Pink Floyd, Led Zeppelin, Free, Joni Mitchell, Judee Sill, Buffalo Springfield, sommige nummers van Procol Harum. Tja, als dat de standaard is, samen met The Beatles, ben je niet zo snel onder de indruk van 'nieuwe' dingen. Ik vind sowieso heel weinig platen in zijn geheel goed. Soms komt er iets langs dat ineens langer dan 5 minuten spannend blijft. Motorpsycho vond ik een tijdje wel te gek. Maar volg ik ook al even niet meer. Calexico, ook mooi.

Wat de toekomst betreft, een nieuwe solo plaat? een vervolg op die voornoemde projecten? Wat mogen we verwachten?
Graag! Er zijn altijd veel plannen. Een eigen plaat heb ik zelf in de hand natuurlijk. En ik heb de smaak wel te pakken, dus die komt er. Daarnaast willen zowel Bertolf en ik als Douwe en ik een duoplaat maken, dus dat wordt nog dringen op de podia ;-)
En van The Analogues mogen we in de toekomst ook eigen werk verwachten. En, wie weet, van Her Majesty ook wel.

Als je kijkt naar de zeer verre toekomst - dat is trouwens een vraag dat ik iedereen stel hoor - waar ziet u zichzelf binnen bijvoorbeeld 10 jaar? of zou u zelf graag willen zien
10 Jaar gaat sneller dan we willen, inmiddels... Over 10 jaar ben ik 53, en dan hoop dat ik zelf nog een stuk of 3 à 4 soloplaten heb uitgebracht, met talentvolle mensen nog meer mooie platen te hebben gemaakt, en met The Analogues de wereld over te gaan. Niet te vaak, beetje in het ritme 3 weken weg, maandje thuis. Zoiets. Japan, Zuid-Korea, de VS, Zuid-Amerika. En natuurlijk in ons schitterende Europa! Ik kan niet wachten man. Met het klimmen der jaren krijg ik het gevoel dat er steeds meer mogelijk wordt en deuren opengaan.

Bedankt voor dit fijne gesprek en veel succes in alle projecten in heden en toekomst. Hou ons op de hoogte!