Zingem Beeft 2022 - Standhouden en veel meer dan dat
Zingem Beeft 2022
De Mastbloem
Kruisem
2022-09-17
Filip Van der Linden
Het ene concert na het andere festival wordt afgelast. Net nu het na corona opnieuw allemaal mag en kan is er de inflatie en de energiecrisis. Mensen denken twee keer na voor ze een ticket kopen. Geef ze eens ongelijk. De voorbije jaren hebben ze almaar tickets besteld voor evenementen die uitgesteld of afgelast werden. En nu wordt er opeens heel veel tegelijk georganiseerd, terwijl er behalve concerten nog veel andere feestjes moeten ingehaald worden.
In die omstandigheden mag Zingem Beeft een pluim op de hoed steken om niet alleen stand te houden, maar ook nog eens de helft meer publiek te lokken dan vorig jaar. Over de affiche zal elkeen wel wat te zeuren hebben, maar als organisatie liep alles op wieltjes. Zelfs het uurschema werd netjes aangehouden.
Zingem Beeft zat bovendien in een nieuw jasje, met een nieuwe locatie en een nieuwe datum, want dit indoorfestival ‘verhuist’ op de agenda van november naar half september. Tegelijk blijft de organisatie trouw aan zijn formule met een doorsnede van de beste metal die België momenteel te bieden heeft, verdeeld over zes bands en tegen een bescheiden ticketprijs. Omdat de vorige editie uitverkocht was, wordt dit indoorfestival voortaan nog een maatje groter en is er de verhuis naar De Mastbloem in Kruishoutem (Kruisem).
Het is daarbij heel jammer dat de eerst aangekondigde headliner Spoil Engine verstek moet geven. Het had mooi geweest om die Belgisch-Nederlandse band in Kruisem aan het werk te kunnen zien met de nieuwe zanger(es), maar dat zal voor een volgende editie zijn.
Op tijd komen is een mooie deugd. Wie dat bij Zingem Beeft deed, kreeg Patroness als aperitief. Deze band uit het Antwerpse is nog maar sinds 2019 actief en verwerkt doom en black metal tot een eigen sound. Deze band bracht eerder dit jaar het album ‘Fatum’ uit en dat album vormde de hoofdmoot van de set in Kruisem, aangevuld met “Dominae”, een track van hun eerste demo. Sterke nummers en de band speelde zijn set heel nauwkeurig en tegelijk met veel agressie. Het is bij Patroness zanger Guy die met de meeste aandacht gaat lopen. Een geboren entertainer en een man van het grote gebaar. Hoewel het niet eens zo warm was in De Mastbloem stond hij al snel in bloot bovenlijf en dan kwam er nog een (ander) zwembandje aan te pas. Misschien was er in de lyrics iemand aan het verdrinken, maar wat de bedoeling daarvan was, werd niet meteen duidelijk. Maar het is een formule die werkt. Het reeds aanwezige publiek werd naar het podium gezogen en bleef daar in de ban van deze master of ceremonies. Hij dankte hen uitgebreid om al zo vroeg aanwezig te zijn en dan ook nog eens ‘niet weg te lopen naar de toog. Fijne band. Hier willen we nog meer van zien en horen.
Stories From The Lost brengt postmetal met een progressieve toets, en met zuinige maar puntige bindteksten . De band uit Zottegem draait al een hele tijd mee en bracht al vier albums uit. Daarvan is ‘Alternate Endings’ uit 2020 het meest recente. Dat album vormde de hoofdmoot van de set in Kruisem, met aan het einde nog een oudere track, “The Haze”. Deze band werkt al even aan ideeën voor nieuwe nummers, maar daarvan kregen we nog niks te horen op Zingem Beeft. Stories From The Lost was op Zingem Beeft misschien niet de bekendste band op de affiche of de band die het meeste publiek tot voor het podium wist te lokken (wat toch mooi lukte), maar deze band was wel voor heel wat mensen een aangename ontdekking.
Deathmetalband Carrion had op Zingem Beeft misschien wel de meest fanatieke fans mee en had dan ook al vooraf gewonnen spel. Deze band had vier nieuwe nummers voor te stellen, van een album dat heel binnenkort zal uitkomen. Voor het nieuwe nummer “Genetic Alteration” werd tijdens Zingem Beeft zelfs een live-clip opgenomen. Carrion moest hard werken om het publiek te overtuigen en dat lukte vooral dankzij het entertainende talent van gitarist Mathieu en het charisma van zanger Sven.
Your Highness mixt sludge met groovemetal en stoner. Deze band bracht zopas nog de EP ‘The Ragbag Vol. 1’ uit en hoewel wij nooit de beste waren in wiskunde leert de ervaring ons dat daar doorgaans een ‘The Ragbag Vol. 2’ op volgt en die werd in Kruisem inderdaad aangekondigd, net als het album dat de twee EP’s optelt. Eerder dit jaar speelde deze band nog de Morgue aan flarden op Alcatraz Open Air, een kunstje dat ze eerder al uithaalden op Graspop, Desertfest en Pukkelpop. Als Your Highness Zingem niet kon doen beven, dan niemand, dachten wij vooraf en we kregen gelijk.
Cobra The Impaler was de vervangende subheadliner op Zingem Beeft en deze band wist iedereen in het publiek te imponeren. Afgaand op het aantal mensen dat de hele set voor het podium bleef staan, mocht deze band misschien zelfs nog een plaatsje hoger staan op de affiche. Hun veelgeprezen debuutalbum ‘Colossal Gods’ opende de deuren naar heel wat grotere festivals in ons land. Sinds ze hun live-debuut maakten op Headbanger’s Balls is deze band nog gegroeid als vijfkoppig podiummonster en zeker in aantal fans. Dit is een band die nu de stap moet zetten naar de buitenlandse podia. Of ze maken nog zo’n sterk album als hun debuut. Dat mag ook.
Reject The Sickness promoveerde door het afzeggen van Spoil Engine tot headliner van Zingem Beeft en deze melodic deathmetalband heeft al verschillende Europese tournees op zijn palmares. Eerder dit jaar deden ze een Europese tournee als support van het Poolse Vader en ze speelde ook al op Metaldays in Slovenië en op Graspop. Sinds 2007 brachten ze reeds drie albums uit en in Kruisem brachten ze een dwarsdoorsnede van die albums. Dit was niet alleen muzikaal een heel degelijke set, ook de lichtshow en de niet aan inflatie onderhevige rookkanonnen maakten het helemaal af.
Het is altijd leuk om een festival te zien groeien en voor Zingem Beeft is het einde van de groei nog niet in zicht. Volgend jaar in september zijn wij alvast opnieuw van de partij.
Organisatie: Agera Events
Strawberry Festival 2022 - Psychedelica troef!
Strawberry Festival 2022
Maison Folie Moulins
Lille
2022-09-16
Ollie Nollet
Strawberry Festival is een bescheiden festival met een voorliefde voor psychrock en neo-psychedelica. Twee avonden met telkens vier groepen plus op zaterdagmiddag enkele gratis acts. Na drie jaar te zijn uitgeweken naar Villeneuve-d'Ascq keerde het festival dit jaar terug naar Lille, meer bepaald naar Maison Folie Moulins, een mooie zaal met een capaciteit van 600 man annex een bar (La Bulle Café) waar ook geregeld optredens plaatsvinden. Op vrijdagavond hadden ze dit jaar een line-up in elkaar geknutseld waaraan ik niet kon weerstaan.
vrijdag 16 september 2022 - Eerste groep die ik zag was The Kundalini Genie, een vijftal uit Glasgow dat reeds een vijftal jaar actief is en evenveel platen heeft gemaakt. Zanger Robbie Wilson zag eruit alsof hij net terug was uit Woodstock met zijn hoed en lange jas met bontranden. Na het eerste nummer vlogen die evenwel in de hoek. We hoorden behoorlijk strak gespeelde neo-psychedelica die heel hard aan The Brian Jonestown Massacre deed denken zonder daarbij een kopie van die band te zijn. Vier enthousiaste jongens (twee gitaren, bas en drums) en een meisje, dat er een beetje als een verwelkt kamerplantje bijstond, op toetsen boden ons lekker deinende psychedelische rock die bleef boeien tot de laatste noot met als toetje een gesmaakte versie van "Oh! Sweet nuthin'" van The Velvet Underground, inclusief een flard " Hey Jude" en enkele ooh oohs van de Stones.
De belangrijkste reden van mijn aanwezigheid waren The Spyrals uit L.A.. Ik was die groep op 3 februari 2020 al eens gaan zien in de Pit's waar ze toen verstek moesten geven wegens gestrand in Engeland door een defecte camionette. Een hartgrondige vloek volgde pas enkele maanden later toen hun plaat ‘Same old line’ verscheen want dat bleek een echte parel te zijn. Het was ook die plaat die ze nu kwamen voorstellen. Het werd wel even wennen want bassist Michael McDougal bleek vervangen door een toetseniste, Georgia Feroce, wat toch voor een andere sound zorgde terwijl ik zijn stem, die hier heel wat omfloerster klonk, ook niet meteen herkende.
Na een korte aanpassing kon ik toch volop genieten van deze heerlijke band. Zanger Jeff Lewis keek voortdurend bijzonder ernstig en liet zich niet één keer betrappen op een glimlachje. Maar wat hij bracht met zijn behoorlijk vintage sixties klinkende Fender Mustang was van een adembenemende schoonheid. Het sixties gevoel werd nog versterkt door het orgeltje van Georgia Feroce.
Toch bleef dit hedendaags klinkende en af en toe van een flinke portie fuzz voorziene bluesy psychrock die down to earth gehouden werd door de roffelende drums van Dash Borinstein. Hoogtepunt was ongetwijfeld "Same old line" waarvoor Jeff Lewis zijn mondharmonica opduikelde. Even later gebruikte hij dat kleinood als slide. Lewis was intussen zodanig goed op dreef dat hij een druk gesticulerende organisator, die wou dat het voorbij was, niet eens opmerkte. Feroce die het wel zag had gelukkig niet het lef om haar baas hier attent op te maken tot grote frustratie van de man aan de zijlijn. Schitterend einde van een schitterende set!
Het was de tweede keer in zes dagen tijd dat ik de uit Toronto afkomstige maar tegenwoordig in Londen wonende Tess Parks aan het werk zag. Alhoewel ‘zag’ veel gezegd is want op Leffingeleuren waren er enkel wat vage silhouetten in een fel rood tegenlicht te zien. Gelukkig was dat hier anders en kon ik nu eindelijk ontwaren wie er in Leffinge ons die hallucinante trip bezorgde. De vijf musiceerden hier voor een groot wit scherm waarop versneld groeiende paddenstoelen en andere natuurbeelden geprojecteerd werden waardoor ze hun anonimiteit te grabbel gooiden. De setlist zal wellicht identiek geweest zijn als die in Leffinge, toch was het opnieuw zalig wegglijden in die psychedelische roes. Nu zag ik dat een Mellotron (van de Italiaan Francesco Perini) verantwoordelijk was voor die warme synth klanken en Mike Sutton die altijd verfijnde gitaarriedels fabriceren. En Tess Parks zelf, die bleef verbazen met die diepe, hese stem die je helemaal niet verwacht bij zo'n jonge, tengere vrouw. De songs waren evenredig geplukt uit haar vier platen met als uitschieters "Right on" en "Please never die".
Deze set was, nu we de muzikanten zagen, wat minder mystiek maar toch minstens even sterk als in Leffinge.
Organaistie: Bains de minuit productions, Lille
Leffingeleuren 2022 - Eclectischer dan ooit
Leffingeleuren 2022
Festivalterrein
Leffinge
2022-09-09 t-m 2022-09-11
Ollie Nollet
Na twee jaar behelpen met afgeslankte corona-edities kon Leffingeleuren dit jaar opnieuw uitpakken met een volwaardig festival. Vooraf had ik nog enige twijfels over de affiche maar na afloop bleken die, zoals gewoonlijk trouwens in Leffinge, totaal onnodig geweest te zijn.
Het werd een meer dan geslaagde jaargang met veel volk en een rijk palet aan muzikale stijlen.
Op vrijdag konden de gevestigde waarden me niet echt overtuigen maar werd ik wel verrast door enkele sterke Belgische groepen. Zaterdag kende met Tess Parks en Triptides twee absolute hoogtepunten. Op zondag werden we van het ene uiteinde van het muzikale landschap naar het andere geslingerd wat niet kon beletten dat dit veruit de mooiste dag was met als apotheose een overdonderend Clamm.
dag 1 - vrijdag 9 september 2022
Allereerste band dit jaar was Heisa, een drietal uit het Limburgse Hoeselt onder leiding van bassist Jacques Nomdefamille, iemand die we de laatste jaren vooral aan het werk zagen met het onvolprezen Peuk. De drummer verscheen op krukken maar dat bleek gelukkig geen belemmering te vormen want Heisa pootte een dijk van een set neer. Met zo'n groepsnaam verwacht je misschien vooral veel herrie maar dat viel best mee. Heisa creëerde een weidse sound vol verrassende wendingen en ziedende uitbarstingen waarin ik af en toe zelfs wat prog invloeden meende te horen. Een nummer dat mank liep werd opnieuw ingezet wat loonde want het bleek één van de beste uit een set die van de eerste tot de laatste noot bol stond van de spanning. Dit was meteen het beste wat ik zag op vrijdag.
Dali Muru & The Polyphonic Swarm bleek vervangen door het Brusselse duo Kidiot. De eerste twee nummers werden vooruitgestuwd door de verrassend rudimentair klinkende gitaar van Bart Ostyn (Absynthe Minded) wat zorgde voor scheurende garagerock waarin zanger Nick Defour, voorzien van een indrukwekkend nektapijt, alle duivels in zich losliet. Daarna schoof Ostyn zijn gitaar aan de kant ten faveure van een synthesizer die al even rudimentair klonk maar helaas ook voor spuuglelijke klanken zorgde. Die schelle elektronische sound joeg me de gordijnen in.
Party Dozen, een duo uit Sydney, nam een indrukwekkende start. Drummer Jonathan Boulet boetseerde met zijn samples een onheilspellend zware sound, verwant met doommetal, terwijl Kirsty Tickle als een bezetene tekeer mocht gaan op sax. Maar de twee beperkten zich niet tot dat ene kunstje en zochten geregeld andere oorden op als dub, triphop of zwoele nachtclub jazz. Niet alle samples waren even gelukkig gekozen maar de immer rondhossende Tickle, die haar sax langs twee kanten gebruikte (bovenaan om in te zingen), bleef me begeesteren. En tijdens "Macca the mutt" hoorden we zelfs Nick Cave! Hoewel zijn inbreng beperkt bleef tot het herhalen van dat ene zinnetje "I got a mutt called Macca" prijkt Nick Cave toch maar mooi op hun loonlijst!
Meetsysteem staat voor zanger-toetsenist Ricky Cherim uit Amsterdam. Bijgestaan door een bassist en een drummer zorgde hij voor perfectionistische, Nederlandstalige pop. Dromerige synths werden afgewisseld met authentieke Fender Rhodes klanken, het had zeker wat. Helaas bleek mijn naar opwinding hunkerende ziel het geduld niet te hebben om hier lang naar te luisteren.
Met Protomartyr en Millionaire stonden vrijdag twee min of meer gerenommeerde groepen op de affiche die zo goed als volledig aan me voorbijgegaan zijn en daar zal waarschijnlijk niet meteen verandering in komen. Protomartyr uit Detroit is sinds 2010 actief en kwam er hun vijfde plaat ‘Ultimate success today’ voorstellen. Het viertal werd voor die gelegenheid aangevuld met Kelley Deal (The Breeders) op toetsen. We werden ondergedompeld in een unieke, deprimerende sound waarin zanger Joe Casey, voortdurend een pilsje in het vuistje gekneld, alle vrijheid kreeg om zijn teksten wat zeurderig te declameren. Wringende postpunk met aan Mark E. Smith schatplichtige vocals waarin nauwelijks plaats was voor variatie. Velen genoten er wellicht met volle teugen van terwijl ik vooral die schaarse momenten wanneer ze uit dat keurslijf ontsnapten (meestal wanneer Kelley Deal voor een heerlijke tweede stem mocht zorgen) koesterde.
Vervolgens zag ik op de gratis toegankelijke Busker Stage Barno Koevoet (uit Brugge). "& The Duijmschpijkers" is blijkbaar uit de naam geschrapt want ze stonden wel degelijk met zijn vijven op het krappe podium. Dit nieuwe project van Arno Vanhoutte (Budget Trash) belaagde ons met brutale, no nonsense punk gegoten in korte, explosieve nummers. Niet alles was even sterk, vooral die nummers waar ze de punk even lieten voor wat het was en ze het tempo danig lieten zakken durfden al eens sputteren. Maar dat zag ik graag door de vingers want dit was gewoon een feestje en dat hadden ze vooraan, waar het er nogal wild aan toe ging, goed begrepen.
Millionaire was al een tijdje bezig toen ik arriveerde maar rouwig zal ik daarom niet zijn. Ik heb alle respect voor Tim Vanhamel maar de set van Millionaire liet me toch grotendeels koud. De sound klonk veel te gezwollen en had dringend nood aan een liposuctie. Nummers als "Los Romanticos" en "Champagne" hadden daar iets minder last van maar zelfs dat kon me niet opbeuren.
Na die lichte ontgoocheling verbeet ik de vermoeidheid en trok naar het café voor een laatste optreden en dat heb ik me zeker niet beklaagd. Maze ontstond meer dat tien jaar geleden in Brugge maar hebben nu met zijn vieren hun thuisbasis in Gent. De eerste twee nummers vond ik nog doordeweekse postpunk maar gaandeweg wist Maze me meer en meer te verbazen. Dit bleek plots allesbehalve doordeweeks terwijl postpunk de lading eigenlijk niet volledig dekte. Een zoemende bas en een snedige gitaar gecombineerd met de getormenteerd galmende zang zorgde voor een niet aflatende spanning. Waar zanger Arjen Verswijfelt eerst nog wat zenuwachtig leek, ontpopte hij zich plots als een echt podiumdier. Maar dan één die vooral voor het podium actief was terwijl hij zelfs niet te beroerd was om een poging tot crowdsurfen te wagen. Zo viel er totaal onverwacht nog een parel uit de kast.
dag 2 - zaterdag 10 september 2022
Mijn zaterdag begon in de Kapel met The Lounge Society uit het Britse Hebden Bridge (West Yorkshire). Vier frisse, jonge snaken die elk hun instrument perfect beheersten, gaven er het beste van zichzelf. Gemakshalve bij de postpunk geclassificeerd, ik hoorde eerder britpop met funk invloeden die toch wat te arty klonk.
Van dat laatste had Opus Kink, een zestal uit Brighton, alvast geen last. Zij lieten ons proeven van een originele, aanstekelijke mix van punk, jazz en folk. Voorman Angus Rogers, in blote bast en op blote voeten, haalde daarbij alles uit de kast. Hij dook af en toe het publiek in waar hij dan theatraal op zijn knieën neerzeeg. Later verdween hij plots in de coulissen om enkel in een slip, hoog genoeg opgetrokken om zijn billen de vrije baan te geven, terug te keren en zo een spectaculair dansje uit te voeren bij een drumsolo. Naast die fratsen werd er ook nog muziek gespeeld die soms wat hoekig klonk, duidelijke Balkan sporen vertoonde en geregeld in een deugddoende chaos belandde. Hun grootste troef waren evenwel de twee blazers (trompet en sax) die voor een wat feestelijke sfeer zorgden.
Aan ambitie hebben de jongens van Famous (Londen) geen gebrek. Hun naam alleen al! Zo gaven ze net als The Beatles een rooftop concert in Londen. Waarom niet! In de rug gesteund door een bas, drums en vooral een tape zwalpte zanger Jack Merrett met een zelfverzekerde grijns over het podium. Ook al gecatalogeerd bij de postpunk terwijl Merritt me eerder deed denken aan een dronken crooner. Terwijl we een volgestouwde sound horen viel er niet zo gek veel te beleven op het podium waardoor ik uiteindelijk het hazenpad koos. Onterecht liet ik me vertellen want Famous zou dan toch nog enkele hele knappe nummers uit hun hoed getoverd hebben.
De muziek van The Mysterines uit Liverpool wordt omschreven als grunge of fuzzy rock. Ik hoorde iets wat ik gewoon rock zou noemen en vraag me af of dat eigenlijk nog kan. Duidelijke invloeden uit zowel de seventies als the nineties, in een klassieke bezetting (twee gitaren, bas en drums) zonder al te veel franjes. Met Lia Metcalfe hebben ze een fantastische zangeres in huis en voor de rest moeten The Mysterines het enkel hebben van de muziek. Bindteksten waren er niet buiten "The next song is..." en statischer kan een optreden nooit worden. De vier openden met het fabelachtig mooie "Under your skin" en helaas was daarmee hun beste kruit reeds verschoten. Slecht werd het zeker nooit en la Metcalfe bleef bezielen maar het bleef vergeefs wachten op een even mooie parel als die eerste song. Misschien de setlist even omgooien?
Tess Parks uit Toronto heeft vier platen gemaakt waarvan twee met Anton Newcombe van Brian Jonestown Massacre. Zo weet je meteen ook in welke richting je het moet gaan zoeken: neo-psychedelica. De langzaam voortschrijdende nummers werden gestut door een onwrikbare psychedelische muur waarin de immer subtiele gitaar en de warme synths of piano de opvallendste onderdelen waren. Uiteraard was de hoofdrol voor de laconieke zang van Tess Parks met haar uit duizenden herkenbare hese, lage stem. Toch kan ik heel goed begrijpen dat sommigen hier op afknapten. Met een beetje kwade wil zou je kunnen stellen dat Tess Parks slechts één song heeft. Veel variatie was er inderdaad niet en sommige songs bleken perfect inwisselbaar. Tot overmaat van ramp zagen we door dat felle rode tegenlicht enkel donkere silhouetten op het podium (van de drummer was er zelfs helemaal geen spoor te bekennen). Maar wie in staat was die bezwaren aan de kant te schuiven werd meegezogen in een roes van zaligmakende psychedelica waarbij alle genotmiddelen verbleekten. Een hallucinante trip die nog lang zal nazinderen.
De Gentse weirdo's van Shht klutsten allerlei genres door elkaar met als resultaat iets dat eerder op een kermis thuishoorde. Er viel wel wat te beleven. Zanger James De Graef, een adonis enkel in korte broek gehuld, beklom alles wat er te beklimmen viel. Maar aan hun muziek beleefde ik evenveel plezier als aan een rotte kies. Zo hoorde ik onder meer een Emerson, Lake & Palmer pastiche en een slaapverwekkende drumsolo.
Ook dit jaar was er een editie (de derde) van Duyster Live in de kerk met naast de plaatjes van Eppo Janssen een viertal sessies waarvan ik de laatste meepikte. Mess Esque is een Australisch duo dat bestaat uit Helen Franzman (ook gekend als McKisko) en Mick Turner (naast Warren Ellis en Jim White ooit lid van het befaamde Dirty Three). Voor deze sessie werden ze verrassend bijgestaan door twee extra muzikanten (een bassiste en een drummer). Het werd een moment van rust waarbij de dromerige vocals van Franzman als een warm dekentje aanvoelden. En natuurlijk was het leuk om Mick Turner nog eens terug te zien hoewel zijn gitaar slechts voor wat rimpelingen zorgde, zij het hele mooie dan.
Na deze ingetogen sessie volgde meteen het brute geweld van Ditz, een vijftal nozems uit Brighton. Ditz is een groep die opkomt voor de rechten van de LGBTQ+-gemeenschap, vandaar misschien dat zanger Cal Francis erbij liep als een keurig schoolmeisje. De set kwam bijzonder moeizaam, met veel te veel haperingen, op gang. Net toen ik begon te twijfelen of ik wel zou blijven dook Francis het publiek in om er tot helemaal achteraan te blijven ronddolen. Blijkbaar het sein voor de rest van de band om zich te herpakken. Plots klonk hun noisepunk met beukende drums en gekartelde gitaarriffs bijzonder strak. Loeihard maar tevens steeds melodieus terwijl Francis bewees, in tegenstelling met de meeste andere zangers van dit soort groepen, dat hij wel degelijk kon zingen. Bijna sloeg het noodlot toe toen hij tijdens een verkenning van de uithoeken van het podium plots met een ferme smak op de begane grond terecht kwam. Gelukkig zonder erg want uiteindelijk werd dit toch nog een memorabel optreden.
Het Oostends-Leffinges i am batman speelde een thuismatch op de Busker Stage wat bijzonder veel volk op de been bracht. De vier tapten uit verschillende muzikale vaatjes maar waren op hun best wanneer ze de seventies pot leeg schraapten. Zou hier een nieuwe Jerry Garcia zijn opgestaan? De looks heeft Lieven Verkouille alvast.
En dan werd het stilaan tijd voor het fenomeen Willy Organ, de redder van het Vlaamse levenslied. Niet dat mijn verwachtingen hooggespannen waren want zo'n reddingsactie vond ik niet meteen noodzakelijk. Toch keek ik hier naar uit omdat ik Willy Organ ken uit een vorig leven toen hij nog de charismatische voorman was van het schromelijk ondergewaardeerde garage/roots bandje The Tubs van wie ik een hondstrouwe fan was. Zo'n vier jaar geleden zette hij The Tubs op non-actief en begon totaal iets anders. Na een paar jaar ploeteren krijgt hij nu eindelijk hetgeen hij nooit kreeg met zijn groep: aandacht en succes. Tot mijn verbazing verscheen hij niet alleen op het podium. Aan een enorme mixtafel volgestouwd met pintjes herkenden we zowaar Bart Cocquyt van Pink Room die tevens voor de tweede stem zorgde. Qua credibility kon dit alvast tellen.
Maar dat veranderde uiteraard niets aan de muziek. Die bleef wat het was: spitsvondige, humoristische teksten gegoten in goedkope, meezingbare songs telkens voorzien van een luide, banale discodreun. Dat laatste ergerde me mateloos terwijl het publiek er met volle teugen van genoot en werkelijk uit zijn hand at. Toen Willy, badend in het zweet, plots besefte dat hij zijn handdoek vergeten was kreeg hij onmiddellijk een truitje toegeworpen van iemand van vrouwelijke kunne. Ganse nummers werden door voornamelijk vrouwelijke fans meegezongen alsof we ons op een schlagerfestival bevonden. Toch leek één nummer min of meer aan de banaliteit te kunnen ontsnappen: "Vlaamse stoverij" met een marcherende en met een Duitse punthelm getooide vedette. Willy Organ gaf het publiek wat het wou en heerste moeiteloos over Leffingeleuren.
Bij Triptides uit L.A. ging het er heel wat verfijnder aan toe maar zij waren dan ook veroordeeld tot het café. Het drietal heeft reeds negen platen uit waarvan ik slechts de laatste twee ken. Die klinken mooi en veelbelovend maar soms ook wat te braaf en te perfectionistisch. Vanaf de eerste noten al werd duidelijk dat Triptides live veel beter uit de verf zou komen. In een aanstekelijke mix van West Coast pop en psychedelische rock mocht de gitaar van Glenn Brigman hoogtij vieren. De infectieuze grooves en de opzwepende harmonieën tussen Brigman en bassist Stephen Burns waren van een bedwelmende schoonheid. Eigenlijk was dit een set met niets dan hoogtepunten, toch wil ik er een paar songs uitpikken. "I won't hurt you" waarin Brigman met zijn twaalfsnarige Dillion gitaar akelig dicht in de buurt van The Byrds kwam en het fenomenale "Revelation blues" waaraan een duizelingwekkende gitaarsolo werd gebreid die op de plaat niet terug te vinden is. Verder hoorden we ook nog een smaakvolle Tom Petty cover. Dit overtrof mijn stoutste verwachtingen.
Tegen beter weten in ben ik daarna nog even Lebanon Hanover (Berlijn/Newcastle) gaan zien. Even dacht ik nog, gezien de talloze kaarsen, bij een herdenkingsplechtigheid van de queen te zijn terechtgekomen maar dit waren wel degelijk Larissa Iceglass (gitaar, synths) en William Maybelline (bas). Even uit hun kerker losgelaten bestookten ze ons met het soort gothic new wave waarvan ik dacht dat het al jaren uitgestorven was. Zeggen dat dit gedateerd klonk is een understatement. Vluchten leek me de enige optie.
dag 3 - zondag 11 september 2022
Vito (uit Gent) was dit jaar de enige vertegenwoordiger van americana op Leffingeleuren. Vito is nog steeds de groep van Vito Dhaenens, zoon van Derek (van Derek And The Dirt). Een uitgebreid gezelschap met maar liefst vier gitaristen en zus Ciska, die voor de tweede stem zorgde, kwam er hun debuutelpee ‘The Restless Kind’ voorstellen. Derek heeft een mooie doorleefde stem terwijl de band duidelijk alle knepen van het vak onder de knie had. Dat resulteerde in bloedmooie americana of liever belgicana die genoeg gevarieerd was om te blijven boeien. Met Mauro Bentein hadden ze bovendien een heel expressieve gitarist bij die af en toe vreemde bokkensprongen maakte. Zo viel er visueel ook nog wat te beleven. Eén Tess Parks was immers meer dan voldoende.
Milk TV uit Brussel is het vehikel van de Franse bassist Matthieu Peyraud die voorheen ook al actief was bij die andere intrigerende Brusselse groep, Phoenician Drive. Samen met gitarist Casper De Geus (Moar, Brorlab, O'Grady) en drummer Thomas Vaccargin zorgde hij vroeg op de middag al voor het nodige vuurwerk in de Kapel. Moeilijk vast te pinnen, ik hou het maar bij een mix van punk en no wave. De zenuwslopende grooves gecombineerd met exotische ritmes waren niet altijd even behapbaar maar spannend bleef het in ieder geval wel. Met die afgeknepen noten hadden ze iets van Devo maar dan zonder de elektronica. Fascinerende set.
Met Ill Considered zagen we vervolgens weer totaal iets anders: impro jazz uit Londen. Ik ben absoluut geen jazzkenner maar ik hou er wel van. Wat ik hier zag leek me van een meer dan bovengemiddelde klasse. Idris Rahman nam ons met zijn wonderlijke sax mee langs onbekende maar toverachtige wegen. Hier was geen ontkomen aan. Sherpa's van dienst waren twee uitzonderlijk knappe muzikanten: een hypnotiserende bassist en een drummer die tijdens enkele explosieve momenten wel van een andere wereld leek te komen. Ill Considered bewees met deze schitterende set dat ook jazz zijn plaatsje verdient op Leffingeleuren.
Beduidend wat minder talent op het podium daarna maar dat maakte het niet minder straf. Joe & The Shitboys zijn een stel plattelandsjongens van de Faeröer eilanden die uit pure verveling een punkbandje hebben opgericht. Zelf noemen ze zich a band of bisexual vegan punks. Wellicht een reactie op het ultraconservatieve klimaat op de eilanden waar de homohaat nog welig tiert. Ook zijn groezelige t-shirt met opschrift "Wrestling Gay" zal waarschijnlijk een sneer zijn in die richting. Joe bleek een imponerende persoonlijkheid die voortdurend provoceerde, geen blad voor de mond nam en het ene politieke statement na het ander de zaal in vuurde. "If you believe in eating meat start with your dog" was er maar eentje van. Bovendien wist hij handig het publiek te bespelen door bijvoorbeeld iedereen eens een grondige "fuck you" door zijn microfoon te laten roepen of de toeschouwers dicht bij zich te roepen, ze vervolgens te laten zitten om ze daarna te laten rechtveren en dansen. Dit was trouwens na Ditz en Willy Organ reeds de derde ‘sit-down’, als dat maar geen nieuwe trend wordt. De haveloos geklede Shitboys lieten hun punk rauw en primitief klinken terwijl de nummers uiterst kort bleven. Het kortste klokte af op twee seconden en bestond uit één welgemikte vloek. Joe & The Shitboys: punk zoals het ooit bedoeld was!
Eblis Alvarez (Bogota, Colombia) moet een handige jongen zijn. De platen van zowel Meridian Brothers als zijn andere groep, die ik dit jaar nog in de 4AD aan het werk zag, Los Pirañas neemt hij helemaal in zijn eentje op. Hier met de Meridian Brothers liet hij zich omringen door vier muzikanten om een wervelende show vol opwindende roots salsa ten beste te geven. Ik heb altijd een beetje moeite met Latijnse muziek maar hun cover van "Son of a preacher man" vond ik zelfs beter dan het origineel van Dusty Springfield.
Naar aanleiding van het pas verschenen ‘Crackdown’ van GA-20 gewaagden enkele recensenten van een heuse blues revival waardoor ik wel erg benieuwd geworden was of Zach Person (Austin, Texas) daar deel van zou uitmaken. De oeropstelling, gitaar en drums, liet alvast het beste vermoeden. Person begon indrukwekkend met een smerige garageversie van Jimi Hendrix maar vanaf het derde nummer zakte mijn aanvankelijke enthousiasme tot ver onder nul.
Van die oeropstelling bleek helemaal geen sprake want er liep voortdurend een tape mee waarop we zelfs achtergrondzangeressen konden horen. Resultaat was een sound die veel te pompeus klonk en nog maar eens leek te bevestigen dat de blues doodziek is. Maar het kon nog erger. Zo verscheen er plots een special guest op het podium die niemand minder dan Shtevil bleek te zijn. Een gitaarbeul uit Mechelen die zo vol is van zichzelf dat hij het niet eens zou merken als de tent leegliep (wat ook gedeeltelijk gebeurde). Een nummer dat gepresenteerd werd als de nieuwe single lag volledig in de stijl van The Black Keys, ook al een groep die een tijdje het noorden kwijt is. De laatste twee songs brachten opnieuw wat beterschap maar dat kon mijn immense teleurstelling niet wegspoelen.
Het eerste nummer dat ik van de Berlijnse Derya Yildirim en haar Grup Simsek hoorde was een lange psychedelische instrumental met nogal wat vreemde klanken. Het smaakte beslist naar meer maar wat volgde waren meestal Anatolische folksongs waarin de psychedelica iets minder nadrukkelijk aanwezig was. Het bleef wel mooi met de uitermate sympathieke Yildirim op baglama (Turkse luit) die ook nog eens, misschien net iets te veel, wat uitleg gaf bij de gebrachte nummers.
Vanishing Twin uit Londen is de groep rond Cathy Lucas die je zou kunnen kennen van Fanfarlo. De groepsnaam verwijst naar het vanishing twin syndrome (verloren tweeling syndroom) waarbij tijdens de zwangerschap van een tweeling één foetus verdwijnt. Cathy Lucas zelf is zo een alleen geboren tweeling. Op het podium hield de groep het bij experimentele pop met een licht psychedelische inslag. Op een gegeven moment zetten de groepsleden roze maskers op terwijl Lucas zich omdraaide en haar masker op haar achterovergeslagen hoed plaatste. Wat voor een bevreemdend effect zorgde. Intussen sloop er nogal wat gepingel in de muziek en werd het me net iets te artistiekerig.
De verwachtingen waren hoog voor het Australische Clamm (Melbourne). De groep wordt immers vaak in één adem genoemd met Stiff Richards en Amyl & The Sniffers, twee groepen die live een onuitwisbare indruk op me nalieten. De drie groepen zijn ook bevriend met elkaar hoewel ze muzikaal toch een eind uit elkaar liggen. Zo mixt Amyl haar punk met een neut ouderwetse hardrock terwijl Stiff Richards dan weer zweert bij no nonsense seventies punk. Clamm houdt het bij powerpunk in de traditie van landgenoten Cosmic Psychos. Het was een wat vreemd beeld hoe de drie daar ietwat bedeesd op het podium stonden terwijl ze een muur van bruut geweld aan het bouwen waren en de lijven vooraan tegen een steeds hogere snelheid tegen elkaar botsten. Terwijl de beukende drums van Miles Harding en de onwrikbare bas van Maisie Everett een onstuitbare pletwals fabriceerden zorgde Jack Summers voor de nodige nuances met een soms versplinterd klinkende gitaar waarbij hij zijn in wanhoop gebottelde teksten uitspoog. Niet dat ik er zoveel van verstaan heb maar het gevoel dat we hier met een unieke groep te maken hadden was er zeker.
Dit was de gedroomde afsluiter van Leffingeleuren hoewel er anderen waren die die rol Sylvie Kreusch toedichtten.
Organisatie: VZW De Zwerver - Leffingeleuren, Leffinge
Frietrock Metal Fest 2022 - Een emotionele trip in de metal underground
Frietrock Metal Fest 2022
Hoendergaarsen
Arendonk
2022-08-26 t-m 2022-08-28
Erik Vandamme
Sinds enkele jaren gaat in de Kempen een uiterst gezellig metal festival door, Frietrock. Een evenement waar de 'underground' van de het metal in de kijker wordt gezet. De uiterst sympathieke organisatie vind je op elk metal festival of concert over het hele land. Of dit nu Graspop, Alcatraz of een kleinschalig festival is, de Frietrock Metal Fest crew leeft metal. Helaas, eerder dit jaar stapte bezieler en organisator Jan 'Kilowat' Daneels uit het leven. Er ging een schokgolf doorheen het metal landschap, maar zijn leuze indachtig ''treur niet om mijn heengaan, vier mijn leven'' bleef zijn echtgenote en vrienden niet bij de pakken zitten. Zo werd zijn as op een heel pakkende wijze, op verschillende plekken die hij een warm hart toedroeg, uitgestrooid. O.a. in de moshpit van Fractured Insanity op Alcatraz Metal Fest. De filmpjes op de sociale media spraken boekdelen, en zorgden ook hier voor opwellende tranen in de ogen.
Met man en macht werd gewerkt om ook dit jaar de editie van Frietrock Metal Fest te laten doorgaan, die stond geheel in het teken van het aandenken aan Jan, het werd een emotionele trip in de metal underground, waar vooral ‘het leven’ werd gevierd. Zoals Jan het wou! De meeste bands brachten dan ook een mooie ode op het podium, en overal zag je ‘een hamer’ verschijnen, als eer aan 'The hammerguy', zoals Jan werd genoemd.
dag 1 - vrijdag 26 augustus 2022
We starten met de band Bèrelor (****) . Deze bonte meute ongeregeld houdt er blijkbaar van een chaos te laten ontketenen. Een aanpak met klemtoon op een feestelijke stemming. Een sound van adrenalinestoten en vuurbollen zijn hier het muzikaal statement voor de metalliefhebbers.
De Antwerpse gigant Temptations For The Weak (*****) is altijd een energieke band geweest. Band vol overtuiging. De band is al sinds 2010 bezig, en heeft ondertussen een stevige reputatie opgebouwd. In 2020 werd een nieuwe zanger aangetrokken Jadran Beauprez, die in andere projecten reeds bewees over een imposante stem te beschikken. Met een gloednieuw album, 'Fallen from the Stars', een schok van een plaat, zet Temptations for the Weak op Frietrock de puntjes op de 'i'.
Live speelt de band ingenieus en doordacht. Jadran overschouwt de menigte met zijn imposante verschijning, en zet een tandje bij. De hard werkende muzikanten gaan mee in zijn niet aflatende werkethiek. Het gaspedaal blijft ingedrukt, iedereen gaat overslag; een verschroeiend metal feest is het resultaat. Temptations For The Weak is klaar voor de volgende stap.
Afsluiten deden we met een Judas Priest tribute. Contrete Priest (****) grossiert in het oudere werk van Judas Priest, en voegt er iets unieks en eigenzinnig aan toe. We zijn niet echt fan van tribute bands,, maar Concrete Priest klonk energiek overtuigend en wist iets extra’s aan toe te voegen . Een mooie tribute en een knap slot van de eerste avond
dag 2 - zaterdag 27 augustus 2022
Zaterdag was de topdag van Frietrock met een zeer grote opkomst.
Wardogs (***1/2) , openingsact, zet een ijzersterke, energieke set neer, met een overdonderende sound, niet echt vernieuwend of uniek. Maar goed genoeg om ons in deze sfeer onder te dompelen.
Our Common Sense (****) kleurt buiten de lijnen van de metal scene. In hun biografie staat 'post-metal'- wat uiteraard klopt - zie en hoor je een zekere punk attitude. Die post-hardcore kwam op de recente plaat 'Harbinger of Calamity' boven. Live is er een ideale versmelting tussen die donkere gedreven sound en de vocals. Puike set.
Backdoor Solution (***1/2) heeft de definitie van 'rock-n-roll' zeer goed begrepen. De band haalt alles uit de kast, en dompelt de tent onder in een gezapig headbangend rockfeestje, met het nodige spelplezier. Wat een oerkracht.
Wat meer 'female power' on stage nu, Worlds Beyond (****1/2) bestaat uit verdomd sterk solerende gitaristen, uit een klassiek geschoolde zangeres die met haar bijzonder hypnotiserende stem en uitstraling, het publiek doet wegzweven naar een spookachtige, sprookjesachtige wereld. Muzikaal een interessante parel.
The Catalyst (*****) brengt progressieve death metal met een duidelijke boodschap, ''We are Catalyst and we bring you Progressive, Melodic Death Metal with songs inspired by the many political, economical en ecological fears and failures of today's society."
The Catalyst gaat gebald, vuurkrachtig tekeer. De zanger/frontman intrigeert met zijn imposante stem en uitstraling, je krijgt de ene na de andere uppercut. De tent stond in vuur en vlam, en alsof dat nog niet genoeg is drukt The Catalyst het gaspedaal nog meer in. Wat een verschroeiende wervelstorm!
Afscheid nemen in stijl! Turbowarior of Steel (*****), een pure thrash/speed metal band, houdt er mee op …Stoppen op een hoogtepunt van ons kunnen, was het antwoord. Een energieke band die de nodige humor , kwinkslagen aanbracht en op niet afhoudende wijze bezig was, met moshpits tot gevolg. Turbowarior Of Steel weet goed waarmee ze bezig zijn, lekker het gaspedaal indrukken en ervoor gaan . Een overtuigende, speelse aanpak die hen sierde .
Virus Inhumanity tapt uit een heel ander vaatje. Virus Inhumanity (*****) kleurt donkerzwart, met een set die geen zonlicht verdraagt. De bijzonder (g) rauwe aanpak moet je even doorslikken . We gaan gewillig mee in deze intense, oorverdovende donkere trip. Virus Inhumanity brengt duisternis over de zonovergoten weide.
Malfeted (*****) speelt een soort Death metal dat je gegarandeerd koude rillingen bezorgt. Een verschroeiende aanpak, die iedereen mee sleurt in hun donkere wereld. Er is ook een speels kantje en ergens in die donkere tunnel is er ook een lichtje te bespeuren. Malfested doet de temperatuur naar een kookpunt stijgen.
Een band als Patroness (*****) brengt donker en licht nauw samen. Patroness gaat verschroeiend, emotioneel tekeer, en laat hun support blijken voor de organisatie. Ze zorgen voor een daverend feestje om ‘het leven’ te vieren . Patroness grijpt bij het nekvel , confronteren je met een donkere wereld en zoeken in die sound een positief kantje. Ze hebben een sterke beweeglijke frontman , die op het einde van de set met ontbloot bovenlijf het publiek opzoekt. Sterke live band dus!
Works of the Flesh (*****) is nog niet zo lang bezig, maar heeft ervaren muzikanten in de scene. In de donkere instrumentatie als in de vocals overtuigen ze. Works of the Flesh heeft tonnen spelplezier. De zanger en frontman Tim De Meyer gaat letterlijk tussen het publiek, en zorgt voor een leuk feestje. Een band die als duiveltjes uit een doos je puur instrumentaal en vocaal omver blazen.
Slaugter The Giant (*****) had in eerste instantie af te rekenen met een nogal terughoudend publiek, en moesten het gaspedaal diep indrukken om hun doel te bereiken. De band heeft een charismatische, imposante frontman. De band overtuigt gaandeweg het publiek, een werkethiek die zorgt dat op het einde van de set niemand meer stil staat. Klasse!
Abacination (***1/2) is geen ABBA coverband, zoals we ons grappend lieten ontvallen; de bandleden zien er alleen niet imposant uit, ze klinken ook imposant. Maar in momenten soms ook een beetje rommelig. Muzikaal overweldigend door de diverse adrenalinestoten, die ons lekker doen meedeinen.
Fields of Troy (***1/2) gaan nog enkele concerten spelen, waaronder hun eigen Troyfest op 22 oktober, en dan houden ze er ook mee op. Een band die een rollarcoaster aan emoties liet opborrelen in hun riffs, en drums . Ze zijn perfect op elkaar ingespeeld. Frontman Louis Soenens grijpt bij het nekvel met z'n vocals , sferisch en met een lichte echo naar boven.
Een angstgevoel en innerlijk genot overvalt ons. Een knaller van een afscheid concert is het echter niet geworden. Er ontbrak wat vuur om het overweldigend te maken. We wensen hen alle succes in de nieuwe projecten.
Primal Creation (****) zorgt dan voor een tsunami. De sound krijgt elan door de vocaal sterke beweeglijke frontman. In een woord klasse wat deze band deed .
Fat Bastard (*****) kon de Battlefield (of ook de main stage) afsluiten. Een ferm gesmaakt emotioneel concert. Jorn Mazet liet de geest van organisator jan, een heel close vriend btw, over de weide waaien. De belofte werd gemaakt om zijn leven te vieren, wat Fat Bastard ook deed. Ze deelden mokerslagen uit. Fat Bastard ging nogal te werk. Wat een gedrevenheid.
Er volgde nog een optreden van Slayer! in een tribute vorm door Slagter ('****) . De fans van Slayer werden op hun wenken bediend; net zoals op Concrete Priest voegt Slagter er iets extra’s aan toe met een snuifje humor. Iedereen ging uit de bol. Fijne afsluiter.
dag 3 - zondag 28 augustus 2022
Na twee bijzonder intense dagen begon dag drie al met een aanrader … Wound Collector (*****). Een fijne , unieke combinatie van death metal met sax , die een groovy jazz tune met zich meebrengt. Wound Collector durfde experimenteren en trok de registers op in dat death metal genre. Uiterst origineel van een band die grenzen doet vervagen in het genre.
"Vers vlees uit Pelt! "Met hun strakke riffs, zwevende melodieën en breakdowns om op te moshen creëert Asvana een zware, doch toegankelijke sound. " staat te lezen op hun vi.be pagina. Asvana (***1/2) speelt hun eerste festival optreden ooit, op Frietrock. En dat is ook te merken. De band beschikt over potentieel en die kenmerkende oerkracht , maar gebrek aan podium ervaring zorgt ervoor dat ze er eerder krampachtig staan … Last van zenuwen denken we. Het is nog een kwestie van tijd, afwachten dus wat de toekomst brengt …
Darker Days Ahead (***1/2) had zijn fanclub mee; we spotten heel de dag wel ergens een T-shirts van de band. De muzikanten vuren riffs af en zorgen voor een potje headbangen. Hun aanpak is eenvoudig, doeltreffend, die rock en blues kruisen. Darker Days Ahead speelde een gezapig setje.
Tijd voor een meer stevige hap. Wröng (****) bestaat uit leden van Los di Maggio's, Koncept, Violent city, Lucky sinners, OCD, en nog een berg personen van (solo)projecten. De band schopt lekker om zich heen in hun punkrock. De heren gaan wild tekeer en het publiek smult van hun muziek. Ook de metal fans gingen mee in het verhaal. Mooi. Een energiek concert.
De brug tussen punkrock en thrash metal is niet zo groot, check Noctural Empire (****) maar eens met hun stevige thrash metal. De band schudt je lekker doorheen, iedereen gaat loos, headbangt of is te vinden voor een mosh.
The Evil Pony's (****1/2) is een bandje met een hoek af … Uiteenlopende stijlen zijn te horen, van punk naar metal met een vleugje absurditeit . Aanstekelijke muziek met een feestelijke stemming dus, iedereen gaat lekker uit de bol. De muzikanten en hun imposante frontman weten goed waar ze mee bezig zijn.
"Cutting edge cross-over metal, sharp as a knife." , lezen we in de introductie van Cuttermes (****) . De muzikanten bieden een spervuur van riffs aan . De beweeglijke, energieke frontman trekt de aandacht. De man loopt heen en weer, en gaat zijn publiek op goedlachse wijze voortdurend opzoeken. Wat een charisma. Ook de muzikanten gaan ontspannend mee in het verhaal . Hun aanstekelijke sound overtuigt. Een leuk muzikaal feestje hier, die zorgde voor een overweldigend gevoel van welbehagen.
Met Cathubodua (****1/2) staat er een van de sterkste Belgische symfonische metal acts op het podium van Frietrock. Met hun album 'Continuum' lieten ze in 2019 al horen veel in hun mars te hebben. De band rond zangeres Sara Vanderheyden, bewees ook live je te doen wegglijden in een wereld vol magie. Sara is een volksmenner die met haar bijzondere stem, je weet te ontroeren.
We werden ondergedompeld in een sprookjesachtige wereld, met een duidelijk donker kantje, een tot de verbeelding sprekende wereld, waarbij Sara oproept om alle vuisten in de lucht te steken in de vorm van een hamer , als eer aan Jan. Een kippenvelmoment.
Dit is een bijzondere band binnen de symfonische metalscene .
De organisatie heeft een gevarieerde affiche samengesteld, waar iedereen aan zijn trekken komt. Met een naam als Charkutterie (****) weet je bij voorbaat dat hier een absurd sfeervol concert zal afgeleverd worden … Metalcore songs in snelvaarttempo worden afgevuurd , verstand op nul. Charkutterie speelde op kruissnelheid!
Muddler (*****) tapt uit een heel ander vaatje. Muddler is een vierkoppige band uit Lier, bestaande uit Maxim de Soomer (drums), Fons Vloebergs (zang), Ben Kovalewski (basgitaar) en Joeri Arras (gitaar). De band heeft een knappe plaat uit, 'Niets leeft zonder wonden', een bijzonder Nederlandstalig stoner rock pareltje. Ze doopten het om tot SNØCK!
Live doet Muddler allerhande emoties opborrelen en in de spotlight plaatst de zanger zich; Fons haalt de meest acrobatische toeren uit op de boxen, zoekt het publiek op en gaat als een waanzinnige tekeer . De muzikanten gaan ingenieus te werk en doen lekker hun ding.
De teksten van Muddler gaan vaak over de moeilijke kantjes van het leven, en de band slaagt erin die problemen uit het leven, niet alleen muzikaal, maar ook visueel uit te beelden . Een totaalspektakel die bittere ernst met humor verbindt . Overtuigende band.
Over humor gesproken … Het is bijzonder moeilijk om het optreden van Gore Force V (****) echt te omschrijven. Ze brengen een grindcore feestje in de voetsporen van Charkutterie en voegen er death metal aan toe. Gore Force V overtuigt in muzikale absurditeit, zorgt voor een polonaise en de attributen als ballonnen en een groot roos bord in de vorm van een middenvinger onderstrepen het muzikaal geheel. Lekker loos gaan dus zonder al te veel tralala. We vreesden even dat de ballonnen die in de lucht vlogen de PA tafel zouden vernietigen.
Pure Doom krijgen we van Marche Funébre die instaat voor puur muzikaal innerlijk en duister genot . Marche Funébre (*****) dompelt ons ons onder in een donker sfeertje. Opvallend aan hun pure Doom plaat is de lange tijdsduur van de songs. De tempowissels in de nummers , behouden je aandacht. We waren geïntrigeerd door hun duistere sound. Wat een indrukwekkende intensiteit!
De Belgische Gothic Rock/Metal pioniers TORN keren terug als TORN AD (****) met een nieuwe EP ‘The Lost Tapes’. Hier is srake van een old school gevoel van gothic rock/metal die licht brengt in donkere tijden. Met leden van Meantime, Helluray, Exoto, Off the Cross, ... krijg je een band vol sterke muzikanten. Live klinkt de band somber, en bezorgt je kippenvelmomenten. De band laat de muziek voor zich spreken, en dompelt je terug onder in een intense, donkere sfeer; het sloot aan bij Marche Funébre qua sfeer en innerlijk genot, maar onderscheidde zich in energieke riffs .
Afsluiter op de Battlefield stage was Stung (****1/2) . De muzikanten zijn geen groentjes meer. Deze Thrash/Hardcore/Crossover/Metal band is gevormd door ex-leden van Leave Scars, Soultaker en Meantime. Genoeg superlatieven dus , om hier een bommetje te doen ontploffen op Frietrock.
En dat is wat Stung ook doet, met hun opwindende, krachtige, gevarieerde aanpak; thrash elementen smelten samen met crossover. Wat een klankenspectrum en wat een muzikale wervelstorm creëren ze . Het spelplezier siert.
Stung sluit het festival af met een knetterend thrash/crosover feestje! De boel mocht dan ook dan ook nog een laatste keer compleet ontploffen.
Wie er nog niet genoeg van kreeg kon zich nog laveren aan Overtime (****) die door klassieke covers de danslustigen onder ons op hun wenken bediende, na een emotionele toespraak van Inge, die samen met de vele medewerkers en crew op het podium ging staan.
Een bijzonder editie van Frietrock Metal Fest werd op die manier besloten
Organisatie: Frietrock Metal Fest
Razernij: Beerdrinkers & Hellraisers 2022 - Bier, Punk & Rock-’n-roll
Razernij: Beerdrinkers & Hellraisers 2022
Sleutelhof
Rumst
2022-08-20
Erik Vandamme
Razernij: Beerdrinkers & Hellraisers combineert een beertasting met een muziekfestival, De biertjes terzijde, hebben we het over de muziek. Op de affiche stonden enkele stevige punkrock bands die elk op hun eigen wijze zorgden voor de ideale sfeer die bij een ‘beertasting’ passen.
Last minute viel afsluiter Janez Detd uit, maar vond een waardige vervanger onder Fleddy Melculy. Misschien wat vreemd, maar toch, zo’n metalact op een punkrock festival kon erbij, gezien ‘Fleddy’ en zijn kornuiten zich met brio kweten van hun job. Het was een zonnig heel fijn festival, boordevol bier, punk & rock-’n-roll!
Een overzicht
Such Guys (***), een rockcollectief uit Leuven met roots in Rumst, doet zijn uiterste best om het publiek te triggeren , maar slaagde daar helaas niet in. Hun aanstekelijke punkrock was wel de moeite. De jonge wolven missen nog wat pit, lef en podiumervaring. Maar de energie was er . Bandje met potentieel in het genre dus.
Pit en vuurkracht was wel aanwezig bij Stay Idle (****) uit Houthalen. Ook al hadden ze nog niet het publiek mee, ze stampten lekker wild om zich heen. Een energieke aanpak. Ze halen scherp uit en hebben een frontman die bezig is als een bulldozer. Stay Idle brengt punkrock vanuit de buik , wat zorgt voor een eerste echte energieboost.
Wat meer ‘female power’ op het podium nu met Lost From The Start (****), een Limburgs (Zutendaal) female-fronted poppunkcollectief. Zangeres Hilde heeft een sterke emotionele stem en kan verschillende toonaarden aan. De muzikanten spelen aanstekelijke riffs en drumpartijen. Een lekker wervelend poppunk feestje is het gevolg. Hilde is een charismatische entertainer en probeert zo goed mogelijk in te spelen op het publiek. De band krijgt een daverend, gemeend applaus voor hun sublieme poppunk show.
Het eerste deel werd afgesloten door levende legendes F.O.D. (*****) . Binnen de punk rock is F.O.D. ondertussen uitgegroeid tot een gevestigde waarde, die niet alleen op de kleinere maar ook grotere festivals present is. Ze hoeven niet onder te doen voor de zogenaamde grote en internationale namen binnen de scene.
Een kwalitatief hoogstaande set van tonnen energie met een aanstekelijke sound, voorzien van adrenalinestoten en grappige kwinkslagen. Het siert F.O.D. in wat ze allemaal in staat zijn en ze stralen enorm veel spelplezier uit. Dit was een lekker punkrock feestje.
Na een korte pauze begon het tweede deel met een internationale act. The Fire (***) is een Italiaanse pop punk band. Met wat egotripperij weliswaar , alsof ze het hele plein in een oogwenk plat gaan spelen, bestijgen ze het podium. The Fire heeft zijn naam niet gestolen, en zet de boel in vuur een vlam. De band krijgt de handen moeiteloos op elkaar met hun vrij toegankelijke aanpak. Energiek en aanstekelijk klinkt het. Een charismatische band, die wat braafjes klinkt, maar die een sterke uitstraling en dynamiek heeft.
Satanic Surfers (****1/2) zit tussen een vrij poppy en fel gedreven geluid; ze delen mokerslagen uit. Strak en recht voor de raap, je voelt de adrenaline. Een wervelende punkrock sound, wat monotoon, maar treffend, waarbij band en publiek lekker om zich heen stampen. Satanic Surfers drijven het tempo steeds opnieuw op en gaan naar een verschroeiend hoogtepunt; ze gaan steeds op diezelfde harde en rauwe lijn door. Overtuigend!
Wie vreesde dat Fleddy Melculy (*****) wat door de mand zou vallen, na al die punkrock acts, had buiten het natuurlijk charisma van Jeroen en co gerekend. Het is meer dan zomaar een ‘metal’ act. Fleddy Melculy is een strak spelende rock band, die voor dit festival ietwat punkrock toevoegt, wat hen siert.
Fleddy Melculy behoudt een dosis humor en zijn gelukkig niet een parodie op zichzelf geworden. De lekker aanstekelijke songs, de ruwe, harde uithalen, de grappige teksten en kwinkslagen , wat absurditeit , het is er allemaal. De geluidsbarrière staat onder druk.
Fleddy Melculy tekent voor een ultiem warm , aangenaam rock feestje. Sjiek!
Pics homepag Satanic Surfers @Tim Vermoens
Organisatie: Razernij - Beerdrinkers & Hellraisers
Alcatraz Metal Festival 2022 - Zelfs een hittegolf krijgt de metalheads niet stil
Alcatraz Metal Festival 2022
Lange Munte
Kortrijk
België
2022-08-12 t-m 2022-08-14
Frederik Lambrecht
Alcatraz Metal Fest - Vorig jaar nog één van de weinige hardrock- en metal festivals die effectief de deuren mocht openen tijdens de corona-nasleep, dit jaar was het opnieuw prijs en gingen de poorten naar zware gitaren, grunts, danspartijen en moshpits weer open in Kortrijk. Het beloofde een editie te worden waar een hittegolf de kop opstak, maar de aanwezigen keerden hun hoofd richting de 4 verschillende podia en gaven de zon een figuurlijke middenvinger. De organisatie was gelukkig voorzien tegen de warme temperaturen, zodat iedereen die wou de nodige schaduwplekken kon opzoeken, gratis water kon ophalen en zelfs genoeg zonnecrème kon verkrijgen om zijn/haar lichaam meermaals in te smeren!
Op donderdag was er een pré-party, waarbij de omwonenden ook de kans hadden om het festivalterrein van een bezoekje te voorzien. Enkele cover-bands waren geboekt, en dus konden de liefhebbers al inlopen met AC/DC UK, The Iron Maidens, Beuk, Fat Bastard en Bulls on Parade.
Ik arriveerde op vrijdagochtend, waarbij direct duidelijk werd dat de positie van de campings een serieuze verschuiving had ondergaan. Tegenwoordig zijn er verschillende manieren om de nachtrust aan te vatten op Alcatraz Open Air, waarbij er dus de mogelijkheid is om met een camper toe te komen, een friendszone beschikbaar was om je tentje in een vooraf gereserveerd plekje samen te droppen en zelfs luxe tenten die aparte sanitaire blokken en ontbijtregelingen kregen aangemeten.
Bij binnenkomst op het festival kreeg iedereen een groene jeton, die dus in functie van ‘Low Impact’ werd gebruikt. Deze techniek moet dus minder vuilnis op de weide creëren, wat dus ook effectief het geval was. Dit zal ongetwijfeld de nieuwe werking worden in de toekomst, iets wat wij en het milieu enkel maar kunnen toejuichen! Genoeg over de randzaken, op naar de kern van een festival, de bands! Hieronder mijn overzicht van Alcatraz…
dag 1 - vrijdag 12 augustus 2022 - Rivers of Nihil wint nieuwe zielen, Insomnium bekoort, Dark Funeral heerst en Cattle Decapitation geeft forfait!
Eerste stop was in de Helldorado tent alwaar Rivers of Nihil hun kunstjes mochten tonen. Deze technische death metal met een progressief randje ging er vlotjes in…ik zag veel mensen hun hoofd draaien in het voorbij wandelen om mee van de energieke show te genieten. Instrumentaal klopte alles perfect en de klank in deze tent klonk massief. Lekker begin van dit festival!
Lorna Shore was als volgende aan beurt, deze deathcore band is nog maar iets meer dan 10 jaar actief, dus bij velen waarschijnlijk nog onbekend. Helaas klonk de drum niet wat je van een band mag verwachten, waarbij sommige drumpartijen wat rommelig klonken en sommige drumelementen spoorloos waren in de boxen. De tent was redelijk gevuld, maar na enkele nummers was voor me de minder klank toch een beetje een struikelblok…hopelijk volgende keer beter.
Altijd leuk als de mannen van Suicidal Angels hun thrash albums aan de man komen brengen, deze show lag dan ook in het verlengde van hun voorgaande passages. Hun laatste album dateert alweer van 2019, dus ik hoop van harte dat ze binnenkort nog eens de studio induiken om nieuw materiaal neer te pennen. Dusja, hun laatste album ‘Years of Aggression’ werd voluit gepromoot tijdens deze set, waardoor er helaas maar 1 nummer – “Apokathilosis” van de oudere platen op hun setlist te vinden was. Iets meer variatie zou dan toch wat meer geapprecieerd worden door de fans denk ik…
Hierna ging ik richting de mainstage, of zoals ze in Alcatraz zeggen: Prison Stage. Unearth stond klaar om gas te geven, en ik was benieuwd of ze het nog in hun mars hadden. De klank was lekker vol – met uitzondering dan van het technisch mankementje in het midden van hun set waarbij enkel de zang van frontman Trevor Phipps te horen was– en het stof vooraan het podium vloog in het rond. Deze metalcore klonk dus lekker snedig en smaakte naar meer!
Spijtig genoeg voor deze Amerikanen wou ik op tijd zijn in de Swamp tent om de mix van grindcore en death metal van Cattle Decapitation te bekijken…ontnuchterend was het dan ook dat enkele minuten voordat de show moest beginnen de boodschap werd verkondigd dat de band in panne stond ergens in Duitsland. Deze afzegging was helaas een grote teleurstelling, zeker aangezien er nog een band niet op tijd aanwezig kon zijn later op het festival, maar hun show wel verzette naar een later uur. Wat bij deze band dus niet het geval was en een algemene afgelasting bleek. Velen dropen morrend af… om dit wat te laten bezinken ging ik richting ‘El Presidio’ om dit voorval weg te spoelen.
Even later stond ik alweer in de Swamp stage waar Insomnium mocht aantreden…deze Finnen brengen melodieuze Death metal, waarbij ikzelf zelf raakvlakken met Bolt Thrower in hun nummers hoorde…ofwel waren het de vocalen van de zanger die mij deze richting duwden…niettegenstaande een goeie show dat deze mannen aan hun palmares kunnen toevoegen. Al hun albums kregen hoge scores in het verleden, en als je dan ook nog live een prima prestatie kan brengen, dan weet je dat je te maken hebt met een heel goeie band! Ook al scheen de zon buiten, deze donkere muziek fleurde mijn dag op.
Dark Funeral stond hoog op mijn lijstje, want het was alweer een tijdje geleden dat ik hen live aan het werk zag. In het begin was de klank nog niet volledig afgestemd, maar dit beterde na het eerste nummer. Met een nieuw album uit begin 2022 getiteld ‘We Are the Apocalypse’ konden ze nieuw materiaal voorstellen, maar voor me waren nummers als “The Secrets of the Black Arts” en “Open the Gates” van hun EP en debuut album een leuke terugblik op hun beginperiode. Black metal waarbij de duivel vereerd wordt – elk zijn godsdienst natuurlijk – moet duister klinken en drummer Jaloomah - die pas sinds 2018 bij de band aansloot - deed wat van een black metal drummer verwacht wordt. Vocaal gezien werden we meegezogen naar de onderwereld, en met de warmte die al gans de dag het festivalterrein had ingepalmd, was dit een heel leuke verademing. Heel goed optreden!
Ik ging even gaan piepen bij Igorrr, maar deze mengelmoes van stijlen waarbij zelf geopend werd met een dj was voor mij toch een brug te ver…ik hoop dat de aanwezigen er meer van hebben genoten dan mezelf.
Geef mij dan maar Napalm Death, de grindcore vanuit Birmingham staat altijd met dikke stift onderstreept op mijn must-see lijstje, en ook deze show ging ik niet aan mij voorbij laten gaan. Blijkbaar hadden deze Britten zin in een noisy set, want veel bekende nummers moest je niet verwachten.
Enkel bij cover ‘Nazi Punks fuck off’ zag je de meeste reactie bij de toeschouwers. Mocht je uiteraard hun laatste plaat in je bezit hebben, dan kon je gelukkig mee moshen, want dit album was ook goed vertegenwoordigd in hun set. De frontman heeft nog altijd last van ADHD, want hij stond weer elektrisch geladen op het podium. Shane Embury kent geen genade op het podium als het over zijn gitaar gaat en dus vond ik het opnieuw een feestje.
Gelukkig kreeg ook “Scum” en het langste nummer ooit (“You Suffer” - 0,01sec) de nodige aandacht, was het gezellig springen bij “Smash a Single Digit” en zijn er ook nog zekerheden als de frontman de wereldproblemen en politiek hun vet geeft. Tot de volgende show mannen.
Na een slopende dag ging ik richting mijn tent terwijl Accept hun set speelde…aangezien de klank luid genoeg over de Lange Munte galmde, kon ik al wandelend meezingen/neuriën met hun hitjes “Restless & Wild”, “Princess of the Dawn”, “Fast as a Shark” en “Balls to the Wall”. Het enigste wat ontbrak was de originele zanger UDO, ook al deed zijn vervanger zijn stinkende beste…jah, soms zijn bepaalde nummers op het lijf van 1 persoon geschreven. Hierbij sloot ik mijn ogen zodat ik fris en monter dag 2 kon aanvatten.
dag 2 - zaterdag 13 augustus 2022 - Cyclone retestrak, Krisiun is een dodelijk trio, As I Lay Dying verrast mij en Carcass en Testament staan op hun strepen!
Waar Cyclone vorig jaar nog in de kleinste tent te bespeuren was, werden ze dit jaar een grotere tent toegewezen om hun thrash/speed metal op gang te trekken. Deze Belgische band was vorig jaar al meer dan de moeite, en deze show was opnieuw van hoog niveau. Slechts 2 albums in hun bandhistorie, maar 2 albums die hoge toppen scheren. Diegenen die nog niet volledig ontwaakt zijn rond de middag waren dit ongetwijfeld na deze set. “In the Grip of Evil”, “Fall Under His Command” en afsluiter “Fighting the Fatal” sloegen in als een bom en zanger en oprichter Guido Gevels overkeek zijn fans en zag dat het goed was!
Ik bleef rond de Swamp stage hangen en zag opnieuw een afgelasting medegedeeld worden…Heathen was er ook niet op tijd geraakt, en zou hun set aanvatten rond 1u ‘nachts, gelijktijdig met Behemoth.
Exhorder was midden de jaren 90 opeens op hun gat gevallen, maar rond 2019 kwamen ze op de proppen met nieuw materiaal, terwijl iedereen het oudere werk ongetwijfeld een belletje doet rinkelen met bekendste album ‘Slaughter in the Vatican’. Deze thrash band met dosis groove mocht aanvatten, maar het optreden was gemiddeld te noemen. De stem klonk voor mij niet optimaal en de klank kon ook wat luider als je het mij vraagt…maar er waren alvast genoeg riffs om eventjes de nekspieren los te schudden.
Naar mijn weten speelt de Braziliaanse death metal band Krisiun niet zoveel in België, dus ik was present om hen aan het werk te zien. Met een nieuw album die deze zomer uitkwam, vond ik het vooral raar dat maar 1 nieuw nummer werd toegelicht – “Swords into Flesh”. Maar ook van hun debuut stond niets op de set. Dit trio bewees dat je niet uit een grote bende moet bestaan om deftige death metal te maken en ik genoot van het enthousiasme dat ze uitspuwden! Niet zoveel volk in de tent, maar daarom niet minder ambiance, diegenen die erbij waren zullen kunnen beamen dat het een prima set was!
Vio-lence was opgeschoven van uur, gelukkig zag ik dit op de digitale infoborden passeren, dus moest ik niet veel van hun set missen. Vorig jaar moesten ze nog last-minute afhaken, vandaag stonden Sean Killian en co te popelen om te beginnen. Ik viel in bij “Eternal Nightmare” en liet mij meeslepen bij “Serial Killer”, gevolgd door “Calling in the Coroner”. Hun laatste EP ‘Let the World Burn’ mocht niet ontbreken en de aanwezigen lieten zich vlotjes gaan bij de old school thrash bommetjes. Leuk optreden alvast.
De death/black metal band Necrophobic van Stockholm – Zweden was volledig geschminkt en dus klaar om hun dodelijke sound los te laten. Opnieuw wat klankproblemen in het begin, maar deze werden vlotjes verholpen zodat bij “Black Moon Rising” iedereen gewillig zijn vuisten in de lucht deed om mee te brullen. Hoogtepunten: de close up van het gezicht van zanger Strokirk en zijn blote pens, nummers “Mark of the Necrogram” en het vlugge “Devil’s Spawn Attack”.
Ik ging nog eens langs in de El Presidio waar Franky De Smet – Vandamme (jaja, de zanger van Channel Zero) samen met Tom Waes zijn cameraman (Pascal hupperdepup) trakteerden met een Turbeau, het bier die deze zanger zelf brouwde. Net zoals hun dj-set voor mij niet speciaal.
Terug naar Helldorado dan alwaar ik nog een halve set van Der Weg Einer Freiheit meepikte. Deze filosofische black metal is niet makkelijk toegankelijk, en korte nummers hebben ze mijn inziens niet zoveel, dus de lange gitaarmuur moest je kunnen doorstaan om ervan te genieten. De typische uitgesponnen stem vocht tegen de warmte die ontsproot uit de zon, en al bij al toch een meer dan degelijk optreden.
Ene van de weinige keren dat ik dus richting Prison ging, alwaar As I Lay Dying een grote meute volk voor zich zagen opdoemen. Ik ga er vanuit dat deze band al een tijdje niet meer te zien was in onze contreien, want volgens mij stond 75% van de festivalgangers mee te dansen in het stof. Deze Amerikaanse metalcore band klonk energiek, had vlotjes het volk mee en pakte uit met een straffe show. Ikzelf ben niet 100% bekend met hun nummers, behalve dan “An Ocean Between Us” die bij mij het licht deed branden. Ondanks de striemende hitte amuseerden de fans zich en sprongen ze gewillig op en neer met de breaks. Een verrassing!
Het moment was aangebroken om Bill Steer, Jeff Walker en Daniel Wilding te begroeten. De vlag met foltertuigen stond paraat, dus kon Carcass eraan beginnen. “Buried Dreams” was het eerste hitje, en dan ging het verder in snel tempo. De uitvoering was machtig, de haren van frontman vlogen in het rond en de gitaren klonken vinnig. “Unfit for Human Consumption” naaide de boel lekker op en bij “Heartwork” ging het dak ervan. Topconcert, zoals je van deze band mag verwachten. Velen hadden deze Engelsen blijkbaar aangekruist, want de tent was afgeladen vol. Carcass smeekte om nog een nummer te mogen spelen, maar helaas stond de volgende band al paraat…
Chuck Billy had er zichtbaar zin in en dit was ook merkbaar aan de show van Testament. Bay Area thrash van de bovenste plank. “The New Order” was direct een spervuur aan riffs, en “Practice What You Preach” deed de adrenaline een ruk omhoog. Niet lullen maar spelen is hun motto, en ook tijdens deze show werden monologen beperkt…mij zeker niet gelaten want “The Formation of Damnation” ging er vlot in, en met de 3 afsluiters (“Over the Wall”, “Into the Pit” en meezinger “Alone in the Dark” eindigde dit spetterende optreden. Testament maakte een statement dat vele bands nog boterhammetjes mogen eten J Oh ja, wat een prestatie van Dave Lombardo…om te likkebaarden!
Een andere thrash band mocht ook deze editie aantreden, en met hun recente plaat ‘Persona Non Grate’ leverden ze vorig jaar een topplaat af. Verschillende nummers kwamen van deze plaat aan bod. Gelukkig vergeten ze hun ouder werk nooit, dus kon je mee aanschuiven in de moshpit bij “Piranha”, “Bonded by Blood” en danshitje “The Toxic Waltz”.
Was dit één van Exodus betere optredens? Neen, ik vrees ervoor, maar aangenaam was het wel.
We verlieten de thrash scene en stapten over naar de onderwereld, waar Behemoth hun black/death metal verkondigde. Waarschijnlijk hebben ze af en toe gespiekt bij Rammstein, want ook hier was vuur het kernwoord. “Off to War” moeten ze gedacht hebben, want ze klonken venijnig en gebeten. Ook grappig als frontman Nergal luidop de vraag stelt waarom Watain op hetzelfde moment geprogrammeerd stond in de Helldorado tent. Velen knikten meestemmend, maar lieten zich ogenblikkelijk onvermoeid verder gaan met “Blow Your Trumpets Gabriel” en afsluiter “Oh Fater O Satan O Sun!”
De heersers van de onderwereld hadden hun boodschap met bravoure verkondigd alvast.
dag 3 - zondag 14 augustus 2022 - DRI en Sick of it All spelen de tent plat, Thanatos eindigt in schoonheid en Suffocation is de winnaar van de dag! Death metal zet de toon op deze laatste dag…
Het was vroeg dag want Thanatos stond als om 11u15 geprogrammeerd…het was dan ook teleurstellend waarschijnlijk voor de band om maar weinig toeschouwers te zien bij hun afscheidsshow in Alcatraz. Dit is de oudste Nederlandse death/thrash band in metal land, en na een carrière van 38 jaar gaan ze ermee ophouden. Maar dus niet vooraleer ze nog eens hun kunnen in Kortrijk gingen tonen. ‘Emerging from the Netherworlds’ is een topplaat en dus was ik blij dat ze hiervan enkele nummers speelden. De klank stond goed en nummers als “Dawn of the Dead”, “Angelic Encounters” van de gelijknamige plaat en afsluiter “War” waren verwoestend. Het vuurwerk werd aangestoken en deze Nederlandse band werd op applaus onthaald door de aanwezigen voor hun gemaakte carrière en dankbaarheid voor topnummers die deze mannen hebben neergepend. Respect!
Een half uurtje later zag je een band opkomen, waarbij de zanger een Oekraïense vlag meezeulde…1914 was aan de beurt en met hun oorlog getinte teksten is dit uiteraard een spijtige samenloop van omstandigheden. De zanger verwees enkele malen naar de politieke leider van Rusland, maar wij richten ons liever op de muziek zelf. De logge death/doom metal ging erin als zoete koek, en als de zanger dan ook nog gezwind tussen het publiek komt brullen met “Passchenhell” en “War Out” dan heb je een leuk optreden gezien. Een dik applaus vervulde de tent na de show.
Ik luisterde van enkele meters naar Funeral Dress en werd meegezogen in de vrolijke deuntjes, waarbij “Party On” het hoogtepunt was. Een beetje later stond Trauma ook in de Helldorado tent…mij was deze band niet direct bekend, maar toen ik de NWOBH deuntjes hoorde, kon ik mijn benen amper stilhouden. Een band die ik ongetwijfeld verder zal ontleden in de toekomst. Blijkbaar een nieuwe plaat op til in september, iets wat ik zal moeten onthouden.
Death metal van Birmingham, ja, dat kan alleen maar Benediction zijn…hun laatste plaat ‘Scriptures’ werd goed ontvangen door de media en live klonken de nummers van deze plaat ook lekker strak. Deze old school metal band kent de kneepjes van het vak, en dus werden uit diverse albums gevarieerd. Gelukkig maakte ze mij opnieuw blij met de klassiekers “Subconscious Terror” en “The Dreams You Dread”! Als afsluiter had ik gehoopt om “Deadfall”, maar ze kozen zelf voor “Magnificat” (ook een geweldig nummer) en “Agonised”. Leuk en gevarieerd optreden!
D.R.I. was aan de beurt en dat zullen de aanwezigen geweten hebben…vooraan moest je af en toe je hand voor je mond houden, of je shirt boven je gezicht duwen, anders was je puur zand aan het eten door de vele moshpits, circlepits en crowdsurfers die rond je hoofd vlogen. Je moet deze mannen niet leren hoe ze een feestje moeten bouwen…een goeie omkadering, enkele biertjes en een set die de boel laat ontploffen. “Who Am I?” galmde door de tent, “Thrashhard” zorgde voor de zoveelste circlepit, “Abduction” en “I don’t need Society” deden de fans een meter hoger springen. De security achter de dranghekkens zullen ongetwijfeld een goeie nachtrust hebben gehad. Neem daar dan nog de afsluiters “Beneath the Wheel” en “The Five Year Plan” en het feestje was compleet. Vet optreden…dank u dirty rotten imbeciles!
En we gingen door, want Suffocation was aan de beurt. Deze brute technische death metal band van Amerika beukte er lekker op los. Wat een optreden! Ik begon eraan met “Effigy of the Forgotten” van het gelijknamige album en de sfeer zat er direct in. De massieve klank kwam goed tot zijn recht en zanger Ricky Myers heeft met bravoure de lege plek van Frank Mullen ingenomen! Wat een stem heeft deze man. Neem daar de gigantische drumsound en de opgefokte gitaren bij en je kon je laten gaan op “Jesus Wept”, “Pierced from Within” en “Breeding the Spawn”. De menigte werd gek en afsluiten deden ze in stijl met “Infecting the Crypts”. Killer show!
Volgende op het schema voor mij: Aborted…en wat een grote band is dit toch geworden. Van Belgische makelij (waarbij enkel zanger Sven De Caluwé nog als enige van de originele line-up overblijft) die jaarlijks roem en faam opbouwde, en terecht een hoge plaats kreeg op de affiche! De variatie tussen grind en death metal is allesbehalve makkelijk verteerbaar, maar o zo mooi. Starten deden we met “Global Flatline” om te eindigen met “The Saw and the Carnage Done”. Alles ertussen was een salvo aan instrumentale klasse en hoog tempo. Helaas niet de winnaar van de dag voor mij maar ze zaten er dichtbij.
Hardcore en metal samengevat in 1 woord? Ja, Pro-Pain was aan de beurt…ik slofte richting het podium, maar was heel teleurgesteld in het volume. Neen, Pro-Pain moet hard gebracht worden, wat hier voor mij niet het geval was. Gelukkig hangen er op het einde van de tent nog boxen waar de klank wel een beetje beter tot zijn recht kwam. Na eventjes mokken stampte ik toch mee met “Un-american”, “Make War Not Love”, “Three Minutes Hate”, “The Shape of Things to Come” enzovoort. Tot jullie volgend optreden mannen.
En opnieuw was het de beurt aan een death metal band…meer bepaald Cannibal Corpse. Zij mochten de Swamp stage afsluiten en deden dit redelijk berekend. De bindteksten hebben we ondertussen al ettelijke keren gehoord, dus wisten we op voorhand wanneer “I Cum Blood” en “Fucked With a Knife” aan de beurt waren. De machine denderde constant voor en de nekspieren van Corpsegrinder werden traditiegetrouw in gang gezet. We gingen gezellig verder met het krachtige ‘Devoured by Vermin”, het vuile “Stripped, Raped and Strangled” om te eindigen met de hit der hits “Hammer Smashed Face”. Ik zag velen lijkbleek vertrekken na enkele nummers, maar ja, de zwakken moeten er van tussen ;-)
Ik sloot deze editie af met een topoptreden van Sick of it All. Deze hardcore band behoeft geen intro…zanger Lou Koller maande het publiek aan om nog eens alles te geven na een warm weekend en dat slapen voor na hun show was. De aanwezigen begrepen de boodschap en begonnen bij het startsignaal aan de nodige circlepits. Deze frontman kan het publiek makkelijk op de hand krijgen, en ook vandaag was dit weer het geval! “Scratch the Surface” mocht uiteraard niet ontbreken en sloot deze set af. De schoenen vlogen in de lucht en ik genoot van mijn laatste pils en amuseerde mij op de uitstraling van de band.
Arch Enemy sloot het hoofdpodium af, maar ik was dolgelukkig met mijn keuze voor Sick of it All. Editie 2022 van Alcatraz Open Air zat er bij deze helaas op.
De data voor volgend jaar is ondertussen ook bekend gemaakt: 11, 12 en 13 augustus 2023, en je kan zelfs al early bird tickets kopen…er wordt gefluisterd dat Gojira en Megadeth op de affiche zullen prijken, of dit waar is valt weliswaar nog af te wachten.
Alcatraz Open Air 2022, u was prachtig! Tot binnen 365 dagen ongeveer.
Line-up
Vrijdag
Accept, Venom Inc., The Darkness, Stratovarius, Vandenbergh, Unearth, Uli Jon Roth, The Night Flight Orchestra, Warkings, April Art, MGLA, Napalm Death, Dark Funeral, Insomnium, Suicidal Angels, Lorna Shore, Bark, Parasite Inc., Solstafir, Voivod, Igorrr, Pentagram, Vola, Cowboys & Aliens, Pallbearer, Rivers of Nihil, Hangman’s Chair, Urne, Peter Pan Speedrock, King Buffalo, My Sleeping Karma, Dozer, Stöner, Wo Fat, Your Highness, Grotto, Motsus
Zaterdag
Behemoth, Testament, Watain, Death Angel, Carcass, Amaranthe, As I Lay Dying, Exodus, Katatonia, Life of Agony, Enslaved, Ill Nino, Evil Invaders, Vio-Lence, EyehateGod, Necrophopic, Krisiun, Cyclone, Exhorder, Der Weg Einer Freiheit, Heathen, Harakiri for the Sky, Uada, Butcher Babies, Vended, Fractured Insanity, Hippotraktor, March Funebre, Mordkaul, Powerstroke, Saille, Temptations for the Weak, Von Detta, Warhead, Wolvennest, Woyote, Hemelbestormer
Zondag
Arch Enemy, Electric Callboy, Cannibal Corpse, Korpiklaani, Gotthard, Tesseract, Abbath, Diamond Head, Sick of it All, Aborted, Lacuna Coil, Pro-Pain, Suffocation, Ignite, Benediction, DRI, Misery Index, Enforced, Bloodywood, Trauma, The Raven Age, Angel Crew, Bear, 1914, Cobra the Impaler, Darqo, Killthelogo, Lethal Injury, Liar, My Diligence, Panzerfaust, Speed Queen, Thanatos, Turbowarrior of Steel, Wild Heart, Praying Mantis, Satan, Funeral Dress, Ethereal Darkness, Bear
Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/4173-alcatraz-2022.html
Organisatie: Alcatraz Music - Rock Tribune
Lokerse Feesten 2022 - DAG 10 - MEAU , Saint Motel, The Snuts, Louis Tomlinson - Tienerklanken op de Grote Kaai
Lokerse Feesten 2022
Grote Kaai
Lokeren
2022-08-14
Erik Vandamme
Wie ooit jong is geweest in de jaren ’60, herinnert zich wellicht nog de massa hysterie toen The Beatles ergens kwamen optreden. Die soort toestanden kreeg De Grote Kaai in een wat meer sober kader, te verwerken bij het optreden van het fenomeen Louis Tomlinson , ooit deel uitmakend van de groep One Direction. Hij werd iets meer dan een uur laaiend enthousiast onthaald, maar ook MEAU, Saint Motel en The Snuts (voor ons een ware ontdekking) konden op heel wat bijval rekenen.
In de Club StuBru zagen we dan weer een rits hip hop artiesten.
Kortom, dit was een avondje tienerklanken op de Grote Kaai om deze 47ste editie van de Lokerse Feesten feestelijk af te sluiten.
MEAU (****1/2) is door de release van de prachtige EP 'Kalmte' en de doorbraak hit “Dat heb jij gedaan” heel wat harten aan het veroveren. In een al lang uitverkochte AB Club deed ze eerder dit jaar haar eerste echte optreden in ons landje, en overtuigde met brio. Ook de Grote Kaai mocht eraan geloven. Ze heeft een heldere, veerkrachtige stem en ze is en gaat zelfverzekerd te werk. Ze slaagt in een overtuigende, emotievolle set waar de jongeren zich in haar teksten weten te vinden.
Op het nog onuitgebrachte nummer “Onbereikbaar” zorgde ze voor kippenvelmomenten. MEAU pakt dan ook een volle Grote Kaai moeiteloos in, met als climax de hit “Dat heb jij gedaan”, dat door iedereen werd meegezongen.
Er stond in de Club StuBru amper een handvol gegadigden toen Lil Skid (***1/2) zijn set bracht. Met alle doorsnee hip hop clichés, zette hij een fijne set neer, enthousiasmerend.
In 2014 weet de Amerikaanse band Saint Motel (****) te scoren met het nummer “My Type”, zomerse dansbare indiepop kenmerkend voor de vier Amerikanen. Ondertussen zaten ze niet stil en in april kwam de band hun gloednieuwe plaat ‘The Original Motion Picture Soundtrack’ voorstellen in de Botanique, een leuk good feeling concert .
Op de Lokerse Feesten was er nogal wat beweging op het podium. Qua sound was er een knappe sax, die aanstekelijk op de dansspieren inwerkte. De frontman zoekt het publiek op en ontpopt zich tot een ware entertainer, tot hilariteit van de jonge fans, die de band met veel liefde omarmt. Een groovy zomerse vibe waaide dus over de Grote Kaai.
Ondertussen begaven we ons weer naar de Club StuBru voor de volgende hiphopact. K1D (****) is al een tijdje een gevestigde waarde in de Belgische scene en mikt nu nóg verder met ondertussen al een 4de EP in de pijplijn. Samen met zijn kompaan port hij de fans aan en slaagt in een wervelend feestje.
De Schotse band The Snuts (****1/2) was al aan zijn set bezig toen we opnieuw het plein betraden. De band heeft al een sterke reputatie uitgebouwd, maar moet het hier nog wat bewijzen. De vier vrienden sinds de middelbare school (Jack Cochrane, Joe McGillvray, Callum Wilson en Jordan Mackay) staan als een sterk geoliede machine te spelen. Tonnen spelplezier combineren ze met technische perfectie; de strakke set, het werkt aanstekelijk die jong en oud weet te raken. Een energiek optreden en een aangename ontdekking voor ons …
Terug naar de Club StuBru voor onze hiphopartiesten … SOR is één van de grootste muzikale beloftes van Nederland. SOR weet naast rap en zang ook nog te componeren en te producen. Op het podium is het de moeite. Er is een samenzang tussen rappers op het podium en het voltallige publiek. Het klinkt aangenaam opzwepend. Een fijn feestje kon losbarsten! Klasse.
Eerder op de dag doken beelden op van jonge bakvisjes die al sinds de middag stonden aan te schuiven, om binnen te geraken. Louis Tomlinson (****1/2) heeft niet alleen harten veroverd door One Direction, ook als solo artiest is hij goed bezig.
Iets later dan voorzien begint hij eraan, een joelende menigte port hem aan. De man stond in april nog in de Lotto Arena, waar hij zijn debuut ‘Walls’ , dat twee jaar geleden op de markt kwam, voorstelde. Ook hier werd de show gedragen door enthousiaste fans. Louis is een entertainer en weet zijn publiek te bespelen op ingetogen en bezwerende wijze door o.m. z’n charisma en z’n vocals. De menigte gaat ervoor en danst! Z’n band speelt mooie solo’s en brengt de nodige adrenalinestoten aan. Op One Direction songs als “Little black Dress” en “Throught the Dark” ging iedereen uit z’n dak.
Louis Tomlinson tekent voor een ultiem pop rock feestje , met zelfs een heerlijke polonaise. Een knaller van formaat!
Setlist: We Made It//Drag Me Down (One Direction)//Don’t Let It Break Your Heart//Always You//7 (Catfish and the Bottlemen-cover)//Fearless//Only the Brave//Habit//Copy of a Copy of a Copy//Defenceless//Little Black Dress (One Direction)//Walls//Through the Dark (One Direction)//Kill My Mind
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2889-lokerse-feesten-2022.html
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2022 - DAG 9 - Kindernamiddag + De Kreuners - Clousseau - Overwinning van de Nederlandstalige muziek
Lokerse Feesten 2022
Grote Kaai
Lokeren
2022-08-13
Erik Vandamme
De Grote Kaai was ook nu volledig vol gelopen voor twee Vlaamse kleppers De Kreuners + Clouseau die tonen dat de Nederlandstalige muziek enorm populair is bij alle leeftijdsgenoten. Regi breidde, in het verlengde, er een feestje aan …
The Clement Peerens Explosition (ook CPeX genaamd) (****) mocht de avond openen, en deed dat met een vleugje absurditeit, kolderhumor en ‘heavy gitaar’ muziek. CPeX is toe aan een afscheidstournee. Het trio haalt allerlei capriolen uit met elkaar en met het publiek. Ze doen het gekscherend of met de nodige kwinkslagen. Drummer Dave De Peuter, is als vrouw gekleed, pruik en van alles, Clement is gewoon zichzelf, en Sylvain Aertbeliën droeg ook een opvallende pruik. Genoeg attributen dus als parodie. Als muzikant moeten de drie niet onderdoen. Ze halen sterk uit. Met het eind van het jaar starten ze hun afscheidstournee. We koesteren hen alvast.
De Kreuners (****) bepalen mee de Nederlandstalige muziek in Vlaanderen. De band heeft van 1978 tot begin jaren ‘80 er voor gezorgd dat Nederlandstalige rock muziek een voorname component werd met verschillende klassiekers en onvergetelijke live concerten.
In 2012 hielden De Kreuners ermee op, maar sinds 2017 zijn ze aan een sterke comeback bezig. Corona hakte deels in op de band. We stelden vast dat Walter zijn stem niet meer is, wat het geweest is, ook al is ie duidelijk aan de beterhand. Ze staan er nog steeds als band en ondersteunen elkaar. Axl Peleman neemt naast de bas ook deels de vocals op zich.
Ook al zijn ze de jongste niet meer, ze zijn nog steeds een heel goed geoliede machine. Ze beleefden tonnen spelplezier, en brengen de songs met zoveel enthousiasme dat iedereen uiteindelijk overslag gaat, van “hun liefde aan Chris Lomme”, het uit volle borst mee gezongen “Lena” of bij “Meisjes Meisje” (een song geschreven door Mauro Pawlowski) tot de reeks hits die elkaar in een snel tempo weten op te volgen.
De Kreuners blijven op hun iets oudere dag nog steeds die charismatische entertainers die het publiek voldoende overtuigen.
Over klasse entertainers gesproken. Ooit schreven we over een optreden van Clouseau (****) in het Antwerpse Sportpaleis ‘Als een band je in een overvol Sportpaleis het gevoel kan geven dat ze staan te spelen voor jou persoonlijk in je huiskamer, dan spreken we van uitzonderlijke wereldklasse’.
Na al die jaren, van 1984 tot nu, staan we nog steeds achter dit statement. Ook op de Lokerse Feesten ging iedereen overslag. “Jij, hij, of zij” legde meteen de lat hoog. Ondanks de paar dipjes zijn Koen Wouters en C° uitzonderlijke entertainers, die blijven doorduwen tot niemand meer stil staat. Kleppers als “Domino”, “Anne” en “Louise” zorgden voor een samenhorigheidsgevoel, waarbij de handen telkens de lucht ingingen. Ook de minder bekende songs mogen er best zijn, en werden door het publiek gesmaakt. “Vanbinnen” zorgde voor een krop in de keel en “Altijd heb ik je lief” blijft een meezinger. Met “En Dans” werd de set wondermooi afgesloten.
Na al die jaren blijft Clouseau de publiekslieveling bij uitstek, die zowel jong als iets ouder, compleet uit de bol doet gaan. Ze zitten nog steeds op de troon van de Vlaamse en Belgische muziek.
We besloten nog een stevig feest te breien aan de avond met Regi (Live) (****). Het viel ons dat, in tegenstelling bij DJ acts op andere avonden, dat het plein nog steeds overvol stond. Met een extra zanger en zangeres als support, zorgde Regi dan ook voor het ultieme dansfeestje.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2889-lokerse-feesten-2022.html
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Kindernamiddag - K3 + #LikeMe laten jong en oud dansen over de Kaai
Op een uitverkocht plein mochten vandaag twee geliefde groepen het beste van zichzelf gaan geven. Als er één ding was dat niet klopte op deze namiddag, dan is het de benaming 'kindernamiddag' want deze 2 groepen hebben al meerdere malen bewezen (ook vandaag) dat ze jong en oud samen kunnen brengen, en laten dansen over de Grote Kaai.
K3 - Bij K3 zet Julia vandaag haar allereerste stappen op het podium van de Lokerse Feesten onder leiding van anciens Hanne en Marthe openen zij de Kindernamiddag met het nummer “Waterval”, jong en oud, iedereen deed vol enthousiasme mee met het dansje en er werd luidkeels meegezongen. Enkele liedjes later leerde het 3tal het publiek de danspasjes van “Tjikke boom” aan en zetten op deze manier terug het hele plein om in één groot dansfestijn. Afsluiten deden K3 met het liedje “Mango mango” gevolgd door een enorm applaus. Het warme weer hield de kindjes alvast niet tegen om hun favoriete K3 outfits aan te doen.
Wat mij betreft een geslaagd optreden. Dit trio zou volgens mij zelfs een volledig uur de bezoekers kunnen entertainen want bij zowat ieder liedje waren kindjes en ook volwassenen aan het meezingen en dansen.
#LikeMe - Een jong verlegen Caro die haar eerste dag op een nieuwe school zou gaan aanvatten, zo begon de tv-serie #LikeMe. Al zeer snel word ze geconfronteerd met zowat alles waar een 15 jarig meisje mee kan maken krijgen. van het ontmoeten van de eerste vrienden over verliefd worden op het onbereikbare tot pesterijen en jaloezie. Alsook ziekte en verlies, komen allemaal aan bod.
#LikeMe begonnen hun optreden met een medley van “porselein, meisjes, hoop doet leven,...” Lotte mocht dan weer op haar beurt knallen met haar cover van “Nee oh nee”, wat heel enthousiast werd meegebruld door het volwassen publiek. Toen Maksim en Lotte er een wedstrijdje om ter luidste roepen van maakten tussen de jongens en de meisjes werd het wel duidelijk dat het publiek 3/4 uit meisjes bestond. Pomelien liet dan weer zien hoe lenig ze is tijdens het liedje “Ochtendgymnastiek” deed ze een split waardoor ieders mond openviel van verbazing. Het mooiste moment van hun optreden? Dat was zeker en vast Fransisco met zijn breekbare versie van “Laat me”. Het hele plein werd stil en hier en daar werd een traantje weggepinkt. Hij sloot zijn song af met de wijze woorden "Hoe lang en hoe zwaar de rit ook lijkt en hoe gemeen mensen soms ook kunnen zijn… laat niets of niemand je ooit tegen houden om te zijn wie je bent!"
Als laatste liedje brachten zij hun Titelsong “#LikeMe”
Besluit: Deze groep weet hoe ze een publiek aan het zingen krijgt en met hun covers van Vlaamse klassiekers wisten ze dan ook de harten van jonge en oud te stelen. Niet elke cover klonk even bekend in de oren maar sfeer was er in ieder geval overmaats aanwezig.
De leden van #LikeMe: Pomelien Thijs (Caro) Maksim Stojanac (Vince) Lotte Declercq (Emma) Francisco Schuster ( Yemi) Sali Haidara (Maria)
‘De 2 eerste op de lijst bouwden ondertussen ook al een indrukwekkende solocarrière uit.
(met dank aan Amber Vandamme)
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2022 - DAG 8 - Kraftwerk - 3D - Adembenemend visueel totaalspektakel
Lokerse Feesten 2022
Grote Kaai
Lokeren
2022-08-12
Erik Vandamme
Kraftwerk - Pioniers, grondleggers van de ‘Elektronische muziek' worden ze genoemd. In elk geval heeft Kraftwerk sinds de jaren '70 zijn stempel gedrukt op het genre. ‘Deze Beatles van de elektronica’ waren een inspiratiebron voor zovele artiesten die elektronische muziek programmeerden. De Grote Kaai stond dan ook overvol voor deze 3D show, we kregen bij het binnenkomen zo een brilletje.
Als opener van de avond ging Sylvie Kreusch (*****) op overtuigende wijze te werk. Zij weet ons te charmeren met haar melodieuze, sprankelende, bezwerende , sprookjesachtige sound , haar indringende stem en zwoele danspassen . Sylvie ziet er altijd speciaal uit en was nu gekleed in een knalrood pak. Vocaal is ze heel sterk. Ze is omringd door een goed op elkaar ingespeelde band. Op het einde van de set wandelde ze met een knalrode handtas doorheen het middenvak, en gooit groene rozenblaadjes in ’t rond, als een goede fee. Een adembenemende set.
Hun debuutplaat 'Topical Dancer' kreeg lovende recensies, en het duo kreeg ook fans in heel Europa op de knieën, ook vanavond moest het publiek op de LF eraan geloven. Charlotte Adigéry & Bolis Pupul (****) mengt elektronica met gitaarriedels en voegt er een portie R&B, soul aan toe. Een groovy sound, die inwerkt op de dansspieren is het resultaat. De aanstekelijke, opzwepende, toegankelijke muziek overtuigt. Er ontstaat als het ware een rave-party Ze zijn beiden niet vies van wat experiment. Een meerwaarde. Er is ook plaats voor wat humor, zoals op “Haha”; de schaterlachende dame weet door de aanstekelijke beats het publiek aan het dansen te krijgen. Een leuke performance van het dynamische duo, Charlotte Adigéry & Bolis Pupul.
Tijd om onze 3D bril op te zetten, en ons compleet te laten bedwelmen en te hypnotiseren door de adembenemend beelden die we te zien zouden krijgen bij het visuele totaalspektakel van Kraftwerk (*****).
Vier figuren , personen die onbeweeglijk achter een laptop staan, maar meteen waren we onder de indruk van de opzwepende beats van “Number” , waarbij de nummers in 3D letterlijk in je gezichtsveld terecht kwamen. “Computer World” volgde. Ze laten de visuals voor zich spreken en laten veel aan de verbeelding over zonder enige interactie met het publiek.
We kregen in het begin van de set zelfs enkele experimentele songs maar vanaf de kleppers “The Model”, “Radioactivity” en “Tour de France” ging het viertal naar een climax.
Kraftwerk gaat monotoon, repetitief, opbouwend, strak te werk . Je wordt meegesleept in die elektronische wereld, ondersteund door de visuele effecten. Anderhalf uur lang, een kleurrijk geheel en totaalspektakel.
“The Robots”, “Boin Boom Tschak” brachten ons in een virtuele wereld, waar de tijd is stil blijven staan. Op “Music Non Stop” verlieten de bandleden één voor één het podium, elk maakte een diepe buiging naar het publiek. De muziek bleef nog even dreunend doorgaan, en toen was het gedaan. Zelf waren we diep onder de indruk van wat deze vier hadden gecreëerd door de jaren heen…
Setlist: Numbers//Computer World//It's More Fun to Compute//Home Computer//Spacelab//Tango//The Man-Machine//Autobahn//Computer Love//The Model//Radioactivity//Tour de France 1983//Tour de France 2003//Trans-Europe Express//Metal On Metal//Abzug//The Robots//Robotronik//Boing Boom Tschak//Music Non Stop
… Bolis Pupul (****) doopte de Club StuBru om in een clubsfeertje, waardoor een rave-party. Bolis amuseerde zich op z’n toetsenbord, en voegde er op het scherm hypnotiserende visuele effecten aan toe. De strakke luide beats zorgden voor een wervelend dansfeestje. Mooi.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2889-lokerse-feesten-2022.html
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2022 - DAG 7 - Blackwave, Bazart, The Subs - Een kleurrijk feestje
Lokerse Feesten 2022
Grote Kaai
Lokeren
2022-08-11
Erik Vandamme
Na even een aperitiefje op de gezellige Fonnefeesten, zakten we af naar de Grote Kaai voor het populaire Vlaamse fenomeen Bazart, die de zevende dag zou besluiten. Het werd al vrij duidelijk dat het gros van de aanwezigen speciaal voor hen was afgezakt. Persoonlijk waren we echter meer onder de indruk van Young Yello en Blackwave, die een mooi geheel van hippop/soul/jazz brengen. The Subs sloten meesterlijk de dansavond af.
Dé verrassing van de avond kwam al heel vroeg van Young Yello (*****) die hippop, met jazz mengt door de blazerssectie. Vorig jaar bracht hij zijn EP ‘Marcel’ uit, autobiografisch, over zijn eigen leven aan de rand van de maatschappij met drank en drugsmisbruik. De emoties hieromtrent verpakt hij , samen met de band in een bezwerende, pakkende set. Zijn raps, vocals geven zeggingskracht.
De nummers zijn mooi uitgewerkt en werken in op de heupspieren. Een indrukwekkende mooie performance.
Blackwave (*****) zit in hetzelfde elan als Young Yello. maar heeft ietsje meer podium ervaring. Gaandeweg weten ze het publiek te overtuigen; de twee frontmannen zijn klasse entertainers die perfect weten in te spelen op hun publiek en betrekken ze nauw bij de set. Ze stralen tonnen spelplezier uit en zorgen voor een smiley gevoel. De handen gaan in de lucht en danspasjes sieren op hun aanstekelijke hippop en groovy jazz.
En toen was er het fenomeen Bazart (****), een band die de Nederlandstalige muziek naar een hoger niveau brengt. Een band van klasse muzikanten en een frontman - feitelijk twee - door zijn knappe verschijning, beminnelijke uitstraling, magische stem en z’n dosis charisma meisjesharten doet smelten, de grote sterkte van Bazart.
Bazart is er op het juiste moment en op de juiste plaats, het publiek ging compleet overslag. Bazart heeft intussen een pak hits uit, die door iedereen werden meegebruld. Er is confetti en de handen gaan , tot helemaal achteraan, in de lucht. Een wervelend dansfeest dus met een weemoed en melancholie onderhuids.
'We sluiten af met een feestje!' en wat voor één. The Subs (****1/2) zijn meer dan een DJ of dance act … er valt veel te beleven door de opzwepende beats en de rits veelkleurige geklede vocalisten, die het publiek opzoeken; één van de zangeressen weet op sensuele, zwoele wijze met haar danspasjes je mee te voeren naar een sprookjesachtige omgeving; ook komt er ergens een rubberbootje bovendrijven . Tal van elementen dus om de sound en de act breder te maken.
The Subs onderstreepten samen met de vorige artiesten een veelkleurig dansfeestje, hier intussen in volle maanschijn aan de horizon . Mooi!
Ook in de Club StuBru stage was het de moeite. Shaka Shams (***1/2) brengt een doorsnee hiphop set, die voldoende intrigeerde. Interessanter was de performance van Miss Angel (****) die met een grote portie 'female power,' energiek, lekker opzwepend, iedereen overtuigde. De vocals en de verschroeiende beats maakten het geheel mooi. Fijne set.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2889-lokerse-feesten-2022.html
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2022 - DAG 6 - Seasick Steve, The Afghan Whigs, Snow Patrol - magisch hen aan het werk te zien!
Lokerse Feesten 2022
Grote Kaai
Lokeren
2022-08-10
Erik Vandamme
Snikheet! We zitten midden in een hittegolf. En sommige bands slagen erin de temperatuur tot een kookpunt te doen stijgen. Op de zesde avond Lokerse Feesten stond Snow Patrol garant voor magie. The Afghan Whigs deed de fans hun hart smelten, een mooie return, en Seasick Steve zorgde voor een gezapig blues rock sfeertje.
Ook de Belgen moesten niet onderdoen . Portland wist ons moeiteloos in te pakken , Admiral Freebee is back, en Mooneye speelde net als Portland een bloedmooie set
Kortom , een uiterst geslaagde avond
Portland was de eerste om de hittegolf te trotseren. Ze behoren tot het rijtje grote Belgische bands, van wereld niveau! Portland (*****) wist ons moeiteloos in te pakken. Ze geven hun ingenomen , aanstekelijk materiaal een energieke boost. De frontman zingt, springt en port het publiek voortdurend aan. Ook de band was meer dan de moeite en is sterk op elkaar ingespeeld. Portland kreeg een kwartiertje extra , de band zorgde voor een muzikale wervelstorm en het publiek was laaiend enthousiast. We kijken uit naar de nieuwe plaat , die in het najaar verschijnt.
Ondertussen stond in de Club StuBru Mooneye (*****) . Een volle zaal die de West-Vlaamse band aan het werk wou zien, een band in melancholie en weemoed en geeft live het materiaal , net als Portland , een energieboost. Poprock , subtiel uitgewerkt. Het debuut 'Big enough' overtuigt. Ze klonken intiem , gedreven en soms werden de registers open getrokken en klonk de band uiterst extravert, zonder de weemoed uit het oog te verliezen. Mooneye ontroerde en kon rekenen op een sterke respons, ondanks het geroezemoes die er in de ingenomen momenten was.
Seasick Steve (***1/2) tekent voor broeierige spanning in zijn kenmerkende bluesrock.
De man haalt wellicht steeds hetzelfde trukendoosje boven, zoals een jong meisje uit het publiek mee nemen om op het podium voor haar een liedje te zingen. Hij is een klasse verteller en een begenadigde blues gitaar speler. Zijn trucjes werken nog steeds, maar hij blijft evenwel wat hangen in zijn typische stijl.
Admiral Freebee (*****) hand net als Mooneye een volle Club StuBru. Vorig jaar bracht Tom Van Laere nog een nieuwe plaat uit, die vanavond in de picture stond. Het waren de oudere kleppers die zorgden voor een climax. Het publiek ging overstag op een “Einstein Brain” , al vroeg in de set, en de ultieme klassieker “Oh Darkness”.
Admiral Freebee is een klasse entertainer , zanger/muzikant en onderstreept het live karakter.
‘How Do You Burn?’is de te verwachten nieuwe plaat van The Afghan Whigs (****) in september. Al drie nummers werden losgelaten en eerlijkheidshalve, ze zijn verdomd goed. Afghan Whigs rond Greg Dulli speelde een broeierige, spannende aanstekelijke set, met een donkere tune en zijn intense, indringende, doorleefde vocals. Een uiterst genietbare, magische sound en return in een sobere setting van deze legendarische 90s band. Broeierig heet klonk het op die wijze. De ultieme hit “Debonair” kwam er hier spijtig genoeg niet aan te pas , maar hun intense , strak soulrock overtuigde de doorwinterde liefhebber, maar zal geen nieuwe zieltjes hebben gewonnen .
Willy Organ (****) was de ietwat vreemde eend. Zijn absurde dansmuziek van Vlaamse teksten wrongen zich in een plaatsje in deze programmatie. Hij zorgde voor een aanstekelijk feestje in de Club StuBru. Willy Organ geeft aan het begrip Vlaamse muziek een heel andere wending. Zijn songs zou je kunnen toeschrijven aan elke charmezanger; de man ziet er eerder uit als een bonkige metalhead. De man laat ook een melancholisch kantje zien.
Een wervelend feest staat voorop. Willy Organ zoekt z’n publiek op en geeft zich steeds 100% . Mooi om te zien.
Snow Patrol (*****) bracht de ultieme apotheose. Meteen hadden ze het publiek met herkenbare nummers als "Take Back The City", "Chocolate" en "Crack The Shutters". Gepolijst materiaal. Magisch mooie beelden op het achterplan sierden de sound. Frontman Gary Lightbody betrekt het publiek nauw aan de set.
De registers werden meer en meer open getrokken, naar een hoogtepunt tot alle lichtjes van de GSM schenen op het plein. Songs werden uit volle borst meegebruld. Spelplezier en enthousiasme kenmerkten een magisch, schitterend concert. “Just say yes” was dan ook een volmondige 'YES', een prachtige afsluiter.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2889-lokerse-feesten-2022.html
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2022 - DAG 5 - Whispering Sons, The Vaccines, Kings of Leon - Broeierige, aanstekelijke muziek
Lokerse Feesten 2022
Grote Kaai
Lokeren
2022-08-09
Erik Vandamme
De vijfde avond Lokerse Feesten beloofde een aantrekkelijke avond te worden met, zowel in Club StuBru als op het hoofdpodium, broeierige, aanstekelijke muziek. Toegegeven, niet iedere band op de affiche slaagde in die opzet, maar het heelde de muzikale wondjes.
Een band als Whispering Sons (****) hoort eigenlijk thuis in een donkere omgeving, i.p.v. in volle zonneschijn te spelen op de LF te openen. Eens Fenne met haar indringende blik haar keel open zet, voel je de duisternis over jou neerdalen. Niet alleen haar aparte stem, ook de band voert je mee naar een donkere gedachtenwereld. Een goed geoliede machine alvast. Furieus gingen ze te werk alsof elk moment een onweer zou losbarsten. In deze omstandigheid van een brandende zon wisten ze sterk te overtuigen. Klasse!
In de Club StuBru zwaaien Belgische bands de plak. Met ILA (****1/2) begon de band, onder Ilayda op intimistische wijze; naarmate de set vorderde, ging het crescendo en trok ILA de registers meer open. Energiek, gedreven, meer een muzikale wervelstorm; emotievol evenzeer door rauwheid met ingetogenheid te verbinden.
'De band rond de 25-jarige singer-songwriter Ilayda Cicek, brengt emotie in een grillige, rauwe, melodieuze sound. Die rauwheid wordt omgeven van zalvende soundscapes en indringende vocals.’, lazen we. En dat was tijdens deze set overduidelijk.
The Vaccines deden de temperatuur nog wat stijgen . Een stomend setje speelden ze. The Vaccines (*****) bracht vorig jaar nog een nieuwe plaat uit 'Back to Love City' en blijkt nu nog steeds een strak spelende band te zijn, die speelsheid en stekeligheid samenbrengt in een groovy sound. Eerder overtuigden ze nog op Rock Herk. ''We houden van hun muzikale trip; groovy, energiek , gedreven , aangenaam klinkt het." schreven we . Justin Young is een begenadigd frontman, entertainer die zijn publiek voortdurend aanport. De overige bandleden moeten niet onderdoen, en staan beweeglijk op de bühne. Iedereen genoot met volle teugen en ging lekker mee in die ‘klank’ rollercoaster. Ook de nieuwe songs waren de moeite , maar die moeten we nog even gewoon worden; klassiekers als “Teenage Icon” tekenden verder een prachtig optreden.
Hairbaby (****) , de band rond Otto-Jan Ham, tussen ILA en High Hi, was een beetje de vreemde eend in de Club StuBru - ook al sluiten ze subtiel wel aan bij de bands op het hoofdpodium als de Kings of Leon. Het jeugdig enthousiasme van de band werkte aanstekelijk. Soms leek het beetje een veredelde jamsessie waarbij de grappige frontman iedereen - bandleden als publiek - aanport om lekker loos te gaan. En toch, die gasten van Hairbaby kunnen verdomd goed met hun instrumenten omgaan. De aantrekkelijke muziek en de speelsheid trok ons over de streep , om dit collectief warm te onthalen.
De Grote Kaai was ondertussen goed gevuld om de Kings Of Leon (***1/2) aan het werk te zien. Ondanks de coolness die ze uitstralen, blijven ze populair in ons landje (remember hun passages op Rock Werchter). Ze hebben een pak hits uit , en brachten hier een heel mooie lichtshow mee. Het visueel spektakel in combinatie met die strakke melodieuze sound en herkenbare vocals sierden en zorgden regelmatig voor vuurwerk.
"Waste A Moment" was een knappe, overtuigende opener, alsook verderop "Use Somebody" en het afsluitende "Sex on Fire", ze gingen erin als zoete broodjes. De band was goed op elkaar ingespeeld door de lekkere riffs en het drumspel. Caleb Followill was uitstekend bij stem. De beperkte interactie is en blijft een hekelpunt om volledig van slag te zijn van hen. Voor de rest meer dan goed.
High Hi (****1/2) mocht de Lokerse Feesten dag 5 afsluiten in Club StuBru . De band had het wat moeilijk om het keuvelend publiek echt stil te krijgen, maar liet dit niet aan zijn hart komen. In het broeierige materiaal , met een groovy wave tune, werden de registers regelmatig opengetrokken. Op die manier klonk de sound uiterst spannend. De samenzang tussen drummer Dieter 'Didi' Beerten en gitariste Anne-Sophie Ooghe, en hoe ze elkaar aanvullen was gewoon magistraal. Ook de snedige riffs van Koen Weverbergh waren de moeite.
High Hi is, net als ILA, een band die z’n songmateriaal in de set mooi weet op te bouwen en die verschroeiend kan uithalen. Die variërende aanpak siert en overtuigt. Te koesteren , deze beloftevolle band.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2889-lokerse-feesten-2022.html
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2022 - DAG 4 - Interrupters, Heideroosjes en Flogging Molly tekenen voor een wervelend punkrock feestje
Lokerse Feesten 2022
Grote Kaai
Lokeren
2022-08-08
Erik Vandamme
Naast de traditionele metaldag is er op Lokerse Feesten ook een punkrockdag, een succesformule die een breed publiek trekt, en zorgt voor een goed vol gelopen Grote Kaai. Helaas heeft Bad Religion moeten afzeggen door familiale omstandigheid, ze werden vervangen door Heideroosjes, die, samen met o.m. Interrupters en Flogging Molly, een leuk punkrock feestje bouwden.
Er was natuurlijk veel te beleven die avond.
Over de ‘echte punk attitude’ bestaan een pak discussies. Interessant is dat er een ‘do it yourself’ attitude is , een maatschappijkritische inbreng, en een je m’en fou mentaliteit. Anti-Flag (****) is een band die deze elementen zeker onderstreept. De band gaat als een sneltrein te keer met een ‘old school punk attitude’. Songs als “Hate Conguers all”,’ “Fuck the police” - waarbij de middelvingers de lucht in gingen - en uiteraard “This is the end (for you my friend)” werden sterk geapprecieerd. . De punk medley “Should I Stay or Should I Go / God Save the Queen / Rise Above / Fall Back Down / If the Kids Are United / She / Blitzkrieg Bop” zette het nog meer in de verf. Het publiek genoot ervan. Anti-Flag zorgde dus voor het eerste echte punkrock feestje, met een duidelijke boodschap.
‘Wat deze band zo bijzonder maakt? Het etaleren van een sound die we niet anders kunnen omschrijven als vertoeven in absurdistan. En dat is als compliment bedoeld. Want absurditeit tot het oneindige, dat kregen we’, schreven we over het optreden van HEISA (**** 1/2) op Sonic City festival 2018. Vier jaar later is HEISA duidelijk geëvolueerd tot een speelse, volwassen band. De opkomst was hier wat mager, maar het belette HEISA niet er tegenaan te gaan, met een verschroeiende set vol uppercuts. Terecht een Belgische (punk) parel om trots op te zijn.
SONS (****1/2) hoort ook thuis onder deze muzikale noemer. Ze mochten zelfs een soort thuismatch spelen in Lokeren, ze zijn afkomstig van Melsele en dat is nog steeds het Waasland.
‘Telkens zij een festivalweide, tent of concertzaal betreden, ontstaat er een ware aardverschuiving, waardoor die site op zijn grondvesten staat te daveren; Geluid overschrijdend doorhet vuurwerk aan riffs’, schreven we over hun optreden op Veldrock in Temse (2018). De band speelt energiek en vol overgave . SONS overtuigt en trekt na een gezapige intro alle registers open met “Succeed”. Het gaspedaal blijft ingedrukt tot het eind met “Richochet”, dat goed werd onthaald.
Het publiek kwam helemaal los bij een Interrupters (*****) die de ska punk deden heropleven. Hun sound klinkt aanstekelijk, gedreven en wordt vocaal gedragen door een zangeres , die sterk kan uithalen. De instrumentatie van gitaar/drums krijgt kleur door de blazers. Het spelplezier en het contact met het publiek werd sterk positief ervaren; een laaiend enthousiast dansende menigte dus. Een leuke , krachtige set, met een prachtige Bad Religion cover “Sorrow”. De wervelende finalereeks tekende de overtuigende set van Interrupters.
Heideroosjes (*****) bracht naar goede gewoonte een spetterend volksfeest. Een show van Heideroosjes zit vol grappige en absurde anekdotes, met één voor één punk items, waarbij de verhaallijn soms bittere ernst uitstraalt. De old school punker onder ons houdt van die stijl en gaat overslag van de pretpunk van de Nederlanders.
De band krijgt moeiteloos het publiek mee. Als jonge wolven gaan zij nog steeds te werk . Het spelplezier dat deze gasten uitstralen, siert nog steeds. Messcherp klonken ze met nummers als “Damclub Hooligan”, dat vrij vroeg in de set zat, “I’m not deaf (I just ignore you)” en ”Time is ticking away”
Flogging Molly (*****) hield het tempo even hoog en strak. De Amerikaans/Ierse band laat hun roots van Ierse folklore duidelijk doorsijpelen in de punksound.
Dave King is een volksmenner en weet met z’n charisma en Iers accent het publiek meteen mee te krijgen. Een opzwepende, zwierige sound creëren ze door die kenmerkende instrumentatie als viool en flute. Flogging Molly biedt geen ruimte tot rust. Ze spreken telkens de dansspieren aan met o.m. “Drunken Lullabies”, “What’s left of the flag” en het afsluitende “The Seven Deadly Sins”. Een leuk, ontspannend overweldigend folk/punkrock feestje!
Setlist
Drunken Lullabies //The Hand of John L. Sullivan //Swagger //Selfish Man //These Times Have Got Me Drinking / Tripping Up the Stairs //Life in a Tenement Square //A Song of Liberty //Float //Tobacco Island //The Croppy Boy ’98 //Devil's Dance Floor //Crushed (Hostile Nations) //If I Ever Leave This World Alive //What's Left of the Flag //The Seven Deadly Sins
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2889-lokerse-feesten-2022.html
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Festival Dranouter 2022 - In het ‘nieuwe normaal’ succesvol over de ganse lijn
Festival Dranouter 2022
Festivalterrein
Dranouter
2022-08-05 t-m 2022-08-07
Nadia Stöber en Johan Meurisse
De 48ste editie van Dranouter was succesvol en kende over de drie dagen maar liefst 51000 tevreden bezoekers, met twee uitverkochte dagen, en waar de festivalgangers heel wat nieuwigheden ontdekten. Met o.m. de Chateau tent (die de blauwe Kayam tent verving) met een comfortabele vloer. Ook tent Cirque, die de Voute en de Kerk moeten vergeten, met een line-up die opbouwde van ingetogen singer-songwriters tot partybands, staat er voor het eerst. En natuurlijk verder de Clubstage die een mooie aankleding verkreeg met de originele, mooi verlichte vinkenkooitjes.
Mooi dat we het festival terug kunnen bijwonen volgens ‘het oude normaal’, om de muziek en om de unieke festivalsfeer op te snuiven . Verder een kleurrijk aanbod van themabars, foodtrucks, kraampjes, theateracts , (rand)animatie, terrasjes, shelters, een Dranouter trail enz. Elk hoekje en kantje van het terrein werd ingekleed. Publiek- en kindvriendelijk. De Palace zat dan tussen het festivalterrein en de camping.
Het dorpse karakter van het festival werd versterkt door een nieuwe, thematische aankleding op het terrein dus . Het ‘nieuwe normaal’. Er werd ingezet op sfeer, beleving, een uitdagend muziekprogramma en ecologie! Iedereen was het erover eens, dit zit goed, het viel dus duidelijk in de smaak!
dag 1 - vrijdag 5 augustus 2022
Op vrijdag 5 augustus 2022 zette Festival Dranouter haar editie officieel in. Op de line-up o.a. Rodrigo Y Gabriela, Go_A, Portland, Madou mét strijkers, Querbeat en veel meer. Zo'n 13.000 festivalgangers genoten met volle teugen van dit programma, de unieke sfeer, enz.
Over naar de muziek . Op deze vrijdag ademde even het vroegere folkfestival, een gevoel van verbondenheid, samenhorigheid, gelukzaligheid, van intimiteit en ambiance.
Het Schotse Breabach maakt deel uit het project ‘showcase scotland expo’, waarbij de Schotse overheid z’n strafste acts naar hier stuurt, om te proeven van de Schotse cultuur . Dranouter sprong mee op de kar. Breabach tekent voor een sfeervol, groovy, dansbaar Keltisch feestje , die droom en extravertie samenbrengt . De akoestische gitaren, flute, doedelzak, viool , contrabas zijn de instrumenten die dit sfeertje en een soundtrackgevoel geven. De kenmerkende stepdance ontbrak niet, en kleurden het geheel.
Een sfeervolle, rust biedende opener van onze avond als de aanzet van een lichte swing. ‘Mijmer’ muziek als beeldrijk voor natuurlandschappen .
K-Zia , dochter van Marie Daulne van Zap Mama brengt sensuele, exotische r&b, soul, funk en pop. Ze heeft een warme, sterke stem. Haar muziek, de danspasjes, de uitstraling, het laat veel aan de verbeelding over. “I got your back” was één van de hoogtepunten . Probleemloos weet ze het publiek in te pakken met haar innemende, zwoele , groovy sound. Onthou het debuutalbum ‘Genesis’ van deze beloftevolle artieste.
Veelzijdigheid troef vanavond, vóór de fuifnummers was er eerst ruimte voor de melancho van Portland en Madou.
Portland rond Jente Pironet en Sarah Pepels wist in 2018 definitief door te breken met hun melancholische popelektronica . Ze geven live het intiemer geluid van de plaat een injecterende boost. Door de tempowissels durft de sound te exploderen. Die live erupties intrigeren en zijn boeiend, spannend en meeslepend.
Portland - Ze zijn verdiend een winnaar van de Nieuwe Lichting (StuBru) een handvol jaren terug, brachten een ijzersterk debuut uit, met een pak singles waaronder “Aftermath”, “Deadlines”, “You misread me” en “Pouring rain”, die in een fris kleedje werden gestopt. Verder kregen we een coronaproof cover “Somewhere in the way” (“Ergens onderweg” van De Mens) en het nieuwe werk dat grilliger klinkt. Portland houdt het boeiend.
Ze zaten de voorbije twee jaar deels gevangen aan de coronapandemie , maar de creativiteit en de muzikale ontlading logen erna niet om. Ze betrekken hun publiek nauw in de set en gsm lichtjes gaan aan. Ze zijn warm naar hun publiek toe en worden enthousiast onthaald.
De stemmenpracht, de samenzang of de afwisselende zang, waarbij hoog kan worden uitgehaald, gaven elan aan die sfeervolle poprock.
Kortom , een kleurrijke sound vol uiteenlopende emoties.
Na een stilte van wel veertig jaar is de verborgen parel van de Belpop, Madou, terug bovengronds . De band rond Vera Coomans en vroegere Rum partner Wiet van de Leest is gerestyled met jonge gasten, waaronder zoonlief Thomas Devos en voor deze Dranouter gelegenheid aangevuld met enkele strijkers.
De single “Ronquieres” leidde de return in. Een nieuw album verscheen, ‘Is er iets’, die in de set centraal stond. Ook hier sijpelt weemoed, verlating, de donkerte en een soort murder ballad gevoel door in het ingenomen materiaal , met de vocals van Vera die met de jaren goed bewaard is gebleven en doet terugdenken aan Marianne Faithfull. Een sobere, elegante, indringende aanpak. Af en toe was het eens zoeken naar de juiste toon , maar het zalfde de muzikale wonde. Natuurlijk ontbraken de oudjes “Witte nachten” en “Niets is voor altijd” niet, gedragen door pianoloops, drumtics, gitaargetokkel en de strijker inbreng. Mooi na al die jaren .
De overleden Henny Vrienten kreeg een nummer toebedeeld en ze beloofden er nog eentje voor Arno in het najaar, als ze hun ‘Rewind’ van 82 live zullen voorstellen.
De avond is gevallen en de vrijdagavond wordt omgedoopt tot partytime in de volgende programaties Querbeat en Go_A.
Het Duitse brass-ensemble Querbeat , niert te tellen met hoeveel man op het podium, zorgt net als landgenoten Meute (meer geleest als technofanfare) voor de nodige ambiance. Feelgood anthems werden verweven in hun materiaal door de blazerssectie. En ze zijn één met hun publiek en zwepen hen op. Ze zorgen voor de nodige dansmoves, heen- en weer beweeg en ups en downs. Alle zorgen opzij dus met dit feestcollectief!
De hartjes laaiden op toen het Oekraïense Go_A eraan begon. In 2021 waren ze één van de smaakmakers op de Eurovisie met hun industrial/electrofolk. Sindsdien is er veel veranderd in Europa en wat ontspanning moest zijn, is nu een emotioneel beladen set waar verzet en hoop hand in hand gaan dezer dagen. De respons op hun (steeds maar uitgestelde) tour is enorm, wat hen deugd doet.
En net zoals wij streven ze nu naar eenheid. Ze willen dit muzikaal doen met hun traditionele Balkan sound te vermengen met (pompende) world/housebeats door diepe basses, flute en laptop. De zangeres rolt in snelvaart over haar vocals, het Finse Varrtina in de hoge uithalen achterna. Het tempo wordt hoog gehouden, de songs zitten onder de noemer van hun single “Shum”, waarmee ze definitief doorbraken. Drumtics worden af en toe toegevoegd en de vaart mag al eens wat afnemen.
Het kwartet wordt sterk onthaald , net als bij Querbeat is dit de muziek die de jongeren aansprak, de ‘heyoohs’ schallen, samen met de moves , de handclaps en het heen- en weer beweeg. Schitterend. Go_A kreeg een hart onder de riem.
Het Mexicaanse virtuoze duo Rodrigo (Sanchez) y Gabriela (Quintera) sluit dag 1 van het festival af en zijn in hun reeds lange carrière enorm op elkaar ingespeeld . Ingespeeld? jawel, ze beschikken over een sublieme techniek, vingervlugheid en finesse op hun akoestische gitaren alsof een hele band aan het werk is, alsof het kinderspel is.
Gitaarspel wordt hier kunst verheven. Er werd een soort huiskamersessie georganiseerd, in je living, met hun stoel, een poef, salon, tafeltje, een nachtlamp en een glaasje water. Overwegend zittend, maar op het eind rechtstaand.
Ze staan garant voor een meesterlijk en geniaal gitaarschouwspel, hier spreekt de instrumentatie, een spel van rock, metal, mariachi en flamenco als communicatie; het wordt ritmisch en swingend vermengd in verrassende covers en eigen werk. Je wordt overstelpt door het broeierige samenspel. Het klinkt als een tsunami. De slagen van hun hand-vingertics op het gitaarhout roffelen als drums.
Een uurtje werden we ondergedompeld in deze unieke muzikale wereld. Verbluffend.
AC DC - “For those about to rock” schalde zachtjes door de boxen …
Fijne afsluiter van dag 1.
dag 2 - zaterdag 6 augustus 2022
Voor de festivaldag op zaterdag 6 augustus mocht Festival Dranouter al in voorverkoop het bordje 'uitverkocht' uithangen. Zo'n 16.000 bezoekers tekenden present voor o.a. het laatste optreden van de Kortrijkse pop noir band SX, Guido Belcanto, Tourist LeMC, Fara én Het Beste Van 't Westen featuring Flip Kowlier, Brihang, Wannes Cappelle en Wim Opbrouck & Wim Willaert van De Dolfijntjes. Tijdens dit allstars project lieten de West-Vlaamse helden nog enkele surprise special guests los op het podium.
Ondertussen ontdekten vele families het uitgebreide aanbod kinderanimatie, themabars en kleurrijke foodstanden.
Dag twee kende een muzikale apotheose met Tourist LeMC, Guido Belcanto en het allstarsproject Het Beste Van ’t Westen …
In het kader van het project ‘showcase scotland expo’, waarbij de Schotse overheid z’n strafste acts naar hier stuurt, om te proeven van de Schotse cultuur, hadden we deze namiddag o.m. Fara, onze opener van dag twee; het kwartet, drie violistes en 1 pianist, brengen instrumentale en gezongen nummers, die teruggrijpen naar de traditionele Schotse cultuur . Traditionals en zelfgeschreven nummers wisselden af. Een uiterst sfeervolle sound, die af en toe meer swing bood, een ‘Saturday afternoon delight’, ideaal op een ceremonie of een receptie. Spijtig genoeg stond het allemaal wat stilletjes , wat bij het ‘ontmoeten’ het geroezemoes de bovenhand had.
Het Kortijkse combo Sx, rond Stefanie Callebaut en Benjamin Desmet, houden er na een goed tien jaar, voorlopig, mee op . Sx was een te koesteren pareltje binnen de Belgische scene met hun mysterieuze, licht dreigende, sfeervolle popelektronica, een pop noir, die ergens David Lynch doet opborrelen. Songs als “Black video” (doorbraak), “Gold”, “Graffiti”, “Designed/desire”, “Devotion” en “Real life” scoorden goed en waren ook in deze set in een aparte versie te horen Ze hebben hun stop in een ‘unplugged tour’ omgezet en op Dranouter wordt definitief de stekker uitgetrokken . De songs worden ontdaan van elektronica en van enige franjes en krijgen door het etherisch, galmend gitaargetokkel (o.m. van Tom Pintens), aangevuld met toegevoegde drums , pianoloops , klarinet en elektrische gitaar een andere dimensie .
Stefanie heeft een unieke indringende, donkere stem en met haar theatrale armbewegingen , zittend of rechtstaand, geeft ze de nummers nog meer diepgang.
Sx unplugged blaast warmte en koude, huivering en emotie tegelijk, en is tot slot kwetsbaar als krachtig. Stefanie was duidelijk ontroerd , en gaf de songs vocaal een energieboost; “Elysian”, “Falling” en het afsluitende “Godspeed” brachten net als de singles gevoeligheid en extravertie samen, door de verrassende opbouw en tempowissels. Een extra track kregen we. Ze sloten waardig, duidelijk aangedaan , de pakkende set af. Sx … misschien toch tot later?!
Even bekomen , dat konden we met Crossbones Trombones in de Cirque , vijf jonge gasten op trombone , die rondom ons heen schalden, gebed in laptopsounds en bouncy, bezwerende, groovy, zweverige psychedelica beats, bleeps en drum’n’bass . Het was even wennen aan deze combinatie , maar gaandeweg werd je meegezogen in hun muzikale wereld . Hun ‘trombones on groove ‘kregen het publiek mee , waren in momenten filmisch, en vormden een mooi experiment, alternatief.
Het Britse Tindersticks bestaat dertig jaar, een rijkelijk gevulde carrière met hun weemoedige ‘dream’kamerpop, gedragen door die kenmerkende baritonstem van Stuart Staples, houdt ook halt in Dranouter. De band rond Staples heeft nog een paar oorspronkelijke leden en vanavond waren ze hier met zes te zien . De Chateau tent bleek achterna iets te groot om volledig omarmd te worden van die innemende, emotievolle sound in een sober gehouden lichtdecor. Maar de subtiliteit, de finesse en het slepende karakter van het materiaal hield het mooi overeind. Staples, met snor en zomerhoed, voerde je mee met de band in het smartoeuvre, zeerzeker in het eerste deel van de set , met o.m. “Like only lovers can do”, “Medicine” en “Pinky in the daylight “, mooi uitgewerkt door het gitaarspel , het getokkel, de piano, orgeltunes en zalvende drums . Met het oude “Her” werd het tempo opgeschroefd en klonk de band iets snediger, feller en directer . “See my girls” refereerde aan het oude Cave & Bad Seeds door de broeierige intensiteit en opbouw . Ergens dwarrelde een Bowie riff in een van de laatste nummers, “Take care in my dreams” wuifde de sfeer, intimiteit, melancholie en rust van Dranouter uit , want wat volgde nu, sprak de dansspieren aan en zorgde voor de nodige ambiance …
Manran was de aanzet , ze zijn uit Schotland, en in het kader van de ‘scotland expo’ kregen ze hier internationale kansen. En die grepen ze . Hun wisselende integere, ingenomen, sfeervolle als groovy, gedreven , zwierige instrumentale als vocale sound, sprak iedereen in de Clubstage aan. Het instrumentarium sprak voor zich: akoestische gitaren, drums, accordeon , viool , flute, pipes, doedelzak en de mannelijke, vrouwelijke zang (ze hebben hier Kim Carnie, de beste Gaelic zangeres v 2021 bij zich). Het ademde de vroegere folksfeer van Dranouter uit. Fijne, overtuigende ontdekking .
Tourist LeMC, ‘den troubadour van t stad’, de koning van het Antwerpse volkslied, was er al graag bij in 2019 en in de coronapandemie bracht hij z’n nieuwe plaat’ Niemandsland’ uit. Hij heeft al een pak goede singles uit , die in een poëtische background een maatschappijkritische insteek hebben. Al een kleine tien jaar is hij bezig. Hij palmt moeiteloos ons landje in en betrekt steeds opnieuw het publiek nauw bij de set. Het samenhorigheidsgevoel wordt bevorderd door de “En routes” en “(Koning) Liefdes”. Hij bewandelt zijn eigen pad binnen de hippop. Hij heeft een sterke band achter zich met blazerssectie . Vanavond werd hij vocaal ondersteund door een vocaliste op verschillende nummers als “Niemandsland” , Wally was er bij op “Horizon” en Wim Opbrouck nu eens op “De troubadours” . Vrienden troubadours slaan dus de handen in elkaar, Antwerpen meets de Westhoek.
Festival Dranouter is één grote familie, Koning Liefde regeert! Die Tourist LeMC blijft op hoog niveau bezig.
Guido Belcanto is een van de boegbeelden van het Vlaamse lied, al ruim 35 jaar. In de kronkels van zijn geest horen we zijn dagdagelijkse observaties, ervaringen, evoluties in rakende teksten en troostende humor. Muzikaal krijgt het vorm in pop, chanson, folk, roots en blues . Zoals de charismatische zanger het zelf ideaal passend omschrijft in ‘Dranouters outfit van the new traditions’. Hij beschikt over een heuse band en een breed instrumentarium als viool, contrabas, accordeon die de sound nog meer in kleuren .
Moeiteloos wist hij vanavond een volle Clubstage te boeien met z’n wisselend materiaal en interessante tekstvelletjes. De transgender an sich passeerde in de fijne cover “Half een man, half een vrouw” (cover van Nick Lowe), hij grossierde gewiekst door z’n oeuvre met o.m. het zwierige “De vrouw van de bakker” , het sfeervolle “Rome bij nacht”, verder de intimiteit en de groove van “Vlammetjes”, “Droevig is deze wereld (je betekent niets als niemand om je geeft)”, “Haar vader hield niet van mij” en “Na de dood keren wij weer”.
Als zangeres kwam in deze amicale set Little Kim erbij …”Ik ben niet de man die je zoekt”, “Toverdrank” en Cave’s “Wilde rozen’ zongen ze samen. Alsof Meatloaf bezig was met Ellen Foley.
Hij kon zo nog uren doorgaan op dit elan, het toont nog maar eens z’n talent en sterkte, wat hij allemaal heeft uitgebracht en hoe ludiek, ontspannen, leuk het allemaal wordt gespeeld. Wat een optreden …
Nog niet bekomen van zoveel schoons van het Vlaamse Lied , waren we dan er helemaal aan van het allstars project van Het Beste Van ‘t Westen. Inderdaad dit was een ongeziene headliner van dag twee , die nog steeds nazindert . Een project zomaar ergens opgeborreld in de Dranouter zomersessies en tijdens de coronapandemie; het bracht Kowlier, Brihang, Wannes Cappelle en de twee Wims (Opbrouck - Willaert) samen, met een heuse band van leden van elkaars band.
West-Vlaanderen, de Westhoek boven in hun levenslied , met verder Kenji Minogue en Stefanie van Sx . Elk kreeg de kans een tweetal nummers te spelen, te zingen, op elkaar beroep te doen en konden zelfs hun lockdown sessie aan de man brengen .
Het was heerlijk te zien in een soort jam hoe ze op elkaar ingespeeld waren, de nummers onderdompelden in ’t Westfluts en het publiek meekregen.
Op het eind waren ze allemaal te samen met een eigen versie van ‘”Freestyler” (remember Bomfunk MC’s), “Laat mie moar lopen langs de stroate” (van Vermandere) en Kowlier’s “Min moaten” .
Wat een creativiteit legden ze aan de dag en wat een samenhorigheid en verbondenheid . Dit is wat Dranouter voor staat , amicaliteit en een culturele mix van alles. Verbluffend, sjiek.
Op die manier werd dag twee in de grootste schoonheid beëindigd. Dit is op ons netvlies gebrand!
dag 3 - zondag 7 augustus 2022
Ook op deze derde dag mocht de organisatie last instant het bordje uitverkocht plaatsen. Na de allereerste editie van de Dranouter trail kon het publiek terecht voor enkele Belgische toppers (in spé) als Yevgueni , Sylvie Kreusch , Douglas Firs , Intergalactic Lovers , Kids with Buns en Young Yello. De Franse chanson cabaratierpop van Zaz mocht het festival definitief besluiten .
De muziek, het mooie weer, de animatie, de entourage, sfeer en beleving , Festival Dranouter is het familiefestival bij uitstek met 51000 tevreden festivalbezoekers over de drie dagen …
Yevgueni rond Klaas Delrue en Geert Noppe zijn graag gezien gasten op het festival. Ze kregen al verdiend de Prijs van de Vlaamse Cultuurprijs voor Muziek in het Nederlandstalige Lied. Ze brachten in de coronapandemie een nieuwe plaat uit ‘Straks is ook goed’ en konden die nu met mondjes maat voorstellen . De band heeft de kunst om goed uitgewerkte, melodieuze dromerige , weemoedige popsongs te schrijven; de goede melodieën raken en worden gedragen door de heldere , overtuigende vocals van Delrue en naast de gitaarpartijen en drums geven de piano-/orgelpartijen kleur aan de sound. Yevgueni popt en rockt met fijne, subtiele nummers als de titelsong van de nieuwe plaat en de prachtige single eruit, “Ze danst gewoon op straat “; verder omarmen ze ons met “Kom met me mee”, “Bovenaan de dijk” en de singles “Adem”, “Nieuwe meisjes” en “Als ze lacht”, die iedereen in beweging bracht en werd meegezongen. Yevgueni is één van de verpersoonlijkingen van het hedendaagse Nederlandse lied. Sterke set dus.
In een volle Cirque konden we terecht voor één van de beloftevolle acts van dit moment , Kids with Buns, rond het duo Marie (van Uytvanck) en Amber (Piddington) , die op hun gitaar met een drummer en bassist/keyboards worden ondersteund. Hun nummers zitten in donkere, melancholische, dromerige indiepop vervat; het zijn persoonlijke dagboekfragmenten en de wisselende diepe, lichtgrauwe, indringende en wat zachtmoedige vocals geven zeggingskracht. Het publiek smolt voor de onderlinge dynamiek en het breekbare pop noir materiaal.
Terecht waren ze één van de winnaars van StuBru’s Nieuwe Lichting tijdens de coronapandemie , maar nu was het de uitgelezen kans om prachtsongs als “Numbers” , “Untitled” en “Bad grades” aan een breder publiek voor te stellen . Ze waren onder de indruk van de sterke respons; dat hartverwarmende deed hen enorm veel deugd, ontroerde hen zelf. Hun muziek werd door het gitaargetokkel en de vocals soms erg sober gehouden of kreeg wat meer diepe basses of knisperende elektronica, krautrock op z’n alt-J’s mee. Verder was de sound niet vies van Girl in Red en London Grammar. En ergens dwarrelde een cover. Een unieke warme beleving creëerden ze.
Sylvie Kreusch verwerkt haar liefdesbreuk met Maarten Devoldere op haar debuut ‘Montbray’, de locatie waar ze de plaat definitief tot stand bracht. Ze heeft een heuse band rond zich, met dubbele percussie om haar ietwat donkere , mysterieuze, mystieke pop kracht te geven . Ergens hier is een link naar David Lynch en Twin Peaks.
Sylvie, mooi gedresst, verpersoonlijkt dit licht dreigende geluid , kronkelt over het podium en betrekt het publiek nauw tot de songs. Al meteen trekt ze de aandacht met de prachtsingle “Let it all burn”. Vroeger sijpelde klanken door van Fever Ray (remember The Knife) , met bezwerende exotische , koele ritmes, hier op “Seedy tricks” en “Please to Devon” .
De bruine panter weet het publiek voldoende te overtuigen , nummers als “Wild love”, “Girls” , “All of me” en “Walk walk” hebben een sfeervolle groove door de keys, de percussieve ritmes en het galmend gitaargetokkel (op z’n Hooverphonics) . Op “Just a touch away” kreeg het refreintje een typisch ‘wuk wuk’ accentje wat het publiek nog meer overtuigde. Sylvie Kreusch onderstreepte haar muzikaal talent met haar act.
De muziek van Douglas Firs van Gertjan van Hellemont is gesitueerd binnen de rootspop . Hij brengt met z’n band een sfeervolle , dromerige , broeierige sound , van gitaarspel/-getokkel , bas , drums en piano/keys, gedragen door z’n scherpe, intense, doorleefde vocals. Een verborgen parel in de huidige Belgische scene. Hij deed veel muzikale ervaring op in de south states of the Usa. De nieuwe plaat ‘Heart of a mother’ is de verwerking van verdriet van het verlies van moeder en grootmoeder , maar we horen ook een energieke boost met de komst van zijn eerste kindje. Dit is ideale muziek bij ondergaande zon, met o.m. “Delighted”, “Pretty legs and things to do” en ”I could fall in love with you”. Schattige muziek!
Intergalactic Lovers rond Lara Chedraoui zijn een goed op elkaar ingespeelde band en leveren goed (onschuldige) melodieus poprockend songmateriaal af. Het is af en nergens gaat de band over de schreef. Het is de band die steeds op zoek is naar de perfecte popsong op het nieuwe platenwerk. De corona hakte echter diep in op de psyche , alsook op de band , maar dit hebben ze overwonnen met de nieuwe plaat ‘Liquid love’ , die wat meer elektronica groove laat doorsijpelen .
Live putten ze uit hun tienjarige carrière totnutoe met o.m. “In limbo”, “Shewolf”, “No regrets”, “Islands”, “Bobbi” en “Delay” , compacte aanstekelijke popnummers . Het publiek genoot van de muziek , haar glimlach, haar zwierige pasjes , haar lichthese, innemende (soms onvaste) vocals en de meeslepende , gedreven aanpak van de band.
Yong Yello zit in hetzelfde muzikaal bedje als Tourist LeMC . De Antwerpse rapper heeft z’n werk als producer wat terzijde gelaten om eigen te werk te brengen , hij heeft een combo achter zich die het hiphop materiaal een bredere insteek biedt . Inderdaad nummers als “Cirkels” , “Als ge slaapt” , “Waanzin” en “Luchtkasteel” waren de herkenning van wat hij in petto heeft als muzikant/rapper. Het klinkt goed met een overtuigende performance. Een jonger publiek is te vinden voor de muziek.
De Franse cabareske chansonpop van Zaz aka Isabelle Geffroy, wordt nog steeds goed ontvangen . In 2016 was ze al eens bij de afsluitende acts , net zoals nu ,waar ze het festival definitief besluit . Ze werd al bejubeld met haar debuut uit 2010 en ‘Sur la route’ uit 2015. Ze bracht vorig jaar nieuw werk uit en op ‘Vive le velo’ werd haar liedje “Paris sera toujours Paris” steeds als openingstune gebruikt .
In haar nummers sluipt dat cabaratier gevoel door in een amalgaan aan stijlen als jazz, soul, swing die een typisch ‘Paris-iènne’ sfeertje ademen. De dolle veertiger laat een sprankelende indruk na , een feelgood gevoel en de glimlach op ’t gezicht.
Ze heeft een heldere, indringende stem, als een nachtegaal , alsof het niks is om zo te zingen. Ze dartelt op het podium , maakt allerhande bewegingen, houdt het publiek bij de leest en trekt hen mee.
Ze kon rekenen op een sterke respons en ze heeft een sterke band achter zich; af en toe worden de registers open getrokken en mogen de nummers eens exploderen . In het plaatselijk dialect voerde ze ons mee op een enthousiasmerend, leuk , ontspannend , groovy concert. De nummers klonken speels, huppelend, bruisend, onschuldig en gevoelig.
Er is een gevoel van samenhorigheid op “Si jamais j’oublie” , “Imagine”, “Les passants”, ”Tout là-haut” en het afsluitende “Je veux”, met het kenmerkend harmonium mondstuk geluidje.
In de bis hoorden we een intieme , integere “Le chant des grives “, die mooi opbouwde en verder haar voorliefde aan Edith Piaf met “La vie en rose” . Met Zaz weet je nu waar Christine & the queens de mosterd haalden. Een mooie afsluiter voor het Dranouterpubliek.
Op die manier namen we afscheid van een perfect verlopen editie, die op enorm wat bijval kon rekenen. Sfeer, beleving, creativiteit, comfort, ecologie en muziek, het zijn kernwoorden die de organisatie hoog in het vaandel houdt.
Tot volgend jaar.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Karl Vandewoestijne en Lien Callewaert
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2953-dranouter-festival-2022.html
Organisatie: Festival Dranouter, Dranouter
Nederlands 
Français 
