Sebastian Straw is een Britpop/alternatieve muzikant die al veel watertjes heeft doorzwommen. Hij speelde bij lokale bands en bracht zopas zijn soloplaat 'Welcome Yesterday' op de markt. Een plaat boordevol emoties als woede, teleurstelling en lijden in al zijn vormen. Geen rozengeur en maneschijn, maar toch straalt Sebastian op zijn debuut enorm veel positiviteit uit.
“The lyrics on this album are autobiographical but anybody can read a few their own lives in them. We all – at least once – have fallen and got up on our feet again. Somehow we have found the strength to face our biggest problems without running away by seeking shelter somewhere we feel safe, still facing reality, proud of who we are today and how we arrived here. It was hard but if I look back I still manage to smile. This is where my album ‘Welcome Yesterday’ comes from,” zegt Sebastian Straw er zelf over.
Dat is al te horen bij “Just Like Yourself”, een song die niet alleen over zichzelf gaat, maar over iedereen die ooit moeilijke momenten heeft beleefd. En toch is er die positieve energie die songs als “My Friend”, “Already Late” en “Happy People Shine” uitstralen die ons niet in een tranendal doet terechtkomen, maar doet vooruitkijken naar betere tijden. De boodschap is duidelijk: niet bij die pakken blijven zitten en doorgaan met wat je bezig bent. De koe bij de horens vatten dus.
Biografische albums zijn vaak emotionele beladen parels waar de artiest zijn ziel blootlegt; dat gebeurt voortdurend op deze knappe schijf. Toch zien we zoveel die zon door de wolken schijnen, dat we prompt die problemen beter aankunnen. Songs als “Walk Towards The Sun”, “Better Than Before” en “Alive Two” mogen dan zwaarmoedig klinken, dat lichtje aan het einde van die lange tunnel trekt ons weer recht. Sebastian Straw gebruikt zijn muziek om net hetzelfde te doen en dat zorgt ervoor dat we van begin tot einde geboeid zitten mee te luisteren en genieten. Terwijl we mijmerend over ons eigen leven, eveneens een traan wegpinken. Geen bittere, want altijd met een glimlach op de lippen en kop vooruit.
Sebastian Straw is een artiest die langzaam is kunnen groeien tot dit hoogtepunt in zijn carrière. Dit door middel van een best emotionele schijf uit te brengen, waarop Sebastian zichzelf blootgeeft. Maar je ook confronteert met uw eigen zieleroersels. Gelukkig laat hij steeds de kans open om die problemen aan te pakken binnen zijn songs. Die boodschap van hoop klinkt oorverdovend, waardoor we prompt onze eigen miserie beter aankunnen. We hopen dat Sebastian zelf kracht vond door het schrijven en brengen van die songs, om zijn eigen problemen het hoofd te bieden. Wat ons betreft, missie geslaagd.
De Amerikaanse pianist, performer en componist Luis Mojica is een pianovirtuoos die piano en loopingpedaal gebruikt om een breder vocaal bereik te kunnen mixen met beatboxmelodieën. Met zijn debuut 'Wholesome' drukte hij in 2016 zijn stempel op het alternatieve muziekgebeuren met een avant-garde twist. Met 'How A Stranger is Made' brengt hij weer een wondermooie plaat uit waarbij zijn stem en piano zodanig intensief in elkaar vloeien dat u zich prompt in een sprookjeswereld waant.
Mojica beweegt zich voort als een troubadour, een ware verhalenverteller dus. Alleen niet met een gitaar, maar met de piano om die verhalen instrumentaal te begeleiden. Met “Insane” zet hij al de toon van de volledige schijf. Een fantasieprikkelende wereld gaat open, als Luis je letterlijk hypnotiseert met zijn bijzonder warme en kristalheldere stem. En daarmee zijn we vertrokken voor een zinnenprikkelende trip doorheen een vreemd landschap, waar het zeer fijn vertoeven is. Want ondanks de donkere schaduwen die opdoemen bij songs als “Moon Men”, “Witch Lov” of “City Friends” kunnen we de neiging om lekker te gaan dansen in de huiskamer niet onderdrukken. Het is een best aanstekelijk schijfje dat dus eveneens op de dansspieren lijkt te werken. Die aanstekelijkheid die schippert tussen emoties en uit de bol gaan, merken we meermaals op. Ook op het eerder meeslepende, met een donker kantje, gebrachte “Queen Song” voorwaar zelfs één van de donkerste songs op deze schijf. En toch eindigt ook deze met een positieve vibe die een glimlach op je lippen tovert.
Luis Mojica is een componist die zich laat omringen door klassemuzikanten, maar de teugels zelf stevig in handen houdt. Het resulteert in een bijzonder fijnzinnig kunstwerkje, waar avant-garde muziek wordt gecombineerd met lichtjes poppy geluiden en gekruid met de nodige weemoed of melancholie, waardoor je als aanhoorder wegdrijft naar die verre oorden uit je eigen fantasie.
'How A Stanger is Made' laat een verhalenverteller zien en horen die door zijn gezapige manier van vertellen je aan zijn voeten doet neervlijen in het malse gras, waarna je je gewillig laat meevoeren naar zijn bonte en kleurrijke wereld. Enige voorwaarde is, en dat kunnen we niet genoeg herhalen, laat de fantasie het werk maar doen. Met de ogen gesloten waant u zich prompt in een sprookjes wereld waar het altijd fijn vertoeven is.
De Noorse pianist Espen Berg is van vele jazzmarkten thuis. Doordat hij in zijn muziek zoveel betoverende klanken verstopt die we niet direct kunnen thuisbrengen, verlaat hij eigenlijk dat pad van de pure jazz. Net omdat hij bewust buiten de comfortzone treedt , maakt van hem dan ook een bijzonder interessante componist en muzikant. Met 'Free Play' is hij aan zijn derde album onder de naam Espen Berg Trio toe. Hij laat zich bijstaan door bassist Bardur Reinert Poulsen en drummer Simon Olderskog. Zelf speelt hij naast piano ook celesta.
Met “Monolitt” wordt de toon gezet. Al vrij vlug merk je dat Berg houdt van improviseren tot die lijn is overschreden. Berg beschouwt zijn muziek als een eindeloze reis naar het onbekende. Dat merk je ook aan hoe een acht minuten lange song als “Skrivarneset” is opgebouwd. Alsof je een uitgestippelde wandeling maakt die plots naar een heel andere kant uitwijkt. Het avontuur tegemoet. Dit is eveneens het soort jazz dat je hart tot rust brengt, ondanks dat de artiesten vaak eerder zeer onrustig tewerk gaan. En dat is nu net waar wijzelf het meeste van houden. Verrast worden door plots opduikende klanken die we voorheen nog niet hadden ontdekt. Dat komt ook terug bij “Camillas Sang” of “Gossipel”. Alsof het trio ter plaatse beslist het plots heel anders te gaan aanpakken. Daarvoor moet je als muzikant zeer sterk in je schoenen staan en goed weten waar je mee bezig bent.
Nog opvallend: ondanks dat bassist Bardur met een warme basklank en drummer Simon voluit hun ding kunnen doen op deze plaat, trekt Berg duidelijk de meeste aandacht naar zijn piano toe. Dat instrument is het toonaangevende instrument op deze plaat. Dat komt nog eens tot uiting als er een lekkere samensmelting ontstaat tussen die drum en piano bij “Gossipel”. Een lekker aanstekelijke song gevolgd door weer een experimenteel en zeer explosief klinkend huzarenstukje als “Episk Agrgressiv Syndrom”, dat inderdaad redelijk agressief van start gaat. Het tempo gaat ook de wat meer gehaaste weg op. De ingetogen momenten zorgen voor een rustpunt, waardoor je niet in slaap wordt gewiegd maar eerder in vervoering achterblijft, wachtende op een volgende puntige uithaal. Die vrij vlug komt. Het zeer mooie en langzame “Furuberget” is een sluitstuk dat u ademloos zal doen achterblijven.
Grenzeloze virtuositeit weet het Espen Berg Trio te combineren met de aanhoorder voortdurend op het verkeerde been zetten. Dit door tot in het oneindige te spelen met explosieve krachten en intieme momenten die je naar adem doen happen. In golvende bewegingen improviseren deze top jazzmuzikanten tot in het oneindige op deze knappe plaat. Daardoor blijft de aandacht scherp gehouden en laat je je gewillig meeslepen naar andere jazzoorden, waar het steeds fijn vertoeven is.
Blues/Jazz
Free to Play
Espen Berg Trio
Oorstof 2019 - G A B B R O + Rodrigo Amado & Farida Amadou - Het licht aan het einde van de tunnel, eens de chaos in je hoofd is doorprikt
Oorstof 2019 - G A B B R O + Rodrigo Amado & Farida Amadou
2019-12-08
Ancienne Belgique (AB Salon)
Brussel
Er was eens een vrij frisse en regenachtige dag in Brussel. De regendruppels vallen op het marktplein in de vorm van een plensbui, mensen vluchten binnen of reppen zich naar een plaats om te schuilen. In het midden van het plein schittert de immens grote kerstboom, in alle kleuren van de regenboog. Als een fel licht, aan het einde van een donkere tunnel. Het is een gevoel dat ons na het fijne concert van G A B B R O + Rodrigo Amado & Farida Amadou in de AB Salon ook overvalt. Het licht aan het einde van die tunnel, eens de chaos in je hoofd is doorprikt. Soms zijn er bijzondere avonden, als deze, die op een onverwacht moment komen. Dankzij deze optredens in AB Salon werd trouwens een huiskamersfeertje geschapen, die perfect past binnen dit bijzonder intensief concept.
Normaal gezien zou saxofonist Rodrigo Amado zich ter gelegenheid van dit Oorstof evenement laten begeleiden door gitarist Dirk Serries. Echter moest deze laatste door familiale omstandigheden verstek geven. Hij werd vervangen door bas virtuoze Farida Amadou. Het duo zet eigenlijk al de toon van de avond. De stilte doorbreken door te improviseren tot het oneindige. In dit geval werd een gevecht aangegaan tussen saxofoon klanken met verschroeiende baslijnen, die naar alle hoeken van de kamer uitgaan.. Rodrigo Amado & Farida Amadou (*****) doen de bubbel die ze aanbieden openbarsten, in golvende bewegingen van intimiteit waarbij je een speld kon horen vallen en een oorverdovende maar vooral zeer gevarieerde climax die alvast de chaos in je hoofd doet ontstaan. Intensiviteit tot het kwadraat is dan ook de rode draad doorheen deze set, en dit met dank aan Rodrigo Amado & Farida Amadou die beide hun instrumenten enerzijds strelen, en anderzijds alle registers open trekken binnen die chaotische aankleding. Beide muzikanten voelen bovendien elkaar niet alleen aan, ze vullen elkaar eveneens blindelings aan binnen dat potje improviseren tot het oneindige. Waar grenzen worden afgetast, tot verlegd.
G A B B R O (*****) is het project rond bariton sax speelster Hanne De Backer. Dit in samenwerking met: vocalist Agnes Hvizdalek. Bassist Raphael Malfliet, en nieuwkomer binnen de band, trombone speler Hendrik Munkeby Nørstebø. G A B B R O komt in AB Salon de nieuwste schijf 'Granular' voorstellen, op de markt gebracht via Dropa Disc. Hieraan besteden we ook de nodige aandacht. Het doorbreken van die chaos in je hoofd, is ook nu weer de rode draad.
Het meest interessante is hoe een band als G A B B R O stilte zo oorverdovend luid kan doen klinken dat de trommelvliezen trillen dankzij het uitspreiden van dat intensief klankenbord. Hendrik zijn bijzonder veelkleurige trombone, gecombineerd met die bariton sax lijnen van Hanne doen enkele rillingen door de AB Salon ontstaan, aangevuld door baslijnen van Raphael , die eveneens schipperen tussen je oorschelpen strelen of eerder de geluidsmuur doorbreken.
Zorgt dit ervoor dat de Chaos in je hoofd nogmaals compleet is? Deze chaos wordt enkel doorbroken door de zachtjes fluisterende en bijzonder veelkleurige nachtegalenstem van Agnes, die daardoor uiteindelijk zorgt voor dat eerste lichtpunt in het pikkedonker van de nacht. Zalvend streelt ze je ziel binnen een instrumentale samensmelting van klanken die aanvoelen als een sloophamer die zachtmoedig je hoofd verbrijzelt. Langzaam maar zeker wordt, wederom in golvende bewegingen van intensieve stilte en dat voortdurend met elkaar duelleren, een rookgordijn opgetrokken dat eindigt in een climax tussen de bariton sax van Hanne en de baslijnen van Raphael die elkaar vinden binnen een bijzonder intensief en eerder verstilde tot intieme atmosfeer.
Besluit: G A B B R O + Rodrigo Amado & Farida Amadou zijn muzikanten die een soort magie uit hun instrumenten toveren door de mogelijkheden daarvan tot het oneindige af te tasten. Waardoor we beide optredens enkel kunnen omschrijven als onaards en ongezien. Beiden bands slagen er bovendien in stilte zodanig oorverdovend luid te doen klinken, waardoor enerzijds trommelvliezen dreigen te barsten maar anderzijds je ziel zacht wordt gestreeld.
Het voortdurende schipperen tussen vele intensieve uitersten zorgt ervoor dat je als aanhoorder in een diepe trance belandt, waaruit je nooit meer wil ontsnappen. Bij beide sets is het uiteindelijk het eindpunt, dat als de ultieme kers op de geïmproviseerde taart, ervoor zorgt dat de chaos in ons hoofd eindelijk compleet wordt doorprikt. Als een magisch licht op het einde van de tunnel. Net als die mooie verlichte kerstboom schittert, op een regenachtige , donkere dag in het hartje van Brussel.
Organisatie: Oorstof ism Ancienne Belgique, Brussel
Bim Fest 2019 - Donkere en intensieve beats, binnen een gevarieerde, spirituele en feestelijke omkadering
In België is altijd wel een scene geweest voor EBM en de donkere elektronische muziekstijlen, en dan hebben we het niet alleen over een topper als Front242 of Neon Judgement. Ook anno 2019 zijn er nog voldoende artiesten of bands die binnen die duistere elektronische muziek platen hebben uitgebracht die - moest ik doen aan eindejaarslijstjes - daar zeker zouden in voorkomen. Om maar een paar voorbeelden te geven. De nieuwste van Psy'Aviah 'Soul Searching', Enzo Kreft 'Control' en Motor!k 'Motor!k' zijn daar drie van. Twee van die rij stonden ook op BIM Fest 2019 , dat op 13 en 14 december plaats greep in De Casino in Sint-Niklaas.
Reden genoeg om op beide dagen er vroeg bij te zijn, we hebben het ons niet beklaagd. De Belgische acts bleken naderhand te behoren tot de grote smaakmakers van deze editie. Maar vooral kregen we twee avonden voorgeschoteld boordevol donkere en intensieve beats, binnen een gevarieerde, spirituele en feestelijke omkadering.
dag 1 - vrijdag 13 december 2019 - Een geluidsmuur die in je gezicht terecht komt en ondergedompeld wordt in donkere atmosferen die je tot dansen aanzetten. BIM Fest dag 1 in een notendop.
Op de eerste avond was er nog niet zoveel volk komen opdagen. En toch, bij het begin van de avond viel ons op dat opvallend veel aanwezigen wat dichter tegen het podium kwamen aanschuiven om de Belgische band Motor!k (****) aan het werk te zien. Niet zo verwonderlijk want deze band bestaat uit een trio dat ondertussen al veel vaarwater heeft doorzwommen binnen diezelfde donkere elektronische muziek. Motor!ik is: Dirk Ivens (Absolute Body Control / The Klinik / Dive en Sonar) - Dries D'Hollander (Suburb Songs) en Joeri Dobbeleir (The Whereabouts of J. Albert ) "Motor!k brengt een sfeervolle Krautrock schijf op de markt, overgiet die met voldoende dromerige sausjes, maar kruidt die net genoeg om je niet in slaap te wiegen. De best hypnotiserende inwerking en botsende beats, zetten je dus eerder aan tot dansen. Waardoor je heupwiegend je gewillig laat meedrijven naar heel andere oorden" , schreven we over de titelloze schijf van deze band. Dat laatste bleek dus ook op het podium het geval te zijn.
Het combineren van tonnen ervaring, met muzikale huzarenstukken die je, net zoals op de schijf, bedwelmen of eerder door het uitdelen van uppercuts omver blazen, trok ons op BIM Fest eveneens compleet over de streep. Motor!k bespeelt dan ook emoties op zeer uiteenlopende wijze, waardoor die vrij monotone en quasi instrumentale aanpak niet stoort. Eerder word je als aanhoorder gehypnotiseerd tot je in een trance terecht komt die het dus enerzijds doet aanvoelen alsof een bulldozer over je hoofd dendert , anderzijds daalt een donkere gemoedsrust over jou heen. Een indrukwekkende start van het festival.
Fïx8:Sëd8 (*****) zorgde voor een van de meest aangename verrassing op BIM Fest 2019 . Dit Duitse dark electro/EBM project rond veelvraat Martin Sane zag het levenslicht in 2005. Al vrij vlug wist Fïx8:Sëd8 zijn stempel op het genre te drukken na het uitbrengen van zijn debuut ' Humanophobia' . Ook zijn recente meesterwerk 'Warning Sings' kon op heel wat bijval rekenen.
Ook live blijkt deze Fïx8:Sëd8 een ware ontdekking van formaat te zijn. Dit door een geluidsmuur op te trekken, en dat tempo vanaf de eerste tot de laatste seconde zo hoog en strak te leggen dat De Casino op zijn grondvesten stond te daveren. Fïx8:Sëd8 deelt dan ook niet zomaar een mokerslag uit. Martin haalt zodanig verschroeiend hard en meedogenloos uit dat het geluid, in combinatie met al even tot de toon aansprekende beelden, aanvoelt als een oorverdovende geluidsmuur die in je gezicht terecht komt, en blijft komen. Tot je totaal murw geslagen, niet meer recht komt na zoveel uppercuts die als een pletwals je hersenpan tot gruzelementen slaan en je trommelvliezen doen barsten. Martin beweegt zich bovendien als een wildeman voort op dat podium, alsof hij iedere aanhoorder in een oogwenk zal verscheuren.
Bovendien zijn de bandleden getooid in vervaarlijk uitziende pakken, waardoor ze letterlijk demonische wezen lijken , komende uit de putten van de Hel. Die aanpak zorgt er uiteindelijk voor dat ook het publiek compleet uit de bol gaat, tot ver naar achter. Zonder verpinken blijft Fïx8:Sëd8 zijn verschroeiende harde en meedogenloze tocht verder zetten tot niemand in de zaal nog stil staat. De ravage naderhand, nadat de lichten terug aangaan, is niet te overzien. Kortom: Voor mij persoonlijk was deze Duitse band een volslagen onbekende, waarvoor mijn excuses. Op BIM Fest wist Fïx8:Sëd8 me echter vanaf het begin tot bitter einde compleet omver te blazen, en deed de zaal ontspringen in een kolkende massa dansende lichamen die eens onder hypnose gebracht, die oerknallen die hen tot moes sloegen, gewillig leken te ondergaan.
Kwam het door die voornoemde wervelstorm? We hebben er het raden naar. Maar tijdens het aantreden van Torul (***) stond er plots opvallend minder volk voor het podium. Naarmate de set vorderde dunde dat publiek zelfs nog uit. Nochtans deed de uit Slovenië afkomstige band zijn uiterste best dat publiek te vermurwen. En slaagde daar, op uitzondering van enkele fans vooraan, maar matig in. De zeer vriendelijke en enthousiaste frontman Maj beschikt over tonnen charisma en steekt zijn liefde voor ons land, en vooral het Belgische bier, niet onder stoelen of banken. Bovendien brengt de band een combinatie tussen club elektronica en overgiet die met de nodige indie pop, rock en streepjes synthpop waardoor ze ons en het publiek met het grootste gemak over de streep zouden moeten kunnen trekken. Ook beschikt Maj over een stem die je ergens wel kippenvel bezorgt, binnen een vrij donkere omkadering.. Helaas. De band mag dan een zeer sterke live reputatie hebben opgebouwd, zo staan ze in januari ook op het gerenommeerde Eurosonic - Noorderslag. Die verdovende mokerslag die we nodige hadden om ons over de streep te trekken, zoals dat meestal gebeurt binnen dit genre en later ook het geval zou zijn bij The Cassandra Complex, ontbrak in dit geval. Kortom: Torul bleef allemaal een beetje teveel hangen binnen een al te gezapige middelmatigheid, waardoor wij - en blijkbaar toch ook een groot deel van het publiek - wat op onze honger bleven zitten. Jammer, want over potentieel en charisma om dat net wel te doen beschikken Maj en de zijnen zeker en vast.
The Cassandra Complex (****) had nog iets goed te maken. Door gezondheidsproblemen van frontman Rodney Orpheus, die een medische ingreep moest ondergaan, had de band zijn aantreden op BIM Fest 2017 op het laatste moment geannuleerd. Rodney excuseerde zich daarvoor, en de band maakte dat inderdaad goed door het brengen van een verrassende hoogstaande set boordevol streepjes postpunk, overgoten met EBM en scheuten synthpop. Bovendien vermengt The Cassandra Complex dit met opvallende visuele effecten die de feestelijke stemming alleen maar ten goede komen. Je waande je prompt weer in een van die clubs of danstenten die uit de grond werden gestampt in diezelfde jaren '80. Vanaf de eerste song wordt de lat dan ook hoog gelegd, en blijft de band het tempo aanhouden tot het einde. Waardoor een wervelend synthpop/postpunk feest ontstaat dat je inderdaad doet keren naar diezelfde jaren '80 toen zulke feestjes in de danstempel danslustige liefhebbers van postpunk en synthpop in vuur en vlam zetten. Ook anno 2019 lukt dat nog steeds, zo blijkt aan de reacties van het uitbundige publiek te zien.
Kortom: The Cassandra Complex brengt, ondanks de vele jaren op hun teller, geen routineklus. Eerder spat de spontaniteit en het spelplezier uit de boxen, en dat werkt aanstekelijk op de dansspieren waardoor het dak van De Casino er nog maar eens afgaat. Zonder meer sluit The Cassandra Complex deze eerste avond dan ook op een wervelende wijze af, alsof die jaren '80 weer zijn begonnen.
Gelukkig blijft The Cassandra Complet met beide voeten voldoende in het heden staan waardoor ze totaal niet gedateerd klinken. Zo eten wij onze boterham met postpunk/synthpop na al die jaren nog steeds het liefst.
dag 2 - zaterdag 14 december 2019 - Old School EBM feestjes, duistere rituelen en spirituele ervaringen. Dag 2 in een notendop
Enkele uren voor we zouden vertrekken naar de tweede avond BIM Fest in Sint-Niklaas ontvingen we het spijtige nieuws dat Die Krupps hun optreden op het festival had geannuleerd. Er werd vrij snel een vervanger gevonden in de vorm van Suicide Commando, en dat zorgt altijd voor een lekker Old School EBM feest van de bovenste plank. Toch was dit een beetje een streep door de rekening van vele fans die toch speciaal voor Die Krupps zouden afzakken naar Sint-Niklaas. Gelukkig was er op deze tweede festivaldag genoeg ander moois te beleven, zoals duistere rituelen en het ontstaan van menig EBM getint feestje al dan niet met een onderliggende boodschap.
Er vroeg bij zijn was ook op de tweede avond een must, want Enzo Kreft (****) mocht de tweede avond openen. Op zijn laatste schijf 'Control' drukt Enzo Kreft zijn bezorgdheid uit over een maatschappij die ons als mens voortdurend controleert en dirigeert. Het zorgt voor een zeer confronterende schijf, waarbij ieder van ons een spiegel wordt voorgehouden. Of hij diezelfde sfeer ook op het podium - want de man staat daar helemaal alleen te soleren - kon creëren, vroegen we ons af. “Subtiel zet hij daarbij uiteraard ook aan tot dansen in zijn wereld, maar doet je eveneens voortdurend nadenken. En dat laatste maakt deze schijf een bijzonder meesterwerk binnen EBM/Donkere Elektronica om te koesteren. En daardoor heeft Enzo Kreft bovendien ook controle over u en mijn leven, en is de cirkel rond.", schreven we over die plaat 'Control'. En ja hoor, net door grauwe beelden te combineren met hypnotiserende beats en teksten die je rillingen bezorgen, wordt dat confronterend gevoel met de realiteit plots werkelijkheid. In beeld gebracht door een artiest die ook niet nalaat zijn publiek aan te spreken, maar vooral die verschroeiende beats en klanken hun werk laat doen. Net door zo filmisch en visueel tewerk te gaan, komt deze plaat 'Control' werkelijk tot leven in een al vrij goed gevulde zaal De Casino zo vroeg in de avond, waardoor Enzo Kreft met brio in zijn opzet is geslaagd.
Beelden combineren met klanken, het is eigenlijk een beetje een rode draad op de volledige tweede avond. Vooral als die perfect in elkaar passen als een puzzel, zorgt het ervoor dat je wordt meegezogen naar een andere wereld. En eens onder hypnose gebracht, kom je dan ook in een diepe trance terecht waarop stil staan onmogelijk is. Dat is dus ook wat Zweite Jugend (***1/2) doet met de aanhoorder. Gewillig drijf je mee op dat aanstekelijk klankentapijt dat de band uitspreidt op het podium. Bij dit duo is het vooral de opzwepende percussie gecombineerd met een heel beweeglijke frontman, die niet alleen zijn verschroeiend stembereik in de strijd werpt, hij gaat ook zijn publiek letterlijk opzoeken, wat alleen maar die feestelijke stemming ten goede komt. Vernieuwend en wereldschokkend is het allemaal niet, het is wel een etmaal keer voorgedaan. Maar eens die combinatie tussen klank en beeld elk van je zintuigen heeft geraakt, is er geen terugkeer meer mogelijk. Daardoor slaagt Zweite Jugend er niet alleen in een feest te doen ontstaan in ons hoofd, maar ook de benen aan te zetten tot mee bewegen tot de vroege uurtjes.
Ook Raderkraft (***1/2) blijft uit datzelfde vaatje tappen, daar is uiteraard niets mis mee. Als het ervoor zorgt dat het feest van je voorganger wordt verder gezet, binnen een wat andere meer gestroomlijnde aankleding, an blijven we gewoon lekker uit de bol gaan tot het einde van de set. Echter keken we toch uit naar de iets meer unieke binnen het aanbod. Daarvoor was het wachten op de acts later op de avond. Raderkraft zorgde er echter wel voor dat diezelfde combinatie tussen mooie beelden en opzwepende klanken zijn werk deed, en wederom een wervelend dansfeest doet ontstaan, waarop stilstaan nog steeds onmogelijk is.
De Zweedse EBM band Sturm Café (*****) doet net hetzelfde, klanken perfect met beelden verbinden, en legt de lat toch wat hoger dan hun voorganger. Dit door een ondoordringbare geluidsmuur op te trekken, waar je voortdurend met je hoofd tegen botst waardoor je dan weer totaal murw geslagen aan het dansen, dansen en dansen gaat. Alsof de band je op een haast rituele wijze letterlijk hypnotiseert, waardoor je als aanhoorder niet meer kunt en eigenlijk ook niet meer wil stil staan. Zo grondig gaat deze Zweedse band tekeer op dat podium. Niet alleen laten ze de muziek voor zich spreken, de heren spreken datzelfde publiek ook aan.
Toen we Sturm Café in 2010 aan het werk zagen, bleken ze één van de absolute hoogtepunten van die editie te zijn. Nu, 9 jaar later, slaagt de band er dus nog steeds in de dansspieren van iedereen aan te spreken, van vooraan tot ver voorbij de PA. Daarvoor moet je als typische EBM formatie zeer sterk in je schoenen staan.
Kortom: Sturm Café blijkt dus net als toen in 2010 nog steeds een absoluut hoogtepunt te vormen binnen het globale EBM gebeuren. Op deze 18ste editie van BIM Fest doet Sturm Café dat trucje van weleer gewoon dubbel en dik over, door gewoon op de hoogste versnelling tekeer te gaan zodat er geen doorkomen meer mogelijk is. Puurder dan dit kan een lekker Old School EBM feestje gewoon niet zijn.
We zeiden het al, voor eens iets anders dan het doorsnee EBM aanbod binnen de line-up moest je wachten tot later in de avond. The Devil & The Universe (****1/2) - de naam zegt het zelf - moet het hebben van donkere en mysterieuze rituelen die ontstaan in je hoofd en ver daarbuiten. Demonisch uitziende wezens met een geitenkop op het hoofd betreden het podium, en zorgen door psychedelisch aanvoelende percussie klanken naar voor te brengen, dat de poorten van de Hel langzaam maar zeker open gaan. Wie zich gewillig liet meevoeren over die walmen van pure duisternis, kwam dan ook in een trance terecht waaruit het weer eens onmogelijk was te ontsnappen. . Door een eerder occulte aankleding voor te schotelen, omgeven door die walm van rook, voel je inderdaad dat die tongen van diezelfde Hel prompt je voetzolen likken. Dat is de verdienste van een band die weet hoe ze op een eerder rituele wijze er kan voor zorgen dat het publiek, eens onder hypnose, zich prompt die folkloristische taferelen voor de geest haalt. Niet door echt een geluidsmuur op te trekken, rustig ging het er uiteraard ook niet aan toe, maar vooral door een intensieve, verstikkende sfeer te creëren waardoor het dus daadwerkelijk aanvoelt alsof ijzingwekkende klauwen je de adem ontnemen waardoor je dan weer , eens die hypnose zijn werk doet, u gewillig laat meevoeren naar diezelfde kerkers van de Hel die The Devil & The Universe je voorschotelt. Een indrukwekkende, spirituele totaalbeleving die in ons geheugen staat gegrift.
Eindelijk ook eens wat meer vrouwelijk schoon op het podium. Het duo REIN (****) bestaat uit twee bevallige dames, die duidelijk hun mannetje kunnen staan tussen die hoge dosis testosteron die we al voorgeschoteld kregen. REIN werd opgericht in 2015 door zangeres, coproducent en schrijfster Joanna Reinikainen die goed weet waar ze mee bezig is. Door middel van opzwepende percussie en een frontvrouw die niet alleen over een verbluffend stembereik beschikt, maar ook over een indrukwekkende charismatische uitstraling, gaat het dak van de Casino er dan ook moeiteloos af. Net die aanstekelijke en opzwepende aankleding, binnen een toegankelijke omkadering, zou ervoor moeten zorgen dat een ruim publiek aan elektronische muziek liefhebbers, over de streep moet worden getrokken.
In Concertzaal De Casino zorgde REIN er alvast voor dat het publiek volledig uit zijn dak ging. Deze dames brengen eveneens een theatraal ogende show, waar klank en beeld elkaar wederom moeiteloos vinden en dit binnen een haast erotisch aanvoelend geheel. REIN spreekt door deze aanpak al uw zintuigen aan, waardoor je prompt in een zwevende beweging gaat dansen in de zaal, weer eens gehypnotiseerd door deze bijzonder opzwepende show die de band je voorschotelt. Daar kunnen mening potje Testosteron nog iets van leren.
Over een overdosis testosteron gesproken. Met een band als Suicide Commando (****) weet je bij voorbaat al wat je voorgeschoteld krijgt. Ondanks veel jonge EBM bands aan de poort kloppen om de troon over te nemen, zit Suicide Commando nog steeds stevig in het zadel. Dat bewezen ze als afsluiter op BIM Fest nog maar eens uitvoerig. Want vanaf die eerste beat tot de laatste toon grijpt de band je met een oorverdovende knal bij de keel, en laat niet meer los tot je weer eens murw geslagen in de hoek van de kamer achterblijft. Voor minder doet de imposante frontman Johan Van Roy het niet. Dat was reeds in de jaren '90 zo, dat is nog steeds het geval. De band haalt niet alleen verschroeiend uit, diezelfde Johan is een klasse entertainer die zijn publiek letterlijk - hij springt zelfs tussen de fans vooraan, of kijkt hen strak in de ogen - opzoekt en hen tot het uiterste aanvuurt tot niemand meer stil staat.
Suicide Commando zorgt dus niet alleen voor een stevige dosis testosteron op dat podium, maar vooral voor een wervelend Old School EBM feest om deze editie van BIM Fest met een knaller van formaat af te sluiten, waardoor het gemis van Die Krupps vrij snel was vergeten en vergeven.
Besluit: BIM Fest is ondertussen aan zijn 18ste editie toe, en nog steeds een toonaangevend festival binnen het EBM en aanverwante gebeuren. Dat is ook nu weer gebleken. Een affiche boordevol diversiteiten schotelt de organisatie voor. Waar iedereen die houdt van opzwepende beats, binnen een gevarieerde en soms rituele omkadering, aan zijn trekken komt. Iedere aanwezige genoot vanaf de eerste tot de laatste band. En ook wij verlieten met een brede glimlach de zaal. Er is duidelijk nog steeds een ruim publiek voor deze typische EBM, en bovendien kijkt de organisatie met programmeren van bands zoals The Devil & The Universe, Rien en Fïx8:Sëd8 duidelijk vooruit en treedt bewust buiten de comfort zone van het Old School EBM genre, met succes zo bleek.
We zien dan ook al uit naar meer, in het komende jaar 2020. Op weg naar de twintigste editie in 2021!
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/bimfest-2019.html
Organisatie: BodyBeats (ism De Casino, Sint-Niklaas)
Blast From The Past 2019 - Nostalgietrip met voldoende sausjes boordevol jeugdige spontaniteit
Blast From The Past is een festival waarbij metal en hard rock liefhebbers een nostalgietrip wordt aangeboden naar lang vervlogen tijden. Dit festival gaat door sinds 2013, toen in Harelbeke. Naast het eigenlijke festival zijn er doorheen het jaar ook club shows gepland rond het thema 'Old School Rock en Metal'. Sinds 2017 gaat Blast From the Past festival door in Kubox in Kuurne. Vooral wordt hierbij dus gelonkt naar de jaren '80 en de NWOBHM scene. Dat zie je ook aan de opkomst van een toch iets ouder publiek. Echter stopt het daar niet bij. Wij kregen op deze zaterdag vooral een nostalgietrip voorgeschoteld, boordevol voldoende sausjes jeugdige spontaniteit om ons bij de les te houden.
Eternal Breath (****) - Meer dan ooit een goed geoliede machine, die spelplezier uitstraalt
Hoewel Eternal Breath, die eigenlijk een beetje mede in de organisatie van dit evenement zit, een thuismatch speelt, dient zo een wedstrijd altijd eerst te worden gespeeld. Het publiek was langzaam aan het binnen sijpelen, maar de zaal stond eigenlijk al zeer goed gevuld. Aanvankelijk had de band het een beetje moeilijk om de handen op elkaar te krijgen, maar gelukkig beschikt Eternal Breath over een imposante frontman met niet alleen een stem als een klok maar vooral een charismatische uitstraling. De man vuurt zijn publiek aan alsof hij staat te spelen voor 10 000 wilde fans, en daarvoor krijgt hij toch een sterretje extra op zijn plantsoen. Eternal Breath bestaat eveneens uit top muzikanten, ware tovenaars met riffs en een drummer van dienst die zijn drumvellen met zoveel enthousiasme bedient, dat de adrenaline al vroeg op de dag door onze aders stroomt. Eternal Breath heeft sinds 2017 een nieuwe adem gevonden, merkten we in het verleden op. Op hun laatste EP bewezen ze eveneens dat iedereen binnen de band, meer dan ooit tevoren, dezelfde richting uit kijkt. Ook live zie je een goed geoliede machine op dat podium staan waarbinnen iedereen inderdaad diezelfde kant uitkijkt. Daardoor zien we anno 2019 dan ook een band die enorm zeer zelfverzekerd op het podium staat en bovendien tonnen spelplezier uitstraalt en daardoor met het grootste gemak iedere aanwezige, waaronder wij zelf, over de streep trekt.
Troyen (***1/2) - Technisch hoogstaande riffs, die door je ribben snijden
De NWOBHM band Troyen zag het levenslicht in 1981 maar hield er in 1982 vroegtijdig mee op na het uitbrengen van twee demo's. Pas in 2014 herrees de band uit zijn as. Onder impuls van twee originele leden Steve McGuire (gitaar) en Jeff Badley (vocalist) werd daar nieuw bloed aan toegevoegd. Sinds 2018 is de band versterkt met gitarist Steve Haslam en recent bassist Mark Notley. Samen vormen ze een motor die niet alleen op volle toeren draait, maar ook toveren de heren enorm hoogstaande manier riffs uit hun instrumenten die door je ribben snijden als een bot mes. Meermaals stonden bij menig solo's de haren op onze armen recht, van innerlijk genot. Ook al ging dat allemaal wat diezelfde strakke lijn uit, het stoort net door het brengen van een set boordevol voornoemde technisch vernuft totaal niet. De lat wordt dan ook zeer hoog gelegd, en er valt nergens een speld tussen te krijgen. Iets meer spontaniteit had wellicht gemogen, maar riff liefhebbers die houden van een potje snedige gitaar partijen die hen koude rillingen bezorgen, kwamen bij deze band zeker aan hun trekken.
Asomvel (****) - In het voetspoor van Lemmy
De Engelse heavy metal formatie Asomvel doet al sinds 1993 de grond onder onze voeten daveren. In 2010 kwam de voormalige zanger en bassist om in een auto ongeluk. De band rekruteerde daarop Ralph Robinson, wiens vader gitaar speelt in de band. De band bracht dit jaar zelfs een nieuwe schijf op de markt. 'World Shaker'. Waarmee ze bewijzen niet te teren op oude successen alleen, maar ook vooruit te kijken. Een toverwoord dat voor Asomvel wordt gebruikt is 'Motörhead", schreven we in onze preview over deze band. De zeer beweeglijke frontman/zanger stormt tijdens de set van de ene naar de andere kant van het podium. Niet alleen is hij zeer beweeglijk, wat uitstraling betreft doet de man aan een jonge versie van Lemmy denken. In het voetspoor van Motörhead haalt Asomvel even verschroeiend en snel uit als hun voorbeelden. De geluidsmeter staat te trillen, dankzij het oorverdovend klankenbord dat de band uitspreidt in de zaal. Zonder opkijken gaat Asomvel van begin tot einde op dat verschroeiend snel tempo door, tot geen geluidsmuur meer recht staat. Een mokerslag in je gezicht, waardoor je compleet murw wordt geslagen , dat schotelt de band ons voor. Motörhead 2.0 gaan we dit niet direct noemen, maar in de Geest van hun grote helden slaat Asomvel wel degelijk even grote gensters in ons rock hart.
Dark Sky Choir (*****) - De absolute ontdekking van Blast From the Past 2019
Dark Sky Choir, die op de valreep FIST kwam vervangen op Blast from the past, ontpoppen zich tot een van de absolute hoogtepunten van Blast From the past 2019. Deze vrij jonge band, pas ontstaan in 2016, legt de lat vanaf de eerste noot enorm hoog. Niet alleen hun laatste plaat 'End of Days' is een mijlpaal, ook live blijkt deze band meesters te zijn in het doen opborrelen van adrenalinestoten, die zorgen voor menig kippenvelmomenten. Elk van de bandleden heeft echter het nodige metal water doorzwommen. Zo is vocalist Brian Allen een vroeger lid van Vicious Rumours en heeft ook gitarist Ira Black zijn sporen verdiend bij voornoemde, maar ook heeft ie in enkele andere prestigieuze projecten zijn kunnen getoond. Die tonnen ervaring in het vak, zorgt gelukkig niet voor het brengen van een routineklus. Integendeel zelfs. Dat de heren een potje gitaar en drum kunnen spelen, bewezen ze trouwens uitvoerig door menig solo op de planken te brengen, waar grenzen werden verlegd.
Drummer Jordan Cannate jutte het publiek op, en bespeelde zijn drums niet alleen met handen maar ook met de voeten. We hebben nog maar zelden een publiek zo wild zien worden van een drum solo, bij deze solo ging het dak er zelfs prompt af.
Ook gitarist Ira Black mocht door een meesterlijke solo tonen wat hij in zijn mars heeft, en ontpopt zich tot een tovenaar met riffs. De al even verschroeiende baslijnen, en bijzonder hoge stem van Brian Allen zorgen voor een kers op de taart, die ons met verstomming achterlaat. Wat ons echter nog het meest over de streep trekt, ook al ligt het technisch vernuft zeer hoog, het wordt met zoveel spelplezier gebracht dat de band er moeiteloos in slaagt iedereen uit hun hand te doen eten.
Meer nog , de heren voelen aan dat ze hun publiek gemakkelijk kunnen inpakken, en doen er prompt een paar schepjes bovenop. Daardoor ontpopt Dark Sky Choir zich zowaar tot DE ontdekking van Blast From the Past 2019 door een verschroeiend hete mokerslag uit te delen, die ons compleet van de kaart doet achterblijven naderhand.
Cage (***1/2) - Strak in het pak heavy/power metal dat aan de ribben kleeft
Heavy/Power metal band Cage is al sinds 1992 actief. De band heeft ondertussen talloze platen uitgebracht, en menig podia onveilig gemaakt. In 2015 bracht de band, in een heel andere line-up maar met nog steeds twee originele leden in hun midden, een nieuwe mijlpaal van een plaat uit 'Ancient Evil'. Het heeft hen geen windeieren gelegd, want de band werd daardoor eigenlijk prompt nieuw leven ingeblazen. De heren brengen een potje strakke power overgoten met de nodige heavy metal riffs. Zonder daar eigenlijk meer of minder aan toe te voegen.
Sean Peck beschikt bovendien over een bijzonder uiteenlopende stembereik, dat sterk aanleunt bij die typische heavy/power metal stijl. Die typische Amerikaanse heavy/power metal zorgt dus wel degelijk voor menig adrenalinestoten, maar door daar niet echt iets nieuws aan toe te voegen, blijven we lichtjes op onze honger zitten. Het zal het publiek echter worst wezen, want die stonden lekker te headbangen op de strakke en energieke set die Cage hen voorschotelde. Over het technisch hoogstaand vernuft, en dat zanger Sean een ware klasse entertainer is die zijn publiek voortdurend aanport, bestaat namelijk het minste twijfel.
Besluit: Een gewoon fijn concert van een band die strak in het pak heavy/power metal brengt dat daardoor zeker aan je ribben kleeft. Dat is wat Cage ons voorschotelt op Blast From the Past.
Trance (*****) - De Hemelse kruisbestuiving tussen jonge wolven in het vak, en top muzikanten met levenservaring werkt!
Hoogtepunt nummer twee kwam van de hand van de epische band Trance. Deze Duitse band timmert eigenlijk al sinds 1978 noest aan de heavy metal weg. In 1989 was dat onder de naam Trancemission. Het jaar daarna terug onder Trance. De band hield er in 1998 mee op. Terwijl oorspronkelijke leden Antoni en Meyer Trancemission hervormden in 2000, was het eigenlijk een nieuwe band en geen naam verandering. Markus Berger en Thomas Klein vormden Trance in eveneens een nieuwe line up en brachten onder die naam in 2017 een plaat op de markt 'The Loser Strikes back'. Het meest opvallende bij Trance is die meesterlijke kruisbestuiving tussen de inbreng van oude rotten in het vak met oprichters Berger en Klein op het voorplan, en jonge wolven die het tempo zelfs nog naar omhoog duwen. In grote mate is dit de verdienste van frontman Nick Holleman, die van veel markten thuis is. Niet alleen beschikt Nick over een hoog stembereik, hij straalt eveneens tonnen charisma uit. Hij spreekt het publiek voortdurend aan, beweegt als een wervelwind over het podium, en ontpopt zich tot een klasse entertainer. Dankzij die samensmelting tussen jonge virtuozen, met muzikanten die zoveel ervaring tentoon spreiden, ontstaat een indrukwekkende magie, die dan weer zorgt voor een wervelend heavy metal feest van vooraan tot ver achteraan de zaal. Trance laat daardoor een onuitwisbare indruk achter, die we niet gauw zullen vergeten.
Praying Mantis (***1/2) - Een verdiend herkenningsapplaus tot op de hoogste tribunes
De legendarische band Praying Mantis viert zijn veertigste verjaardag, met een knaller van formaat. De band brengt het soort heavy metal dat zeer goed in het gehoor ligt, je brult de songs dan ook prompt uit volle borst mee. Elk van de bandleden doen er op hun eigen wijze alles aan om het publiek warm te houden. Niet alleen toveren de muzikanten meesterlijke riffs uit hun instrumenten, de bijzonder goed bij stem zijnde frontman doet menig hart sneller slaan door zich te ontpoppen tot een klasse entertainer. Die jarenlange ervaring heeft ook nu weer niet gezorgd voor het afleveren van een routineklus. Het zou naderhand zelfs een rode draad blijken op elk van de concerten, want spontaniteit kwam overal om de hoek kijken. Het meest memorabele moment was toen de band een prachtige versie bracht van “Simple Man”, een song van Lynyrd Skynyrd . Een song die door de hele zaal werd meegebruld. Wat dan weer zorgde voor een ware golf aan kippenvelmomenten. Praying Mantis breit daar een mooi vervolg aan met songs als “Children of Earth”, die werden gevolgd door een daverend herkenningsapplaus en de old school heavy metal fan in ons, weer een oorgasme van jewelste bezorgde.
Exiter (****1/2) - Snel, sneller, snelst
Plots werden alle registers compleet open gegooid, met dank aan de Canadese speed metal pioniers Exiter. Deze legendarische band, gevormd in 1978, heeft een grote invloed gehad op thrash metal gebeuren. En dat zetten ze door middel van een verschroeiende harde, snelle en oorverdovende set dan ook meermaals in de verf. 'Of het dak er gaat afgaan? Daar bestaat het minste twijfel over' , schreven we in onze preview. Nu Exiter legt de speed metal lat inderdaad enorm hoog en laat er geen twijfel over bestaan dat ze ook anno 2019, ondanks vele personeelswissels, nog steeds stevig in hun schoenen staan. Exiter is zo een band die je letterlijk bij de strot grijpt, en niet meer loslaat tot niemand meer stil staat. Ook nu weer verdrijft spontaniteit elke vorm van het afleveren van routine klussen, en daar zijn we zeker niet rauwig om. Mokerslag na uppercut deelt Exiter uit, van begin tot einde gaat de band als een alles vernietigende pletwals tekeer. Het publiek wordt volledig wild, en Exiter voelt prompt aan dat ze het publiek gemakkelijk mee krijgen en blijft dus gewoon doorgaan tot inderdaad niemand meer stil staat. Het zorgt zelfs voor enkele stevige moshpits. Er vliegen wat bekertjes in de lucht, samen met de meerdere daken.
Kortom: Zoals was te verwachten, doet dit aantreden van Exiter de zaal op zijn grondvesten daveren. Waardoor je naderhand totaal verweest achterblijft.
Grave Digger (***1/2) - Herkenbare songs met een hoog meebrul gehalte, zorgen voor een nostalgische kers op de taart
De Duitse band Grave Digger zijn door de jaren heen uitgegroeid tot pioniers wat betreft power/speed metal en het maken van mythologische en historische teksten en onderwerpen binnen hun muziek. Het zorgt voor knappe platen als 'Heavy Metal Breakdown' (1984), 'Witch Hunter' (1985), 'War Games' (1986), 'The Reaper' (1993). Eén voor één schijven die zijn uitgegroeid tot ware klassiekers binnen hun genre.
Grave Digger verstopt veel sage en ridderverhalen in hun muziek, dat zie je niet alleen aan de teksten. Ook de manier waarop de songs worden gebracht, doen je terugkeren naar de Middeleeuwen.
Naar goede gewoonte was de podium aankleding vrij sober. Enkel de opkomst van de gemaskerde 'reaper' in monnik pij zorgde voor een beetje visueel effect. Grave Digger heeft echter nooit die visuele effecten nodig gehad om je met hun toch herkenbare songs compleet murw te slaan. Dat laatste is ook nu weer het geval. De band rond een nog steeds vrij goed bij stem zijnde Chris Bolthendahl, die zijn publiek voortdurend aanport, doet dan ook een wervelend power/speed metal feest ontstaan waarbij de haren op onze armen nog een laatste keer omhoog kwamen te staan.
Ook al zitten er veel clichés in zowel de songs, als de bindteksten van Chris. Het zorgt ervoor dat je die songs als “The Dark of the sun”, “Exhalibur” en ander moois van begin tot einde staat mee te brullen. Ook al was dat publiek naar het einde toe, het was toch al rond middernacht, sterk uitgedund.
Grave Digger zorgde uiteindelijk met het overbekende “Heavy Metal Breakdown' voor een nostalgische kers op de taart, om deze zeer geslaagde editie van Blast from the Past met een knaller van formaat af te sluiten.
Organisatie: Blast From the Past + Loud & Proud VZW
Le Ravage d'Ali Baba is een project van ‘De Koffie Van Morgen’, een creatief platform rond de Brusselse drummer en vormgever Simon Plancke. Hij vormt een kwartet met Hendrik Lasure, Thijs Troch en Elias Devoldere (jonge wolven van bij onder meer SCHNTZL, Nordmann en Hypochristmutreefuzz). Le Ravage d'Ali Baba kaart de wantoestanden in de vluchtelingenkampen van Noord-Frankrijk en Brussel aan, met verhalen van de mensen die er vertoeven. Samples uit veldonderzoek vormen de basis waarrond wordt gemusiceerd, maar de muzikale koers ligt niet vast. Naast foto's die de vluchtelingenkinderen maakten, spelen ook teksten van onder meer Rachida Lamrabet en beeldmateriaal van Lisa Tahon een bepalende rol. (Bron: De Casino)
Het project 'De Koffie van Morgen' is dus ontstaan uit het meesterbrein van drummer en grafisch artiest Simon Plancke. Hij laat zich omringen door top muzikanten binnen jazz middens, waar grenzen worden afgetast en verlegd. Hendrik Lasure, Thijs Troch en Elias Devoldere, bekend van o.m. SCHNTZL, An Pierlé Quartet, Nordmann, Hypochristmutreefuzz zijn inderdaad één voor één muzikanten die binnen het jazz gebeuren hun stempel hebben gedrukt. Net dat samenvloeien van vaak confronterende gesprekken met vluchtelingen op het terrein, met die bijzonder intensieve muzikale omlijsting zorgt ervoor dat het boek/CD een pareltje is om te koesteren. We schreven daarover: 'Le Ravage d'Ali Baba' is een gevarieerde plaat waar spoken word inbreng en muzikale pracht wordt samen gesmolten tot een experimenteel geheel. Dit project brengt dan ook letterlijk mensen samen, zonder angst voor de onbekende, eerder met de bedoeling dat onbekende te ontdekken’ .
Een gevoel dat we ook live hoopten te beleven in een goed gevulde Concertzaal de Casino in Sint-Niklaas. Helaas bleek het boek iets beter te zijn dan de film. Begrijp ons niet verkeerd, over de virtuositeit van de muzikanten op het podium bestaat geen enkel twijfel. Ook de toespraak vooraf klonk veelbelovend. En de best pakkende teksten en enkele foto's op het scherm deden je naar adem happen. Die hemelse kruisbestuiving tussen Elias en Simon met toetsen van Thijs en Hendrik zorgde dus zeker en vast voor het opborrelen van kippenvelmomenten, en ontstaan van menig kroppen in de keel. De heren voelen trouwens elkaar blindelings aan, en gaan een ware strijd aan door een intens klankentapijt uit te spreiden dat ons naar verre oorden zou moeten doen weg drijven. Ook het beeldmateriaal was best indrukwekkend, en sluit daar eveneens mooi op aan. Beter was echter geweest als we daadwerkelijk getuigenissen zouden hebben gehoord of gezien van diezelfde vluchtelingen die hun verhaal komen vertellen op het podium, met die intensieve muziek op de achtergrond. Het ontbreken van die ene schakel, de vluchteling zelf op dat podium, zorgde er dan ook voor dat je een gezapig jazz concert voorgeschoteld kreeg met inderdaad een verwijzing daar naartoe. Maar de gelei op de boterham ontbrak, en dat is bijzonder jammer. Uiteraard lijkt zoiets verwezenlijken gezien het feit dat de band hiermee verschillende podia en clubs aandoet, eigenlijk een moeilijke tot onmogelijke opgave. Een gegeven waarvoor we zeker begrip kunnen opbrengen.
Besluit: Al te vaak kregen we het gevoel dat we eerder naar een veredelde jam sessie van bijzonder hoog niveau aan het kijken en luisteren waren, met visuele effecten als extraatje daarbovenop. Daar is niets mis mee uiteraard, echter ontbrak dus dat extra confronterende gevoel dat je met de neus op de feiten drukt en waardoor je een spiegel wordt voorgehouden dat we wel tegen komen op die pracht van een cd. Waardoor we helaas een beetje op onze honger blijven zitten.
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Pluto Metal Fest 2019, Oosterzele - Een gevarieerd aanbod van metalstijlen, binnen een gezellige sfeer
Pluto Metal Fest, dit jaar aan zijn tweede editie toe, is een boeiend festival georganiseerd door een groep sympathieke metal liefhebbers met het rock hart op de juiste plaat die bovendien zelf vaak op menig ander festival of evenementen in de omtrek aanwezig zijn. Op het programma stonden trouwens zes bands uit alle hoeken van de metal en zelfs punk wereld. Dit allemaal aan een zeer democratische prijs van amper 15 euro. En toch is dit evenement niet uitverkocht? Wat ons betreft, toch enigszins onbegrijpelijk. Ook al zat het feit dat er op diezelfde dag nog meerdere andere interessante evenementen plaats grepen er ook voor iets tussen.
Nu, de aanwezigen lieten dit niet aan hun hart komen, en genoten van de eerste tot de laatste seconde met volle teugen.
Met Tyrant's Kall (***1/2) kregen een female voice doom/death heavy metal formatie voorgeschoteld, met heel wat potentieel en groeimogelijkheden. De band bestaat inderdaad uit top muzikanten, die door middel van oogstrelende riffs en drum partijen ons rock hart sneller doen kloppen in de keel. De meeste aandacht gaat echter uit naar frontvrouw Esmee Tabasco. Die beschikt namelijk over een zeer uiteenlopend stembereik. Vaak gaat ze van lichtjes strelende, binnen een dreigende ondertoon, over naar growls die de haren op je armen doen recht komen van pure angst. Ook wat uitstraling betreft schippert ze voortdurend tussen die uitersten. Gerugsteund door muzikanten die de knepen van het vak meer dan onder de knie hebben , bezorgt de band ons enkele duister aanvoelende adrenalinestoten van formaat. Tryant's Kall brengt dan ook een mengeling van doom/death en heavy metal en grijpt je vocaal en instrumentaal stevig bij de keel, waardoor je demonische wezens uit diepe krochten van de Hel diep in de ogen kijkt. Helaas is er ondanks die boeiende combinatie tussen donkere vocalen en duistere instrumentale kunsten, iets te weinig beweging op het podium. De vrij statische houding, en het feit dat we aanvoelen dat de band nog kan groeien in zijn kunnen, zorgt er dan ook voor dat we ondanks al die positieve elementen een klein beetje op onze honger blijven zitten. Maar dat we hier een leuke doom/death metal band aan het werk zagen met zeer veel potentieel naar de toekomst toe, daar bestaat het minste twijfel over.
Helaas kon de daarop volgende band Balance Of Terror (**1/2) ons veel minder bekoren. De Franse Death/grindcore metal band gaat wel degelijk, eens ze de teugels vieren, als een pletwals tekeer op het podium. Maar helaas, door de stille momenten na elke song en het ontbreken van enige interactie, voelt het aan alsof je steeds naar diezelfde song aan het luisteren bent op de 'repeat' knop. Dat is leuk voor een kwartiertje of zo, maar gaat ondanks het uitdelen van snoeiharde mokerslagen na een tijdje vervelen. Waardoor we onze aandacht richten op een versnapering en drankje aan de toog. Begrijp ons niet verkeerd, de gitaar riffs klieven wel degelijk door je vege lijf, de bulderende stem voelt aan alles om zich heen tot moes slaande pletwals en de drumpartijen als meerdere donderslagen bij heldere hemel. Maar door het ontbreken van enige variatie tijdens de set, blijven we deze keer dus niet een klein beetje maar volledig op onze honger zitten. Jammer.
Carrion (*****) zorgt dan weer voor een dik hoogtepunt op deze avond. De band heeft al heel wat personeelswissels doorgemaakt, en bracht vorig jaar met 'Time To Suffer' een ware death metal klassieker uit wat ons betreft. Ook live weet Carrion ons door een verschroeiende aanpak, telkens opnieuw compleet over de streep te trekken. Ook op Pluto Fest worden alle death metal registers vanaf de eerste minuut open getrokken, en stopt Carrion niet tot iedereen compleet murw geslagen en totaal verweesd achterblijft. De grote sterkte van de band is dat hier één voor één tovenaars met riffs en drumsalvo's op het podium staan, maar vooral ook een zeer charismatische en vrij spraakzame frontman die zich niet alleen ontpopt tot een klasse entertainer. De man beschikt bovendien over een klok van een stem, die ervoor zorgt dat de zaal op zijn grondvesten staat te daveren. Wat mij persoonlijk betreft was het de zevende keer dat ik de band aan het werk zie, de setlist is eigenlijk nagenoeg hetzelfde gebleven. Maar telkens blies Carrion ons door hun inzet en gedrevenheid compleet omver. Dat laatste was ook nu weer het geval. Wat ons echter het meest over de streep trekt, is het feit dat er meer dan ooit een zeer goed geoliede machine op dat podium staat, waarbinnen iedereen dezelfde death metal kant uitkijkt. Carrion deed het dak van Zaal Amb8 er dan ook zonder moeite compleet afgaan door middel van deze verschroeiende set, die de temperatuur tot een kookpunt deed stijgen.
De Genkse melodieuze power metal band Nightqueen (***1/2) timmert sinds 2004 aan de weg. Sinds 2017 is dat met een andere frontvrouw, zijnde Hellen Heart. De band bracht dit jaar nog een gesmaakte schijf op de markt 'Seduction', dit dus in heel andere line-up. Voormalige zangeres Keely Larriena moest door een ernstig ongeluk de band verlaten. Ook gitarist Adagio verliet de band en zijn plaats werd ingenomen door Cosi Maatrigiani. Paddy Lee, toetsenist Gio Zuccari en drummer Andy Hermans maken die nieuwe line-up compleet. Dat Hellen over een uiteenlopend stembereik beschikt, merkten we al op die voornoemde plaat. Ook live doet de bijzonder charismatische zangeres er alles aan om iedereen uit haar hand te doen eten. De aanstekelijke power metal die Nightqueen naar voor brengt, raakt over de hele lijn bekeken zeker de gevoelige snaar. Uiteraard bestaat deze band uit muzikanten die de kneepjes van het vak voldoende onder de knie hebben. Hellen haar stembereik en charisma doet ons eveneens watertanden. Maar alles blijft iets te nadrukkelijk diezelfde lijn uitgaan waardoor de aandacht gaandeweg toch wat verslapt, tot het einde van de set. Want de meest interessante wending kwam er toen Filip Lemmens (Beyond the labyrinth) bij enkele songs zijn bijzonder veelzijdige stem mocht laten samenvloeien met deze van Hellen. Een kruisbestuiving die zorgde voor opborrelende kippenvelmomenten en adrenalinestoten, die we over de gehele set bekeken een beetje ontberen om ons compleet over de streep te trekken De meningen achteraf bleken echter sterk verschillend. De ene was diep onder de indruk van dat potje female power die de band door de strot ramt, de andere vond dat er dus iets meer variatie had mogen inzitten. Wij schipperen een beetje tussen beide stellingen in, geven we eerlijk toe.
Black Tartans (*****) verbindt Celtic folk elementen met de nodige humor en voegt daar bovendien de nodige snuifjes duisternis aan toe. Aanstekelijke doedelzak klanken en lekker loos gaande gitaar en drum werk. Het zit allemaal verborgen binnen de sound van Black Tartans. Bovendien bestaat de band uit twee uiteenlopende vocalisten, die elkaar vocaal blindelings aanvullen. De band is wellicht een vreemde eend in de bijt tussen al dat metal geweld, maar krijgt de handen door deze aanpak toch als enige van begin tot einde op elkaar. Meer nog, plots staat de zaal toch redelijk goed gevuld tot net voor de PA. Black Tartans is dan ook een band die een feestelijke sfeer doet ontstaan in je hoofd, wat zijn uitwerking heeft op de dansheupen. Want hierop stil staan is bijna onmogelijk. Door dat voldoende te kruiden met de nodige donkere kantjes, wordt ook de liefhebber van duistere muziek - waaronder ik mezelf rekenen - aangesproken. Ook al had de band wat meer moeite om iedereen murw te slaan, in vergelijking met eind deze zomer op Frietrock, de aanwezigen gingen uiteindelijk compleet uit de bol op deze versmelting van aanstekelijke Celtic Folk met een dubbele vocale aankleding, die even gevarieerd klinkt als de muzikale omlijsting. Want die laatste gaat dus van doedelzak klanken telkens over naar verschroeiende harde gitaar lijnen alsof dat de normaalste zaak van de wereld is.
Kortom: Black Tartans is vooral een band die punk en rock perfect met elkaar verbindt, en daardoor een ruim publiek over de streep trekt. Dat werd op Pluto Fest op een stevig, energiek en vooral op enorm aanstekelijke wijze nog maar eens in de verf gezet.
De Duitse speed metal band Warrant (****1/2) timmert sinds 1983 aan de weg, en speelt die jarenlange ervaring uitvoerig uit om zijn publiek te bekoren. Ondanks die ervaring, doet de band dus niet aan het afleveren van een routineklus. Integendeel. Afsluiter Warrant speelde, voor een sterk uitgedund publiek, namelijk een set alsof ze voor 10 000 man stonden te soleren. Dat zorgt toch voor enkele sterretjes extra op hun plantsoen. Uiteraard is dat de verdienste van één voor één klasse muzikanten, ware virtuozen met gitaar klanken en drum salvo's. De frontman van dienst Jörg Juraschek straalt bovendien tonnen charisma uit, en ontpopt zich niet alleen tot een klasse entertainer die iedereen uit zijn hand doet eten. Zijn heldere stembereik waarop na al die jaren nog geen sleet zit, doet de haren op je heavy/speed metal armen recht komen. Warrant schuwt trouwens het theatrale niet. Een vervaarlijk ogende beul komt geregeld met zijn bijl over de hoofden van zowel de muzikanten als de fans zwaaien, tot hilariteit van de aanwezigen.
Op het einde van de set gooit hij enkele gratis T-shirts in het publiek, en zorgt zo voor die extra visuele aankleding binnen de voor de rest lekker verschroeiende set die Warrant hier neerpoot.
Besluit
Daardoor ontpopt de band Warrant zich tot een gedroomde afsluiter van een bijzonder gevarieerde avond waar ieder metaliefhebber gaande van doom, death over speed naar Celtic punk tot grindcore en power metal aan zijn trekken komt. Die diversiteit in metal muziekstijlen viel ons bij de eerste editie al op, en was de reden waarom we ook dit jaar - ondanks dat overaanbod aan zeer interessante evenementen op deze zaterdag avond - bewust hebben gekozen voor een concept als Pluto Fest.
Hopelijk slaagt de organisatie erin om hieraan een vervolg te breien, wij waren alvast onder de indruk van zoveel uiteenlopende gerechten die de kok van dienst ons voorschotelde op Pluto Fest, en dat smaakt ook na deze tweede editie naar meer. Op naar 2020.
Met dank aan Musika http://www.musika.be
Organisatie: Pluto Metal Fest - Jeugdhuis Pluto Herzele
We keren even terug in de tijd. Begin september 2017 zakten we af naar vredefeesten in Sint-Niklaas. Naast de traditionele ballonvaart en alle feestelijkheden daar rond, staan daar ook fijne concerten op het programma. Eén van de ontdekkingen op die editie was Slow Crush. We citeren even: ''Slow Crush won de vi.be wedstrijd, en mocht de concerten op Het plein openen. Deze heren en dame brengen een potje shoegaze dat recht door je hart boort. Met als klap op de vuurpijl een zangeres die je met haar bijzondere zweverige stem, koude rillingen bezorgt tot het bot. De band speelde voor een handvol fans, maar brachten hun set alsof ze stonden te spelen voor een overvol plein. Op basis van dit optreden is Slow Crush dan ook een 'te ontdekken' band naar de toekomst toe".
Anno 2019 is de band uitgegroeid tot een bekende naam binnen die shoegaze en aanverwante stijlen. Hun laatste schijf 'Aurora' was een shot in de roos en kreeg overal zeer goede recensies. "Zo krijgen we tot aan het einde (met de single “Aurora”) uptempo en downtempo songs die heerlijk weggalmen. Dit is een must voor shoegaze liefhebbers maar ook voor iedereen die van alternatieve rock, indierock houdt. Aanschaffen die handel!" schreef onze recensent erover. De volledige recensie kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/70893-aurora.html
Ondertussen is Slow Crush aan een succesvolle tour bezig in binnen en buitenland. Meer nog, Slow Crush is duidelijk nog steeds aan het groeien in zijn kunnen, dat merkten we op een koude zondagavond in een vrij goed vol gelopen AB Club, en bracht bovendien twee artiesten mee die we op basis van hun optreden aldaar, eveneens een gouden toekomst voorspellen, namelijk Soft Kill en Many Rooms.
Many Rooms - een persoonlijk verhaal, waar een mens stil van wordt
Many Rooms (****) is het pseudoniem rond de Amerikaanse muzikant en zangeres Brianna Hunt. Met een sound die schippert tussen donker lo-fi folk en post rock brengt Hunt niet alleen zeer breekbare, maar vooral heel persoonlijke songs naar voor waarbij moeilijke onderwerpen niet worden geschuwd. Met haar debuut 'There is a Presence Here' houdt ze dan ook niet alleen haar directe omgeving onder de loep, maar houdt ze ook ieder van ons een spiegel voor. Een spiegel die er trouwens niet altijd even mooi uitziet. Ook live raakt Many Rooms, met haar bijzonder donkere en breekbare stem, meerdere gevoelige snaren. Ze staat, onder begeleiding van haar gitaar, helemaal alleen op het podium. De AB Club wordt er, tot haar eigen verbazing trouwens, zeer stil van. In gedachten verzonken, treden we binnen in haar wereld. We leven mee met het verhaal dat ze vertelt over haar vader in “The Father complex” of als ze het heeft het over haar moeder en het contrast tussen haar beide ouders. Al die persoonlijke verhalen, raken echter ook bij de aanhoorder een zeer gevoelige snaar waardoor de aanhoorder inderdaad zeer stil en onbewogen zijn of haar eigen demonen in de ogen kijkt, en een traan wegpinkt. Brianna straalt bovendien iets ongedwongen en bedeesd uit, waardoor ze eveneens een glimlach op je lippen tovert. Ze speelt dus voortdurend met je emoties, en daar houden we wel van.
Kortom: Many Rooms is een bijzonder veelzijdige artieste, die zeer goed weet hoe ze de emoties van de aanhoorder kan bespelen, net door haar verhaal zodanig te vertellen dat het ook over uw persoonlijke levenservaring gaat waardoor je er als mens muisstil van wordt.
Soft Kill - Post punk clichés binnen een vernieuwende omkadering
Iets rauwer en ongepolijst ging het eraan toe bij Soft Kill (***1/2). De uit Portland afkomstige band, rond Tobias Grave, brengt een sound die ons terugbrengt naar de jaren '80. De donkere intensiviteit van The Cure overgoten met snoeiharde post rock riffs, en gekruid met duistere melancholie in verlengde van Joy Division, is in een notendop hoe je Soft Kill nog het best kunt omschrijven. Door middel van een sobere verlichting, een gitarist die bijna de gehele set met de rug naar het publiek staat, en een weinig spraakzame maar zeer beminnelijke frontman , laat deze band dan ook de muziek voor zich spreken. En ook al worden alle post rock clichés op een hoopje gegooid, net door die bijzonder intensieve en donkere aankleding word je als het ware gehypnotiseerd, en kom je in een diepe trance terecht waaruit je niet meer wil ontsnappen. De band kreeg moeiteloos de handen op elkaar, en dompelde ons onder in een post rock atmosfeer die ons terugvoert naar onze jeugdjaren. Echter met een gezonde, moderne en vernieuwende twist waardoor het niet gedateerd klinkt. Het ontberen van enige interactie met het publiek is daarbij een minpunt, maar puur muzikaal sneed deze post rock wel degelijk door ons hart als door een blokje boter. Waardoor we met een krop in de keel, lekker meedeinen zoals we deden in de tijd van toen. Op het einde van de set mocht Isa Holliday van Slow Crush tonen dat ze niet alleen over een bijzonder tot de verbeelding sprekende stem beschikt, maar ontpopt zich eveneens tot een virtuoze met gitaar klanken.
Kortom: Soft Kill bracht een nostalgie trip naar de gouden post rock tijden, met gelukkig voldoende scheutjes moderne post rock klanken daarbovenop. Het is echter vooral de intensiviteit waarop alles naar voor werd gebracht, dat ons daarbij nog het meest over de streep trekt. Post rock fan zijnde van het eerste uur, deed deze bijzonder aanstekelijke trip naar mijn jeugd dan ook deugd aan mijn oude post rock hart.
Slow Crush - Oorverdovende shoegaze klanken, gecombineerd met een intensieve, bedwelmende en sprookjesachtig vocale aankleding
Afsluiter Slow Crush (****) hulde zich in eerst instantie in een dikke rookwolk, die als een duistere verstikkende walm over de hoofden heen dreef. Door de brij van rook, hoorden we verschroeiende, oorverdovende shoegaze klanken, gedrenkt in voldoende post rock elementen, die je letterlijk de adem benemen. Waarna de sympathieke Isa, met haar bijzonder spookachtige en zweverige stem, je letterlijk bedwelmt en doet wegzweven naar nog meer donkere oorden. De band wordt in sommige media vergeleken met bijvoorbeeld Slowdive, wat niet uit de lucht gegrepen blijkt. Want Slow Crush betovert je op dezelfde wijze als Slowdive dat doet. Ook al beschikt de band vooral over een eigen smoel, laat dat duidelijk zijn.
Bindteksten zijn ook nu weer eerder zeldzaam, want ook Slow Crush laat vooral zijn muziek voor zich spreken. Eens de rook om ons hoofd is verdwenen, zijn we in zodanig diepe trance beland door de hypnotiserende inwerking van enerzijds een bijzonder intensieve instrumentale aankleding, en anderzijds die sprookjesachtige stem van Isa. Een terugkeer naar de realiteit doet pijn aan onze ogen. Slow Crush drijft het tempo voortdurend op naar een hoogtepunt, waardoor de AB Club op zijn grondvesten davert, of was het ons hart dat in gruzelementen op de grond terecht kwam doordat Isa en haar gevolg onze ziel zo diep beroerde? We hebben er het raden naar.
Het enige minpunt aan de set is de veel te korte tijdsduur van amper 45 minuten. Ook al smeekte het publiek om meer, een bisnummer kwam er dus niet. Bijzonder jammer, maar de band maakte dit ruimschoots goed door direct na hun optreden aan de tafel van merchandise hun fans te woord te staan, met een brede glimlach op de lippen. Dat siert hen. Dit optreden was tevens het afscheid van drummer Steven, die door werk en familiale omstandigheden zijn privé leven steeds moeilijker kan combineren met het leven 'on the route'. Hij werd door de band en het publiek op een warm applaus onthaald.
Kortom: Slow Crush is op die paar jaar tijd duidelijk volwassen geworden. Elk van de muzikanten bespelen hun instrumenten op het scherpst van de snede, en ze vullen elkaar dan ook perfect aan. Isa ontpopt zich dan weer tot een bijzonder vurige frontvrouw, die menig hart sneller doet slaan door een stembereik en uitstraling die schippert tussen spookachtige en bevreemdende schoonheid die je hart doet branden van pure intensiviteit.
Besluit: In de AB Club deden we in het verleden meerdere mooie ontdekkingen, deze avond was er ook zo eentje die in de analen zal terecht komen van ''weet je nog dat we die band zagen aantreden in AB Club?''
We zien dan ook drie artiesten die elk op hun eigen wijze zowel binnen shoegaze, post punk en andere, een stempel kan drukken op een toekomst die er donker, intensief maar vooral zeer zwartkleurig uitziet. Elk van hen raakt voldoende snaren, om onze donkere ziel te verwarmen op deze koude winterdagen. Bovendien zien we eveneens drie bands die nog steeds kunnen groeien in hun kunnen, het eindpunt is nog niet bereikt. Integendeel. We zien al uit naar meer in de nabije en verre toekomst. Hou ze zeker in het oog!
Pics homepag @Peter Cauberghs
Organisatie: Flood Floorshows + Ancienne Belgique, Brussel
Every Stranger Looks Like You - Onze voornaamste opzet is dat de toeschouwer een soort van spiegel voorgezet krijgt en zij hun negatieve gevoelens kunnen vinden en zich verliezen in wat we brengen
Eén van DE ontdekkingen dit jaar was Every Stranger Looks Like You. Een trio van muzikanten die ons binnen een intensieve, donkere atmosfeer confronteerden met onze eigen nietigheid op Villa Pace in Sint-Niklaas, begin september. We schreven daarover: ''Je voelt gewoon die woede in de manier waarop zowel de zanger als muzikanten hun instrumenten letterlijk geselen. Dit is duidelijk geen voer voor tere zieltjes, want ook de oorverdovende climax op het einde zorgt voor een huivering doorheen ons lijf. Mokerslag na vuurbal wordt je door de strot geramd, tot je totaal verweesd achterblijft. ESLLY doet niet aan bindteksten. Geen communicatie over en weer met het publiek dus, maar die verschroeiende muziek voor zich laten spreken. In dat half uur tijd ontstaat er uiteindelijk ook in onze geest meerdere Apocalyptische taferelen. Die er uiteindelijk voor zorgen dat we zelf ook tot absolute waanzin worden gedreven. En totaal verweesd en van de kaart de Nest verlaten."
Lees de volledige recensie via volgende link: http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/75610-villa-pace-2019-een-vlucht-van-duizend-luchtballonnen.html.
Wij vonden het hoog tijd de band een beetje beter te leren kennen, en gingen op bezoek in een dorp vlakbij de Expresweg, ergens 'in the middle of nowhere'.
Every Stranger Looks Like You is een Belgische grunge/posthardcore band uit Lembeke. Hoe is de band ontstaan?
(Tim) Willem en ik kennen elkaar al van de middelbare school en hebben sindsdien eigenlijk altijd samen in bands gespeeld. Een jaar of 5 geleden bood Jan aan om te komen bassen bij ons en toen is ESLLY ontstaan hoe we het nu kennen.
Waar komt de naam 'Every Stranger Looks Like You' vandaan?
De naam is eigenlijk tegelijkertijd een soort van ode aan liefde, verlangen en waanzin. Ik was destijds enorm verliefd en leek haar gewoon overal te (willen) zien of tegen te komen. Die combo van gevoelens was en is eigenlijk nog steeds een grote inspiratiebron dus de naam lijkt wel iets dat steeds meer passend voelt.
Er zijn in ons land eigenlijk wel veel posthardcore getinte bands, is er in dat grote bos nog plaats voor een band als ESLLY denk je? En waarom?
Dat maakt eigenlijk niet uit. We creëren onze plaats zelf, alles wat we maken en doen is ook in de eerste plaats gewoon voor ons drie. Een echte coherente scene lijkt er ook niet echt te zijn, maar we merken ook wel dat mensen meer op zoek zijn naar bands die iets ‘anders’ brengen dan gewoon wat harde nummers op een hoopje gegooid.
Ondertussen zijn al enkele platen uitgebracht, hoe waren de reacties over het algemeen?
Onze laatste worp, ‘I : Levensmoeheid’ is het eerste deel van een tweeluik, het volgende deel komt ergens volgend jaar uit. Wat de reacties betreft, ook daar liggen we niet echt wakker van moeten we toegeven… We zijn niet echt op zoek naar een soort van “validatie” omdat we onze muziek meer zien als een soort van venster naar ons als persoon in de tijdspanne van wanneer we de nummers maakten. Sinds ‘I : Levensmoeheid’ hebben we wel heel wat mooie shows mogen spelen op mooie podia, dus op dat vlak heeft de plaat zeker zijn werk gedaan.
Ik hoorde toen ik jullie live zag in Sint-Niklaas veel woede, pijn en dergelijke donkere gedachten. Waar komt die 'woede vandaan? Persoonlijke ervaringen?
Ja, absoluut persoonlijke ervaringen. Onze live shows spelen we naar elkaar gekeerd, met een driehoek van licht in het midden. De driehoek fungeert meer als een soort van ‘trigger mechanisme’ voor ons dan een decorstuk. Het steeds opnieuw creëren van dezelfde omstandigheden (driehoek, rode tapijten, zelfde kledij) maakt dat we in staat zijn om om het even waar echt te gaan putten uit een vat van emoties, heden en verleden.
Deze band gaat ook niet om mijn verhaal, of dat van Willem of Jan; er is geen onderscheid tussen ons qua kleding, de gitaren lijken visueel sterk op elkaar en er wordt niet gedaan aan ‘frontman’ of het soort van volksmennerij die je vaak zou verwachten van hardere bands. Het kon even goed jij zijn die daar staat, gekleed in zwarte vodden. Het gaat dus ook om wat jij eruit haalt.
We vinden jullie vooral live enorm overweldigend. Waar haal je al die energie toch vandaan, want je stem moet toch afzien? Kan ik stellen dat ESLLY eerder een live band is? Ik vond dat de muziek live nog het best tot zijn recht komt
Het is inderdaad heel erg moeilijk om het niveau van zelfkastijding en agressie dat we live brengen te bundelen in een opname… Live is sowieso een ander gegeven omdat je ook kan zien hoe we het ervaren om de nummers te brengen. Qua vocaal afzien valt dat al bij al heel erg goed mee, in de loop van de jaren heb ik aardig wat techniek kunnen opbouwen en voelt het krijsen haast even (on)aangenaam als spreken.
Is de band al bezig met nieuw werk? Zo ja wanneer mogen we ons aan iets nieuw verwachten? Blijven jullie de richting van gitzwarte gedachten uitgaan?
Het volgende wat we uitbrengen zal dus ‘I : Levensmoeheid’ samen het tweede deel van het tweeluik zijn. De vorige plaat was opvallend agressiever dan ons eerdere werk, de volgende zal die trend enkel doorzetten. Het tweede luik sluit echt een soort van overgangsperiode voor ons als band af. We hebben onze piek qua agressie nu wel bereikt denk ik. We zijn momenteel al aan het schrijven aan een full length voor 2021 die de huidige stilistische elementen bundelt en verfijnt.
Jullie hebben ook niet met de minste op het podium gestaan. Zoals ik heb gelezen op jullie vi.be page. vertel gerust wat meer daarover
Absoluut, we hebben op dat vlak eigenlijk niet anders dan positieve ervaringen gehad. Een
podium delen met bands als Code Orange, Amenra, Loma Prieta etc is echt een enorm voorrecht, ook omdat je heel wat leert van hoe zo’n bands functioneren en een level van professionalisme kan zien die veel kleinere bands zoals wij enkel naar kunnen aspireren.
Ik zie en hoor vergelijkingen met o.a. Amenra bij wie pijn eveneens de rode draad is doorheen hun muziek. Wat vind u van deze vergelijking?
Ergens snappen we uiteraard wel van waar de vergelijking komt, Amenra is een van de weinige bands die een heel hoog niveau van authenticiteit en eerlijkheid mengt met harde muziek. Wat ze brengen is voor veel mensen iets tastbaars; wat wij uiteraard ook nastreven in wat we doen. Op zich is het dus een enorm mooi compliment om daarmee vergeleken te worden, hoewel we qua genres wel redelijk ver uit elkaar liggen.
Hudic (een zeer goede blackened metal band) wil het publiek met vooral een oncomfortabel gevoel naar huis sturen? Is dat bij jullie ook een beetje de bedoeling. Dat 'oncomfortabel' is positief trouwens.
Onze voornaamste opzet is dat de toeschouwer een soort van spiegel voorgezet krijgt en zijn negatieve gevoelens kan vinden en verliezen in wat we brengen. Het oncomfortabele kan hier een gevolg van zijn maar is zeker geen noodzaak.
Zijn er ook wat concerten betreft nog verdere plannen? Lonkt het buitenland?
Nu het tweede luik bijna het daglicht gaat zien zullen we intensiever beginnen toeren, volgend jaar zeker in landen als Duitsland, Nederland, Frankrijk etc. In het verleden is door Europa trekken steeds een enorm fijne ervaring geweest. We willen zo veel mogelijk mensen bereiken en raken met wat we doen, toeren is dus voor ons echt wel het hoogste goed.
Tim, naast je activiteiten bij ESLLY heb je ook ervaring met je eigen studio waar bands als Eleanora, Brutus, 30,000 Monkies en je eigen band FÄR de revue passeerden. Toch geen klein bier. Hoe gaat het met de studio tegenwoordig?
Heel erg goed eigenlijk; het is bijna niet te geloven dat ik van mijn passie kan leven dus ik ben me elke dag bewust dat ik in een bevoorrechte positie zit. Dit jaar heb ik met énorm veel coole mensen en bands kunnen werken, wat mij als muzikant uiteraard alleen maar dingen
bijleert en motiveert om het beste van mezelf te blijven geven.
Hoe is alles begonnen eigenlijk, wat die studio betreft? Zijn er nog komende releases bij je studio die we zouden moeten beluisteren of bekijken? Geeft gerust wat tips
In mijn jongere jaren (rond de 13 schat ik) begon ik wat meer into hardere muziek te geraken. Ik was redelijk gefascineerd door tekst op die moment en verslond elk CD-boekje, inclusief de liner notes (met het personeel dat aan de plaat gewerkt had). Ik merkte dat veel van de platen die mij écht raakten qua klank steeds door dezelfde mensen opgenomen of gemixt waren (Terry Date, Chris Lord Alge etc) en mijn interesse in de technische kant is van daaruit enkel blijven groeien. Wanneer ik zelf met een van mijn eerste bandjes een opname wou was ik redelijk verbaasd over de financiële kant, en besloot ik van zelf wat micro’s te kopen en te beginnen experimenteren. Dit leidde dan uiteindelijk naar mijn “diensten” aan te bieden tegen zo democratisch mogelijke prijzen aan de muzikanten rond mij en zo geschiedde… Qua tips; eerlijkheidshalve selecteer ik zelf redelijk fel in met wie ik samenwerk, dus je mag er vanuit gaan dat elke band die hier komt in mijn bescheiden mening wel de moeite is om te gaan bekijken of eens te luisteren op plaat. Als ik écht nog een aanrader moet meegeven, de nieuwe plaat van The K. vind ik absoluut geweldig.
De omgeving hier (buiten de stad) is dat een inspiratiebron?
De keuze voor het platteland was zeker een bewuste. Willem en ik zijn afkomstig van het Brusselse en na een tiental jaren besloot ik dat het beter zou zijn voor zowel de studio als mezelf om mij wat weg te trekken van de drukte en mensen. Voor ESLLY als band is het ook heel passend dat we alles maken in isolement, gezien het enkel het familiegevoel voor ons versterkt.
Een andere vraag, wat zijn de uiteindelijk ambities?
Zoveel als mogelijk live spelen en toeren en ons blijven ontwikkelen als muzikanten en personen. We spelen niet in een genre waar je rijk van wordt of sportpaleizen van gaat uitverkopen, maar we hopen toch in de toekomst zo veel als mogelijk bezig te kunnen zijn met de band.
Op een festival als Dunk!festival zouden jullie wel kunnen spelen?
Graag zelfs!
Een vraag die ik elke band stel (de antwoorden zijn zeer uiteenlopend). Wat is je mening over Spotify en over sociale media in zijn geheel?
Spotify is volgens ons een heel goed platform; we maken er zelf ook redelijk wat gebruik van om nieuwe dingen te ontdekken. Het streamen verdient misschien niet bepaalt veel als band, maar je blijft wel inkomsten zien van je plays, in tegenstelling tot een CD of plaat waar mensen één keer voor betalen en je dan niets meer ziet. Zeker in tijden van piracy is Spotify wel een heel welkom alternatief. Wat social media betreft; da’s enorm dubbel. Mensen lijken steeds meer één te worden met hun scherm en ook steeds meer iets op dat scherm te willen tonen van zichzelf dat niet strookt met de werkelijkheid. Als band is het handig omdat het je in contact kan stellen met je publiek, maar da’s dan ook het enige wat we hieraan als voordeel ervaren…
Ik vind het prachtig dat jullie werk op vinyl is uitgebracht. Verkoopt dat een beetje? En vanwaar komt het idee?
Vinyl is gewoon een mooi object om te bezitten; het artwork is groter gedrukt dan een CD en de plaat zelfs voelt ook als iets gewichtigs. Voor ons voelt het sowieso als een passend medium voor wat we proberen te brengen. Qua verkoop, dat zal de toekomst uitwijzen hé!Van onze vorige plaat mogen we alvast absoluut niet klagen.
Is er een soort verbintenis tussen de verschillende platen?
Qua inhoud is er inderdaad wel een rode draad die al onze platen bindt. Tekstueel gezien bouwen we steeds voort op het voorgaande werk. “I : Levensmoeheid” kan je zien als een soort van “verergering” van waar we stopten met “Bluest Shade Of Black”. Het vervolg daarop is eigenlijk een afspiegeling van Levensmoeheid. Momenteel lijkt alles ook organisch aan elkaar gebonden te worden, we zijn ook nog steeds dezelfde personen met dezelfde frustraties en angsten als een paar jaar terug.
Moesten jullie de kans krijgen om commercieel succes te vergaren door iets totaal anders te doen dan jullie nu doen zouden jullie dat niet doen dus?
Nee absoluut niet, tenzij we binnen x tijd beslissen dat pop muziek maken de meest gepaste uitlaatklep is voor onze gevoelswereld. Wat komt, komt. Maar we willen vooral iets doen waar we achter staan.
Om af te sluiten , vertel eens meer over de belangrijkste inspiratie bronnen?
Eigenlijk is het niet zo dat er een bepaalde band, drummer, gitarist of zo waarvan we zeggen 'die is het'. We luisteren zelf ook bitterweinig naar ‘hardere’ muziek. Onze instrumenten zijn vooral een middel dat ons dient om weer te geven wat er omgaat in ons hoofd.
Bedankt voor dit fijne gesprek
Nederlands 
Français 
