The Colorist Orchestra feat. Gabriel Rios - Een warme gloed, in alle kleuren van de regenboog

Even een introductie. The Colorist Orchestra is een collectief van muzikanten die sinds 2013 als doel heeft om de songs van singer-songwriters in een totaal ander kleedje of kleurtje te steken. En op die manier probeert om pop met klassiek te verbinden op een wel zeer bijzondere wijze. Dat zorgde een samenwerking met o.a. Emiliana Torrini en bracht hen tot in o.a. China, Rusland en Italië. Andere artiesten die aan dit project deelnamen waren Lisa Hannigan, Sumie Nagano en Howe Gelb. 'Re-Coloring' is dus het sleutelwoord bij dit project, en dat is wat het gezelschap rond Aarich Jespers en Kobe Proesmans ook doet met de songs van Gabriel Rios in een uitverkochte Handelsbeurs , Gent.

Leah Sanderson is een Britse singer-songwriter die onder de naam Keto (****) folk brengt volgens de 21ste-eeuwse traditie, lezen we in de biografie. Deze artieste bracht met 'Blackned Pool' een bijzonder warm debuut uit, met een weemoedige twist die het stil maakt in ons hart. Keto stond in Handelsbeurs helemaal op haar eentje op het podium, in eerste instantie gewapend met een akoestische gitaar. Die werd na een kwartier al ingeruild voor een elektrische gitaar. Gebruik makende van haar kristalhelder en warme stem deed Leah het zelfs muisstil worden in de zaal, en dat is op zich een zeer sterke prestatie, niet iedereen slaagt daarin. Keto weet je door haar uitstraling en stem echter zodanig te hypnotiseren, dat je je gewoon aan haar voeten neervlijt in het malse gras en geniet van de huiskamer muziek sfeer boordevol intieme weemoedigheid en melancholie. We sluiten de ogen en laten ons eveneens meedrijven naar die verre oorden die Keto ons aanbiedt. Naast een bijzonder tot de verbeelding sprekende stem, krijgt de jongedame bovendien de handen moeiteloos op elkaar door de manier waarop ze het publiek bedeesd bedankt. Het zorgt op alle vlakken voor een warme gloed in alle kleuren van de regenboog, die heel de avond zou blijven hangen.

Wij vonden, en vinden dat nog steeds, Gabriel Rios één van de mooiste en warmste stemmen die ons landje rijk is. Want ondanks zijn Puerto Ricaanse  roots is Rios toch ook een beetje Belg, niet? Door een mengelmoes van ouder bekende songs, zoals het prachtige en volledig uitgeklede 'Gold', gecombineerd met zowaar enkele verrassende nieuwe songs, zorgt het collectief voor een kleurrijke aankleding die wederom die warme gloed doet neerdalen over de menigte heen.
Enerzijds zorgt dit voor intieme momenten, anderzijds worden teugels gevierd en krijgen sommige songs zelfs een lekkere aanstekelijke en Zuiders aanvoelende beat klank mee, waarop stil staan onmogelijk is. Daarbij valt op hoe percussie, strijkers en keyboard klanken zo mooi in elkaar vloeien met die warme stem van Rios, waardoor zorgt dat die songs prompt een nieuw leven beginnen te leiden. Elk puzzelstuk past daarbij perfect in het ander. Geen enkele schakel binnen de ketting is daarbij belangrijker dan de andere, het is  dus eerder het geheel - achtkoppige band + artiest in kwestie - dat zorgt voor een magie die je zelden tegenkomt. Het extra leuke aan dit project is trouwens dat nergens binnen de lijnen wordt gekleurd. Die avontuurlijke aanpak van zijn songs beviel Rios ook zichtbaar, want hij ging gewillig mee in wat de muzikanten deden daarmee. Je hoorde en zag hoe iedereen op en naast dat podium intens genoot, dat viel allemaal nog meer in zijn plooi toen de band in de bisronde een puur instrumentaal gebracht “'Dreamland” als slotakkoord mocht brengen, gevolgd door Rios die nog een laatste keer zijn bijzondere stem in de strijd gooit bij “Ausencia”  en “El Raton” als kers op die experimentele taart die de avond zo kleurrijk maakt.
The Colorist Orchestra heeft dan ook zijn naam niet gestolen, en doet veel meer dan de songs van bepaalde top singer-songwriters in een nieuw kleurtje steken. Het lijkt wel alsof die songs ter plaatse worden heruitgevonden, en dat is nog het meest opmerkelijke aan dit concert in Handelsbeurs.
Besluit: Het concert van The Colorist Orchestra feat. Gabriel Rios (*****) in Handelsbeurs was adembenemend mooi, als een 'begeleiding band' echter een artiest in kwestie, die zelf op top niveau zijn ding staat te doen, zelfs lichtjes overklast, dan zegt dit genoeg over dit toch wel zeer bijzondere project.
Dat laatste kan zowel voor Rios als de band gezien worden als een compliment. Want Gabriel Rios doet met zijn warme, integere stem gecombineerd met een charismatische uitstraling wel degelijk ons hart en dat van elke aanwezige telkens opnieuw smelten.
Maar de inbreng van het achtkoppig gezelschap rondom hem blijkt daarbij eerder een grote meerwaarde te zijn, om zijn songs naar een nog heel andere en zelfs hoger niveau over te hevelen. Waardoor we vol bewondering genieten van de eerste tot de laatste noot, en met een warme gloed vanbinnen de koude nacht induiken op weg naar huis nog steeds nagenieten. Aan de reacties en het warme, gemeende applaus, van het publiek te horen en zien staan we niet alleen met deze vaststelling.

Setlist: Madstone - King - Burning Son - Apprentice - Good World - Angelhead - Gold - Skip The intro - Let The Gods Grow Jealous - Straight Song - Impediment - Swing Low -
ENCORE - Dreamlands - Ausencia - El Raton

Organisatie: The Colorist Orchestra ism Handelsbeurs + Democrazy, Gent

Ruben Hoeke - De blues is wel altijd de rode draad. Dat zit in mijn DNA

De Ruben Hoeke Band is een formatie die de pure bluesrock vanuit het slop haalt, afstoft en in een nieuw kleedje stopt. En daardoor het doet aanvoelen alsof ze die muziekstijl heruitvinden. Dat resulteerde in eerdere pareltjes als 'Sonic Revolver' (2016), 'Legacy ' (2017) en '25 Live' (2018). Met 'All Saints' bracht de band een nieuw album uit waarover we schreven. ''De bluesrockliefhebber zal dan ook gegarandeerd watertandend klaarkomen bij zoveel adrenalinestoten die The Ruben Hoeke Band hier uitdeelt op 'All Saints'. De ene na de andere mokerslag in het gezicht, die je verdooft of met de luchtgitaar in de hand doet headbangen tot in de vroege uurtjes , krijg je hier voorgeschoteld.  Ook al is dat allemaal wel ergens voorgedaan, deze muzikanten bezorgen het bluesrockgenre die welgekomen injectie die het kan gebruiken om de muziekstijl in 2020 binnen te loodsen."
De volledige recensie kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/76777-all-saints.html  . We vonden het op basis van deze schitterende plaat hoog tijd wat vragen af te vuren op de band, en hadden een fijn gesprek met Ruben Hoeke zelf, over verleden heden, toekomst en ook het voetbal.

Ik heb jullie nieuwste schijf 'All Saints' besproken. De Ruben Hoeke Band is naar mijn mening een formatie die de pure bluesrock vanuit het slop haalt, afstoft en in een nieuw kleedje stopt. En daardoor het doet aanvoelen alsof ze die muziekstijl heruitvinden. Wat is uw mening daarover eigenlijk?
Ik ga doorgaans niet planmatig te werk. De blues en rock is nou eenmaal de muzieksoort die ik heel fijn vind om te maken en te spelen. Bij zanger The Lau (The Scene) heb ik jarenlang Nederlandstalige pop gespeeld. Bij Roberto Jacketti & The Scooters uptempo Ska en Reggea. Ik speel ook graag blues, boogie-woogie en soul. In de laatste 27 jaar heb ik mijn rugzak dus aardig gevuld met allerlei stijlen en dat komt allemaal samen in de RHB. Het leuke is dat alle bandleden ook weer andere invloeden hebben. Bassist Mike Kamp is een echte soul-jongen. Mijn drummende broer Eric heeft jarenlang in de jazz en fusion wereld rondgestapt. Lucas, onze zanger, is meer van de hardrock en metal. Samen klinken we, of we nou willen of niet, anders dan andere bands. Dat is op zich al een groot goed.

Hoe zou je zelf uw muziek omschrijven?
Een kruising tussen Rhythm & Blues, Rock, Pop, Soul. Soms neigend naar 70’s en 80’s  Hardrock. De blues is wel altijd de rode draad. Dat zit in mijn DNA.

Misschien een rare vraag. Maar waarom blues en waarom de gitaar?
Zoals gezegd zit de blues nou eenmaal in mijn DNA. Dat is iets wat je toevallig hebt, of niet.
De gitaar kwam op mijn pad omdat een van mijn voetbalvriendjes uit mijn jeugd ermee aan kwam zetten. Nadat ik het intro van “Sweet child O’ Mine” (Guns N’ Roses) hoorde, was ik totaal verkocht. Dat wilde ik ook. Ik heb dat Slash zelf later nog eens verteld toen ik hem ontmoette. Dat vond ie ‘fucking awesome’. Dat maakte wel even een cirkeltje rond bij mij.

Helaas wordt er te weinig blues gedraaid op de radio. Heb je daar een verklaring voor?
Voor de massa is het blijkbaar geen populaire muziek. Echte muziek lijkt er langzamerhand wel een beetje uit te sluipen, maar zal nooit helemaal verdwijnen. Ik trek me overigens sinds mijn eerste noot helemaal niets  aan van trends. Ik maak de muziek die ik fijn vind, ben blij dat mensen dat waarderen en ik er nog van kan leven ook. Hoe gezegend ben je dan?

Ruben Hoeke band is vooral een band, ook al gaat de meeste aandacht naar jou toe. Waar heb je die topmuzikanten gevonden? De stem van Lucas Pruim bijvoorbeeld, zeer bijzonder. Hoe is hij bij jou terecht gekomen?
Voor mij is het een (h)echte band. Daar ben ik altijd naar op zoek geweest; spelen met mensen die a) goed zijn en b) leuk zijn. Lucas viel 5 jaar geleden eens in omdat ik de samenwerking met de vorige zanger had beëindigd. Het zou gaan om drie optredens. Ondertussen hebben we er een paar honderd opzitten. Lucas is een ‘natural’, met een bijzondere gave. Altijd zuiver, melodieus en een goede tekstschrijver bovendien. Eric is mijn broer dus verdere uitleg lijkt mij wat overbodig. We delen dezelfde DNA. Hij is drummer en ik ben ook altijd ritmisch ingesteld dus we kunnen elkaar blindelings vinden. Mike is de perfecte schakel tussen mijn broer en ik. Zowel als persoon als bassist. Ontzetten muzikale rakker.

Elk van de bandleden heeft een eigen unieke smaak, je broer zit zelfs eerder in jazz heb ik gelezen? Hebben die verschillende smaken een invloed op de muziek die jullie maken? En hoe
 Welzeker. Al die verschillende invloeden maken onze sound. Ook al zouden we anders willen klinken. Ik denk niet eens dat dit lukt.

Hoe waren de algemene reacties op jullie nieuwe plaat eigenlijk?
Nou, die waren niet mis, eerlijk gezegd. Ik wist ook wel dat ‘All Saints’ een bijzondere plaat zou worden, want alle puzzelstukjes vielen op deze plaat ineen. De reacties waren allemaal in superlatieven. Het wordt nog een pittige klus dit te overtreffen. Hoewel… We worden elk optreden nog beter en hechter, dus ik kijk met het volste vertrouwen uit naar de opvolger.

Ik veronderstel dat je nogal vaak wordt vergeleken met uw vader. Voelt dat aan als een last om dragen, of net niet?
Gelukkig speel ik geen piano, want er was niemand beter in de boogie-woogie en blues dan hij. Dan had ik wellicht het onderspit gedolven… Voor de rest ben ik gewoon trots op het feit dat hij mijn vader was. In de eerste plaats als vader in de tweede plaats als zijnde ‘de muzikant’. Met andere woorden.  Ik heb het niet echt als een ‘last’ ervaren. Ik houd gewoon van mijn ouders. Simpel zat.

Kunnen we stellen dat de muziek met de paplepel is ingegeven of heb als puber net iets anders gedaan? En waarom dan uiteindelijk toch voor muziek gekozen?
Ik groeide op met een vader als muzikant. Als je niet beter weet, dan is dat ook niet ‘extra speciaal’ of zo. Mijn moeder zorgde doorgaans voor de stabiliteit in huis. Koppie thee nadat je uit school kwam. Helpen met huiswerk. Spelletjes doen etc. Ik heb een gelukkige jeugd gekend, hoewel er ook weleens wat fout ging. Maar… Onder de streep was het goed. Er was doorgaans niet veel muziek in huis. Nu ik zelf vader ben van twee zoons (David 9 en Boaz 12), merk ik dat ik ook niet altijd met muziek thuis bezig ben. Ga net zo lief met de jongens naar buiten om te voetballen. Muziek maken doe ik al genoeg. Mijn vader heeft me eerder ontraden de muziek in te gaan vanwege de vele rompslomp die er bij komt kijken. Maar, ik was blijkbaar eigenwijs en het bloed kroop toch waar het niet gaan kon.

Naast muziek heb je namelijk ook een passie voor voetbal heb ik gelezen. Vertel daar eens wat mee over? Ooit ambities gehad in die richting?
In Krommenie, waar ik opgroeide, waren er enorm veel kinderen van mijn leeftijd. Waar we elke dag mee voetbalden. Pure lol en vriendschap. In een club gaan ging me te ver. Dan moest je scheenbeschermers om. Ik heb dat nooit begrepen dat iemand je expres onderuit kan schoppen. Dat hield me tegen om verder te gaan. Maar in mijn hoofd speelde ik als debutant in het Nederlands Elftal in de finale van de WK tegen Maradona, die ik passeerde met een lobje en middels een omhaal in de kruising Nederland wereldkampioen maakte. Maar ja; toen kwam Slash.

In een interview las ik dat je ook een gezin hebt, vrouw en kind. Is dat allemaal te combineren met toch een druk leven 'on tour'?
Ja. Er is niks of niemand die mij (te) lang kan weghouden bij mijn gezin. Ik heb de kansen gehad, maar ik hoef niet per se op wereldtour. Ik kan ze niet missen. Mijn kinderen zijn jong en dat zijn ze maar een keer. En daar wil ik bij zijn. Als ze groot zijn, sla ik mogelijke kansen wellicht niet meer af. Of wel. Ik ben er niet zo mee bezig eerlijk gezegd.

Je hebt je ook nog op een ander project gestort: Het Red House project. Vertel daar eens wat meer over?
Ik heb een grote veiling opgezet t.v.v. een noodlijdend weeshuis in Ecuador waar een vriend van mij, Erwin Musper, werkzaam is. Kinderen gaan me altijd aan het hart. Een lijdend kind is mij er altijd 1 teveel. Dus waar ik kan, help ik. Zie www.redhouse.nu

Laten we ook eens naar de toekomst kijken. Wat zijn de concrete plannen voor 2020?
2019 was voor mij een behoorlijk hectisch jaar. Nu ben ik wel wat gewend hoor, maar vorig jaar was gewoon een beetje ‘te veel’. Te veel hoge pieken en te veel diepe dalen. Ik heb me voor dit jaar voorgenomen er een ‘medium jaar’ van te maken. Aan de andere kant. Ik wil blijven creëren, dus naast de optredens die gewoon doorgaan ga ik me o.a. richten op het maken van een waardige opvolger van ‘All Saints’.

Wat het toeren betreft? Doe je ook ons land aan dit jaar? Met andere woorden, wat zijn de toer plannen voor dit jaar?
Zie het antwoord hierboven… Ik maak er hopelijk een medium jaar van.

Eventuele concerten in het Buitenland?
Jawel.

Wat de zeer verre toekomst betreft is er ook iets als een einddoel? Iets dat je wil bereiken binnen laat ons stellen tien jaar?
In goede gezondheid blijven spelen en platen maken. Met fijne en goede mensen samenwerken. Dat is wel het voornaamste. Ik plan nooit jaren vooruit. Ik wil mezelf constant muzikaal gezien blijven ontwikkelen. Betere liedjes, betere sound, betere plaat etc. In de toekomst wil ik nog weleens een puur blues album opnemen. Soms wordt me weleens verweten dat ik van het bluespad afstap. Dat klopt. Want ik wil, en kan mezelf niet ‘beperken’ tot een stijl. Maar zoals gezegd; de blues is mijn DNA. Ik ben echter voorlopig nog niet ‘uitgeraasd’, dus ga eerst nog even flink scheuren en zagen. Met een beetje mazzel speel ik nog zo’n 40 jaar, dus heb ik nog even.

Bedankt voor dit fijne gesprek, veel succes in 2020 en hopelijk komen we u tegen als je ons landje aandoet
Voor alle verdere informatie over Ruben Hoeke Band verwijs ik jullie graag door naar de website van de band: https://www.rubenhoeke.com/

Jaguar Jaguar - We moeten elkaar blijven uitdagen om goede muziek te maken en hopelijk kunnen we in de toekomst nog veel mooie dingen doen

Jaguar Jaguar is een band rond muzikanten die al heel wat waters hebben doorzwommen, maar in 2017 een gloednieuw project op poten hebben gezet. Een exotisch allegaartje dat hen bij het debuut 'Montjoi' naar Spanje bracht. Voor de nieuwste EP 'Madelyn' ging Jaguar Jaguar op afzondering in Frankrijk. Het debuut was een zonnige plaat, die naar onze mening schippert tussen toegankelijk maar ook een streepje experimenteren. Op deze 'Madelyn' horen we een band die volwassen is geworden. Een band waarbinnen nog meer dan ooit, iedereen diezelfde kant uitkijkt. Maar vooral blijkt over de hele lijn dat de inbreng van elk lid even belangrijk is. Zelfs deze van Tina, wiens visuele inbreng je dus ook terughoort binnen elk van de filmische songs, waardoor ze in haar opzet is geslaagd. De jongens aanzetten om haar beelden in woorden om te zetten. Hoog tijd om de band eens op de rooster te leggen wat die samenwerking betreft, andere samenwerking en verleden, toekomst van Jaguar Jaguar.
We hadden een fijn gesprek met Jasper, Thomas en Emiel in het altijd gezellige koffiehuis 'Het Moment' in Gent daarover

Ik heb gelezen dat jullie er liever niet mee worden geïntroduceerd maar kunnen we, gezien jullie inbreng bij die bepaalde bands, jullie een soort 'Belgische Supergroep' noemen of is dat ver gezocht?
Het klopt inderdaad dat we allemaal bij andere projecten hebben gespeeld, en de meesten onder ons spelen nog steeds bij andere projecten. Iedereen speelt al langer muziek en het is mooi om te zien dat we elkaar op verschillende manieren beïnvloeden.

Hoe is die samenwerking eigenlijk ontstaan?
Iedereen in de groep is op een andere manier verbonden met elkaar. Een groot deel van ons is samen opgegroeid omdat we elkaar al kennen van onze jeugd. Voordat we met muziek begonnen waren we al vrienden. Jasper (bas) kent Ruben (drums) van in Gent waar ze elkaar tegenkwamen in het studentenleven, lang voordat er sprake was van Jaguar Jaguar. We zagen elkaar af en toe, tijdens concerten of op café en hadden bewondering voor elkaars muziek en besloten uiteindelijk samen muziek te maken.

Ik las in een interview dat jullie eigenlijk met zes zijn. Rekening houdende met Tina als visual artiest. Verklaar u nader
Tina is het ‘onzichtbare’ 6e lid van Jaguar Jaguar. Ze staat niet mee op het podium, maar eigenlijk zie je haar overal bij Jaguar Jaguar omdat ze samen met Emiel (gitarist) het visueel verhaal in beeld brengt. Samen maken ze de videoclips en visuele content. De kortfilm die bij onze tweede EP uitkomt werd ook gemaakt door hen. Het is een heel fijne manier van werken omdat het ons een bepaalde vrijheid geeft om een visuele wereld te creëren die perfect aansluit bij onze muziek.

Het debuut was een zonnige plaat, die naar mijn mening schippert tussen toegankelijk maar ook een streepje experimenteren, mee eens of niet? En gaat de nieuwe schijf diezelfde kant uit?
Onze eerste EP schreven we in het zonnige Spanje, voor onze tweede EP trokken we onszelf terug naar een Franse, bos- en bergrijke omgeving. Het is moeilijk om te zeggen in hoeverre deze omgeving ons heeft beïnvloed bij het schrijven van een nieuwe EP, maar onze aanpak was wel anders dan vorige keer. We vertrokken nu vaak vanuit langere jamsessies die uiteindelijk omgevormd werden tot kortere nummers geschikt voor een EP. Door de Lynch-iaanse omgeving ontstond wel het idee om een kortfilm te maken die samen met het muzikale een nieuwe en eigen wereld creëert.

Ik heb de nieuwe nummers beluisterd en die stralen iets exotisch, zomers en mysterieus uit, ook 'back to nature' zelfs. Een bewuste keuze? En waarom?
Als we nieuwe muziek schrijven , begint dit vanuit een bepaalde sfeer die een bepaald gevoel bij ons opwekt. Het ontstaat allemaal zo spontaan en organisch mogelijk vanuit dat buikgevoel. De omgeving waarmee we de EP schreven , was zelf ook heel onvoorspelbaar en mysterieus. Het plotse onweer, of de enorme mistbanken uitgestrekt over een enorm bergdal hebben ons misschien onbewust beïnvloed.

Het klinkt ook allemaal vrij uniek. Hoewel dat moeilijk is heden ten dage denk ik zo. Wie of wat waren jullie grote inspiratie bron eigenlijk?
Met vijf muzikanten in een band heb je heel veel verschillende inputs. Iedereen heeft min of meer dezelfde smaak, maar er wordt veel aangebracht tijdens het schrijven. Dit is leuk want dat maakt het gevarieerd. Het is heel anders dan dat één iemand alle muziek zou schrijven. Later tijdens de opnames zijn alle ideeën zo verwikkeld met elkaar dat je automatisch een symbiotische sound krijgt.

De titel van de vorige EP 'Montjoi' had iets te maken met een baai in Spanje. Heeft de titel van deze 'Madelyn' ook een onderliggende betekenis?
In de eerste plaats is ‘Madelyn’ eigenlijk de Engelse vertaling van ‘Monts de la Madeleine’. Dit is de naam van de streek waar we onze EP schreven. We vonden het een mooie naam voor onze tweede EP. Tijdens het schrijven van de teksten en het maken van de film zochten we naar een belichaming van ‘het onbereikbare’, een soort figuur of personage waar we ons als schrijver/filmmaker tegenover konden verhouden. We vonden het wel leuk om ‘Madelyn’ te nemen, maar dit kan voor iedereen iemand anders zijn.

Op 'Montjoi' viel de meerstemmigheid op, er is bewust gekozen voor geen aparte frontman, ook bij deze nieuwe EP is dat eigenlijk het geval. Mij spreekt dit enorm aan, maar waarom wordt voor deze richting gekozen?
We zijn geïnspireerd door de manier waarop men bij 70’s soul groepen zoals die van bij Motown naar vocals werd gekeken. Alle muziek werd opgenomen in één ruimte, vaak ook met een koor die voor de meerstemmigheid zorgt. Hierdoor krijg je ook overspraak in bepaalde microfoons waardoor het allemaal wat gelaagder en - voor ons- interessanter klinkt. Tijdens de opnames van onze tweede EP stonden we vaak in een kring rond één microfoon onze takes in te zingen.

Een opvallende song is “Out of sight” ft. Témé Tan. Lekker zuiderse tune, een beetje Afrikaanse roots ook. Lekker aanstekelijk. Hoe is die samenwerking ontstaan?
Toen onze eerste EP uit was liet Témé Tan weten dat hij fan was. Hij vroeg om eens iets samen te doen, maar op dat moment waren we volop bezig met de promotie van onze EP en onze eerste clubtour. Toen we “Out Of Sight” schreven , vonden we dat we een perfect nummer voor een samenwerking. We stuurden het nummer naar Témé Tan en hij was meteen enthousiast. Toen hij een demo terug stuurde voelden we dat het goed zat. Hij komt trouwens ook mee naar onze show in Ancienne Belgique op 1 maart.

Ik vind de hele EP heel vrolijk, je krijgt er een goed gevoel van, mijn favoriete track is eigenlijk “Weightless” een parel van zeven minuten waar jullie ook een beetje eerder melancholische toer opgaan. Beetje 'dream pop' en lichtjes experimenteel. Opent dat ideeën voor een volgende plaat? Of zie ik het verkeerd
“Weightless” is een nummer dat het schrijfproces van onze tweede EP het beste weerspiegelt. Langere muzikale stukken de tijd en ruimte geven om de luisteraar mee te nemen op een trip in  het universum van Jaguar Jaguar.

Dat valt me ook op, waarom weer een EP en deze keer geen full album?
We zijn nog maar een jonge band die net begonnen is, we bestaan net geen anderhalf jaar en hebben nu onze tweede EP uit. We voelden ons tot en met nu het beste bij het maken van een EP omdat je dan ook heel gericht en concreet een verhaal kan maken. Het geeft ons ook nog de tijd om te blijven zoeken naar een eigen sound.

Valt dit allemaal nog te combineren met een druk persoonlijk leven, maar ook een druk schema bij die andere projecten?
Het gaat dus vooral om de juiste afspraken maken. Dus een goede planning maken is daarbij altijd belangrijk. :)

De EP wordt voorgesteld in AB op 1 maart, zijn er nog andere plannen voor 2020? Festivals? Buitenland?
Onze show in AB op 1 maart is iets waar we momenteel hard naartoe werken. Het wordt een speciale avond waar we ook het visuele verhaal willen tonen. Naar aanleiding van deze show spelen we een aantal try outs, en in februari gaan we in Nederland op tour als support van Balthazar.

De song “So Long” is meer dan 490 000 keer beluisterd via spotify, wellicht al veel meer ondertussen, kunnen we stellen dat die song deuren heeft geopend?
“So Long” is het nummer dat tot nu het meeste bereikt heeft, het werd gedraaid op de radio en wordt veel gestreamed via spotify. Waarschijnlijk hebben veel mensen ons via dit nummer leren kennen en dat is goed. We hebben al enorm veel fijne dingen mogen doen sinds onze eerste EP uitkwam en daar zijn we heel dankbaar voor.

Om daarop verder te borduren wat is jullie persoonlijke mening over het medium spotify?
Spotify is een interessant medium om nieuwe muziek te leren kennen. Als artiest kan je hier gebruik van maken en het is fijn om te zien als je muziek opgepikt wordt in allerlei playlists. Dit zorgt voor meer bereik en hierdoor leren mensen je kennen die misschien later wel naar een show komen.

Om af te sluiten. Wat zijn jullie eigenlijke ambities met deze band? Buiten world domination?
We moeten elkaar blijven uitdagen om goede muziek te maken en hopelijk kunnen we in de toekomst nog veel mooie dingen doen. Het zou fijn zijn om nog te groeien op veel manieren, we zijn nog een jonge band en er zijn veel mogelijkheden.

David Bowie - A Bowie Celebration - We kunnen Helden zijn, voor één dag
David Bowie - A Bowie Celebration

Het waren moeilijke weken voor me. Niet alleen werd de verjaardag van David Bowie gevierd op 8 januari, ook zijn overlijden blijft vier jaar nadien nog steeds nazinderen. David Bowie was niet alleen een inspiratiebron wiens muziek als een rode draad in mijn muzikale smaken loopt. Het was alsof mijn eigen vader was gestorven, zonder dat ik van hem afscheid had kunnen nemen. Deze periode valt me telkens enorm zwaar, en ik heb daar geen verklaring voor. Want tenslotte is het 'maar een idool'. Toch? David Bowie was echter voor mij veel meer dan dat. Hij heeft me mede de mens gemaakt die ik nu ben. Dit terzijde, kreeg ik vorig jaar een pracht van een verjaardagscadeau. Een ticket voor de 'A  Bowie Celebration' tour in De Roma in De Roma. Een betere afsluiter van deze periode kon ik me niet wensen.

Ook al gingen de handen het meest op elkaar bij de herkenbare songs, ik genoot net van die momenten dat de wenkbrauwen werden gefronst. Net zoals Bowie dat ook deed, zorgen die namelijk voor verrassende wendingen waar velen niet weten wat mee aan te vangen. We kunnen allemaal helden zijn voor één dag, door gewoon onze eigen gang te gaan. Dat is namelijk de ultieme boodschap die Bowie me heeft mee gegeven, zo sta ik ook in het leven. Vaak sta ik daardoor op mijn eentje te roepen in de woestijn. Maar net als mijn grote held, trek ik me daar niks of weinig van aan. Ik vergeet nooit de kritiek die hij kreeg toen hij bekende songs helemaal uit elkaar rukte en er volop mee ging experimenteren in Vorst National in 1996 tijdens de 'Outside' tour. Gewoonweg geniaal, gedurfd en experimenteel zijn ding daarmee doen. Dat was de Bowie waar ik het meest van hield, en nog steeds van houdt.

Hoe vervang je trouwens vocaal en wat performance betreft iemand als Bowie? Onmogelijk! En dat was ook te merken op deze avond. Meer daarover later in dit verslag. Mike Carson verzamelde muzikanten rondom zich die nauw verbonden zijn geweest met de entourage van Bowie door de jaren heen. Gerry Leonard, Carmine Rojas, Kevin Armstrong en Alan Childs zijn daar een paar van. Wat de vocale inbreng betreft mochten Corey Glover (Living Colour), singer-songwriter Mr. Hudson en de Canadese vocalist en billboard winnares 'Best Female Rock Vocalist' Sass Jordan hun beste beentje voorzetten. Die vocalisten deden dan ook hun uiterste best om aan die hoge verwachtingen te voldoen, maar vielen wat mij betreft toch soms een beetje door de mand. Begrijp ons niet verkeerd, op zich zijn het uiteraard klasse performers. Zo viel de soulvolle stem van de zeer energieke en bijzonder beweeglijke Corey op bij verschillende songs, songs die hij bovendien vaak uitspon tot het oneindige tot jolijt van de aanwezigen.
Persoonlijk was ik het meest te vinden voor de stem van Mr. Hudson die je vaak kippenvelmomenten bezorgt door deze van Bowie sterk te benaderen, maar er ook een eigen draai aan durfde te geven. Of neem nu de adembenemend mooie gebrachte “Sweet thing (Reprise)” door Sass Jordan waarbij je bijna een speld kon horen vallen in de zaal. Ook bij “Five Years” bracht de hoge noten die ze uit haar strot kneep je naar andere oorden. Echter, daar waar Bowie onbewust - hij gaf zijn muzikanten altijd de nodige ruimte om zich in de schijnwerpers te spelen , laat dit duidelijk zijn, -  de aandacht naar zicht toe trok, waren het deze keer de muzikanten binnen het concept die een opvallende rol speelden.
De vocalisten beschikken zeker en vast over voldoende charisma, maar niet het charisma van een David Bowie. Wat die muzikanten betreft, is er bovendien één die Bowie eigenlijk wel kon evenaren door die jaren heen en dat was Mick Ronson. Zijn solo op “Ziggy Stardust” bijvoorbeeld, was en is nog steeds onevenaarbaar. Ook dit bleek op deze avond in De Roma nog maar eens. Ronson had namelijk diezelfde charismatische uitstraling bij het bespelen van zijn gitaar, als Bowie met zijn volledige uitstraling. En dat laatste misten we toch een beetje bij deze al bij al ijzersterke versie een beetje.
Voor de rest hoor je ons niet klagen van de setlist. Er zaten zelf enkele aangename verrassingen in. “Time”, met wederom de stem van Sass Jordan, is zo een song die in ons geheugen staat gegrift door die performance op ‘Spider Glass’ tour in Werchter waar Bowie op de tonen daarvan, als een engel neerdaalde op aarde. Jordan kreeg het publiek zelfs een beetje mee. Dat laatste was ook een opvallend feit. Bij de voorstelling van het album 'Diamond Dogs' waren de reacties eerder lauw, behalve dan bij “Rebel Rebel”. Ook in de ‘best of’ set kregen de meeste bekende Bowie songs als “Starman”, “Life On Mars” en “Suffragette city” het meeste applaus. Wij waren echter het meest onder de indruk van het akoestisch gebrachte “Loving the alien/Andy Warhol” en het onvergetelijke “Rock'n'roll  Suicide”, die zorgde voor een adrenalinestoot van jewelste, terwijl we ook een traan wegpinkten. “Aladdin Sane” ingeleid door Carson  op piano was weer zo een verrassende apotheose die we best konden smaken. Afsluiten deed 'A Bowie Celebration' met een van vooraan tot ver naar achter mee gebrulde ''Heroes'' .

Besluit: Wat mij betreft is David Bowie net zo onvervangbaar als Freddy Mercury bij Queen. Ook al zet je daar topmuzikanten van uitzonderlijk niveau, of vocalisten op dat podium die goed weten waar ze mee bezig zijn. Het zal nooit meer hetzelfde zijn. Dat is één opvallend punt binnen deze 'A Bowie Celebration'. Echter werd op een respectvolle en gelukkig ook vaak eigenzinnige wijze een ode gebracht aan de grootmeester, door muzikanten die zo nauw met hem waren verbonden. Net dat laatste, gewoon eigenzinnig je ding ermee doen, is iets wat Bowie zelf ook zou willen. En dat werd voldoende in de verf gezet, ook al was het dus bij flarden en gingen de handen het meest in de lucht bij de herkenbare songs. “Time”, “Aladdin Sane” , “We are the dead”, “Sweet Thing (Reprise)” en “Loving the alien/Andy Warhol” tot “Rock'n'roll Suicide”, waren wat mij betreft, dan ook de songs en de performance die me het meest zijn bijgebleven op deze avond.

Tracklist: Diamond Dogs: Future Legend - Diamond Dogs - Sweet Thing – Candidate - Sweet Thing -(Reprise) - Rebel Rebel - Rock'n'roll With me - We Are the dead – 1984 - Big Brother - Chante of the Ever Circling Skeletal Family
Best of set: Space Oddity - Moonage Daydream - Young Americans - Five Years - Ashes to Ashes – Starman - Time-Life on Mars - Ziggy Stardust - Suffragette City - All the Young Dudes
ENCORE: Loving the Alien/Andy Warhol - Rock'n' Roll Suicide - Aladdin Sane -Imagine/Rhapsody In Blues (instrumental by Mike Carson) – Heroes

Organisatie: A Bowie Celebration + Greenhouse Talent + De Roma, Antwerpen

Persistence Tour 2020 - Wedstrijdjes stagediven voor gevorderden in AB

Januari staat traditioneel in het teken van het wederkerende evenement Persistence Tour dat ook in 2020 halt hield in België. Deze keer niet in De Mast of Brielpoort Deinze maar in Ancienne Belgique, Brussel. Eigenlijk een terugkeer naar Brussel, aangezien deze tour in het verleden ook in de AB is doorgegaan. De zaal was zodanig opgesteld dat de zitplaatsen waren afgesloten, en enkel de staanplaatsen in de zaal waren voorzien. Naarmate de avond vorderde kwam er steeds meer publiek binnen sijpelen. Bij de laatste vier bands stond de AB zo goed als vol tot ver achteraan. Opvallend? Hoe sterker het optreden, hoe meer stagedivers er te zien waren. Want inderdaad kregen we hier vooral meerdere wedstrijdjes stagediven voor gevorderden voorgeschoteld. In grote mate kwam dit doordat er in AB geen pit voorzien is met dranghekken die de zaal scheidt van dat podium. Waardoor de fans vrij spel hadden om dat podium te betreden, vaak daartoe aangespoord door de betreffende band zelf.

De lont aan het vuur steken …
De uit LA afkomstige band Countime (***1/2) verving This Means War, die door het wegvallen van hun drummer wegens persoonlijke problemen, verstek moesten geven. De band bestaat uit letterlijk allemaal zwaargewichten, en profileert dit eveneens figuurlijk op het podium. Countime gaat namelijk vanaf de eerste noot als een pletwals tekeer, en slaagde er daardoor enige beweging te krijgen in de nog wat magere opkomst voor de eerste band. Dat zorgde zelfs voor enkele voorzichtige moshpits. Dat deze band niets nieuws brengt, het is zoveel keer voorgedaan, is door die aanpak een kritische benadering die we prompt naar de vuilnisbak doorverwijzen. Dankzij deze daverende start was het publiek alvast opgewarmd voor wat nog moet komen. Maar een blijvende indruk heeft Countime niet achtergelaten. Datzelfde kan feitelijk gezegd worden over Cutthroat (***1/2). De stadsgenoten van Countime leggen de lat iets hoger, en zorgen voor nog wat meer beweging in de menigte. Die pits werden zelfs wat groter door. De band brengt een mix van typische jaren '90 hardcore en voegt daar een scheutje thrash aan toe. Dat smaakt uiteraard altijd. Ook hier stellen we echter vast dat hier een band staat te spelen, zoals er wel dertien in een dozijn tegenkomen binnen de scene. Kwalitatief valt hier echter geen speld tussen te krijgen, want ook nu davert AB lichtjes op zijn grondvesten.
Maar toch willen we na beide optredens een kleine kanttekening plaatsen. In ons land lopen voldoende hardcore en punk rock bands rond die op zelfs veel hoger niveau hun ding doen zoals CLCKWS, F.O.D. of Mindwar tot piepjonge maar zeer talentvolle acts als Low Life, Pebble en Animal Club. Waarom boek je als organisatie niet één van deze locale kleppers om je festival te openen? De zaal zal gegarandeerd al vanaf de eerste band vol staan, zeker weten.

Tot de boel een eerste keer echt onploft!
Wisdom In Chains (**** 1/2) heeft ondertussen een ijzersterke reputatie opgebouwd, dat merkten we al aan de veelvuldige T-shirts van de band. De zaal stond dan ook prompt heel goed gevuld om deze Amerikaanse Hardcore/punk band aan het werk te zien. Gestuwd door een bijzonder bewegelijke en charismatische frontman, gaat de band verpletterend tekeer. Het duurt niet lang of de eerste stagedivers duiken in het publiek, aangespoord door een band die daar nog wat scheppen bovenop doet. De Hardcore met een boodschap, die ze brengen gaat er in als zoete broodjes, en blijft op de maag liggen. Dat is het soort Hardcore Punk waarvoor ook wij graag uit onze luie zetel komen. Wisdom in Chains voelt prompt aan dat ze hun publiek gemakkelijk uit hun hand kunnen doen eten, en legt de lat gewoon nog wat hoger. Voor je het weet staat de AB nu pas echt op zijn grondvesten te daveren, en dat zal blijven duren tot het bittere einde. Zo zou later blijken.  
Kortom: Wisdom In Chains voldoet aan de hoogstaande verwachtingen, en mocht op basis van dit toch gedenkwaardig aantreden gerust een paar treden hoger op de affiche hebben gestaan.

In de voetsporen van Biohazard
Billy Bio (****) De frontman van Biohazard bracht onlangs zijn solo debuut uit 'Feed The Fire'. Dat de man niet kan stilzitten, blijkt uit de zoveel andere projecten waaraan hij heeft meegewerkt. Maar ook als solo artiest bewijst Billy Bio waar hij de mosterd heeft gehaald. Uiteraard kun je niet voorbij aan de verwijzingen naar Biohazard, de muziek van de band zit verankerd in zijn genen. Billy Bio vertelt ook een verhaal, en ramt dat met veel plezier door je strot. Op het podium zorgt dit voor knallend Hardcore/Punk vuurpijlen, die in je gezicht als bommen tot ontploffing worden gebracht. Niet alleen kun je hier onmogelijk op stil blijven staan, er wordt de maatschappij ook een spiegel voorgehouden. Billy Bio straalt echter vooral spelplezier en oerkracht uit, niets routineklus afwerken of sterallures. Integendeel zelfs! De waardering naar zijn publiek, bandleden en entourage toe? Daarvoor krijgt de man van ons een sterretje meer op zijn plantsoen. Vooral geeft Billy Bio je een mokerslag, op de wijze zoals enkel Biohazard dat kan en kon. Is onze eindconclusie.

De gouden medaille voor ''meeste stagedivers op het podium krijgen'' gaat naar …
We gaven het in de titel al aan. Peristence tour 2020 mondde uit in wedstrijdjes stagediven voor gevorderden. De band met het meeste stagedivers ging dan ook met het gouden medaille naar huis. Toby Morse, in een vorig leven roadie van Sick of it All, is een frontman met tonnen charisma en beschikt over een oneindige dosis energie. Hij zoekt zijn publiek voortdurend op. Na al die jaren, H2O is toch al sinds 1994 deuren aan het open stampen, blijkt de band  net als zijn voorganger niet te doen aan een routineklus afleveren. Integendeel. Punkrock pioniers H2O (*****) gaan vanaf de eerste tot de laatste noot als wildemannen tekeer op het podium, waardoor een lekkere chaos ontstaat die zijn uitwerking heeft op het podium zelf. Menig frontman van de overige bands kwam een streepje meebrullen. Tot hilariteit van het publiek. Maar ook voor het podium ontstond een aardverschuiving die het dak er deed afgaan. De stagedivers volgden elkaar op, en sommige fans namen ook de vocalen soms eens over. Om maar te zeggen, H2O zorgde voor een wervelend punk/hardcore feest zoals je zelden tegen komt.  En drukt anno 2020 nog steeds stevig zijn stempel op datzelfde punk en hardcore gebeuren, zoveel is zeker.

Straat honden bijten wel!
Ook Street Dogs (****) hoeft geen introductie meer. De band rond ex-Dropkick Murphys zanger Mike McColgan deed ons ooit in 2005 met verstomming achterblijven op het festival Groezrock. Vanaf hun ontstaan heeft Street Dogs zijn stempel gedrukt op de punkrock scene. en ze doen dat nog steeds. Ook al hoor en zie je de invloeden van Dropkick Murphys binnen hun muziek duidelijk passeren, de band heeft een eigen smoel ontwikkeld. Ook in de AB haalt de band verschroeiend uit, en bewijst nog steeds ijzersterk in zijn schoenen te staan. Het is echter wel opvallend dat Street Dogs in tegenstelling tot die keer op Groezrock een beetje van hun wilde haren verloren is, ze worden er allemaal niet jonger op. Maar de vuurkracht van toen, is gelukkig nog overeind blijven staan. Mike zoekt eveneens zijn publiek op, en blijft doorgaan tot niemand meer stil staat. Na de vorige muzikale wervelstorm, geen gemakkelijke opdracht. Maar Street Dogs slaagt er toch in dat publiek uit zijn hand te doen eten. Als ervaring in het vak nog steeds uitmondt in spontaniteit waardoor je als aanhoorder compleet wordt weggeblazen, dan stijg je zeker in onze achting. Street Dogs doen wat ze moeten doen, en laten niet los tot niemand meer stil staat. Missie geslaagd dus!

We sluiten af met twee feestjes
Agnostic Front (*****) deed medio 1984 New York op zijn grondvesten daveren met hun ondertussen legendarische debuutalbum ‘Victim In Pain’. Vorig jaar vierden ze hun 35 jarig jubileum, die hen ook naar de Casino in Sint-Niklaas bracht. De band mag en kan gezien worden als één van de grondleggers van de hardcore scene. En zet op een bijzonder verschroeiende wijze, als co-headliner op deze avond, de puntjes op de 'i'. Na een bijzonder dreigende intro, 'The Good, the Bad and the Ugly', zaait Agnostic Front dood en vernieling om zich heen, en maait gewoon alles omver tot geen spaander geheel blijft.. De potentiële opvolgers bonken al een tijdje op de poort, maar Agnostic Front blijft zijn plaats binnen de scene hard en meedogenloos verdedigen. Ook na circa 35 jaar staat er nog geen sleet op de wild om zich heen slaande band.  Daarbij wordt bovendien met volle overgave elk heilig huisje omver geduwd. Want inderdaad is ook Agnostic Front een band die een boodschap verkondig, dat wordt eveneens in de verf gezet. Songs als “Police State”, “Old New York”, “Gotta Go” worden in een razend tempo door je strot geduwd. Na afsluiter “Blitzkrieg Bop” blijft er dan ook alleen maar een ravage achter. Niet enkel door de doortocht van deze grootheden, maar als een band ervoor heeft gezorgd dat het toch al stevig murw geslagen publiek, nog maar eens compleet uit zijn dak gaat na al die vorige upper cuts, dan was het Agonstic Front wel.

Plots stond er toch iets minder volk in de zaal voor afsluiter Gorilla Biscuits (****), nochtans ook een grote naam binnen de scene die zijn sporen ruimschoots heeft verdiend. De albums 'Gorilla Biscuits' en 'Start Today' zijn uitgegroeid tot ware hardcore klassiekers. De band hield er in 1991 mee op maar werd in 2006 heropgevist. Eigenlijk teert de band nog steeds op die ene plaat uit 1989, maar daar maalt niemand om. De set werd ingezet door trompet geschal, waarna al de registers voor een laatste keer open werden getrokken. Songs als “Stand still”, “New Direction” en “Good Intentions” worden uit volle borst meegebruld, alsof Gorilla Biscuits die plaat nu pas heeft uitgebracht. Met enkele stevige covers daarboven op zoals “Minor Threat” van Minor Threat, “As one” van Warzone en “Sitting round at home” van Buzzcocks, zorgt Gorilla Biscuits voor een perfect slotakkoord van deze bijzonder geslaagde avond. En dat wordt met afsluiter “Start Today”, als ultieme kers op de taart, nog maar eens stevig in de verf gezet.

Organisatie: Persistence Tour + Madtour Booking + MCLX ism Ancienne Belgique, Brussel

Tricycle is het project rond accordeonist Tuur Florzoons. De band werd in1999 opgericht naar aanleiding van een circusvoorstelling in Duitsland en was dus eigenlijk bedoeld als een eenmalige muzikale begeleiding daarvan. Samen met altsaxofoon- en basfluit-virtuoos Philippe Laloy en contrabastovenaar Vincent Noiret werd echter een mooi vervolg daaraan gebreid in de vorm van platen als 'Orange For Tea' (2004), 'King Size’ (2008) en ‘Queskia?’ (2011). Met hun vierde plaat 'Zoom' viert de band zijn twintigste verjaardag op een zeer filmische wijze, die bovendien alle kanten uitgaat.
Net door voortdurend schipperen tussen folkse sferen, en jazz klanken waarbij improviseren tot het oneindige, de rode draad vormt blijf je geboeid zitten luisteren naar het visueel aanvoelend klankentapijt dat de band uitspreidt.  De feestelijke stemming die we heel subtiel opmerken bij songs als “But Bout Bought A Boat” of “Oakland” wordt mooi gecombineerd met songs in een eerder intieme atmosfeer, met een experimentele tongval die gelukkig niet al te zwaar op de maag ligt. Zoals bij “Zoom”, een lekker lang huzarenstukje, het geval is. De muzikanten binnen deze band zijn uiteraard geen groentjes, en bespelen hun instrumenten niet gewoon. Ze zijn er mee vergroeid, alsof dat instrument een onderdeel van hun lichaam en geest is geworden. Dat zorgt voor een onaards virtuositeit, die gelukkig de spontaniteit niet in de weg staat.
Het mooiste aan 'Zoom' is dat je drie muzikanten hoort die na al die jaren nog steeds enorm veel spelplezier uitstralen en elkaar perfect aanvullen. Is dat in een lekker uptemposong, zoals ook bij voornoemde song naar boven komt drijven. Of eerder die gevoelige snaar raken. Het blijkt meermaals dat elk van de muzikanten hun gewicht in de strijd werpen om een filmisch geheel te bekomen dat jazz, wereldmuziek en folkmuziek perfect met elkaar verbindt. Dat laatste blijkt nog maar eens uit het bijzonder intieme “Symphony For E.L.”, een song die je een krop in de keel bezorgt. Nog een opvallend punt aan deze schijf. Daar waar jazz, en vooral experimentele jazz, vaak moeilijk te verorberen stukjes vlees zijn voor de globale muziekliefhebber is deze ‘Zoom’ een bijzonder toegankelijk pareltje geworden, waarbij je het dus als liefhebber van voornoemde muziekstijlen niet te ver moet gaan zoeken. Net die eenvoud in aankleding, is eveneens het bewijs wat voor een getalenteerde muzikanten dit trio toch is. Dat wordt ook op de daarop volgende songs als “Happy Sam”, “Still” en afsluiter “Welgezind” uitvoerig bewezen.
Zonder meer is ‘Zoom’ een naslagwerk van twintig jaar improviseren met muziekstijlen die op het eerste gezicht eigenlijk niet in dezelfde verlengde liggen, maar door de hemelse en feestelijke aanpak, komt Tricycle hier zonder problemen mee weg en brengt een parel van een plaat uit die deze stijlen nog maar eens verbindt tot een magisch mooi geheel.

Grimm Gent 2020: Splendidula - Fabulae Dramatis - Left Eye Perspective - Turpentine Valley - Een ontdekkingsreis in duistere, fantasie prikkelende paden
Grimm Gent 2020: Splendidula - Fabulae Dramatis - Left Eye Perspective - Turpentine Valley
Jeugdhuis Asgaard
Sint-Amandsberg (Gent)


De liefhebber van Doom, post en andere eerdere donkere aan stoner verwante rock en metal kon op zaterdag 10 januari in het gezellige Jeugdhuis Asgaard een uitgesteld nieuwjaarsfeestje vieren. Nieuwjaarswensen werden uitgesproken, traktaties op een drink op het nieuwe jaar eveneens. De organisatie GRIMM Gent stelt alles in het werk om de muziekliefhebber dan ook een donker en aangenaam nieuwjaarsfeest te bezorgen. Op de affiche stonden vier bands die we, gemakshalve, het label 'veelbelovende acts  naar de donkere toekomst toe' zouden opkleven. Ook al hebben sommige al wat meters op hun teller staan. Het zou echter de rode draad vormen op deze bijzonder aantrekkelijke avond.

Eén van de reden waarom ondertekende afzakte naar Asgaard was Turpentine Valley (***1/2). De band bracht een ijzersterke post rock plaat uit, die overal goede recensies mocht ontvangen. Ook onze recensent was danig onder de indruk. De recensie kunt u hier nog eens nalezen. http:-www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/76773-etch.html . Na meerdere luisterbeurten viel ons vooral de bijzondere intensieve geluidsmuur op, die als een mokerslag je compleet van je sokken blaast. We waren in Asgaard dan ook voorbereid op een oorverdovende samensmelting van drum geweld en snijdende gitaar lijnen, die de muren van het jeugdhuis op hun grondvesten zouden doen daveren. Maar we stelden vast dat dit deze keer niet volledig het geval bleek te zijn. Die riffs - we waren danig onder de indruk van wat de gitaristen puur technisch bekeken voortdurend deden met diezelfde gitaren - sneden wel degelijk als een bot mes doorheen onze ziel, en de drummer van dienst geselde zijn drumvellen voortdurend door het uitdelen van meppen rond de oren die klonken als oorverdovend vuurwerk. Laat het dus duidelijk zijn deze band beschikt over drie top muzikanten binnen hun gelederen, over voldoende potentieel om binnen die post rock en metal kringen meerdere potten te breken. De energie om dit punt te bereiken was in Asgaard dus zeker aanwezig, maar het vuurwerk en de uiteindelijke mokerslag die ons totaal verweesd zou moeten achterlaten in de donkerste hoek van de kamer, ontbrak helaas een beetje, waardoor we lichtjes op onze honger bleven zitten.

Dat laatste bleek toch helemaal anders uit te draaien bij Left Eye Perspective (****) die zich ontpopt tot de ontdekking van de avond. De band wordt op hun facebook pagina omschreven als ProgSludge en bracht in 2019 een EP uit 'Defiance' die zodanig gevarieerd klinkt dat je op deze band geen label kunt kleven; dat laatste trok ons nog het meest over de streep. De verwachtingen waren dan ook zeer hoog gespannen. In het begin van de set was het even zoeken om de juiste drive te vinden en vreesden we ook nu weer op diezelfde honger te blijven zitten, maar eens de teugels gevierd en alle registers open getrokken naar een verschroeiende finale toe, vloog dat dak er uiteindelijk toch compleet af. En kregen we uiteindelijk toch die gevarieerde set, die alle kanten van de zaal uitging, waar we op hadden gehoopt. Naast stomende stoner klanken gekruid met voldoende verschroeiende grunge in een bijzonder golvende beweging, waren we danig onder de indruk van de bijzondere vocale inbreng die zelfs wat vreemd aanvoelt binnen dat stomend geheel, maar daardoor een interessant onderdeel blijkt te vormen. Want daardoor blijf je aandachtig luisteren, headbangen en genieten tot de toppen van je tenen. Ondanks al deze positieve superlatieven voelen we echter toch ook aan dat er nog groeimogelijkheden zijn binnen deze band, het eindpunt is zeker nog niet bereikt. Vooral hebben we een band ontdekt die vrij duistere Progressieve StonerGrunge aankleedt met voldoende aanstekelijke elementen waardoor een lichtje schijnt aan het einde van die donkere tunnel. Left Eye Perspective is dan ook band om in het oog te houden naar de toekomst .
Naderhand vernamen we dat de band volop bezig is aan een nieuwe schijf, en dat is op basis van dit zeer geslaagd optreden in Jeugdhuis Asgaard dan ook iets om naar uit te kijken.

Fabulae Dramatis (*****) is een band die een streepje avant-garde verbindt met een occulte inbreng waarbij natuurelementen als water, vuur en aarde een belangrijke rol spelen. Waardoor zowel de poorten van de Hel als deze van de Hemel prompt open zwaaien. De band bestaat uit één voor één top muzikanten die als tovenaars klanken uit hun instrumenten toveren die zorgen voor een bijzonder intensieve sfeerbeleving waardoor zowel emoties van angst als weemoed je doet wegdrijven naar verre oorden, in een sprookjesachtige fantasiewereld. Echter, mijn excuses aan de muzikanten, is het de frontvrouw Isabel, die met haar uiteenlopend stembereik en tot de verbeelding sprekende uitstraling de meeste aandacht naar zicht toetrekt. Zowel door de vele verkleedpartijen, als door middel van haar stem, krijgen we enerzijds een demonisch wezen te zien, uit de donkerste bossen en anderzijds een fee van het licht die je hart verwarmt. Zo draagt ze op een bepaald moment een masker. Met dat masker op , boezemt ze je eerder angst in,  mede wanneer grauwe growls zorgen voor rillingen over je lijf. Eens ze dat masker afneemt, en met haar kristalheldere stem je doet neervlijen in het malse gras brengt Isabel hetzelfde hart echter wederom tot intensieve rust. Door dat voortdurend schipperen tussen vele uitersten, tussen Hemel en Hel dus, krijg je geen seconde rust.
Bovendien is Fabulae Dramatise een band die niet alleen op plaat, maar dus ook live, de fantasie van de aanhoorder prikkelt waardoor je vertoeft in een sprookjesachtige wereld boordevol wezens uit de duisternis en het licht, die de strijd aangaan om je ziel ofwel te doen branden in de Hel of je een Hemels geluk bezorgen waardoor je zweeft over de wolken. Na deze bijzonder gevarieerde trip, moesten we even bekomen en hapten naar adem.
Met dank aan de inbreng van een tot de verbeelding sprekende vocale en visuele inbreng van Isabel die perfect inspeelt op deze emoties, gerugsteund door muzikanten die haar daarbij telkens perfect aanvullen. Indrukwekkend!

Setlist: Kein Schmerz - Agni's Dynasti (Fire) - Coatlicue , serpent, skirt (Earth) - Smoke for the clouds (Water) - Vigil - Heresy (Steel) - Sirius wind - Roble Para el corazon (Wood) - Sati (Fire) - Bastion

Een van de ontdekkingen van 2019 was Splendidula (****1/2) , dit zowel op als naast het podium. Het is altijd fijn om een band te zien evolueren en dat blijven doen tot het oneindige. Bij onze eerste kennismaking viel vooral de bijzondere stem van zangeres Kristien Cools het meest op. Dat is anno 2020 nog steeds het geval. Bij het laatste optreden in JC Paddestoel in Groot-Bijgaarden bleek haar stem regelmatig te worden aangevuld door deze van Pieter wiens rauwere stem perfect aansluit op deze van Kristien.
Ook in Jeugdhuis Asgaard was dit een enorme meerwaarde. Bovendien werden er mooie beelden getoond op het scherm, die deze doom atmosfeer ten goede kwamen. Een visuele inbreng prikkelt namelijk altijd de donkere gedachten in je hoofd. De band bracht enkele nieuwe nummers, en die laten een voller geluid horen waarbij de muzikanten en vocalisten dichter bij elkaar komen te staan, letterlijk. Het is dus niet meer zo dat de last enkel op de schouders van Kristien rust, hoewel haar magische inpakt zowel vocaal als wat uitstraling betreft je hart sneller doet slaan.
We hebben echter wel de indruk dat de nieuwe nummers nog verder moeten worden uitgewerkt op dat podium, het ging er vaak wat stroef aan toe. We wijten dit aan de zenuwen, want eens die nummers meerdere keren zijn gespeeld zullen ze zeker zorgen voor een climax die je weg doet zweven naar weer eens donkere oorden. Een intensiever einde van deze bijzondere avond konden we ons niet wensen.  We zien dus vooral een band die groeit en blijft groeien op het podium staan, dat eindpunt is niet bereikt en dat stemt ons gelukkig. Want eerlijk Splendidula voorspelden wij een gouden toekomst binnen typische doom en aanverwante stijlen, en op basis van dit concert worden steeds meer grenzen verlegd waardoor dat er eens echt gaan van komen.
Setlist: When God Comes Down - Oculus - Void - 38 - Drocht – Somnia

We zien om die reden dan ook al uit naar een volgende meeting op 1 februari: https://www.facebook.com/events/1269184889926327/  met ook Wiegedood, The Fifth Aliance en Onrust.

Organisatie: GRIMM Gent + Jeugdhuis Asgaard + Splendidula  

Als mondharmonica virtuoos heeft Steven De Bruyn ondertussen voldoende zijn stempel gedrukt op de blues en aanverwante muziekstijlen. Dit door middel van zijn medewerking bij bands als El Fish en The Rhythm Junks. Maar ook aan bands en artiesten als Zap Mama tot Raymond van het Groenewoud, Eugene Chadbourne en het Brussels Philharmonic leende hij zijn mondharmonica kunsten. Dat Steven aspecten toevoegt aan dit instrument, waarvan we het bestaan niet kenden, blijkt uit dit filmpje https://www.youtube.com/watch?v=YtdgivoaT7c  . Steven doet daar de uiteenlopende mogelijkheden van dit instrument uit de doeken. Hij speelde op menig nationaal en internationaal podia die virtuositeit en zin voor experimenteren voldoende uit. Het heeft hem geen windeieren gelegd, integendeel. De man is uitgegroeid tot één van de grootste mondharmonica talenten die ons land rijk is.
Steven De Bruyn vond het nu tijd worden om een solo plaat uit te brengen. 'The Eternal Perhaps' werd op 10 januari voorgesteld in een goed vol gelopen AB Club.

Je kunt kiezen om helemaal naakt op dat podium te staan, of je laat je omringen door een muzikant die een meerwaarde vormt in het geheel. Steven deelde het mee: ''Als muzikant kun je het best laten begeleiden door een muzikant die beter is dan jezelf''. Het zorgde voor de nodige hilariteit in AB Club. Het gebeurt echter zelden dat een begeleidend muzikant het niveau van de artiest die hij begeleidt , evenaart. Dat laatste was deze keer zeker het geval. Jasper Hautekiet bespeelt namelijk de contrabas met even veel virtuositeit als zijn kompaan, niet alleen op plaat maar dus ook live in AB Club. Waardoor een kruisbestuiving ontstaat, die de atmosfeer alleen maar ten goede komt. Zeker op die momenten als mondharmonica klanken en groovy klinkende contrabas geluiden elkaar kruisen, ontstaat een magie die we moeilijk onder woorden kunnen brengen. Annelies Van Dinter, die op verschillende nummers haar wondermooie stem in de strijd gooit, is niet aanwezig in AB Club.
Steven blijkt echter zelf over een warme stem te beschikken, die de aanhoorder kippenvelmomenten bezorgt. De man beschikt trouwens over een charismatische uitstraling, en schudt regelmatig pakkende en grappige kwinkslagen uit zijn mouw. Zo heeft hij het over zijn uitstap in de metro, een avontuur dat hij iedereen kan aanraden. Waarna een wonderbaarlijk mooi 'BXL midi' volgt. Vaak kun je een speld horen vallen in de zaal, anderzijds gaat het de swingende tour op.
Hoogtepunten genoeg in AB Club als we de setlist overlopen, maar vooral bleek dat elk van de songs uit de solo plaat vaak poëtisch tot melancholisch klinken. Dat voortdurend variëren zorgt ervoor dat je je geen seconde verveelt. De aanhoorder wordt door deze aanpak dan ook over de hele lijn aangenaam verrast door zoveel kleuren en geuren die het duo hen voorschotelt.

Besluit: We wilden als titel gebruiken 'De nieuwe Toots Thielemans is opgestaan'. Uiteraard is de speelwijze van Steven wat verschillend, maar net als Toots bespeelt Steven geen mondharmonica. Hij is een onderdeel van dat instrument geworden, en brengt het daardoor letterlijk tot leven door met dit instrument tot het oneindige te experimenteren en improviseren. Ook daaruit blijkt nog maar eens de meerwaarde van een man als Jasper Hautekiet  die op diezelfde betoverende wijze tewerk gaat. De heren vullen en voelen elkaar dan ook perfect aan. Het zorgde voor een dampende blues getinte atmosfeer, waarbij intimiteit en aanstekelijkheid op de dansheupen inwerkten en hand in hand samengingen.
Steven De Bruyn gaat met deze plaat op tournee door het land, en het is op basis van dit wondermooie concert in AB Club een aanrader een concert van de man mee te pikken.
Een volledig overzicht van de tournee vindt u trouwens hieronder: https://www.stevendebruyn.com/#concerts

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Milk Factory - Ons belangrijkste doel is muziek spelen, en dat kunnen blijven doen

Edmund Lauret en pianist Thijs Troch, vertegenwoordigers van de avontuurlijke Gentse jazzscene die momenteel furore maakt kwamen na een duo concert op het idee om een nieuw project op te starten. Met Viktor Perdieus (tenorsaxofoon) ,Jan Daelman (dwarsfluit) Kobe Boon (bas) en Benjamin Elegheert (drums) was het collectief The Milk Factory geboren. De band spitst zich bewust toe op een meer melodieuze en intieme aankleding, in een vaak totaal andere richting dan hun andere projecten. Met ‘Aula’ stelt The Milk Factory op 10 janurai 2020 zijn eerste volledige album voor. Hoog tijd om Thijs en Edmund eens enkele vragen te stellen over het concept, het hoe en waarom? En de toekomstplannen.

Hoe is het idee rond Milk Factory ontstaan? Heeft de naam een speciale betekenis?
Het idee is ontstaan na een duo concert. We vonden dat zodanig goed geslaagd, dat we het idee hebben opgevat om een gloednieuw project op te starten. Er zijn wat contacten geweest met andere muzikanten uit de scene, en die waren allen even enthousiast. Van het ene kwam het andere. Wat de naam betreft? Daar zit geen verhaal achter eigenlijk. Het bekte alleen zeer goed, daarom hebben we voor Milk Factory gekozen.

Het is wellicht een wat rare vraag, maar waarom spelen zoveel jonge muzikanten nog Jazz? Wat is er zo mooi aan Jazz dat jullie net dat willen doen geen rock of dance plaat uitbrengen?
Thijs: Je kunt en mag Jazz van vandaag niet meer zien als deze uit de jaren '40 of '50. Ondertussen zou je Jazz eerder kunnen zien als improviseren. Eigenlijk zou je het in de huidige tijd dus 'improviserende muziek' kunnen noemen. Wijzelf zijn eigenlijk door onze studie en zo opgegroeid met Jazz. Ik denk echter dat niemand nog traditionele jazz speelt tegenwoordig. Of daar echt mee bezig is.

In tegenstelling tot bij jullie bands als Nordmann of Hypochristmutreefuzz, kiest The Milk Factory voor een compleet andere richting? Waarom?
Na dat duo concert wilden we vooral iets meer, hoe zullen we het zeggen, luister muziek uitbrengen. In een eerder intieme sfeer. We hebben bewust gekozen om iets heel anders te doen dan we al deden. Een duidelijk profiel van wie Milk Factory echt is. Daarom zijn we een iets andere richting uitgegaan van wat we al deden. Het is ook leuk om terug te grijpen naar de muziek uit je - laat ons maar zeggen - tienerjaren.

De minimaliserende aanpak spreekt me wel aan. Is dat bewust een antwoord op de gejaagdheid van het leven, en hoe muziek tegenwoordig toch hard en verschroeiend moet zijn? Of is dat een beetje te ver gezocht?
Dat niet eigenlijk, maar het is de bedoeling dat die muziek je tot rust brengt ja. Als dat zorgt voor een rust waardoor iemand de gejaagdheid van het leven beter aankan? Dat is mooi meegenomen.

Is het ook bewust gekozen voor toch wat kleinere clubs (bij wijze van spreken) voor de tour?
We hebben gekozen voor plaatsen waar het rustiger is. De muziek die we brengen, is belangrijk dat het stil is. Bij onze andere projecten stoort het niet zo als er al eens gebabbeld wordt, maar bij dit project is het wel belangrijk dat het stil is. Daarom past dit project toch beter in clubs waar intens naar de muziek geluisterd wordt.

Waarom eigenlijk nog een extra project eigenlijk?
Het is in huidige tijden belangrijk dat je je niet vastpint op één en hetzelfde project. Het is dan ook goed dat je als muzikant  in meerdere projecten zit. Eerlijk gezegd zijn het maar de happy few die hun groep bijvoorbeeld twintig jaar kunnen behouden. Daarom is het goed dat je als muzikant evolueert, iets anders uitprobeert of zo. Wat wij dus nu hebben gedaan met The Milk Factory.

Om daarop door te borduren, is er nog voldoende plaats voor een band als Milk Factory binnen dat bos (waar je de bomen niet meer ziet)? En waarom?
We hebben een bepaalde eigenheid. In dat opzicht is er zeker nog plaats voor een band als Milk Factory. Het is wel iets nieuws dat we doen, er zijn natuurlijk wel dingen die gelijkaardig zijn. Maar vooral, alles heeft bestaansrecht.

Zit er feitelijk iets in het water van Gent? Want de bijzonder interessante projecten blijven maar komen? Heb je daar een verklaring voor?
Gent is bijzonder, er zijn zeer veel activiteiten en groepen in Gent die daar mee bezig zijn. Er zijn veel plaatsen om te spelen, en dat is ook heel open. Je kunt in Gent ook alles brengen eigenlijk. In Gent kun je dingen brengen die elders minder evident zijn , dat speelt ook een rol.

Is dat eigenlijk muziek die je in het buitenland zou kunnen brengen?
Het is instrumentaal, dat maakt het wel al moeilijker. Het zou wel leuk zijn, en er zullen wel ergens wel plaatsen zijn in het buitenland.

De schijf komt op 10 januari op de markt. Ik veronderstel dat er een voorstelling zal zijn (ik ben te lui om het zelf op te zoeken) waar? En wanneer?
De release ik op 14 januari. Dat op Brussels Jazz festival. Onze plaat komt uit bij WERF records, en er is een label night gepland, waar Milk Factory dus ook aantreed en die plaat zal voorstellen. (Meer informatie: https://agenda.brussels/nl/480421/brussels-jazz-festival )

Zijn er eigenlijk al verdere plannen voor 2020?
Voorlopig staan enkel de data vast om onze cd voor te stellen, maar uiteraard zullen daar nog een pak concerten bij komen. Hopelijk. Het voornaamste in 2020 is dus echter die cd voorstelling en die overal zoveel mogelijk kunnen brengen.

Er zijn een paar club optredens, o.a. in Lokeren? Zijn er ook al plannen voor festivals? Gent Jazz bijvoorbeeld?
Gent Jazz zou leuk zijn, het is allemaal koffie dik kijken.

Laten we ook daarop even voort borduren, is er een soort einddoel? Iets dat je met de band (maar ook andere projecten) absoluut wil bereiken?
Edmund: Eigenlijk niet. Het belangrijkste doel is muziek spelen, en dat kunnen blijven doen. Ook bij onze andere projecten. Bij Nordmann zijn we volop bezig aan een nieuwe plaat die binnenkort uitkomt.
Thijs: Zowel bij Milk Factory als de andere projecten hopen we gewoon dat we dat kunnen blijven doen, samen muziek spelen. Dat is eigenlijk het voornaamste doel. Als muzikant.

Een vraag die ik aan elke artiest en band stel. Is het in tijden van spotify en zo nog aangewezen platen op de markt te brengen en waarom?  Hoe staan jullie tegenover de sociale media en dergelijke?
Sociale media is echt niet iets dat ons aanspreekt. Maar spotify vind ik dan wel weer een goede zaak. Een artiest heeft er niets aan, maar het is zeer gemakkelijk om op die manier muziek te beluisteren en zo iets nieuw te ontdekken of een band te ontdekken. Het is gemakkelijk in gebruik.

Is het nog interessant om een cd uit te brengen?
Toch wel, ondanks dit gegeven zijn er nog steeds mensen die cd's of LP's kopen. Er is dus zeker nog vraag naar, om iets tastbaar in handen te hebben . Maar op zich is spotify eigenlijk een nieuwe manier om naar muziek te luisteren. Zeer gebruikvriendelijk, laten we het daar bij houden.

Bedankt voor dit fijne gesprek

Growing Horns - Het is voor ons vooral belangrijk om shows te spelen die steeds beter worden, en op die manier met onze muziek meer mensen te bereiken

Growing Horns is een doom/sludge band die de zaken enigszins anders heeft aangepakt. Daar waar veel bands een demo of plaat uitbrengen, en zichzelf daarna live lanceren. Is Growing Horns omgekeerd tewerk gegaan. Hen live dus op verschillende podia tonen en zo een zekere fanbase opbouwen. Het heeft hen geen windeieren gelegd. De band brengt nu een EP uit 'The Nobility of Pain'. Ze kwamen deze EP voorstellen op zaterdag 21 december in een uitverkochte ELPEE in Deinze. We schreven daarover: '' Growing Horns slaat na vele jaren deuren open stampen, en concertzalen plat spelen, dus duidelijk een nieuwe bladzijde om die ons doet uitzien naar meer intensieve duisternis van uitzonderlijk hoog niveau in het nieuwe jaar 2020. Is dan ook de voornaamste vaststelling.'' We hadden ook een fijn gesprek met Wim en Daf over het hoe en waarom op deze wijze tewerk gaan? Het verleden en de toekomst plannen en nog veel meer.

Om met de deur in huis te vallen, waarom hebben jullie zo lang gewacht om eindelijk ene plaat uit te brengen (ik vind het een goede zet hoor)?
Daf: Wel, de plaat moest er eigenlijk vorig jaar al geweest zijn. Zoals je misschien weet, is onze vorige drummer Nick er vorig jaar zo ergens rond juli/augustus mee gestopt. We hadden echter al eerder in 2018 de studio vastgelegd voor september, maar door het vertrek van Nick hebben we dus die plannen in de vriezer moeten steken. Gelukkig hebben we met Simon een meer dan waardige vervanger gevonden en zijn we dus in mei van dit jaar samen met Jonas Nyaarr de GAM-studios in getrokken.

In tegenstelling tot live komen de muzikanten nu wel iets meer op de voorgrond stel ik vast, vooral die ritmesectie geeft een zeer andere draai aan de muziek die je niet altijd tegenkomt in het tot slome doom, bewust daarvoor gekozen?
Daf: Goh, bewust is een groot woord, maar zowel bas als drum zijn een essentieel onderdeel van het geluid van Growing Horns, als het ware zelfs de funderingen waarop Sven en Didier hun gitaarpartijen leggen. Dus vonden we het wel belangrijk dat dit ook op de plaat goed naar voren kwam.

Blijven jullie bewust het doom/sludge pad bewandelen, of zijn er mogelijkheden naar bijvoorbeeld black of zo? En waarom (of waarom niet)
Wim: Euhm, zeg nooit, nooit, maar waar Growing Horns nu voor staat is zo’n beetje de gemene deler van ieders smaak, het komt allemaal heel natuurlijk tot stand. Het is niet zo dat we tijdens het maken van nieuw werk op voorhand zeggen van: ‘En nu gaan we eens een nummer maken in die of deze trend'. Maar stel dat er morgen iemand met een bv ‘black-metal’ achtige riff komt aandraven en die past in het nummer, dan is dat goed mogelijk dat er op die manier een nummer ontstaat. Uiteindelijk zal er wel altijd een Growing Horns sausje overgegoten worden, dat wel.

Ik stel die vraag omdat me dat vooral opviel op die EP dat jullie bewust buiten de lijntjes van het globale doom/sludge kleuren. Is ook daar bewust voor gekozen?
Daf: Ik denk dat de muziek die we maken een soort van melting pot is van de invloeden van elk bandlid, en dat we daardoor misschien niet echt klinken als de zoveelste doomband. Er zijn natuurlijk een aantal gemeenschappelijke raakvlakken qua bands die we allemaal goed vinden, maar individueel luisteren we ook allemaal naar verschillende bands, gaande van de extreme snelle uitersten van death-, thrash metal en grindcore tot de ultra trage en lome doom en sludge, maar evengoed heel veel bands die je niet meteen onder metal kan klasseren.

De hoes is gewoon prachtig, een waar schilderij. Wie heeft die tekening gemaakt? Heeft het een onderlinge betekenis? (al kan ik dat daar zelf ook uit opmaken ik hoor het liever van jullie)
Wim: Daf kwam al snel aandraven met het idee om Bram Bruyneel onze hoes te laten tekenen.  Hij was zelf ook onmiddellijk gewonnen om met ons in zee te gaan. Die samenwerking verliep trouwens bijzonder vlot. We speelden onze ideeën door naar hem en reeds van bij de eerste schets werd het duidelijk dat we op min of meer dezelfde lijn zaten.  Bram is een uiterst getalenteerde tekenaar, als je ziet wat er reeds allemaal uit zijn pen is gevloeid, ongelofelijk !  Wij vinden het leuk als je bij artwork wel even langer nodig hebt dan één oogopslag om te zien wat er nu allemaal wordt afgebeeld, of welk verhaal er achter schuilt.… er zitten veel details in het ontwerp, die dan natuurlijk nog veel beter uitkomen op onze vinylhoes.  Zoals je al kon zien heeft Bram ons logo -de kop met de hoorns- verder uitgewerkt tot een volwaardig figuur.  De achterliggende gedachte is dat ons ‘wezen’ eigenlijk aan de basis ligt van de creatie van een ‘mythisch figuur’, de creatie van Lucifer.  De meeste mensen zullen wel weten dat op het moment dat hij zogezegd tegen God in ging, hij het begin van het kwaad en de bron van al het kwaad dat nog te voorschijn zou gaan komen, was.  Wij hebben daar onze eigen draai aan gegeven. Ons ‘wezen’ is eigenlijk de oorzaak van die creatie, waarmee hij ook ineens veel slechter is dan die gevallen Engel.

Deze zomer hebben jullie o.a. een optreden op Stormram moeten annuleren. Alles ok met Simon ondertussen?
Wim: Simon voelt zich ondertussen terug als een vis in het water.  Het was even schrikken op dat moment door die ingreep die hij nogal plots moest ondergaan.  Hij kroop trouwens veel te snel terug op zijn drumkruk, typisch Simon!  Jammer natuurlijk dat onze show in het water viel, maar gezondheid gaat natuurlijk boven alles.  Misschien komt er nog wel eens een herkansing voor ons?

De vriendschapsband binnen dat 'underground wereldje' tussen verschillende bands is dan ook enorm groot, want sommige van jullie daagden daar ook op. Is dat ook zo dat die vriendschapband zo groot is? En hoe zou dat komen?
Daf: In de vier jaar dat we de baan op trekken met Growing Horns, hebben we het geluk gehad met een aantal waanzinnig goede bands het podium te mogen delen, en daaruit zijn een aantal mooie vriendschappen ontstaan. Zonder uitzondering kunnen we wel stellen dat er heel veel respect is tussen en voor alle bands waarmee we al het podium hebben gedeeld, en het feit dat bands elkaar uitnodigen om op elkaars shows te spelen versterkt dat gevoel alleen maar, maar zorgt er tegelijkertijd ook voor dat er meer mensen komen opdagen naar underground shows.

Na ELPEE staan jullie ook op Alcatraz, hoe is dat in zijn werk gegaan? Connecties?
Daf: In zekere zin wel, want een aantal van de bands die dit jaar op Alcatraz speelden, zijn bevriende bands waarmee we al eens het podium mochten delen. De nieuwe La Morgue-tent op Alcatraz was een schot in de roos en bood de kans aan voornamelijk Belgisch talent uit de underground zijn kunnen te etaleren, en dat is zeer in de smaak gevallen. Enkele van die bands lieten onze naam vallen bij de organisatie, en we zijn vereerd dat we in 2020 mogen deel uitmaken van de nu al legendarische line-up!

Als je terugkijkt op de vorige jaren, wat waren de hoogte- en dieptepunten?
Daf: We mogen ons tot op heden gelukkig prijzen, want echte dieptepunten zijn er tot nu toe nauwelijks geweest. Het vertrek van Nick was er misschien eentje, maar dat heeft er wel voor gezorgd dat we een fantastische nieuwe drummer in de plaats kregen. Andere hoogtepunten waren de supportshow voor het jubileum van Cowboys & Aliens en onze passage op Headbangers Ball’s Festival in 2018.

Zijn er dingen waar je spijt van hebt en nu anders zou aanpakken, buiten een andere zanger? (grapje)
Daf: Ze vinden niemand die lelijk genoeg is om mij te vervangen, verdorie! (hahaha)
Ik vind spijt eigenlijk een nutteloos gegeven, want meestal kan je aan de meeste zaken die gebeurd zijn toch niets meer aan veranderen.

Hoe zijn de eerste reacties op deze EP eigenlijk?
Wim: Het was spannend afwachten voor ons. Zoals je wel vaker hoort kan je als band al snel je eigen nummers nog moeilijk zelf objectief beoordelen. Voor de eigenlijke opnames zijn we nog even een pre productie gaan doen bij Dunk en dat heeft zijn vruchten afgeworpen.  Samen met Jonas werden onze nummers nog eens ontleed en hier en daar werden er nog -weliswaar kleine- veranderingen aangebracht. We mogen wel zeggen dat we goed voorbereid waren, dat moest ook wel want de plaat werd eigenlijk live opgenomen.  Daardoor klinkt die iets meer organisch, iets wat wel goed bij ons past, vinden we. Ondertussen is onze plaat uit en het doet deugd dat de recensies positief zijn, de mensen kunnen onze herrie wel smaken blijkbaar !  Haha.

Wat zijn, buiten Alcatraz plat spelen deze zomer, de verdere plannen voor het nieuwe jaar?
Daf: De focus ligt nu volop op nieuwe nummers maken, nu de plaat klaar en uit is. Door het vertrek van Nick en de komst van Simon zijn we eigenlijk een stuk terug gezet in de tijd, want uiteraard heeft Simon ook zijn tijd nodig gehad om zich de nummers eigen te maken, en we staan er nog steeds van versteld in wat voor kort tijdsbestek hij dat voor mekaar gekregen heeft. Maar dan zijn we in mei van dit jaar de studio ingetrokken, en alles wat daarop volgde is de aanloop geweest naar de release van de plaat. Nu de plaat er is kunnen we ons volop focussen op shows spelen ter promotie van de plaat en op het schrijven van nieuwe nummers.

Zijn er ook plannen voor het buitenland?
Wim: Dat is iets wat binnen de band nog niet echt besproken is geweest.  We waren al meer dan blij dat we hier en daar in ons eigen Belgenlandje konden of mochten gaan spelen.  We doen niks liever dan live spelen en als we dat ook in het buitenland zouden kunnen gaan doen, waarom niet?

Kunnen we stellen dat dit het jaar van de grote doorbraak zal worden?
Wim: Ik denk niet dat er iemand binnen Growing Horns daar echt mee bezig is. Het is voor ons veel belangrijker om shows te spelen die steeds beter worden, en op die manier met onze muziek meer mensen te bereiken.

Wat is eigenlijk het einddoel (als dat er is) of wat wil je als band absoluut bereiken?
Daf: Er is binnen Growing Horns geen hoger doel of eindmeet die we als band willen bereiken, denk ik. Elke kans die we krijgen grijpen we met beide handen, en als dat er voor zorgt dat onze muziek daardoor meer mensen bereikt, dan is dat fantastisch. Het doet dan ook enorm deugd dat onze releaseshow in Elpee compleet uitverkocht was.

Een vraag die ik iedereen stel, ja zelfs de pop artiesten die ik interview, hoe staan jullie tegenover spotify en sociale media, spuw uw gal uit? (houdt het wel proper)
Daf: Ik denk dat social media een noodzakelijk kwaad is waar je tegenwoordig als band niet meer rond kunt. Het zorgt ervoor dat je muziek in alle uithoeken van de wereld kan gehoord worden, en daarom alleen al is het iets fantastisch. Maar tegelijk zorgt het er ook voor dat mensen de waarde van muziek een beetje uit het oog verliezen, omdat het overal met een simpele klik beschikbaar is. Gelukkig zijn er nog genoeg mensen die waarde hechten aan een fysiek exemplaar op cd of vinyl. Vandaar dat het voor ons ook maar logisch was om ‘The Nobility Of Pain’ op beide dragers te kunnen aanbieden.

Zijn er nog opmerkingen naar onze lezers toe?
Wim: We zijn ongetwijfeld heel tevreden kerels als er iemand na het lezen van dit interview de moeite neemt om ons eens te checken op Youtube, op onze Facebook pagina, eens langs te komen naar een optreden en daardoor overweegt om een fysiek exemplaar van ‘The Nobility of Pain’ aan te schaffen.
Facebook: https://www.facebook.com/growinghornsband/
Youtube: https://www.youtube.com/channel/UC96rsWBa1feTlhqAOiS72OA

Bedankt voor dit fijne gesprek, veel succes in het nieuwe jaar en de jaren daarop