Gent Jazz 2022 - een straffe Mauro, een straffere Novastar en een nog veel straffere Sting. Een avond om in te lijsten
Gent Jazz 2022
Bijlokesite
Gent
2022-07-14
Lode Vanassche
Onze muzikale duizendpoot en genie Mauro Pawlowski bracht vorige nazomer ‘Eternal Sunday Drve’ uit. Volgens de meester zelve grenzeloze melodieuze popmuziek zoals we al konden genieten bij “Always Someone”, “Spotlight” en “The Silent Sky”, nu ook in de set verwerkt. Tuurlijk krijgen we geen pure pop gepresenteerd en kunnen we proeven van zijn typische gitaar picks en dissonanten. Het interesseert Mauro geen zier of hij nu in het tuinhuis van zijn moeder staat te spelen en of hij voor een volle tent staat te spelen. Zijne Eigenzinnigheid doet gewoon zijn ding. En hoe! Zelfs wanneer hij normaal doet, is hij speciaal. Zelfs wanneer hij onnozel doet, is hij serieus. Zelfs wanneer hij serieus is, doet hij onnozel. En dit alles met een aura van jewelste.
Neem er nog wat topmuzikanten als Jasper Maekelberg (wat een gitaarwonder), Marc Bonne (drums), Adriaan Van De Velde (keys), Ewen Vermal (bas) bij en je krijgt een gevarieerde eigenzinnige poppy set voor de ware fans.
Noteer dat niet alles aansloeg bij het publiek vanwege de ogenschijnlijke toegankelijkheid, maar zoals vermeld kon het Mauro en co worst wezen. Het ritme en de grooves gaan stukken dieper dan op de plaat. Het oudere “Fearless” (2004) geeft de voorzet voor een magistrale “What it Takes” met een pompende en zowaar verbeterde “Waiting For The Man”-beat waar hij een soort elektrisch fluitachtig ding uithaalt om de toegankelijkheid plaats te laten ruimen voor zijn typische gekheid. Nee, we worden net niet gedropt in zijn bovenkamer, maar met de fusion jazz van “Spotlight” staan we weer met de voeten op de grond. Nog even een middenvinger met het super kort bisje “Playing”. Straffe tabak.
We zijn van Joost Zweegers gewoon dat hij hyper, doorleefd en vol passie met Novastar het publiek naar hogere niveaus tilt. Ook hier niet anders. Laten we eerst niet vergeten dat Joost in zijn eentje de boel rechttrok toen in een vorige editie Sting te elfder ure afzegde. En dit door simpelweg met zijn typische elan enkele covers van Sting te brengen. Deze een van de grootste singer songwriters moest dus terugkomen. In een wit pak én met nektapijt komt hij het podium opgestoven, pakt zijn zessnaar vast en je voelt dat hij moeite heeft om zich in te houden tijdens “Mars need woman”. Twee nummers later zal het zweet van zich afdruipen. De piano wordt zo wat gegeseld . “When The Lights Go Down On The Broken Hearted” krijgt hier een fantastische versie. Zweegers zwalpt tussen ernst en humor en huppelt op het podium als een kalfje die voor het eerst wordt losgelaten op een weide. Zoals Bart Steenhaut zo treffend wist te omschrijven: ‘Ken je dat gevoel: tijdens een optreden eigenlijk dringend naar het toilet moeten, maar toch op je tanden bijten, en blijven wachten tot er uiteindelijk een minder nummer komt dat je niet koste wat het kost hoeft te horen? Alleen: er kwàm helemaal geen zwakkere passage.’
Nog een portie kippenvel met “The Three Day Man” (samen met Mike Scott van The Waterboys geschreven). De finale is gewoonweg zinderend: “Where did I go wrong” en “Never Back Down”, uiteraard beter zonder Prozak Henry. En Zweegers zou Zweegers niet zijn mocht hij Sting niet aankondigen met “The best is yet to come” Straffe tabak bis.
Line up: Dre Pallemaerts (drum) Erik Raedemakers (bas), Robby Govaerts (gitaar)
Na het Belgisch onderonsje van Novastar en Mauro stapte headliner Sting, gisteren, in de intieme setting van De Bijloke in Gent (na 3 jaar geduldig wachten), op het podium. Sting vertelde zelf dat hij er voor zou zorgen dat het de moeite geweest is om drie jaar te moeten wachten. En hij heeft duidelijk woord gehouden. Wat een patente kerel is me dat.
Sting : bijna 71 jaar, beetje traag geworden, kan nog maar moeilijk de hoge noten aan, wat afstandelijk ook ... zo las ik hier en daar de voorbije tijd. Wel ... niks van dat alles op Gent Jazz. De passage van Sting was er één om U tegen te zeggen.
Hoogtepunten ? De ene hit na de andere klassieker. De openers “Message in a Bottle”, “Englishman in NY” en “Magic” werden volop meegezongen (lees : meegebruld) door de uitverkochte tent.
Verder ook : rustpunten (“Fields of Gol” en “Shape of my Heart”) naast een trits Police-klassiekers. “Walking on the Moon” naadloos gevolgd door “So Lonely” (een uppercut !) met een knipoog naar Bob Marley (“everything 's gonna be alright”). Tussenin ook een paar nummers uit de heel behoorlijke laatste CD 'The Bridge'.
Met uiteindelijk de genadeslag : “Every Breath you take” en “Roxanne” (met een sneer naar de criticasters die elk jaar wel een paar keer een 'wereld'groep ontdekken die uiteindelijk niet aan de hielen komt van de backcatalogue van Sting ... zo, dat moest ik even kwijt).
Tot slot : het ingetogen “Fragile” met de nadruk op 'how fragile we are', meermaals herhaald.
En doek.
Neem gerust een kijkje naar de pics www.gentjazz.com
Organisatie: Gent Jazz
Gent Jazz 2022 - Gabriel Rios en Melody Gardot - Klassebakken
Gent Jazz 2022
Bijlokesite
Gent
2022-07-12
Lode Vanassche
De Latijns Amerikaanse Gentse Gabriel Rios kiest voor een sobere setting met een met speelplezier overladen contrabassist/toetsenist Samama en verkent de muzikale roots van zijn vader en grootvader met herwerkte versies van klassieke Puerto Ricaanse classics. Hij speelt zijn laatste worp ‘Flore’ integraal, gespeend van klasse en humor. Hij praat alles netjes aan elkaar met spitante anekdotes en grappige quotes, zoals het hebben van een Puerto Ricaans dialect die niemand begrijpt zoals wij onze West Vlamingen niet begrijpen.
Het begin is heel ingetogen en wordt verder netjes opgebouwd. De songs gaan over een ‘happy song about the end of the world’, ‘not belonging to the world’, ‘burning the love for his wife’, ‘Devined ladys’, en andere op het eerste zicht bizarre thema’s. Dit alles in een latino, gipsy en salsa versie uit de jaren 60 en 70. Wat kan die gast gitaar spelen zeg!
Rios en Samama zijn danig ingespeeld op elkaar en de warmte en speelplezier druipen er gewoon af. Het publiek geniet met volle teugen en draagt hem op handen, behalve een klein groepje onverlaten die dachten dat ze naar de Rode Duivels aan het zien waren en de intimiteit danig verstoorden. Gelukkig werden ze stil gelegd. Je hebt ook niet elke dag de kans om cuban styles gemengd met jazz en blues te aanhoren. Als toemaatje krijgen we een krachtige doch cleane versie van “Broad daylight” en “Gold”. Daarbovenop een aankondiging van een aankomende theatertournee en een uitgebreide bedanking van het publiek.
Rios en Samama krijgen oververdiend een uitgebreide staande ovatie.
Melody Gardot passeerde al even met een dijk van en concert in 2008 en is sindsdien de publiekslieveling van Gent Jazz. Haar laatste worp ‘Sunset In The Blue’ werd lovend onthaald. Het concert kondigt zich aan met het verzoek om alle smartphones weg te stoppen en te genieten van de intimiteit van deze frêle deerne om zo ‘meer contact en wisselwerking met het publiek te genereren’. Het begint veel belovend met drie muzikanten die met een zwepende percussie het publiek warm maken. De fantastische en pompende ritmes worden door de geniale drummer strak verder gezet, terwijl Melody en Powell in duet gaan en hun vocale egards etaleren. De sfeer zit er meteen in. Na een nummer of drie valt alles wel wat stil met ballads als “Our Love Is Easy” , uitgesponnen en uitgerekte versies met al even lange bindteksten inclusief. Dit zorgt inderdaad voor een heel intiem sfeertje waar vooral de fans keihard van genieten, maar helaas een deeltje van het publiek doet afdruipen. Hun muzikaal talent komt nog eens duidelijk bovendrijven met nummers als “Les Etoiles” en Cole Porters “What is This Thing Called Love”. Er was eigenlijk voor elk wat wils, de muzikanten kwamen zeer goed aan bod. De stillere en intieme momenten konden minder bekoren in deze gevarieerde set. Toch een waardige en mooie afsluiter.
Neem gerust een kijkje naar de pics www.gentjazz.com
Organisatie: Gent Jazz
Sjock 2022 - 8 t-m 10 juli 2022 - Het rock'n'roll highlight of the year!
Sjock 2022
Festivalterrein
Gierle
2022-07-08 t-m 2022-07-10
Ollie Nollet
Het moet een hels karwei geweest zijn om dit jaar het programma van Sjock samen te stellen. Het bleef maar annulaties regenen. The Blasters, The Sadies, Chubby and The Gang en Reigning Sound zijn maar enkele van de vele groepen die voortijdig afhaakten. Maar ondanks een gehavende affiche liep de hertekende en uitgebreide site helemaal vol. De honger naar rock-'n-roll was duidelijk groot en dat gaf een bijzonder goed gevoel en wat was het fijn om na drie jaar al die vrienden terug te zien.
We waren twee van de drie dagen aanwezig …
dag 2 - zaterdag 9 juli 2022
Mijn festival begon dus op zaterdag met een zanger die foeterend het podium af stormde omdat zijn versterker het niet deed. Ach, na drie jaar mochten de zenuwen al eens gespannen staan en na enkele minuten was die weerbarstige versterker toch vervangen. De man in kwestie was niet van de minsten: Peter Sandorff, voorheen actief bij groepen als Nekromantix en Mad Sin. Zijn laatste creatie heet Hola Ghost en dat is een stel gringos uit Kopenhagen, getooid met sombrero's en macabere gelaatsschilderingen. Goed voor een beschonken versie van Calexico waarbij twee mannen op trompet, waarvan één in een beeldig kleed, er een heerlijke mariachi draai aan gaven. Naast die uitbundige Mexicaanse folklore was er ook plaats voor een geslaagde cover van "20 eyes" (Misfits) maar dat kon niet beletten dat er na een tijdje wat eenvormigheid in de set in sloop.
Daarna zag ik meteen al hét hoogtepunt van de dag op de "Bang Bang Stage", het kleinste podium dat dit jaar zijn plaats naast de twee andere podia definitief rechtvaardigde. Stiff Richards, een vijftal uit Melbourne, opende zijn set met een lekkere instrumental, "Intro" (waar halen ze het?), waarna zanger Wolfgang Buckley het podium op wandelde en met een enorme grijns op zijn gezicht ‘I love Belgium’ riep. Start van een verschroeiende set waarin meteen "Point Of You" en niet veel later "State Of Mind", de twee prijsbeesten van hun laatste plaat, op ons werden losgelaten. Maar ook op de rest van de songs viel niets af te dingen. Dit was strak gespeelde punk van de oude soort met immer melodieuze gitaar -en baslijnen, dynamische drums en pisnijdige zang. Onweerstaanbare energie gegoten in dwingende melodieën waarin Buckley met zijn enige rock-'n-roll stem als een razende tekeer mocht gaan. Het was nog vroeg op de middag maar dit hakte er al bijzonder stevig in.
Het was even bekomen maar daar was meteen al het Nederlandse Dry Riverbed Trio, de band van gitarist Dusty Ciggaar die ik ooit zag schitteren naast Ian Siegal. De overgang was wellicht te bruusk want toen het knappe "Pretty baby" halverwege onderbroken werd voor een lange gitaarescapade hield ik het voor bekeken. Kwestie ook van de krachten wat te doseren natuurlijk voor de dingen die ik niet wou missen zoals Cosmic Psychos.
Cosmic Psychos - Het was wel even schrikken toen de drie uit Melbourne het podium kwamen opgesloft. Enig origineel groepslid, Ross Knight (61) leek wel kreupel of ging hij gebukt onder de reuma? Te lang op de tractor gezeten, veronderstel ik. Gelukkig had zijn basspel daar niet onder te lijden en klonk zijn gegrom nog even onheilspellend als vroeger. Samen met drummer Dean Muller en zanger-gitarist John McKeering, (in een, door zijn enorme bierpens, aan flarden gereten marcelleke) zorgde deze Australische Lemmy zoals vanouds voor rechtdoorzee bulldozerpunk waarin alle nuances vakkundig overboord gekieperd werden. Veel leek er niet veranderd, zelfs de fonteinen van witte bloem tussen het volk vooraan, zoals ik dat hier ettelijke jaren geleden eens zag, waren er opnieuw bij. Toch miste de set het dwingende karakter van vroeger. Naar goede gewoonte staken de drie, voor ze vertrokken, hun broek af en mochten we hun harige reten aanschouwen.
Het ging er iets verfijnder aan toe op de Bang Bang Stage waar The Hawkmen uit Bristol voor een nieuw hoogtepunt zorgden. Dit viertal rond de geweldige zangeres Scarlett Fagan en de al even imponerende contrabassist Scott Milsom (met een verleden bij de rockabillyband Coffin Nails) scoorde met een rootsy mix van rock-'n-roll, rhythm & blues en soul. Pretentieloos maar erg verslavend. Mijn favoriete nummer was hun cover van het vooral van Wanda Jackson gekende "Fujiyama Mama"
Naar de Titty Twister dan voor Arsen Roulette (geboren Arsen Sheklian) uit Fresno, Californië. Samen met drie begeleiders beet deze enthousiaste en goedlachse kerel zich vast in vrij authentieke rockabilly terwijl het nodige showgehalte niet ontbrak. Zo goot hij regelmatig bier in de kelen van zijn muzikanten terwijl die doodgemoedereerd verder speelden of gooide hij een elpee het publiek in. Toen de presentator hem na afloop vertelde dat er geen tijd was voor een bis speelde hij er toch één. Een man naar mijn hart.
Het leek wel Australië boven op zaterdag. Dit keer was het Pat Capocci uit Sydney die me van de sokken blies. Ik had nog nooit van hem gehoord maar dat bleek meteen zonde. Zes platen heeft hij al gemaakt en die moet ik dringend checken. In de rug gesteund door een uitstekende contrabassist en dito drummer vergastte hij ons op een uitermate frisse mix van rhythm & blues, roots en rockabilly met af en toe sporen van western swing, country, blues en jazz. Capocci was in staat die stokoude genres te laten klinken alsof hij ze vorige week had uitgevonden. Bovendien bleek hij ook nog eens een gitaarwizard te zijn die zich evenwel nooit vergreep aan nodeloze solo's. Met nummers als "Teenage baby" kwam hij zelfs aardig in de buurt van The Blasters. Een ontdekking!!
Afsluiter op zaterdag was George Thorogood and The Destroyers en wat had ik hier naar uitgekeken. Maar nu ik hem na meer dan dertig jaar terug zag, ben ik er nog altijd niet uit of hier blij om moet zijn of niet. 72 is hij intussen al en het leven heeft duidelijk zijn sporen nagelaten. Een aantal kilo's bijgekomen, tot daaraan toe. Erger is dat hij die rauwe rasp van weleer volledig kwijt is. Een vlakke, krachteloze stem is wat hem rest terwijl hij bij elke inspanning naar adem moest happen. Bovendien was hij voortdurend pathetisch op zoek naar aandacht. Even verdacht ik hem ervan te lijden aan een beginnende vorm van dementie.
Was het dan zo slecht? Toch niet! Zijn gitaarspel was wel ok, zij het soms wat krampachtig en met The Destroyers (gitaar, bas, drums, sax) had hij een fantastische band bij, aangevoerd door gitarist Jim Suhler die je kan kennen van zijn eigen platen.
En dan die setlist! Die bestond uit niets anders dan klassiekers, wat een feest van herkenning. Het begon toepasselijk met "Rock party", oorspronkelijk van Holland K. Smith, een lillende brock rock-'n-roll helemaal in de stijl van Chuck Berry. Gevolgd door "Night time" (The Strangeloves), "Who do you love?" (Bo Diddley), "I drink alone", "One Scotch, One Bourbon, One Beer", "Gear jammer" (misschien wel zijn beste song), "Get a haircut", "Bad to the bone", "Move it on over" (Hank Williams),"Born to be bad" (het bisnummer),... Af en toe verdween hij in de coulissen terwijl zijn gitaar gestemd werd en hij even op adem kon komen. Op die momenten kregen The Destroyers het rijk voor hen alleen wat onder meer resulteerde in een gesmaakte cover van "Tequila" (the Champs) met saxofonist Buddy Leach in de hoofdrol. Het was zeker veel meer dan een genietbaar optreden, alleen gaf de protagonist een ontluisterende aanblik.
dag 3 - zondag 10 juli 2022
Het was pas één uur na de middag maar Harvesters, een nieuwe band met oudgedienden uit Gent vloog er met de nodige begeestering in. Veel klassieker dan ik verwacht had maar dat bleek geen hinderpaal. Vooral de soms behoorlijk vet klinkende gitaren (van Miguel Moors en Paul Lamont) bliezen de prut uit mijn ogen.
Ik had het Gentse Pink Room al een paar keer aan het werk gezien en dat kwam telkens aan als een vuistslag in het gezicht. Maar dat was dan iedere keer in een bedompt café. Vraag was dan ook of die tomeloze energie niet zou verloren gaan op het hoofdpodium van Sjock. Dat bleek allerminst het geval, hun ziedende garagenoise klonk hier met een extra gitarist zelfs beter dan ooit.
Daarna zag ik opnieuw een Belgische groep: Belle Star and The Boot Jacks. Dit combo uit Antwerpen rond de ravissante zangeres Ariane Van Hasselt bracht een verfijnde mix van country, western swing en rock-'n-roll die bleef boeien tot de laatste noot. In een bezetting met gitaar, staande bas, drums en pedal steel speelde Belle Star zelf akoestische gitaar en autoharp, een wat vergeten, op een citer gelijkend, snaarinstrument dat ook door June Carter Cash gebezigd werd.
The Bobby Lees uit Woodstock, New York waren voor velen dé verrassing van het festival. Ik had ze reeds eerder aan het werk gezien in de 4AD en kon alleen maar vaststellen dat dit nog steeds piepjonge viertal veel aan podiummaturiteit gewonnen had. Vol zelfvertrouwen raasden ze door hun set die bulkte van de energie en waarin enkele merkwaardige covers verscholen zaten: "Blank generation" (Richard Hell), "Be my enemy" (The Waterboys) en "I'm a man" (Bo Diddley), dat ze in Diksmuide over het hoofd zagen.
Met de 27-jarige zangeres-gitariste Sam Quartin hebben The Bobby Lees een charismatische frontvrouw in huis die met haar aan rap refererende zangstijl de Titty Twister moeiteloos wist in te palmen. Dat gecombineerd met een overijverige bassiste die soms wat jazzy klonk, een energieke drummer en een metalig klinkende gitarist leek misschien vreemd maar het klopte wel. Unieke band!
Pat Todd and The Rankoutsiders (Los Angeles) was de groep waar ik het meest naar uitkeek op zondag. Een optreden van The Lazy Cowgirls destijds (jaren '90) in de Gentse Democrazy liet een onuitwisbare indruk op me na maar Pat Todd, die na de split in 2004 met The Rankoutsiders verder boerde, zag ik nooit meer terug. Daar bracht Sjock nu gelukkig verandering in. Met zijn kleine gedrongen gestalte zag hij er wat uit als een rock-'n-rollversie van Michel Pollentier terwijl mijn copain dan weer aan Danny DeVito moest denken. Niet meteen een hippe verschijning dus maar Pat Todd geldt nog steeds als één van de meest oprechte rock-'n-roll zangers ter wereld wat hij ook hier op de Bang Bang Stage bewees met een set no nonsense rock-'n-roll recht uit het hart. Er zat absoluut geen sleet op zijn stem terwijl hij met Nick Alexander en Kevin Keller twee uitstekende gitaristen bij zich had. Tussen de eigen songs maakte hij ook plaats voor twee obscure covers: "Ride on red, ride on" van Louisiana Red en "I'm a cool teenager" van El Pauling and The Royalton om uiteindelijk feestelijk af te sluiten met "Route 66".
De laatste platen van Osees uit San Francisco (voorheen The(e) Oh Sees, OCS, Oh Sees) kunnen me maar matig boeien maar toen John Dwyer zijn set op het hoofdpodium begon met een fragment van "Interstellar overdrive" (Pink Floyd) was ik meteen bij de les. Het niveau van de oerversie met Brigid Dawson, Petey Dammit! en Mike Shoun zal Dwyer wellicht nooit meer halen maar wat hij hier wist neer te poten was toch nog steeds buiten categorie in de huidige psychrock scene. Getooid met een imposante pornosnor vuurde hij samen met twee drummers, een bassist en een toetsenist de ene na de andere splinterbom de wei in. Zijn onnavolgbare gitaarspel bleef begeesteren terwijl het verleden gelukkig niet volledig geschuwd werd wat onder meer zorgde voor een genadeloos "Toe cutter - thumb buster".
Enig punt van kritiek die ik achteraf hoorde was de korte duur van de set maar dat stelde me in staat om me op mijn gemak vooraan te gaan nestelen voor The Jason Ringenberg Band.
The Jason Ringenberg Band - En of dat de moeite was... De nu 63-jarige Jason Ringenberg, gehuld in een opvallend rhinestonehemd, dartelde als een jong veulen over het podium. Begeleid door een Belgisch trio onder leiding van Seatsniffer Walter Broes (gitaar) putte de man uit Nashville vooral uit zijn laatste twee uitstekende soloplaten, "Stand tall" en "Rhinestoned", en uit de glorieperiode van Jason & The Scorchers.
Jason was bijzonder gelukkig dit te mogen doen en gaf dan ook letterlijk alles waardoor hij enkele keren behoorlijk buiten adem raakte. Wat was het een feest om die oude nummers terug te horen. Zelfs "Absolutely sweet Marie" (eigenlijk van Bob Dylan), de song waarmee ik in 1983 kennismaakte met Jason & The Scorchers, was erbij.
Jason Ringenberg, ooit door Mojo the godfather of americana genoemd, bleek anno 2022 niets aan urgentie te hebben ingeboet terwijl zijn begeleiders gewoon The Belgian Scorchers waren. Grandioze set!
Ik had wel enige verwachtingen van het in Dallas en Fort Worth gebaseerde zestal Vandoliers. Dit was hun laatste dag van een lange Europese tour maar aan enthousiasme was er alvast geen gebrek. Zanger Joshua Fleming, gezegend met een in whiskey gemarineerde stem, vuurde zijn troepen, waaronder een fiddler, voortdurend aan maar hun mix van country, punk en tex-mex klonk net iets te cartoonesk. Het deed me denken aan Flogging Molly en The Levellers en dat zijn nu net twee groepen waar ik liever niet aan herinnerd wordt.
Afsluiter op het hoofdpodium was Social Distortion en ook daar werd ik niet onverdeeld gelukkig van. Het uit het Californische Orange County opererende viertal is maar liefst 44 jaar actief en begon als een hardcore punk band. Intussen is hun stijl veranderd in door country, blues en rock-'n-roll beïnvloedde punk. Dat klinkt heel mooi maar van die omschrijving viel weinig te bespeuren in Gierle. Het was moeilijk te geloven dat dit ooit een punkgroep was. Ik hoorde aan Bruce Springsteen schatplichtige stadionrock die bovendien soms bijzonder vlak klonk.
Nochtans begon het veelbelovend met de schitterende instrumental, "Road zombie", wat mij betreft het mooiste nummer van de set. Verder kon ik die wat slepende stem van Mike Ness wel smaken en mocht ik nog enkele memorabele songs zoals "Bad luck", "She's a knockout" en uitsmijter "Ring of fire" noteren maar dat kon het kapseizen niet verhinderen. Misschien nog even dit weetje: aan de drums zagen we David Hidalgo Jr., zoon van de zanger-gitarist van Los Lobos.
Na twee jaar stilte was Sjock 45 meer dan ooit "your rock'n'roll highlight of the year"!
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2745-sjock-2022.html
Organisatie: Sjock, Gierle
Cactusfestival 2022 - van 08 t-m 10 juli 2022 - Sfeer, gezelligheid en … goede muziek!
Cactusfestival 2022
Minnewaterpark
Brugge
2022-07-08 t-m 2022-07-10
Stan Vanhecke en Astrid De Maertelaere
dag 1 - vrijdag 8 juli 2022 - Start in mineur
We moeten het niet onder stoelen of banken steken. Wat een fantastisch openingsfeestje moest worden voor het Brugse Cactusfestival werd een regelrechte ontgoocheling. Plant was er, maar speelde niet, en de elegante Schotse band Belle & Sebastian bleek niet vettig genoeg om die kater door te spoelen.
Nochtans was er nog geen vuiltje aan de lucht toen Tamikrest het festival op gang trapte. Een band met een dikke knipoog naar desertblues en wereldmuziek. De muzikanten worden dikwijls ingewisseld en wie op het moment van het concert kan, speelt. Met nummers als “Wainan Adobat” en “Djanegh etoumast” toonden ze zich muzikaal heel sterk en ontdekten we ook duidelijk enkele rockinvloeden. Aan de zangstijl is het zeker en vast wennen, waardoor Tamikrest voor een nichepubliek zal blijven bestaan. En daar is niks mis mee.
Toch zagen we al wat meer volk naar het podium schuifelen toen Meskerem Mees haar opwachting maakte. Vorig jaar bezorgde ze haar prachtige album ‘Julius’, waar vooral heel mooie liedjes zijn op te horen. Toch lukt het in openlucht niet steeds om dat gevoel helemaal over te brengen. Met “Astronaut” doet ze altijd wel wat monden openvallen, maar er werd vooral veel gebabbeld op het gezellige Cactus. En een band die gevoeligheid als een soort gebod ziet, komt daarom toch minder over. “Bloody writer” snijdt wel diep, en met “Where I’m From” kregen we gelukkig nog wat meer geluid, al is het duidelijk dat Meskerem Mees beter tot zijn recht zal komen in een concertcircuit of een tent op een festival. Bovendien konden we ons niet helemaal van de indruk ontdoen dat ze haar niet ten volle amuseerde. Vooral toen op het einde van het concert in de coulissen gegesticuleerd werd dat er nog tien minuten resteerde en ze het alsnog voor bekeken hield, dacht je al snel: “hopelijk gaat alles nog goed met Meskerem Mees?”.
Tien minuutjes extra voor een plasje en een drankje. Daar kon een recensent wel mee leven. Want de optredens op Cactus volgen elkaar in razendsnel tempo op. Intergalactic Lovers is al lang één van de gevestigde waarden in België. Op TW Classic zagen we bijvoorbeeld nog een dijk van een show van Lara Chedraoui en de haren. Jammer genoeg was vergelijken verliezen. Op Cactus leek de band een beetje de draad kwijt. Tot twee keer toe moest even gespiekt worden naar de setlist om op één lijn te zitten. Een andere keer stopte Lara de band midden in de intro van “Between the Lines”. “We kunnen niet beginnen als het niet goed zit”, had ze gelijk. Maar het geeft wel een slordige indruk. We kunnen ons inbeelden dat er achteraf wat heen en weer zal gevloekt zijn. Ook op vlak van stem zat het niet helemaal snor. Was het vermoeidheid, of zat de mix niet ideaal, maar Chedraoui klonk met moeite boven de muziek uit. Gelukkig zijn de Intergalactic Lovers tegelijkertijd ongelooflijke pros. Ze ploeterden en vochten en pakten alsnog het publiek mee tijdens songs als “Islands” en “Delay”. De stembanden van de toeschouwers werden gesmeerd en uitgedaagd en tijdens “Shewolf” bonste menigeen mee op het hart met de zangeres. Ook bij de missers loste ze het op met de glimlach. Tijdens “Northern Rd.” sloten ze de set af met een chille solo gitaaroutro en kon het publiek opgewarmd uitkijken naar het volgende optreden.
Maar het zou er niet van komen. Robert Plant en Alison Krauss bleven weg. Alison had de griep, Robert was niet te overtuigen om alleen op te treden. Een ongelooflijke bummer voor organisatoren, publiek en ongetwijfeld voor de muzikanten zelf. Frustraties laaiden op en mensen verlieten het festival.
Wie bleef, verwachtte te veel van Belle and Sebastian. Maar ons respect voor de band nam ongelooflijk toe omdat ze oneindig veel positiviteit brachten. Zelfs wanneer enkelingen hun frustraties luidkeels naar het podium slingerden, gingen ze door. Ze hadden immers al snel de twijfelaars op hun hand door “The Boy With The Arab Strap” als tweede song te spelen. Frivool en folky met een stipte gevoeligheid. Een heerlijk nummer van de Glaswegians.
De muzikanten zijn stuk voor stuk fantastisch en Stuart Murdoch had zelfs wat Nederlands geleerd voor zijn bindteksten. De Bruggelingen konden het wel smaken. The Smiths waren nooit ver weg en tijdens enkele ‘oldies’ zoals “She’s Losing It” hoorden we heel veel strijkers, melodica, sambaballen en tamboerijn. Ze passeerden allemaal in het repertoire van Belle and Sebastian. Telkens op tempo, maar met speelsheid in muziek en stem pakten ze het publiek in.
En met een stichtende ‘kerstsong’ met belletjes in “I Did’nt See It Coming” kwam iedereen ondertussen weer overeen. Er was ook een mooie rol voor de zangeres/toetsenist die voor een extra zachtheid zorgde. Belle and Sebastian nam in het groots afscheid met “Sleep the Clock Around”, waardoor we na een baaldag toch hoopvol naar zaterdag uitkijken. Thanks laddies!
dag 2 - zaterdag 9 juli - Hitsige hits op zaterdag
K.ZIA moest de tweede dag van het Cactusfestival op gang trappen. Jammer genoeg waren er maar weinig mensen om het te zien. Het schaarse publiek dat aanwezig was, bestond vooral uit vijftigers die er voor de gezelligheid waren. De rest van de bezoekers was nog ergens aan het lunchen. Het zorgde voor een redelijk sfeerloos optreden dat maar weinig tickethouders zagen. De pop R&B van K.ZIA zal waarschijnlijk niet gemist worden, maar wie het eens wil checken: “I Got Your Back” was de leukste song van de set.
Dan zinderde Sylvie Kreusch toch wat langer na. Als je tijdens en na het festival met anderen sprak over de artiesten, dan ging het vooral over Sylvie. Heet, sexy, een meeslepende stem en een set die iedereen wegblies. De helft van het publiek wil haar zien, de andere helft wil haar. Vanaf “Let It All Burn” pakte ze iedereen in met haar lange handschoenen (het was nochtans warm genoeg) en een gigantische exhibitionisten jas. Afsluiten deed ze met “Please to Devon”, een nummer dat klinkt als een rookgordijn. Sylvie Kreusch werd de talk of the festival en we genieten nog steeds na van steengoede songs als “Seedy Tricks” en “Walk Walk”.
De Jeugd Van Tegenwoordig is al meer dan een decennium de grootste Nederlandstalige hip-hop groep die je kan boeken als festival. De enige band die het op Cactus in het Nederlands deed, al is het van het vol neologismen gebrabbelde soort. Aanstekelijk en humoristisch, zo kenden we de jongens al. Willie Wartaal had energie te over en Bas Bron hield zich zoals steeds krachtig op de achtergrond. “Sterrenstof” werd woord voor woord meegezongen en na “Let’s Get Spanish”, wat dan weer niet zo fantastisch was, kregen we zelfs even “Dust In The Wind” te horen. Bij “Manon” deelden ze bananen uit en de fotografen vooraan moesten geregeld eens duiken voor een of ander projectiel dat van het podium af kwam. Kortom, De Jeugd Van Tegenwoordig maakte er weer een feestje van, maar we hadden natuurlijk niets anders verwacht van onze olijke Noorderburen.
En we konden verder feesten – of celebraten – zoals Coely het zou noemen. De Antwerpse hiphopster is een graag geziene gast in Brugge en is deze zomer zo goed als overal in België te zien. Het loont zeker de moeite, want de hits van debuutalbum ‘Different Waters’ blijven aanslaan. “Don’t Care” is een coole song, waarin Coely haar stembanden op de proef stelde. Ze slaagden met glans. Dvtch Norris is de perfecte ondersteuning voor de rapster en zorgde voor een extra couche. Het publiek kon het wel smaken en danste lustig mee. Het laatste nummer van de set was “Celebrate”, en dat werd dan ook gedaan. Tot ziens, Coely! We kijken uit naar je volgende album.
Oh wonder is een band waarvan je constant denkt: “Hé, heb ik dat liedje niet ergens al gehoord?” Of dat goed of slecht is laten we in het midden. Langs de ene kant hebben de nummers altijd wel wat poppy hitpotentieel, aan de andere blinkt het niet bijster uit in originaliteit. Luister bijvoorbeeld eens naar de intro van megahit “Without You” en je hoort Wiz Khalifa met “Young Wild and Free”. Of tel je liever stemvervormingen? Dat kon tijdens “Better Now”. Angus en Julia Stone zijn muzikaal nooit ver weg, al straalt Oh Wonder meer energie uit en houdt het meer van tempo. Tekstueel is het wel een tikje naïef, of wat dacht je van nieuwe songs als “Fuck It, I Love You” en “22 Break” (a heart). Gelukkig gaat het ondertussen weer goed met het popkoppel en trouwden ze vorig jaar.
Alles bij elkaar was het wel een fijn optreden, met veel frivole luchtige klanken en een zangeres met een knuffelstem die zich smeet. Een leuke zomerse opwarmer, dat ons wel deed verlangen naar iets zwaarder.
Gelukkig was er White Lies om onze honger te stillen. “Farewell to the Fareground” schalde als eerste door de boxen, gevolgd door “There Goes Our Love Again”. Alsof de band ons gerust wilde stellen. En ook “To Lose My Life” heeft nog altijd diezelfde power. De gitaren knalden nog eens ouderwets, en dat was misschien wel voor eerst tijdens deze editie van het Cactusfestival.
Toch moeten we ook eerlijk zijn: Harry McVeigh zorgt vooral voor een trip down memory lane. Een nostalgisch uurtje brullen met de maten van vroeger. Het zijn de hardnekkige fans die ook weten welke songs op de laatste platen staat. En dat merk je uiteraard ook aan het optreden. De nummers zijn nog altijd goed gespeeld en af, maar het is meer van hetzelfde. Daardoor kreeg je een massaal gat in de set waarin je stiekem enkel verlangt naar “Bigger Than Us” en “Death”. Gelukkig kwamen die songs er ook, met een kleine ontploffing als gevolg.
Ben Harper is de pa van de surferscene en straalt samen met zijn Innocent Criminals een ongelooflijke warmte uit waarvoor je niets anders dan genegenheid kan voelen. De Amerikaan, dit keer met een rastamutsje en een Muhamad Ali shirt aan, startte zijn set met “Below Sea Level”. Een nummer dat raak schiet dankzij het a capella inzingen van de volledige band. Een moment van stilte daarna, het publiek moest het even laten bezinken. De djembé van Leon Mobley doorbrak die stilte en gaf ons de dansbare ritmes. . “Please Bleed” was dan weer één van de meer rockachtige nummers. Best goed, en het toont dat de band echt van alle markten thuis is.
Heel cool om de band bezig te zien, want je ziet telkens tientallen instrumenten de revue passeren. Bij “Steal My Kisses” haalde Ben Harper zijn lapsteelgitaar boven en zag je de ‘drummer’ met een Cajon box drum. Er zaten ook nog heel wat solomomentjes in met gitaar, tamboerijn, sambaballen, waarin je telkens ontdekt hoe goed ze allemaal wel kunnen spelen. Het voorstellen van de band duurde daardoor wel even. “Amen Omen” was een ander hoogtepunt. Ben Harper zong fantastisch, de band schitterde, de backing vocals deden meer dan ondersteunen.
“With My Own Two Hands” was het meest reggae nummer en tegelijkertijd één van de mooiste van de avond. Het was de afsluiter van een heel sterke set, waarmee Ben Harper vast en zeker zieltjes zal hebben gewonnen.
De laatste band van de avond was Franz Ferdinand. De Schotten touren met hun ‘Hits To The Head’ en stopten gelukkig even in Brugge. We hoorden slechts twee nieuwe nummers, en eigenlijk kon het publiek dat wel smaken. “Want ik stond vanmorgen op en ik dacht: die Bruggelingen zullen al onze nieuwe muziek willen horen.”, grapte Alex Kapranos, waarna hij prompt “Do You Want To” van zijn gitaar liet rollen. Maar de hitmachine was daarvoor al begonnen. Een tweetrapsraket met “No You Girls” en “The Dark of the Matinee” werd op ons afgeschoten. Bij “The Dark of the Matinee” klonk de stem weliswaar een beetje afwezig, maar dat kon echt niet deren.
Het feestje denderde voort. De strakste intro van de avond was wel voor “Love Illumination”. Het publiek begon spontaan te springen en de solo van de toetsenist was ook best wel lekker. De band had blijkbaar gekeken naar hun landgenoten van Belle and Sebastian, want af en toe strooide Franz Ferdinand eens met een rustige intro, zoals bij “Jacqueline”.
En tussen al die topsongs was het leuk om “Curious” te leren kennen, al denken we niet dat het zo’n meezinger zal worden als alle andere. Al bleek het wel weer een echt Franz Ferdinand-nummer. “Michael” had de beste riff, en het onmiddellijk daarna teasen van “Take Me Out” leek eeuwenlang te duren. Het was zo’n moment waarop je de spanning zalig in de lucht voelde hangen. Het is van het zaligste dat je tijdens een optreden kan voelen. Met “This Fire” eindigde een fantastische festivaldag. Robert Plant was al een klein beetje vergeten.
dag 3 - zondag 10 juli 2022 - Stomen op zondag
Op zondag haalden we best onze kortste short en coolste pet uit de kast, want het werd warm in het Minnewaterpark. Toch waren de bands die kwamen iets minder van het dansbare type, dus konden we af en toe eens schuilen onder de schaduw van de schaars te vinden bomen.
PVA beet de spits af voor een klein publiek. De Londenaars vervingen last minute Traams op de affiche. Dat bleek geen cadeau, al was het wel fijn dat het trio hun talent eens kon tonen op een groot podium. Denk er een beetje post-punk, new wave, een gevoeligheid voor pop en een vrouwelijke leadzangeres die vooral spreekt in plaats van zingt bij, en je weet hoe de groep klinkt. “Untethered” was het leukste nummer van de set.
Het bleef rustig op het festivalterrein toen Nordmann het podium betrad. Een heel andere vibe dan de dag daarvoor, toen Sylvie Kreusch al om 13.30 uur voor een vol park stond. De instrumentale Gentse band mixt vlotte jazz met rock in klank en instrumenten. Saxofoon, drum en gitaar lopen in elkaar over, al waren er vooral met de gitaar wat problemen qua klank. Het geheel had ook een mysterieus en rokerig geheel over zich en soms werd het ongetwijfeld wat te experimenteel voor de luisteraars. Al zullen echte fans zeker en vast tevreden zijn geweest met de set, voor de doorsnee festivalganger was Nordmann niet toegankelijk genoeg. Dat de band connectie met het publiek probeerde te maken, al was het maar met een fijne bindtekst, hielp niet. Mensen gingen toch een hapje gaan eten, zeker wanneer songs als “In Velvet” wel heel erg traag werden opgebouwd én simpelweg te lang duurden om de aandacht te houden.
Daarom was het waarschijnlijk niet de allerbeste keuze om de zwaarmoedige Schotten van Arab Strap na Nordmann te programmeren. Al hadden ze wel wat van elkaar, de band van frontman Aiden Moffat, klonk wel voller en luider. De indierockband is een gevestigde waarde en maakte met ‘As Days Get Dark’ eindelijk zijn zevende album na 16 jaar zonder nieuwe plaat. Tegelijkertijd is het waarschijnlijk hun best ontvangen plaat van allemaal.
Toch begon het optreden van de ervaren rotten een beetje awkward met het opnieuw stemmen van de instrumenten. De sfeer was sowieso wat bedrukt, omdat de groep er niet helemaal voor leek te gaan. Ook de stem van Moffat kwam niet helemaal over. Toch zagen we iets unieks bij Arab Strap. Spoken word gemixt met rockmuziek hoorden we bij “Here Comes Comus” en “Love Detective”.
Maar eerlijk gezegd waren het vooral de fans die dolenthousiast bleven. De rest van ons keek ernaar als een koe naar een trein. Gelukkig werden we op het laatst nog eens wakker geschud door “First Big Weekend” met enkele fijnzinnige riedeltjes. Dat de zanger een spiekbriefje nodig had voor zijn tekst, dat hadden we nog niet eerder gezien. Het deed ons denken dat dat de reden was dat hij wat kwaad overkwam. Het is pure concentratie om de lyrics van zijn eigen nummers te onthouden. Bindteksten waren er dan ook te veel aan.
Daarna slaakte het publiek in het park een grote gezamenlijke zucht, want oef, het was eindelijk aan blackwave. De energie was ‘Back On Track’ en de zomerse vibe was te voelen, ook door de jazzy vibe die de blazers aan het geheel gaven. Het publiek ging wiegen alsof het net die ene tequila sunrise te veel had gedronken.
Willem Ardui en Jay Walker spitten meestal om beurten hun lyrics, respectievelijk wat kalmer en wat harder. Het werkte. In het rustig ingezette “Recluse” toonden de jongens dat ze ook gewoon goed kunnen zingen wanneer de hoge tonen moesten gehaald worden. Tijdens “Swish” haperden de micro’s en zetten de jongens de set even stil. Het duurde net iets te lang, al kon de band er zelf niet aan doen. Het publiek was ze gelukkig goed gezind en bij “Whasgood” was het akkefietje al volledig vergeten. “A-Okay” is een song met een quirky intro, maar daarna klinkt het voor ons een beetje als Will Smith met “Miami”, alleen complexer. “Up There” klonk dan weer veel zwaarder dan op de plaat. De raps kwamen harder op je af dan bij de andere songs en de twee frontzangers gingen in het midden tussen het publiek staan, als deel van een regelrechte moshpit. Mooi moment. Daarna hoorden we nog hit “BigDreams”, volledig meegezongen door de jeugd en “Elusive”, waarin ze iets raar deden met het refrein door het a capella te brengen. Voor de rest was het één van de betere optredens van het festival.
Nadat we zoveel zagen, was het contrast groot toen we The Tallest Man On Earth – reken maar van yes dat die bandnaam ironisch is – op het podium verscheen. In zijn Queen-marcelleke leek de 1,70 meter lange Kristian Matsson wel iets te moeten compenseren met een heel beweeglijke en energetische set. Het moet gezegd, het is zeker eens de moeite om hem aan het werk te zien, ondanks de Bart Peeters-uitstraling die er ook soms was. De nummers zijn best goed, en enkel gewapend met een akoestische gitaar kon Matsson best wat geluid voortbrengen. Toch bleef het ook steeds gevoelig, zoals in openingssong “The Gardener”. Zowel de bindteksten als songs blijven heel speels, want vooraleer hij “1904” inzette, vertelde hij een vrij warrig verhaal over hoe hij op een ander moment geboren was dan hij was, zijn parlée duurde wel een minuutje of twee. Zo zorgde Matsson wel wat voor variatie, wat ook nodig was. Soms was het wat veel van hetzelfde, waardoor het fijn was dat hij voor sommige songs eens achter zijn piano kroop. “I’ll Be a Sky” was dan weer een ongelooflijk mooi en romantisch nummer, waar menig vrouwenhart voor zou smelten. Matsson slaagde erin om gevoel in zijn stem te leggen bij alle nummers, want ook bij het op tempo en folky “King Of Spain” wordt je echt in een verhaal meegezogen. De toeschouwers konden zonder twijfel met een glimlach richting Supergrass uitkijken.
Supergrass - En we bleven lachen tijdens het stemmen van de micro van Gaz Coombes, waarbij één van de Britse roadies ironisch afdroop wanneer een Schotse stemmer toch eens alles over zou moeten doen voor de Schotse vocals. Na 10 jaar radiostilte rond de band, voelde dit optreden eerder als een reünie dan iets anders. Daarom leek het jonge publiek ook eerder af te druipen bij dit optreden, terwijl de vijftigers uit hun dak gingen. Het contrast kon niet groter zijn dan bij blackwave. eerder die dag waar vooral het jeugdige volk uit de bol ging.
De set werd geopend met “Lucy in the Sky With Diamonds” van de Beatles, wat een leuke referentie was. De set begon best ok, al klonk het af en toe wat rommelig bij deze alternatieve rockband. Het enthousiasme zat wel goed en er werden enkele golden oldies gespeeld. Naarmate de set vorderde begon de band er echt wel in te komen en voelde je de energie zinderen bij het publiek. Allemaal dankzij een akoestisch gitaartje met een trein die rustig aan lijkt te sporen richting… “St-Petersburg”. Een mooi nummer met hoge toontjes op de juiste plek en een zanger die je meepakte in zijn reisverhaal. We waren dus vertrokken, want onmiddellijk daarna kregen we “Allright”, waarbij de jongelingen toch eens hun hoofd draaiden en “Sun Hits The Sky” dat (punk) rockte als vanouds. Daarna volgde nog “Caught By the Fuzz”, een song dat het publiek bij verrassing pakte met enkele pauzes in de song. Het werd het einde van een degelijk optreden, dat toch vooral op het einde echt meeslepend was.
Soms moet je bij reviews wat oppassen. Want af en toe ben je geen fan van de artiest die voor je neus op het podium staat, terwijl het voor anderen een fantastisch optreden kan zijn. En dan begin je je verplicht te voelen om iets waanzinnig goed te vinden. Richard Hawley is zo’n artiest. Voor sommigen één grote geeuw, maar voor velen het beste van het festival. Zeker voor diegenen die Robert Plant eerder misten, zal Hawley een enorm gat toch een beetje gevuld hebben.
De singer-songwriter combineert rockabilly met country-invloeden en speelt mooie songs met veel diepgang zoals “I’m Looking for Someone to Find Me”. Veel melancholische nummers passeerden de revue, waarbij “Tonight the Streets Are Ours” één van de toppers was. De basgitaar zorgde steeds voor het nodige dragende ritme, Hawley ging erover met één van de zuiverste zangstemmen die we tijdens Cactus hoorden. Het croonergehalte was behoorlijk hoog, en harmonieuzere rock zal je niet snel horen. “Down in the Woods” bleek het meest rocky nummer van de set. Achteraf moeten we toegeven dat het zeker en vast een topoptreden was, voor wie deze muziek graag hoort natuurlijk. Al geldt dat uiteraard voor elke band.
Balthazar sloot het Cactusfestival in stijl af. Zelf noemden ze het een thuismatch, het publiek stond klaar om ze met open armen te ontvangen. De set was de beste van het festival, het lichtspel complementeerde de opzwepende en zweterige tonen perfect.
Starten deed de groep van Maarten Devoldere-Jinte Deprez met een lange intro van “Hourglass”, en ook het publiek wilde niet meer wachten. De West-Vlamingen maakten van optreden een soort exacte wetenschap. Alles kwam op het juiste moment, de nummers zijn live nog beter dan op de plaat. Ondertussen is “Boatman” een klassieker en met “Blood Like Wine” mochten we weer ons glas samen heffen. Ook die song is niet meer weg te denken uit een Balthazar-set. Wanneer ze het toch zouden laten, zullen we het hen ook vergeven, want ze hebben genoeg steengoede songs waarmee ze het publiek kunnen opzwepen. Of wat denk je anders van de lekkere referentie naar “Fifteenth Floor”, die ze wel teasen, maar uiteindelijk niet spelen. Geen band laat je zo hunkeren naar meer achteraf. Want ja, tijdens de rit huiswaarts, legden we uiteraard net die song op. Dansen, springen, meezingen, zweten en blijven doorgaan. Dat was het devies voor de toeschouwers. Niemand die stil bleef staan tijdens de melodieuze stoten van de band.
En als we dan één puntje van kritiek mogen hebben: de outro van het verder geniale “Fever” wordt veel te lang uitgesponnen. Het haalde de mensen duidelijk uit het ritme en rook een beetje egotripperij. Maar met de bisnummers was ook dat onmiddellijk weer vergeten. Vooral het indrukwekkende “Losers” gespekt met tromboneklanken, was een schot in de roos en een sterke afsluiter van een geslaagd festival.
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2768-cactusfestival-2022.html
Organisatie: Cactus Club, Brugge (Cactusfestival)
Gent Jazz 2022 - Van Morrison - Doorleefd talent, maar een hitmachine zonder interactie Gent Jazz 2022
Gent Jazz 2022
Bijlokesite
Gent
2022-07-10
Erik Vandamme
Gent Jazz is de ultieme aanloop naar de Gentse Feesten en het kon weer eens volop … normaal doorgaan. Met een naam als Van Morrison , Van The Man, op de affiche was deze festival dag compleet uitverkocht. Veel mensen genoten op in de zon van de sfeer, bij de laatste twee acts stond de tent pas echt vol. Het hoogtepunt hadden we achterna eerder zien passeren …
Neem nu Sam De Nef (*****) Deze jonge, talentvolle singer-songwriter bewees zijn kunnen bij Danny Blue and The Old Socks. Met zijn EP 'Lonely Day, Crowded Year' kreeg hij een enorme positieve respons. In het najaar komt de debuut plaat uit.
Hij slaagt erin z’n publiek te raken, hij legt de klemtoon op de intimiteit en inwerken op de dansspieren met o.m. een ode aan een overledene, een persoonlijk levenslied en een cover “Suzanne” van Leonard Cohen. De vocals zijn divers en emotioneel. Hij heeft een sterke band achter zich. Moeiteloos voldeed Sam De Nef aan de verwachtingen . Er zijn nog duidelijk groeimogelijkheden, zeker bij de hoge noten , waar meer valt uit te rapen. We kijken uit naar het najaar. Op Gent Jazz was hij duidelijk al een verrassing.
Steven De Bruyn & Jasper Hautekiet (****1/2) zijn twee muzikanten die hun instrument perfect beheersen (enerzijds mondharmonica, anderzijds contrabas) en het letterlijk tot leven brengen. ‘Aanhou Geraas Maak’ onderstreept hun talent, een hemelse kruisbestuiving tussen water en vuur. Dit neigt naar een chaotische bedoening, maar bij dit duo past elk deel perfect in het plaatje. Live overtuigend. Ook al steken de heren elkaar op speelse wijze de loef af, het hoort bij de show en zorgt voor de nodige hilariteit . Die naturelle speelsheid werkt aanstekelijk die lekker wiegt op de bedwelmende, groovy en brede klankentapijtjes van hun isntrumenten, contrabas en mondharmonica.
Het absolute hoogtepunt kwam vroeger dan gepland. Niet Van Morrison of Daniel Lanois maar de beweeglijke Judi Jackson (*****) zette de tent in vuur en vlam.. Ze heeft een ongelofelijke stem , varieert en op de hoge noten bezorgde ze ons kippenvel. Het is een charismatische ras entertainster, die haar publiek moeiteloos inneemt; strofes worden meegezongen en iedereen wordt aangezet tot een move.
Ook de band is meer dan de moeite; de muzikanten voelen elkaar en de artieste perfect aan. Hun virtuositeit wordt omgezet in een wervelwind van gitaar- en drumsolo’s.
Judi Jackson combineert soul, jazz en funk. Het spelplezier straalt er van af. Met haar brede glimlach palmt ze ons in, de intense, intieme songs eerst; haar stem ontroert. Er waren ook meer opwindende, dansbare songs. Die variatie trof het publiek.
In de bis bleef ze die dynamiek aanhouden . Ze werd op handen gedragen, en minutenlang volgde applaus. Wat een klasse artiesten hier, die voor de variërende aanpak enorm werden gewaardeerd.
Als producer heeft Daniel Lanois (****) al heel wat gedaan. Op Gent Jazz weet hij gezapig weg iedereen in te pakken. Soms ietwat té gezapig in die aanpak , wat de aandacht doet verslappen. Jim Wilson en vooral Trixie Whitley zijn sterkhouders bij de veel geprezen producer. Trixie is een begenadigde artieste; haar vocals zijn treffend en als ‘gast’ drumster mept ze er op los. Er moest zelfs een drumstok aan geloven.
Lanois zelf, al een zeventiger intussen, geniet hoe zijn jonger talent bezig is. Eerlijkheidshalve, beide overtreffen hun ‘godfather’ en doen regelmatig de boel ontploffen . Solo krijgt hij evenzeer ruimte , o.m. op pedalsteel , maar hij doet helaas ook de spanning wat afnemen. Lanois zelf is goed , maar het zijn hier de twee compagnons, Jim en Trixie, die de intensiteit in de set doen toenemen. .
Maar vanavond was het publiek hier voor Van Morrison (***1/2) . De levende legende is ondertussen 77, en nog steeds goed bij stem. Beklijvend speelt hij sax en mondharmonica. Op “Thank God for the Blues” , “Kansas city” en “Days like this” krijgt Van The Man het publiek al snel mee. Hij omarmt hen muzikaal. Maar interactief is hij nog nooit geweest , dus (spijtig genoeg) ook vanavond niet.
Hij staat niet alleen in de spotlights . Van’s band is er eentje van kwaliteit, o.m. de piano-, de sax soli en het verbluffende drumwerk geven kleur. Anderhalf uur worden we meegezogen in deze hypnotiserende trip vol adrenalinestoten. . De zanglijnen van de backvocalist en Van’s warme, doorleefde vocals geven kleur.
De set bleef lekker voortkabbelen over het eigen materiaal naar enkele geslaagde, knappe covers, o.m. "Brown Eyed Girl” en “Gloria”, dat werd meegebruld. En dan … Van Morrison verliet zonder één woord het podium om dan niet meer terug te komen. De muzikanten borduurden nog even verder met aanstekelijke tunes van deze song; het publiek ging gewillig mee …
Spijtig dat mans grilligheid na al die jaren nog steeds sterk aanwezig is. Muzikaal een professionele, geraffineerde set, met rasmuzikanten die Van The Man mooi aanvullen, wat helend is voor het totaalplaatje. Een hitmachine zondermeer , maar die net die punch van interactie miste …
Setlist: Dangerous //Thank God for the Blues / Kansas City //Up County Down //Days Like This//These Dreams of You //The New Symphony Sid (Lester Young cover) //Magic Time//Broken Record //Centerpiece / Everyday I Have the Blues //Baby, Please Don't Go / Don't Start Crying Now / Got My Mojo Working //Think Twice Before You Go (John Lee Hooker cover) //Early in the Mornin' (Louis Jordan and His Tympany Five cover) //Sometimes We Cry //Full Force Gale //Ain't Gonna Moan No More //Moondance //Cleaning Windows / Be-Bop-A-Lula//Down to Joy (Belfast Movie Version) //Help Me (Sonny Boy Williamson cover) //Brown Eyed Girl //Gloria (Them song)
Neem gerust een kijkje naar de pics www.gentjazz.com
Organisatie: Gent Jazz
Bos! Festival 2022 - Perfecte kruisbestuiving van muzikale diversiteiten in de natuur
Bos! Festival 2022
Provinciedomein Bergelen
Gullegem
Erik Vandamme
Je bent als muziekliefhebber op zoek naar ontdekkingen, liefst samen met je gezin en kinderen in een mooie omgeving, natuurpracht, die tot de verbeelding spreekt, met wandelpaden en extra activiteiten als een voorleesmobiel of theater opvoeringen in tentjes midden in het bos. Je houdt van de natuur, food trucks en gezelligheid met respect voor de omgeving. Het Bos!festival is dan het perfecte festival om te vertoeven. Want op dit festival vind je gewoonweg de perfecte kruisbestuiving tussen de magie van de natuur en muzikale diversiteiten.
Een overzicht
Delle Done Consort (Forest) (***1/2) - DDC is een vrouwelijk blokfluitensemble opgericht in 2020 door vier muzikanten: Lieve De Sadeleer, Frederike Van Lindt, Kinga Ludvai en Serena Agosto, die de verbinding tussen muziek en natuur goed hebben begrepen, meer nog, ze maken van die magie gebruik. Ze brengen met hun traditionele blaas instrumenten van blokfluit een intense, hypnotiserende zweverige sound. Een fijne gewaarwording, die al de zintuigen prikkelt. Toegegeven, naar mate de set vordert , verslapt deels de aandacht.
BLUAI - Shelter - Er mag ook een beetje gerockt worden. BLUAI (****) had af te rekenen met enkele technische problemen, maar eens dat euvel verholpen, klinken ze strak en energiek. BLUAI won niet enkel HUMO's Rock Rally maar was ook één van de geselecteerden van Nieuwe Lichting op Studio Brussel. Hier was al heel wat publiek. De band rond Catherine Smet voldeed aan de verwachtingen. BLUAI slaagt erin gevoelige indiepop te combineren met aanstekelijke folk. Een emotievol, dromerig, groovy geheel. BLUAI zorgde zondermeer voor een gevarieerde set. Klasse!
Elias (Forest ) - De Belgische drummer en songwriter Elias Devoldere heeft in heel Europa op clubs en festivals gespeeld met verschillende prominente bands (Nordmann, Sumi, Hypochristmutreefuzz, John Ghost, Hast...). Hij behoort, samen met o.a. Mattias De Craene die later op de avond nog zou optreden in Arena, tot een unieke rits top muzikanten die van vele markten thuis zijn. Met het project Elias (****) brengt hij een toegankelijk potje rock, vol aanstekelijke energiebommetjes.
Elias laat zich bovendien omringen door muzikanten als Cyriel Vandenabeele en Jess Maes op gitaar en Dries Geusens op bas. Eén voor één muzikanten die perfect Elias aanvoelen en aanvullen. Er ontstaat een soort veredelde jamsessie, waar het spelplezier gewoon van afdruipt. Een overtuigende set dus, die inwerkte op de dansspieren. Mooi.
Karen Willems (Shelter) - "Karen doet het weer, alles wat ze aanraakt, verandert in goud' schreven we al eens. Ze weet ons telkens te verrassen in de sets. Ook nu. Op het festival stelde Karen Willems (*****) een nieuw project voor. Samen met haar muzikanten verheft ze muziek tot kunst. Een vleugje absurditeit is niet veraf. Karen is een grensverleggende artieste in haar projecten; er wordt lekker geëxperimenteerd met klanken en vocals. Ze zorgt voor een totaalbeleving. Zeynep Kaya Beraud , Bark?n Engin , Ehsan Yadollahi vullen de variaties in percussie en drums van Karen perfect aan, door bedwelmende en tot de verbeelding sprekende riffs. In dit project staan de zanglijnen centraal, die fantasie prikkelend zijn, en één klinken met de natuur.
Jan Verstraeten (Forest) - "Jan Verstraeten slaagt erin, mede dankzij een lichtjes experimentele inbreng, het publiek in vervoering te brengen en weet ook innerlijk diep te ontroeren", schreven we toen hij een thuis speelde op Villa Pace in Sint-Niklaas, 2019. Deze virtuoos, entertainer Jan Verstraeten (****) brengt ons opnieuw van slag. De man heeft al een lang parcours afgelegd. Zijn veelzijdigheid siert. Overtuigend, met een grote 'O' …Grensverleggend met een grote 'G'. De muzikanten zijn op hem afgestemd. Hij raakt, ontroert en spreekt de dansspieren aan. Hij is interactief, en slaagt op het einde van de set het neerzittende publiek te doen rechtstaan. Een aanstekelijke finale tekent het overtuigende optreden.
Dorian Dumont (Shelter) - Over zijn optreden op Les Nuits Botanique 2021 schreven we ''Hij gaat van een ingetogen recital naar een spervuur van klanken waarbij geflirt wordt met geluidsnormen. Dorian Dumont bewijst vooral dat minimalisme zachtmoedig als krachtig kan klinken. Een adembenemend mooi schouwspel dus'' , te horen op de intieme setting in de Rotonde. Hier op Bos! was hij één met zijn piano; hij wist het publiek naar zich toe te trekken. Dorian Dumont (*****) leverde een brio concert af op die wijze. Onder 'Dorian Dumont plays AFX' hadden we een gezapig ontroerende verhalenlijn met z’n unieke emotievolle pianospel. Wat een muzikale schoonheid, pianomagie. Er wordt zelfs lichtjes geflirt met geluidsbarrières doorbreken naar het eind van de set toe.
Tsar B (Forest) - De jonge artieste Justine Bourgeus, beter bekend als Tsar B, ooit violiste bij School is Cool , biedt een uniek muziekgenre, dark-blue oriental R&B. Onder Tsar B (Strings) (****) stelde ze samen met Trui Amerlinck (Rosa Butsi, Ivy Falls, Another String Quartet) op cello, in 2021 een adembenemend project voor waarbij de strings inderdaad de hoofdrol speelden.
Aan een gedekte tafel, met kandelaars, borden en wijnglazen, brengt het duo een sprookjesachtige set, waarbij de ontroerende viool en cello elkaar aanraken, gesterkt door kristalheldere even gevoelige vocals die tot de verbeelding spreken. We lieten ons meedrijven en droomden even weg van deze fijnzinnige, bedwelmende sound.
Mario Batkovic (Shelter) - 'De Zwitserse componist Mario Batkovic tast de grenzen af door klassieke en hedendaagse muziek te mixen. Dit zonder loops of effecten: muziek is een symbiotische relatie tussen mens en instrument.' , lezen we in de bio. En inderdaad, enkel met z’n accordeon wist Mario Batkovic (*****) te raken. Hij vult aan met een vleugje humor en voegt absurditeit toe in zijn accordeon spel. Wie houdt van een doorsnee accordeon, is hier aan het juiste adres; hij houdt van experiment en is op zoek naar diversiteit en vernieuwing. Een creatieve, veelzijdige aanpak.
Bert Dockx (Turnpike) - Een nadeel aan elk festival zijn de overlappingen met podia. Toch wilde we zeer volgende artiest aan het werk zien, Bert Dockx (****) is even zeer een veelzijdig artiest, luister maar naar projecten als Dans Dans en Flying Horseman. Met het eigen project Bert Dockx zet hij, hoe kan het ook anders, de gitaar centraal, zijn geliefkoosd instrument, waarmee hij naar hartenlust experimenteert en grenzen verlegt. Een adembenemende afwisselende set in een intiem kader, beter kon niet voor hem … Zijn eigen gitaarspel en het spel van zijn muzikanten klonk magisch hier . Overtuigend!
Ben Lamar Gay (Forest) - We hadden al enkele acts gehad die de grens van absurditeit aftasten, maar Ben Lamar Gay (****) verlegt die naar ongekende hoogte, door de combinatie folk, Brazil en experiment (in klank en vocals); een Zuiders getint dansfeestje, met zelfs lichte voodoo toestanden. Ben Lamar Gay verheft absurditeit tot kunst. Uniek, zeerzeker door de gevarieerde muzikale cultuur.
Black Flower (Shelter) - "De multi-culturele mix en de diversiteit zorgen voor magie, een zalving van Oosterse klanken en de Westerse cultuur. Grenzen worden afgetast en af en toe werden de registers opengetrokken. Mooi. Live schittert deze warme, kleurrijke sound. Wat een totaalbeleving ." schreven we over het optreden van Black Flower (*****) in N9, Eeklo. Ook in het Bos slaagt de band in dat kleurrijk tapijt, dat overtuigend klinkt, een verbondenheid van de Oosterse cultuur met jazzy elementen. Meskerm Mees zong een nummer mee en bracht een andere wending, die we wel konden smaken.
Op vraag van de frontman gaat het publiek naar het einde van de set rechtstaan, en swingt mee op hun groovy sound. Een sfeervolle, gemoedelijke en dansbaar multi-culturele totaalbeleving.
Meskerem Mees (Forest) - We vroegen ons af of de breekbare stem en uitstraling van Meskerem Mees (****1/2) tot zijn recht zou komen in open lucht. De Forest stage was goed vol gelopen, en Meskerem Mees intrigeert met haar bijzonder soulvolle stem. Met cellist Frederik Daelemans aan haar zij, worden de registers zelfs volledig open getrokken. Het toont de andere, extraverte kant van haar muziek. Uiteraard ontbrak de broosheid niet, waardoor Meskerem Mees iedereen diep ontroert. Haar intimiteit wordt verbonden met dance en energie … Mooi.
Mattias De Craene (Arena) - Ondertussen was de duisternis ingetreden, de verlichting in de bomen zorgde voor een feeërieke sfeer. Een ideale omgeving voor de sax-klankentapijtjes van Mattias De Craene (*****) in deze intieme setting midden in het bos 'Arena'. Mattias is eveneens van vele markten thuis, en ook nu weer weet hij ons te verrassen met een experimenteel allegaartje , soms intiem, dan weer gedreven , extravert. Een rollercoaster aan saxofoon klanken in een melancholisch, weemoedig kader.
Mattias laat zich omringen door Rien Coorevits die zorgt voor de visuele effecten, die een hypnotiserende inwerking hebben. Een mooi totaal spektakel van visuals en klanken.
Alabaster DePlume (Shelter) – ‘De groovy jazz en het improviserende karakter zorgen voor dynamiek. Alabaster DePlume combineert het in fijnzinnige intimiteit. Een divers klankentapijt spreidt zich , bol van emotie.’ schreven we nog over het recente optreden van Alabaster DePlume (****) in Theresia (Gent). Hij mocht het festival afsluiten, onverwacht want door een vertraging om in Gullegem te geraken diende hij te wisselen met Mario Batkovic die normaal zou afsluiten. Alabaster DePlume laat zich omringen door muzikanten die al even graag muzikaal improviseren. Zelf is hij, naast een perfecte performer, een klasse verteller die vaak de lijn opzoekt tussen bittere ernst en pure humor. De combinatie improvisatie, experiment en een bijzonder charismatische frontman tekenen het perfecte optreden om het festival op een bijzonder feestelijke wijze af te sluiten.
Organisatie: Bos!Festival + Wilde Westen, Kortrijk
Gent Jazz 2022 - Ibrahim Maalouf - Gezelligheid troef
Gent Jazz 2022
Bijlokesite
Gent
2022-07-07
Lode Vanassche
Bij de intrede op de heilige Jazzgrond op de Bijlokesite in Gent proef je al meteen dat er meer dan alleen maar muziek zal zijn. Patrick met de eeuwige glimlach runt de perstent als een heuse professional en ontvangt de mensen met open armen. Alles wordt pittig gekruid met sappige en leuke anekdotes van de laatste twintig jaar. Het terrein is wat heringericht. De hoofdtent staat anders zodat iedereen het gevoel geniet van dicht bij het podium te staan. De taart wordt in gelijke stukken verdeeld en iedereen krijgt de indruk dat zijn stukje groter is. Rondom allerlei leuke en gevarieerde eetstandjes met heerlijk en kwaliteitsvol eten die weliswaar een kleine aanslag op je portemonnee betekenen. In iedere geval een gezellig sfeertje waar iedereen iedereen lijkt te kennen.
Een enthousiaste Black Flower weet af te trappen met een dijk van een concert. Gretig brengen ze verrijkende intrumentale stukken die soms aan Jagga Jazzist doen denken. Black Flower is de groep van saxofonist/fluitist Nathan Daems, een Vlaamse muzikant die zich al tien jaar specialiseert in oriëntaalse muziekgenres en allerlei fluiten met vreemde namen. Oriëntaalse invloeden wisselen af met pompende jazzdeuntjes en wat rockgetinte psychedelica. Toetsenist Karel Cuelenaere brengt letterlijk en figuurlijk de juiste dynamische toetsen. Resultaat: een lichtpure schoonheid waar er steeds een spanning te ontwaren valt als was het een Vesuviues die op het punt staat te exploderen.
De spiritueel getinte jazz van Maisha & Gary Bartz sloeg iets minder over. We zagen acht supertalenten op het podium met een fantastische ritmesectie. Tachtiger Gary Bartz laat zich met plezier opjutten door het jonge geweld van Maisha die fijne swingende jazzfunk brengt waarop hertelijk kan gesoleerd en geïmproviseerd kan worden. Oud en jong zijn gelijkgestemde zielen en Maishe brengt met verve een ode aan ‘hun’ Bartz met mooi herwerkte versies. Bij momenten krijgen we een kosmische trip met een vleugje reggae. Maisha kon helaas hun spraakmakende passage van 2019 echter niet evenaren, maar verdient toch een ster of vier. Er was een kattenbelletje nodig om de muzikanten af te roepen.
De Libanese veertiger Ibrahim Maalouf lost alle verwachtingen in en zorgt als een van de beste trompettisten voor een niet meer of minder voor een wervelend trompetspektakel. De met een dikke 4000 mensen tent genoot. De immer actieve en productieve Ibrahim etaleert improvisatie als levenskunst. Het concert was zoals verwacht gewoonweg stééngoed en het feest kan beginnen. Er was nog een troef: enorme variaties tussen jazz, pop, classic, oosters, cuban….. Hij blijkt ook een meesterlijke verhalenverteller te zijn, én entertainer. Het podium is van hem en als een ware volksmenner laat hij met euh…. trompetgeschal zijn volk dansen, springen, juichen en applaudisseren. Maalouf put uit zijn rij oeuvre , maar vooral uit zijn laatste S3NS.
De eerste dag was alweer een feest, en daar is niet alleen Ibrahim Maalouf verantwoordelijk voor.
Neem gerust een kijkje naar de pics www.gentjazz.com
Organisatie: Gent Jazz
Rock Werchter 2022 - Vier dagen muziekbeleving - dag 4 - zondag 3 juli 2022 - Van alles te beleven - The Killers overtreffen Chili Peppers als main act
Rock Werchter 2022
Festivalterrein
Werchter
2022-06-30 t-m 2022-07-03
Johan Meurisse
dag 4 - zondag 3 juli 2022 - Van alles te beleven - The Killers overtreffen Chili Peppers als main act
Rock in al z’n aspecten regeert op de mainstage. Het was even bang afwachten of RHCP , de laatste headliner present zou zijn . Een verlossende tweet ‘smorgens werd gezonden, na een eerder afgelast concert. En voor de alternativos was er op andere stages nog voldoende te beleven op deze vierde dag. In het begin viel de technische problemen op in de twee tenten, maar deze werden door een dankbaar publiek tekens goed opgevangen. Sjiek.
Het beloftevolle High Hi (KlubC) uit Leuven was de pechvogel van het festival . In hun half uur kregen ze telkens af te reken met technische problemen, van drumcomputer die uitviel tot de versterking . High Hi heeft enkele broeierige zwierige rocknummers uit, met een eighties tintje; ze probeerden het op te vangen met een jamsessie, de steun van het publiek en de support onder elkaar. Ze hebben al enkele goede singles uit als “Alligot”, “94A9”, “Return to dust” en “Daggers”. Verdomd wat hadden ze zich hier op voorbereid , en viel dit nu in het water . Enkel het stuiterende “Daggers” kon de tegenslagen wat omzeilen .
Volgend jaar een herkansing waard en wie weet zijn ze nog uitgegroeid als een grootser bandje .
Het Amerikaanse Big thief (Barn) rond sing/son gwriter Adrianne Lencker heeft vóór, tijdens en na de coronapandemie niet echt stilgezeten . Zijzelf bracht solowerk en na Big thief’s ‘UFOT’ en ‘Two hands’, komen ze nu aandraven met het sfeervolle ‘Dragon new warm moutain I believe in you’ die nog dieper graaft in hun kenmerkende roots/americana/indiefolkpop.
Het NYse kwartet koos voor een uiterst sfeervolle set , met tussenin die wondermooie niewue single “Certainty”. Hun bekende single werk werd tijdens deze voorstelling opgeborgen . Het semi-akoestische werk stond voorop , het leek wel een studiosessie, staan dicht bij elkaar opgesteld, kijken naar elkaar om de song (al of niet wat rommelig) aan te vatten, waarbij we gezellig rond de band vertoefden bij een kampvuur. Het charmeert. “Blue lightning”, “Change” waren even sterke pareltjes in die muzikale aanpak . Alsof er nog niet genoeg materiaal verscheen , stelden ze nog een nieuwtje voor, “Sadness as a gift”. Hier heerst intimiteit , ingetogenheid . Op “Spud infinity” komt haar broer nog wat helpen met mondharp, die de countryroots sterk onderstreept . Oudje “Cattails” was de enige elektrische afsluiter van deze ingenomen set. Big Thief legde de klemtoon op emotie en weemoed. Een zoveelste intrigerende aanpak.
Het Britse Keane (mainstage) rond Tim Chaplin , moest na al die jaren niet echt onderdoen , ze bewezen dat hun nummers en hits, zeker van het debuut ‘Hopes and fears’ uit 2004, er nog steeds staan , of het nu TW Classic of Rock Werchter is. In 2019 vonden ze terug aansluiting bij elkaar . Op RW was het vijftien jaar geleden dat ze hier waren . Hun dromerige melodieuze poprock, geënt op het gevoelige , meeslepende pianospel van Tim Rice-Oxley, stond duidelijk overeind en wist te raken , alsof ze in hun begindagen bezig waren . “Silenced by the night” opende de uiterst aangename, broeierige set, waarbij iedereen het beste van zichzelf gaf. Chaplin was in topvorm en voelde zich één met z’n publiek. “Nothing in the way”, “Bend and break”, “Everybody’s changing” van het debuut volgden al snel, werden meegezongen en kregen de handen op elkaar . Ook het nieuwere “The way I feel” toont een band die er staat.
Ook hier een samenhorigheidsgevoel. “Is it any wonder?”, “This is the last time”, “Somewhere only we know”, “Bedshaped” en “Crystal ball” maakten het compleet en duiden dat Keane een waardige mainstage stage is!
Een uiterst sympathieke dame zagen we aan het werk in de Barn , de Amerikaanse Kacey Musgraves, die in eigen land erg populair is, maar hier nog niet ver is gekomen. Haar songs werden mooi uitgediept door een veelkoppige band, te situeren binnen de dromerige rootsfolkpop. Ergens borrelt een Dolly Parton op als je haar hoort. Haar innemende stem en de brede sound gaven kleur. Het tempo werd ietwat verhoogd middenin de set, “Butterflies” en “High horse”. Twee covers kregen we “Can’t help falling in love” (Elvis) en Fleetwood Mac’s “Dreams”. “There is a light” onderstreept andermaal de fijne, sfeervolle sound .
Balthazar (mainstage) rond Jinte Deprez en Maarten Devoldere, zet zich terug aan de top van de Belgische scene met de return albums ‘Fever’ en ‘Sand’. Ze hebben klasse artiesten rond zich die hun melodieuze gitaarpop weerhaakjes bezorgt in een diepe, donkere repeterende groove. Nog geen tien songs speelden ze, die werden intens uitgewerkt en intrigeren door de opbouwende ritmes en tempowissels . Wat een spanning creëren ze, aangemoedigd door de wisselende zang en samenzang, die ergens wel aan Beck kan gelinkt worden.
De songs staan hier op de mainstage , het nieuwe “Hourglass” en “I want you” (met een “15 floors” als outtro) waren meteen raak. “Fever” kreeg een extra touch door de keys die rechtover elkaar stonde, alsof 2Many DJs hier waren uitgenodigd, en waarbij bassist Simon Casier zich eventjes een paar minuten door een barbier de haren liet scheren .
Een goed geoliede machine zagen we, mannen die op elkaar zijn afgestemd en zorgen voor friste, dynamiek en opwinding, door de broeierige spanning in hun materiaal. Vol overgave bezig dus. “Entertainment” en “Losers” , ondersteund van een verdwaalde blazer, sloten de meer dan overtuigende ser af van dit kwintet.
Balthazar overstijgt de Drie Wijzen en gaat op naar dEUS …
Michael Kiwanuka (Barn) wist evenzeer een broeierige spanning te creëren in z’n intense retrosoulpop. We wouden de songwriter aanschouwen in zaal , gezien hij nieuw werk uitbracht, maar corona stak een stokje voor. Hij heeft een sterke warme, indringende stem, zijn gitaarspel intrigeert en hij beschikt over een sterke band, backing vocalistes die de mooi uitgeklede sound kleur geven. Op die manier werden we meegezogen op “Falling”, “Hero”, “Cold litte heart” en “Love & hate”. Puike set.
Royal Blood (mainstage) mag dan met de laatste plaat ‘Typhoons’ de elektronica laten doorsijpelen , live maakt het Britse duo er een rauw rock’n roll potje van; een muzikale spanning bieden ze, waarbij de mainstage wordt overstelpt door de strakke, rechttoe-rechtaan baspartijen, die als een gitaar klinken en de harde, felle drums. Wat een vingervlugheid. De elektronica wordt op het achterplan geduwd, zelfs op de titelsong “Typhoons” en “Boilermaker”. De herkenbaarheid is groot met “Lights out”, “Little monster” en “Figure it out”. Ook al is er meer interactie dan vroeger , het zorgt ervoor dat het publiek mee is in het verhaal van deze twee. Natuurlijk kunnen we niet omheen de obligate drumsolo, die er op elk optreden is. Dit was een stevig rock’n roll setje.
Even op adem komen bij Snail Mail (the slope), die achterna gezien beter tot z’n recht komt op een festival als Pukkelpop. De band rond Lindsey Jordan bracht vorig jaar ‘Valentine’ uit , een broeierig indierockend album met enkele grillige wendingen, waarbij de frontdame wisselt van akoestische en elektrische gitaar. Muzikaal te situeren in de aanpak van St. Vincent als 90s Belly. Maar spijtig genoeg onvoldoende beklijvend.
The Killers (mainstage) bewezen al van hun vorige passage op Werchter in 2018 dat ze live sterk staan; steevast hebben ze een handvol rocknummers die de plaat dragen. Hier hadden we een goed geoliede machine van de band rond Brandon Flowers. Flowers entertaint het publiek , zelfs zover dat iemand uit het publiek eens mag meedrummen en het doet en verve. Een aanstekelijke, frisse, dynamische rockende set kregen we . The Killers zijn een hitmachine, met nummers als “My own soul’s warning”, “When we were young”, “Jenny was a friend of mine” , “Run for cover”, “Human”, “Spaceman”, “Somebody told me”, “Read my mind” en “Mr brightside”, die de set besloot. De charismatische zanger bespeelt z’n publiek en de massa gaat uit z’n dak . Slingers, confetti , het was er allemaal bij! De refreinen worden meegezongen, de ‘oohoohs’ zweefden over ons heen en de handen gaan in de lucht. Iedereen genoot ervan . De sfeer was er, het publiek houdt ervan. Achterna gezien hadden zij beter het festival vanavond afgesloten …
Jehnny Beth sloot na dit helse optreden van The Killers de slope af . Wat was dit een alternatief optredentje van deze frontvrouw van Savages. Alsof Atari Teenage Riot terug was opgestaan, wat betekent donkere industrial beats die om ons heen reutelen; we kregen een mysterieus, dreigende, bezwerende set, kracht bijgezet door haar bijzondere act. Ze slaagde in deze katharsis . “Innocence” opende en eerste hoogtepunt hadden we met “Heroine”. Ook NIN is een voorname referentie, ze coverde er zelfs eentje van. Ook hier hadden we de indruk dat zij nog beter tot haar rrecht kwam op een festival als Pukkelpop.
Tot slot de Red Hot Chili Peppers, die het vierdaags festival en verve konden besluiten, maar hier kregen we deels een koude douche over ons heen , gezien de weinige, soms moeilijk verstaanbare interactie.
Het was eerst bang afwachten of ze gingen optreden door de rugproblemen van leadzanger Anthony Kiedis. Hoedanook de ‘chili peper’ was maar matig gestrooid in hun live set. De laatste passages op Werchter waren ook niet memorabel, ondanks de grommende basstunes van Flea, het snedige gitaarspel van Frusciante en de krachtige drums van Smith. Kiedis is niet meer de volksmenner en was eerder gelaten bezig.
Ze hebben door de jaren mooi materiaal uit en deze zaten mooi verstopt, o.m. “Around the world” , “Dani california”, “Snow (hey oh)”, “Californication”, het recente “Black summer” en natuurlijk de wereldhit “Give it away” , die even het vuur aanwakkerde. Het andere materiaal klonk net te weinig boeiend, was te flets. “Under the bridge” en “By the way” zijn de kleppers in de bis, die het meezinggehalte, de samenhorigheid verenigen én nét die ‘chili peper’ gaven .
Wild stomend is het al lang niet meer. We koesteren hun succes periode. Hier kon beter. Een wissel met The Killers, die iedereen zo sterk wist te omringen, was nog beter.
Desalniettemin, dit was een geslaagde , sterke editie waarbij iedereen content was terug een festival mee te maken . Oef ‘we’re back’ na die coronapandemie. Tot volgend jaar.
Neem gerust een kijkje naar de pics van donderdag 30 juni 2022 (ism daMusic) @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2686-rock-werchter-2022.html
Organisatie: Live Nation - Rock Werchter
Rock Werchter 2022 - Vier dagen muziekbeleving - dag 3 - zaterdag 2 juli 2022 - Het woord is aan de jeugd - Tieneridolen!
Rock Werchter 2022
Festivalterrein
Werchter
2022-06-30 t-m 2022-07-03
Johan Meurisse
dag 3 - zaterdag 2 juli 2022 - Het woord is aan de jeugd - Tienerideolen!
Op deze zonovergoten derde dag, is het de jeugd die spreekt . Met Maneskin als absoluut hoogtepunt. En de jonge ladies zijn present om hun idolen van Imagine Dragons te horen.
Goldband (mainstage) Meteen goud voor deze band , want hier was al heel wat volk toegestroomd om dit Nederlands collectief te zien . De stukadoors hadden hun materiaal van stellingen en ladders op het podium geplaatst. Ze verloochenen hun vroegere job niet op die manier. Goldband haalt de 80sNederpop van onder het stof , gooit er dansbare keys en lekkere Gunter D beats tegenaan. Het klinkt kitscherig en goed. Dat maakt nu net hun populariteit . Net als de Jeugd Van Tegenwoordig betrekken ze hun publiek bij hun dansbare songs . Op “Alles kapot”, “Ja ja nee nee” knallen krachtige beats door de boxen . Het publiek gaat overstag en maakt circlepits aan de mainstage . Een van drie zangers, Boaz Kok, is te enthousiast, springt van het podium om dichter bij z’n fans te zijn, maar bezeert ernstig z’n enkel. Hielbeenbreuk , zo bleek. Het belet de man niet verder te doen, al hinkend of zittend op een barkruk. Hij krijgt hulp van de plaatselijke EHBO stand. “Noodgeval” volgt, kon niet beter. Verder hotsen we op relaxte, springende wijze doorheen de set van Goldband. Als volleerde Chippendales bewegen ze zich een weg door het publiek. Soms is er de nodige ernst o.m. op “Dit is voor jou”, voor de overleden ouders van één van de leden. Eindigen doen ze met een gabberfeestje door kletterende beats. Goldband is hip voor de youngsters.
Het Ierse Dea Matrona (th slope) plaatsen we onder de rootspop van Shania Twain en Lucinda Williams. De frontdames speelden een sfeervol, aangenaam rockend setje , die door de gitaarlicks kleur kreeg. De dames waren erg blij hier te mogen optreden. Fijn drietal met een uiterst leuke sound.
Het Britse Nothing But Thieves (Mainstage) heeft gestaag gewerkt aan z’n muzikale carrière. Het kwintet bewees een mainstage aan te kunnen met hun goed in het gehoorde liggende melodieuze rock , die strak , gedreven als emotievol , integer kan klinken . Een afwisselende set speelden ze van snedige rockers en opbouwende ballads onder een soms hoog uithalende zang van Conor Mason. Meteen trokken ze aandacht met singles “Futureproof” en “Is everybody going crazy?”. De sound is net boeiend door de vettige gitaarlicks , het stevig uithalen en de subtiele zalvende melodie. Het brengt ons naar “Sorry”, “Amsterdam” tot de intiemere “Real love song” en “Impossible”. Dit is een band die altijd wel te zien is op de festivals en zich ontpopt als een graag geziene band.
Voor de drummers … of in opleiding was het wel goed eens te checken hoe Sloper (the slope) klinkt. Sloper is het (gelegenheids) combo rond Cesar Zuiderwijk van Golden Earring en Mario Goossens van Triggerfinger. Twee drums met een grote trom tussenin werd opgesteld. Twee gitaristen vullen aan. Het songmateriaal neigde eerder naar retrorootsrock, de zang naar Chris Cornell van ex- Soundgarden. De drumstellen werden gegeseld, er was ruimte voor soli en de trom kwam wel eens onder spanning. Goed om eens te horen en te zien, maar niet meer dan dat …
De winnaars van het Eurovisiesongfestival twee jaar terug, Maneskin (mainstage), is uitgegroeid tot één van de rockhypes; ze weten alle leeftijden te bereiken met hun stevige, groovy melodieuze rock. Het was van Faithless, Coldplay, Major Lazer en Billie Eilish geleden dat hier in de namiddag zoveel volk stond . Iedereen wilde een glimp zien van het Italiaanse kwartet, dat bij opener “Zitti e buoni”, het winnaarsnummer, al iedereen aan zich had . Het kwartet stond geen minuut stil, het waren duracell konijnen op zoek naar hun fans. De gitarist Thomas was op alle kanten te zien en vuurde solo’s af, de bassiste Victoria evenzeer, de drummer mepte er op los en de zanger Damiano verleidde het publiek. Al snel ging de bovenkledij uit. De bassiste verleidde op haar beurt het publiek met haar halfopen overall en de zwarte kruisjes op de tepels. Rock, act en spektakel gingen hier hand in hand . De band heeft een pak meesterlijke toegankelijke rocknummers uit met een meezinggehalte, o.m. “Mammamia”, “Supermodel” en “I wanna be your slave”. Hun helden worden geëerd, The Who met “My generation” en Iggy, met wie een duet zal komen , “I wanna be your dog” (z’n Stooges klassieker. Het publiek werd uitzinnig en mocht op het eind mee op het podium. Moet er nog zand zijn … Maneskin, festivalband bij uitstek, is de next rockband van de ‘twenties’!
Het Britse Yungblud past perfect in het rijtje van opwindende rockacts . Net als Maneskin zorgen zij voor een rock’n’roll freakshow op de mainstage. Dominic Harrison heeft z’n doorbraak te danken aan ons landje en is dit ons welgemeend dankbaar. Als een Angus Young/Charlie Chaplin on speed huppelde, rende hij op het podium en in het publiek. Hij is ook zo’n duracell konijn, die bekken trekt , rollebolt, gekscheert, maar met een boodschap; hij steekt de middenvinger op waar nodig, wil de politiekers wakker schudden, heeft aandacht voor het klimaat, streeft naar gelijkwaardigheid, en wil iedereen verenigd zien als één grote familie. Mooi hoe het in zwart-wit beeld werd gebracht op de grote schermen.
Net als Maneskin entertaint hij en is hij één met z’n publiek. De hits vlogen om ons heen. Er werd ingezet met “Strawberry lipstick”, “The funeral”, “Fleabag” en “Loner” volgden . De temperatuur steeg met “I love you, will you marry me”, hoogtepunt van de set. Sfeer, ambiance, opwinding. Een puike set dus.
De mainstage kreeg al meteen twee ferme kleppers te verwerken! Entertainment en Energie ten top!
Een aparte dame is Laura Pergolizzi , gekend onder LP, (Barn) die al een
handvol platen uitheeft Ze is een gender-rolmodel, heeft een aparte stem, helder, indringend en kan vocaal hoog uithalen , als een Anthony Hegarty (van Anthony and the Johnsons). Haar materiaal wordt sterk uitgediept en is gekenmerkt door integere en rockende gitaargetokkel. De eerste nummers ondersteunde ze zelf met ukelele. Broeierige, opbouwende luistersongs die konden rekenen op een fijne respons. Sterk waren alvast “No witness”, “Strange”, “One last time” en haar doorbraak “Lost on you”. Een verpozing na al die opwinding …
Een aangenaam sfeertje in beide tenten dus, na LP hadden we sfeervolle soul/r&b/funk/pop van Leon Bridges (KlubC). De sing/songwriter heeft een uitgebreide band en backing vocalalistes achter zich en staat garant voor een zwoele, licht verteerbare sound. We werden op warme wijze meegesleept op “Brown skin girl” en “Bad bad news”. Bridges is gekend door z’n samenwerking met het Texaanse Khruangbin , “Texas sun” , een meesterlijk pakkend groovy nummer door het indringende gitaargepengel en z’n innemende stem. Ideaal bij zonsondergang. “Tiver” was een volgend hoogtepunt. Boeiende luistermuziek die ons deed wegdromen . Fijnzinnigheid en subtiliteit overheerste hier …
En dan hadden we nog Jorja Smith (Barn), de zangeres die we hier ook terugzien op het festival . Zij is eén van de nieuwe r&b wonders. Een warme, sfeervolle, zwoele sound van hiphop en 70 soul/ funk/ /jazz/r&b , die door haar sterke stem wordt beklemtoond. Aangenaam luistervoer dus. Ze is er in die 4 jaar qua podiumprésence op vooruit gegaan. “Teenage fantasy” was de aanzet , “Blue lights” was pakkend en verder konden we heupwiegen op “Where did i go”, “Come over” en “On my mind”, die een loungy partysfeer ademden .
Uitkijken wordt het naar die tweede langspeler. Jorja Smith bracht een fijne dromerige set, met een laidbackgevoel en die aanzette tot een danspas.
Intussen had Anne-Marie al gespeeld, gekend van de vele samenwerkingen, haar cover van Stevie Wonder “I just called to say i ‘hate’ you” intrigeerde. Dit was smiley popeletronica.
We waren op deze zaterdagavond wat aan het wegdromen met die soul/r&b, … 21h45 , maar dan zagen we Bicep live (KlubC) . Hier waren we sterk van onder de indruk, wat zij verwezenlijkten in de nokvolle tent, mondde uit tot een groots feestje. Wat een set! Het Noord-Ierse Bicep, Andy Ferguson en Matt McBriar, tillen de elektronische muziek naar een ander niveau met hun bijzonder verfrissende en vernieuwende house. Het is een ontmoeten van de 90s tech van Orbital, The Orb, FSOL, Chemical Brothers en Underworld.
De twee freaks staan hoog op het podium aan de draaidecks, rond ledwalls en lasers; een rookgordijn werd regelmatig opgetrokken. De warme troostende en kleurrijke dance die we op de plaat als ‘Isles’ horen, wordt omgezet in vloeiende , golvende, groovende en uitbundige, harde trance/synths/bleeps/dance/beats. De overgangen waren ongelofelijk. “Atlas” zat al vroeg in de set. “Glue”, “Opal“ en “Apricots” waren de volgende hoogvliegers. Elk nummer kreeg een dansjasje aangemeten en tot stilstand kwam het nooit. De visuele effecten brachten de sound en het publiek in hogere sferen . Je werd volledig meegezogen. Dit werd iets onvergetelijks die iedereen tot ‘moven’, dansen bracht en een ‘wow’ effect veroorzaakte. Dit optreden zinderde na . Na twee AB’s, komen ze nu in het najaar in de Lotto Arena. Een must-see!
Het was het dagje van de jongeren . Het Amerikaanse Imagine Dragons heeft het in een goede tien jaar ver geschopt met hun melodieuze emo stadionrock. De sympathieke band had in de set drie filmpjes klaar die in een ‘Alien’ compilatie konden worden ondergebracht.
Samenhorigheid dragen ze hoog in het vaandel … “we ‘re family , we’re friends, let’s stay unite, let me be with you , after 2 Y” … “Forever young” van Alphaville plaatste het in de verf!
De band geeft zich ten volle en heeft met Dan Reynolds een prima zanger en performer, die van z’n publiek houdt. Hij praat alles aan elkaar en in z’n vocals voelen we de intensiteit en gevoeligheid van hun materiaal. Muzikaal bombastisch , groots, aanstekelijk, meeslepend, innemend … en toch goed . Confetti , slingers en vuurwerk . Spectaculair.
“It’s time” was een folky aanzet , maar al gauw volgden er twee kleppers, “Believer” en Tthunder”. Melodramatiek kreeg je dan in nummers als “Birds”, “Lonely” en “Demons”. Met een knipoog naar Bastille.
De band heeft al een pak hits uit , die als zoetenkoek erin gaat . Het kwam opnieuw op gang met “Natural” en “Whatever it takes” , die luidkeels werden meegezongen. De temperatuur steeg terug. De band werd op handen gedragen en gaf hun set op het eind swung met “Bones” en “Radioactive” , die handjeszwaaiend de sterke derde festivaldag afsloot.
Je houdt ervan of niet , Imagine Dragons hebben het hart op de juiste plaats , weten drama met dynamiek te combineren. Mooi. Hier sprak de jeugd een aardig woordje mee …
Neem gerust een kijkje naar de pics van donderdag 30 juni 2022 (ism daMusic) @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2686-rock-werchter-2022.html
Organisatie: Live Nation - Rock Werchter
Rock Werchter 2022 - Vier dagen muziekbeleving - dag 2 - vrijdag 1 juli 2022 - Guitar day!
Rock Werchter 2022
Festivalterrein
Werchter
2022-06-30 t-m 2022-07-03
Johan Meurisse
dag 2 - vrijdag 1 juli 2022 - Guitar day!
Een spannend dagje om enkele cancels goed op te vangen. Iedereen haalde opgelucht adem toen zeker was dat Metallica kon komen , na die corona in de entourage. En dus overheersten de gitaren en de T-shirts van Metallica, met een ‘smilend’ zonnetje op ons.
Op deze tweede dag was er al meteen een volle mainstage voor de pubrockers op leeftijd Sum 41, Canadees combo rond Deyck Whibley. Niet voor niks zit het genre 90s punkrock nog steeds in de lift . Eerder wist Green Day het Sportpaleis onder stoom te zetten. Het kwintet zette ons op het juiste gitaarspoor op de wei . De getatoeëerde boys speelden een opwindende , energieke set van rechttoe-rechtaan nummers , met een knipoog naar hun helden als Misfits, Anthrax. Na “The hell song” was de herkenbaarheid het grootst met classics “Into deep”, “Fat lip” en “Still waiting”. In het najaar te zien in Vorst. Er was een goede flow, de spring-int-velds op leeftijd waren hun publiek dankbaar en omgekeerd evenzeer.
Het Brusselse hiphop collectief Stikstof (Barn) staat nu volop in de belangstelling met het sterke materiaal van de recente ‘Familie boven alles’ en ‘Moeras’ . Letterlijk legt het combo z’n gewicht in de weegschaal met Zwangere Guy en Jazz Brak , naast Astrofisiks en DJ Vega. De lyrics en het spervuur aan raps zijn een weerspiegeling van de leefwereld in het Brusselse. De combinatie raps en beats en de bezwerende, lome als groovy, opwindende, dreigende sounds zijn vol overtuiging. Ze zuigen je volledig mee, zoals een NWA, Ice Cube of Ice-T het 35 jaar geleden deden. De indringende blikken en de levendigheid van de twee MC’s zwepen de boel op en zorgen voor een pogo op nummers “ambras”, “broos” en “alles kapot“. ‘Iedereen is als familie , en die moeten we koesteren’. Stikstof gaf ons de nodige zuurstof dit te doen. Sterk!
Miles Kane is samen met Alex Turner één van die gezichten van de Britpopscene. Het laatste album maakte ons niet direct warm en op de mainstage zijn het de Miles Kane classics “Rearrange”, “Don,t forget who you are”, “Come closer”, verder “Don’t let me down” van The Beatles, ,de paar Last Shadow Puppets nummers (o.m. “Standing next to me”) en mans charisma die ons letterlijk over de streep trekken van een uiterst aantrekkelijke set.
SONS - Alles kapot! - Stel, je zoon vraagt je mee naar het eerste optreden van zijn band in het plaatselijke repetitie kot. Fier als een gieter sta je daar en dan krijg je wat harde gitaren rond je hoofd geslingerd. De vaders van deze 4 gasten zijn nog steeds aan het weglopen van dat eerste optreden dat hun SONS ooit gaven. Dynamiek , levendigheid en intensiteit gaan nog steeds samen. Net als hun vorige passage, worden alle registers meteen opengetrokken, met nummers als “Succeed” en “Waiting on my own”. Ze behouden een hels tempo met “I need a gun” , die de SONS herkenbaarheid onderstreept. Die vier gaan fors door met “Nothing” en het afsluitende Ricochet” en poten op die manier een overweldigend rockset neer. (Michael) Zie recent ook hun optreden in Kortemark Sons - Holy garden session - Hard rockende zonen staan als een huis (musiczine.net)
Andere koek was Idles, één van de nieuwe lichting postpunkers uit Engeland. En verdomd dit klonk meer dan geschift. Als wild losgeslagen buffels gingen zij tekeer op de main stage. De zanger Joe Talbot hitst band als publiek op, zingt , roept en schreeuwt om zich heen; de bandleden brengen hun instrumenten onder spanning , geselen ze , ontrafelen de songstructuur om dan terug de melodie te zoeken. De tempowissels en explosieve noisy uithalen volgen elkaar op. De moshpits groeien . “Colossus”, “Car crash” en “Mr motivator” zijn meteen mokerslagen . De gitarist, moeders slaapkleed aan, is hier al in het publiek te vinden. “Mother” is een voorbeeld van schreeuwtherapie. Onderhuids is er de melodie, maar hun muzikale gekte met een boodschap injecteert het publiek . De zanger liet duidelijk de statements over immigranten, assholes die beslissingen nemen over andermans lichaam, enz verstaan . Talbot wil positiviteit in deze wereld. “Danny Nedelko”, “Rottweiler” volgen. Messcherp, snedig, stevig, hard klonk het . Idles was overdonderend. Net als Viagra Boys geniaal gek!
Het Ierse Inhaler (Barn) rond Elija Hewson treedt in de voetsporen van papalief Bono van U2. Zo vader zo zoon , de twintigjarige Elija, heeft zeker diezelfde uitstraling in solidaire moves, de pasjes , de hairlooks en het publiek betrekken/ophitsen met ‘1-2-3-four’, de gitaar bij de hand; en niet te vergeten zijn er diezelfde heldere, innemende, pakkende vocals. De gitaarriedels in hun melodieuze poprock zijn ook gedeeld met deze wereldband. Toch beginnen ze hun eigen pad ter bewandelen. Het materiaal tintelt , fonkelt , rinkelt. Nummers als “It won’t always be like this”, ”We have to move on”, “My king will be kind”, “Cheer up baby” en die meesterlijke doorbraak single “My honest face” , tonen een beloftevolle band. Dynamiek en intensiteit, eezingrefreinen en handclaps … Alsof U2, Echo & The Bunnymen, Bloc Party en Arctic Monkeys elkaar ontmoeten in deze vier .
De indiegitaarpop van het Noorse Girl In Red lokte nogal wat jonge dames in de KlubC. De sound kan gelinkt worden aan deze van Wolf Alice. Marie Ulven had eerder al haar optreden in de AB moeten onderbreken door keelproblemen, nu was ze hier een klein kwartier te laat. Samen met haar band vloog ze er meteen in met de single “My stupid bitch” , een snel vaardig poppy gitaargrunge nummer, met explosievc uithalen. Even verderop hadden we het andere sterke nummer, “Serotonin”, sober ingezet , om dan mooi op te bouwen met energieke adrenalinestoten .
Girl In Red geeft haar songs die beduidend sfeervol klinken live een boost . “Girls” en “Dead girl in the pool” zijn live knallers , waarbij Marie bij het uitzinnige publiek was. Niet de ganse tijd kon Girl In Red boeien, maar de gretigheid en dynamiek sierde! Mooi waren de clips op het achterplan , die de set elan gaven . Duimen nu voor dat langverwachte zaaloptreden.
Op the slope verving last instant onze The Haunted Youth de Amerikaanse The Regrettes, die eerder thuishoren in het punkrockgenre . Niet direct getreurd, want het kwintet als één van onze Nieuwe Lichting talenten, brengt boeiende, dromerige poprockpsychedelica . “Ten rebel”, “Gone” , “Comin home” waren drie smaakmakers in de relatief korte set die ze maar konden spelen.
Het Australische Parcels (KlubC) (intussen naar Berlijn uitgeweken!) Is een Beloftevolle band die ons wat was ontglipt de voorbije jaren . Hun tweede ‘Day/night’ ontsnapt niet aan onze aandacht. We waren sterk onder de indruk van dit kwintet. Ergens te situeren tussen Jungle, Sault, het vroegere m-Meat beat manifesto en ons eigen Jaguar Jaguar, krijgen we hier een broeierige, aanstekelijke, groovy , dansbare mix van pop, funk, psychedelica, 70s retro , disco en kitsch in een bedje van een prachtige samenzang; we werden meegesleept, - gezogen in deze set, song na song , die bijna in elkaar vloeiden . Op plaat klinkt het meer gewoontjes, live krijgt het materiaal een extraverte groovy punch. Lekker heupwiegen en danspasjes zetten. Het publiek is uitbundig op die elektronica , diepe bastunes , sprankelende gitaarriedels en bezwerende drumritmes . Dit is lounge bij ondergaande zon , de ideale afterparty en midnight summer music. Een mind the gap sfeertje ontstond hier , met een rookgordijn; de heren vertoeven in een gelukzalige wereld. De trance opbouwende intro was de aanzet van een set vol hoogtepunten waaronder het gekende “Tieduprightnow” en “Hideout”. Dit was één van de verrassingen , voor wie hen (waaronder ik) nog niet aan werk zag!
Intussen waren we in de juiste stemming om alt-J in de Barn te zien; we hebben hier een muzikale assemblage van indierock, folktronica, krautrock, progrock en triphopachtige contouren, die in een sterk dansbare, spannende en avontuurlijke melodie wordt gegoten. Het Britse trio liet vijf jaar op zich wachten op ‘The dream’, en bracht evenwichtig songs van hun vier platen . De nummers zijn vakkundig, vernuftig uitgewerkt, elk geluidje heeft zijn plaats, wat ons brengt bij aanstekelijke muzikale schoonheid en grilligheid. De meerstemmige en aanvullende zangpartijen siert , en brengt ons in hogere sferen. De drie zijn mooi op elkaar ingespeeld in de aparte drumritmes , het gitaargetokkel/diepe baspartijen en de elektronicableeps.
Het publiek kregen ze meteen mee; “Every other freckle” was in z’n variaties een sterke opener , het zweverig twinkelende ”U&ME” één van de nieuwkomers en “Matilda” intrigeerde door z’n soberheid. Het onderstreept een ‘warm-koel sfeertje’ en de creativiteit van de band, die op een verhoog stond te spelen; het werd nog hemelser door de mooie spotlights en projecties.
Iedereen ging vlot mee in deze wisselende partijen, met een “Fitzpleasure”, ”Left hand free” en “Breezeblocks” werd op schitterende wijze besloten . alt-J stond dus het best in een tent, en niet zoals de vorige keer op de main stage.
Turnstile (main stage) - de Main stage, een cadeau met een zwart strikje - De mannen konden driemaal changeren, die dag, eerst in de namiddag in de Barn, dan in de vooravond en tot slot op de main stage, net voor Metallica dan nog wel. Eerder in juni waren ze nog in de Muziekodroom, Hasselt . Tja het gaat Turnstile voor de wind. Ook StuBru’s Afrekening weet hen letterlijk te strikken. Nu muzikaal klink Turnstile hard, dus de Metallica fans werden al snel op hun wenken bediend. Live zijn ze gewoon de hardcore band die ze zo graag zijn, met het nodige spelplezier. Turnstile’s “Love Connection” was de ideale motor naar het publiek. Brendan Yates en c° grepen deze kans ten volle. Leuk, overtuigend concertje. (Michael)
Punkrock is in, het Australische The Chats (the slope) geeft ons een schop onder de kont met hun twee minuten songs , waarbij we het aantal nummers niet meer op onze handen kunnen tellen. Na hun cavalerie in de Bota konden ze hier nog meer fans aanspreken. We hadden hier een rits korte, catchy furieuze punkrock. Geen poespas, gewoon eenvoudig goed, ratelend en rauw van de knorre, in een anarchistisch aanvoelen, en met een knipoog naar hun grootmeesters ACDC !
Moderat sloot vanavond de Barn af. Een aparte Duitse band die in hun donkere elektronica/krautrock/industrial ergens de minimal van Kraftwerk met de geluidskunst van Berlijnse stadsgenoten Einstürzende Neubauten verbindt, en het dreigende van Massive Attack en Archive bovenhaalt. In de prachtige visuals en lichteffecten is de link naar Massive nogal snel gemaakt. Het collectief , van Modeselektor en Apparat, hadden na zes jaar terug de tijd gevonden om een nieuwe plaat ‘MORE D4TA’ uit te brengen, die hun muzikale vindingrijkheid deelt . Een trip die minimalistisch, breed, meeslepend dansbaar klinkt, met donkere , diepe, dreunende , rollende, metaalachtige beats en boeit, intrigeert door de tempowissels . We werden in een aparte duistere (apocalyptische) wereld gedropt, waar ruimte is voor een droom beleven. Een uitgelezen soundtrack voor sf/suspensefilms , thrillers, videogames en documentaires .
Oudjes “Rusty nails”, “Running”, “Reminder” en instant killers “Bad kingdom”, “New error” zaten mooi verdeeld in de set; de nieuwe “Doom hype”, “Neon rats” en “More love” zijn veelbelovend. Naast de pak elektronica kwam af en toe eens een gitaar-/basriedel boven. Het siert hen , want het trio was hier vanavond maar met twee , gezien één van de leden ergens onderweg z’n bus miste.
Metallica (main stage) - Metallica, het is wat het is, goed, maar een jaartje ouder - Metallica t-shirts, emblemen en jekkers ten top als Metallica ergens wordt geprogrammeerd. Al meer dan veertig jaar zijn ze bezig. Een hobbelig parcours in momenten. James Hetfield nadert de zestig en heeft al wat levens overwonnen, maar zijn talent blijft onomkeerbaar. Gelukkig.
Als band strak en straight forward. Da’s Metallica op z’n best. Opener was “Whiplash” en al snel stond de weide een eerste keer in vuur en vlam met “Enter Sandman”. Vuurwerk dus!
Weinig werk van de laatste 20 jaar of het is een verdwaald nummer uit ‘St. Anger’ (“Dirty Window”) en ééntje van hun meest recente plaat, “Moth into Flame”, van ‘Hardwire...To Self-Destruct’.
Metallica trekt dat vat met oude, super populaire nummers open , wat velen ook willen horen, o.m. “Sad But True” en “Seek and Destroy”. “Nothing Else Matters”, wordt al meermaals op het achterplan geduwd; is trouwens minder geliefd bij de echte Metallicafan. “One” en “Master Of Puppets” waren de laatste kanonschoten.
Metallica is geen band meer die twee uren aan een stuk snoeihard te keer gaat, maar ze ontgoochelen zelden. Rasechte muzikanten die een goede en vertrouwde playlist spelen, voor jong en oud. Een snel weerzien werd ons beloofd! (Michael)
Neem gerust een kijkje naar de pics van donderdag 30 juni 2022 (ism daMusic) @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2686-rock-werchter-2022.html
Organisatie: Live Nation - Rock Werchter
Rock Werchter 2022 - Vier dagen muziekbeleving
Rock Werchter 2022
Festivalterrein
Werchter
2022-06-30 t-m 2022-07-03
Johan Meurisse
Rock Werchter - Welcome back - eventjes de wei begroeten, de handen in elkaar, het gras ruiken, kussen , en er terug tegenaan, vier dagen muziekbeleving in al z’n aspecten. Wat voelde het fijn ‘to be back’.
Liefde en Muziek , het maakt het festival universeel, streven naar gelijkheid, samenhorigheid en respect
Een dikke 10 voor gezelligheid en sfeer. En ja historisch na twee coronastiltes, ook al waren er enkele alternatieven . In de naweeën een thriller door ,jawel, coronatentakels, en ziekte. Een handvol cancels, maar gelukkig, de headliners konden er allemaal zijn.
Rock Werchter heeft aandacht voor de gerespecteerde waarden, artiesten, opkomend talent en eigen werk.
Rock Werchter bracht verschillende generaties samen, danst , popt en rockt . Het festival klinkt vertrouwd, leuk , gezellig, aangenaam en spannend.
Headliners bevestigden - Pearl Jam, Metallica met vertrouwde sets , Bazart en Imagine Dragons als tieneridolen, Maneskin voor alle leeftijden, en tot slot op dag vier The Killers, de hitmachine die voor vuurwerk zorgde , net voor de afsluitende Chili Peppers, die hun pepervat vergeten hadden. Een afkoeling op donderdag dreef snel voorbij na The Pixies. Kippenvelmoment: de herdenking van Arno op donderdag! Voor de rest warm en goed festivalweer om bij de leest te blijven.
Het festival was erg geslaagd na twee corona edities, 88.000 bezoekers per dag, 50.000 kampeerders.
Het blijft Vlaanderens meest prestigieuze en het best georganiseerde festival ter wereld …
Keuzes moeten worden gemaakt … Festival meer dan ooit … Meer groepen, meer terrein, meer ruimte voor bezoekers, meer mooie momenten … De grote tenten in een prachtige outfit. Sjiek.
Rock Werchter - Meer dan Muziek, ook Comfort, Rust- en Genietplek. Een entree in multicolor, de multifunctionele helling aan de slope, banken, shelters, en een uitgebreid assortiment van lekker eten en drinken; bars, togen en eetstandjes waren mooi ingericht.
Rock Werchter is en blijft een festival van alle leeftijden, jong en oud houden er hun eigen bands, favorits en stijl op na. Een gevarieerde affiche, een tevreden publiek …
Rock Werchter 2023 is er van 29 juni tot 2 juli 2023.
Summer starts here. Een overzicht van ons parcours - Cheers!
dag 1 - donderdag 30 juni 2022 - dagje van bands met een ‘best of’
Op deze eerste dag kwam de klemtoon op een ‘best of’ van Beck, Pixies en Pearl Jam, net bands met een sterk festival ego. Ook jongere bands manifesteerden zich, Altin Gün, First Aid Kit, War On Drugs en ons eigen Ila. Het revelerende Fontaines DC was iets te cool. De fikse regenbui konden we letterlijk van ons afschudden.
Het Australischer Gang Of Youths (main stage) wist meteen het festivalgevoel aan te wakkeren met een frisse, broeierige, intense, emotievolle rockset , die door de vioolpartijen en de charismatische zanger elan en kleur kregen. Ze hebben een handvol platen uit en waren hier al eens te zien . Een terechte spotlight mag op hen, Als een Samuel Herring (Future Islands) ging het kwartet te werk, vol overgave . “In the wake of your leave” en “What can I do if the fire goes out”tekenden voor een sterke kennismaking en performance. De vier dagen kon met hen in de juiste stemming worden aangevat.
Opkomend talent van eigen bodem om in het oog te houden, da’s zeker ILA (slope), één van de winnaars van StuBru’s Nieuwe Lichting. De sound is nauw verwant met de 90s ladies PJ Harvey (remember ‘Dry’ album), Throwing Muses, Sleater-Kinney en Hole. Die grungepop klinkt live melodieus stevig, gruizig, korrelig en sfeervol; de explosieve uithalen maken het boeiend en onderstrepen het talentvolle trio rond Ilayda Cicek; haar heldere, indringende vocals zijn een pluspunt en geven een touch aan de nummers. “The sun”,”Llive to love” en hun doorbraak “Leave me dry” zijn in ons geheugen geprent. Onthou hen maar , beloftevol en een ‘must see’ …
Het Ierse Fontaines DC heeft de voorbije jaren al goed materiaal afgeleverd , met drie cd’s op een goede vier jaar tijd. ‘Skinty fia’ is de nieuwe worp. De band staat voor gejaagde post-punk met flink wat opwinding en een lichte zweem van arrogantie. Opwinding deze namiddag ervaarden we maar in de eerste nummers “A lucid dream”, “Sha sha sha” en in de laatste “A hero’s death” en “Jackie down the line”. In die zweem van arrogantie van frontman Grian Chatten, zien we een Liam Gallagher. Toegegeven, we misten enkele classics als “Too real”, “Boys in the better land”, die de levendigheid op de main stage waard maar kunnen aanwakkeren. Hun vakmanschap, coolness en maatschappijkritiek gaan nog niet altijd samen met een overweldigende set.
Het is aangenaam genieten van de sound van het Nederlands-Turks collectief Altin Gün (KlubC) , die samen met My Baby world/Turks/Indiase sounds combineren met popgroove, psychedelica, desertblues en elektronicabeats . De wisselende zangpartijen en de brede percuisie geven het kleurrijke karakter een push forward. Het buikdans gevoel was nooit veraf; we misten dit wel stiekem op het podium tijdens deze Turkse hoogmis, die de link met de Westerse sound behoudt . “Yuce dag basinda”, doorbraaknummer, zat al vroeg in de set. Ze prikkelden hun publiek en al heupwiegend dansten we door de set heen . Een zomerse cocktail. Het opzwepende, groovy “Supurgesi Yoncadan” , met wat disco en Leftfieldgrooves, was de perfecte afsluiter, die droom en werkelijkheid kruist; alle registers werden eens opengetrokken om ons in alle gelukzaligheid uit te wuiven.
Al werd het iets frisser, op het podium was het uiterst warm bij de zusjes van Haim, die in bikini de main stage opkwamen . De drie zusjeswaren op hun gemak, grapten, deelden plaagstootjes uit en maakten er eigenlijk een uiterst aangename set van met hun aanstekelijke , gevoelige indiepop. Hun samenzang en de wisselende, aanvullende zangpartijen siert. ‘Women in music pt III’ en ‘One more Haim’ tour lazen we in grote letters. Het brengt hen muzikaal terug op het voorplan . We gaan niet overstag in hun muziek, maar het sterke materiaal zat goed verdeeld, van opener “Now i’m in it” , “Want you back”, “Don’t wanna” , ”The wire” tot het afsluitende “The steps”.
Carly Rae Jepsen (Barn) - Precies tien jaar geleden hadden we de grote doorbraak van de Canadese zangeres. Naast haar pop, herinneren we de verlegen blik en de bruine haren …. Wie haar nu ziet, ziet een blonde furie in een spierwit gewaagd kleedje met kniehoge laarzen. Muzikaal zijn het eerder de hits, die het moeten maken , o.m. “I really like you” en” Call me maybe”. Ze weet nog steeds een jonger publiek aan te speken. Haar brede glimlach toonde aan dat ze zich amuseerde. Een leuk, opwindend setje, niet meer, niet minder. (Michael)
Cigarettes after sex (KlubC) blijft goed score n … als band; steevast worden de heren in leren jekker sterk onthaald in ons landje. Een afgeladen volle Barn zweeft mee op hun sombere, ingenomen, zalvende en slepende muziek; een voortkabbelend beekje van postrock en slowcore. De zachte zangpartij biedt nog meer intensiteit. Af en toe klonk het wat krachtiger, maar nergens overslaat het de zachtmoedigheid . ‘Moonlight shadow’muziek , met de maan op de achtergrond, sleept ons gemoedelijk van “Affection” naar “Heavenly” tot “Apocalypse”.
En die apocalyps ontaardde in de verwachte fikse regenbui, maar de zusjes Klara en Johanna Söderberg van First Aid Kit (Barn) maakten het leefbaar door hun onderhouden dromerige, broeierige folkyrootspop. Ze zijn een graag gezien gast op Werchter. Een los contact met het publiek maakte hun muziek nog warmer en pakkender. De nieuwe songs “It’s a shame”, “Rebel heart” en “Fireworks” zijn aangenaam luistervoer , maar persoonlijk houden we meer van de swing op “King of the world” , opener van de set, het puike “The lion’s roar” en het afsluitende zwierige “Silver lining”, dat iedereen meezong . Het was heerlijk genieten van Don Henley’s “The boys of summer” en hun eerbetoon aan icoon Emmylou Harris onder “Emmylou”. First Aid Kit klonk romantisch kleurrijk en werd enthousiast onthaald!
En moet er nog meer regen zijn op … The Pixies (main stage) begonnen eraan . De weergoden werden aanhoord en midden de set hield het op. Intussen waren ze al goed op dreef met hun grungy noiserock . Het ronkte, rammelde en explodeerde in snelvaart tempo. Deze masters in het genre, van mid80s-begin90s, zijn een kleine tien jaar terug bij elkaar in bijna originele line-up (Black Francis, David Lovering, Joey Santiago, en nu met Paz Lenchantin als bassiste (ipv Kim Feal). Ze speelden een straf concert. Op scherp. Ook zij hebben hier een vaste afspraak! Een ‘best of’ kon niet ontbreken , met enkele echt goede nieuwe nummers (“Human crime”, “There’s a moon on”) , die weliswaar iets minder knallen, maar verdomd strak klinken. Het was al eens anders sinds hun return , maar bon, dat was toen , dit is het nu. Een muzikale tsunami van snedige, felle, gierende en innemende gitaarpartijen, diepe bastunes en hitsende drums. Bovenop de schreeuwvocals van Black Francis, met de jaren iets ouder, doorleefd , maar nog steeds één die dwars door je heen snijdt. Hij is intussen wel een paar kilos kwijt.
Iedereen beleefde hier ‘the time of his life’, zong en brulde mee op “Here comes your man”, “Vamos”, “Gouge away”, “Broken face”, “Isla de encanta”, “Caribou”, “Cecilia ann”, “Rock music”, “Gigantic (mooi gezongen door Paz!), “Wave of mutilation” en “Where is my mind”. “Monkey gone to heaven“of “Debaser” werden hier opgeborgen. Ingenieus afsluiten deden ze met eentje van Neil Young “winterlong”. De 55+ Pixies are back.
Glints (the slope) - een beertje met beats - Hiphop heeft z’n ingangspoort gevonden op Werchter. O.m. met Glints, de man die Antwerpse en Britse zelfzekerheid combineert. Terecht als je onlangs het voorprogramma deed van een 50 Cent, een groot idool van hem. “Roma”(tot twee maal toe) en “Bugatti” waren singles die er niet eens zo hard bovenuit staken. De nummers hebben een beetje hetzelfde karakter van energieke hiphop en pompende beats. Fijne set van een teddybeer die zijn klauwen laat zien. (Michael)
De veelzijdige , muzikale duizendpoot Beck Hansen (Barn) tekende ook voor een ‘best of’ , in drie gedaantes nl. van z’n meest gekende nummers , de sing/songwriter in zich en die houdt van een potpourri in z’n erfgoed. Het werd een ontspannende, groovy , innemende muzikale trip . Ondanks dat hij iets later begon, hadden we hier net als bij z’n vorige passage , zes jaar terug , meteen knallers “Mixed bizness”, “Devils haircut” en “The new pollution”. De swingende groove en vibe behield hij op “Dreams” , “Colors” , “Wow”, alsook Gorillaz’ “The valley of the pagans”. Kleur kreeg het materiaal door de mooie projecties. Hij heeft een goed spelende band achter zich, die de verschillende stijlen tot een mooi geheel brengen.
‘The music keeps you alive’, zei hij, na al wat we al doorgemaakt hebben de laatste jaren . De sing/songwriter kwam op in “Last cause” en de twee covers , die hij maar al te graag speelt solo, “Everybody’s got to learn sometimes” (The Korgis) en “True love will find you in the end” (Daniel Johnston). De set werd strak gehouden en we kregen z’n potpourri in songs als “Black tambourine” , “E-pro” en het vast afsluitende “Where it’s at”, een allround mix, waarbij ‘de turntables and a microphone’ telkens letterlijk werden uitgediept.
Eigenlijk verraste Beck ons niet echt meer in z’n muzikale gedaantes, de set klinkt vertrouwd en blijft goed …
War On Drugs (main stage), rond Adam Granduciel, op hun beurt komen hier graag terug. De vorige keer ging de zon net onder, ideaal voor hun ‘on the road’ muziek. Ze hebben sinds hun definitieve doorbraak in 2014 al drie echt consistente platen uit ( ‘Lost in a dream’, ‘A deeper understanding’ en nu ‘I don’t live here anymore’). Vanavond was het weer iets grilliger en wist deze sound net iets minder door te dringen . Een paar parels die net dat gevoel nog meer doen opborrelen , bleven opgeborgen (“Lost in a dream”, “Living proof”, “Thinking of a place”). We werden nog net voldoende in die Dire Straits/Tom Petty vibe van aantrekkelijke, zweverige, psychedelische rootspop en Granduciels deels onvaste, doorleefde vocals, meegesleept. De instrumentatie kreeg voldoende ademruimte en weefden de songs aan elkaar; vooral de sax was een meerwaarde. Tien songs in 75 minuten. “Nothing to find” opende de muzikale leefwereld en was het vooral het drieluik “Red eyes”, “Under the pressure” en de titelsong van de nieuwe plaat die intrigeerden en ons volledig in beroering bracht . Sjiek, goed , maar vanavond net iets minder beklijvend en punch.
Lianne La Havas (KlubC) - niets bitter, veel zoet - Ze is een graag gezien dame; na de passage in OLT Rivierenhof palmt ze hartverwarmend, opnieuw, haar publiek in . Ze heeft ook een nieuwe plaat uit. “Green & Gold” opende de set. Ze grossierde gemoedelijk doorheen het oeuvre van de drie platen. Tussendoor uitte ze haar bewondering voor idolen Radiohead met de cover “Weird Fishes/Arpeggi”. “Unstoppable” leek wel het meest toepasselijke nummer vanavond. Met de gitaar hoog in haar armen gedragen creëerde ze een intieme, breekbare maar tegelijk sterke sfeer. Een puike prestatie. Ze werd sterk onthaald. “Bittersweet” eindigde de fluweelzachte, zoete soul. Dit is een talentvolle, gepassioneerde zangeres, die een overtuigende set speelde. (Michael)
Pearl Jam (main stage) is inderdaad een vaste waarde geworden. Hun intense solide rock blijft boeiend en doorstaat de tand des tijds. De muziek van Pearl Jam is er van ongekende hoogtes van vijf klassenbakken. Pure rockmuziek , rechttoe-rechtaan, zonder al te veel tierlantijntjes; Pearl Jam , al meer dan 30 jaar hun eigenste zelve. Mannen die zich naast een Neil Young en Crazy Horse kunnen plaatsen . Afsluiter “Rocking in the free world” was terecht een mooi eerbetoon.
Ook zij hielden er een ‘best of’ op na, met twintig nummers in goed twee uur. Voldoende afwisseling dus in hun backcatalogue van doorbraak ‘Ten’, classics en recent materiaal. Live spoelen ze steevast enkele covers, o.m. “Rain” (The Beatles), die de set opende, en iets verderop “I believe in miracles” (The Ramones). Vedder vergeet z’n idolen niet , staat voor solidariteit, samenhorigheid en draagt het publiek een warm hart toe .
Emotie is een centraal gegeven , er is ruimte voor intense, sprankelende gitaarsoli en gierende gitaarpartijen, die de nummers tot onnoemelijke hoogtes brengt, “Even flow”, “Corduroy”, “Quick escape” en verderop in de bis natuurlijk “Black”, “Alive” en “Rocking in the free world”. De recente “Dance of the clairvoyants”, “Do the evolution” meten zich met de kleppers. Verder neemt een “Nothingman” en “Jeremy” ons probleemloos in. Het meezinggehalte op de songs is groot.
Pearl jam is één met z’n publiek . Iedereen geniet. Black Pumas vindt Vedder één van de bands van het moment . Dat toont hij op z’n t-shirt . De omgekomen concertgangers op Roskilde op deze 30 juni (in 2000) werden herdacht op “Long road” , waarbij fonkelende gsmlichtjes de lucht ingingen . Het toont hoe betrokken Vedder en C° zijn. Het toont de positiviteit van een schitterend optreden. Pearl Jam rockt met het hart op de juiste plaats!
Neem gerust een kijkje naar de pics van donderdag 30 juni 2022 (ism daMusic)@Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2686-rock-werchter-2022.html
Organisatie: Live Nation - Rock Werchter
V8 Brothers Village 2022 - Rockabilly tussen glimmende bolides
V8 Brothers Village 2022
Kasteeldomein Dominiek Savio
Gits
2022-07-02 + 03
Ollie Nollet
Dit was reeds de tiende editie van V8 Brothers Village maar ik had er eerlijk gezegd nog nooit eerder van gehoord. Dit is eigenlijk vooral een oldtimer show met wagens van voor 1980, vooral Amerikaanse bolides met een V8 motor, met daaraan een kustom art show gekoppeld. Daarnaast is er dus ook een muzikaal gedeelte met vooral rockabilly groepen, een poging om de tijdgeest van de gloriedagen van de tentoongestelde wagens op te roepen veronderstel ik. Zal niet veel voorstellen, denk je dan, maar dit programma was met een verdomd fijne neus samengesteld. Iets wat ik gelukkig op tijd had vastgesteld.
dag 1- zaterdag 2 juli 2022
Eerste groep die ik zag was het Italiaanse Don Diego Trio. Hier had ik wel iets van verwacht omdat de 45-jarige Siciliaan Diego Geraci toch een serieuze staat van dienst heeft en vooral omdat ze later op de avond als begeleidingsband van Deke Dickerson zouden fungeren. Maar het viel me wat tegen. Knap gespeeld, daar niet van, maar ik miste wat ziel en vuur. Dat Don Diego heel wat in de vingers heeft bewees hij door te switchen tussen rockabilly, sixties rock-'n-roll, rhythm & blues, country, western swing en honky tonk maar warm kreeg ik het er niet van. Daar zorgde de loden hitte in de tent wel voor. Dat de groep geen bed had gezien na twee late shows in Leipzig de dag ervoor zal ook wel niet geholpen hebben. Maar mijn scepsis zou later op de avond plaatsmaken voor een mateloze bewondering.
Wat ik miste bij Don Diego kreeg ik meteen bij The McCurdy Brothers uit het Britse Norwich: vuurwerk. Gitarist Jerry en (staande) drummer Adam brachten een bijzonder explosieve mix van country, blues en rock-'n-roll, ergens halverwege Seasick Steve (die zelfgemaakte gitaar!) en The Bonnevilles. Luid en smerig zoals het hoort en met verhakkelde covers van klassiekers als "Gloria" (Them), "Roadhouse blues" (The Doors) en zelfs "Rock and roll" (Led Zeppelin). Maar vergis je niet, dit was verre van een ordinair covergroepje.
Het ging er heel wat beschaafder aan toe bij het trio Black Raven uit Düsseldorf. Deze teddy-boy revival band, actief sinds 1992, serveerde erg aanstekelijke, gestroomlijnde sixties rock-'n-roll en rockabilly die me eraan herinnerde dat ook Cliff Richard rock-'n-roll is. Ideaal voor bij de koffietafel alhoewel ze op het einde met enkele raak gekozen covers van Chuck Berry en The Bobby Fuller Four ("I fought the law") mijn nekharen toch overeind kregen.
Dé reden van mijn aanwezigheid hier was Deke Dickerson, een boerenjongen uit Missouri die intussen reeds 31 jaar in Los Angeles woont en een onoverzichtelijk kluwen aan platen uitbracht. Met groepen als The Untamed Youth, The Ecco-Fonics, The Dave and Deke Combo en zelfs eentje met The Trashmen. Daarbovenop ook nog een 12-tal soloplaten waarvan ik er paar op het schap heb staan met ronkende titels als ‘King of the whole wide world’ en ‘Number one hit record’, begin er maar aan. Tevens is hij ook een notoir gitaar verzamelaar annex archeoloog die twee boeken (‘The Strat in the Attic volumes 1&2’) vol spannende verhalen over oude gitaren schreef. Niet de eerste de beste dus en dat bleek ook hier op het podium. Begeleid door Don Diego Trio, die hun job met bravoure deden, en een extra steel gitarist bracht Dickerson een wervelende set die geen seconde verveelde. Een charismatische entertainer die perfect weet hoe hij het publiek aan zich kan binden. Zo pikte hij twee heren, uitgedost in een opvallend kostuum, uit het publiek en liet ze op het podium ritmisch mee klappen of nodigde hij een kind uit om op zijn gitaar spelen. Dat mocht de aandacht voor de muziek niet afleiden want die was werkelijk subliem. Met een heldere stem en een immer sprankelende gitaar duikelde hij haast achteloos de ene na de andere parel uit de rijke Amerikaanse muziekgeschiedenis op. Van Link Wray over Gene Vincent (het geweldige "Right now") tot "Whistle bait", een cultsong uit 1958 van Larry Collins, een 13-jarige hillbilly, en volgens Dickerson de allereerste punkrock plaat ooit. Ik kreeg er maar geen genoeg van.
Met Bobby Wilson stond er opnieuw een rasentertainer geflankeerd door Don Diego Trio op het podium, aangevuld met een pianist en een saxofonist. Bobby Wilson werd in 1961 geboren in New York maar belandde als baby in een pleeggezin in South Carolina waar hij een nieuwe familienaam kreeg: Brooks. Na een jeugd vol ellende en ziektes probeerde hij het als zanger. Op aandringen van Paul Revere (van Paul Revere and The Raiders) waagde hij zich met enige tegenzin (hij bracht liever eigen werk) aan een Jackie Wilson medley wat uiteindelijk leidde tot heuse Jackie Wilson tribute shows in Las Vegas. Leden van The Four Tops vonden de gelijkenissen tussen Bobby en Jackie Wilson zo griezelig dat ze vonden dat het niet anders kon dan dat ze familie van elkaar waren. Na bloedtesten met Jackie's erkende zonen werd ten slotte duidelijk dat Bobby de zoon is van Mr. Excitement, Jackie Wilson. Wilson Jr. begon zijn set meteen met "Reet petite" en het was toch even de ogen uitwrijven. De gelijkenissen waren zo frappant, fysiek maar vooral toch die bloedstollend mooie stem. Hij beperkte zich niet tot enkel muziek van zijn vader, heel wat andere soulgrootheden mochten de revue passeren zoals Wilson Pickett, Percy Sledge en Sam Cooke. De pakkende versie van "You send me" van die laatste bleef nog dagenlang in mijn hoofd rondspoken. Bobby Wilson liet op majestueuze wijze de grandeur van het gouden tijdperk van de soul herleven. Veel nostalgie maar ook pure klasse: dé ontdekking van dit festival.
Long Tall Texans uit Brighton bestaan intussen ook al 37(!) jaar maar een echte triomftocht bleef uit. Wanneer de drie zich vergrepen aan rechttoe rechtaan psychobilly lukte het wel. Dat begrepen ook een stelletje diehards die zich uitleefden met die typische psychobilly dans met vervaarlijk uitzwaaiende knieën en ellebogen (wrecking). Maar iets te vaak klonken de nummers te gepolijst alsof ze lonkten naar de hitparade. Hun cover van "Breakwaway" (Jackie De Shannon) was misschien leuk maar ik zat er in alle geval niet op te wachten. En dat zanger en contrabassist Mark Carew zong alsof hij net zijn vals gebit had ingeslikt hielp ook al niet. Dit kon beter.
dag 2 - zondag 3 juli 2022
Op zondag keek ik reikhalzend uit naar The Booze Bombs, de beste rockabillygroep van Het Zwarte Woud. Helaas lieten ze verstek gaan en zagen we Voodoo Swing uit Phoenix, Arizona, een trio dat ook op Sjock present zal zijn. Zanger Shorty Kreutz leuterde soms iets te lang tussen de nummers maar eigenlijk mocht hun muziek, een fijne mix van rockabilly en roots, die in het beste geval ergens in de buurt van The Paladins uitkwam, er best zijn.
Dat rockabilly ook vandaag nog behoorlijk opwindend kan klinken bewezen The Wheelgrinders uit het Canadese Vancouver. Wat een band! Hier geen halsbrekende toeren: zanger-gitarist Greg Tiernan, contrabassiste Caroline Helmeczi en drummer Stuart Quale lieten de muziek voor zich spreken. Vrij authentieke rockabilly gegoten in knappe songs verwarmde mijn hart. Vooral eigen nummers met af en toe een raak gekozen cover zoals "Betty Lou's got a new tattoo" (The Creep) of "Jungle Rock" van Hank Mizell. Dat laatste nummer was trouwens de directe aanleiding voor Greg Tiernan om rockabilly te gaan spelen. Heerlijke set!
Daarna zou The Dave and Deke Combo optreden maar Dave Stuckey was niet komen opdagen. Zo gaf Deke Dickerson dan maar een hillbilly show met de hulp van, jawel, Don Diego Trio. Het deed mijn bewondering alleen maar groeien voor Diego Gerali (met de akkoordenschema's verspreid aan zijn voeten), Giulio Farinelli (staande bas) en Andy Caligaris (drums). De heren verschenen dit keer op blote voeten in een salopette (op die van Deke hing de prijs er nog aan) en hadden ze een paar schoppen bij waarmee de kinderen gitaar mochten spelen op het podium. Echte hillbillies dus, achterlijke boeren maar hillbilly is ook een muziekstroming die bestaat uit oude country en folk, oorspronkelijk uit de Appalachen, wat we ook (ongeveer) te horen kregen. Door die zelfopgelegde beperking was het misschien net iets minder dan op zaterdag maar het bleef toch vingers en duimen aflikken bij nummers als "Sitting on top of the world" (Mississippi Sheiks) of “Mule Skinner Blues" (Jimmie Rodgers), dat voorzien was van een vocale acrobatie en tevens de enige song was die hij beide dagen speelde.
The Spunyboys uit Lille mochten het festival afsluiten en ze deden dat op spectaculaire wijze. Wat zanger Remi met zijn imposante staande bas uithaalde grensde aan het onwaarschijnlijke. Aan show geen gebrek dus en muzikaal leek het al even sensationeel: perfect geoliede rockabilly waar geen speld tussen te krijgen was. Net iets te gepolijst voor mij maar het volk genoot er met volle teugen van.
V8 Brothers Village was een verrassend sterk festival en dan had ik het nog niet eens over de talloze buitenlandse dj's die het publiek, tussen de optredens door, lieten dansen. Benieuwd of deze lijn volgend jaar wordt doorgezet.
Organisatie: Dominiek Savio, Gits
Hellfest 2022 - Beyond this world - Muzikale indrukken
Hellfest 2022
Festivalterrein
Clisson (FR)
2022-06-17 t-m 2022-06-26
Melis Arin en Daniel Buyle
Een kleine 800 kilometer gereden op 10 uur en zo komen we opnieuw toe in Clisson rock city. Na 2 jaar afwezigheid sedert de laatste editie van 2019, doet het toch allemaal wat nostalgisch en spannend aan…..it’s good to be back! We zetten onze tent op in de tuin van onze plaatselijke wijnboer die iedere editie paraat is als verantwoordelijke van de prachtige wijnbar in het bois du muscadet vlak naast de Warzone.
Vrijdag 17 juni worden we wakker in iets dat eerder meer weg heeft van een zwembad dan van een tent. Snel gebruncht, gedoucht en op weg naar de bekende rotonde met de gitaar …
De area is na 2 jaar nog niks van zijn glamour verloren: pootje badende gasten in de bloedfontein met de faceless men en enkele blootlijfse metalheads in het vijvertje met de waterval.
Dan maar snel de wei op om deze 15de verjaardagseditie echt te starten. De hangout van de dark- en soms parodische satanistische black metal. Mephorash en Seth maken dit cliché meer dan waar, dankzij hun maskers, capes, kandelaars met wierookstokjes, een altaar waarop een en ander wordt gepreveld met een dolk in de hand….
Frank Carter is onze eerste act op mainstage en de energie springt ervan af. Zeer kleurrijk en in het publiek opgaande crowdsurfende frontman die terloops ook even reclame maakt voor zijn tattooshop in hartje London….allen daarheen voor een prikje!
Opeth is op mainstage 2 de eerste echte publiekstrekker en de wei loopt effectief goed vol voor deze progressieve zweedse steenleggers. Frontman Mikael Akerfeldt vraagt zich af wat er zou gebeuren als de aftellende digitale klok aan de zijkant van het podium op 0 zou komen te staan….zoiets hebben we nog nooit meegemaakt in onze carrière, dus we zullen maar doorspelen en niet te veel tijd verliezen met mijn gezwetst zoals ik normaal doe tijdens onze set.
Geef ons dan inderdaad maar liever de gebalde energiebommetjes van The Offspring. Noodles (de mannelijke versie van Cruella Deville) en Dexter Holland tapten lekker uit hun Californisch punkvaatje zonder enig tijdsverlies aan bindteksten of onnodig gezever. Een lekker jukebox-setje met al hun hits en een nummer van hun laatste album ‘Let the bad times roll’.
Een betere opwarmer voor de Irish rovers uit Massachusetts kunnen we ons dan ook moeilijk inbeelden. Vol energie en leute bestormen de Dropkick Murphys dan ook zoals gewoonte het podium en vanaf het eerste akkoord of doedelzakgeluid is het gegarandeerd feest. We misten deze keer wel bad boy All Barr die wegens familiale omstandigheden niet op de tourbus meereed. Ken Casey moest dan ook alleen de honneurs waarnemen achter de micro, maar deed dit voortreffelijk. Dat de boys maar rap back komen! Het derde nummer uit hun stomende set was dan ook eentje met een speciale symboliek na 2 jaar stilte in Clisson….
Verder hadden we o.m. Five Finger Death Punch, The Deftones…. En Volbeat is in een veel te korte periode uitgegroeid tot een headliner, zoals eigenlijk de meeste bands van vandaag, en dat vertaalt zich bij wijlen in onnodige sterallures en te commercieel gericht waarbij de oorspronkelijke sprankel dreigt verloren te gaan. Wij genoten dan ook vooral van de oudere nummers die in hun veel te korte set zaten zoals “Lola Montez” en “sad man’s tongue”.
Dag 2 van deze metal marathon
Stevig en rechttoe-reachtaan klinkt Agnostic Front. NY Hardcore founding fathers Vinnie Stigma en Roger Miret smijten zich als vanouds ondanks het harde en zware leven dat deze mannen al achter de rug hebben. Ongelooflijk met welke kracht en energie de Roger op het podium staat als je weet dat die nog geen jaar geleden pas een zware kankerbehandeling heeft ondergaan.
Op terugweg naar de mainstage, snel langs het imposante nieuwe standbeeld van Lemmy gelopen (meer info volgt). Band te zien is Steel Panther. We blijven ons afvragen hoe een gimmick-parodie-band toch zo veel talent en vibes kan brengen als deze kleurrijke vogels uit LA. Spider, de nieuwe bassist die Lexi Foxx plaats moet invullen, kweet zich uitstekend van zijn taak, terwijl Michael Starr het even publiek over de wei smijt dat ze nooit nog een vaste bassist zullen hebben…ge kunt maar weten waar ge aan toe zijt zeker? Iets minder vrouwelijk schoon op het podium dan anders, maar dat zal wel aan de woke-movement liggen zeker?
Terug naar de Warzone dan maar voor wat serieuze pret en zelfrelativering met UK pretpunk van The Toy Dolls! Hier weet je wat je kan verwachten, want het recept is onaangeroerd: opblaas champagneflessen met confetti, een ontsnapte circus olifant, astma aanvallen, rondtollende gitaren en gekke podiumsprongetjes in een net iets te klein uitgevallen rood geruit kostuumpje en fel gekleurd piekjeshaar. Hoewel in het geval van mister Duncan de drummer dit laatste niet geheel opgaat. Dit is een pretpakket eerste klas dat je moet meegemaakt hebben!
Social Distortion - Mike Ness blijft een ongelooflijke presence hebben met een ongebreidelde dosis creativiteit, want er komt eind dit jaar een nieuw studio-album aan! 40years on the road en dan passeren er wel wat grootse songs de revue zoals “story of my life”, “sick boy”, “prison bound, i wasn’t born to follow” en de schitterende afsluiter “ring of Fire”!
Deep Purple moesten we aan ons voor bij laten gaan .
De derde en laatste dag van Hellfest part 1 begint dan ook vroeg met Kontrust op de mainstage. Jaren geleden enorm onverwacht ontdekt op de Zwarte Cross en sedertdien eigenlijk nergens meer van gehoord. Benieuwd wat ze hier gaan presteren. De roodharige zangeres in dirndl-jurkje kweet zich vol enthousiasme van haar taak en kon bij momenten wel al rekenen op reactie van het aanwezige publiek. Een echte party bomba werd het helaas niet.
Sortilege daarentegen kon de aanwezige Fransen dan weer wel in beweging krijgen, maar ja heet dat niet een beetje chauvinisme? Schitterende old school heavy metal gebracht door eerbiedwaardige grijsharige rockers die een draak wel beestig vinden als podium backdrop. Its only rock n roll but we like it right?
Over naar Italie dan met Andrea (dat is de man) en Cristina (dat is die knappe dame) die samen Lacuno Coil spelen op de mainstage. Gothic metal ontstaan in mid jaren 90 die nog steeds kan rekenen op een trouwe schare fans.Met het 10de studio album op komst eind dit jaar, waren we benieuwd of er al nieuw materiaal in de set geslopen zou zijn, maar het bleef bij Heaven’s a lie. De warmte was immens en Cristina zorgde er hoogstpersoonlijk voor dat er plaatselijk een hitte-record gebroken werd. Mamma mia!!!
De vierde band op deze zonnige zondag, is tegelijk weer een vierde nationaliteit op dit wereldfeest der metal. We zitten met Battle Beast immers bij een Finse powermetalband uit Helsinki. Helaas vinden wij het in de auto beter dan op de wei van Hellfest. Net iets te karnavalesk met die malafide hoorntjes en geel kostuumpje wat ons betreft.
Geef ons dan maar de ravissante verschijning van de metal queen haarzelve: Doro Pesch. Met haar 58 lentes blijft deze Duitse deerne verbazingwekkend aanlokkelijk in haar lederen pakje haar horns in the air gooien. Het stemgeluid zit goed, de band heeft er duidelijk zin in, dus laat ze nog maar een paar keer aandraven met haar blonde manen!
Het verwachte politieke statement omtrent de schrijnende situatie in Oekraïne kwam niet echt van Jinjer. Nochtans hadden er zich een aantal fans voor het podium verzameld met de ondertussen alom bekende blauw-gele vlag. Ook wel wat t-shirt met backprint we want our home back in blauw-gele typo. Jinjer uit Donetsk brengt progressieve metalcore, maar vooral in het oog springend hierbij is toch Tatiana Shmailyuk ofte Tati voor de vriendjes. Het kippenvelmoment heeft ze ons echter niet bezorgd.
Flying-V-gitaar-guru Michael Schenker deed dan wel weer een verdienstelijke poging om ons in vervoering te brengen. Broertje van en ex-lid van die Scorpions, jawel. Een man die gelijk een UFO onverwachts uit de hoek komt en zijn opwachting maakt met de gekste riffs en klassevol snarenwerk. Behoeft deze legende meer toelichting? Wij denken van niet, gewoon genieten en gaan.
Uitgemergeld en met een vochtigheidsgraad nauwelijks hoger dan een gedroogde haring, houden we het toch vol voor metal god Rob Halford. Ondertussen weet iedereen waar Peer zijne mosterd haalde voor de artistieke lederen outfit en metal studs waarmee Judas Priest de Britse Heavy Metal op de kaart zette. De show is quasi identiek aan die uit 2019 op de Lokerse Feesten. En zo hoort het ook, een succesformule moet je niet willen veranderen hé dr Pepper?! Anders hou je het ook geen 50 jaar vol. Ongezien wat Richie uit de kast haalt na amper een half jaar geleden nog letterlijk het hart uit zijn lijf gespeeld te hebben op het louder than life festival in Kentucky.
Ons langverwachte hoogtepunt was vandaag echter de legendarische piraten-metal-formatie uit Duitsland; Running Wild. Helaas is het probleem bij Hellfest dat de headliners op mainstage 2 pas beginnen rond 1uur en er dan al veel volk is afgehaakt. Ook nu was dit merkelijk zichtbaar en jammer dat een o zo invloedrijke band eigenlijk te laat geprogrammeerd staat opdat er veel mensen ervan zouden kunnen genieten. Dat laatste hebben wij dankzij onze volharding en zere kuiten dan wel weer gehad, want alle klassiekers kwamen voorbij. Heis de zeilen en ontkurk de rum en haal deze muziek in huis!
3 dagen rust en kwakkelweer moesten volstaan om de batterijen terug op te laden voor de komende 4 dagen van luide gitaren en dreunende drums. Helaas zou dat snel onvoldoende blijken en ons lichaam door de weergoden blijvend op de proef gesteld worden met hevige regenbuien op de anders kurkdroge en heter dan helse weide van Clisson.
De weergoden zijn ons op donderdag 23 juni echter gunstig gezind en we trekken onder een aangenaam zonnetje opnieuw naar de wei voor niemand minder dan Phil Campbell die ons met zijn Bastard Sons komt trakteren op de smakelijkste Motörhead-nummers. De sinds vorig jaar aangetreden nieuwe zanger Joel Peters kwijt zich eigenlijk beter van deze taak dan zijn voorganger Neil Starr. De verhoopte heropleving van Snaggletooth, blijft echter uit en het besef dat Lemmy echt wel uniek was groeit bij ieder nummer.
De 2 daaropvolgende shows (Tyler Bryant en Thunder) zijn nu niet echt spectaculair, maar eerder een dagvulling. The Last Internationale vormt dan wel weer een verfrissende sprankel. Gehuld in een sexy jumpsuit met gouden pailletjes bekleed, huppelt de New Yorkse frontmadam Delila Paz over het podium en waagt zich ook al crowdsurfend in het publiek. Zeer toegankelijk vermaak waar we nog wel meer van zullen gaan horen.
UFO is natuurlijk een gevestigde waarde in de rockwereld. Altijd fijn om de echte dinosaurussen aan het werk te zijn op een festival. Maar de reactie op het geklap en gejoel tijdens een hoge noot van zanger Phil Mogg is toch bedenkelijk. Wees stil en onderbreek me niet of leid me niet af als ik aan het zingen ben. Euh? Ok, dan zullen we u in stilte laten doen zeker en ons vertier elders opzoeken.
Laat ons dan maar nederdalen in de slangenkuil van David Coverdale. Daar zijn we tenminste in het fijne gezelschap van bassiste Tanya O’Callaghan die eerder ook al de grooves bracht in de nummers van Dee Snider. Een farewell-tour zegt de band en het opschrift op hun veel te dure t-shirts….Of dat werkelijk zo zal zijn, valt nog te bezien. Maar van ons mogen ze nog een tijdje blijven sissen.
In dezelfde categorie van reptielen, komt vanuit Duitsland een beestje gekropen met het gevaar in de staart. The Scorpions sluiten deze dag af op mainstage 1 en daar komt sowieso dan iedereen op af. Gevolg daarvan is dat je eerder het gevoel krijgt naar een live DVD te kijken. Nochtans een aantal leuke momenten zoals Steve Vai die even mee het podium op komt, maar vooral onze Phil Campbell die ex-bandmate en drummer Mikkey Dee komt vergezellen ter ere van wijlen Lemmy. Na de show begeven deze ex-Motorhead-ers zich naar het nieuwe imposante standbeeld van Lemmy aan de Warzone voor een inauguratie. Er zou zelfs een potje met as van Lemmy zelf in de sokkel van het standbeeld zitten. Toch speciaal en getuigend van het enorme respect dat Hellfest heeft op deze grote meneer.
De nacht verloopt nat en ook de vrijdagochtend is het nog steeds aan het regenen. Dat belooft een zompig boeltje te gaan worden.
Vrijdag bijten we de kop eraf met Dragonforce. U kent ze wel van “through the fire and flamest dat wel eens opduikt in een computerspelletje. Voor de rest gewoon lekkere powermetal en een Aziatisch ogende gitarist die de zotste kuren uithaalt op zijn gitaar. Sedert kort dus blijkbaar ook vervoegd door een frele bassiste die het visueel aspect van de show wat opkrikt.
Killing Joke is dan weer een veel complexer gegeven om weer te geven. Met hun postpunk-industrial geluid zou je nu niet direct denken dat oprichter Jaz Coleman ook een gans repertoire aan klassieke melodietjes geproduceerd heeft. Na zijn verstoppertje spelen in de Sahara in de zomer van 2012, blijft hij toch wat tekenen vertonen van het grimas-virus. Een amusant spektakel.
Ook amusant zijn de opgeknoopte en doorspieste poppen op de set van de Duitse trash-pioniers Kreator. Met hun flag of hate, wapperen ze over de bühne en de massa gaat er vlot in mee. Niets vernieuwends tijdens deze set, maar dat hadden we ook niet verwacht. Alleen leken er een paar corona-kilootjes bijgekomen te zijn.
Vervolgens de beurt aan Ministry, die er in 2019 tijdens Knotfest er ook al bij waren. Voor wie houdt van piercings op de meest ondenkbare plaatsen, is dit een inspiratiebron. De industrial metal uit de jaren 80 nam wat invloeden over uit de opkomende speedmetal en zo mixte Hypo Luxa hun typerende sound. Opvallend veel toeschouwers die waren afgezakt voor deze show, want na het optreden verlieten ze hun gunstig plaatsje voor Alice Cooper. Het kan echter ook aan de hevige regen gelegen zijn.
Old black eyes is natuurlijk een levende legende en een must om live te aanschouwen. Alice Cooper is de shock rocker in persoon. Als er dan ook nog eens een ver achterkleinkind van een bekende Weense componist aan zijn zijde staat, is het gegarandeerd helemaal feest. Als een echte hurricane raast Nita over het podium. Over ons mag ze zeker ook eens komen waaien. “School’s out” is het orgelpunt van de show. Niets nieuws in de performance, maar we hebben nu wel ontdekt dat de dansende bruid aan begin en einde van de show niemand minder dan onze Vincent zijn ega is…voila toch iets nieuws….she’s delicious and she’s mine!
Zaterdag zijn de regenwolken eindelijk overgetrokken en hebben we eindelijk eens normaal deugdelijk festivalweer.
We buiten de spits af met Eluveitie, al is dat nu niet echt iets dat ons bij de keel pakt. Ook Myles Kennedy en zijn bende heeft niet dezelfde impact als destijds met Slash aan zijn zijde. Ook spijtig dat deze laatste eens niet kwam piepeloeren of een deuntje meepingelen. Hij was nochtans in de geburen.
Het eerste echte rockmoment was afkomstig van Airbourne. Wat ze in Australië in hun kraantjeswater hebben, weet ik niet, maar hoe kan het dat dit continent van kangoeroes en koalaberen naast AC/DC nog zo een heetgeblakerde rockers aflevert? Joel heeft weer alles in huis om blikjes bier op zijn kop kapot te meppen, om op de schouders gans de frontstage af te dartelen, en ondertussen leute te hebben dat het niet meer kan zijn. This is rock ’ n roll in zijn oervorm! Leuk ook hoe er uit een volle Jack Daniel’s fles 4 Lemmy’s geschonken worden aan de Lemmy-bar. Dat waren goeie straffe! Corona is helemaal vergeten als de bekertjes van mond tot mond gaan op de voorste rijen. Weer een mooie salute aan wijlen Lemmy!
Nightwish was dan weer niet zo ons ding, maar we hebben het getrotseerd om ons plekje toch te vrijwaren voor de jungleboys uit LA, jaja Guns ’n Roses!! Mooi op tijd komen Axl, Duff en Slash het podium op en een massa volk staat gelijk sardienen eigenlijk niets te zien maar gezellig op elkaar gedrumd. Gelukkig hebben wij een goed plekje aan de merchandise tent en kunnen we genieten van alle klassiekers. Zeker niet het beste optreden dat we van hen meemaakten, maar ook niets slecht. En er zou een nieuw album aankomen? We zijn benieuwd.
Zondag is uiteindelijk de verlossende dag van deze helse marathoneditie en dankzij Metallica hun slangenkuil, mogen er aan de mainstages geen foto’s genomen worden. Bedankt James, Kirk en Lars!
We verpozen dan maar wat tussen de Temple en het Altar waar we wat kostumeske acts bezig zien met kokosmelk, wierookstokjes, cobra-zetels,….u kan het zo gek niet bedenken, maar u moet er nu ook niet perse naar op zoek gaan.
Wij kwamen vooral voor de show van Zakk Wylde en zijn Black Label Society. En de verwachtingen werden weerom ingelost. Vol overgave, passie en plezier werd een set gebracht die insloeg als een moker op een zacht gekookt eitje. Dit is dus onvervalste rock met ballen die losjes bengelen in een fel geel gekleurde schotse rok.
En dan is het eindelijk zover…Metallicaaaaaaa! Dit was het moment waar we de voorbije dagen toch echt wel voor hadden uitgezeten. En of ons wachten werd beloond! Wat is er nu mooier om deze set live te zien vanuit het reuzenrad? Zalig bovenaan stil hangen en uitkijken op een massa volk en genieten van de beste sound van de afgelopen dagen. Dit is pure nostalgie, kippenvel, euforie. De show was eenvoudig, geen overdonderende productie of podiumopbouw. Een klein eilandje dat omringd wordt door fans die de zweetdruppels zo op hun vel voelen vallen. Denkt er hier iemand dan nog aan apenpokken? Dacht het niet! Dit is gewoon ‘Kill ‘m all’!! Bedankt voor deze afsluiter!
Na de show een schitterend vuurwerk om deze 15de verjaardag mee af te sluiten.
Balans van 7 festivaldagen Hellfest:
*400.000 man is veel volk
* 7 dagen is te veel van het goeie of wij worden oud
* 40€ voor nen tshirt van zelfs een favoriete band is veel geld
* hellfest is kiezen en offers brengen, want door de vele bands die spelen is overlap in timeslot gegarandeerd
* inzetten op echte kleppers als headliners is fijn, maar creëert door de dag wel vaak het gevoel van hoe lang moeten wij hier nu nog staan wachten
* 10 dagen festival omgerekend in kosten staat gelijk aan een zeer schone reis met het ganse gezin
* 4-5-6-7 all good cretins go to heaven, hoewel wij hopen nog eerst ne keer langs de hell te mogen passeren!
Merci Hellfest et à la prochaine!!
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/2707-hellfest-2022.html?ltemid=0
Organisatie: Hellfest (Clisson (FR))
TW Classic 2022 xl - Een kleurrijke, emotievolle TW Classic
TW Classic 2022
Festivalterrein
Werchter
2022-06-25
Geert Vanassche en Erik Vandamme
Het festival seizoen is al een paar weken uit de startblokken geschoten. TW Classic werd samengevoegd met Werchter Encore en leverde een TW Classix xl op. Op die manier werden de bands over de drie podia verdeeld, met de Barn en Klub C, naast de mainstage (wat zorgde voor een overvolle tent en mensen die vaak de optredens buiten op het scherm dienden te volgen).
Op de mainstage traden de bands op die op de affiche stonden van het oorspronkelijke TW Classic. Afsluiten deden we met een zonder meer sublieme Nick Cave & The Bad Seeds, die ruim twee uur een adembenemende krachtige en emotievolle set neerpootte. En er viel die dag heel wat te beleven .
Een overzicht
AG Klub (Barn) (****) - In het rijtje 'hip hop fenomenen die een grote toekomst worden voorspeld' hoort AG Klub zeker thuis. Ondanks de magere opkomst, veel mensen waren nog onderweg naar het festival en anderen waren op de mainstage Whispering Sons aan het bekijken, zette het collectief rappers een overtuigende set neer. De jonge snaken gingen wild tekeer. Het siert hen! Ze voelden elkaar aan elkaar en profileerden zich als volleerde klasse entertainers, de raps waren op elkaar afgestemd. Er worden zelfs t-shirts in het publiek gegooid en de band port iedereen aan om lekker mee te dansen en te brullen, waardoor een aanstekelijk hip hop feestje ontstaat. (EVD)
Sylvie Kreusch (Klub C) (*****) - Ooit schreef ik in een verslag ''Sylvie, Sylvie wat doe je toch met mijn broze hart''. Sylvie Kreusch heeft een sterke, afwisselende stem en heeft een bijzondere uitstraling, sensueel als bevreemdend. Op bezwerende , hypnotiserende wijze gaat ze te werk. Als een wervelwind draait ze rond haar publiek. Indringend, integer, ingetogen als meeslepend, extravert is de sound. Soms worden alle registers open getrokken. Je wordt meegezogen naar een donkere als kleurrijke wereld.
Ze wordt ondersteund door muzikanten die haar perfect aanvoelen en aanvullen; het meest beklijvende moment was de sublieme sax van Mattias De Craene die twee songs begeleidde; in combinatie met haar vocals daalde een warme gloed neer op ons.
Als een nimf strooide ze zelfs confetti uit. Muziek en het visuele gingen hier hand in hand samen. Een adembenemend mooi concert … én ons hart (weer) in gruzelementen (EVD)
Sleaford Mods (Mainstage) (***1/2) - Nieuwsgierig of beat-arrangeur Andrew Fearn en leadzanger (what's in a name) Jason Williamson hun ijzersterke live-reputatie op een groot festivalpodium in volle siësta tijd konden waarmaken ? De harde en doordringende baslijnen en minimale samples, gekoppeld aan de agressief gedebiteerde, maar vaak onverstaanbare, teksten trokken alvast mijn aandacht. De eerste rijen (hoofdzakelijk diehard fans) waren alvast overtuigd. Het duo wist hen alvast te raken… Andrew spaart zijn muzikale inspanningen, drukt enkel op een knopje van zijn laptop bij de start van een nummer. Hij steekt al zijn energie in opwindende dansmoves. Jason bezorgt ons een lawine van woorden, (te) vaak onverstaanbaar… “Jobseeker”, “Mark ’n Mindy” klinken bekend in de oren. Origineel optreden, maar komt waarschijnlijk veel beter tot zijn recht in een zaaltje. Suggestie : waarom vervang je de laptop niet door een heuse live-band ? (GVA)
Noordkaap (Barn) (****) - Noordkaap heeft recent een drietal concertreeksen achter de rug in de AB , een tour die eigenlijk in 2020 ging plaats vinden , maar corona gooide hier roet in het eten! Wij waren er ook bij en schreven daarover: '' Noordkaap biedt zoveel meer dan een routineuze nostalgietrip. Als jonge wolven gingen ze te werk . Een stevig nineties rockfeest die de link met het heden maakt, en sterk overtuigt. Klasse.''
We vroegen ons af of Noordkaap ook op een festival weide diezelfde intensiteit en energie had … Jawel … Stijn Meuris is een klasbak die door zijn jarenlange ervaring probleemloos de band als publiek mee heeft; op zijn charisma staat gewoonweg geen grenzen. Een bomvolle Barn ontploft. Hij en zijn band zijn één! De gitaarsoli en het drumspel waren om van te snoepen.
Noordkaap is nu nog steeds een goede geoliede machine, ondanks het jaartje erbij , krachtig genoeg om iedereen te boeien en te exploderen door hun classics. TW Classic op z’n Belgische best! (EVD)
Sky Ferreira (Klub C) (**) - We hebben maar zelden een tent zo snel zien leeg lopen als bij Sky Ferreira op TW Classic, en dat heeft ze helemaal aan zichzelf te danken. Eerst rijkelijk te laat de set beginnen, ongeïnteresseerd met een grote zonnebril een routineuze klus afwerken, en tussen elke song een pauze inlassen, om wat weten we, veel te doen, zonder maar naar het publiek op te kijken … Nee, dan kun je niet op onze sympathie rekenen.
Sky Ferreira heeft nochtans een stem die vaag doet denken aan Debbie Harry van Blondie, wat een compliment is. Haar charisma en uitstraling waren spijtig genoeg allesbehalve. Een zware ontgoocheling dus … (Erik VD)
Dark synthpop à la Bauhaus en Siouxsie and The Banshees werd verteld … Een veelbelovende aankondiging, maar daar kwam niet veel van terecht. Het was eerder een flauw afkooksel van het genre. Af en toe deed een gitaarriff me denken aan Jesus and Mary Chain. Zwakke, eentonige songs, weinig overtuigende zangpartijen, slordige geluidsbalans… Voldoende om het na 3 nummer voor bekeken te houden. Sky Ferreira ontgoochelde… (GVA)
E
ven onze muzikale honger stillen op Courtney Barnett (Main Stage) (****1/2), die alvast met meer gretigheid en dynamiek haar materiaal bracht . (EVD)
De Australische singer-songwriter en gitariste was voor mij de verrassing en revelatie van TW Classic. Sterke songs, mooie composities, mooie samenzang. Deze band deed me denken aan een breed spectrum artiesten : Neil Young, Kurt Vile, een vleugje Patti Smith, The Feelies, Bear's Den, … . Back to basic…eenvoud siert. Courtney beroert haar gitaar linkshandig op een heel aparte manier. De set is goed samengesteld en met “Before you goµ” krijgen we een eerste hoogtepunt voorgeschoteld : een ingetogen song, met een leuke elektrische drum. Daarna wordt het ruiger en ruiger (iets wat de band perfect beheerst) en volgen nog een aantal parels, waaronder haar hit “Pedestrian at Best”. Ja, ik heb genoten van de rustige, coole melodieën, de zalige drumpartijen en het leuke Hammond orgeltje. (GVA)
Zwangere Guy (Barn) (****) - Zwangere Guy is een Brussels hiphop fenomeen, die zich solo als met Stikstof verdomd sterk profileert. Wat provocatie in zijn raps , teksten en in de bindteksten … Hij windt er geen doekjes om. Hij stampt met z’n corpulente lichaam vol tattoos wild om zich heen. Hij spuwt z’n mening, al dan niet met een humoristische ondertoon. Het maakt Zwangere Guy net lieflijk. In sommige nummers is hij erg persoonlijk, hij bezorgt ons een krop in de keel.
Een mooie ode aan één van zijn boezemvrienden Arno, is welgemeend, een artiest die met dezelfde ingesteldheid tekeer durfde te gaan. “Putain Putain” klonk in een hip hop naslagje, alsof Arno hevig stond mee te brullen. Controversieel of niet te werk gaan, wat hij doet is Klasse! (Erik VD)
The Specials (Klub C) (***) - De legendarische ska band The Specials wisten ons circa tien jaar geleden in de AB en op de Lokerse Feesten compleet omver te blazen door hun stomend setje.
The Specials zijn niet zomaar een ska band trouwens, ze durven buiten de comfortzone van het genre te treden. In een volle tent brengen ze hun publiek onder stoom. Een lekker aanstekelijk feestje bouwden ze, waarop stilstaan onmogelijk was.
En toch hadden we hier maar een licht opflakkerend waakvlammetje , de motor bleef wat sputteren , ondanks de breed glimlachende bandleden, hun aanstekelijke vocals, de riedels en het contact met het publiek.
De muzikale vuurballen, die hen kenmerkt, werden gespaard tot het einde van de set met drie sublieme songs. Een overweldigende finale dus. (EVD)
Een bomvolle tent enthousiaste 50-plussers, een bomvol podium… klaar voor een feestje ? The Specials openden bluesy en funcky, voegden er in het tweede nummer (“Working 4 the ratrace”) een vleugje reggae aan toe, maar hielden dit niet lang vol… Een eentonige, lauw gebrachte, zeer vervelende set kon de tent niet beroeren. Ook de hits “Rudy” en “Too much too young” gingen compleet de mist in. The Specials hadden geluk dat het regende, anders liep de tent vast en zeker leeg tijdens de set… (GVA)
The Smile (Main Stage) (****) - The Smile is het project rond Radiohead tenor Thom Yorke, samen met Jonny Greenwood en Tom Skinner, de drummer van Sons of Kemet, een grootheid binnen de jazz en c°-scene. Yorke vormt hiermee een topformatie, wat we horen op de knappe, overtuigende plaat 'A Light for Attracting Attention'.
Ook live blijkt vooral die perfectie in de instrumentatie te intrigeren. Een muzikaal spel, een avontuurlijke (soms routineuze) jam ondergaan we van Thom York en Jonny Greenwood. Maar Thom staat met een brede glimlach te genieten op het podium en spreekt zijn publiek aan, wat uitermate fijn is. Dit is een project dat in zaal ideaal tot zijn recht kan komen , die creativiteit , alternatief met melodie kruist. (EVD)
The Kid LAROI (Barn) (****) - Het Australische tieneridool The Kid LAROI staat dit jaar twee keer op Werchter. De eerste passage is op TW Classic al geslaagd , met een volle tent, volgende week komt Rock Werchter aan de beurt. De jonge, talentvolle artiest en zanger heeft het in zich om heel groot te worden; hij bewijst het door een sublieme set neer te zetten, waarbij uiteraard clichés worden bovengehaald. De visuele effecten overtuigen evenzeer .
De jonge snaak beschikt over een emotievolle , ontroerende stem. Kippenvel bezorgt hij ons. Hij heeft ook een sterk charisma.
The Kid LAROI heeft het aanvankelijk wat moeilijk om een toch iets ouder publiek voor zich te winnen, maar hij zet gewoon door en krijgt uiteindelijk de handen moeiteloos op elkaar.
Op het einde van de set laat hij enkele jongeren bij hem op het podium lekker mee dansen, tot hilariteit van de hele tent. Met zo een ingesteldheid kan en zal hij binnen de kortste keren een compleet Sportpaleis omverblazen; het potentieel is er alvast! (EVD)
Intergalactic Lovers (Klub C) (****1/2) - Intergalactic Lovers mocht de Klub C op TW Classic afsluiten. Lara Chedraoui, de frontdame, was, terecht overigens, laaiend enthousiast. Intergalactic Lovers is meer dan Lara , ondanks de aandacht die ze -vermoedelijk- ongewild naar haar toetrekt, de muzikanten geven sublieme touchs aan hun instrumenten. We zijn telkens onder de indruk.
Intergalactic Lovers brengt verschillende genres in de pop samen, met een knipoog naar de new wave van de jaren '80.
De songs zijn emotioneel beladen. Lara heeft een bijzonder bezwerende stem, die zeggingskracht bieden aan het materiaal. Ze bezorgt ons een krop in de keel. "Delay" en "Shewolf" worden uit volle borst mee gezongen door een uitzinnig publiek, we zien Lara van pure emotie een traantje wegpinken van geluk, en wij kunnen een glimlach van medeleven niet onderdrukken.
Intergalactic Lovers wist zijn publiek in te pakken op gemoedelijke, doorleefde wijze. Een gedroomde afsluiter . (EVD)
Placebo (Main Stage) - (***1/2) - Deze typische festivalband was goed, maar ook niet meer. Ze maakten het zichzelf moeilijk door niet te kiezen voor een best-of-set. Respect. De nieuwe nummers zijn niet verrassend, noch vernieuwend. De beter bekende nummers (“Too Many Friends”, “For What It’s Worth”, “Special K”, “The Bitter End”) bekoorden het publiek, een flauw afkooksel van Kate Bush “Running Up That Hill'” sloot dit middelmatig optreden pijnlijk af. (GVA)
Florence + The Machine (Barn) (*****) - Vrouwen spannen duidelijk de kroon op de zij podia van TW Classic, en daar zijn we niet treurig om. De ultiem afsluiter Florence + The Machine zet dit kleurrijk in de verf in een afgeladen volle Barn; trouwens, vele mensen stonden ook buiten aan het scherm te kijken en te genieten van dit adembenemend schouwspel. Florence trekt de meeste aandacht naar zich toe, door haar bijzondere uitstraling , haar danspasjes en haar brede, wondermooie vocals.
Als een bosnimf dwaalt Florence over het podium, gaat ze de confrontatie aan met haar publiek door haar fans vooraan de hand te reiken; de eerste rijen meisjes zijn gepakt en worden tot tranen toe bedwongen, ook zijzelf kan haar eigen tranen ook moeilijk verbergen. Dit is een bijzonder emotionele totaalbeleving waarbij publiek, Florence en band perfect met elkaar worden verbonden. Dat is al vanaf de eerste song en het blijft duren tot het bitter einde. Geen enkele seconde laat Florence je los. Blijven doorgaan tot je letterlijk terug in de realiteit belandt , hoe intens, doorleefd, onwerkelijk, onaards , betoverend het ook klonk .
Het slotstuk "Hunger", "Shake It Out" en "Rabbit Heart (Raise It Up)" waren de kers op de taart. Wat een muzikale schoonheid en sprookjesachtige optreden dus. (EVD)
Nick Cave And The Bad Seeds (Mainstage) (*****) - Uw kind voor jou zien gaan, het is zowat het ergste wat je als ouder kan tegen komen. Hoe overleef je het als dat in korte tijd twee keer voorvalt? Die vraag stelden we ons toen we Nick Cave het podium zagen betreden. Door je verdriet uit te schreeuwen in songs, op ingetogen wijze ontroeren of door verschroeiend ‘GOD’ hards uit te halen en de middelvinger te tonen.
Tijdens het optreden van Nick Cave viel trouwens de regen met bakken uit de lucht, alsof de hemel mee huilde. En toch was het geen show met al te veel droefnis. Wel meer dan voldoende weemoed en melancholie. Maar ook niet al te lang , want als de registers werden opengetrokken , werden de duivels ook ontbonden, zoals op “From Here to Eternity”, waarbij Nick aan een dame vroeg 'i need your hand, this is a song about a girl' , schitterend gewoonweg … Oorverdovende knallen deelde Cave en C° uit, vocaal als in de instrumentatie. Het zorgde voor een schokgolf op de festivalweide.
En toen waren we vertrokken voor een gevarieerde set van twee uur vol brede emotie. Nick Cave zoekt zijn publiek letterlijk op , klinkt dreigend op een “Tupelo” of zalvend op “Jubilee Street”.
De band speelt sterk in op Cave’s meesterlijke act. Neem nu de percussie van “Red Right Hand'”, als een soort hoevengetrappel van de Ruiters van de Apocalyps. Koude rillingen kregen we. Of als ‘rechterhand’ Warren Ellis bezig is , een klankvirtuoos op elk instrument , en zeker de viool en de gitaar. Hij en Cave zijn ontegensprekelijk nu met elkaar verbonden, check maar eens de laatste werken van beiden samen, de riffs en de zanglijnen zijn perfect op elkaar gestemd, o.m. op “Carnage” en “White Elephant”.
Op elke song krijg je mokerslagen te verduren. Het doet heerlijk aan wat ze presteren.
In de bis krijgen we het indrukwekkende mooie liefdeslied “Into my arms”, als kers op de taart gevolgd door “Vortex” en “Ghosteen speaks”, waarbij nog een laatste keer alles uit de kast wordt gehaald, als een ‘neverending’ emotionele rollercoaster.
Nick Cave & The Bad Seeds brengen (steeds) opnieuw een sublieme, magische performance. Ze overtreffen (steeds) opnieuw zichzelf. We voelden de regen zelfs niet meer . Wat een afsluiter …
Kortom, Nick Cave & band acteerden op championsleague niveau en degradeerden de andere bands. Meesterlijk ! (EVD en GVA)
Setlist: Get Ready for Love//There She Goes, My Beautiful World//From Here to Eternity//O Children//Jubilee Street//Bright Horses//I Need You//Waiting for You//Carnage (Nick Cave & Warren Ellis nummer)//Tupelo//Red Right Hand//The Mercy Seat//The Ship Song
Higgs Boson Blues//City of Refure//White Elephant (Nick Cave & Warren Ellis nummer)//ENCOR: Into My Arms//Vortex//Ghosteen Speaks
Organisatie: Live Nation - TW Classic- Rock Werchter
Nederlands 
Français 
