Moeten we Kylie Minogue nog voorstellen? Met wereldhits als “Can't Get You Out Of My Head”, “Spinning Around” en “Get Outta My Way” heeft deze artieste door de jaren heen haar stempel gedrukt op het pop gebeuren. In 1995 wist ze zelfs aangenaam te verrassen door een zeer gesmaakte samenwerking met Nick Cave op “Where The Wild Roses Grow”. Of “Especially For You” (met Jason Donovan) tot “Kids” met Robbie Williams. Er verscheen het greatest hits album 'Step Back In Time: The Definitive Collection' met uiteraard alle hits uit haar imposante carrière. Bovendien bevat deze schijf, naast de 42 hits, één nieuw nummer: “New York City", een song die Minogue speciaal voor het album opnam. We stelden ons de vraag, heeft het in tijden van streaming nog zin een verzamelalbum uit te brengen?
Ruim dertig jaar timmert Kylie Minogue aan de weg. En ook al ben je geen fan, als je deze verzamelaar beluistert, hoor je ook een stukje van je eigen jeugd de revue passeren. De schijf bestaat uit songs als haar comebackhit “Spinning Around” (2000) en het tijdperk daarna. Met “Can't Get You Of My Head” wist Kylie in 2001 ook in Europa haar stempel te drukken op dat popgebeuren. Ook al werden sinds 2008 niet echt hits meer gescoord, met “All The Lovers”, “Timebomb” en “Dancing” blijft Kylie zeer gesmaakte en aanstekelijke popsongs uitbrengen en ook deze vind je op deze verzamelaar.
Net omdat het de volledige carrière weergeeft van de popprinses is dit album dan ook een musthave voor mensen die nog geen enkele schijf hebben van Kylie Minogue maar haar toch willen ontdekken. En ontdekken zul je haar zeker. Want het betreft dus haar volledige oeuvre. En dat is toch een heel pak binnen een carrière van circa dertig jaar. De fans van het eerste uur, die vermoedelijke alle platen van Kylie Minogue in hun kast hebben staan, kunnen met deze verzamelplaat om bovenstaande reden, eveneens een gouden zaak doen. Want het is meteen een leuk collectors item dat de volledige carrière van hun heldin overspant. Iedereen tevreden dus.
Nostalgie kan interessant zijn als een totaalpakket wordt aangeboden, en dat is hier zeker het geval. Kylie Minogue levert 42 songs boordevol popparels af, de ene wat bekender dan de andere. Al kun je al die songs ook vinden op Spotify, het is altijd leuk zo een schijf in handen te hebben als fan van deze popdiva en ze te koesteren en beluisteren puur uit diezelfde nostalgie, of omdat ze net die songs bevat die iets minder bekend zijn bij het grote publiek. Het album zorgt voor meer dan twee uur luisterplezier, die ook de niet fan geboeid zal laten luisteren naar wat deze artieste ooit heeft uitgebracht, en vol bewondering zing je die songs vaak uit volle borst mee. Wellicht leer je misschien zelfs een kant van Kylie Minogue ontdekken, die je voordien nog nooit hebt gehoord. En daarom alleen al is deze verzamelaar een sterke aanrader.

Spanje doet me wat denken aan zonovergoten stranden, terrasjes in de zon en flamenco of andere typische Spaanse muziekstijlen die je met een brede glimlach achterlaten. Niets van dat alles bij HEX. Deze Spaanse band zag het levenslicht in 2012 en bracht in 2014 zijn debuut 'Deadly Sin ' op de markt, waarmee ze prompt hun stempel drukten op dat death- en doommetalgebeuren. 'God Has No Name' kwam op de markt via Transcending Obscurity Records en blijkt een zwartgeblakerde, verschroeiende donderslag bij heldere hemel te zijn die zorgt voor apocalyptische taferelen in ons onderbewustzijn.
Het is in de huidige tijden verdomd moeilijk geworden om nog origineel te klinken binnen dat death- en doomwereldje. Maar net doordat HEX zo een band is die doom en death zodanig perfect verbindt dat het wel lijkt alsof een nieuwe muziekstijl wordt uitgevonden, is dit hier dus wel het geval.
Luister maar naar meesterlijk in elkaar gebokste songs als “The Kingdom Gone”, “Soulsculptor” en “Whorshipping Falsehood”. Traag op gang komende songs, dreigende vocalen en dan alle registers die worden opengegooid tot die putten van de Hel daadwerkelijk opengaan. Sommige songs beginnen met een soort fluisterende stem uit die duisternis, en je voelt al direct je omgeven door demonen. Telkens slaagt HEX erin zoveel variatie te stoppen in de song, dat je met de ene na de andere onverwachte wending wordt geconfronteerd. Diezelfde wegen worden verder ingeslagen bij daaropvolgende songs als “Where Gods Shall Not Reign”, “Apocryhal” en “All Those Lies That Dwells..”. De ene mokerslag is nog maar verteerd en daar volgt een andere uppercut die je murw slaat. Echter is er niet echt één song die er bovenuit steekt, het is het totaalplaatje dat ons nog het meest over de streept trekt. Elke song op 'God Has No Name' gaat naadloos over op de volgende. Het lijkt wel alsof hier een verhaal wordt verteld met intro, verhaallijn en slot. Daardoor dien je deze schijf dus in zijn totaal te beluisteren om ze echt te begrijpen.
Zonder meer brengt deze Spaanse furie HEX een knetterende tot grensverleggende death/doomplaat uit waarbij het onderste uit de kan wordt gehaald om ook de aanhoorder uiteindelijk tot waanzin te drijven. De enige voorwaarde is deze trip dus van begin tot einde letterlijk te ondergaan.

De Mechelse elektronicavirtuoos Enzo Kreft is geen onbekende voor ons. De man liet al in de jaren '80 van zich horen, maar kwam heel recent ook bij ons onder de aandacht. Met ‘Turning Point’ bracht hij in 2016 een plaat uit die bol staat van donkere ambient, pure newwave en soundscapes die je koude rillingen bezorgen. Ook op zijn meest recente werk ‘Wasteland’ bleef Enzo Kreft begane wegen verder bewandelen. We schreven daarover: ''Deze schijf is een doorsnee voorbeeld van hoe kleurrijk zwarte elektronische muziek kan zijn. Als je maar durft buiten die lijntjes te kleuren, met veel zin voor experimenteren en improviseren tot in het oneindige. En dat is dan ook wat Enzo Kreft doorheen de volledige schijf ons aanbiedt. Een veelzijdige kijk op zijn al even veelzijdige wereld. Op ‘Wasteland’ keert Enzo Kreft terug  in de tijd. Met beide voeten stevig in het heden. En het oog naar de toekomst gericht."
Zijn nieuwste schijf kwam nu uit: 'Control'. Een conceptalbum waarop Enzo Kreft zijn bezorgdheid uitdrukt over een maatschappij die ons als mens voortdurend dirigeert en controleert.
“Scanned” is daar al een mooi voorbeeld van, met het beeld hoe lang het nog zal duren eer men bij elke mens een chip inplant om die mens overal te kunnen volgen. Een beeld dat me koude rillingen bezorgt, op een zodanige scherpe en meesterlijke wijze gebracht, alsof Enzo uit de toekomst terugkeert om ons te verwittigen voor wat ons te wachten staat. Zo akelig en koud klinken ook “Cyborg Platoon” en “Biometrics”. Bewust kiest Enzo een weg die je angst moet inboezemen voor de toekomst of toch ervoor zorgen dat de oogkleppen afvallen eer het te laat is. “Connected” is dan weer een song over hoe we steeds worden verbonden met systemen, met onze smartphone en sociale media. Geen plaats meer om tot jezelf te komen in een maatschappij die verwacht dat je steeds 'online' bent. De druk op de schouders van de mens wordt steeds groter, maar niemand doet er echt iets aan. We laten ons leven controleren, en dat is nog wat Enzo Kreft het meest angst inboezemt.
Op de schijf duwt hij die spiegel recht in ons gezicht, op een dansbare wijze dat wel, in de hoop dat we het uiteindelijk zelf ook zien. Harde EBM komt er niet echt in voor, op deze plaat. Duistere elektronica die je verdooft of tot waanzin drijft, dat dan weer wel. Luister maar naar “Book Burning” en voel je wegdrijven naar de meest donkere gedachten in je hoofd. Zoals de veelzeggende titel “In My Head” aangeeft , zitten ook in Enzo’s hoofd zoveel donkere gedachten verborgen dat hij de luisteraar ook een spiegel voorhoudt die er niet altijd even rooskleurig uitziet. Donkere gedachten drijven je eveneens tot een punt waarop je als aanhoorder stopt met nadenken en even stil staat, op “I'm NotA Robot”. Op dit elan blijft Enzo doorgaan tot “Imagen A Boot”, waarmee hij afsluit door u de laatste kans te bieden om na te denken over uw toekomst en deze van uw geliefden.
Op een uiterst genereuze wijze slaagt Enzo Kreft er op 'Control' in ons precies daar te raken waar het nodig is. Subtiel zet hij daarbij uiteraard ook aan tot dansen doorheen zijn wereld, maar doet je eveneens voortdurend nadenken. En dat laatste maakt deze schijf een bijzonder meesterwerk binnen de EBM en donkere elektronica, eentje om te koesteren.
En daardoor heeft Enzo Kreft bovendien ook controle over u en mijn leven en is de cirkel rond.

Electro/Dance
Control
Enzo Kreft
Wool-E Disc/Enzo Kreft Music

Is er in die grote visvijver van de symfonische metal eigenlijk nog plaats voor nieuwe talenten. Vaak ziet men, wat dat genre betreft, door het bos de bomen niet meer. Echter is Elusion een vrij nieuwe Belgische parel die met zijn debuut 'Singularity' ons compleet omver blaast en bewijst een grote meerwaarde te kunnen vormen in die scene. De band ontstond in 2015 en bracht reeds de zeer gesmaakte EP 'Desert of Enticement' uit, maar zet dus nu een grote stap voorwaarts.
Vanaf “Choices And Changes” krijgen we al een krop in de keel. In grote mate dankzij die bijzondere stem van Evy Verbruggen die je alle kanten van de muur doet zien en horen. Best indrukwekkend, dat bijzonder veelzijdige stembereik van Evy. Geruggesteund door muzikanten die de ene vuurpijl na de andere op de aanhoorder afschieten zijn we vertrokken voor een niets anders dan een verschroeiende hete trip, in gotische valleien. Elusion verlegt een grens en doet je vol bewondering nederig het hoofd buigen om je aan te zetten tot stevig headbangen. Op dat elan wordt verdergegaan op daaropvolgende songs als “The Tales That Trees Tell”, “The Strive” en “My War Within”. Dat de band dus vooral op avontuur trekt doorheen dat gotische landschap? We merken het ook op “Crystal Doubts” en het wondermooie en lang uitgesponnen “Anamnesis”, een epische song die doorheen je ziel klieft. Afsluiten doet de band met een interessante remix van “The Strive”. Maar ondertussen waren we al compleet overtuigd. Dus die remix is een beetje overbodig, maar evengoed ook mooi meegenomen.
Vooral het feit dat Elusion zich niet profileert als een zoveelste 'female fronted metal act' in een lange rij, maar duidelijk ook 'andere wendingen' durft aannemen op deze knappe schijf trekt ons nog het meest over de streep. Dat was al met die EP in 2016 het geval en dat zet Elusion met deze nieuwe parel in de symfonische metal 'Singularity' nog meer in de verf. Een debuut zoals we er maar bitter weinig tegenkomen in het genre trouwens, net doordat er dus duidelijk grenzen worden verlegd en afgetast.

Tracklist: Choices and Chances (5:57), The Tales That Trees Tell (6:00), The Strive (5:36), Lovelorn (5:38), In Eternity (4:37), Reconciliation Of Opposites (5:33), My War Within (4:44), Crystal Doubts (3:56), Anamnesis (8:03), The Strive [Spankraght Remix] (3:46)

De hardrockband Distillery werd, onder invloed van bands als Motörhead en AC/DC, opgericht in 2014. De band werd al vrij snel opgemerkt en kreeg al vanaf het eerste concert in Le Havre zeer lovende recensies. Waardoor Distillery energie vond om op deze weg door te gaan. In 2016 kwam uiteindelijk een eerste plaat op de markt: 'LH Overdrive'. Deze schijf werd eveneens zeer goed ontvangen. Het universum van Distillery is simpel: rock-'n-roll, vrienden, whisky en het bouwen van ijzersterke rockfeestjes. De band bracht zopas zijn tweede album uit: 'A Glass Of Jack'.
Die energieke aanpak, in verlengde van voornoemde bands, vinden we al terug bij “The Time”, en wordt op een gedreven tempo verder gezet met “A Glass Of Jack” en het zeer onstuimige “The Power Of Song”. Dat de band van vele markten thuis is bewijzen ze met het breekbare “Broken Way”, een song die de haren op je armen doet rechtkomen. Je brult de tekst prompt uit volle borst mee, bij voorkeur met de vuist in de lucht. Puurder dan dit kan rockmuziek namelijk niet zijn.
Of Distillery iets origineel brengt? Uiteraard niet, maar het hart van rockmuziek klopt bij deze muzikanten en zanger op een oprechte wijze. Recht naar zijn doel afgaan en nergens voor stoppen, dat is de manier waarop Motörhead ons ook telkens murw wist te slaan. Distillery gaat eveneens op deze wijze tewerk, als een pletwals die geen spaander geheel laat van je hersenpan. Niet dat Distillery de aanhoorder wil pijnigen, nee het is de bedoeling dat hier een wervelend rockfeest wordt gebouwd. Het meest positieve is, dat dat het soort muziek is dat op het podium pas echt tot zijn recht komt, maar je voelt diezelfde adrenaline ook uit de boxen loeien waardoor het, als je de ogen sluit, daadwerkelijk lijkt alsof je circa 47 minuten lang in een moshpit bent terecht gekomen.
De heren van Distillery weten duidelijk zeer goed waar ze mee bezig zijn. Uiteraard is het allemaal wel eens voorgedaan, we kunnen zo direct een tiental bands opsommen die op deze wijze tewerk gaan. Maar net doordat Distellery een hoge dosis spelplezier en spontaniteit uitstraalt, nodig om ook dat figuurlijke dak in uw huiskamer er compleet te laten afgaan. 'A Glass of Jack' is zo een plaat die elk beetje liefhebber van rockmuziek in zijn meest pure en onversneden vorm - en bij voorkeur de fans van bands als Motörhead - zonder daarbij na te denken, in huis kan en moet halen. Want hier wordt rock-'n-roll gebracht vanuit het hart, op een energieke en strakke wijze die je van de eerst tot de laatste noot murw zal slaan. Zeker weten!

Tracklist: The Time, A Glass Of Jack, The Power Of Song, Broken Way, Anger-Pride, Help Me, Satan’s Joker, Thirsty Of Boobs, La Purge, Take It Over

Crackups zijn terug, en hoe. De band ontstond in 2007 en bouwde vrij snel een ijzersterke reputatie op in de Belgische underground. In 2010 haalden ze zowaar de finale van Humo's Rock Rally, maar na het verschijnen van het explosieve debuut 'Animals On Acid' verdwenen ze plots van het toneel. De bandleden hielden zich bezig met al even succesvolle zijprojecten als Double Veterans, Priceduifkes en Psycho 44. Maar goed, het wachten is voorbij. Via Fons Records kwam een 7'' op de markt met twee singles “Floor” en “Wet Sheets”.
Als vanouds deelt de band al een kopstoot uit met “Wet Sheets”. Razendsnel en meedogenloos bonkt de band je hersenpan in en geeft aan klaar te zijn om weer geen spaander geheel te laten van enige zaal, club of festivalterrein. Ondertussen stond de band al op Rock Herk en bewees daar nog steeds uit het goede hout gesneden te zijn. Ook deze single is een visitekaartje waarmee Crackups aangeven hun plaats binnen die undergroundbeweging van punk en verwante met een knal van formaat terug te zullen innemen. Het amper 1m30 durende “Floor” voelt aan als een mokerslag in het gezicht, op een vuile en oorverdovende wijze. Zoals dat bij punk gewoon moet zijn. Er niet te veel woorden aan vuil maken en de luisteraar door middel van een snoeiharde aanpak doorheen schudden en compleet murw slaan. Vanaf de eerste tot de laatste ronde.
Crackups brengt een zeer knappe dubbele single uit die ons al doet uitkijken naar de toekomst. Wie hield van de aanpak van deze jongens in die periode 2007 tot 2012 zal nu ook vallen voor de energieke manier waarop de band een aardbeving doet ontstaan die ervoor zorgt dat geen enkele heilig huisje nog overeind blijft staan.
Kortom, Crackups is terug, en hoe!

Je zou kunnen stellen dat het Nederlandse deathmetalcollectief Burial Remains een supergroep is rond muzikanten die in die scene voldoende hun sporen hebben verdiend. Deze vrij jonge band bestaat namelijk uit leden van o.a. Grim Fate, Fleshcrawl en Disintegrate. Wie houdt van die lekkere oldschool deathmetal en liefhebber is van voornoemde bands zal in deze band en debuut dan ook zeker zijn gading vinden.
Snelheid, je murw slaan en bommen energie tot ontploffing brengen waardoor niet enkel trommelvliezen begeven, maar ook geluidsmuren die worden afgebroken, dat is de rode draad in de  songs als “Crucifixion Of The Vanquished”, “They Crawl” tot “Trinity Of Deception”. Allemaal gebracht op een razendsnel tempo, sneller dan het licht. Geen doorkomen is eraan eens Burial Remains als een bulldozer op je hersenpan rijdt. De plaat duurt amper 25 minuten, maar het lijkt allemaal in een paar seconden voorbij te zijn. Zoals een opkomende wervelstorm, na een heldere hemel, een complete ravage achterlaat. Zo gaat Burial Remains op deze schijf ook tewerk. Rustpunten zijn er nauwelijks, maar ondanks de chaotische en verschroeiend snelle aanpak presenteert Burial Remains wel degelijk een technisch hoogstaand meesterwerk, eens je doorheen die oorverdovende en razendsnelle aanpak heen kijkt.
Deze muzikanten zijn geen groentjes in het vak, maar amuseren zich kostelijk in dit project. Dat zorgt voor pure deathmetal waarop stil zitten onmogelijk is. Als klap op de vuurpijl krijg je een meer dan overweldigende cover van Kreator's “Tormentor”. Compleet uitgekleed en in een nog sneller tempo gebracht waardoor het dak er compleet afgaat. Pure klasse deze afsluiter van een topalbum.
Burial Remains zou wel eens een nieuwe klepper kunnen worden in het deathmetalgebeuren. In het verlengde van eerdere projecten waar deze heren aan meewerkten, levert de band met dit debuut 'Trinity of Deception' dan ook de perfecte oldschool deathmetalplaat af die je zowel vocaal als instrumentaal door elkaar schudt en totaal van de kaart zal doen achterblijven in de donkerste hoek van de kamer. Puurder dan dit kan deathmetal namelijk niet zijn.

Tracklist: 1. Crucifixion Of The Vanquished; 2. They Crawl; 3. Trinity Of Deception; 4. March Of The Undead; 5. Burn With Me; 6. Days Of Dread; 7. Tormentor

Beauty In Chaos is het concept rond gitarist Michael Ciravolo. De man laat zich zeer voor dit project goed omringen. Dit door onder andere Wayne Hussey (The Mission), Simon Gallup (The Cure), Ice-T (Body Count), Robin Zander (Cheap Trick), Michael Aston (Gene Loves Jezebel) en Johnny Indovina (Human Drama), om maar eens een paar grote namen te noemen. Met het debuut 'Finding Beauty In Chaos' gooide de formatie zeer hoge ogen. Nu is er een vervolg. Een nieuw album kunnen we niet zeggen, het schijfje 'Beauty Re-Envisioned' bevat grotendeels remixen en alternatieve versies die zijn verschenen op dat debuut.
Wat is de bedoeling van een album uitbrengen boordevol remixen? Als je daar daadwerkelijk iets kan aan toevoegen is de band of artiest zeker in zijn opzet geslaagd. En dat is bij deze schijf zeker het geval. Voor “20th Century Boy” werd een beroep gedaan op de vocalen van Al Jourgensen (Ministry). Zijn rauwe stem zorgt voor een uppercut die als een mokerslag in je gezicht terecht komt.
De songs worden letterlijk uitgekleed en in een nieuw kleedje gestopt, waardoor Beauty In Chaos erin slaagt het te doen klinken alsof dat daadwerkelijk gloednieuwe songs zijn. Voor ‘Re-Envisioned’ laat Ciravolo zich eveneens omringen door een hele rits producers, re-mixers, engineers, DJ’s en artiesten. De muzikanten die op het eerste album hebben meegewerkt, doen uiteraard ook mee op dit album. Daarnaast is er nog de inbreng van producer Tim Palmer, gitarist Zakk Wylde, drummer Kevin Haskins (Bauhaus), gitarist Paul Wiley (Marilyn Manson), gitarist/bassist Danny Lohner (Nine Inch Nails) en Rolan Bolan. En dat blijkt toch een grote meerwaarde te vormen binnen het geheel. Zo past Wayne Hussey zijn unieke stem perfect in dat plaatje. Meermaals bezorgt hij ons dan ook koude rillingen. “20th Century Boy” komt twee keer voor op de plaat. Er is ook een versie van Rolan Bolan - zoon van Marc Bolan - met de vocale inbreng van Hussey, wat zorgt voor een magische totaalbeleving.
Of neem nu de stem van Tish Ciravolo op “Look It Up”, een mix van Ummagma die deze parel van een song trouwens nog meer tot leven brengt. Of de vocalen van Ashton Nyte op de zeer knappe akoestische versie van “Storm”. “I Will Follow You” met Evi Vine wiens stem je een krop in de keel bezorgt. Of hoe Hussey klinkt als Nick Cave op “The Long Goodbye”. Of neem nu die samenwerking tussen Simon Gallup en Wayne Hussey op “Main Of Faith”. Een unieke samensmelting, van unieke talenten binnen de muziek die elkaar perfect aanvullen. Het zijn maar een paar schoolvoorbeelden van hoe je omringen door topmuzikanten, die muziek leven i.p.v. bespelen en zingen, kan leiden tot perfecte parels van platen die je zelden tegenkomt.
Sommige songs krijgen meerdere versies, je zou denken waarom? Nu die ene versie klinkt totaal anders dan de andere. Zeer sterk moeten we zeggen.
Wie het debuut al in huis heeft zal met dit album boordevol interessante remixen zeker nieuwe ontdekkingen doen, waardoor de schijf aanvoelt als een gloednieuwe plaat. Om dat te kunnen verwezenlijken, moet je als band zeer sterk in je schoenen staan. En dat is hier meer dan het geval.

Geert Verdickt - Buurman - Het verhaal vertellen, zoals een Troubadour doet klopt uiteraard. Ik zie mezelf echter eerder als een filmmaker
2019-08-29
Erik Vandamme

Vijf platen ver in zijn carrière is Geert Verdickt (zanger en songschrijver van Buurman) eindelijk toe aan zijn breakup-plaat. Geen lachertje, maar zoals alle grote songschrijvers weet hij er naast vlijmscherpe observaties van het romantische falen, een boodschap van hoop en licht uit te laten opstijgen. ‘Einzelgänger’: Verdickt trok er samen met producer Jeroen Swinnen en technicus en multi-instrumentalist Yello Staelens voor naar het afgelegen Inishbofin voor de Westkust van Ierland. In een rudimentaire studio, geïsoleerd van de buitenwereld, componeerden ze de perfecte, intieme en uiterst breekbare soundtrack bij Verdickts songs van hartzeer en hoop. Ter gelegenheid van deze nieuwe schijf, die eind augustus op de markt komt, hadden we een fijn gesprek in Hasselt met Geert.

BREAK UP PLAAT
Geert, op 23 augustus komt uw solo plaat 'Einzelgänger' op de markt. Wat zijn uw persoonlijke verwachtingen?
" Ik heb ondertussen enkele try outs gedaan. De reacties waren opvallend goed. Het is namelijk een uitdaging om de mensen op je eentje te blijven entertainen. Het is dus vooral zeer spannend, omdat ik nu helemaal alleen sta op dat podium, maar op basis daarvan ziet het ernaar uit dat het zeker goed gaat komen " Voor 'Einzelgänger' zakte Geert af naar een afgelegen eiland in Ierland. ''Samen met Jeroen Swinnen en Yello Staelen besloten we een locatie te zoeken die perfect weergeeft waar deze plaat om draait. Inishbofin is een zeer afgelegen plaats. We zochten een plek die aan de rand van de wereld stond. Niet het einde van de wereld want de Aardbol is rond (haha). Maar we wilden vooral het perspectief van die 'Break up' weer geven. Dat vonden we dus op dat eiland." Of het contrast met die plek en de gejaagdheid van de wereld? ''Eigenlijk erg groot kan dat contrast niet zijn. Ook al waren we dus op zoek naar een plek om die drukte te ontvluchten''.

Hoe is die samenwerking eigenlijk ontstaan, en waarom werd voor deze locatie gekozen?
"We vroegen ons in voorbereiding van de plaat af of we deze zouden opnemen in de studio in Rotselaar, een zeer mooie studio waar we de vorige plaat hebben opgenomen. Jeroen kwam op het idee om een plaats te zoeken die perfect past binnen het concept van deze plaat, de 'break up' en hoe daarmee omgaan. Een plek vinden die het verhaal versterkt eigenlijk. We reizen beiden heel graag, en zo is Jeroen op het idee gekomen om die afgelegen plek te gaan opzoeken. Ierland spreekt in ieder geval tot de verbeelding, soms mooi maar ook soms die snijdende wind. Het plaatje klopte volledig. Ik ben mede daardoor eigenlijk dieper gegaan, ook in mijn zang. De locatie heeft iets magisch teweeg gebracht. Ik moest er zelfs achteraf van afkicken''

Waarom als solo en niet meer onder het pseudoniem Buurman? Is daar een reden voor?
"Het is een zeer persoonlijke plaat. Alle nummers gaan over alleen komen te staan. Maar ook. Ik vond het goed om de essentie wat dat betreft te zoeken, en dat lukte dus beter op mijn eentje. In 2016 ging ik trouwens met Stef Bos op tournee in Vlaanderen en Zuid-Afrika met het programma ‘Bos en Buurman’. Het is eigenlijk ook de bedoeling om die lijn door te trekken Maar dan als solo artiest. Maar vooral gaat deze plaat dus over mijn persoonlijk verhaal vertellen. Waarbij ik bovendien altijd op zoek ben naar de hoop en het licht. Want dat laatste is minstens even belangrijk. Kijk, als je songs maakt over mensen die uit elkaar gaan heeft niemand er iets aan als je heel de tijd bang zit te zijn, en zit te jammeren. Heel de wereld is tegenwoordig bang, er is heel veel angst en ook haat. Ik kan wellicht de wereld niet veranderen, maar als ik binnen mijn eigen kleine wereldje ergens een lichtpunt kan vormen door mijn persoonlijk verhaal te vertellen dan ben ik in mijn opzet geslaagd. En dus vooral.. Het is voor mij gewoon comfortabeler dit allemaal te doen als solo artiest''

DE VERGELIJKING MET BUURMAN
Ligt de sound van de solo plaat in verlengde van wat je doet met Buurman, of is het iets totaal anders?
"In mijn wereld is het misschien een beetje anders, omdat ik me niet laat omringen door een band. Maar samen met Jeroen en Yello hebben we ons in die studio wel enorm geamuseerd. We gingen vaak over naar het improviseren en lekker stampen. Ik wilde vooral duidelijk maken, zeker voor mensen die komen kijken, het is geen Buurman het is Geert Verdickt solo. Het is een andere vertelpositie eigenlijk."

Toen ik de laatste schijf van Buurman 'Dans en Dwaal' onder de loep nam, vergeleek ik u met een Troubadour die zijn verhaal vertelt en daardoor een snaar probeert te raken, zoals de Troubadours in de middeleeuwen dat ook proberen te doen? Wat is uw mening daarover, keert dit ook terug op deze solo schijf?
"Ik zie mijn eigen nummers meer als een film. Het volgende project ligt trouwens ook in lijn van film. Met projecties en alles erop en eraan. Het verhaal vertellen, zoals een Troubadour doet klopt uiteraard. Ik zie mezelf dus eerder als een filmmaker. De nummers op deze plaat zijn een soort film over mijn eigen leven, of een fase daarvan. Laat het ons zo stellen.''

MUZIEK BRENGEN IN DE TAAL VAN JE PUBLIEK
Een tijdje geleden had ik een interview met Guido Belcanto. Toen ik vroeg aan Guido waarom hij zijn songs in het Nederlands brengt en niet in het Frans of Engels om een eventueel ruimer publiek aan te spreken, antwoordde hij mij dat we wat meer trots zouden moeten zijn op onze eigen taal. Wat is uw mening hierover? Waarom in het Nederlands?
"Ik heb een tijdje in Amerika gezeten, ik heb daar nummers gebracht in de taal van het publiek en iedereen was mee. De connectie in eigen land met die nummers, was plots heel anders. Engels kan je veel beter kneden, maar ik hou eerder van een uitdaging. Daarom breng ik het liefst mijn nummers in de taal die het publiek spreekt. Omdat het publiek dat echt begrijpt. Moest ik bijvoorbeeld in Frankrijk spelen zou ik wellicht iets in het Frans brengen, Maar Wat Guido zegt klopt eveneens, Nederlands is een taal met een heel rijkelijke verleden we moeten daar terecht trots op zijn. Een zeer mooie taal ook. Dat zou wat meer krediet mogen krijgen''
Geert: '' Ik merk trouwens ook dat mensen op zoek zijn naar meer kleur, iets dat heel anders is dan het doorsnee. Dat valt me meer en meer op. En eigenlijk is dat een mooie gedachte naar de toekomst toe. Mensen willen iets ontdekken dat eruit springt, iets dat anders is. En dat is een zeer hoopvolle gedachte naar die toekomst toe vind ik. En ook dat wil ik steeds voor ogen houden binnen mijn eigen werk "

THEATER TOUR
De release is ook gekoppeld aan een theater tour, waar mogen we u verwachten? Is er ook zoiets als een 'release concert' gepland (tegenwoordig sterk in de mode)?
"Er zijn verschillende try outs gepland. Een première. Die gevolgd worden door een heus theater tour, waar die plaats vinden daarvoor verwijs ik graag door naar de site: http://www.buurman.be/site/agenda/

HOE BELANGRIJK IS MUZIEK IN UW LEVEN
Wellicht een persoonlijke vraag, maar uw muziek is dat doorgaans ook. Welke rol speelt muziek feitelijk in je leven? Welke artiest of muziekstijl heeft de meeste invloed gehad op u, in het opbouwen van uw carrière als muzikant?
"Ik zie daar twee pijlers in. Ik luister naar muziek, maar niet altijd. Ik wil vooral meegaan met het verhaal van die artiest, Ik kan me echt inleven in dat verhaal. Zo houd ik enorm van een artiest als bijvoorbeeld Joe Henry, Bruce Springsteen, Ray Lamontagne tot Arthur H, eveneens één voor één filmmakers. Wat Springsteen betreft heb ik het dan vooral over 'Nebraska'. Een zeer filmische plaat. Daarom zit ik ook niet altijd muziek te spelen, maar eigenlijk veel beelden te kijken. Nog anderen die ik onder die categorie kan plaatsen is Jaques Brel of bijvoorbeeld veel dichterbij Stef Bos. Hij is niet alleen een dierbare vriend geworden. Hij is ook iemand die leeft zoals hij echt wil leven, en zijn muziek is daar een afspiegeling van. Hij brengt inspiratie, en de zalen puilen dan ook uit voor hem. Dat verdient hij ook gewoon. Zulke artiesten hebben ook een invloed op mij gehad. Dat wilde ik in die nieuwe plaat ook weergeven trouwens. "
Geert gaat daar dieper op in: " Mijn solo plaat is eigenlijk een beetje zoals een film die voor mijn ogen wordt gedraaid, pas daarna komt het schaven aan die nummers. Dat is wel neerzitten en zo. Het maken van deze plaat was vooral een proces van twee tot drie jaar, waarbij ik niet elke dag aan die nummers zit. Maar ik wilde vooral in elke nummer iets lichtgevend en hoopvol weergeven. Misschien om in dat klein cirkeltje van mijn bestaan, maar ook van anderen een soort deining te doen ontstaan. En door die beelden naast iets bijzonder te creëren, eveneens mensen te inspireren."

SPOTIFY EN SOCIALE MEDIA
Een vraag die ik eigenlijk aan zowat iedereen stel. Heeft het in tijden van streaming en zo eigenlijk nog zin om een plaat op schijf uit te brengen? Wat is uw mening over Spotify en zo?
De reden van een plaat maken is eigenlijk gewoon een afdruk van waar we mee bezig zijn. Maar het is niet zo dat mensen door bijvoorbeeld Spotify geen platen meer kopen. Althans mijn ervaring is dat mensen, ondanks dat streamen, toch een fysiek exemplaar willen hebben. We maken er heel wat werk van. Ikzelf heb ook graag iets tastbaar, ik merk zelfs dat jongen mensen ondanks dat streamen naar de show kijken en toch iets tastbaar in handen willen hebben''

Zou spotify geen springplank kunnen zijn om in het Buitenland op te treden?
''Door spotify komen mensen misschien wel in contact met onze muziek.''
Zou je op basis daarvan eventueel op Wereld toer willen gaan? Of Amerika? “We spelen in Nederland en Zuid Afrika bijvoorbeeld. Voor ons is het belangrijkste daar en ook in België onze carrière verder te kunnen opbouwen. Vooral omdat ik het dus belangrijk vind dat het publiek onze taal begrijpt. Dus liefst in landen waar we onze muziek in de taal van dat land kunnen brengen. In het Nederlands dus ''

Sommige zien de sociale media als zowel een vloek als een zegen. Wat is uw mening over de impact van die sociale media op ons leven?
"Het gevaar bij sociale media is dat het leven daar meetbaar wordt, dat wil ik vermijden. Als sociale media een invloed kan hebben om contacten te onderhouden is dat allemaal goed, maar het mag geen meetbare wereld worden. En daar schuilt al te vaak het gevaar van sociale media. Ik houd van het onmeetbare van het leven. Sociale media kan ook goed zijn om op deze wijze uw eigen verhalen te verspreiden, dat vind ik dan ook weer wel mooi aan sociale media. Maar er mag geen misbruik door gemaakt worden om bijvoorbeeld haat te verspreiden, dat is dan weer het gevaar van die sociale media. En dat laatste gebeurt ook wel vaak "

Ik zit door mijn vragen heen zijn er nog opmerkingen of anekdotes die u wil delen met onze lezers?
"Iedereen is welkom op onze shows. Ik heb ooit een avond gehad in een pub waar ik mensen door mijn verhaal te vertellen muisstil kon krijgen. Ik hoop dat ik dat nu ook weer kan doen. Dus kom gerust af!''

Bedankt voor dit fijne gesprek. En zeer veel succes met uw solo plaat en daarbij horende theater tour

Der Klinke-Red Zebra - Gedane zaken hebben geen keer. Ik wil vooruit kijken. Ik leef in het nu. En terwijl ik dit zeg, is het nu al vroeger. Zo snel gaat dat tegenwoordig
Red Zebra
2019-08-29
Erik Vandamme

Op donderdag 8 augustus kleurde het Josephine Charlottepark op Fonnefeesten gitzwart. Dat had te maken met de 'New Wave Eve' die werd georganiseerd. Met op de affiche Belgische kleppers van formaat zoals Allez Allez, Der Klinke en Red Zebra. Bovendien werd afgesloten met een heuse New Wave Classic om de danslustige zwartzakken onder ons tot de vroege uurtjes te vermaken. Het volledige verslag daarvan kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/75291-fonnefeesten-2019-donderdag-8-augustus-2019-belgische-nostalgie-trip-voor-de-zwartzakken-op-fonnefeesten.html  Wij hadden naderhand een zeer verrijkend gesprek met Sam Claeys (Red Zebra + Der Klinke) en Peter Slabbynck (Red Zebra)

Eerste vraagje aan Sam, u hebt vandaag twee keer opgetreden op korte tijd. Niet teveel pijn aan de vingers? Valt dat wat mee? Vergelijkbaar met twee marathons op korte tijd? Enfin, uw mening Sam
Sam: Doseren was de boodschap, maar dat mislukte. Dat valt allemaal wel mee, maar nadien gaat de adrenaline over in serieuze moeheid.
Peter: Sam moest aan het infuus na het optreden van Red Zebra. Zijn plan om mee te spelen met Allez Allez ging dan ook de mist is. Gelukkig was zijn nieuwe vriendin snel ter plekke voor enige kunstmatige ademhaling. Hoewel, zo kunstmatig leek mij die adem ook niet.

Oei vandaar de radiostilte naderhand Sam? Peter, ik las op facebook dat je wat sukkelde met je gezondheid , ik vond je toch zeer bewegelijk. Iets minder dan gewoonlijk. Maar toch.. gaat het zo een beetje ondertussen?
Peter: Yep, het kan gebeuren. Gelukkig heb ik in al die tijd nog maar weinig optredens moeten afzeggen. Ik hoop dat zo te houden. Al is het niet evident dat vals gebit en die glazen oogbol op hun plaats te houden tijdens een optreden.

We vonden het wederom fijn vertoeven in deze nostalgie trip, jullie verleggen ook nog steeds grenzen naar mijn mening. Hoe hebben jullie zelf dit concert ervaren vandaag?
Peter: Echt slechte concerten geven we niet meer. Maar het concert dat we op Fonnefeesten gaven, was zeker één van de betere van de voorbije maanden. En was ik helemaal fit geweest, dan had het echt kunnen knallen. Nu moest ik mij hier en daar wat inhouden. Gelukkig misschien voor de eerste rijen.

Zowel Der Klinke als Red Zebra zijn fenomenen die al zoveel jaar meedraaien in de scene. Vergeleken met de jaren '80 was is volgens jullie de meest opvallende verandering?
Sam:Je kunt volgens mij meer mensen bereiken door de algoritmes op Spotify en andere online streamers. En mensen luisteren naar veel meer verschillende genres.
Peter: Ik zweer bij mijn platendraaier.

Is er binnen die scene feitelijk veel veranderd, ik zie vaak steeds diezelfde bands opdagen op doorsnee new wave optredens. Terwijl er toch jong volk opstaat. Hebt u daar een verklaring voor?
Sam: Organisatoren willen uit de kosten geraken, en nemen veelal gevestigde waarden. Maar veel organisatoren steken ook jonge groepen in voorprogramma’s. Wij deden dat ook ten tijde van The Batcave.

Als ik het doorsnee publiek bekijk op een new wave en aanverwant gebeuren zie ik vooral leeftijdsgenoten of toch ongeveer. Heb ik het mis? Of komt daar nog jong volk op af? En heeft u daar een verklaring voor? Ik vraag dit omdat bij punk en metal concerten je bij nog steeds een opvallend jong publiek opdagen
Peter: Mocht we alleen spelen voor leeftijdsgenoten, zou ik er snel mee ophouden. Ik zie steeds meer jong volk bij onze optredens opdagen, zelfs op de eerste rijen. Tenminste als ik mijn bril met grote glazen opzet. Misschien moet ik binnenkort toch eens naar de huisarts.

Er zijn redelijk wat bands die terugkeren naar die jaren '80, met wisselend succes. Hoe staan jullie daartegenover?
Peter: Wij doen ons ding, zij doen hun ding. Het is het gezondst van vooral naar je eigen te kijken. Ik ben bezig met Red Zebra en vooral hoe de band op het podium nog beter, nog straffer kan klinken. Daar heb ik al werk genoeg mee. Sommige bands hebben de tand des tijds goed doorstaan. Andere veel minder. Zo hebben ook tandartsen weer wat werk.

Ik kan u enkele goede Tandartsen aanraden Peter, PM me even op facebook. Red Zebra stond ook op Sinnersday, jullie waren zelfs één van de absolute toppers. Er speelde eveneens een jonge band die snel aan het doorbreken is. Ik heb het over Whispering Sons. Wat is jullie mening over deze band?
Sam: Whispering Sons is een band die enorm gegroeid is in het laatste jaar. Ze doen het goed.
Peter: Mag ik ook een vraag stellen. Als de meest succesvolle Belgische new wave band van het moment, Whispering Sons, muziek maakt vol echo’s uit het verleden, waaronder ook Zebra, spelen wij dan muziek van vroeger of van nu? Interessant om daar eens over na te denken. Antwoorden graag op een gele briefkaart, zoals vroeger. Maar merci voor het complement wat Sinners Day betreft.

Gele briefkaart komt eraan! Red Zebra namen in 1980 ook deel aan Humo’s Rock Rally. Jullie geraakten zelfs tot in de finale. Waarom lukt het met een band als Whispering Sons wel om die Rock Rally effectief te winnen (in tijden dat die muziekstijl toch wat passé is)? En bij jullie niet?
Peter: Ik vind dit een ietwat vreemde vraag. De eerste keer dat iemand mij dit vraagt. Noch de tijden noch de twee bands zijn zomaar te vergelijken. Bovendien spelen er bij het winnen van gelijk welke wedstrijd heel wat factoren een rol. Dat is als appels met garnaalkroketten vergelijken. Lang geleden dat ik nog garnaalkroketten gegeten heb. Ik breng mezelf op ideeën!

Daar heb je een punt, en ik houd het ook bij garnaalkroketten. Een vraag die ik vooral aan bands en artiesten stel die al wat jaren bezig zijn. Weten wat je nu weet, zijn er dingen die je anders zou aanpakken?
Peter: Gedane zaken hebben geen keer. Ik wil vooruit kijken. Ik leef in het nu. En terwijl ik dit zeg, is het nu al vroeger. Zo snel gaat dat tegenwoordig.

Worden jullie nog steeds achtervolgd door het onsterfelijk succes van I Can’t Live In A Living Room Stoort het niet dat jullie door veel mensen enkel worden geassocieerd?
Peter: Een hele tijd terug had ik het daar wat lastig mee. Maar toen besefte ik dat het ook een sterkte was. Iedereen kan Red Zebra met iets identificeren. Als dat enkel Living Room is, ok. Als dat met meer is, des te beter. De minilp ‘Bastogne’ blijft voor mij ons beste werk.

Naast concerten brengt Der Klinke en Red zebra nog iets nieuws uit binnenkort? Vertel eens over jullie toekomstplannen?
Sam: Der Klinke brengt zeker nog nieuw materiaal uit. We zijn daar ook mee bezig. Stay tuned!
Peter: Plannen genoeg. Dromen ook. Als die echt zullen uitkomen, is een andere vraag. Red Zebra heeft zeker een toekomst. Er wordt elke dag aan gewerkt. Tussen de ouderdomsslaapjes door.

Is het eigenlijk in tijden van Streaming nog interessant genoeg om nieuw werk uit te brengen denken jullie? Met andere woorden, hoe staan jullie tegenover spotify en overvloed aan streaming en sociale media?
Sam: Meestal verkoop je uw platen nog op optredens, en minder in de platenwinkels, die er helaas bijna niet meer zijn. Een mens moet mee met zijn tijd, denk ik. En als jonge mensen onze muziek oppikken, dan is dat voor mij goed.

Na veertig jaar ervaring, heeft u als ervaren rotten in het vak nog een advies aan beginnende alternatieve bands?
Peter: Go your own way. En als het effe tegen zit, toch doordoen. Als het dan weer lukt, voelt dat zo goed. Het moet vreselijk zijn om in een band te zitten waarin alles lukt.

Merci voor het fijne gesprek heren. Heel verrijkend moet ik zeggen. Veel succes en we komen elkaar nog wel tegen