De song is een eerbetoon aan de enige en onovertroffen troubadour Guido Belcanto. Een mooi uitgangspunt dat onze nieuwsgierigheid opwekt. Het nummer klinkt op het eerste gehoor niet al te serieus maar het steekt verdomd goed ineen.
Ze hebben het in een moderner jasje gestoken en er wordt gezongen zoals Hugo Matthysen destijds met zijn Bomen. Het tempo en de sfeer werd helemaal herwerkt (o.a. rustiger en trager) zodat we hier kunnen spreken van een adaptatie of reconstructie ipv een cover. Het geeft een heel andere dimensie aan het nummer waarmee ook duidelijk wordt dat Guido Belcanto wel degelijk een goede tekst- en songschrijver is.
Tevens is duidelijk dat dit gezelschap ook wel van wanten weet. De track begint easy going, heeft wat wendingen in de midden en een dansbare outro om mee af te sluiten.
Het resultaat is een aangename, gestoorde en moderne uitvoering van een warme, charmevolle song van Guido Belcanto.
Daarnaast hebben W. Pike en zijn Glanzende Guido’s een videoclip in elkaar gedraaid dat wel de moeite waard is om eens te bekijken.
Nederlandstalig/Alternatief
W. Pike en zijn Glanzende Guido’s
Ik Bracht een Bende op de Been -single-videoclip-
https://www.youtube.com/watch?v=2AHccieEdeU
Dick Von Rock is een nieuw studioprojectje van Erik Turner (van de Amerikaanse glam-metalband Warrant) en Skyla Talon (Killingbird, Blackburner, Scum Of The Earth, …). Samen maken ze muziek als Dick Von Rock en hun eerste single klinkt alvast veelbelovend.
Deze ‘Dick Von Rock’ is een catchy combinatie van energieke punkrock en de sloganeske heavy metal van pakweg Twisted Sister. Misschien niet super origineel, maar toch onmiddellijk meezingbaar en aanstekelijk.
Er komt nog een volledige EP aan van Dick Von Rock, maar wij vinden het alvast jammer dat dit niet meer zal worden dan een studioprojectje.
https://www.youtube.com/watch?v=ErWUVfXAcKk
Mydonna is een Gentse Madonna-tribute band die ontstond uit Needle And The Pain Reaction. Met die band brachten ze al wel eens een Madonna-cover en toen dan Caroline Clement langskwam, was Mydonna geboren. Waar we in de tribute-sector vooral kopieën van rock-acts tegenkomen, is een Madonna-tribute al zeker een welkome afwisseling. Caroline Clement, die ook drumt en zingt bij Echo City Waves, heeft een stem die bovendien bijzonder dicht op die van het origineel zit. En dan niet enkel die van de jonge Madonna, maar ook de – zeg maar – oudere versie van de Queen of Pop. En ze kan ook een flink stukje zingen en is een prima performer. Echt een aangename ontdekking.
Dat Caroline Clement’s stem zo goed lijkt op die van Madonna is een zwaard dat aan twee kanten snijdt. Het levert voor een tributeband bonuspunten op, want daar telt alles wat het publiek dichter bij het origineel brengt. Aan de andere kant beperkt dat de mogelijkheden om een eigen interpretatie te geven aan een Madonna-song. Als Needle kon deze band zonder enige opmerking een stevige rock-versie maken van pakweg “Like A Virgin”, als ze dat als Mydonna zouden doen, is dat veel minder evident, want dan valt het tribute-element voor een groot deel weg.
Maar dat is allemaal maar theorie en het mag hier zeker ook over de muziek gaan. Op het album ‘Revirginized’ krijgen we een leuke doorsnede van Madonna-hits, met toch de nadruk op het vroege werk. Het zijn geen ‘Soundmix-versies’, eerder een soort van live-in-the-studio-versies: wat je zou kunnen verwachten mocht Madonna zelf nog eens met een beperkte bandbezetting in een studio door haar hits bladeren. Als tributeband is dit een prima oplossing. Het heeft weinig zin om de originelen helemaal tot in alle puntjes en komma’s te willen kopiëren. Dat zou ten eerste muzikaal weinig toevoegen en het zou onmogelijk veel tijd en geld kosten om de productie van die hitsingles te kunnen evenaren. Madonna was daarin altijd een perfectioniste en ze beschikte altijd over flink wat budget en mogelijkheden. Op ‘Revirginized’ krijg je wel ‘natuurgetrouwe’ versies: bijzonder herkenbaar, strak ingespeeld en te vergelijken met live-versies van Madonna’s werk en meestal zelfs beter dan dat.
‘Revirginized’ is een prima visitekaartje voor Mydonna. Het laat perfect horen wat Mydonna als band kan en doet, met Caroline Clement in een schitterende hoofdrol. Ik kan me niet voorstellen dat een andere Madonna-tributeband het beter doet. Persoonlijk had ik van deze band, met deze bezetting, graag ook eens een volledig eigen interpretatie van een Madonna-song gehoord, maar dat kan later nog. Mydonna is nog lang niet uitgezongen.
https://mydonna.bandcamp.com/releases
https://www.youtube.com/watch?v=_7sH1PTILw8
De onenigheid in de rangen van Katastroof verraste vorig jaar niet echt, het definitieve vertrek van Stef Bef uit de band deed dat wel. De Antwerpse band grossierde decennialang in ondeugende of opruiende folkpop en af en toe eens een treurende ballade. Wie dat laatste aspect van Katastroof wist te waarderen, zit goed bij het solo-materiaal van Stef, nu als Stef & De Tong.
Muzikaal is er wel een koerswijziging. De twee single “Dat Het Liefde Is” leunt op een jazzy bossanova-ritme en heeft Raf Geudens op trompet als gast. De songopbouw, productie en arrangementen top. Stemtechnisch valt er misschien nog wat winst te boeken.
Maar net als bij Katastroof draait dit nummer toch vooral om de lyrics. Stef beschrijft heel treffend en met veel gevoel voor drama het ontstaan, de ontwikkeling en de pijnlijke afloop van een kantoorrelatie, en laat zelfs nog wat vage hoop op toch een happy end. Als tekstschrijver haalt hij hier bijna het niveau van een Raymond van het Groenewoud, Lieven Tavernier of Guido Belcanto. Het zal nog moeten blijken of hij dat niveau altijd kan halen, maar ik ben er redelijk gerust in.
Galine is nog steeds één van de meeste veelbelovende nieuwkomers in het Vlaamse popwereldje. Dat bewijst ze nog maar eens op haar nieuwe single “Team”, het aperitiefje van de EP ‘Lilith’ die eind dit jaar uitkomt. Op “Team” hoor je treffende lyrics over rivaliteit, eenzame strijd en niet meegaan in een eindeloze of uitzichtloze competitie.
Muzikaal begint Galine op “Team” ergens op het kruispunt van lounge, clubby en melancholie en komt ze daarna uit bij SX en Lana Del Rey.
Ook de video is knap: aansluitend op de lyrics en tegelijk mysterieus door geen aaneengesloten verhaal te vertellen, maar slechts flarden van het verhaal. Een beetje zoals de lyrics voor mijn part.
https://www.youtube.com/watch?v=HkL-YtZuLQQ
Bring To Bear is een relatief nieuwe Britse metalband die symfonische metal koppelt aan folk en grunts. Niet superorigineel op zich, maar toch een recept voor de iets meer avontuurlijke metalfan.
De absolute ster op de EP ‘Light And Shadow’ van eind vorig jaar is zangeres Izabela. Zij zingt heel helder en natuurlijk. Het tegengewicht komt van Ian (grunts, keys en accordeon).
“The Shadow Ruse” en “From The Abyss” zijn misschien een beetje klassiek in opbouw als je wat vertrouwd bent met symfonische en folk-metal.
Veruit de leukste track op deze EP is de cover van “No One Knows” van Queens Of The Stone Age. Geen voor de hand liggende cover, maar merkwaardig genoeg wel eentje die werkt en goed genoeg om mijn en uw aandacht te verdienen.
https://bringtobear.bandcamp.com/releases
Dudsekop is een tweespan dat pakken ervaring heeft in de hardere genres (King Hiss, Liar, After All, …) en die zich nu vol op blackmetal smijten, met een ongegeneerd West-Vlaams accent.
“Koavezwort” is als single de wegbereider voor het album en wat we voorgeschoteld krijgen, smaakt meteen naar meer: knappe blackmetal-elementen in de muziek, misschien niet super-origineel maar wel met het mes tussen de tanden gebracht, en met leuke vocalen waardoor je de moeite wil nemen om de lyrics te ontrafelen. Een veelbelovend eerste teken van leven.
https://www.youtube.com/watch?v=t8w1_T6OAjw
Cosmic Debris is een nieuwe band uit Nederland. Ondanks de bandnaam en de songtitel van hun nieuwe single zou ik ze eerder bij progressive stoner indelen dan bij de spacerock, maar we zijn hier niet van het hokjesdenken. En deze fijne single heeft ergens halfweg een synth-solo die het geheel wel naar de ruimte lanceert. De vocalen zijn lekker ruw (beetje Lemmy in zijn jonge dagen) en de riffs en baslijnen zijn mooi heavy en knap uitgewerkt. De belangrijkste troef is misschien toch de leuke clip erbij, met een oude Opel Kadett als ruimteschip.
Dit is het soort band waarvoor de term ‘veelbelovend’ uitgevonden werd.
https://www.youtube.com/watch?v=q1DWFV-9F_k&t=3s
De eerste digitale single van daanV is meteen een schot in de roos. Clubby dansbaar met vette, rollende techno-beats en een paar hints naar new beat (vaag) en EBM (prominenter aanwezig, zeker met die vocalen). Er zitten wel wat veel ideetjes in deze eerste worp en die zijn niet allemaal tot op de bodem uitgewerkt, maar dit is wel een knappe binnenkomer. Het is wachten op de remixen om de leukste stukjes van deze track uit te lichten.
https://www.beatport.com/track/recta/16081999
Velvet Mist is een nieuw zijproject van Jonathan Verstrepen (gitarist van metalband Carnation) met Anton Mergaerts. Verstrepen ging daarvoor aan de slag met synths en drumcomputers en dan kom je al snel uit bij gothic rock zoals de Sisters Of Mercy en Star Industry.
“Hollow Eyes” is de eerste single die Velvet Mist loslaat op de wereld en die komt meteen hard en goed binnen. Bovendien zijn de mix en mastering prima en dat zie je eigenlijk maar zelden bij een eerste release van een nieuw project in dit genre. Dat geeft ergens ook aan dat het dit duo menens is en dat lijkt me meer dan terecht. De vocalen van Mergaerts zijn echt spot-on: mooi timbre voor dit genre, juiste ritme, net het juiste evenwicht tussen emotie en onverschilligheid, … Echt een knappe single.
“Hollow Eyes” is de voorbode van de EP ‘Visitation’ die volgt in het voorjaar van 2022. Wij zijn alvast fan.
https://www.youtube.com/watch?v=aJBut6h7NAA
Logan Spaceman is het soloproject van multi-instrumentalist Simon Dewaele. Dewaele komt uit Gent maar maakt geen deel uit van Flying Dewaele Brothers. Wel drumt hij bij Beech . Een half jaar geleden richtte hij een leegstaande ruimte in zijn woning in als bescheiden homestudio en begon een Patreon-pagina waarvoor hij maandelijks minstens één nummer afwerkt. Een selectie van deze nummers werd de EP ‘Logan’s Journey’ en die ligt netjes onder de kerstboom te wachten om uitgepakt te worden.
De EP omvat vier nummers. Het begint met “Early Morning” en aan het fluisterende zingen zou je denken dat die homestudio onder de slaapkamer van de kindjes staat of dat Dewaele een heilige schrik heeft opgepakt te worden voor burenlawaai. Zowel in de vocalen als in tempo en songopbouw doet Logan Spaceman’s dreampop mij denken aan SJ Hoffman en dat is wat mij betreft een compliment. De productionele ingrepen bovenop de beperkte bandbezetting zijn beperkt maar zijn er wel altijd boenk op.
“Now I Know” is net als de openingstrack een beetje wazige dreampop. Maar Logan Spaceman heeft toch wel een breder kleurenpallet, leren we op “Hand It To The Man”. Die song is meer upbeat, klinkt vrolijk en argeloos. De afsluiter, “Down We Go”, start met een leuke elektrische gitaarlick, die zuinig nog een paar keer langskomt, maar voorts is het meer fluisterige doom & gloom. Als een warm deken dat je tegelijk ook versmacht. Hier zit Logan Spaceman op het kruispunt van The War On Drugs met het naderende onheil uit Chris Isaak’s beginperiode.
Deze EP blaast ons niet meteen van onze sokken, maar dat zal misschien ook niet het opzet zijn geweest. Maar wij houden wel van deze fuzzy dreampop.
https://www.youtube.com/watch?v=Y99iNdLBhM8
https://www.youtube.com/watch?v=ATxEduhLYJ4
New beat werd als genre bij zijn opkomst verguisd door de ‘serieuze’ muziekpers en -liefhebbers, maar internationaal heeft het genre ons land misschien nog meer op de kaart gezet van de new wave, waarin we het als klein landje zeker ook niet slecht deden. New beat is niet dood. Onder de radar worden in ons land nog steeds new beat-tracks opgenomen en uitgebracht. Eén van die acts is Belgica Erotica. Die flirt met iconische new beat-acts als Fatal Error, Erotic Dissidents en Taste Of Sugar.
De eerste release van Belgica Erotica dateert reeds van 2019 en sindsdien komt er regelmatig nieuw werk uit. De jongste single is “Boobs!”, met als digitale B-kant “Slow And Sexy”. Je merkt dat er op deze nieuwe single al een hele weg is afgelegd sinds de debuutsingle “Belgica Erotica” uit 2019. Die was een opeenstapeling van te veel ideeën en ideetjes in één daarvoor veel te korte track. Ook in new beat is doseren belangrijk en dat rendeert op deze “Boobs!” en ook op “Slow And Sexy”. Less kan dus zelfs bij new beat zeker ook more zijn.
Belgica Erotica kiest ervoor om zo dicht mogelijk bij de originelen te blijven. Het lijkt alsof hij exact dezelfde apparatuur gebruikt als eind jaren ’80, begin jaren ’90 gebruikelijk was. De compositie en songopbouw met ritmes die het van elkaar overnemen klinkt heel herkenbaar. De vervormde vocalen en stem-samples zijn dat net zo zeer. Het voelt meteen juist aan en deze ‘Boobs!’ zitten goed in elkaar. Het bijzonder consequente kleurengebruik in het artwork van alle releases reflecteert de zorg die in dit project zit. Het spelen met het erotische gegeven in de songtitels is een leuk extraatje en tegelijk een bijna onuitputtelijke bron.
Van een vleugje humor is nog niemand gestorven en daardoor waren er in het verleden reeds songtitels als “Master Bay Sion” en “Topless On The Moon”. Bij die laatste liet Belgica Erotica nog een paar woordspelingen liggen (“Monokini On The Moon”, “Mooning On The Moon”, …?).
Er zit artistiek nog veel marge op dit project. De mogelijkheden met gasten (zangeres, gitarist, …) en samples, remixes, extended versions, … liggen voor het rapen. Om die te gaan verkennen moet er natuurlijk wel een publiek zijn voor deze neo-new beat. De kans om die te vinden is misschien groter als er ook een fysieke release zou zijn, op vinyl of CD, maar dat is een kip of het ei-discussie. Ondertussen raden we iedereen die deze review tot het einde gelezen heeft alvast aan minstens eens naar de Bandcamp-pagina van Belgica Erotica te surfen.
https://belgicaerotica.bandcamp.com/
Onlangs bespraken we hier nog de debuutsingle van het Nederlandse Chica Chica en inmiddels krijgen we in bijna geheel dezelfde sfeer een single van Los Bitchos. Dat is een vierkoppige instrumentale meidenband die net als Chica Chica en My Baby, die andere Nederlandse band, een beetje retro klinkt en verschillende leuke genres blendt: psych, poprock, desertblues en allerlei retro-exotica.
Hun vorige single, “Las Panteras”, was dansbaarder, met wat meer cumbia en chicha, maar “Good To Go” heeft – na de spaghetti-western-intro dan, meer een zweverige mantra-feel.
Deze tracks zijn niet wereldschokkend vernieuwend of grensverleggend, zelfs helemaal niet perfect uitgevoerd, maar wel onweerstaanbaar leuk.
https://www.youtube.com/watch?v=yo-18aT_Hwo
Beachdog is de nieuwe band van David Achter de Molen, de zanger van het vroegere John Coffey. Met die punk/hardcoreband stond hij wereldwijd op festivalpodia, maar dat is verleden tijd. Op de eerste single van Beachdog horen we vooral grunge. En goede grunge zelfs. Volgens het boekje en met meer emotie dan de meeste neo-grungers. De zang doet mij in de intro van “Crawl In Pieces” zelfs meteen denken aan Eddie Vedder op ‘Ten’. Het refrein mist wat meezingbaarheid en je blijft wat zoeken waar deze track nou precies over gaat, maar wel een sterke single.
Het B-kantje van deze 7” is andere koek. “Milk” ruikt nog hard naar de militante hardcore van John Coffey, met halfweg misschien een subtiele Soundgarden-toets en – meer naar het einde toe – de intense noise van pakweg It It Anita.
https://snowstar.bandcamp.com/album/crawl-in-pieces-7
Nederlands 
Français 
