De Duits /Nigeriaanse zangeres Nneka (Egbuna) heeft alle troeven om een grootse doorbraak te forceren:
- oprechtheid en authenticiteit houdt ze hoog in het vaandel, want ze is een dame met een boodschap, die recht vanuit haar hart spreekt
- het ‘bewust zijn’ van jezelf in relatie tot de andere, maw kijk naar jezelf in de spiegel van wat je bent en van wat je doet
- een scherpe maatschappijkritische kijk; terecht scandeerde ze ‘Take & spread love’ en ‘Vagabound In Power Rules’ tgv de corruptie in haar land.
Muzikaal horen we op haar twee platen, ‘Victims of truth’ en ‘No longer at ease’ een heerlijk eigenbereide cocktail van r&b, hiphop en reggae met een funky groove, gedragen door haar prachtige, indringende en warme stem. Songs met een hitpotentie zoals haar “The uncomfortable truth”, “Heartbeat” en “Walking”.
Nneka is een dame met een heel sterke uitstraling, die ergens doet denken aan Neneh Cherry, Lauryn Hill, Leela James en Kelis. Ze kan één van de ontdekkingen worden dit jaar; live on stage bewees ze dit overduidelijk. Ze plukte afwisselend materiaal van haar twee platen en wist moeiteloos enkele songs uit te spinnen door een groovy beat of door soulfulle toetsen.
’Africa is the future’ zagen we op haar t-shirt. Ze zette met “Africans” haar licht exotische sound in, opgezweept door toetsen, percussie en softe beats. Meteen kon ze rekenen op een sterke respons en in geen mum van tijd slaagde ze erin het publiek in te palmen met meezingbare refreinen, enkele ‘Yeaheahs’ en wakkerde aan tot handjeszwaaien. Na de intense singles “Walking” en “Uncomfortable truth”, koos het kwintet voor een ingetogener aanpak op “Confession” en “Come with me”, semi-akoestisch toongezet, bepaald door dubbele percussie en gedragen door haar overtuigende vocals. Om kippenvel van te krijgen! Haar streven naar en de droom van een betere wereld kreeg kleur.
Vingerwijzend kwam ze voor de dag met “Torture (VIP)” en “Deadly combination”, die overspoeld werden door krachtige beats en voicesamples. Even sterk op de dansspieren werkte het meeslepende en bedreven klinkende “Beautiful”.
Het opbouwende “Suffri” en het sfeervolle “God of Mercy” gaven nogmaals haar intense bekommermis mee van de uitbuiting van de olieontginning in haar land.
Ze breidde er nog een ongelofelijke bis aan; ze zorgde voor broeierige temperaturen met uitgesponnen versies van de single “Heartbeat” (wat een huiveringwekkende tekstvellen!) en “Focus/Noger delta” die subliem in elkaar overgingen en een rockend tintje meekregen.
Ze hield het publiek mooi in haar greep door die aanpak en spontane contactnames!
Nneka: statement van een dame die het verdient een breed publiek aan te spreken, zowel qua muzikale aanpak als qua inhoudelijk belangvolle teksten. Is de nieuwe Neneh Cherry opgestaan binnen dit muzikaal patrimonium? Volmondig ja, mij hoef je niet meer te overtuigen . Dit jaar op Couleur Café of mogen we dromen van nog méér tijdens de zomerfestivals …?
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Botanique, Brussel
We kunnen volmondig na de bijna anderhalf uur durende set van deze jonge Serge Gainsbourg, Sébastien Tellier, zeggen dat hij wel “nen speciale kadet” is. Inderdaad, de man in wit pak en das, een grote zonnebril op, met fikse baard en lang wapperende haren achteraan, was die avond op het podium zowel zanger, acteur als performer.Tussen de nummers liet hij een verwarde indruk na en charmeerde hij - al of niet halfdronken – met veel flair z’n publiek, brabbelde hij er maar op los in het Engels en in het Frans, maakte grapjes, liet ontstemde tunes horen en leek wel in contact met een hogere macht. Hij jaagde er een pakje sigaretten en een fles wijn door. De luttele aanwezige Vlamingen fronsten even de wenkbrauwen van wat hij daar uitspookte op het podium, voor de doornsnee Franstalige leek dit alledaagse koek.
Tellier heeft al vier platen uit en werd een paar jaar geleden ontdekt door de heren van Air; z’n laatste worp ‘Sexualtiy ‘ was in productie van Manuel de Honem-Christo van Daft Punk. Met het nummer “Divine”, de uitverkoren song op het Eurovisiesongfestival 2008 voor Frankrijk, wist hij ons te raken. Tellier schreef alvast geschiedenis, want voor de eerste keer in deze selectie waren vele Fransen ontgoocheld omdat het nummers niet in de eigen taal werd gezongen.
We hoorden een kosmische trip van lichtvoetige synthipop en Franse chanson, die door de schitterende lichteffects een extra dimensie kreeg. Op het podium zagen we synthesizers, drumloops en een grote piano. In het midden van deze apparatuur en tussen z’n bandleden deed Tellier - soms met de armen wijdopen – denken aan de wereldberoemde ‘Cristo Redenter’, de Verlossende Christus, die z’n discipelen schouwde.
Ondanks z’n soms schamele vertoning en onvaste toonzang, klonken de nummers op zich wel goed. Warm, sfeervol dromerig materiaal zoals de opener “Kilometer”, “Roche”, “Une heure” en “Fingers of steel”. De single “Divine” en het ingetogen “Broadway” (prachtige pianotoets!) overtuigden sterk. De band speelde een rauwe “Robot Rock” op synths als eerbetoon aan Daft Punk. En af en toe hoorden we een krachtige groove en beat, haalden ze eens fors uit en werd het tempo omhoog; “l’Amouret et la violence” en “Sexual sportswear” (in de bis) intrigeerden door de broeierige opbouw en repeterende ritmes. Het filmische “La retournelle” deed mijmeren naar die leuke ‘70’s Franse films.
Maw ‘Enfant terrible’ Tellier en de zijnen brachten voldoende afwisseling binnen deze elektronische pop, maar ritme, vaart en droombeelden werden té veel doorkruist door Tellier’s storende soms pijnlijke performance. Terecht hoorde ik dat Daan en Vive la Fête er het in Vlaanderen nog beter van afbrengen binnen deze muzikale stijl!
Het jonge Franse duo Housse de Racket ging stevig tekeer op gitaar, drums en synths. Als een kleinzoon van Angus Young hield de ene z’n gitaar vast, terwijl de andere hard tekeer ging op z’n drums. De synthibeats, wave, disco en de snedige, nerveuze gitaarpartijen vlogen ons om de oren, met een knipoog naar onze Soulwax/Goose en het Franse Yelle.
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Het was aan de Brusselse Bai Kamara Jr. om de avondkoelte in de Magdalenazaal te Brugge met een klein half uurtje op te warmen. Deze in Sierra Leona geboren singer-songwriter/activist bracht een knus huiskamer gevoel in zijn solo optreden goed weer, net zoals dat op zijn eerste plaat 'Living Room' bedoeld was. Het was dan ook muisstil in de zaal en het publiek beluisterde zijn zowel politieke als gevoelsliederen als ware hij bij hen op de canapé ter analyse lag, om nadien wakker te worden in een hartverwarmend applaus. Bai bracht een mengeling van gospel, soul, jazz, funk en blues als een echte klassebak. Wie even de moeite neemt om naar zijn site te surfen zal zien dat hij dan ook al heel wat op zijn kerfstok staan heeft. Bai speelde zowel songs uit 'Living Room', 'Urban Gipsy' als het nog te maken album 'Disposable Society' en startte zijn performance met gepassioneerde soul, kwam met “Think Of You” dicht in de buurt van een Ben Harper, evolueerde in zijn show naar meer funky songs als “Some Days” en het magnifieke “Substitute” en schudde daarmee de muzikale hand met de man voor wie hij vanavond het voorprogramma mocht verzorgen.
Keziah Jones is niet zomaar een muzikant. Hij is er een met een verhaal. Geboren in Lagos, Nigeria, migreerde hij als kind naar Londen, verkoos musiceren op straat en in clubs boven studeren, schipperde later als vluchteling tussen Londen en Parijs en begon zoals in elk peperkoekensprookje, onderaan de ladder in de gangen van de metro en werkte zich op tot een funky grootheid met zijn eigen blu(es)funk stijl. Razend populair in Frankrijk, nam KJ even de tijd om met dit exclusief concert in Brugge te stoppen en maakte daarbij zijn verloren tijd op het Cactus Festival van 2004 ruimschoots goed.
Met “Blufunk Is Alive!” kon KJ geen betere opener vinden, en in een klein spektakel bespeelde hij zijn gitaar, platliggend op een stoel, percussief als een tamboerijn met snaren. De hyperkinetische Jones haalde van bij het begin het onderste uit zijn goochelfunkdoos en probeerde het publiek interactief mee te trekken met heel wat "Hey's en how's" om, zoals hij later expliceerde, de afstand tussen het warme Lagos en koele België te vernauwen en poogde zo de zaal tot een echte danstent om te bouwen.
Zich nog niet ten volle bewust van deze zeer moeilijke queeste smeet Jones zich op het podium als een volleerde showman van het eerste uur. Volledig in het kanariegeel gekleed bracht Jones vermoedelijk de gedachten van veel vrouwen naar de gedroomde punica oase, en de man straalde met het aura van James Brown en de swoeng van een Prince, pure seks uit. Met “Million Miles From Home”, “Kpafuca” (met een geweldige drumsolo!), “Beautiful Emilie” en “Afrosurealishfortheladies” liet KJ zien dat hij meer in zijn vingers heeft dan enkel het promoten van zijn laatste dubbelspeler 'Nigerian Wood'. “Lagos Vs New York”, “My Kinda Girl”, “1973” en het solo gebrachte “My Brother” uit deze recente plaat werden door het trio even retestrak en opzwepend gespeeld als het oudere werk, en klonken rauwer en scherper dan de versies op plaat, iets wat we alleen maar met smaak en dank konden aanvaarden.
Met zijn harde funky gitaaraanslag, de met wahwah-pedaal ingedrukte Jimi Hendrix-achtige solo's en zijn zuivere stem met breed toonbereik, speelde Jones de pannen van het dak. Alleen begon het vrij zondagmakke publiek dat pas te merken eenmaal hij het gele jasje wegzwierde en daarmee zijn afgetrainde torso ontblootte. Ook in Brugge liet Jones met zijn handelsmerk het vrouwelijk schoon achter met een heus "Wauw!"- effect.
Incluis een bijhorende bis (met oa een Bob Marley cover “War”) sloot KJ af na een dikke honderd minuten durende show, en met een setlist - ondanks het ontbrekende “Where Is Life?” en “Nigerian Wood” - die stoomde en bruiste van energie.
De vele - en op den duur tegenstekende - interactief meezingende "Wow's, Hey's en Dadada's" niet meegerekend, was dit een KJ concert waarbij ze hun uitstekende live reputatie waar maakte. Laat ons hopen dat Jones en kompanen in de warme zomermaanden ons landje weer binnenspringen en de winterkoelte met meer gemak kunnen overmeesteren!
Organisatie: Cactus Club, Brugge
Afgelopen zaterdag kreeg het 4AD publiek een unieke affiche voorgeschoteld. Als hoofdact stond de Nederlandse woordenkunstenaar Eric De Jong aka Spinvis geprogrammeerd. Spinvis liet pas na 40 levensjaren een eerste album op de Lage Landen los, en is inmiddels uitgegroeid tot één van de meest markante figuren uit de Nederpop scene. Hij toert momenteel langs het Vlaamse clubcircuit met als support de amper 16 lentes tellende Rock Rally finalist Jasper Erckens. De zonderlinge laatbloeier versus het vroegrijpe jonkie: een unieke muzikale combinatie op de planken van een goed gevulde 4AD te Diksmuide.
Wie het arsenaal aan instrumenten op het podium zag staan kon moeilijk vatten dat Spinvis wel degelijk solo zou aantreden. Ofwel zou er alsnog een begeleidingsgroep vanachter de gordijnen worden getoverd, ofwel zou Spinvis zich ontpoppen als een multi-instrumentalist die bovendien handig gebruik maakt van de nieuwste generatie digitale podiumsnufjes. Het bleek uiteindelijk de laatste optie te zijn: het begrip ‘solo act’ werd door De Jong immers ter plaatse van een nieuwe definitie voorzien door diverse live ingespeelde stukjes op te nemen, en laagje na laagje te arrangeren tot een volwaardige ritmesectie. Op de planeet Spinvis zijn echter drie dimensies aanwezig, dus naast geluid voorzag De Jong zijn samplekleinkunst tevens van woord en beeld. De visuele dimensie werd ingevuld door ook een gezicht te plakken op de leden van zijn denkbeeldige begeleidingsgroep via drie smalle videoschermen achteraan het podium. De unieke woordenkunst, tenslotte, vormt het sluitstuk van elke Spinvis compositie. De Jong observeert en registreert alledaagse gebeurtenissen, en vertaalt ze op onnavolgbare wijze naar een schijnbaar onsamenhangende beeldspraak.
Het publiek werd door een innemende De Jong meteen in het Spinvis universum geprojecteerd met ”Kindje van God”, een unieke remake van Maria’s onbevlekte ontvangenis. Of het nu ging over de stalker in elk van ons (“Het Voordeel van Video”), het gevoel van onverschilligheid in een wereld vol geweld (“Ik Wil Alleen Maar Zwemmen”), de scherpe observaties tijdens een schijnbaar doodgewone zomerdag (“Wespen op de Appeltaart”) of levenslange herinneringen aan Utrecht (“Voor ik Vergeet”), keer op keer wist de innemende noorderbuur op een geheel eigen manier cynisme aan melancholie te koppelen.
Na een indrukwekkende reeks radiohits tijdens het eerste deel van de set en een uitgebreide rookpauze trok Spinvis voor het vervolg van de set eerder de kaart van het donkere sentiment. Met minder gekende nummers als “De Ogen van de Bruid”, “Ik Ben je Man” en “Ronny Gaat naar Huis” wist hij niettemin moeiteloos de aandacht van het beleefde publiek te behouden. Het aan The Notwist refererende electropoppareltje “(Kus me dan en) Bijt Mijn Tong Af” besloot een bevreemdende trip heen en terug naar het Spinvis universum.
Jasper Erckens mocht zoals gezegd de avond openen. De stem van deze sympathieke krullebol werd reeds meermaals vergeleken met deze van Scott Matthews, Damien Rice, Nick Drake en de jonge Jeff Buckley. Tijdens de korte live set kwamen de invloeden van elk van deze muzikale helden hier en daar inderdaad om de hoek kijken. We onthouden vooral een doorleefde versie van de obligate Gnarls Barkley cover en Rendez-Vous classic “Crazy” en de knappe nieuwe single “Waiting Like a Dog”. Beide nummers zullen ongetwijfeld op Erckens’ volgende maand te verschijnen debuutalbum prijken. De hoge aaibaarheidsfactor van Erckens doet vermoeden dat U daar binnenkort in De Rode Loper meer zal over vernemen...
Organisatie: 4AD, Dikslmuide
De Britse The Stranglers zijn al ruim 30 jaar bezig en waren door hun stevige pubrock medio de jaren ’70 één van de pioniers van de punkbeweging. Intens gedreven materiaal met een schitterende collectie songs op platen als ‘Rattus norvegicus’, ‘No more heroes’, ‘Black & White’ en ‘The raven’. De toetsenpartijen gaven een extra dimensie aan die potige sound. Er kwam vervolgens een vleugje experiment aan te pas en met de jaren bereikten ze de popliefhebbers met nummers als “Skin deep” en “Life shows no mercy” uit ‘Aural sculpture’ of klonken ze sfeervoller, en lieten een exotischer tint horen zoals op “Golden brown” en “Always the sun”.
Leadzanger/gitarist Cornwell verliet de band in ’90. De resterende drie, Burnel/Greenfield en Black moesten in wisselende bezetting beroep doen op zangers. Na Paul Roberts is Baz Warne (een teddybeer-knuffelende-bullenbak lookalike!) momenteel de vaste waarde van de band, die in de snedige songs Cornwell het sterkst wist te benaderen, maar in het rustiger (en recenter) materiaal er af en toe een toontje naast zong. In 2006 ondernamen ze ook al een heuse tournee en vorig jaar hoorden we hen met een nieuwe plaat ‘Suite XVI’, die een paar overtuigende snedige rockers had.
Deze ‘rockgoden’ laten het duidelijk niet aan hun hart komen. Ze sloten hun ‘Greatest Hits Worldwide Tour’ af in De Handelsbeurs, weliswaar zonder boegbeeld drummer Jet Black (al de 70! Voorbij trouwens), die moest passen. Een uitverkochte zaal met grotendeels veertig/vijftig plussers en een deel nieuwsgierige jongeren, die in deze ‘revival’ postpunktijd eens wilden weten waar hun huidige favoriete band de mosterd vandaan haalde. Ook een bus Engelsen kwamen hun ‘all favorite’ band aanmoedigen; het hek was helemaal van de dam toen de paar vijftigers in de bis op “Something better change” en “No more heroes” letterlijk op het podium klauterden om nog eens breed met de armen te kunnen zwaaien en een paar schuchtere danspassen waagden met de band. Dit was mooi om aan te zien!; ook hoe ze vriendelijk door de Stranglers security werden gevraagd het podium te verlaten of door de jonge Ha’ security even vriendelijk werden gewezen op hun plaats te blijven in de zaal!
Live boette het kwartet dus maar weinig in aan gedrevenheid, ondanks het feit dat ze muzikaal het sterkst klonken medio de jaren ’80. En hun jonge drummer mepte op het oude materiaal er enthousiast en probleemloos op los! The Stranglers bekoorden vooral met de oude prachtsongs, die door de bezwerende toetsen een extra push kregen. De toon van een stomend concertje werd meteen gezet door de strijdvaardige songs dito vocals, “Get a grip on yourself”, “5 minutes”, “Peaches” (samen met “A forest” de meest herkenbare bastune!) en “Nice ’n sleazy”. De groep kon naast de snedige aanpak even lieflijk klinken op nummers als “Strange little girl”, “Golden brown” en op het poppy geweld “Skin deep” en “No mercy”, die een dansbeatje toegevoegd kregen. “Always the sun” klonk broeierig, opzwepend en werd luidkeels meegezongen. Een handvol recente nummers, waaronder “Spectre of love” en “Big thing coming”, zaten mooi vervat binnen de ‘greatest’ hitsmachine en hielden net voldoende stand.
Tenslotte hoorden we een schitterende finale reeks: “Hanging around”, “All day and all of the night”, “Duchess”, “Tank” en de puike bisronde, die de intense en opwindende set na anderhalf uur besloten.
The Stranglers waren een hoffelijke band die genoten van de respons van hun leeftijdsgenoten en de opgedaagde jongeren; ze bewezen dat ze er het bijltje nog niet hebben bij neergelegd. Ze beschikken over een indrukwekkende reeks rauwe, snedige en sfeervolle nummers, die ze live overtuigend en enthousiast wisten te spelen. De eerste Pop & Rock Stroomstoot van de Handelsbeurs was er eentje om te onthouden …
Het jonge The Arquettes leken wel de zonen en dochters van The Stranglers. Geen nood, het kwartet speelde al eens een support van ‘oudgedienden’, met name van Built to Spill, twee jaar terug. Hun melodieuze rock met een scherp randje, hun bedreven toetsen en harmonieuze vocals, met een knipoog naar Das Pop, werden alvast smaakvol onthaald.
Organisatie: Handelsbeurs, Gent
DJ Grazzhoppa speelde donderdag 5 februari 2009 met zijn maats een thuismatch in zijn eigenste Gent. Op het podium in de gezellige Theaterzaal van de Vooruit toonden elf zilveren Apple computers, geflankeerd met evenveel draaitafels, hun rug naar het gevarieerde publiek dat uitkeek naar een wereldreis op scratchende beats. Geen reisgids nodig zo bleek, en dat maakte het all-in concept des te verrassender.
In het kader van zijn serie ‘Jazz and Beyond’ kon de Vooruit moeilijk de lokale DJ Grazzhoppa en zijn Bigband, zowat het huisorkest van het Gentse kunstencentrum, links laten liggen. En terecht, want met ‘Around the world in 80 beats’ ging Grazzhoppa even fantasievol Jules Verne achterna. Misschien zelfs nog gewaagder.
Turntablism – een kind moét nu eenmaal een naam hebben – is het opschrift dat het DJ Grazzhoppa’s DJ Bigband concept draagt. Sinds ‘Grazz’ in 2001 vijf dj’s rond zich schaarde, evolueerde en expandeerde hij, want in 2004 verdubbelde hij het aantal dj-kompanen rond zich en voegde er de zwarte stem van Monique Harcum aan toe.
Zijn derde productie intussen is die Around the World-performance en het reist lekker. Aangevuld met Frederik Heirman (trombone), Nicolas Kummert (sax) en Laurent Bondiau (trompet) en naast Miss Grazzhoppa Monique Harcum nu ook Laïla Amezian, kreeg de Vooruit een heuse Bigband te volgen die verschillende landen, culturen en tijdperken in elkaar mixte.
Een wereldtrip die je als reiziger in een sober doch functioneel spiegelvlakkendecor laat wegzakken in je zetel en je dan bij momenten weer even op het puntje van die stoel dwingt. Het varieerde. Van de pure dj-intro (Around the world in 80 beats) trok het naar een blazersnummer om meteen over schakelen in bezongen soultimbre en direct te switchen naar een oosters upbeat nummer.
De set bracht ons van Afrika naar de Bronx van the Big ‘Apple’, dat laatste weliswaar weinig indrukwekkend opgesmukt met een slappe breakdance-act. Maar het muzikale bleef op niveau. Knap hoe het allemaal lijkt of met de losse pols gescratcht wordt, zelfs even de indruk geeft dat er helemaal geen dj’s aan het werk zijn zoals in het sterke ‘Let the wind take us’ met Harcum op het voorplan.
Je voelde de soms wat gespannen zenuwen van de dj’s stilaan uit de gezichten wegebben en ze gingen elk om beurt uit de bol op het laatste nummer, waar elke platenruiter zijn eigen stokpaardje – lees scratchsolo - de teugels mocht vieren. Indrukwekkend einde van een meer dan gedegen thuismatch voor Reisleider Grazzhoppa en zijn crew.
De DJ Bigband bestaat uit DJ Grazzhoppa, DJ Optimus, DJ Yserbeat, DJ Boulaone, DJ Vindictiv, DJ Courtasock, DJ Iron, DJ J tot the C, DJ XXL, DJ Mixmonster Menno, DJ Smimooz, Ben Fury (breakdance), zangeressen Monique Harcum en Laïla Amezian, blazers Nicolas Kummert, Laurent Blondiau en Frederik Heirman.
Organisatie: Vooruit, Gent
We zagen twee ultrakorte, kernachtige concerten afgelopen maandag in een uitverkochte AB Club. De ene, Ladyhawke, staat aan de poort om definitief door te breken met hitsingles als “Back of the van”, “Paris is burning” en “My deliruim”. Het kwartet speelde uiterst geconcentreerd een afgewerkte, gestroomlijnde set en graaide gretig in de platenbak van Tom Tom Club, Stevie Nicks, Kim Wilde, Cyndi Lauper en de rits ‘80’s electrobands. De andere Underground Railroad klonk rauw, verbeten als lieflijk en was meteen een ontdekking waard met hun boeiende noisepoprock.
Het zag er in het najaar van 2008 al deels aan te komen, dat Ladyhawke onder de Nieuw-Zeelandse schone Pip Aka Brown (uitgeweken naar Londen ondertussen!) meer airplay zou verkrijgen: ze veroverden de jongeren met hun compromisloze catchy poprock, die een ‘80’s electro gehalte had; goed verteerbare bubblegumpop, vol zoete meezingbare refreinen onder de zwoele, sensuele, warme, soms lichtschreeuwerige vocals van Brown. En ook haar verschijning in baseball t-shirt, bandana en de ogen mooi zwart geschminkt straalden onschuld uit.
We hoorden 40 minuten werk uit haar titelloos debuut; de set was globaal goed, eenvoudig (praktisch altijd dezelfde drumpartijen!), zuiver en doeltreffend, daar niet van, maar ging wat de mist in door het gemis aan spontaniteit, speelsheid en emotie, in tegenstelling tot het optreden op het Leffingeleurenfestival van september ll. De ‘gezonde dosis’ spanning en stress was haar aan te zien en uitte zich eerst in een opmerkelijke schuchterheid, die pas in het midden van de set verdween.
Toegankelijkheid was de rode draad: een broeierige start met “Professional suicide” (op plaat het zwakste nummer, mar live snedig en intens), naar de vermakelijke groovy songs “Manipulating woman”, “Dusk til dawn”, “Magic” en “Another runaway”. Heerlijk stukjes muziek om je met gesloten ogen helemaal aan over te geven …De Giorgi Moroder/Human League elektronica (soms vooraf opgenomen) nam een prominente rol in, want deze songs klonken kleurrijker door een steviger beatje en pompende bas. Na het sfeervolle “Love don’t live here” palmde ze gaandeweg de eerste rijen in met “Better than sunday” en de onstuimig gebalde b-side “Danny + Jenny”. Ze sloot ‘en verve’ af met een schitterende finalereeks van de eerder vernoemde singles.
Het opkomend rockbandje Ladyhawke serveerde hapklare songs, die live snel op elkaar volgden en een foutloos parcours aflegden. Maar ze ontpopte zich op het podium nog niet als het jonge zusje van Avril Lavigne of Katie White van de Ting Tings. Daarvoor was ze net iets te nerveus. Trouwens, we bleven wat op onze honger zitten: geen bis en de paar afwezige nummers van het debuut, waaronder “Oh my”, “Crazy world” en “Morning dreams” mochten toegevoegd worden!
We waren alvast onder de indruk van de Franse support Underground Railroad, die al vijf jaar lang bezig is en twee cd’s uithebben. Rauwe noisepoprock in de lijn van The Breeders, Pavement en Sonic Youth. Het trio speelde een gevarieerde set van sfeervolle als verbeten songs. Soms trokken ze fel van leer, wat zich verder ook uitte in de girl – boy zang. Een aangenaam, fijn overtuigend setje van dit trio!
Fotoshoots: zie live foto's
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Na de schitterende passage van Iced Earth op Graspop verlangden heel wat fans (waaronder ik) naar een volgende ontmoeting voor wat hopelijk een langere set zou worden. Toen begin december werd aangekondigd dat deze ontmoeting er zou komen in de vorm van een dubbele headliningtour met Saxon, was ik dan ook aangenaam verrast. Saxon heeft namelijk in zijn carrière reeds meermaals bewezen een ware live-band te zijn.
Met hoge verwachtingen zakte ik op maandag 2 februari af naar het prachtige zaaltje van De AB te Brussel. Na definitief vernomen te hebben dat de groepen het zonder voorprogramma zouden klaren begon ik al te hopen op een mooie lange set, het uurrooster daarentegen deed hierrond al snel twijfels ontstaan. Iced Earth zou volgens dit schema maar de tijd krijgen om één uur te spelen wat ons onvoorstelbaar leek.
5 minuten voor het voorziene tijdstip betraden Schaffer en co het optreden vergezeld door de intro “In Sacred Flames” om er vervolgens onmiddellijk stevig in te vliegen met “Behold the Wicked Child” van het nieuwe album ‘The Crucible of Man’. Van bij het begin zat de sfeer er goed in bij het eerder selecte publiek. De krachtige powerchords van de band warmden de nekspieren van het aanwezige publiek voorzichtig op in afwisseling met melodische passages die uit volle borst werden meegezongen. Het geluid zat reeds van bij het begin zoals het hoorde, al mocht de leadgitaar aanvankelijk wat luider staan. Iced Earth vervolgde de set met “Settian Massacre” om vervolgens over te gaan tot het oudere werk onder de vorm van “Burning Times”.
Met het melodische “Declaration Day” lasten de heren een melodische passage in om de nekspieren weer wat op krachten te laten komen terwijl de stembanden aan een hevige test werden onderworpen. Veel genade kenden de heren echter niet want men vervolgde de set met drie regelrechte nekbrekers namelijk “Vengeance is Mine”, “Violate” en “Pure Evil”. Het publiek reageerde uitzinnig en schreeuwde de teksten mee. Bij het aankondigen van “Watching Over Me” maakten de haren op mijn lichaam zich reeds klaar voor een waar kippenvelmoment. Iced Earth bracht dit nummer met zoveel overgave en gevoel dat het hele publiek erin opging. Een duidelijk ontroerde Schaffer waardeerde deze respons ongetwijfeld en bedankte met een ingetogen glimlach.
Met “Ten Thousand Strong” bewijst Matt Barlow nogmaals dat Tim Owens absoluut niet de enige is die dergelijke hoge noten constant kan halen. Hoewel we van Barlow gewend zijn dat hij ruiger of dieper zingt, bracht hij het hier opnieuw schitterend vanaf. Om het publiek nogmaals wat rust te brengen alvorens het slotoffensief in te zetten bracht men het geniale “Dracula” ten gehore, wat een tweede hoogtepunt vormde in de set. Na een dikke drie kwartier zette de band het geniale “Melancholy (Holy Martyr)” in. Hierbij begon ik onmiddellijk te vrezen dat het einde van de set dichterbij kwam. Toen men na het geweldige “My Own Savior” een ontbonden publiek verliet en slechts met één bisnummer op de proppen kwam namelijk “Iced Earth” was de ontgoocheling bij het grootste deel van het publiek tamelijk groot ondanks de schitterende set. Fouten waren er niet! Puur enthousiasme en genialiteit zorgden ervoor dat het extra hard aankwam om Iced Earth slechts één uur aan het werk te zien.
In tegenstelling tot wat we uiteindelijk verwachten bleek ook Saxon niet langer te spelen. De band trapte af rond 21u20 en om 22u30 stonden we reeds aan de uitgang van de zaal. De tijden van ‘Heavy metal in the Night’ zijn blijkbaar ouderwets geworden. € 40 voor twee uur muziek is dan ook een dure aangelegenheid. Bovendien was de keuze om Saxon boven Iced Earth te zetten naar mijn mening wat ongelukkig gekozen. Tijdens de set van Saxon snakte ik meermaals naar tempo en kracht. Hoewel alles voortreffelijk werd gebracht, bleek het ondertussen in leeftijd verdubbelde publiek moeilijk te activeren. Bij nieuwere nummers als “Helcat” en “Battalions of Steel” kwam het publiek licht in beweging, maar erg enthousiast werd men amper.
Toen na ongeveer de helft van de set een aantal mensen uit het publiek genoeg hadden van de tragere nummers en om Iced Earth begonnen te roepen keek heer Biff verontwaardigd in het publiek. Hij reageerde echter professioneel en stak bijgevolg nog een tandje bij om het publiek alsnog te overtuigen. Met klassiekers als “Valley of the Kings”, “Heavy Metal Thunder” en “Crusader” slaagde men hier in beperkte mate in. Men slaagde er echter pas bij de bisnummers in om het publiek volledig op de hand te krijgen en dan voornamelijk met het nummer “Princess of the Night”. Helaas bleek dan het uur reeds voorbij te zijn en mochten we ons reeds richting de uitgang begeven.
Een set met afwisselend ouder en nieuwer werk is zeker geen slechte optie, maar nummers als “Lionheart”, “Denim and Leather”, “Strangers in the Night”, “Wheels of Steel” … mogen naar mijn mening niet ontbreken op een optreden van Saxon, zeker niet in een set waarbij men amper de tijd heeft om het publiek mee te krijgen. Slecht was het zeker niet, maar volgens mij zou ik veel meer genoten hebben van deze avond moesten de groepen op zijn minst gewisseld waren van plaats, los van de carrière waarop beide bands zich baseerden om hun plaats op de bill in te vullen. Beide bands zouden hierdoor volgens mij veel beter tot hun recht gekomen zijn.
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
De Gentse band The Stiffs opende de avond met een mix van rockabilly, hard rock en garagerock. De ervaren rotten die hun sporen verdiend hebben in de Gentse rockscene van ondermeer The Mudgang en Soapstone wisten nog aardig te rocken, getuige enkele ferme covers waaronder een schitterend “Evacuation” van Evan Johns and The H-Bombs en een vet “She got me when she got her dress on” van de machtige Masters Of Reality. Fijne start.
Nashville Pussy heeft niet bepaald de eerste prijs gewonnen voor subtiliteit, hun muziek en sound refereren meer naar tieten en bier dan naar doordachte levenswijsheden. Maar dat weten ze zelf beter als geen ander, want het is hun handelsmerk. Ook in Minnemeers te Gent speelde de band luid en snoeihard hun mix van potige southern rock, punk en hard rock. Simpel en rechtdoor ramden ze er ook enkele songs door van de nieuwe plaat die er zit aan te komen. Moet het nog gezegd dat deze songs geen haar anders klinken dan diegene op hun andere platen, maar wel even lekker en stevig de zaal in rolden. Gitariste Ruyter Suys speelde alweer al haar troeven uit, zijnde haar splijtende gitaarsolo’s en een koppel ferme tieten. Frontman Blaine Cartwright zijn bierpens paste volkomen bij de gemene cockrock die hij uit zijn scherpe strot deed loeien. Kortom, Nashville Pussy was hier volledig zichzelf, en dat was waar wij voor gekomen waren.
The Supersuckers noemden zichzelf in alle bescheidenheid ‘The best rock’n’roll band in the world’ maar dat waren ze niet bepaald. Ze begonnen sterk en eindigden ook zeer gedreven, maar hetgeen daar tussenin zat deed de zaal voor de helft leeglopen. Er zat wel meer variatie in The Supersuckers dan in het dichtgeplamuurde geweld van Nashville Pussy daarvoor, maar wat bezielde hen in hemelsnaam om voor meer dan een half uur country songs te gaan spelen. Eentje vonden we wel een leuke afwisseling, maar een half uur ? Een puntig en hard slotkwartier , met ondermeer een sterk “Jailbreak” van Thin Lizzy, kon het optreden niet meer redden maar overtuigde ons wel van het feit dat deze jongens wel degelijk konden rocken. Ze hebben het zelf een beetje om zeep geholpen en zullen daar wel een goede reden voor gehad hebben, hopen we althans voor hen.
Organisatie: Democrazy, Gent
De Gentse band The Stiffs opende de avond met een mix van rockabilly, hard rock en garagerock. De ervaren rotten die hun sporen verdiend hebben in de Gentse rockscene van ondermeer The Mudgang en Soapstone wisten nog aardig te rocken, getuige enkele ferme covers waaronder een schitterend “Evacuation” van Evan Johns and The H-Bombs en een vet “She got me when she got her dress on” van de machtige Masters Of Reality. Fijne start.
Nashville Pussy heeft niet bepaald de eerste prijs gewonnen voor subtiliteit, hun muziek en sound refereren meer naar tieten en bier dan naar doordachte levenswijsheden. Maar dat weten ze zelf beter als geen ander, want het is hun handelsmerk. Ook in Minnemeers te Gent speelde de band luid en snoeihard hun mix van potige southern rock, punk en hard rock. Simpel en rechtdoor ramden ze er ook enkele songs door van de nieuwe plaat die er zit aan te komen. Moet het nog gezegd dat deze songs geen haar anders klinken dan diegene op hun andere platen, maar wel even lekker en stevig de zaal in rolden. Gitariste Ruyter Suys speelde alweer al haar troeven uit, zijnde haar splijtende gitaarsolo’s en een koppel ferme tieten. Frontman Blaine Cartwright zijn bierpens paste volkomen bij de gemene cockrock die hij uit zijn scherpe strot deed loeien. Kortom, Nashville Pussy was hier volledig zichzelf, en dat was waar wij voor gekomen waren.
The Supersuckers noemden zichzelf in alle bescheidenheid ‘The best rock’n’roll band in the world’ maar dat waren ze niet bepaald. Ze begonnen sterk en eindigden ook zeer gedreven, maar hetgeen daar tussenin zat deed de zaal voor de helft leeglopen. Er zat wel meer variatie in The Supersuckers dan in het dichtgeplamuurde geweld van Nashville Pussy daarvoor, maar wat bezielde hen in hemelsnaam om voor meer dan een half uur country songs te gaan spelen. Eentje vonden we wel een leuke afwisseling, maar een half uur ? Een puntig en hard slotkwartier , met ondermeer een sterk “Jailbreak” van Thin Lizzy, kon het optreden niet meer redden maar overtuigde ons wel van het feit dat deze jongens wel degelijk konden rocken. Ze hebben het zelf een beetje om zeep geholpen en zullen daar wel een goede reden voor gehad hebben, hopen we althans voor hen.
Organisatie: Democrazy, Gent
De Macedonische Brass Balkan band Kocani Orkestar stond grootser dan ooit op het podium. In geen mum van tijd slaagden ze erin hun publiek te laten meeslepen in hun zwierige Oost-Europese traditioneel muziek, Turkse world, latin en westerse pop. Ze zorgden voor een zorgeloos avondje, want we hoorden een wervelende sound van aanstekelijke groove ritmes van accordeon en hobo, de blazersectie van tuba’s en trompetten en tenslotte een opzwepende trom, wat niemand onberoerd liet en inwerkte op de dansspieren. De uitnodigende armbewegingen van de zanger wakkerde de dans nog aan.
Gepassioneerd en vol overgave liet de tienkoppige band hun instrumenten spreken; met hart en ziel speelden ze, tot er geen noot meer kon uitkomen Een groots feest dus…zoals het échte zigeuners betaamt. En ze hadden respect voor elkaar op het podium, want elk bandlid kwam in de schijnwerpers te staan, wat warmte en respect uitstraalde.
Er was een ideaal evenwicht in instrumentals en gezongen nummers, waarbij in de zang duidelijk de Turkse invloeden te horen waren. Ze remden af en toe even af, wat de variatie onderstreepte en het geheel sfeervoller maakte. Naar het eind werd het tempo verhoogd en klonk het ensemble dynamisch en opwindend …als een fanfare ‘on speed’ tijdens een dorpsfeest.
Die zinderende hoempapa zetten ze na hun anderhalf uur durend concert, nog een kwartier verder in de foyer. Ze speelden in de massa, maakte enkele rondjes en hitsten het publiek op. Versterkers waren er niet meer nodig om hun gypsy muziek kracht bij te zetten en elan te geven. Kortom, een ‘night of the gypsies’ het onthouden waard.
Organisatie: Handelsbeurs, Gent
Kaiser Chiefs, het vijftal uit Leeds, onder de motor Wilson – Hodgson- Baines zijn op vijf jaar tijd toe aan hun derde plaat ‘Off with their heads’. Ze boeten nog maar weinig in aan kwaliteit en muzikale ideeënarmoede. De groep dreigt zelfs eindeloos songs te schrijven en te toeren, me dunkt. Op plaat Pubrock, meer van hetzelfde, maar ietwat breder van opzet door het opbouwende, aanstekelijke karakter, waar Mark Ronson toch voor iets tussen zit. Kaiser Chiefs spelen fris, sprankelende, energieke en gevat broeierige catchy gitaarpop, en zijn live een hitmachine, die er ne ferme lap op geven en zorgen voor amusement!
Voor wie het uitverkochte weekendje Kaiser Chiefs in ons land meemaakte zal volmondig akkoord zijn dat deze elementen kloppen. En opvallend was dat ze een alle leeftijden publiek aanspraken.
We waren een uur en een kwart getuige van een wervelende, opwindende show, waarbij ze hun hits mooi verdeelden binnen het andere materiaal. De refreinen en de ‘oohoohs’ werden luidkeels meegezongen. Wilson genoot van de uitgelaten menigte die hem zelfs een keer op handen droegen op de uptempo rocker “I predict a riot”. Na de spannende opener “Spanish metal” pletswalsten ze de eerste rijen met “Everyday I love you less & less” en “Everything is average nowadays”. Meteen was duidelijk dat naast de opzwepende percussie, de toetsen een prominente rol hadden ingenomen, wat het geheel nog meer aangenaam en vermakelijk maakte. Ze wisselden de meezingers en -klappers “Ruby”, “Good days & bad days” en “Nananananana” af met “Heat dies down” en “You want history”, die op hun beurt ook een handige zwierige draai kregen. Of toen ze “It’s a modern way” inleidden, leek het alsof we met hen aan de toog stonden.
Ze hielden het tempo hoog, strak en intens. Al midden in de set was het overduidelijk dat dit een klasseband was, die de huidige vriestemperatuur tot een kookpunt bracht met hun aanstekelijke songs; ze gingen voor hun fans en trokken de kaart van lekker ontspannend rocken … Niet voor niks stond “Take my temperature” op hun setlist …
”We are the Kaiser Chiefs” liet Wilson door de microfoon galmen en hij hitste het publiek op bij de finale reeks “Never miss a beat”, een uitgesponnen “I predict a riot” en een groovy, op de dansspieren inwerkende, “The angry mob” . Het bezwerende “Can’t say what I mean” en “Oh My God” vormden een overtuigend sluitstuk.
Ze speelden in de AB één van hun eerste concerten van hun Europese tournee. Met opgeheven hoofd konden ze ons landje verlaten, want weinigen is het gegeven om in die vijf jaar nog zo sterk, scherp, opwindend, stijlvol en geconcentreerd te spelen. Geen vluchtig wegwerpbandje dus, maar een band die een set kon spelen die kort, krachtig, intens en spannend was! Zij zullen hun publiek in de greep houden de komende festivalzomer …
We hoorden ook nog een paar nummers van het uit Glasglow afkomstige Dananananaykroyd. Ze klonken als een Los Campesinos, speels, onbezonnen en enthousiast. Een explosief gedreven sound door synchrone drums en fraaie melodielijnen. In het oog te houden dus!
Organisatie: Live Nation
Gelukkig zijn er nog Vlaamse bands die het opportuun vinden om even een bezoekje te brengen over de taalgrens. Novastar, nauwelijks gekend en aanbeden bij onze Waalse vrienden, speelde enkele try-out gigs in kleinere concertzalen en dit als voorbereiding op het megaconcert van februari in de Antwerpse Lotto Arena.
Dat Joost Zweegers bij onze Franstalige vrienden aan populariteit heeft gewonnen bleek toen de oergezellige Spirit of ’66 zo goed als vol liep voor onze sympathieke Nederlandse Belg (of is het juist andersom).
Het was lang wachten op Zweegers en band, want het duurde tot na 21.30 voordat Novastar op de kleine bühne van de Spirit verscheen. Net toen was er in het publiek een klein opstootje. Joost bracht hen meteen tot de orde door de eerste song aan de oproerkraaier op te dragen. “Waiting So Long” werd vredevol op het publiek losgelaten.
Een schitterende openingsong, die Joost Zweegers schreef als themasong voor de jaarlijks terugkerende actie (Serious Request) van de Nederlandse radiozender 3FM. Het zaalgeluid klonk behoorlijk, de sfeer zat er meteen goed in.
Pure pop volgde met “Tunnelvision” waarna we met “Miles” een sterk staaltje van akoestische pop kregen voorgeschoteld. Mooi om zien hoe Joost hier de akoestische gitaar in zijn eigen, wat vreemd ogende stijl, bespeelde. Bij “Never Back Down” ging het even heel mis, toen enkele geluidmonitors op het podium het begaven. De song werd afgebroken en nadat het euvel was verholpen keurig hernomen. Dit was dan ook een try-out! “Weller Weakness”, werd groots aangepakt en mede door het bezwerende pianorifje ontplofte deze song en werd zo een echte liveknaller! Tijdens “Bangor” verwees Joost naar het Franse dorp waar hij inspiratie opdeed voor het schrijven van zijn nieuw album. “Wings On Me” kwam rockend voorbij in de beste Crowded House stijl.
Daarna pompte de band ons twee klassiekers door de strot waarbij we heel even naar adem moesten happen. Flitsend en zeer indrukwekkend gingen: “Wrong” en het altijd sterke “When The Lights Go Down On The Broken Hearted” naadloos in elkaar over. Novastar op zijn best!
Tijdens het akoestische intermezzo werd het voor velen tijd om even bij te tanken aan de bar. Joost riep meerdere malen het publiek op zich verder te concentreren. Jammer want in het geroezemoes verdronken zo akoestische pareltjes, zoals “Making Waves”. Nog het meeste indruk maakte Novastar tijdens de finale. Zo bleek dat “Mars Needs Woman” ook hier vrij gekend was en werd het ook duidelijk dat “Because” nu officieel als een Novastar klassieker mag bestempeld worden.
Hoewel het niet evident is dat men tijdens een try-out ook gaat bissen gaf de band er nog een lap op met een schitterende versie van “The Best Is Yet To Come”. Vervolgens kwam er onder het impuls van de gitarist nog een toegift. Maar persoonlijk vond ik “Carelessly Dating” wat minder geschikt om afscheid mee te nemen, al was het ‘The Police arrangementje’ wel erg leuk om horen.
Novastar overweldigde in de kleine Spirit en bewees dat het klaar is voor het grotere werk en de festivalzomer. Ondanks het wat mindere geluid (in vergelijking met de perfecte klank van de première in de AB) was het opnieuw genieten van één van de beste Belgische bands aller tijden. De band klonk ruw en sprankelend maar evengoed waren emotie en finesse enkele facetten van de uitgebreide klankkleur. Mooi hoe Novastar zich moeiteloos kon aanpassen aan dit kleine kader. Dit zouden meer Vlaamse bands mogen doen…..
Setlist: *Waiting So Long *Tunnelvision *Miles *Never Back Down *Faith *Weller Weakness *Bangor *Wings On Me *Smooth Flavours *Wrong *When The Lights Go Down On The Broken Hearted *Sundance *Lost & Blown Away *Making Waves *All Day Long *Ten Eleven *Mars Needs Woman *Because
*The Best Is Yet To Come *Carelessly Dating
Organisatie: Spirit Of 66, Verviers (+ ism Greenhouse Talent, Gent)
LIVE REPORT VIDEO LINKS ON YOU TUBE
Part 1
http://www.youtube.com/watch?v=3MbbgeuNMIQ
Part 2
http://www.youtube.com/watch?v=A2_9Mo9mbHM
Part 3
http://www.youtube.com/watch?v=KfPxGwA1OsA
Part 4
http://www.youtube.com/watch?v=xe6nMRNXCoA
The Rones klonken in de Nijdrop als een Europese droom waarbij Trent Reznor en Josh Homme als twee Limburgers in de Queens Of The Nails zouden spelen. Een sterke wall of sound, goed in mekaar gestoken songs met de nodige industrial beat intro's - die er soms wat net iets té cliché vingerdik oplagen - zorgden soundsgewijs voor een sterke prestatie. Wat men van een Reznor-en-Homme band vermoedelijk zou kunnen verwachten is een show waarbij de leden zich de ziel uit hun lijf spelen, terwijl dit bij The Rones echter ontbrak en als groot storend element ervoor zorgde dat het plaatje niet echt klopte. Misschien oogde de backstage maaltijd eerder naar kots of stonk het publiek onsmakelijk naar urine, er leek een vrees in de band te schuilen om zich helemaal te geven. Goeie songs, goeie sound, maar een band op hun reserve.
Aan meer actie en speelplezier ontbrak het niet bij Confuse The Cat. Hun postpunk klinkt als een agressieve omarming van psychedelische invloeden waarbij een knipoog naar de Editors en bij momenten een Sonic Youth niet ver weg zijn. Waar het dan bij CTC wel aan ontbrak was een goeie sound. Of hoe een geluidsman de boel zodanig kan verknoeien zodat het publiek door een te luid en wollig gemixte basdrum en bas, niet anders kan dan de vingers in de oren te proppen en het bier tussen de lippen te persen. Jammer, zeer jammer, want het was moeilijk om te kunnen genieten van deze band die het goed doet in zowel ons Belgenland als erbuiten.
Het Antwerpse The Hickey Underworld had beide positieve troeven van de vorige bands probleemloos in handen. Goeie sound en action & fun on stage, wat resulteerde in een uitstekende show en dat terwijl de te verwachten plaat nog niet in de rekken ligt. Een jarige Jonas Govaerts en zijn companen brachten meesterlijk een mix tussen hun spetterende noisrock en popsongs in een intense set. De op het eerste zicht nonchalant ogende frontman en Muppet's Animal inventieve meesterdrummer Jimmy Wouters bedienden de zwepen van de band en hadden het tienerpubliek van bij het begin in een Boschiaanse onderwereld op hun speren gespied. Buiten de ingetogen single “Future Words” klonken The Hickey Underworld scherp, stevig en agressief, wat goed bekrachtigd werd door de wisselend gebalde en met engelenvocht gesmeerde vocals, die in zijn hoogste regionen klinkt als Bono op zijn zoetst. Zo moet U2 klinken door de ipod van de duivel.
Een bis zat er na een honderd minuten door een kapot gespeelde snare er niet meer in, en zou eerder onnodig geweest zijn daar deze hevige set van het begin tot einde volledig af was. Klassewerk!
Organisatie: Nijdrop, Opwijk
Nederlands 
Français 
