'Tuvaband’ is de muzikale noemer voor de muziek van de Noorse zangeres/songwriter/muzikante Tuva Hellum Marschhauser. Op haar vierde album ‘New Orders’ hoor je mystieke indie-pop; 'delicate piano-led folk, softly-soaring ghostly soul-pop and slow magical post-rock, with Tuva's vocals floating over densely textured soundscapes'. Muzikale vergelijkingen zijn er te maken met: Julia Holter, Zola Jesus, Kate Bush, Jenny Hval, Cocteau Twins, Bjork, A.A. Williams, Jessica Sligter, Chelsea Wolfe, David Lynch, Dead Can Dance en CocoRosie, lezen we in een biografie.
'New Orders' is een aanstekelijk, bezwerend, vreemd aandoend plaatje.
Tuva Hellum heeft een bijzondere stem.; de walmen mystiek worden gebracht door muzikanten die zorgen voor een instrumentale breekbaarheid. “Rejuvenate” is meteen sterke opener, die een innerlijk rust doet neerdalen.
De breekbaarheid wordt gecombineerd met een bevreemdend sfeertje,  alsof je in een sprookjeswereld bent aanbeland, omgeven van allerlei wezens die het midden houden tussen dier en mens. We maken de link met een artieste als Bjork, die dezelfde kracht, uitstraling en stem heeft.
En op die manier gaan we, uiterst genietbaar, door de nummers heen, “Something Good”, “Karma is a Beach”, “A liquid matter”, “By the time you hear me”, “Breath In” en “Breath Out” brengen licht, zeemzoeterigheid en donkerte samen, zoals het leven z’n mooie en minder mooie kanten heeft. Knap weet Tuvaband dit te spelen.
Het getuigt van een betoverende schoonheid in de instrumentatie als in de vocals. Beeldrijk ook is de sound, hier wordt de fantasie geprikkeld.
 'New Orders' is duidelijk een gevoelige plaat, een gevoel van welbehangen, met een zweem van mystiek enerzijds, anderzijds is er een lichte vorm van onbehagen als je vertoeft in die eerder donkere zijde.

Tracklist: 1 Rejuvenate 2 Something Good 3 Full Bloom 4 Karma Is A Beach 5 A Liquid Matter 6 A Liquid Matter / Attenborough 7 By The Time You Hear This 8 Miss Haze 9 Cross My Fingers 10 Your Ride To Be Free 11 Lost In Translation 12 New Orders 13 Breathe In 14 Breathe Out

Tiken Jah Fakoly - Een wervelend dansfeest met een boodschap

De beste manier om je grieven aan je medemens kenbaar te maken is erover praten, en de gemeenschap ermee confronteren. Dat is wat Tiken Jah Fakloy (*****)  al vele jaren doet. Toen we de man zagen optreden op Mainsquare festival in 2015 schreven we daarover : '' Tiken Jah Fakoly slaagt er niet alleen in de zon nog feller te doen schijnen, maar schopt ons ook een geweten. Hij laat zich bovendien begeleiden door heel begenadigde muzikanten, die de knepen van het vak voldoende onder de knie blijken te hebben'' . Dat gevoel overheerst acht jaar later nog steeds.
We kregen een stomende set van bijna twee uur , die de AB op zijn grondvesten deed daveren.
Geen te lang gepreek, maar gewoon de muziek voor zich laten spreken werd de rode draad doorheen het concert. Muzikaal opzwepende beats die het midden houden tussen pure reggae en Afrikaanse muziek. Tiken Jah Fakoly zich laat begeleiden door één voor één muzikanten die dezelfde begeestering hebben als de fromtman zelf. Ze zorgen voor een aanstekelijke sound. Twee achtergrond zangeressen die een prachtige stem hebben, zwepen het publiek nog meer op. De muzikanten bewegen even veel als Tiken Jah Fakoly, die zelf elke hoek van het podium gaat opzoeken. Hij laat niet alleen zijn stem horen als protest tegen alles wat mis gaat in de maatschappij, maar confronteert je daar muzikaal mee op een bijzonder feestelijke wijze

“Africa is the Future” stond op een groot scherm te lezen,  achteraan het podium, ook die boodschap wou Tiken Jah Fakoly zeker meegeven aan het uitzinnige publiek. In het begin moest het gaspedaal worden ingedrukt om beweging in het publiek te krijgen. Een maal iedereen op temperatuur kwam, zag je niemand meer stil zitten of staan.
Hij serveerde een stomend setje met een verhaal , een boodschap. Om het echt te laten doordringen, wil hij dat de mensen een spiegel voor zich houden én het leven vieren.
Tiken Jah Fakoly bewijst dat het reggae genre niet enkel beperkt blijft tot Jamaica, maar dat ook de Afrikaanse reggae nazindert! Missie geslaagd bijgevolg.

Als opwarmer trad Jahkasa (****) helemaal in zijn eentje op. Op charismatische wijze weet hij met  opzwepende percussie het publeik te bereiken. De sound klonk energiek  en warm. Hij kreeg de handen op elkaar en tekende voor een aanstekelijk Afrikaans getint reggae feestje. Sjiek hoe hij het deed, puur, oprecht , alleen op dat podium!

Organisatie: Ubu concerts ism Ancienne Belgique, Brussel

Emiliana Torrini + The Colorist Orchestra - Speelsheid en virtuositeit in een veelzijdigheid  pakket

The Colorist Orchestra is een collectief muzikanten, die de klank van hun instrument letterlijk tot leven brengen op brede, kleurrijke wijze. The Colorist Orchestra gaat ook vaak medewerkingen aan met al even begenadigde artiesten, die de scene nauw aan het hart ligt, o.m. Emiliana Torrini is een uit IJsland afkomstige zangeres die met haar bezwerende, zwoele stem je sterk kan ontroeren. Een unieke samenwerking met een magisch geluid.

Singer-songwriter Pitou (****) mocht de avond openen, het duo bewijst dat de stem ondanks alles nog steeds het mooiste instrument is. De pakkende wijze waarop ze ons ontroeren en meevoeren naar mooie oorden, een half uur lang , bewijst dat. Het klinkt bezwerend; durven buiten de lijntjes kleuren en licht experimenteren sieren, daarna word je opnieuw ingenomen door hen , tot je volledig zen bent geworden. Een mooi, intens gevoel.

Emiliana Torrini & The Colorist Orchestra (*****) is ietwat van dezelfde leest. Een  arsenaal aan instrumenten  staat op het podium. Best indrukwekkend wat The Colorist Orchestra allemaal heeft meegesleept. Er is allerhande percussie, strijkers, keyboards, piano, viool en saxofoon, naast het traditionele instrumentarium van gitaar, bas, drums.  
Een sterke, brede instrumentatie dus, waarbij de muzikanten op speelse wijze een kleurrijk palet aan klanken naar boven haalt. Beduidend verbazingwekkend wat je allemaal hoort!
Een bijzonder emotioneel zingende Emiliana vindt hier haar weg. Reeds in 2016 bleek dit een sterke verbondenheid. Die magie is er nog steeds, meer nog, ze gaat zelfs gewoon  mee in de speelse manier waarop de muzikanten elkander aanvullen en aanvoelen. Emiliana + The Colorist Orchestra vinden elkaar perfect. Er wordt gemoedelijk uit de comfortzone getreden.
The Colorist Orchestra zijn één voor één gewiekste klankenkunstenaars, ze brengen de nodige tempowissels, ze improviseren en zorgen op die manier voor een breed, uiteenlopend geluid. Een magisch, wondermooie sprookjeswereld opent zich, ondersteund van die krachtige, breekbare en zwoele stem van Emiliana. Het geheel klinkt groovy, bezwerend als hypnotiserend, ingenomen.
Ook Pitou kwam enkele liedjes mee zingen, haar stem was een mooie meerwaarde.
Op het einde van de set, in de bis, onderstreepte The Colorist Orchestra nogmaals hun talent van speelsheid, virtuositeit en veelzijdigheid. Met Emiliana erbij worden naar een fijne wereld gevoerd waar het heerlijk vertoeven is. Puike, overtuigende set.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

AHAB - De uitdaging om nautische literatuur te componeren op een manier die ons alle vier 100% bevalt en authentiek is, is het enige doel dat ik heb. De rest is de kers op de taart

In januari bracht de extreme doom metal grootmeesters AHAB hun vijfde studioalbum, getiteld ‘The Coral Tombs’, via Napalm Records, uit. Het album is het eerste volledige album van de band in acht lange jaren. Na de eerste single en tekstvideo van het Duitse viertal voor "Prof. Arronax' descent into the vast oceans" (met Chris Noir van ULTHA),  en de daarop volgende single "Colossus of the liquid graves" toont AHAB op hun nieuwe parel ‘The Colar Tombs’ hun uitzonderlijke talent en een geluid dat alleen AHAB kan creëren. ‘Het is slecht, lelijk, mooi en zwaar in één. ‘ lezen we in de biografie, én dat klopt wel.
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met Daniel..

Het is moeilijk te geloven, maar Ahab werd 18 jaar geleden opgericht. Als je terugkijkt op al die jaren, wat waren dan de hoogte- en dieptepunten tot nu toe?
Daniel: Het is raar dat het al 18 jaar geleden is dat we AHAB als project begonnen, met geen andere bedoeling dan het opnemen van enkele doom-metal nummers. De aandacht die we kregen nadat we ‘the call of the wretched sea’ hadden uitgebracht was waanzinnig .Ik kan me eigenlijk geen dieptepunten herinneren binnen onze bandgeschiedenis. Hoewel we de laatste 8 jaar niet echt actief meer waren, zijn er nog steeds mensen over de hele wereld die ons steunen. Ik ben ontzettend dankbaar dat we kunnen doen wat we doen, en er liggen zeker nog veel spannende projecten in het verschiet.

Jullie debuutalbum ‘The Call of the Wretched Sea’ was geschreven in een funeral doom stijl. Wat is het grootste verschil tussen toen en nu?
Daniel: Het grootste verschil, naast het feit dat we ouder zijn en het andere tekstuele sjabloon dat we toen hebben gekozen, is dat we ons geluid in de loop der jaren hebben ontwikkeld. We schreven ‘The call of the wretched sea’ met de bedoeling om Melville's "Moby Dick" te componeren met elementen  van Funeral-doom. Op alle volgende albums maakten we een ontwikkeling door die zowel natuurlijk was als geleid was door de romans die we componeerden.  Ik zou zeggen dat we nu op een punt zijn waar we "ons geluid" hebben gevonden, maar niettemin open staan om er nieuwe elementen aan toe te voegen om deze basis te verrijken.

 Door de jaren heen hebben jullie inderdaad evoluties doorgemaakt, en  ik vermoed dat jullie helaas er fans door verloren hebben, die het jammer vinden dat jullie de pure funeral doom wegen verlaten hebben. Wat vind je daarvan als band en als persoon (persoonlijk hou ik dus meer van bands die evolueren en zichzelf opnieuw uitvinden en dus soms risico’s nemen, zoals jullie doen dus)?
Daniel :Ik denk dat het belangrijk is dat er bands zijn zoals AC/DC bijvoorbeeld die hun hele discografie bij hun roots blijven. Ik hou van AC/DC en als je één van hun albums goed vindt, zal je ook tevreden zijn met de meeste van hun andere albums.... althans min of meer. Dat is mijn standpunt als luisteraar, maar als muzikant en componist heb ik een totaal andere benadering, vooral met AHAB. We hebben deze band opgericht om nautische romans te componeren, die verschillen in verhaal en sfeer. We moeten ons geluid dus aanpassen om een authentiek resultaat te kunnen leveren. Ik heb er absoluut geen probleem mee als iemand mij vertelt dat hij of zij de voorkeur geeft aan ons eerste album. Het is niet mijn bedoeling om mensen op andere gedachten te brengen of om zoveel mogelijk mensen aan te spreken. We hebben het geluk dat we heel wat mensen bereiken met onze muziek, die zeker niet voor de massa is gemaakt. De uitdaging om nautische literatuur te componeren op een manier die ons alle vier 100% bevalt en daardoor authentiek is, is het enige doel dat ik heb. De rest is de kers op de taart.

De pauze tussen ‘The Boats of the Glen Carrig’ (dat is trouwens een fantastisch album) en ‘The Coral Tombs’ is kolossaal, waarom duurde het zo lang voordat deze nieuwe werd gemaakt?
Daniel: Nou, het leven gebeurde. We kregen bijna allemaal kinderen tijdens de laatste jaren, dus iedereen had zijn hiatus van de band op zijn minst voor een paar maanden. We hebben het geluk dat twee vrienden ons ondersteunen als sessiemuzikanten, zodat we toch nog live konden optreden. Na de release van een nieuw album ben ik absoluut niet geïnteresseerd in het schrijven van nieuwe nummers. Ik heb wat afstand nodig om na te denken voordat ik me klaar voel voor een nieuw project. Als de tijd rijp is beginnen we meestal samen te komen voor jamsessies, met geen andere bedoeling dan samen te spelen. We hebben op dat moment meestal geen tekstsjabloon, dus de meeste ideeën vinden hun weg niet naar een plaat of moeten worden aangepast aan het verhaal waarmee we werken. Het componeren zelf duurde eigenlijk niet langer dan op onze vorige albums, maar we hadden wat tijd nodig om te beslissen welke roman we gaan componeren. Er was geen druk van de platenmaatschappij en we kregen toch meer aanbiedingen voor live shows dan we konden realiseren, dus het was gemakkelijk voor ons om wat shows te spelen en te wachten tot de juiste tijd was gekomen.

Ik heb  naar het nieuwe album 'The Coral Tombs' geluisterd en ik moet zeggen gefeliciteerd. Ik vind het een erg (donker) emotioneel album. Waar komt de inspiratie vandaan?
Daniel: Tijdens het compositieproces is alle muziek die geschreven is voornamelijk beïnvloed door het lyrische sjabloon waar het album op gebaseerd is. Hoewel ik ook een opleiding muziektheorie heb gevolgd, heb ik deze kennis nooit gebruikt bij het componeren. Het enige criterium of een partij, een melodie of een harmonische verandering al dan niet in het arrangement past, is of het goed voelt of niet. Het gebeurt vaak dat ik diep geraakt word door melancholische muziek, en ik weet zeker dat deze noten die de luisteraar emotioneel kunnen raken, geschreven zijn door mensen die met het hart componeren. Als we de nummers live op het podium uitvoeren, erken ik dat ik ook de neiging heb om muziek en teksten in verband te brengen met privé-emoties of gevoelens, dingen die niets te maken hebben met hun lyrische template.... en deze verschillende manieren om te ervaren en te interpreteren is uiteindelijk het kostbaarste geschenk van muziek.

Was (en is) deze donkere tijd waarin we leven sinds de pandemie ook een inspiratiebron? Of komen jullie inspiratie ergens anders vandaan?
Daniel: Mijn bijdrage aan AHAB is in de eerste plaats muziek. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat de pandemie of de voortdurende oorlog in Oekraïne me niet raken, het zijn echt donkere tijden waarin we leven. Vooral als vader van twee kinderen is het niet altijd gemakkelijk om dit slechte nieuws te negeren. Als ik teksten zou schrijven zouden deze onderwerpen zeker een impact op me hebben, maar met het componeren van de muziek is het compleet het tegenovergestelde. Hoewel ik ook graag naar Duitse punkmuziek luister, die vaak politiek is, zou ik mijn muziekconsumptie vergelijken met het proces van het lezen van een boek, waarbij je een medium gebruikt dat je op een apart niveau tilt om al het andere om je heen weg te laten vallen. Met AHAB was het de bedoeling om vanaf het begin nautische romans te componeren. Ik probeer me tijdens het componeren altijd te concentreren op het verhaal, de echte wereld heeft geen invloed op de muziek, hooguit subliminaal. Dus de verhaallijn van de roman of beter gezegd de teksten van Chris als de essentie van de inhoud zijn de leidraad voor mijn bijdrage aan AHAB.

Op een bepaalde manier (je kunt het ermee eens zijn, je kunt het er niet mee eens zijn, maar dit is hoe ik het voel) is er in bijna elke doom act een link naar Black Sabbath. Jullie doen iets unieks, maar toch is er in zekere zin die link. Wat vinden jullie van deze uitspraak?
Daniel: Black Sabbath was een zeer belangrijke band in de geschiedenis van de heavy metal, en nog belangrijker voor de ontwikkeling van doom-metal. Persoonlijk denk ik niet aan Black Sabbath als ik mijn gitaar pak om te componeren voor AHAB, maar ze hebben zoveel bands beïnvloed dat het absoluut mogelijk is dat ik inspiratie put uit een muziekstuk dat eerder geïnspireerd werd door een nummer van Black Sabbath. Dat donkere en ongepolijste gitaargeluid van hen is een van de meest iconische stijlmiddelen van de doom-metal geworden, en dat is iets wat we misschien gemeen hebben....en als je zoekt op overeenkomsten, is het mogelijk dat je er ook een paar vindt.

Het is ook een zeer gevarieerde plaat, intiem als alle registers opengooien in een donkere wervelwind. Is dat een bewuste aanpak?
Daniel: De samenstelling van een album gebeurt nummer na nummer, in verschillende fases. Ik werk graag met contrasten in onze songs, want tegengestelde elementen zijn zeer effectieve instrumenten die elkaar benadrukken, vooral als ze botsen. Het is dus zeker de bedoeling om in de meeste nummers variatie aan te brengen. De algemene indruk van de hele plaat daarentegen is voor mij ook altijd een kleine verrassing, en het hele plaatje ontvouwt zich pas als je het album van begin tot eind beluisterd hebt.

Ik hou van de pure doomsfeer die me een warm donker gevoel van binnen geeft (ik ben een donkere ziel, die ook naar new wave luistert). Waar blijft de inspiratie vandaan komen?
Daniel: We zijn begonnen als een project dat sterk beïnvloed is door de stijlmiddelen van funeral doom-metal. Hoewel we in de loop der jaren onze eigen stijl hebben ontwikkeld, is er nog steeds die kern die bestaat uit (extreme) doom-metal. Ik heb in verschillende bands gespeeld vóór AHAB, maar achteraf zou ik zeggen dat er voor mij geen genre zo geschikt was als doom-metal als het gaat om het uitdrukken van stemmingen en gevoelens. We spelen dit soort muziek al bijna 20 jaar, en we zijn nu op een punt waar het gewoon natuurlijk aanvoelt om in die "taal" te componeren.

En waar hebben jullie voor dit album de inspiratie gehaald? Wat is het centrale lyrische motief van het album?
Daniel: Zoals al zijn voorgangers is ‘the coral tombs’ tekstueel gebaseerd op een nautische roman, namelijk "20000 leagues under the sea" van Jules Verne. We hadden het er enkele jaren geleden al over om deze roman als sjabloon te gebruiken, waarvan ik het verhaal alleen kende van deze oude Disney film. Hoewel ik het verhaal erg goed vond, kon ik me onze muziek niet voorstellen bovenop die verhaallijn van de film, die duidelijk voor een jonger publiek is gemaakt. We passen ons geluid natuurlijk altijd aan , aan een nieuw verhaal dat we componeren, maar aan de andere kant moet dat verhaal ook een mogelijke basis zijn voor zware riffs en grunts. Toen Chris uiteindelijk het boek las, herkende hij het volledige potentieel ervan en leverde hij een "tweede niveau van interpretatie" door zich te concentreren op het karakter van de mysterieuze kapitein Nemo en zijn afkeer van de wereld daarboven.

Het is een fantastische plaat, de verbeelding wordt voortdurend geprikkeld. Hoe waren de algemene reacties tot nu toe?
Daniel: Nou de reacties waren tot nu toe echt heel goed. Het is een tijdje geleden dat we feedback kregen voor een nieuwe release zoals je weet, maar het voelt alsof de weerklank die we krijgen voor ‘the coral tombs’ van fans en de media nog beter is dan voor zijn voorganger. We zijn opnieuw de hitlijsten binnengekomen, zelfs op een veel hogere positie dan de vorige keer, wat absoluut te gek is. Ik las ook enkele commentaren van luisteraars die de sfeer van ‘the coral tombs’ vergeleken met ‘the call of the wretched sea’. Hoewel ik dat niet helemaal kan herhalen, beschouw ik dat ook als een positieve feedback over de immense aandacht die ons eerste album heeft gekregen.

Na deze release neem ik aan dat je op tournee gaat? Komen jullie ook naar België? En festivals?
Daniel: We gaan op pad om wat clubshows in Duitsland te spelen en ook festivalshows in Europa zoals het SUMMER BREEZE of DAMNATION FESTIVAL. We hebben nog enkele open data en ik denk dat er ook een show in België in het verschiet lag, maar voor zover ik weet is er nog niets bevestigd.

Zijn er na al die jaren nog ambities of doelen die jullie nog willen bereiken (naast de wereldheerschappij natuurlijk)?
Daniel: Er zijn nog steeds veel festivals waar we nog nooit gespeeld hebben, en plaatsen waar we nog nooit geweest zijn, dus er valt nog veel te ontdekken. Ik weet nog dat we onze eerste aanbieding voor een live show kregen, om op een Doom Festival in Zuid-Duitsland te spelen, en ik dacht echt: "WTF, groter dan dat kan het voor ons niet worden"! Volgend jaar spelen we onze eerste show in de VS als onderdeel van Maryland Death Fest. Ik ben erg dankbaar dat we kunnen doen wat we doen, en dat er mensen zijn die ons al jaren steunen en volgen. Het vuur brandt nog steeds en ik hoop dat onze reis nog lang niet ten einde is!

Met de stijl van muziek die jullie brengen, gaan jullie geen grote festivals als Wacken of zo afsluiten denk ik. Misschien is dat ook niet jullie ambitie, of wel?
Daniel: Nou we hebben eigenlijk in het verleden al festivals afgesloten door de laatste slot op de laatste dag te spelen op Brutal Assault festival bijvoorbeeld. We hebben ook een keer heel laat gespeeld op Summer Breeze, maar ik kan me niet herinneren of we echt de laatste band op die dag zijn geweest. Hoewel het echt moeilijk is om tot laat in de nacht wakker te blijven, vooral op een festival waar je meestal de hele dag op de been bent, verkies ik deze slots boven die vroege bij daglicht op een openluchtpodium. Ik ben me ervan bewust dat er altijd fans zijn die een heel laat slot op de laatste avond van een driedaags festival niet zullen halen. Maar de feedback van degenen die deze shows hebben bijgewoond is altijd erg goed geweest, en ik neem aan dat zij ook de voorkeur zouden geven aan een zeer laat optreden boven een vroeg optreden.

Bedankt dat je de tijd hebt genomen om mijn vragen te beantwoorden. Als je nog iets wilt toevoegen, voel je vrij …
Daniel: Nou, heel erg bedankt voor dit interview. ‘The coral tombs’ is uit op Napalm records en ook verkrijgbaar in onze bigcartel shop. Geef het een luisterbeurt, verspreid het woord en ik hoop jullie binnenkort ergens te zien!

Pics homepage @ Stefan Heilemann

Check: https://napalmrecords.com/english/ahab

Cargo Cult uit Hamont (B) is een nieuwe band met een aankomend debuutalbum die de mosterd haalt bij een War On Drugs, Pixies of het Belgische Evil Superstars. Hun self-titled debuut album bevat 9 nummers en werd opgenomen in augustus 2021 in de Rootshouse Studio (Hechtel) door Jb Biesmans (Travellin' Blue Kings) en Patrick Cuyvers (The Scabs).

Bezetting: Terry Beks (zang, keys), Dries Beks (bass, zang), Guy Cardeynaels (gitaar, zang), Ollie Jannsen (gitaar), Inno Beks (drums). Deze plaat is een aanstekelijk, opzwepend meesterwerkje.
Lees het interview hier .

Op “Healty Snack” voel je adrenalinestoten door de opzwepende beats. Het is een catchy, aanstekelijke sound, die een kleurrijke wereld opent. Onderhuids is er een bevreemdend voelende golf op subtiele wijze. Het is heerlijk genieten van die lichte botsing tussen keyboard en gitaar, een zachtaardige wrijving, ondersteund door intense vocals.
“Nooit” klinkt erg gevarieerd en maakt de song boeiend.
Het zorgt ervoor dat de debuut plaat een ontdekkingsreis is van innemende en groovy klankentapijtjes. Intimiteit en stekeligheid vinden elkaar. “Arak” en “Demandeur de rien” laten iets meer avontuur horen. “All you can eat” is opzwepender en brengt ons terug naar de eighties. “Roy” is van hetzelfde allooi.
Die terugblik mag er gerust zijn , maar ze hebben nog voldoende eigen identiteit door die verrassende, creatieve wendingen en de popmelodie, waarmee ze een divers publiek kunnen aanspreken. We genieten optimaal van die warme sound , die per luisterbeurt z’n subtiliteit prijsgeeft.
Een bijzonder kleurrijk meesterwerkje dus.

Tracklist: Healty Snack 04:35 - My Pleasure Your Honour 04:36 - We saw a city 03:52 - Nooit 05:26 - Arak 03:56 - All you can eat 06:33 - Roy 04:23 - Demandeur De Rien 03:46 - Mandibles 04:58

‘No Rush’ is de negende studio-opname van MegaOctet, een kleine bigband van negen muzikanten, in de vorm van een buitengewone alchemie en geluidslaboratorium.
‘No Rush... Laten we onze tijd nemen, laten we luisteren, laten we componeren’, lezen we. Voor Andy Emler was het moment van intense eenzaamheid de aanleiding om te luisteren naar muziek uit de 20e eeuw (Arnold Schoenberg, Witold Lutoslawsky, György Ligeti, Maurice Ohana, Philippe Manoury, Tristan Murail, Bernard Cavanna, enz.) om vervolgens te beginnen aan een intense schrijffase.

"Ouv' la case” is een kleurrijke song die alle kanten uitgaat. We horen instrumentale pracht, bol van fijne, gemoedelijke en aanstekelijke adrenalinestoten . Intieme en energieke uitspattingen en uiteenlopende emoties. Wat een prikkelverwerking.  En toch …'No Rush' blijft de rode draad.

De plaat is toch wel iets bijzonders, en tekent voor een mooie, sprookjesachtige totaalbeleving. De titelsong “No Rush” is letterlijk een onthaastingsnummer, genieten van wat er rondom ons gebeurt, stilstaan bij onszelf en het mooie van de omgeving.
Deze boodschap zet hij verder op een “Think or sink”, “Three thoughts for two” en op andere parels op deze plaat.
Elk van de muzikanten krijgen ruimte te improviseren en gaan niet voorbij aan het geheel. O.m. is er die knappe piano, die blazers of drumsolo's die zorgen voor dat totaalplaatje, een kleurrijk klankenpalet.

Tracklist: Ouv' la case 02:33 - No rush 05:37 - Think or sink 09:07 - Fondamental 6 12:31 - Three thoughts for two 11:07 - Minicrobe 2 02:14 - Just a beginning 08:40 - Good timing 04:25

No Rush
Andy Emler MegaOctet
La Buissonne/Stilletto

 

De Noorse sing-songwriter Terje Nordgarden is er na 5 jaar opnieuw bij met een nieuw album ‘All We Need’. Net als op ‘Changes’  (2017) levert hij op ambachtelijke wijze kwaliteitsvolle pop (productie in de Athletic Sound Studio). De 9 nieuwe tracks zijn 'inspired by artists such as Wilco, The Band, Ryan Adams, Tom Petty, Coldplay and Bon Iver' en een 'rich repertoire of songs spanning from beautiful pop ballads to driving rock songs', lezen we.

“Together” en “When somethings undone” zetten meteen de juiste toon van een popkader, en klinken sterk door de warme, heldere vocals van Terje. Het intieme kader brengt je naar meer rustige oorden. Soms is er een aanstekelijke gitaarriedel als op het licht opzwepende “Only you” en “All we need”, die de sound wat extraverter maken , maar algemeen is de muziek ingenomen en kunnen we wegdromen in die mooie Noorse landschappen,;
Verderop zijn er nog de tempowissels en uptempo’s op “Riptide”; en klinkt het iets opwindender met het groovy “Your spell ain't working on me” .
‘All we need’ valt op door z’n intimiteit en ingetogenheid. Er is de gevoeligheid van het materiaal, dat een warme gloed uitstraalt. Dromerige pop dus. “River of Dreams” is dan ook een gedroomde afsluiter. Kwalitatief sterke plaat.

Tracklist
1. Together 2. When Somethings Undone 3. Only You 4. All We Need 5. Riptide 6. Last Breath 7. IMAFY 8. Your Spell Ain't Working On Me 9. River Of Dreams

Sing/Songwriting
All we need
Nordgarden

Doom metal grootmeesters AHAB zijn terug met hun vijfde studioalbum, ‘The Coral Tombs’. Het album is het eerste volledige in acht lange jaren. Na de eerste single en tekstvideo van het Duitse viertal voor "Prof. Arronax' descent into the vast oceans" (met Chris Noir van ULTHA),  en de daarop volgende single "Colossus of the liquid graves" toont AHAB op hun nieuwe parel 'The Colar Tombs' hun uitzonderlijke talent met een geluid dat alleen AHAB kan creëren. 'Het is slecht, lelijk, mooi en zwaar in één, ' lezen we in de biografie … en dat klopt wel …

Voor wie van een avontuurlijke aanpak in het genre houdt, komt hier zeker tot z’n trekken; ze kleuren graag buiten de gitzwarte lijntjes. De zware doom wordt gecombineerd met rauwe, snelle riffs. Het begint al bij “Prof. Arronax' Descent into the vast Oceans”, een lange, filmische intrigerende , spannende song. Het is vooral de manier waarop de band je meesleurt naar het donkerste in je gedachten. AHAB staat als een huis en haalt o.m. inspiratie uit bands als Black Sabbath.
“Colossus of the liquid Graves” en “The Sea as a Desert” zitten tussen donker en licht, pijn en vreugde; elementen die uitersten als angst en gemoedsrust samenbrengen. Er is sprake van een aanhoudend, beklemmend sfeertje, eigen aan het genre. In al de nummers voelen we dit intens aan. Op “Maelstrom” wordt alles nog eens uit de kast gehaald, om de luisteraar onder te dompelen in de meest donkere gedachten.
Duisternis en waanzin waaien muzikaal over ons heen . Hier wordt de donkere ziel gevoed.

https://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=yUkny0IHaWQ

Tracklist
Prof. Arronax' Descent Into The Vast Oceans 08:06
Colossus Of The Liquid Graves 06:26
Mobilis in Mobili 08:20
The Sea As A Desert 10:49
A Coral Tomb 10:11
Ægri Somnia 12:22
Mælstrom 10:02

Doom metal
The Colar Tombs
AHAB

Ozark Henry - 'Birthmarks' 20Y - Danspasjes in een landschap van pure melancholie

In kader van de REWIND concerten, speelde Ozark Henry (****) zijn klassieke album 'Birthmarks', uitgebracht in 2001, integraal. Oorspronkelijk zou die twintigste verjaardag van deze plaat worden gevierd in 2021, maar door de coronapandemie werd dit feest uitgesteld. In het najaar van 2022 kon de theater/clubtour van start gaan. Een eerdere review kan je reeds lezen hier .
 
Persoonlijk zagen wij Goddaer aka Ozark Henry in de Ancienne Belgique, Brussel op een koude vrijdagavond, en zagen we een man die tonnen charisma uitstraalde.
Je kunt een REWIND van je top plaat op verschillende manieren aanpakken. Ofwel speel je gewoon die plaat integraal, zonder daar echt iets aan toe te voegen. Je komt daar mee weg, omdat een groot deel van het publiek komt om dat brokje nostalgie uit hun jeugd te herbeleven. Of je poetst of past de plaat wat op en aan. En je profileert jezelf  als een klasse entertainer 'pure sang'. Aan die twee zaken had Ozark Henry gesleuteld. In een uitverkocht AB kregen we een kleine twee uur lang een aanstekelijke sound, die een dosis herkenbare melancholie kenmerkte.
Wat direct opvalt is het spelplezier dat Ozark Henry momenteel uitstraalt. De muzikanten gaan gretig te werk , gooien alle registers los, en Piet Goddaer weet zijn publiek voortdurend te bespelen; hij gaat hen bij sommige nummers letterlijk in de zaal opzoeken, tot jolijt van de aanwezigen. We kregen de kans te dansen, al meteen op de dynamische opener “Seaside”. De melancholie dreef boven op “Do You Love me”.
Weemoed en groove vonden elkaar. Een emotievolle trip en een catchy sound kreeg je dus, wat trouwens een beetje de rode draad was doorheen het volledige concert. Ozark Henry in topvorm!
Ozark Henry en David Bowie zijn onmiskenbaar met elkaar verbonden . Bowie was zelfs vol lof en bewondering over onze Belgische trots. Een prachtige versie van “Heroes” was dan ook te horen. Een interessante bis volgde en de avond werd definitief besloten met een andere cover “The End” van The Doors, een slotakkoord met een donker randje, perfect binnen de Ozark Henry outfit!

Ozark Henry bewandelt de lijn tussen lichtvoetigheid en donkere weemoed. Na al die jaren is de speelsheid bewaard gebleven. Iedereen genoot van dit emotievol, warm aandoend concert , letterlijk danspasjes in een landschap van pure melancholie …

Setlist: Seaside //I'll Be Rain //Do You Love Me //Sweet Instigator //Rescue //Tattoo //This Is All //I Have /Radio (7.1.23.19.11.5.13.31) //Intersexual //Indian Summer //Hope Is a Dope //At Sea //Word Up //This One's for You //Genoa Blue //These Days //Weekenders //"Heroes"  (David Bowie cover) ///Encore:///We'll Meet Again //A Dream That Never Stops //I'm Your Sacrifice ///Encore 2///The End  (The Doors cover)

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ism FKP Scorpio)

Cargo Cult -  Door niet in genres te denken, behouden we de vrijheid om te flirten met genres die we graag horen en proberen we onze eigen stijl te behouden


Cargo Cult uit Hamont (B) is een nieuwe band met een aankomend debuutalbum die de mosterd haalt bij een War On Drugs, Pixies of het Belgische Evil Superstars. Hun self-titled debuut album bevat 9 nummers en werd opgenomen in augustus 2021 in de Rootshouse Studio (Hechtel) door Jb Biesmans (Travellin' Blue Kings) en Patrick Cuyvers (The Scabs).

Bezetting: Terry Beks (zang, keys), Dries Beks (bass, zang), Guy Cardeynaels (gitaar, zang), Ollie Jannsen (gitaar), Inno Beks (drums). Deze plaat kwam net uit en is een aanstekelijk, opzwepend meesterwerkje.
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met de band.

Stel jezelf eens voor, wie zijn Cargo Cult? Hoe is het idee rond dit project ontstaan? 
Cargo Cult is een indie band uit Hamont met leden die elkaar kennen vanuit andere groepen. De drang om een geluid neer te zetten waar het wel eens over ging na de repetities van die andere bands werd steeds groter tot er op een moment een eerste repetitie plaats vond in de huidige bezetting. Dries Beks (bas, zang), Inno Beks (drums) en Guy Cardeynaels (gitaar, zang) speelden bij de rockabilly band Geraseane Pigs, Terry Beks (toetsen, zang) en Guy kenden elkaar van bij de ska band Dirty Undies. Gitarist Oliver Janssen werd erbij gehaald en Cargo Cult was een feit!

Heeft corona geen roet in het eten gegooid , of was dat een bron van rust om verderdit project te kunnen uitwerken? Hoe hebben jullie die tijd als muzikant en band doorstaan?
Die corona periode heeft ons de kans gegeven om intensief te experimenteren met deze bezetting. Er lag geen druk om te gaan optreden dus konden we de tijd nemen om aan onze nummers te sleutelen tot dat ze klaar waren om op te nemen in de studio.

Het debuut ‘Cargo Cult’ kwam net uit; jullie hebben ondertussen al enkele singles uitgebracht, hoe waren de eerste reacties? 
De reacties waren goed en het is altijd fijn om mee te krijgen wat anderen in je muziek horen. Het was soms verrassend welk geluid mensen herkennen in je muziek. We kregen vergelijkingen met bands waar we zelf nog nooit van gehoord hadden zoals Granduciel en China Crisis en als je dat dan gaat opzoeken heb je er weer een ontdekking bij. De eerste single “My Pleasure Your Honour” kreeg best wel wat ‘plays’ via streaming, tot in hoeverre dat iets wil zeggen natuurlijk, maar we zijn heel blij hoe het zich langzaam verspreidt. 

In de luisterbeurt merk ik het volgende: er is een subtiele verwijzing naar de jaren ’80, als een soort rode draad doorheen de plaat. Is dat een bewuste aanpak? Of hoe moeten we dat zien? 
Inderdaad, eerder subtiel... Tijdens die corona periode werd je bijna verplicht om letterlijk en figuurlijk stil te staan. Dat gaf ons ook de gelegenheid om terug te kijken en zo kwamen we wel eens uit bij muziek van oa de jaren 80. Daarom niet het idee om dit na te spelen maar we hebben wel een gemeenschappelijke liefde gevonden voor bands zoals Dire Straits, Don Henley of wat later in de jaren 80 Pixies... Geen bewuste keuze maar wel één van de vele invloeden die in het album ‘Cargo Cult’ terug te vinden zijn. 

Het is echter niet zo dat jullie een soort ‘ode aan die tijd’ brengen, er gebeurt veel in jullie muziek. Hoe zouden jullie zelf de stijl zelf omschrijven; welk doelpubliek zouden jullie willen aanspreken of ben je daar niet mee bezig? 
Daar zijn we niet (bewust) mee bezig... Op muziek staat geen leeftijd en de tijd van afgebakende genres zoals we die kenden is voorbij denk ik. Je hoort in de nummers soms invloeden vanuit stonerrock of desert blues en daarnaast durven we een instrumentaal nummer ook als filmisch aan te pakken. Omdat we steeds met dezelfde instrumenten en leden spelen is het dan eerder een sound die herkenbaar wordt dan een stijl. 

Ik vind het mooi hoe jullie lekker opzwepende songs combineren met intieme pareltjes, met een bevreemdend mooie zweem; is dat een bewuste aanpak geweest? 
Dank je. Dat is wél een bewuste aanpak, puur voor de  afwisseling voor onszelf en het publiek. Zo blijft een plaat of een optreden boeiend. Kijk bijvoorbeeld naar Ween, ze brengen platen uit die alle kanten uitschieten maar je hoort toch dat het Ween is. Dat vind ik fantastisch! Door niet in genres te denken, behouden we de vrijheid om te flirten met genres die we graag horen maar proberen we wel onze eigen stijl te behouden.

Ik ervaar dat het een groeiplaatje is , die per beluistering intrigeert? Klopt het of hoe moet ik het zien?
Zoiets sluipt erin tijdens het mixen. Na de opnames in de studio mag ik mij uitleven in de mix. Tijdens dat proces ga ik op zoek naar extra laagjes en geluiden om onder de originele opnames te leggen, om de nummers nog meer eigen identiteit mee te geven, wat meer in te kleuren, iets wat ik zelf ook altijd leuk vind als ik naar muziek luister. Zo verschilt het zelfs over welke installatie je de muziek luistert, in de auto, via je hoofdtelefoon, over studio speakers of via je bluetooth box, .. welke geluiden er meer of minder hoorbaar zijn. Soit, het nummer moet er staan op zich, dat is het belangrijkste, die kleine geluidjes kan je zien als iets extra.

Ik vind het een voortdurend flirten met een toegankelijke sound versus lichtjes experimenteren; klopt dit?
We houden van de vrijheid om ons niet vast te pinnen aan de standaard strofe/refrein structuur. Voor ons klinken de nummers heel logisch maar dat komt vooral omdat we ze al een tijdje zo spelen. Live is er ook ruimte voor experiment en mag een nummer wel eens afwijken van de studio versie, dat maakt het voor ons interessant en het houdt ons scherp! Het was wel een bewuste keuze om sommige nummers eerder toegankelijk te maken, je moet het de luisteraar ook niet te moeilijk maken. Als mensen daarna nog zin hebben om zich verder te verdiepen in wat we doen, komen ze vanzelf de meer 'experimentele' nummers tegen en nestelen zich deze na een tijdje hopelijk ook in het oor van de luisteraar zoals ze bij ons ook gedaan hebben.

Wat zijn de verwachtingen van dit project, is het jullie ambitie om een Sportpaleis uit te verkopen? Of eerder naam te maken in het club circuit? Wat geniet je voorkeur? 
Dat zal de tijd moeten uitmaken. We scheppen zelf weinig verwachtingen dan valt alles mee wat we krijgen aangeboden.

We leven in tijden dat je een song op spotify hoort, en godbetert zelfs tik-tok,  je kunt er niet aan voorbij. Is het dan nog interessant om daadwerkelijk een album uit te brengen?
Voor onszelf is het zeker interessant om een volledig album uit te brengen zodat we niet elke song als een single moeten benaderen. Als we zin hebben om een nummer op te nemen met een intro van een minuut moet dat gewoon kunnen zonder rekening te houden of het voldoet aan de snelheidsnormen van bovenstaande voorbeelden. Daarnaast, elke song heeft zijn plekje binnen het album, er wordt nagedacht over de volgorde, de opbouw is belangrijk en het album wordt aangeboden in zijn geheel. Die digitale platformen zijn handige hulpmiddelen om je muziek snel aan de man te brengen en de keuze is aan de luisteraar of die zich wil onderdompelen in een volledig album van de band. We zijn zelf opgegroeid met 'albums' en verwijzen tijdens gesprekken vaak naar een bepaald album wat met zijn 12 nummers vaak een andere sfeer had dan zijn voorganger etc. (geweldige gespreksstof voor de gemiddelde dertiger)

Plannen en live optredens?
11 maart albumvoorstelling in De Posthoorn, Hamont 
17 maart albumvoorstelling in Djingel Djangel, Antwerpen 
21 maart Durango Sessions, Radio Benelux , Paal/Beringen

Bedankt voor dit gesprek. We duimen mee voor jullie