Even voorstellen – Néomi – ‘Another year will pass’ EP
SYNOPSIS EP
Op haar nieuwe EP ‘Another Year Will Pass’ neemt Spotify RADAR artiest néomí je mee in een wereld van kwetsbaarheid, reflectie en klein verzet. De liedjes ontstonden na een periode van zelfonderzoek en emotionele turbulentie en volgen haar door liefdesverdriet, acceptatie en persoonlijke groei. Tussen poëtische melancholie en lichte humor vindt ze een balans waarin eerlijkheid en emotie samenkomen. Met invloeden van Joni Mitchell, Bon Iver en Phoebe Bridgers laat néomí horen hoe het voelt om volledig mens te zijn: gevoelig, soms overweldigd, maar steeds op zoek naar schoonheid in de chaos. Nummers zoals ‘Sit Back Baby’ en ‘The Dog’ tonen deze pijnlijk mooie persoonlijke reis, met eenvoudige, intieme folkgeluiden die samensmelten met warme indie-pop.
De EP voelt als een kleine wereld op zichzelf. Het is een plek waar kwetsbaarheid kracht krijgt, waar emoties voluit mogen en waar lachen en huilen naast elkaar bestaan. néomí is hier zowel gids als metgezel: ze nodigt je uit om mee te voelen, stil te staan en de eigen imperfecties te omarmen.
Het titelnummer ‘Another Year Will Pass’ sluit de EP af met een zachte overgave aan het verstrijken van de tijd. Het is een lied over verlies, verlangen en de stille acceptatie dat sommige dingen nooit terugkomen. Omkaderd door een winterse, ingetogen sfeer laat néomí zich hier van haar meest openhartige kant zien: kwetsbaar, aanwezig, en warm, zelfs in de kou.
For fans of Phoebe Bridgers & Julia Jacklin
VIDEO
Do You Want To Be Honest? (official video)
néomí - Do You Want To Be Honest? (official video)
It’s Never Easy (Leaving Someone Behind) (official video)
néomí - It's Never Easy (Leaving Someone Behind) (official video)
Trigger (official video)
néomí - Trigger (official video)
The Dog (official video)
néomí - The Dog (official video)
Sit Back Baby (official video)
néomí - Sit Back Baby (official video)
LIVE
24.09 – Sneaky Pete’s, Edinburgh*
25.09 – Cluny 2, Newcastle*
26.09 – Eagle Inn, Manchester*
28.09 – Hyde Park Book Club, Leeds*
01.10 – The Old Church, London*
02.10 – Folklore Rooms, Brighton*
12.11 – Concertgebouw, Amsterdam
BIO NÉOMI
“Ik schrijf om verhalen te vertellen,” zegt Neomi Speelman, de Nederlands-Surinaamse singer-songwriter die optreedt onder de naam néomí. Haar verhalen zijn vaak persoonlijk, maar raken tegelijkertijd universele thema’s over doorzettingsvermogen, verteld met haar intieme stijl en unieke blik op de wereld. “Het leven is zwaar, maar het is het leven en je moet er toch doorheen.”
Met een fragiele klank die het gewicht van een oude ziel draagt, combineert néomí’s ingetogen sfeer van hedendaagse indie-popartiesten als Phoebe Bridgers, Justin Vernon en Julia Jacklin met het troubadourachtige karakter van protestfolk uit de jaren ’60. Haar manier van schrijven, evenveel introspectief als filosofisch, is gevormd door Joni Mitchell’s overtuiging dat een goed lied een “periode van gevoeligheid gevolgd door een moment van helderheid” moet hebben doorgemaakt. Anders is het alleen klagen. “Ik vond dat een mooie manier om erover na te denken,” zegt néomí. “Je komt niet gewoon klagen, je vertelt een verhaal met een doel. Je wilt iets zeggen in de hoop dat het mensen raakt, dat ze zich gehoord of geïnspireerd voelen.”
Muziek leek niet vanzelfsprekend voor néomí tijdens haar jeugd in Zwijndrecht, een industriestad net buiten Rotterdam, hoewel het altijd aanwezig was in huis. Haar moeder zong constant, terwijl de muzieksmaak van haar vader (Bob Dylan, The Rolling Stones, The Beatles) een duidelijke stempel drukte. Ze kreeg pianoles op aanmoediging van haar moeder, maar klikte er niet mee. Toch noemt néomí piano haar “eerste ervaring met muziek”. Pas jaren later, na het zien van een livevideo van Ben Howard die zijn folkhit ‘Old Pine’ speelde, besloot ze gitaar te leren spelen en eigen nummers te schrijven. “Het voelde gewoon heel echt en eerlijk,” zegt ze over folk als een van haar grootste invloeden. “Ik kon gewoon naar die artiesten luisteren, zij vertelden een verhaal en dat inspireerde mij. Ook gewoon de combinatie van gitaar en stem… hoe kan iets zo eenvoudigs zo mooi zijn?”
Die benadering bepaalde haar debuut-EP’s: 2022’s ‘before’ en 2023’s ‘after’. Beide releases combineren minimale akoestische arrangementen met trage, indringende overpeinzingen over liefde. De kwetsbaarheid in haar teksten krijgt kracht juist door de eenvoud; haar songwriting staat bloot en transparant. Haar debuutalbum ‘somebody’s daughter’, uitgebracht via PIAS in mei 2024, versterkte dit vermogen om grote emoties in precieze poëzie te gieten en breidde haar geluidspalet uit. De arrangementen zijn meer popgericht, met snellere tempo’s, sprankelende baslijnen en ritmische percussie. Tegelijkertijd roepen de teksten op tot empathie, herinneren ons eraan dat iedereen een verhaal heeft en fouten maakt, en vragen ze om erkenning als compleet mens – niet als een perfect plaatje. Het album ontstond ook in een periode van ongekende frustratie. “Normaal ben ik geen boos persoon, maar er gebeurden zoveel dingen die me echt kwaad maakten,” legt ze uit, met de toevoeging dat veel conflicten voortkwamen uit verschil in perspectief: iets dat ze moeilijk kon bevatten of accepteren. “Ik denk dat je dat in de nummers kunt horen.”
Binnen néomí leven twee kanten: de traditionele folkartiest en de hedendaagse indie-popmuzikant. Op twee aankomende EP’s, die in 2025 via Nettwerk verschijnen, vinden ze een plek om samen te bestaan. De eerste neigt naar volledige bandarrangementen en warme synths, de tweede keert terug naar de eenvoudige combinatie van gitaar en microfoon – “iets meer cottage core,” zoals zij het zelf noemt. Wat hen samenbrengt is een nieuwe warmte en ontspanning, deels door ervaring, deels door ouder worden, en deels dankzij twee jaar therapie die haar hielpen zichzelf beter te accepteren. “Op het album vocht ik tegen het leven en accepteerde ik dingen niet zoals ze waren. Ik verdwaalde helemaal in mijn eigen hoofd,” legt ze uit. “Mensen maken fouten, dat hoort bij het leven. Ik vind het nog steeds moeilijk om fouten te maken en ben soms nog steeds teleurgesteld in het leven, maar nu kan ik terugkijken of vooruitkijken en denken: dit is de situatie. Het was slecht, misschien is het nog steeds slecht, maar het is oké, want ik heb er geen controle over. Daar gaan deze nummers echt over.”
Die innerlijke rust heeft néomí’s songwriting nog opener gemaakt op de nieuwe EP’s. Ze haalt nog steeds veel inspiratie uit verbindingen, tussen geliefden, vrienden of zelfs dieren, maar de nummers voelen nu dieper geworteld in de wereld. Haar geluid klinkt aardser en pastoraler, haar observaties intenser en levensechter. Of ze nu een moeizame relatie onderzoekt op de rootsy gitaar van ‘The Dog’, of het onvermijdelijke verstrijken van de tijd verkent op ‘Another Year Will Pass’, elk nummer vindt zijn evenwicht.
Alle nummers zijn geschreven in Nederland: in haar oude appartement in Den Haag, op het balkon van haar producer op fietsafstand, of ’s nachts in de tuin van haar ouders, met een sigaret en haar hond aan haar zijde. Veel nummers ontstonden in Zwijndrecht, dat op zich al inspiratie bood: een enorm saaie, oncreatieve omgeving. “Alles is grijs. Heel industrieel. Maar het stelt me gerust. Ik ben gefascineerd door mensen die een ander leven leiden dan ik. Niet beter of slechter, maar eenvoudiger, in wat ze doen en in wat ze verwachten van het leven. Het lijkt alsof ze weinig verwachten en dat ze daar tevreden mee zijn. Ik zie ze door het park lopen met hun kinderen, elke dag naar dezelfde baan, elk weekend dezelfde dingen doen met dezelfde vrienden sinds de middelbare school – en ze zijn gelukkig. Dat klinkt misschien oordelend, maar dat is niet mijn punt. Vaak ben ik jaloers op hen, jaloers dat hun brein anders werkt dan het mijne. We zullen nooit weten wat beter is, ik denk niet dat er echt zoiets als ‘beter’ is. Ik wou dat ik zo was. Dat is hun leven, en ze zijn oké.”
Opgegroeid in een omgeving die weinig stimulans bood en waarin ze zich niet herkende, bracht néomí veel tijd door met observeren en reflecteren. Liedjes schrijven werd zo een gesprek met haar eigen lichaam en geest: een manier om identiteit en zingeving te vinden in een omgeving die haar dwong dat zelf te ontdekken. “Als je opgroeit in een slechte stad of een dorp als dit, moet je ontdekken wie je bent,” zegt ze. “Dat is wat ik het meest waardeer aan Zwijndrecht. Het leven is daar zo simpel. Veel nummers zijn daar ook geschreven – gewoon ik, mijn hond en mijn sigaretten. Dat is alles wat ik nodig heb.”
Het kloppende hart van de EP is ‘Sit Back Baby’: een nummer dat spontaan leek te ontstaan en haar opbeurde, eerder dan dat ze het bewust tot leven bracht. “Sit back baby, let it go” zingt ze over twee akkoorden, waarbij de eenvoud van het nummer de eenvoud van de boodschap weerspiegelt. Ze loopt langs een lijst van problemen die ze wilde loslaten, zoals moeite hebben om eerlijk te zijn, jezelf niet mooi vinden of proberen niet verliefd te worden – dingen die iedereen meemaakt op weg naar jezelf zijn. Bij néomí komt dit gevoel echter voort uit een diepere, angstigere plek.
Wie iets als dat kan loslaten, heeft weinig nog dat je kan raken. Een krachtige rust straalt uit ‘Sit Back Baby’, het kloppende hart van de EP, en golft verder door de rest van de nummers. Het gaat over vrede vinden in het ophouden van je handen, het goede met het slechte omarmen en accepteren wat je niet kunt controleren. Een boodschap waarvan néomí hoopt dat ze mensen kracht geeft.
“Het leven is veel dingen. Het is het verliezen van wat je het liefste hebt, maar het is ook proberen niet te liegen over het laatste koekje, en het is je hond die je bank verpest heeft en nu daar zit alsof hij zegt ‘ik was het niet…’” lacht ze. “Het zijn de slechte dingen, maar ook de mooie dingen.”