Tensor - We zijn uit deze tijden er niet perse sterker uitgekomen, we hebben eerder bevestiging gekregen dat we als band een sterk collectief zijn
Tensor werd in 2017 opgericht door Jeroen D'Hauwers, een veelzijdig gitarist die behoefte had aan een uitlaatklep voor zijn metal ideeën. Om te zorgen dat vaardigheid nodig is om zijn visie te vervullen, benaderde hij verschillende muzikanten die hun ervaring al hadden bewezen in andere bands en projecten. Met leden van Herfst, The Advent of March, The Dirty Harries en Sanity's Rage, een jaar na de oprichting, bracht Tensor hun eerste demo uit. De twee track ‘The Collector’ demo (2018), werd met internationale bijval ontvangen, wat Tensor een goede start gaf. In 2019 bewezen dat ze de kwaliteiten hadden van een degelijke live band met maandelijkse optredens en een behoorlijke reputatie. Datzelfde jaar werd de EP ‘The Suicide Connection’ uitgebracht, en leken ze klaar voor het volgende niveau in hun reis als band. Corona gooide echter roet in het eten.
Op Pluto Fest hoopten ze de draad terug op te nemen, ze stonden daar als co-headliner voor Dyscordia, maar ook dit werd op het allerlaatste moment uitgesteld tot volgend jaar. Ondertussen brachten ze een video/single uit “Desperate Minds Desperate Measures”. Voer voor een mooi gesprek. We hadden een fijne babbel met zanger/frontman Kenny Molly over de impact van corona, de Belgische metal scene en hoe Tensor daarin kan passen. Plus uiteraard de toekomstplannen.
De band werd opgericht door Jeroen D’Hauwers 2017 en bestaat uit bandleden die al een hele bagage ervaring hebben, met leden van bands als Herfst, The Advent of March, The Dirty Harries and Sanity’s Rage; hoe hebben jullie elkaar gevonden?
Sanity’s Rage en Herfst zijn een beetje rond dezelfde periode begonnen, in 2000. Ik was nog niet zo lang naar Jette verhuisd en ik was op zoek naar een band en was bij Sanity’s Rage uitgekomen. Die afkomstig zijn van Asse. De drummer van Herfst , die ook bij ons speelt, is eveneens van die kanten. We kenden elkaar daardoor, maar echt contact hebben we niet gehad. In 2016 is mijn band on hold gegaan en Jeroen contacteerde me dat hij graag een nieuwe band zou oprichten. Zo is de boel aan het rollen gegaan… uiteindelijk hebben we ook een bassist gevonden in Nicky, die een zekere virtuositeit toevoegt aan de basis. Er zijn verschillende invloeden binnen onze band, vanuit verschillende kanten zodat we een beetje afwijken van de old school thrash , heel bewust.
Tensor bestaat nog maar van 2017, maar jullie slepen dus al heel wat ervaring mee, heeft dat ook een invloed gehad op de sound?
Absoluut! We hebben bewust gekozen voor een solide band, ik had zelf ook geen zin meer om terug van nul te beginnen, die periode had ik achter mij gelaten. En als je met anciens in het vak kunt samen werken, gaat dat allemaal veel vlotter vooruit. Dus ja bewust is toch gekozen voor ervaren muzikanten die weten met wat ze bezig zijn.
Wie waren, muzikaal gezien, je grootste invloeden, en in hoeverre heeft dat een invloed gehad op Tensor?
Er zijn verschillende invloeden. Pieter , de jongste is in de twintig, dweept met de eerder nieuwe generatie metal bands. Ik en Ruben zijn al wat meer anciens. Onze invloeden komen uit de Zweedse black en Death metal, hoewel ik ook een zeer sterke thrash achtergrond heb natuurlijk. Ook bij de andere bandleden is dat verschillend, voeg dat allemaal samen en je krijgt een hele rits uiteenlopende invloeden eigenlijk. En ja die zitten allemaal verstopt in de band. Zoals daarnet al even aangehaald. We profileren ons wel als thrash metal maar het is geen pure thrash net door die verschillende invloeden. Daarom kun je ook niet zeggen invloeden, we luisteren allemaal naar verschillende dingen die hun weg vinden binnen Tensor. Laat het me daarbij houden.
Ondertussen hebben jullie al wat op de markt gebracht. Heeft de eerste releases de demo ‘The Collector’ en de EP ‘The Suicide Connection’ bepaalde deuren geopend? En hoe waren de reacties daarop?
Het heeft gezorgd voor wat feedback in de media en het aanscherpen van connecties en zo, op die manier heeft het ‘deuren geopend’ . Op dat vlak zijn er wel wat mogelijkheden op ons afgekomen, we hebben zelfs de grens over gestoken; er was interesse vanuit Nederland en Engeland, we waren dus volop aan het groeien… maar toen was er corona en stopte het plots allemaal…
De teksten gaan niet over de mooiste kant van het leven, is dat een manier geweest om zich af te zetten tegen persoonlijke ondervindingen? Hoe moet ik dat zien?
Ik kan niks schrijven dat ik zelf niet geloof. Zoals in heavy metal epische verhalen vertellen, is niet echt mijn stijl. Zonder prekerig te klinken, wil ik wel iets vertellen. Dat had ik afgesproken met Jeroen, dat ik teksten wilde brengen over specifieke dingen die me raken, maar dat ik daarbij niet te politiek, anti religieus of specifiek tegen een bepaalde groep of overtuiging zou gaan. En op dat vlak schuilt daar zeker een persoonlijk verhaal achter. Daardoor blijft het herkenbaar, ook al hebben we daar een eigen aanvulling aan gegeven.
Jullie blijven ook nu nog die weg volgen heb ik de indruk. De nieuwste video ( https://www.youtube.com/watch?v=KIPTmnv5Oio ) springt in het oog door de intense beelden die waanzin verbinden met woede en pijn; Is het een soort statement tegen de maatschappij om je heen? Of hoe moet ik dat zien?
Die waanzin zit er zeker in, dat heeft te maken met wat we de laatste twee jaar meemaken; door deze corona tijden is de sociale media dol gedraaid. Er is in de mensen hun gedachten geen middenweg meer te vinden, het is zwart of wit en hun mening is de enige juiste. Dat je geen gezonde discussie meer kunt aangaan zonder dat iemand woedend wordt , komt meer en meer tot uiting. Dat onmiddellijk iemand veroordelen , het zit diep ingebakken door die coronatijden waarbij mensen meer tijd spenderen aan dat online zijn op die sociale media. Zelf probeer ik dat allemaal wel te plaatsen. Aan beide kanten van de discussie zie je die fanatieke kant verschijnen van : ‘jij bent verkeerd, en ik heb het juist’ en dat , die frustratie daarrond , komt tot uiting in deze video. En dat probeerde ik dus te omschrijven in mijn tekst.
De sociale media kan en mag toch niet de levensstandaard vormen?
De song gaat vooral over hoe iedereen plots een kenner en expert is geworden en zijn mening door de strot ramt. Je hebt daardoor mensen die heel zachtaardig zijn in het dagelijkse leven, en op de sociale media blijken dat onuitstaanbare klootzakken te zijn. Dus nee, sociale media is geen standaard, maar sluipt wel dat dagelijkse leven zodanig binnen dat het een invloed heeft in goede maar ook kwade zin
Corona is voor ons als interviewers een dankbaar onderwerp ? maar het heeft ieder van ons zijn of haar leven overhoop gehaald, of net niet. Hoe heb je als band, muzikant en mens deze tijden doorstaan?
Persoonlijk ben ik ondertussen papa geworden. Dat heeft sowieso een grote invloed ?. Als band? We hadden zeer hard geïnvesteerd en waren klaar om onze stempel te gaan drukken, we waren zelfs goed op weg. Optredens werden groter en groter, gelukkig konden we online via daMusic een streaming doen, ik stond daar eerst wat sceptisch tegenover, maar die streaming heeft wel gezorgd dat we in beeld bleven. Ik heb mijn mening daarover zelfs moeten bijstellen, een positieve ervaring. En nu hebben we dus een nieuw nummer uit, dus je leert flexibel zijn. We hebben dus niet zitten wachten tot het voorbij was, we hebben gewoon verder gewerkt met de middelen die we hadden.
Ben je er als band sterker uit gekomen en heeft het gezorgd voor nieuwe inspiratie? Of net niet?
We zijn uit deze tijden niet per se sterker uitgekomen, we hebben eerder bevestiging gekregen dat we als band een sterk collectief zijn. Als je zulke dingen als band overleeft, ben je dat sowieso want het is zeker niet evident voor geen enkele band en muzikant of artiest in die tijden die we nu hebben doorgemaakt. We doen ook allemaal wel andere dingen, sommige van ons geven les en zo, daardoor zitten we niet constant op elkaars lippen. Dat scheelt eigenlijk ook. We kunnen alles een beetje compenseren door dus met die andere dingen bezig te zijn.
Tensor was voorzien op Pluto Fest als co-headliner , jullie eerste optreden? En zorgde dit voor een extra zenuwachtigheid?
Het zou dit jaar ons tweede optreden zijn. Dat eerste optreden viel wat tegen wat publieke opkomst betreft, het was heel in het begin dat er terug mocht worden opgetreden en de goesting om naar buiten te komen was precies nog niet zo groot. Zeer spijtig van opkomst, maar wel zeer leuk om terug buiten te komen en het enthousiasme te voelen van de organisatoren en het publiek dat er wel was. Hoewel wij initieel ook niet te happig waren om al tussen de mensen te staan in een publieke omgeving, was dat snel over toen we er aankwamen en hier het bekende gig gevoel terugkwam. Zo zijn we uiteindelijk nog enkele uren nadien blijven plakken om te pintelieren met de andere bands en fans. .. Pluto Fest zou de eerste grote worden dus, maar helaas besliste de regering net de week ervoor om de maatregelen voor kleine evenementen ook te verstrengen. Zij kregen dit niet meer logistiek geregeld naar controleposten, personeel en voorzieningen.
Wat je vraag betreft. Zenuwen heb ik sowieso, voor elke optreden. het is eerder een vorm van gezonde zenuwachtigheid. Het idee van onze nieuwe single uit te brengen als aanloop voor dat festival, ligt in die lijn, om daar iets mooi te brengen en ook iets nieuw. Er zitten ook nummers in onze set die we nog nooit hebben gebracht, kortom het moest een gedenkwaardig optreden worden waar fans ook onze nieuwe songs kunnen ontdekken.
Dat zal voor na Nieuwjaar zijn dus.
Zijn er dan nieuwe plannen, voor een nieuwe plaat of zo? Staan er nog andere live optredens op de planning?
Dat valt nog af te wachten, we zijn aan een nummer of vier aan het werken. We zijn ook van plan om met die single terug wat in de schijnwerpers te gaan staan. Of er interesse is om samen te werken, maar die wereld is veranderd door corona. We zijn in gesprek met sommigen, het is allemaal koffie dik kijken voorlopig… we doen er dus allemaal nog iets naast, dat scheelt voor het financiële onderdeel, er zijn nog andere projecten. Dat valt wel te combineren mits de juiste afspraken..
Wat live optredens betreft zijn we niet meer zelf op zoek gegaan gezien de onzekere tijden van de afgelopen maanden. We staan nu dus wel met 2 festivals (Bellingen en Oosterzele) die al enkele keren zijn uitgesteld, maar verder zullen we nu zien wat en waar het mogelijk is.
Zijn er nog andere projecten waar je mee bezig bent eigenlijk?
Zeker, mijn band Sanity's Rage doet een eerste try-out 11 december, om na Nieuwjaar een comeback te maken. Met als eerste gig een set in de Asgaard in Gent Brugge. Nicky heeft haar klassieke ensemble Alma Perdida, haar experimentele groep Al Di Miseria (The Advent Of March) en tijdens de lockdown periode is ze met haar echtgenoot een duo begonnen, Kiko & The Q, die een intieme interpretatie van classics gaande van Sinatra tot Nirvana. Echt de moeite.
Rijk worden met jullie muziek is wellicht geen ambitie, maar muzikaal brengen jullie het soort thrash metal waardoor je in landen als USA of zelfs Duitsland wel rijk zou zijn, denk ik ? Zijn er ambities voor het Buitenland eigenlijk?
We hebben wel gesprekken gehad in Duitsland, doordat het een groot land is; het is ook een gesloten land. Er is daar een bepaalde scene, om daar als Belgische band in te geraken is niet zo simpel. Sommige bands als Evil Invaders zijn er in geslaagd door een heel sterke markering en hard werken. De ambitie is er, maar het is voorlopig nog niet realistisch.
Wat is , los daarvan, de echte ambitie van Tensor? En jou als muzikant?
Het klinkt cliché, maar ik wil vooral mijn muziek verspreiden over zoveel mogelijk mensen. Als we daarbij niet teveel zelf moeten investeren, en dat kunnen financieren door onze optredens. En door onze verkoop, zou ik al heel blij zijn. Buitenland is sowieso een onderdeel van die ambitie. We waren zelfs bezig in 2019 met buitenland.
Over ambitie hadden we het al, is er ook een soort doel dat je voor ogen hebt?
Ik heb het er nog over gehad met de gitarist van mijn vroegere band, vroeger wilde ik groot worden. En bekend worden. Nu ben ik al blij dat ik nummers kan maken waar ik zelf 100% achter sta. En dat mensen daar ook oprecht kunnen van genieten, dat laten lukken is een doel op zich. En als je die twee kunt bereiken ben je als band zeer goed bezig, en is je doel zeker bereikt.
Dat brengt me bij België… het lijkt me voor een Belgische metalband nog steeds aartsmoeilijk om echt door te breken, heb je daar persoonlijk een verklaring voor?
Het is zo, als je niet bereid bent om je hele leven of toch een groot deel, te wijden aan je muziek lukt het niet. En dat is een Belgisch probleem ja, want velen haken af net omdat ze niet verder durven.. Een band als Aborted heeft daar op ingesprongen, er zit daar maar één Belg meer in, Buitenlandse muzikanten aantrekken die met die ingesteldheid iets willen doen met de muziek, en er verder willen in gaan dan rond die kerktoren. Dus ja.. je moet bereid zijn om dat risico te durven nemen.
Alcatraz Metal Fest heeft deze zomer bewezen dat je op basis van een zo goed als Belgische affiche ook succes kunt boeken. Mee eens, waarom doen andere festivals dat niet? En denk je dat ook dat ‘statement’ deuren zal openen voor bands als Tensor?
In 2009 heb ik met mijn andere band op Alcatraz gestaan, dus laat het ons hopen dat het ook lukt met Tensor. Het is dus zeker de bedoeling om met Tensor dat ook te doen, daarom willen we ons in het komende jaar in de spotlights spelen zodat die mogelijkheid er is. Als we bijvoorbeeld op een groter podium de fanbase van een headliner ( zoals bv het geval had kunnen zijn met Dyscordia) kunnen overtuigen, schept dat misschien mogelijkheden …
Dyscordia heeft zijn eigen ‘Army’ op Facebook, en boekt daar werkelijk successen mee. Zou dat niet iets zijn voor Tensor?
Het is dat wat we zouden moeten hebben, een soort fanbase, het is daar waar labels en zo op inspringen, op die impact dat zulke bands hebben op sociale media .. Zo een netwerk kunnen uitbouwen is dus zeker een interessante piste. Op die manier een promotor vinden en dergelijke, zou heel leuk zijn, waardoor je als band je kunt bezig houden met puur je muziek. Dus ja, graag..
Een ‘Tensor Army’ mag er dus aankomen, ik wens jullie nog heel veel succes uiteraard en laat ons hopen dat jullie zich zo spoedig mogelijk terug kunnen lanceren… , als we door dit gesprek een kleine bijdrage hebben kunnen leveren, dan zijn wij ook gelukkige mensen. Dank voor het fijne gesprek
Ramkot - Die energie van een uppercut in het gezicht, hoort bij de muziek die wij maken. Live resulteert dit gewoon in een andere soort energie dan op plaat
Dit trio weet, conform aan de eeuwenoude rocktradities, met een eigen visie songs te maken waarbij headbangen en dansen perfect hand in hand gaan. Gevormd eind 2017 in Gent vonden de broers Tom en Tim Leyman met Hannes Cuyvers de perfecte derde broer om hun passie voor afbraakwerken te vertolken in hun herkenbare en compacte sound. Dit staat te lezen op de vi.be pagina van de Gentse band Ramkot, die ondertussen op uiteenlopende podia hebben bewezen uit het heel goede rockhout gesneden te zijn.
De band brengt begin november een nieuwe plaat uit ‘What Exactly Are you Looking For’. Reden genoeg voor een interessant interview over hun verwachtingen, hoe ze deze coronatijden hebben ‘overleefd’, de toekomstplannen en de ambities. We hadden dan ook een fijn gesprek met Hannes en Tim.
Om te beginnen citeer ik even van jullie vi.be pagina ‘’ Dit trio weet, conform aan de eeuwenoude rocktradities, met een eigen visie songs te maken waarbij headbangen en dansen perfect hand in hand gaan.” Kun je daar iets meer over vertellen?
Tim: Wat we daar vooral mee willen zeggen is dat we een rockband zijn, maar zeker niet vies zijn om eens de meer dansbare weg op te gaan conform de rock-’n-roll tradities waar we achter staan.
Hannes: Ik sluit me daarbij aan. We houden gewoon van standaard wissels, en zijn ook niet bang om eens iets anders te proberen binnen die context. Zoals een samenzang of iets van meerstemmigheid, zolang het maar knalt en ook op die manier binnen komt. Dat staat bij ons voorop. We willen in dat ‘iets anders proberen’ ook niet te ver gaan, we zullen bijvoorbeeld geen nummer maken van vijftig minuten ofzo, dat past niet bij wie we zijn. We zijn en blijven een rockband, en die energie blijft dus voorop staan.
Wat is rock-‘n-roll eigenlijk? Je kunt een gezin met kinderen hebben, is dat ook rock-‘n-roll?
Hannes: Rock-’n-roll is een breed begrip, daarom willen we ons ook niet laten vastpinnen op één stramien.. wat we doen, past gewoon bij onze naam ‘Ramkot’, maar je kunt daar dus wel breed in gaan zeker en vast.
Jullie debuut EP kwam in 2019 op de markt, heeft die deuren geopend, welke?
Hannes: Die EP heeft zeker deuren geopend. Het was ons eerste plaat die we hebben uitgebracht. Op die EP staat ook het nummer ‘Red’ waarmee we de Nieuwe Lichting van Studio Brussel hebben gewonnen. Het zet ons op de kaart hoe Ramkot klinkt op plaat, dat opent dus zeker bepaalde deuren.
Tim: Het was misschien niet de ideale moment om hem uit te brengen,. Maar dat wisten we toen nog niet uiteraard. We hebben wel nog lang die EP live kunnen voorstellen feitelijk, en kunnen gebruiken om ons te lanceren, net voor die lockdown. We hebben die dus wel voldoende live kunnen voorstellen en promoten ondanks die coronatijden, dat scheelt ook. Maar nu is het dus tijd voor een nieuwe bladzijde en een nieuwe EP
Winnaar zijn van De Nieuwe Lichting is uiteraard iets waar je helemaal terecht, mee mag en kan uitpakken, in hoeverre heeft dit een invloed gehad om jullie carrière?
Hannes: Het heeft zeker een invloed gehad, je merkt ook hoe je uw publiek merkelijk kunt verbreden door op een nationale zender te worden gedraaid. Je krijgt een veel groter bereik, en ook vaak mensen die je anders onmogelijk of toch veel moeilijker kunt bereiken. Je merkt ook hoeveel belangstelling er vanuit boekingskantoren, management en dergelijke meer is naar die nieuwe lichting toe. Als je bij die negen finalisten bent, en het wint geraak je gemakkelijker gelanceerd. Je moet het uiteraard nog zelf waar maken uiteraard. De muziek zelf staat op de eerste plaats, maar zo een moment moet je met twee handen grijpen als je die kans krijgt.
Heeft deze coronaperiode trouwens geen domper gezet op de feestvreugde? Welke impact heeft dit gehad om de band of op jullie als mens? Ben je er als band sterker uit gekomen?
Tim: Het heeft op heel veel manieren een invloed gehad. Plots kreeg je heel veel tijd om dingen te doen waar je anders geen tijd voor had. Die tijd hebben we benut door nieuwe muziek te schrijven. Midden in diezelfde lockdown is er dan die Nieuwe Lichting gekomen, waardoor meer mogelijkheden naar boven kwamen. Op die manier, door die corona en lockdown, konden we ons op een bepaalde wijze beter voorbereiden op wat daarna kwam. We hebben onze set volledig op punt gezet, met o.a. nieuwe nummers, zodat we echt wel klaar waren om te gaan knallen op de festivals en zo. Een negatieve invloed heeft het dus zeker gehad, we hebben anderhalf jaar niet kunnen spelen, maar op dat vlak was het dus ook een positief verhaal eigenlijk. We hebben het zo positief mogelijk aangepakt, laat het ons daarbij houden. De zomer die we hebben gehad was ook zeer indrukwekkend, en een droom die uitkwam.
Ondertussen heeft Ramkot vooral op de podia zich kunnen bewijzen, aan welke festival of optreden hebben jullie de mooiste herinnering?
Hannes: De meest opmerkelijke waren de show op OLT Rivierenhof deze zomer, dat was de eerste na een lange tijd, of toch de eerste grote show. Ons optreden op Zeverrock , dat was toen het COVID safe pas werd ingevoerd, en we weer konden spelen voor een publiek dat dicht bij ons stond. Voor een staand publiek die gewoon mee gingen in het enthousiasme, een intens gevoel na al die tijd. Die tent stond zelfs helemaal vol, ondanks het feit dat we al heel vroeg stonden geprogrammeerd.
Tim: Ze waren allemaal wel op een of andere manier gedenkwaardig. Deze die Hannes opnoemt waren wel een soort mijlpalen, als je dat zo kunt noemen. De show die me het meest is bijgebleven is de show op Crammerock. We speelden vrij vroeg op de dag. Het is sowieso een fijn festival om daar te mogen spelen. Wij speelden rond drie uur in de namiddag op een vrijdag en tot het uur dat wij moesten beginnen stond daar heel weinig volk, plots stond die tent afgeladen vol voor ons. Dat was wel een kick. Dat zorgt voor een adrenalinestoot van jewelste.
Hannes: Er was ook een optreden in Nederland, in een klein zaaltje ( de naam van het festival heb ik niet begrepen) . Een festival op verschillende locaties, en wij stonden in een echt kleine zaal. Als je het wil hebben over rock-’n-roll gevoel, dat was wel puur rock-’n-roll daar. Dat was dus ook een gedenkwaardige avond.
Hebben jullie in die periode dat live spelen niet kon, teruggegrepen naar live streaming?
Hannes: We hebben één live streaming gedaan. Het is een klinische situatie eigenlijk, Het was in de studio waar we onze nieuwe EP, die deze week uitkomt, opgenomen hebben. En we wisten dat het goed ging klinken omdat het is opgenomen door wie samen met ons de EP heeft geproducet maar qua energie en uw smijten, kan dat nooit hetzelfde zijn als voor een publiek.
Tim: Leuk om te doen, inderdaad, de setting zat wel goed en ook technisch bekeken was dat zeer goed gemaakt. Maar als je dan op die OLT show op een echt podium, en echt voor de mensen staat te spelen stel je toch vast dat is toch waar we het voor doen.
En toch, net zoals je zegt door op de radio gedraaid te worden een publiek bereikt dat je anders moeilijk kunt bereiken, is streaming ook geen goede manier om dat publiek aan te trekken, denk je?
Hannes: Er was in die periode een overaanbod aan live streaming eigenlijk, langs een kant is het wel leuk dat mensen via onze youtube en sociale media ons kunnen zien op die manier. Maar of we daar per se een publiek hebben bereikt dat we anders niet hadden bereikt? Daar hebben we niet echt iets van gemerkt.
Tim: Het was wel het eerste dat we ‘live’ deden na onze overwinning in de Nieuwe lichting, dus ergens hopen we wel mensen te kunnen hebben overtuigen om echt live te komen kijken. Dat wel, maar een super grote impact heeft dit niet gehad denk ik.
Dit interview draait uiteraard rond de release van ‘What Exactly Are You Looking For’; persoonlijk vond ik het vooral een lekkere uppercut die maar blijft duren; kun je concluderen dat jullie daarom een band zijn die je eerder live moet zien of is dat kort door de bocht?
Hannes: Dat werkt in twee richtingen, ik heb ergens een citaat gelezen dat je beter op plaat moet klinken dan live. Of dat je live beter moet zijn dan op plaat, dat spreekt elkaar tegen maar ik denk dat het in twee richtingen werkt. Ik vind dat het op plaat moet klinken alsof je wordt weggeblazen als je daar naar luistert. Dat het hard binnen komt. Live kun je een slechter geluid hebben, maar kan dat worden gecompenseerd door de energie op het podium. Maar wij als rockband moeten het inderdaad wel van onze live presentatie hebben. Het is dus zeker muziek die je bij uitstek live moet beleven. Ik zou echter niet zonder het ene of het andere kunnen. Die twee kanten van muziek maken horen gewoon samen. Dus we willen zeker onze live reputatie benadrukken, maar willen dat het ook op plaat binnenkomt.
Tim: ik sluit me daarbij aan, die energie hoort bij de muziek die wij maken. Ik denk gewoon dat live een andere soort energie is dan op plaat. Op plaat moet je dat gewoon dus een beetje anders doen dan live eigenlijk.
Hannes: Op plaat kun je ook iets meer experimenteren, daar iets extra aan toevoegen , live zit je dan weer beperkt tot de set die je speelt. Het is gewoon een andere energie op of naast het podium.
“Am I Alright Now”, een recente single van Ramkot rammelt beduidend minder dan pakweg “Valium” of “Red”, is dat bewust? Is het een andere weg dat jullie willen volgen?
Tim: Zoals daarnet al werd aangehaald, we willen eigenlijk gewoon ons goesting doen. en ook dat is gewoon ons goesting doen, want het nummer daarna “Eye To Eye” klinkt dan weer bijna net het tegenovergestelde. Bij “Am I Alright now’”wilden we gewoon eens buiten onze comfortzone een pop gerelateerd nummer maken. Maar wel binnen onze eigen stijl blijven, dat wel.
Kortom, we hebben over de hele EP onze eigen goesting gedaan, maar soms kan het anders klinken… zonder onze eigenheid uit het oog te verliezen.
Hannes: Het is vooral belangrijk om als je naar “Am I Alright” of “Eye To Eye” luistert, je nog steeds hoort dat het Ramkot is , dat is voor ons heel belangrijk.
Staan er release shows op de planning? Wanneer en waar?
Tim: Onze release shows zijn op 1 & 2 december in VOORUIT, Gent ( https://www.vooruit.be/nl/agenda/3707/support_tbc/Ramkot ) ; die zijn ondertussen allebei uitverkocht.
Wat zijn de verdere plannen. Ook al is het nog steeds moeilijk om echt plannen te maken
Hannes: Er zijn wel enkele dingen bevestigd, ook voor 2022. Maar we zijn ook al bezig aan nieuwe muziek. Het grote plan is gewoon op deze weg door te gaan. En onze muziek zover mogelijk verspreiden.
Tim: Daar sluit ik me bij aan, we gaan gewoon blijven verder doen , en vooral knallen!
Over het volgende had ik het er al over met de muzikant ‘Julien Firmin’, jullie wel bekend, ? zit er iets in het water in Gent? Hoe komt het toch dat er vanuit Gent zoveel topmuzikanten boven water komen?
Tim: Gent heeft altijd al een specifieke scene gehad, rondom de Charlatan en zo.. Gent heeft iets ‘vies’ van sound, dat zit in de muren en wie weet ook in het water (haha). Gent is gewoon een stad met heel veel mogelijkheden. Om muziek of cultuur te beleven, en dat reikt zelfs verder dan muziek. Het is eerder een kunstenaarsstad. Waar je dus veel mogelijkheden krijgt om te doen wat je wil, maar waar er ook een publiek voor te vinden is.
Hannes: Er zijn ook zoveel zalen in Gent, zowel klein als groot. Zodat iedereen zich op zijn eigen manier kan ontplooien. Om maar te zeggen, op 100 m van mijn deur zijn al vier leuke zalen waar het fijn vertoeven is. Charlatan, Trefpunt, Kinky Star.
België hebben jullie ondertussen zo goed als veroverd, lonkt ook het buitenland, is dat een ambitie?
Hannes: Zeker en vast, we staan in de komende maanden regelmatig in Nederland. Maar ook andere landen als Duitsland staan op de lijst. Ook daaromtrent zijn ambities en plannen om naar daar af te zakken. En Frankrijk. Daar heb je toch ook een rock publiek, maar van de buurlanden is dat een moeilijker land om door te breken, maar we gaan toch proberen.
Over ambities gesproken, wat is jullie ultieme ambitie als band en muzikant buiten werelddominantie uiteraard?
Tim: Dat is een moeilijke vraag, onze ambitie is vooral zover mogelijk geraken dan we kunnen. En denken dat alles mogelijk is, daar naar streven, en zien hoever we echt geraken. Maar sowieso is het de bedoeling zover mogelijk te geraken met Ramkot. Zowel wat live spelen betreft, of platen maken en alles rond de band en onze muziek. Dat is de voornaamste ambitie. Het is gewoon moeilijk om daar één punt naar voor te brengen wat dat betreft eigenlijk.
Hannes: Inderdaad, we zijn nu alle kansen aan het grijpen die we voorgeschoteld krijgen. Om van Ramkot een vaste naam te maken, in welk muzieklandschap dan ook. Belangrijk daarbij is dat we zelf enthousiast blijven in wat we aan het doen zijn. Dat lijkt me het allerbelangrijkste en hopelijk kunnen we daar de vruchten van plukken. En een zo breed mogelijk publiek daarmee aanspreken, maar vooral ervoor zorgen dat we er zelf dus 100% achter blijven staan.. Als je met tegenzin op het podium moet kruipen, dat zou jammer zijn en dan houdt het ook op.
Is er ook een soort doel of einddoel dat je voor ogen hebt? Sportpaleizen uitverkopen en op Wembley staan bijvoorbeeld?
Hannes: Moest die kans zich voordoen, zou ik daar zo voor tekenen. Maar als je uzelf daarvoor moet verloochenen, dat wil ik niet. Als heel de wereld houdt van Ramkot zoals Ramkot nu is? Ja, graag zelfs. Maar, en dat blijf ik benadrukken, we moeten onszelf kunnen blijven.
Tim: Ik sluit me daar volledig bij aan, zover mogelijk geraken, blijven knallen zoals we nu bezig zijn en inderdaad onszelf blijven gelijk wat er op ons afkomt lijkt het voornaamste doel. Zoveel mensen proberen overtuigen, en onderweg zien we wel waar we uitkomen.
Heel veel succes met de nieuwe plaat en op alles wat op jullie afkomt, we blijven het uiteraard op de voet volgen
Sin Savage - Ons doel is dus vooral ons ding kunnen doen, en dat kunnen over brengen naar zoveel mogelijk mensen
Sin Savage, is een belgische heavy-metalband opgericht in 2019 door Zan Geeraerts, Jasper Vanderheyden, Vassili Golfidis en Andreas Timmerman. Deze mannen hadden al heel wat ervaring opgedaan in vorige projecten maar wilden hogerop geraken, ‘they wanted to make Belgium great again!’. En zo werd Sin Savage geboren. Ze lieten het publiek kennis maken met hun eerste single “Lost In The Dark”. Enkele maanden later volgde hun allereerste album, een 4 nummers tellende EP, ‘Lost In The Dark’.
Op Devils Rock For An Angel zagen we een ijzersterk collectief aan vrienden, die de puurheid van old school heavy metal hoog in het vaandel blijken te dragen.
Naderhand hadden we een fijn gesprek met de band over dat optreden, en uiteraard werden ook de verdere toekomstplannen uit de doeken gedaan.
Ik had vorig jaar een interview met jullie naar aanleiding van de release van een nieuwe single ‘“Hearts under fire”. Ondertussen zijn we een klein jaar verder, hoe gaat het tegenwoordig?
Het is een rustige periode geweest, we hebbe niet veel te doen gehad. Onze drummer gaat ons ook verlaten nu. We hadden vandaag op Devils rock for An Angel onze eerste show sinds heel lang. Dus ja.. we zijn terug op rails nu.
Er kwam ook minder goed nieuws dat drummer VASSILI er de stekker uit trekt, zit corona daar voor iets tussen? Of spelen er andere dingen mee (als het te persoonlijk is hoef ik dat niet te weten hoor)
Nee, niets met corona te maken. Hij heeft de kans gekregen om te gaan drummen bij HEXA MERA. Het werd steeds minder evident om dat te blijven combineren, we zijn als goede vrienden uit elkaar gegaan en alle begrip voor die beslissing. Het probleem was ook de afstand, hij woont op meer dan een uur rijden van ons, dat werd allemaal een beetje moeilijker en moeilijker. Maar met corona heeft het dus niets te maken.
Wat heeft corona dan wel met zich mee gebracht. Bezinning? Nieuwe ideeën of nieuwe nummers?
We hebben nog niet samen gezeten om sessies te houden, maar hebben elk apart al wat nummers geschreven. Het is nu allemaal nog maar uit de startblokken geschoten eigenlijk. Dat eerste optreden doet het vuur binnen de band terug branden, zoveel is zeker.. de rest volgt wel.
Jullie waren toch actief in die periode? Live Streaming?
We hebben inderdaad enkele nieuwe singles uitgebracht in die periode. Die hebben we stelselmatig op de markt gebracht, in dat eerste jaar na corona. We hadden die net voor de lockdown opgenomen, en dus wel iets achter de hand om iets mee te doen en zo in de schijnwerpers te blijven staan. We hebben die nog nooit live kunnen spelen. We hebben ook een video clip gedaan van ‘Hearts on Fire’.
Hoe voelde het om eindelijk terug op te treden? waren de reacties vandaag op jullie eerste optreden sinds heel lang? En hebben jullie niet ondervonden dat het na al die tijd wat stroever ging dan anders?
Vooral een ontlading eigenlijk, de reacties waren toch goed en we zijn ook best tevreden. Wat de skills betreft, we zijn elk apart thuis altijd wel blijven oefenen. De eerste repetitie samen verliep wellicht een beetje meer stroef, maar eens we vertrokken waren… je hebt dat snel terug onder de knie.
Veel optredens die werden verzet naar 2021 zijn wellicht ook nu niet kunnen doorgaan, zijn er plannen in het water gevallen? Of naar het buitenland toe?
We zaten in Alctraz Metal Battle, om op Alcatraz te spelen. We zaten in de halve finale en moesten die nog spelen. Dat is uiteindelijk afgelast en we hebben er uiteindelijk ook niets meer van gehoord achteraf. Dat had een springplank kunnen zijn. Naar het buitenland toe hebben we niet echt kansen gehad. Maar voor ons is dit hier in Zillebeke bijna buitenland (haha).
Over dat Buitenland gesproken, zou het niet interessant zijn als band om via dat buitenland zo door te breken en dus eerst in het Buitenland iets opbouwen?
Dat zou tof zijn, maar we missen op het moment te contacten om daar binnen te geraken in dat circuit voor het buitenland; maar zeg nooit, nooit uiteraard.
Voorlopig is er dus nog niet de ambitie in die richting, wat is dan wel jullie ambitie?
Vooral dat we zoveel mogelijk mensen kunnen bereiken. Zoals we daarnet goede commentaren hebben gekregen, als de mensen positief zijn dat geeft wel een boost, dat is dus zeker een ambitie. Ons doel is dus vooral ons ding kunnen doen, en dat kunnen over brengen naar zoveel mogelijk mensen. En op Graspop staan…
In dat interview vorig jaar, toen ik vroeg, wat is jullie ambitie zeiden jullie ‘’ Eerlijk gezegd is onze eigenlijke ambitie om ooit op Graspop te staan’’ Nu heeft Alcatraz Metal Fest wat mij betreft bewezen dat je met een grotendeels Belgische affiche zeker volk kunt lokken. Zou je niet beter de ambitie verleggen naar Alcatraz?
We hebben het vandaag al horen vallen, dat zou een heel mooie optie zijn. Het positieve aan corona is dat Alcatraz inderdaad, deels doordat ze niet anders konden, naar een quasi volledige Belgisch getinte affiche hebben moeten grijpen. Het schept hopelijk ook meer mogelijkheden voor Belgische bands naar de toekomst toe.
Laat het ons inderdaad hopen, uiteraard is er ook die typische Belgische mentaliteit om sceptisch te staan tegenover eigen kweek. Hebben jullie daaromtrent ook al dingen ondervonden? Dat het voor jullie moeilijk is om aan de bak te komen? Sommige bands lieten we me weten als ze in Duitsland spelen, spelen ze in het voorprogramma van een Duitse band, als ze hier spelen met een middelmatige Amerikaanse band spelen ze ook in het voorprogramma
In sommige andere landen, zoals Duitsland, leeft metal wel meer dan hier daar moet je toch ook rekening mee houden. Persoonlijk verkiezen we ook eerder om dingen als vandaag te kunnen doen, dan in het voorprogramma spelen van die Amerikaanse middelmatige band.
Wat verkiezen jullie festivals of club optredens? En waarom?
Op Graspop staan… Nee, kijk, voor ons is elk optreden even belangrijk of dat nu een festival of Club concert is we geven ons altijd 100% en echt een voorkeur ? nee niet echt wat dat betreft.
Indien jullie de kans krijgen om een succesvolle plaat uit te brengen, die totaal afwijkt van wat jullie willen doen, en daarmee op wereld toer kunnen gaan en veel geld verdienen, zouden jullie dat doen? Er zijn wel degelijk bands die dit hebben gedaan. En nee dan heb ik het niet over Metallica…
Als de muziek voor ons persoonlijk goed zit? Dan zouden we dat wel doen, het moet iets zijn en blijven waar we zelf achter staan dat is belangrijk. Zo een kans gaan we dan niet laten liggen. Maar puur en alleen voor het geld dus niet. Je moet het op een of andere manier kunnen over brengen, en dat kan enkel met iets dat je graag doet en waar je zelf achter staat.
Nu we het toch over Metallica hebben, die staan nu wel in de schijnwerpers met 30 jaar het ‘Black Album’, denk je dat hun succes ook niet heeft gezorgd dat er voor bands als jullie gemakkelijker deuren open gaan naar een ruimer publiek dan enkel metal?
Voor sommige bands zal dat wellicht wel een springplank geweest zijn, Metallica stond plots op grote niet metal festivals, dat heeft wel gezorgd dat die festivals metal boeken. Wij persoonlijk hebben niet direct een link met Metallica, en het heeft voor ons persoonlijk ook niet per se andere en nieuwe deuren geopend eerlijk gezegd.
Wat zijn eigenlijk de verdere plannen met de band?
Songs schrijven, terug wat componeren; Op zoek gaan naar een nieuwe drummer.. verder optreden .. gewoon doordoen zoals we terug bezig zijn.
Pics homepag @Musika
Een heel goede ingesteldheid, dank voor dit fijne gesprek. Veel succes in alles wat jullie doen
Liquid Therapy - We zijn heel graag creatief bezig met onze muziek, het is om die reden dan ook leuk dat iedereen binnen de band zijn ei kwijt kan, en dat we elkaar daarmee aanvullen of beïnvloeden
Het is moeilijk om op de muziek van Liquid Therapy een label te kleven. Dat is de reden waarom we vielen, en na deze passage op Devils Rock For An Angel, nog steeds vallen voor de band. Met hun recente release ‘Breathe’, uitgebracht in maart 2020 trouwens, net voor de eerste lockdown. De band kon die plaat nu eindelijk voorstellen, en stond op Devils Rock For An Angel, een festival waar ze eigenlijk een beetje buiten de comfortzone treden.
Hoe ze daarmee zijn omgegaan? En hoe de reacties waren? We vroegen het hen na hun optreden in een gezapige, zeer gezellige babbel. Eveneens werden de verdere toekomstplannen uit de doeken gedaan.
Ik vond het een heel geslaagd optreden, hoe is het voor jullie verlopen?
We zijn over het algemeen tevreden. We hadden een goede interactie met het publiek, ja best tevreden over dit optreden ja. We wisten dat we een beetje een vreemde eend zouden zijn op het programma, en waren toch wat zenuwachtig hoe de reacties zouden zijn. Maar ik had toch de indruk dat de mensen zich hebben geamuseerd. Dus ja, geslaagd!
Dat jullie buiten de lijntjes kleuren is net de reden waarom ik jullie zo goed vind eigenlijk. En ja ik had wel de indruk dat de grote meerderheid van mensen mee was. Zie je het na deze energieke show nog zitten voor vanavond, want jullie treden nog eens op?
Het tweede optreden is in een café, vol fans. Dus dat zien we zeker zitten ja. Het is ook een breder publiek dat puur van ons komt, daarom zijn we ook zo tevreden dat we op Devils Rock For An Angel toch een heel ander publiek over de streep hebben kunnen trekken.
Welke stijl kun je eigenlijk kleven op Liquid Therapy? Niet dat het moet voor jou, ik hou daar niet van om bands een label te geven
We laten ons vooral niet in een bepaald hoekje duwen, dat is voor ons heel belangrijk. Als we optreden, of een set brengen, kiezen we er bewust voor dat het ene nummer verschilt van het andere. Soms zal er dat voor zorgen dat bepaalde mensen dat ene nummer beter vinden dan het andere, maar we willen bewust niet altijd op datzelfde lijntje zitten als we live spelen. We zijn heel graag creatief bezig met onze muziek, en daar andere wendingen aan geven is een bewuste keuze.. het is om die reden dan ook leuk dat iedereen binnen de band zijn ei kwijt kan, en dat we elkaar daarmee aanvullen of beïnvloeden.
Ik vind het mooi dat jullie ondanks dat niet hebben ingehouden, is dat een beetje de nieuwe tendens twee keer per dag optreden , ik veronderstel van niet
Het is de eerste keer dat we dit moeten doen, veertien dagen geleden hebben we ons eerste concert gegeven sinds lang. Het deed oprecht deugd, zeker nadat we stil hebben moeten liggen vlak na een release zonder dat we die plaat echt hebben kunnen voorstellen. Eigenlijk waren we twee weken geleden minder zenuwachtig , ook omdat we de enige band waren en het publiek kwam enkel voor ons.
Ben je daar als band sterker uit gekomen uit die corona tijden, of niet?
We hebben ook niet echt stil gelegen, we hebben veel vergaderd en de koppen bij elkaar gestoken. Dus het contact is er ondanks alles geweest, dat is wel belangrijk. We hadden wel geen zin om aan nieuwe nummers te beginnen, net omdat we die vorige plaat nog niet live hadden kunnen voorstellen. Dat moest eerst gebeuren. Maar nu dat wel het geval is, gaan we vanaf volgende week beginnen repeteren met wel nieuwe nummers. De goesting om dat te doen is, we hebben ook een nieuwe drummer bij de band, dus ja we hebben er weer zin in om aan iets nieuw te beginnen..
Over een nieuwe drummer, daar wou ik het ook nog over hebben. Jullie hadden vorig jaar ook spijtig nieuws jullie maat en drummer Luc moet door een medische blessure de band verlaten. Hoe gaat het met hem ondertussen en is hij nog verbonden met de groep?
We zijn in alle vriendschap uit elkaar gegaan, het contact is er nog steeds. Luc heeft meer dan zijn bijdrage geleverd aan onze cd. Daarvoor zijn we hem dankbaar. We zijn een band die er is voor elkaar, we vangen elkaar goed op. Onze nieuwe drummer werd dus zeker met open armen ontvangen. We gaan heel los met elkaar om, dat is altijd zo geweest en onze grote sterkte we grappen en grollen soms met elkaar, we vinden dat belangrijk.
Het is een beetje als fietsen, maar bij de eerste repetities, hebben jullie ook niet ondervonden dat het wat stroef ging, bij sommige bands hoorde ik dat naar boven komen in interviews?
Dat is inderdaad een beetje als fietsten, in het begin ging dat even stroef maar eens we weer bij elkaar zijn gekomen pikten we de draad vrij snel weer op. De vibe was ook wel een beetje weg, dat moest terug een beetje groeien. Maar ook dat kwam na enkele repetities weer snel terug. We hebben er heel hard aan gewerkt..
Het is eigenlijk niet meer zo simpel om plannen te maken, maar wat zijn de verdere plannen? Nog meer optredens hopelijk? Ook wat platenwerk of zo betreft?
Inderdaad nog meer optredens doen, en eens kijken om nieuwe nummers te beginnen schrijven. Dat is niet direct op korte termijn, nu is het vooral dus die plaat voorstellen. Maar vanaf het voorjaar 2022 zullen we toch wat meer gaan focussen op nieuwe nummers en zo. Normaal spelen we ook in Berlijn, als dat doorgaat want dat is allemaal koffiedik kijken.
Dan zitten we aan ‘het buitenland’. Zijn er ambities in die richting? Jullie spraken de ambitie uit om op Graspop te staan, wellicht kan dat lukken door eerst in het buitenland te staan? Hoe zie je dat?
Zeker en vast! Als er zich een kans voordoet zullen we er ook volledig voor gaan, we kunnen er ons ook in duwen bij manier van spreken.
Een ambitie die jullie uitspraken is op Graspop staan, een festival als Alcatraz heeft deze zomer bewezen dat je best een deftige affiche kan vullen met Belgische bands, en daar succes mee hebben. Zou het niet beter zijn die ambitie te verleggen naar Alcatraz?
Het is niet zo zeker dat het zal lukken, veel Belgische bands op Alcatraz zitten in het water van bijvoorbeeld Stoner, geen probleem daarmee. Maar het valt op dat Stoner nu wel aandacht krijgt, meer dan andere stijlen. Dus ook dat is afwachten en koffiedik kijken of het gaat lukken. Het is wat aftasten, we springen er een beetje uit. We hebben wel een grote aanhang, op die korte tijd. Dus wie weet lukt het daardoor dan weer wel. Ze mogen ons allemaal vragen…
“Het is moeilijk maar we blijven gemotiveerd en hard werken. Volgend jaar willen we er staan. Geen discussie.” Zeiden jullie in ons gesprek vorig jaar rond deze tijd. Na een jaar is het al een beetje beter, maar nog steeds moeilijk toch? Of is er licht aan het einde van de tunnel…
Op dit moment is het drummen voor iedere band om ergens te kunnen spelen.. wat ook normaal is na lange afwezigheid van Covid. Naarmate de tijd vordert valt alles ook wel op zijn plaats en stromen de optredens in komend voorjaar en najaar wel binnen.
Pics homepag @Musika
Bedankt voor dit fijne gesprek, veel succes in alles wat jullie doen, we blijven jullie op de voet volgen
RONKER - Ambitie? De focus nu op mooie shows spelen en ons laten zien aan het publiek en vandaar uit kunnen groeien
RONKER speelde in Denderleeuw zijn allereerste show, en dan nog een thuismatch.
Het verslag kun je hier nog eens nalezen.
De muzikanten binnen deze band hebben de klappen van de zweep al onder de knie in andere projecten, maar met RONKER tasten ze hun grenzen af, treden ze uit de comfortzone en spelen ze op hoog niveau.
We hadden een fijn gesprek met de band over het ontstaan van RONKER, de impact van de coronacrisis, de toekomstplannen en Rage Against the Machine.
Naar onze lezers toe, wie is RONKER, en heeft de naam iets te maken met snurken? Die vraag hebben ze nog gesteld zeker?
Nee, met snurken heeft dat niets te maken. Al is dit inderdaad vaak de eerste vraag die mensen ons stellen. RONKER is een noisy gitaarband, met vette knipogen naar de 90’s en meer dan een stevige scheut melancholie. We hadden de naam al lang op onze shortlist staan (grijnst). Het moest echter nog klikken met het juiste muzikale palet. De bandleden spelen in andere projecten en houden er dus een drukke agenda op na. We zijn al lang aan het flirten met een terugkeer naar onze muzikale roots, maar het was nooit echt de moment om er onze schouders onder te zetten. Wel was het een uitgemaakte zaak dat wanneer we ooit tijd zouden vinden voor onze comeback naar zware-gitaren-land, het kind RONKER zou heten. In 2020, net voor de lockdown, hadden we muzikaal dan eindelijk de ruimte. Bram en mezelf hadden net een heel melodische plaat gemaakt met onze band If Anything Happens To The Cat en het borrelde om iets muzikaals volledig anders te gaan doen. Door corona is het serieuzer geworden dan wat we aanvankelijk dachten. We hadden wat tijd nodig om de meest passende bezetting van de band en de muzikale richting die we wilden uitgaan, te achterhalen. Die tijd hebben we door corona wel kunnen nemen.
Als ik het goed begrijp is het eigenlijk begonnen als een zijproject? En heeft corona alles doen versnellen?
Onrechtstreeks wel, maar het werd ons heel duidelijk dat er veel meer in de muziek zat dan gewoon nostalgie ophalen. Daarom besloten we al relatief snel om er meer mee te gaan doen. We hebben er alle vier enorm veel zin in, en dat spat er af. We fungeren als band nogal democratisch en hebben elk van ons veel bewegingsruimte in wat we muzikaal naar de band brengen. Dat maakt het net zo interessant en dat wilden we ook bewust doen, niet binnen een bepaald lijntje of stijl lopen. Dat maakt het allemaal wat spannender of onvoorspelbaarder. De emotionele geladenheid van de band is dan ook nogal schizofreen; angst wordt snel agressie in de wereld van RONKER.
Dat merkte ik ook op het podium, de muziek ging eigenlijk alle kanten uit, van zulke bands hou ik enorm. Daardoor kun je op jullie muziek geen label kleven
De bedoeling was aanvankelijk om ons heel hoorbaar te laten inspireren door Black Sabbath, maar veel verder dan de snor van Tony Iommi zijn we niet geraakt. Dus begonnen we te zoeken naar klanken om daar aan toe te voegen. In Ronker stappen we alle vier uit onze muzikale comfortzone omdat we uit een heel verschillende genre komen ofwel een ander instrument bespelen. Zo is de bassist eigenlijk een drummer en de zanger een bassist. Binnen RONKER wilden we ook dat aspect uitspelen, en onze ‘versheid’ ombuigen naar een heel eigen sound. Er worden heel wat genres door de mangel gehaald, van heel 90’s dingen tot de beginsels van de HC-Punk of first wave of Black Metal. Daardoor gaat het, zoals je hebt gemerkt, inderdaad alle kanten uit op het podium.
Dat emotionele viel me ook op, zowel vocaal als instrumentaal. Schuilt daar iets van frustraties of zo achter? Of moet ik het zo zwaar niet zien
Het voorbije jaar is voor iedereen zo heftig geweest, we gaan dat verdriet zeker niet claimen. Je eerste optreden als band voelt als een ontlading. Maar door noodgedwongen pauze tijdens de crisis werd de anticipatie naar de show voor ons wel groot. Laat ons stellen dat er een hoop opgekropte emoties uitgezweet zijn. De coronacrisis heeft echter niet veel rechtstreekse invloed gehad op de tekstuele inhoud van de nummers. Heel ver ga ik daar niet over uitweiden, maar door de lens van RONKER wordt er allerhande verwerkt.
Heeft die coronatijden jullie als band dan dichter bij elkaar gebracht, sommige trekken er de stekker uit, jullie zijn er dus sterker uit gekomen? Of moet ik dat zo niet zien?
Er waren uiteraard frustraties, maar ergens heeft die corona er ook voor gezorgd dat we echt tijd hadden om uit te zoeken waar we echt naartoe wilden. Waardoor we naar elkaar zijn toegegroeid in die twee jaar dat we niets konden doen. Er zijn ook nieuwe nummers uit gekomen. Het was best heftig en frustrerend om zo lang niet te kunnen optreden, maar er schuilt dus ook een positief verhaal achter.
Heb je in die coronatijden overwogen om live streamings te doen? Wat is jullie mening over het fenomeen?
Nee, we wilden ons debuut maken met zwetende lijven rondom ons. Livestreaming of sessies zijn een wijs medium, maar niemand heeft nood aan iemand die de markt nog meer komt verzadigen.
Komt er dan ook een plaat uit, want ik vernam voor het optreden dat jullie in november starten met opnames?
In november beginnen we met opnames. In het voorjaar plannen we heel wat shows te spelen om zo te werken aan een mooie release van onze EP. We gingen onlangs naar de studio en naar de producer, een bezoekje brengen en hebben daardoor alleen meer zin gekregen om er in te vliegen.
Is het in tijden van Spotify eigenlijk nog interessant iets op plaat uit te brengen denk je?
Zeker weten! Persoonlijk houden we allemaal van een fysiek muzikaal product en we denken dat er toch nog een publiek is die dat ook wil. Muziek is de laatste jaren steeds minder tastbaar geworden, streamingsdiensten pushen ook steeds dezelfde eenheidsworst in je mond. Waardoor er snel veel releases van de radar verdwijnen. Een plaat releasen is iets vluchtig geworden en zeker online sterven er veel goede underground releases een snelle dood. Met
vinyl heb je toch meer muziekbeleving: het vergt geduld, maar de beloning als luisteraar is groter. Ideaal verjaardagscadeau ook, zo een vinyl! (knipoog)
Naast eventuele releases, zijn er naast deze gewonnen thuismatch in Denderleeuw, nog plannen voor optredens?
In het najaar –nu dus- gaan we hier en daar wat guerrilla-optredens geven. Op 9 oktober staan we in Strijtem met Cyclone en zowat alle streekgenoten die iets van oversturing door hun gitaren jagen. Dat is een show waar we wel echt naar uitkijken. Vooral omdat ik persoonlijk een grote boon heb voor 80’s Thrash. Voor de rest zijn we bezig met het plannen van ons voorjaarsoffensief, hou dus maar een oogje in het zeil.
Wat zijn de ambities met RONKER? Heb je bepaalde doelstellingen voor ogen?
Wellicht nog een mooie plaat uitbrengen, binnen dit en twee jaar, maar voorlopig focussen we ons op mooie shows spelen. Omdat onze muziek zoveel raakvlakken heeft met verschillende genres, zijn we ook van veel markten thuis. Stiekem willen we vooral veel spelen. Echt extreem veel spelen. Dat is nu onze grote ambitie.
Laat ons eerlijk zijn als je in ons land vier keer rond de kerktoren bent gereden, ben je rond … Zijn er dan geen plannen om ook in het buitenland potten te gaan breken? Of is dat niet jullie ambitie?
We hebben met andere projecten al vaak in het buitenland getourd en dat is vaak een hit or miss-scenario. Natuurlijk zouden we –net als zowat elke band- een buitenlands verhaal willen schrijven, maar zoiets moet je opbouwen. Laat ons maar eerst beginnen bij onze tronie te tonen in de kleine clubs, dicht bij de actie.
Zou een mooie ambitie niet zijn dat je als band underground bekend zou kunnen worden, en binnen dat wereldje je stempel kunnen drukken en erkenning krijgen?
Dat is zeker een doel! Pas op, als Rage Against the Machine belt om mee op arena-tour te trotten, mag dat voor mij een schoon fin de carrière moment zijn. (lacht) Nee, serieus; RONKER, Run the Jewels en Rage Against the Machine! Wilt iemand arena’s beginnen boeken?
Pics homepag @Yngwie Vanhoucke
Bedankt voor dit fijne gesprek, heel veel succes met de eventuele nieuwe release en we duimen dat je dat doel bereikt, jullie verdienen het gewoon!
Jij bedankt Erik, voor al je mooie werk in de scene!
Frozen Crown - We sure choose to be more ‘into you face’, yes. But we are not a band who completely change our direction to something that is not Frozen Crown anymore
Italian band Frozen Crown is one of the world's most famous bands in the genre. With over 18M YouTube plays, 25K Spotify followers and 5M streams, this formation is at the top of power metal. 'Winterbane' is their new third album and features 'haunting melodies, tasteful riffs, speedy guitar leads and catchy refrains in an outstanding mix of classic heavy metal, aggressive modern day power metal and captivating female vocals' .
The first two albums 'The Fallen King' and 'Crowned In Frost' showed a more symphonic side of the band.
A new record, 'Winterbane', was recently released, you can read its review here
Following this release, we had a nice conversation with vocalist Giada "Jade" Etro , of course it was also about the pandemic and future plans.
For our reads who don’t know you , who is Frozen Crown, how did it all started?
Frozen Crown is a band from Italy, we play heavy power metal, very classic from some point of view. We started back in 2017. Federico Mondelli, who founded the band, was looking for a singer. He made some auditions and I won the contest (haha) We started writing songs, for the first cd and we found other members to make the band complete, that’s how it started.
Why Power metal? Not that there is something wrong with that of course …
Frederico had the desire to write heavy power music, because it’s just the kind of metal he always loved. But you can also hear a lot Swedish melodic death metal in our sound. That he put in the new album. Soo he found the singer that also love that kind of metal. I grow up with bands like Blind Guardian. But I also liked the power of voices like Floor Jansen, who is nog singer of Nightwish. We both walking together in this direction. It’s just a way we both always loved.
I like the band because it’s not just strictly power metal, that you say Nightwish is a good example I think.
Something else, the band has announced that they’re parting ways with Thalìa Bellazecca (guitars), Alberto Mezzanotte (drums) and Filippo Zavattari (bass) through social media. The three members decided to leave Frozen Crown last year in order to focus on their personal projects. I think this was a very difficult time, how did you survive this as band?
They took the decision to leave the band in 2020. We announced end of the year, but it was something that happened true severely months. For us it was not this big problem, because we had the time to work on new solutions and found some great new members. Like Fabiola "Sheena" Bellomo , Francesco Zof and Niso Tomasini. We are very happy with the new members because they are a breath of fresh air in the band. That’s why we could make this album with new energy, new power and in the end we are happier than ever.
Next to this, what are the highs and lows till now?
The only thing is. Like everyone, this corona virus is sure a low moment because you missing the gigs and contact with fans and things. That’s for every band the same I guess. That was the hard part of our story so far. The interesting thing is we decided to take the contest with our fans in a other way. We were aware from the fact that we needed to find a way to let them know we still alive. We open our own YouTube channel where we publish almost weekly some new video interact with them. We making some live streams, we can chat and we publish some video’s where we undercover about the process of writing songs and things like that , too keep in contact with the fans.
https://www.youtube.com/c/FrozenCrown/featured
In a lot interview bands and artists say they don’t like doing streams of live streams. But you did it? Why?
We never did concerts on live streams, we just made some acoustic sessions of what we were busy with. The ‘live streams’ we made where more chats with band members and fans.. something complete different than a concert on live stream. Soo I agree what you say about making a live streaming of concerts, I understand why other bands don’t like that. It’s hard and there is nobody really not that satisfying for bands or fans, in my opinion. We not wanted to do that, but we wanted keep connected..
With over 18M YouTube plays, 25K Spotify followers and 5M streams are at the top of power metal. How important is the impact of streaming like Spotify or Youtube to you guys as a band?
In this days it’s more important than ever. Because there was no change to play live, having a lot followers sure have an impact in this times of pandemic we living in.. because it is , like I said, the only way to be connected, so yes that impact was Hugh.
It’s indeed important, but a band doesn't make any money from it... so why still release records?
Yes, true. But you know , typical metalheads still buy records. That still want to have the physical stuff. That’s why we still can record, because a metalhead still buy a cd or vinyl. That’s the good thing about being in a metal band. Of course you can’t make money with Spotify, it’s just a good way to make people learn to know you better, but it sure helps in that way.. but like I said, metalheads are still old-school on that, we lucky (haha)
Also when I go to hardcore, punk or any other festival there is more younger people (mostly) than on a metal festival. It’s maybe because of that? A little older generation who still buy records? And the younger generation not?
That’s true. But also, the younger generation don’t have the money to buy a lot records. Back in the days I think people where start working on a much younger age than nowadays. The younger generation now got a job on later age, so they not have the money when they are younger. They go to festivals, or concerts, but barley have the many to buy supply’s about the bands they like because of that reason.
Let's also talk about the latest release 'Winterbane' The first two records 'The Fallen King' and 'Crowned In Frost' showed a rather symphonic side of the band. This is 'into you face' metal, energetic, fast, hard, is that a conscious path you have followed as a band or am I seeing it wrong?
No, you see it right. We decided to make a more ‘into you face’ path , we were working a lot on heavy riffs. Inspired to melodic death metal. We just wanted to explode that side of us. We moved a lot keyboard sound in this record. We just wanted exactly doing that, follow this path.
The closing “Blood On the snow" even shows a dark side of the band. Is that done on purpose? Will the next disc go in that direction? Or are you not working on that yet?
I don’t think we going to follow that direction for the future. But we wanted to experiment more on it, it’s the latest and the longest song on the album. Frederico loves bands like Anathema and some darker and gothic bands. And I been singing for years in a gothic metal band to. We have writing this song in a proposing to having fun, and write something that we have inside, that we simply can’t put in the other songs.
How were the regular reactions till now?
We had reviews that were enthusiastic. We always been happy with review of record, by record. But this one was reviews with a lot fireworks on it, absolutely wonderful. So we are really happy with the reactions in it.
That’s maybe because you guys don't necessarily stay on the same path, and dare to leave the comfort zone, maybe because of that? i think, in these times, people are looking for new stimuli, and that's what you guys are also doing ‘adding new stimuli’ to the power metal sound
We sure wanted to hide an evolution in our sound, but not become something complete different. We sure choose to be more ‘into you face’, yes. But we are not a band who completely change our direction to something that is not Frozen crown anymore. Soo we experiment, but want to walk our own path. But of course, nowadays, but the fact on the internet everything is fast going. Is sometimes frustrated because you release the album, and one month after some people are already asking for something else, that’s not how we work. Ten years ago, a band released one album every five years. Now, it’s just under your nose, you can listen to a lot stuff on Spotify or things like that. For Free, you can’t give an album the right reward and that’s sometimes frustrated yes. Because making an album comes from the hart. That’s maybe the darkest site of the internet. That people get used of getting everything under their nose, for free..
Like everyone else I guess this COVID 19 times give you a lot problems. How did you survive this times?
In my opinion that times have not been that bad for music. Ok, people be not able to go to festivals and things. But we still had time to check our video’s to keep in contact, to stay connected in a way. Soo in music terms it not been that bad, except the part of not have concerts. The fans still wanted music, so they moved to the internet to find it. That’s why we happy we had this YouTube channel. That’s why we also wanted to release a album in the middle of this corona times, because people are there. They not going anywhere at all (haha).
But the fact that you can’t play that record live on stage, or bring it on stage, it is not a good thing to then? You need to show it on stage, right?
That’s the frustrating part, of course. Going to festivals and concert, and everything around that, is my favorite part of making records and music. We had so much fun on the festivals, when we hang out with other bands. The true connection with fans and everything around it, yes that’s a part that been missed. I hope we can do that in 2022.
In the meantime there are again possibility’s to play live again, here in Belgium there was Alcatraz Metal Fest. How big is the hunger and when will you play live again?
The Hunger is very big. At the moment, the only gig we confirmed is in Norway. At the Oslo Festival. But, in January 2022 we will see if we will manage to go back on tour. And play on the festivals that will take place. But it’s all unsure, it’s a mess. So, we only can hope things get better next year and sure go on tour than. We very hungry for that.
What are the future plans, next to concerts?
We just hope for the concerts, that’s the most important plan now. For the rest, we just going on with our YouTube Channel. It just gives us a lot of satisfaction and we will focus on that mainly, we want just to find a other way to contact with the fans while we waiting to go back on tour. That’s it right now. We just mad new music, with our new members. Other music video’s been planned for the next months.
What are the ambition – next to world domination – and is there something like an end goal?
I want to be the new Floor Janssen (haha) As band we want to play in every country in the whole world, it’s just amazing to see every place in the world, in real That’s our biggest ambition maybe, to play in every country around the world, an visit all this places.
Is that not something every band want? It’s not you ambition to become rich with your music and play in Wembley Station or something like that, become world famous maybe? ?
I want to do my own work, and choose myself what to do with music. And not let others decide me what to do. Improved with what I really love, and not too losing my passion for singing when I doing it pure for the money. And singing something I don’t want to. I think that answer the question?
It’s only strange, every band or artist tell me almost the same, when I ask. But there are bands and artists who choose a path to make more money with music, even it costs them a part of the passion
Money is important, for sure you have to work in live. But maybe I would do it to if I got the change, who knows? People make this compromise for a reason. But without the passion? I don’t know.
Thanks for this nice interview, we hope to see you in Belgium someday soon or later …
Turpentine Valley - We weten beter waar we naartoe willen en wat we willen vermijden
Het nieuwe album van postmetalband Turpentine Valley is intussen helemaal ingeblikt. Het trio licht al een tipje van de sluier in het interview dat we konden afnemen op de Miracle Metal Meeting in Deinze.
Op deze Miracle Metal Meeting spelen jullie bij een heldere hemel en vroeg in de namiddag. Heel wat anders dan jullie gebruikelijke concertomstandigheden?
Onze muziek komt inderdaad het best tot uiting in donkere zaaltjes, met amper podiumlicht en het visuele als een extra dimensie als tegengewicht voor het ontbreken van de vocalen. Dan wringen de omstandigheden in Deinze een beetje en wordt het moeilijker om op klaarlichte dag het juiste gevoel over te brengen op het publiek. Maar we zijn er helemaal voor gegaan, zoals we dat bij elke show doen. Dit keer hebben we er ook visueel het maximum uit gehaald met extra veel rook en licht.
Het vorige album, ‘Etch’ uit 2019, werd overal positief onthaald en heeft heel wat deuren geopend voor de band. Wat kunnen jullie al vertellen over het nieuwe album?
De opnames zijn achter de rug. We kozen net als voor ‘Etch’ opnieuw voor Stef Exelmans als producer. Hij werkte eerder ook al met Carneia en Bear. Voor onze nieuwe plaat werkte hij samen met Tim Toegaert (van o.a. Fleddy Melculy en Janez Detd). Als alles verloopt zoals gepland, komt het nieuwe album in het voorjaar van 2022 uit bij dunk!records, ons huis van vertrouwen.
Hoe klinken de nieuwe tracks?
De sound zal een beetje anders zijn dan op ons debuut. Bij de opnames van ‘Etch’ verkenden we de instrumentale postmetal nog compleet met open vizier. Voor de opvolger weegt onze rugzak al wat zwaarder. We weten beter waar we naartoe willen en wat we willen vermijden. Nu zullen we al sneller een stuk van een nummer laten vallen of veranderen als we vinden dat het te veel klinkt als iets van een andere band.
Ook het componeren verliep anders dan bij Etch?
Een paar nummers waren al klaar voordat de pandemie uitbrak, maar de viruscrisis heeft ons wel parten gespeeld. Doorgaans ontstaan onze nummers uit jams tijdens de repetities. Tijdens de lockdown waren er geen repetities en lieten we via Zoom stukjes muziek aan elkaar horen. Dat werkt ook, maar op een andere, minder spontane of organische manier. Het is moeilijker om helemaal mee te zijn en in dezelfde flow te zitten als je naar een scherm moet kijken en luisteren tegenover als je naast elkaar in dezelfde ruimte staat te spelen.
Jullie hebben de nieuwe nummers nog niet live getest?
In ons genre is het altijd moeilijk om in te schatten hoe een bepaald nummer zal onthaald worden. En hoewel we geen teksten gebruiken, zit er voor ons een zekere logica in de volgorde van de nummers, zowel op het album als live. We kunnen live een korte of een lange set spelen, maar die organische volgorde en opbouw zullen we altijd zoveel mogelijk respecteren en dan is het moeilijk om als test een paar nieuwe nummers in de set te smokkelen. Dat zal bij het nieuwe album waarschijnlijk hetzelfde zijn. Op de Miracle Metal Meeting konden we sowieso maar een korte set brengen en was er dus weinig ruimte voor nieuw materiaal. Op een concert in Luik een week daarvoor hebben we wel al één nieuw nummer live kunnen testen. De reacties uit het publiek waren heel positief.
Bij de vorige release deden jullie twee releaseshows, in Roeselare en Deinze. Wat mogen we deze keer verwachten?
We staan als band al wat verder en daarom willen we het nog wat groter aanpakken. En dus daagden we onszelf uit met het ambitieuze plan om zelf een releaseshow op poten te zetten in elke Belgische provincie. Een aantal van die tien shows liggen al vast – o.m. die in de Elpee in Deinze – in andere provincies zijn we nog volop de nodige afspraken aan het maken. Niet altijd even evident, maar wel spannend. Deze release shows worden ook onze aanloop naar hopelijk een paar zomerfestivals en wie weet ook wat shows in het buitenland.
Wat is de volgende grote afspraak voor Turpentine Valley?
Elke show is belangrijk, maar we kijken toch uit naar de Waregemse Metal Days. Daar mogen we op de derde festivaldag (zondag 5 december 2021) openen voor o.m. Psychonaut, King Hiss, Heisa, Stake en Amenra. Vroeg komen is de boodschap!
Reject The Sickness - De levensloop van de band is als een soort puzzel en elk stuk dat erbij komt, zorgt ervoor dat de puzzel wordt vervolledigd
Met een nieuwe plaat ‘While our world Dissolves’ en een broek vol goesting, zo energiek ging Reject The Sickness tekeer op het podium van Devils Rock For An Angel. Vanaf de eerste song ontstond een moshpit en gingen sommigen crowdsurfen. De band had nogal snel door dat ze het publiek voor zich wonnen.
Het volledige verslag kun je hier nog eens nalezen.
Voor het optreden hadden we een fijn gesprek met zanger/frontman Guy Vercruysse.
Reject The Sickness werd opgericht in 2008. In muziektermen is dat al een lange tijd ondertussen; wat zijn een beetje de hoogte- en dieptepunten
Ik heb Ruben, de gitarist van de band, leren kennen in 2008. Er was toen nog geen sprake van Reject The Sickness maar wel van een band. Ik was op zoek naar een nieuwe band om in te zingen. Ik ben toen een hele tijd bezig geweest om mensen te zoeken om die band te vervolledigen. Reject The Sickness is ontstaan in 2010. Met een andere drummer, bassist en gitarist. Daar hebben we onze eerste EP mee uitgebracht. En dan is alles wat beginnen lopen. Wat diepte- en hoogtepunten betreft? Dan kan ik wel stellen dat de hoogtepunten zijn, het releasen van cd’s. En ook dat de band door de jaren heen is blijven groeien. We blijven een Belgische band, en staan dus met beide voeten op de grond. Binnen de scene mogen we echter trots zijn op wat we tot nu toe hebben bereikt, dat is zeker een hoogtepunt. Ook de vriendschap die er is ontstaan binnen de band, is een enorm hoogtepunt.
Een dieptepunt is toen we als band afscheid hebben genomen van onze vorige lead-gitarist en bassist. We zijn een andere richting uitgegaan en hebben die keuze gemaakt als band. Daar is dan weer vriendschap verloren gegaan.
Diepte- en hoogtepunt was onze toer in UK. We hadden daar gewoon veel meer van verwacht. Achteraf bekeken was dat ook de beste leerschool die we hebben gehad. Van de mooiste optredens, naar concerten waar echt alles mis liep, hebben we daar gedaan. Ook soms dat ze gewoon niet wisten dat we geboekt waren. Dat was dus een rollercoaster van ups en downs, maar toch iets dat je moet meemaken als band.
Die tournee in UK heeft dus niet bepaalde deuren geopend? Of wel?
Eigenlijk wel, want in UK hebben we mensen leren kennen die heel grote fan zijn geworden van ons. Sommige radiostations daar, draaien nog steeds onze muziek. Los van een goede of minder goede toer, het feit dat je als band daar naartoe werkt, zorgt altijd voor het openen van bepaalde deuren. Of geeft je, mede door de reacties daarop, zeker steeds opnieuw een boost. Het toont ook naar organisaties toe aan dat je eraan werkt.
Conceptueel gaan de teksten over jongeren die in moeilijkheden verkeren. Je werkt als opvoeder in de Bijzondere Jeugdzorg. Bijzonder emotioneel, vaak door merg en been, ik hou van die prachtige stem. Is het een manier om je pijn en woede of zo kwijt te geraken Guy? Een soort uitlaatklep?
Deels is dat een uitlaatklep, ja Het is dus een soort verwerking, maar ook een manier om aan de buitenwereld te tonen dat er zulke problemen zijn. Want de buitenwereld ziet het niet altijd, of merkt het niet op. Men beseft soms niet, binnen zijn eigen veilige cocon, dat er zulke dingen gebeuren. Gezinnen die niet goed draaien, mishandelingen, zelfmoorden… door het te brengen in mijn teksten wil ik dat bespreekbaar proberen maken. Een klankbord zijn voor deze mensen. De teksten zijn wel fictief.
In 2018 stonden jullie op Metaldays, heeft die ervaring nieuwe deuren geopend?
We hebben daar twee keer gespeeld, in 2018 en 2019. Dat was een zeer leuke ervaring. Alle nationaliteiten komen daar samen. Er was een Noor die ons online had leren kennen, en in Slovenië gewoon naar ons kwam kijken op dat festival. Dat zijn toch allemaal dingen die je bijblijven. Heeft dat deuren geopend? Als je kunt zeggen dat je daar gespeeld hebt, dan staat dat toch mooi op je CV. De mensen reageren daar wel op, en het zorgt ervoor dat je groeit als band. Het is een soort puzzel en elk stuk dat erbij komt, zorgt ervoor dat de puzzel wordt vervolledigd.
Ik hoor soms dat een Belgische band vaak pas echt erkend wordt, als ze eerst in het buitenland hebben gespeeld; ervaren jullie dat ook zo?
Je voelt dat misschien wel een beetje, maar dat is niet het enige. Je moet toch wat jaren op de teller staan hebben en tonen dat je het echt wil. Laat ons zeggen dat een goede werkethiek en goed materiaal altijd zijn vruchten afwerpt. Het is steeds opnieuw hard werken. Na al die jaren krijgen we het gevoel dat mensen ons kennen, dat geeft voldoening. En die buitenlandse optredens zullen daar zeker ook in helpen.
Na enkele jaren bij Mighty Music brachten jullie in 2019 de ‘EP The New Chapter’ uit; kunnen we dat zien als een nieuwe bladzijde en waarom? Of is dat ver gezocht?
Dat heeft inderdaad te maken met het feit dat we een nieuwe weg ingeslagen zijn. Twee nieuwe muzikanten met elk hun inbreng zorgen ervoor dat je sowieso wat anders gaat klinken. We zijn nog steeds Reject The Sickeness maar je hoort daar toch dat we een andere weg inslaan, die 3 nummers van de EP staan ook op de full cd, in een geüpdatete versie. Voordien hebben we 2 full cd’s uitgebracht bij Mighty Music, maar naderhand bleek toch dat we daar niet echt een band waren waar zij de nodige aandacht aan spendeerden.
Momenteel zijn we vrij positief op ons nieuwe label WormHoleDeath Records – die zijn veel meer geëngageerd, hebben een connectie met de band en komen wel degelijk af met voorstellen voor EU tours.
Jullie brachten dit jaar een nieuwe plaat uit ‘While our world dissolves’; ik kreeg heel de tijd koude rillingen. Is dat de bedoeling om mensen die koude rillingen te bezorgen? Iedereen voelt dat persoonlijk aan, het is zeker onze bedoeling om mensen wakker te maken en mee te nemen in de Reject The Sickness flow. Ik voel dat ook graag als sommige melodieën me kippenvel bezorgen. En dan hoop ik dat ik datzelfde gevoel kan over brengen met mijn muziek. Dat is dus zeer zeker bewust, maar iedereen interpreteert het op zijn eigen manier. Dat is juist het leuke aan muziek.
Ik las in een review het volgende ’Het album ademt van alle kanten de hoge technische standaard waarnaar de mannen gestreefd hebben. Bij tijd en wijle doet het heel erg denken aan werk van Gojira.’ Eerlijk gezegd, na enkele luisterbeurten kan ik me hierin vinden. Wat is jullie mening?
Gojira is een band die de meesten van ons erg goed vinden, dus het kan dat we daar invloeden van hebben. We kopiëren de sound in elk geval niet. Het militaristische drumwerk dat je vindt bij Gojira, vind je ook bij ons terug, wel anders natuurlijk, want Gojira is een stijl op zichzelf, haha. De nieuwe flow in de gitaarritmes is hoofdzakelijk ook door onze nieuwe gitarist zijn inbreng. Van dag één voelde ik dat Zoran en mezelf toffe zaken konden creëren. Die militaristische drums en ritmegitaren plus het toch wel indrukwekkende bas werk van Jonas past perfect bij de sfeer en de teksten. Laat ons zeggen dat ook daar een nieuw puzzelstukje de puzzel vervolledigt.
Was het niet moeilijk om midden de coronatijden een nieuwe plaat uit te brengen?
De plaat was al klaar net voor de lockdown. Door corona hadden we iets meer tijd om na te denken welke strategie we gingen doen. We waren eigenlijk van zinnens om de cd en lp volledig zelf te releasen en gingen dit doen via Gordeon music en Hardlife promotions. Maar plots kwam Wormholedeath met een enorm goed voorstel – waar we redelijk blij mee konden zijn. Dan hebben we onze oude plannen versmolten met die van Wormhole death en hebben ze de plaat uitgebracht in goede samenwerking met Gordeon en Hardlife promotions.
Het nadeel aan corona was wel dat de cd moeilijk op de markt kwam. Problemen met distributie (overal vertraging) – nu we mogen niet klagen, dit heeft ervoor gezorgd dat onze webshop nog niet heeft stil gestaan. We versturen wekelijks pakjes. Van USA tot Letland. Ik kan het nog steeds niet geloven. Corona heeft er ook voor gezorgd dat ik promotie rond de band en de webshop anders ben gaan bekijken. Ik heb lessen genomen rond online promotie enz.
Nu we toch daar aanbeland zijn, ben je daar als band sterker uit gekomen; heeft deze tijd gezorgd voor bezinning?
We zijn altijd blijven spelen, blijven repeteren. Los van het feit dat we elkaar niet constant zagen zoals anders, heeft de band nooit stil gelegen dat scheelt toch ook. Eigenlijk was dat een enorme ademruimte, ik heb samen met een goede vriend Thomas Verleye nieuwe muziek geschreven, waar de cd in preproductie ook bijna klaar van is. Niet alles aan corona was slecht dus… it was a time of creativity!
Ondertussen kan optreden terug, hoe groot was de honger terug op het podium te staan?
Dit hier was ons derde optreden. Het eerste was op Rockelingen, daar stonden we eigenlijk vorig jaar geboekt. Ons eerste optreden sinds heel lang was geweldig. Het voelde als opnieuw thuiskomen, dingen doen waar je gewoon oprecht gelukkig van wordt. Echt van genoten. De honger was dus enorm groot om opnieuw te rammen.
Op Devils Rock for An angel waren jullie headliner (of toch ongeveer); geeft dat meer druk op de schouders, een festival afsluiten?
Dat geeft zeker wat meer druk. We hadden natuurlijk wel al headline shows gedaan, deze keer was het wel wat serieuzer en het geeft ook veel voldoening, na al die jaren timmeren aan de weg. We doen ook alles zelf, van onze lichten programmeren tot het opzetten van het podium. Er komt heel wat bij kijken. Een keer dat we op het podium staan , valt die last van onze schouders, het had me ook niet uitgemaakt of ik nu de derde of de eerste band was geweest. Het is absoluut wel leuk om erkenning te krijgen, en dat krijg je als je headliner bent. Ook dat is een puzzelstuk die de puzzel van Reject The Sickness vervolledigt.
Jullie stonden ondertussen op Graspop en 2 keer op Metaldays. Jullie hebben ook in het buitenland gespeeld. Hoe veel hoger kun je als Belgische band nog klimmen eigenlijk? Met andere woorden zijn er nog ambities en doestellingen?
De grootste doelstelling is dat steeds meer mensen onze band leren kennen, het is niet omdat je nu eens de headliner bent dat je het hebt gemaakt, zo werkt dat niet. Er zijn nog altijd mensen die ons niet kennen, dus het streefdoel is steeds meer mensen over de streep trekken. We blijven evolueren, we blijven werken aan nieuw materiaal en we blijven zoeken naar de echte kern van dit alles! Met beide voetjes op de grond, alleen dan kan je springen.
Wat geniet jullie voorkeur, club optredens of festivals? Waarom ?
Een van de leukste optredens die ik ooit gedaan heb was in de Kinky Star in Gent. Zo tussen vier kleine muren, met een kot dat vol zit. Dat is voor mij gewoon de max. Alles heeft zijn charme uiteraard. In een kleine club is er voor mij gewoon iets minder stress, je staat ook veel dichter bij je fans. Je weet dat daar de mensen voor jou komen, dat is een thuisvoordeel dat je kan uitspelen in een club. Maar een festival is ook de max, gewoon anders. Laat ons zeggen dat ik niet echt kan kiezen! Als we maar kunnen spelen, dat is wat we het liefst doen!
Komt die erkenning voor metalbands naar een ruimer publiek niet door een band als Metallica, de band staat wat in de media door het dertig jarig jubileum van ‘the black album’. Maar hebben zij onrechtstreeks ook niet gezorgd dat bands als jullie gemakkelijker erkenning krijgen?
Metallica was super belangrijk voor iedere metal band. Het feit dat ze zoveel tegenkanting krijgen, wil net zeggen dat ze heel groot zijn geworden. ‘Black album’ was een mijlpaal en heeft zeker voor veel bands een deur open gedaan. Ik heb het wel veel meer voor hun oudere platen! Voor mij zijn die veel belangrijker dan ‘the black album’.
Concreet, zijn er nog verdere plannen ondertussen?
We hebben een tour in Rusland op het programma staan. Normaal ziet het er goed uit, het kan ook uitdraaien zoals onze voordien vernoemde toer in UK. Het is in elk geval veel beter georganiseerd, maar we weten ook niet waar we gaan terecht komen. We hebben ondertussen een nieuw nummer klaar. Die zal uitkomen op een EP in de nabije toekomst.
Jullie zitten al heel wat jaren in de muziek scene. Wat is jullie advies aan jonge bands die in jullie voetsporen willen treden? Een goed advies?
Eigenlijk MOET niks. Maar wat wij doen is een repetitie serieus nemen (met veel plezier en vriendschap). En vooral, je moet een plan hebben als band, als je de bedoeling hebt er ergens mee te willen geraken. Vooruit kijken en zoveel mogelijk spelen. Wetende dat je in het begin voor een appel en een ei gaat spelen, optreden, optreden en optreden. Als je het dan nog niet beu bent, om zo van het ene naar het andere podium, dorp of café te gaan in allerlei omstandigheden, dan kun je de volgende stap zetten. Het grote woord is dus vooral werken, werken, werken. En als je die werkethiek hebt, dan kun je er zeker geraken. Dat is het beste advies dat ik kan geven. Natuurlijk zijn er bands die er sneller geraken, maar dat is een minderheid. Voor mij is mooie merch ook steeds een pluspunt, dat je eens T-shirt of zo kan verkopen aan vrienden, kennissen en later aan fans. Ook dat is belangrijk.
En een full cd komt pas op het einde van de rit, daar moet je niet te vlug mee bezig zijn. Dat is in eerste instantie niet echt nodig, spelen en spelen en nog eens spelen, dat wel. En veel mensen leren kennen binnen de scene, waardoor mensen je echt leren kennen.
Ook een goede tip, als je de eerste band van de avond bent wees blij dat je kan spelen ook al is dat maar een half uur en doe daar niet moeilijk over. Als je zelf blij bent met wat je doet, ook al is dat maar voor tien man en een paardenkop, dan komt de reward vanzelf! Never stop dreaming!
Pics homepag @Bianca Lootens (Musika)
Dat is een heel mooi advies om dit gesprek mooi af te sluiten. Ik blijf jullie op de voet volgen. Veel succes in alles wat je doet
Le Villejuif Underground - Nathan Roche - My career is a joke, I get by on a hobby, a hobby horse, it’s a hobby that gets you from A to B but only because I have low-standards of living
Last week we”ve been to Les Nuits Botanique Brussels, and saw some wonderful bands on a underground evening with Vox Low + Le Villejuif Underground + Bryan's Magic Tears You can read the review of this evening here .
Le Villejuif Underground, for its part, offers more variety and puts more zest into its set. The band around Nathan Roche has a kind of punk attitude, which is regulation. The gentlemen play impressively, and Nathan has vocals that will thrill you. We had a nice conversation with Nathan about the band, his future plans, and so on. It was an interview full of humor and entertainment, with the same charisma that he has on and off the stage...
Nathan, you're a jack of many trades, tell us a little more about yourself and your projects?
My plan was to attempt to be a literary character out of something like a Blaise Cendrars novel, boy-turned-jewl-thief-turned-butcher-lawyer-conman-gambler-prisoner-murder-sporting-hero-chef-shepard-comedian and so on, to squeeze the juice out of the grapes of life as much as possible. Get something out of every corner and aspect..
But you know, for now I got stuck somewhere between musician-homeless-author-cyclist-actor-living-in-a-hotel-in-the-forests-of-ardeche ..
The solo music is simple, it says whatever is in front of me, it is constructed with the same simple chords I’ve used and never advanced from since I was fifteen, and I don’t think about it for more than 15 minutes…Le Villejuif Underground is slightly more, wordy? Almost like rapping but not in a embarrassing slam poetry way (at least i hope not)..
the others in Villejuif provide their individual personality and chaos and let me run riot.. on the other hand, experimental duo with painter Paul Bonnet, CIA Debutante, is pure body horror, paranoia and current or permanent obsessions lurking through cracks, and gas leaks of noise and confusion…most of my mind is dedicated to that project, physical energy to villejuif.
I’ve read you’re being from Sydney, however you grew up in Townsville. What was it like growing up in North Queensland as an artistically minded kid and what took you to Sydney?
It was an incredible place to grow up, and I learnt more from there than anywhere else about character. CHARACTER! There are so many characters, and not wanting to miss out, I tried to adapt to all of them,,, the footballers, the I.T geeks, the drama students, the artists, the handymen and women, ship workers, port people, junkies, scholars, miners, bakers, and whatever else…my life might seem exciting to someone in Townsville now, but maybe my life wasn’t as versatile as it was back then, hanging out with graffiti gangs, and then going to the horse-races..
These days I seem to be stuck with the same crowd, which isn’t a bad thing. But I miss going to rugby matches, and following friends to go gambling at the casino on the weekends.. waking up on the beach in a three-piece suit and overlooking Magnetic Island before a military man walks past and calls me a faggot.
Of course when you are younger, you want to go to where the art is, or more of it and that was Sydney. I loved this city, living on the harbor, riding my bike everywhere. It was a very exciting place to live and somedays I am sad that I left it all behind, all that harbor beauty.
But, after 2 weeks going back to Australia I suddenly feel the same way about France/Europe so you can never win…and must be forever stuck in limbo… the dangling man..
You also have write a book or books? Is that correct? Tell us more about this please?
Ah, I’ve written some poetry collections and about 15 novels.. none of them are incredible except the last three,
“What Without Character” a metaphysical detective novel, the final in a trilogy about a detective in St Kilda who has a homeless bum for a sidekick, and a psychiatrist giving him pills to cancel out the first person narrative. Its a satire take on cancel-culture. Thank god the internet never read it or i’d never get a gig on this planet again.
Before that, “The Shallow End Of Enceladus” , a women obsessed with swimming pools, set in the near future where the sea has been polluted and the only solution lays underneath the layers of ice of Enceladus (a moon of Saturn)
No one read it except my dad and the musician King Khan, and he wrote a song about it and I saw him perform it with The Shrines to 1500 people in Lyon.
The other book, “Behind The Curtain of Death”, is a political satire set in Czech Republic where a absinthe-obsessed magician makes a death with death to make people disappear for the sake of his magic show, he later sobers up on spring water in Karlovy Vary.
You also are a traveler , is that correct? You lived everywhere?
Well, not everywhere. .I think that would be impossible… I’ve definitely travelled to a lot of places, but most Australians have,,
Australians are obsessed with travelling, they work for a bar for six months then disappear off the face of the earth in the jungles of Thailand or the beaches of Mexico for six months.
It’s actually considered normal.
I can’t travel alone anymore, I’ve become so used to touring as a musician in Europe these past 7 years, that the idea of going to an Auberge de Jeaunesse or not having free alcohol, food and a guide makes me scared…Honestly, it’s a shame. .I’ve become reliant on a system of luxury and decadence.
You moved to Paris. How is Paris ?
So good that I went insane and had to leave. I think Hemmingway said to live there in your twenties was the best thing you could possibly do, but that was probably if everyone knew you were a great author, artist and drunkard..
I lived in Paris from 24 until 28 years old,
and the horrors of poverty and the help of strangers really opened my brain up to a whirlwind of experiences that occurred literally every night of the week for four years…
I love going back there all the time, but I can’t live there even if it seems romantic…
I have been exhausted by this place, but it was my own fault for wanting it all.. Parisians know how to live, and I didn’t know how to live as a Parisian, just a young man who wanted to see everything and go eventually go mad.
How does the French audiencs go with your extremely Australian sense of humor?
It doesn’t really work, because self-deprecation is a very big part of Australian humor.
But, in saying that.. Anglo-Saxon types, have grown up around television more so than French, and if I’m in Australia, USA or UK I feel like I’m in a TV show when I talk to people, sometimes I just talk to Australians like it’s an episode of Seinfeld or Arrested Development and I love it, it’s hilarious…but I can’t do that here.. no one knows what those shows are.. anyway, “taking the piss” doesn’t really work here, people just think you are arrogant if you try to do it.. in English you can just invent metaphors, just invent them, on the spot.. you can do whatever you want with the language.. in France you can’t bend it, you can’t be as spontaneous or ridiculous…because there is a system to the language.. I find it beautiful, but somewhat restricting, especially when humor should be limitless.
How did you get in touch with Born Bad Records and what impact did it have on your career?
My career is a joke, I get by on a hobby.. a hobby horse ..it’s a hobby that gets you from A to B
but only because I have low-standards of living. I sent JB an email at like 2h in the morning five years ago seeing if he’d like to put out a 7” and I think he replied at 8h saying yes…
we reached a bigger audience after years of small bars, and it was a wonderful experience, but as with all things villejuif..every good experience we were given we completely fucked up.
Like Kevin Ayers, we blew lots of great opportunities and might never bounce back from them. Oh well, this isn’t a big priority. We don’t have band meetings if that’s what you’re thinking, not even band rehearsals really…
I saw you live with 'Le Villejuif Underground' and was particularly impressed by the punk attitude spiced with post punk elements, dashes of absurdity but also bitter seriousness ; is that the right description of your music?
I am used to playing more guitar in bands, but since Villejuif that gave me the freedom to dance around. In Sydney I saw bands like Royal Headache, and Eddy Current Suppression Ring, Straightjacket Nation, Whitehorse or whatever hundreds of times,,,, so it just seemed normal to be a psychopath and do whatever like the front men of those bands… I am definitely influenced by punk like everyone, but also the absurdity of Ivor Cutler or life in general..
What was the general reaction and how did you like Brussels?
I’ve been to Brussels about 40 times I think, starting from when I was 17 backpacking around Europe and there was an old man sitting next to me jacking off in the botanic gardens on the park bench.. this traumatized me as a teenager, and I don’t think I ever recovered… I’m more of a Gent person, because Brussels makes me stressed.. but Jeu de Balle is great, and of course all the people and music is amazing.. but the city itself never really made me want to live there, I don’t know why.. It doesn’t matter..
I agree with you, I prefer Gent myself to, I have a kind a of hate/love thing with Brussels, but that’s a chat for when we meet again in real.
Tell us a bit more about the further plans with this project?
With Le Villejuif? That is anyone’s guess! No one ever knows…I’m sure I could say that is part of its charm, but I’d be lying.. that is it’s curse! its treacherous curse that will never be lifted. We are doomed! No matter what large French festival calls us up after another band has cancelled…
It would be much more efficient if we functioned like the other cogs of the music industry.
The latest plan is we will try and AirBNB a Chateau in November to record our third album called “En Daxi” … but we will probably just end up riding horses and drinking a hundred bottles of wine in the country side, or the Tuscan 388 will explode and kill us all instantly.
You also have a record out 'Drink up, rainforest Sinatra' fan of Frank Sinatra? it's also a very different path that you're going out on there? Tell us a little more about this release?
Well, it’s my fourth solo album under my own name since 2013 so its the same path but I just took a break on the walk..
to be honest its more of the same from the first three solo albums, or even the Marf Loth albums which came out as far back as 2008… its that sorta 70s avant-rock arty stuff, Brian eno solo pop records, John Cale,,,bloody Fear is a man’s best Alex chilton, blablabla all the same chords, hundred overdubs.. girls singing, saxophones howling, honkytonk piano etc sure, I love Frank Sinatra, but just as much as Frank Zappa, Frank Herbert, Frankenheimer, or any other Frank .. but none nearly as much as Belgiums finest..Frankie Traandruppel!!!!!
Frankie Traandruppel ? I’m fan. But ok. I always ask some questions about corona … How did you experienced these times as a musician and a human being?
I drank a lot of them, with squeezed lime inside.
Hahaha , I’m not much into that beer honesty, I prefer Duvel. anyway.. Did you come out stronger as a musician?
Alcohol has always fueled my life.
It always does. Something else. What are the further plans with this and other projects?
To buy another case of corona, and get back on the road … CIA Debutante have two records coming out in the next few months, the next full length LP is called “Dust” and it could very well be the thing I am most proud of in my musical attempts.. it finally seems like something original, which is what I hoped to achieve with the last books I did.. I can’t describe it,,, but I’ll probably hate it in two months.
What are you future ambitions, are there any ‘end goals?’ or are you not busy with that?
I don’t know, I toured Italy last month. .I’d like to learn Italian and move there, maybe to Sicily or Roma, or Naples, or Bologna or something..
like that old Woody Allen joke, a shark dies when it stops moving.
I have given up writing books, chosen to live life instead.. there is no point being alone in a room for ten hours a day anymore..
I wouldn’t mind some more acting jobs, because I was in two short films this year and I loved the experience…it was wild, like being on tour! But everyone was so focused and productive, it gave me an electric energy..
I would also like to write for theatre, and then be on Saturday night live, and then die peacefully in my sleep next to my wife and cat.
Thanks for this nice interview, we sure need to chat face to face and drink some more ‘corona’, even I prefer Duvel... Good luck in everything you’re doing. See you soon
Fleur De Feu - Omdat ik de laatste jaren als persoon zo geëvolueerd ben, vertrouw ik er meer en meer op dat wat er ook gebeurt, dit dan gewoon het beste voor me zal zijn
We zakten af naar Les Nuits Botanique voor een avondje met Jozef Van Wissem + Fleur De Feu. Het werd een ceremoniële en occulte totaalbeleving die aan het netvlies bleef kleven. Vooral bij Fleur De Feu bleek dat zelfs bepaalde grenzen te overschrijden, ons verslag kun je hier nog eens nalezen.
We hadden naderhand een heel fijn gesprek met Dominique Van Cappellen, over dit bijzonder project en het ontstaan daarvan. Maar ook haar project ‘Baby Fire’ en het managementbureau ‘Une Fois’, dat zich inzet voor de ondersteuning van vrouwen in de muziek wereld.
Hoe is het idee rond het project Fleur De Feu ontstaan?
In april 2020 stierf een vriendin van mij alleen in het ziekenhuis. Wegens covid veiligheidsmaatregelen mocht niemand op bezoek. Niemand mocht bij haar begrafenis. Dit vond ik overweldigend. Zoals de Franstalige schrijver Françoise Bloch zei: « On a pu réfléchir à comment ouvrir un fastfood, pas comment honorer les morts » (« we were capable of devising how to reopen a fastfood joint but not how to honour the dead »)
Het was op Les Nuits Botanique een bijzonder occulte totaalbeleving, maar niet enkel als eerbetoon aan mensen die gestorven zijn aan corona had ik de indruk? Het gaat toch verder dan dat?
Het ging echt om de mogelijkheid te bieden aan het publiek om hun tijdens de corona periode gestorven vrienden en familieleden te kunnen eren . Ik heb wel gebruik gemaakt van elementen die belangrijk zijn in de sjamanistische tradities, zoals vuur en sjamanistische beats. Deze laatste kunnen helpen om uit de lineaire tijd te stappen. Het inleidende stuk van onze set was een uitnodiging om uit de lineaire tijd te stappen en de heilige tijd binnen te gaan. In de heilige tijd bestaat de dood niet. Wat het gebruik van vuur betreft, dit symboliseert eeuwigheid, niet alleen in de sjamanistische tradities maar ook in vele andere religies. De ceremonie was dan ook spiritueel, voor iedereen. Men kon ook onze set zoals een gewone optreden beleven.
Het meest pakkende was toen op het einde van de set blaadjes ceremonieel werden verbrand; had je die impact verwacht dat er toch heel wat mensen zouden in meegaan?
Ik had niet verwacht dat zoveel mensen een laurier blaadje zouden willen branden. Ik was heel ontroerd. Mensen hebben echt nood om te kunnen rouwen. Tijdens de lockdown was dit mogelijkheid er vaak niet en dat is tragisch en angst inducerend.
Hoe waren de algemene reacties naderhand?
Vrienden hebben heel mooie teksten in het Fleur de Feu gastboek geschreven. Na de ceremonie zei een vriend mij dat ook hij graag zijn angsten had verbrand. Ik had nog een blaadje bij. Die heb ik hem gegeven en aanbevolen om er zijn angsten op te schrijven en het blaadje te verbranden als hij thuiskwam. De ceremonie was trouwens gefilmd. De film heb ik schrijver en filosoof Penny Rimbaud (one of the founding members of Crass, the anarcho-punk collective) gestuurd. Penny liet me weten dat hij had tranen in zijn ogen had, van vreugde en liefde . Hij bedankte me ook om mezelf te zijn. Ik heb heel veel van Penny Rimbaud geleerd qua DIY en artistieke ethos, en ook qua levenswijze. Dat ik iets kon teruggeven vind ik nog steeds ongelooflijk.
Zijn er nog verdere plannen met het project Fleur De Feu in de richting van platenwerk of zo?
Er komt een digitale release op 15 oktober, in eigen beheer, alleen op Bandcamp en helemaal gratis.
Of nog andere live optredens? Waar kunnen we je nog live zien?
Toen ik in mei en juni e-mails stuurde naar culturele centra en zalen kreeg ik vaak te horen dat ze al volgeboekt waren. Voorlopig is maar één ceremonie gepland en dat is in La Zone in Luik op 10 december. Deze keer met Déjà (Wolvennest…) op gitaar en Cécile Gonay (Seesayle, Baby Fire…) op viool.
Hoe heb je persoonlijk deze corona periode eigenlijk beleefd en overleefd als muzikant maar ook als mens?
In maart en april 2020 was het helemaal frustrerend , ik had optredens met Baby Fire in België en Frankrijk. ‘Searching for Grace’, de vierde Baby Fire release, kwam uit op 6 maart 2020. Perfect timing, niet waar? (lacht)
Hoe groot was de honger om terug op te treden?
Met het ouder worden leer ik om niets te forceren. In 2020 heeft Baby Fire 3 keer mogen optreden en ik was al blij omdat onze laatste optreden het beste concert ooit was. Dit jaar was het moeilijker omdat we maar één keer hebben kunnen repeteren. Er is maar één optreden gepland dit jaar, op 5 november in de Rockerill in Charleroi.
Je gaf het al een beetje aan. Ik had het dus ook graag over je andere projecten gehad. Je bent ook frontvrouw van ‘Baby Fire’ , hoe is het met deze band en wat zijn de plannen voor de toekomst?
‘Grace’, de vijfde plaat van Baby Fire, zal in maart 2022 gereleaset worden. Het is een project van lange adem. De plaat moest in oktober 2019 verschijnen. De release show en een tentoonstelling (over de thema van de genade) waren in culturele centrum BRASS in Brussel gepland sinds oktober 2018. Maar in november 2018 heb ik mijn schouder gebroken en alles was afgelast.
Hoe heeft de band deze crisis doorstaan? Zijn jullie er sterker uit gekomen?
We zijn dankbaar geweest voor die drie optredens die we mochten geven in 2020. De lente van 2021 was moeilijker voor mij omdat het onmogelijk was om elkaar te zien en te repeteren. Toen we eindelijk elkaar konden weerzien eind mei praatte ik daarover en ik kreeg onmiddellijk steun van de andere bandleden. Het was hartverwarmend.
En jij persoonlijk, ben jij er sterker uit gekomen uit deze crisis? Sommige artiesten wisten me te vertellen dat ze tot rust en bezinning zijn kunnen komen, anderen hebben de stekker eruit getrokken. En jij?
In het begin van de lockdown, toen alle optredens afgelast werden, voelde ik me in zekere zin opgelucht dat ik niet meer aan het boeken van optredens moest werken. Ik boek zelf de optredens voor Baby Fire, Stroheim, Veda en Fleur de Feu. Het is geen keuze van mij maar een noodzaak. DIY boeking is veeleisend ook omdat je vaak geen antwoord hebt. In het verleden heeft dit me soms bijna gek gemaakt omdat ik me daardoor onzichtbaar voelde als artiest.
Verleden mei was ik weer een beetje zenuwachtig omdat het tijd was om weer boeking e-mails te sturen. Sinds maart 2020 voel ik dat ik sterker en wijzer geworden ben. Spiritueel ben ik gegroeid, deels dankzij meditatie, deels dankzij een online cursus in wicca en een paganisme gegeven door Phyllis Curott. Ik heb daardoor nu een grotere band met de natuur. Ik leer ook steeds meer om los te laten en te vertrouwen op het levensproces. Dat Baby Fire na zoveel albums nog steeds underground is, maakt me niet meer zo van streek als vroeger. Wat ik leuk vind aan het Fleur de Feu project is dat het meer over andere mensen gaat. Artiesten kunnen vaak egocentrisch zijn. Er is nauwelijks sprake van ego bij Fleur de Feu, alleen de minimale wil en drive om de vuurceremonies te laten gebeuren.
Je bent ook mede- oprichtster van managementbureau Une Fois, waar je vrouwen in de muziek wil ondersteunen. Is de muziekwereld nog steeds een mannen bastion? Of is er wat verbetering?
De muziekwereld blijft helaas een mannen bastion. Er is wat verbetering maar er is nog steeds een grote meerderheid van mannen in « key posts » bij labels, boeking agency, journalisten en op de radio. In sommige muziekgenres zoals Metal, Doom, Black Metal zijn vrouwelijke muzikanten weinig te zien in ons land. Soms, als zangeres bij Von Stroheim, ben ik de enige vrouw op de affiche van de hele avond. Er is dus nog heel veel werk aan de winkel.
Wat is het voornaamste doel van Une Fois?
Samen netwerken, elkaar steunen, adressen uitwisselen, elkaar om advies vragen. We zijn van plan om af en toe optredens zelf te organiseren en andere vrouwelijke muzikanten uit te nodigen. Sisterhood is essentieel voor ons.
Je zit eigenlijk niet stil ? vallen al die projecten nog met elkaar te combineren en met je privé leven? Hoe doe je dat toch allemaal?
Ik heb het geluk het kunstenaarsstatuut te hebben. Ik kan dus veel tijd aan muziek besteden. Ik heb geen kinderen - mijn platen zijn mijn baby’s - en ik krijg steun van mijn partner.
Wat zijn je grote ambities en doelstellingen na al die jaren? Iets dat je absoluut zou willen bereiken of ben je daar niet mee bezig?
Na bijna 30 jaar muziek weet ik dat ik nooit een rockster zal worden en ik ben OK daarmee (lacht). Het zou prachtig zijn als met het aankomende ‘Grace’ album Baby Fire meer bekendheid zou krijgen. Maar omdat ik de laatste jaren als persoon zo geëvolueerd ben, vertrouw ik er meer en meer op dat wat er ook gebeurt, dit dan gewoon het beste voor me zal zijn. Wat er gebeurt met Fleur de Feu is een zegen op zich.
Heeft u nog belangrijke mededelingen of ‘links’ waar mensen eventueel merchandiser of zo kunnen kopen?
Via http://www.babyfire.net/ is het mogelijk om mij te contacteren of in te schrijven voor een ‘newsletter. En we zijn op Bandcamp: https://babyfire.bandcamp.com/
Von Stroheim heeft ook en Bandcamp: https://vonstroheim.bandcamp.com/
Veda : https://veda-doom.bandcamp.com/releases
En last but not least, Fleur de Feu: https://fleurdefeu.bandcamp.com/
Pics homepag @Cécile Gonay
Enorm veel succes in alles wat je doet, ik was diep onder de indruk van je performance in de Botanique en hoop je spoedig in een van je projecten live te zien
Hartelijk dank, Erik
Hunter - Onze sterkte? We zijn een behoorlijke hechte vriendenkring , we hangen heel goed aan elkaar samen. Op die manier kunnen we heel volwassen omgaan met het gegeven ‘in een band spelen’
Hunter is een collectief van vrienden/muzikanten die met het hart op de juiste ‘heavy metal/rock’ plaats hebben , samen muziek spelen alsof ze terug kind geworden zijn. De band toont eerder aan dat ouder worden niet moet resulteren in bij de pakken zitten of ergens in een hoekje voor de tv zitten mijmeren over de tijd van toen.
Hunter brengt een strak, gezapig en energiek potje heavy metal in z’n meest pure vorm. In 2019 bracht de band een knappe plaat op de markt, de recensie kun je hier nog eens nalezen.
Ondertussen zijn we twee jaar verder en vroegen we ons af hoe het nog gaat met Hunter tegenwoordig. Tijd voor een fijn gesprek met Thomas Abeel en Joost Vlasschaert …
Dit is ondertussen ons derde interview in enkele jaren tijd, het laatste was 2018 op Pluto Fest. Er is ondertussen veel veranderd, wat zijn de veranderingen de laatste jaren?
Thomas: 2018 was nog het prille begin van Hunter. Het was het jaar waarin we zijn beginnen optreden. Vanaf de release van onze Cd ‘Hunter’ in 2019 is alles een beetje in een stroomversnelling geraakt. Dat was een essentiële stap om als band verder te geraken. We hebben veel feedback gekregen op dat album, ook de optredens hebben een boost gekregen. En dat is uiteindelijk toch waar het bij ons om te doen is: onze muziek live spelen voor een publiek. Helaas is wat later corona gekomen en dan viel alles stil.
Joost: Die plaat heeft ons inderdaad een hele rits optredens bezorgtd, helaas zijn die door corona bijna allemaal in het water gevallen of verschoven. Sommige als Judasfest en Devils Rock For An Angel zijn terug gepland. Van enkele andere hopen we de komende weken ook een positief bericht te krijgen, zodat we er weer tegenaan kunnen gaan.
Met de plaat ‘Hunter’ heb je in 2019 je stempel weten te drukken op het metal gebeuren… hoe waren de reacties daarop?
Joost: we waren aangenaam verrast door de positieve toon van zowat elke review. Je kunt natuurlijk niet voor iedereen goed doen. Enkele negatieve reviews vonden het niet goed omdat onze muziek ouderwets is, de positieve vonden het net wel goed omdat het ouderwets is. Dus het gaat om de persoonlijke insteek van de recensent, zoals dat vaak gaat. Als het merendeel van de reviews positief is, denk ik dat we iets goed gedaan hebben. En dat we op het juiste pad zitten.
Ok, het klinkt ‘ouderwets’ maar niet gedateerd, dat vind ik belangrijk. Jullie voegen daadwerkelijk iets toe aan die sound van toen …
Joost: We doen geen bewuste poging om Retro te zijn. We proberen geen NWOBHM – parodie te zijn of zoiets. Wij brengen gewoon de heavy metal die we, in mijn geval al veertig jaar, goed vinden. Er is daar niets geforceerd aan, dat is de sound die we bewust willen brengen.
Thomas: Ik ben de jongste van de band, maar mijn passie ligt ook bij oudere muziek, gaande van blues, hardrock en heavy metal. Mijn muzieksmaak gaat van bands als ZZ Top en Status Quo, tot Judas Priest en Slayer en alles wat daar tussen zit. Onze muziek neigt dan eerder naar die laatste twee. Ik kan alleszins mijn ei kwijt in Hunter. We spelen, zoals Joost het aangeeft, gewoon wat we zelf graag horen. En waar we ons goed bij voelen.
De Amerikaanse glam metallers Steel Panther vestigden de aandacht op Hunter als één van de meest veelbelovende acts in de underground heavy metal, lees ik in de biografie, dat is heel wat. Hoe ga je om met zoveel bewieroking van zo een band (niet dat ik persoonlijk fan ben van Steel Panther) ??
Thomas: Het is tof als zo een grote naam binnen de metal dat even laat weten via hun Twitter en je muziek deelt op sociale media. Dat is een enorme erkenning. We zijn daar heel blij om uiteraard, alle beetjes helpen om de band wat meer bekendheid te geven. Of dit specifiek gegeven deuren heeft geopend? Dat ga ik niet direct zeggen. Elke feedback die je krijgt, helpt natuurlijk.
Joost: Ik sluit me daarbij aan, ieder compliment dat je krijgt is welkom. Ik ben zelf wel een fan van Steel Panther. Als je die live ziet? Dat maakt gewoon je dag goed. Hoe je ook tegenover hun grapconcept staat, het zijn topmuzikanten en ze staan qua populariteit op een niveau waar wij maar kunnen van dromen. Dat zo een band je eventjes vernoemt van ‘daar moet je toch eens naar luisteren’ dat is mooi meegenomen uiteraard.
In vorige interviews hadden we het er al over, maar is net dat niet een voordeel van sociale media dat je vanuit die kant dan wel sneller erkenning krijgt?
Joost: Het heeft een groot bereik, dat klopt. Je hebt ook meer mogelijkheden om tot je doelpubliek te komen. Maar door het overaanbod en door het feit dat sociale media continu verandert en de insteek ervan verschuift, is het op het moment niet gemakkelijk om via Facebook je band te promoten. De post die je maakt voor je band verzuipen vaak in het overaanbod van zoveel bands en artiesten. Daarom blijf ik toch hameren op de face-to-face reclame waar we het de vorige keer al over hadden. Dat is veel belangrijker en brengt nog steeds meer op dan sociale media. Je mag er vooral niet op rekenen als enig middel.
Hunter heeft voorprogramma's gespeeld voor internationale metalbands, zoals Them, Chevalier, Riot V en Adam Bomb en haalde de Belgische finale van de Wacken Metal Battle in 2019. Ik veronderstel het laatste anderhalf jaar het een domper was op de feestvreugde van de band; heeft corona een stop gezet op de verdere groei van de band?
Joost: Dat was gewoon van alles naar niks. Onze manier van songschrijven is dat we het allemaal samen doen. Dat viel, doordat we niet meer konden repeteren, ook weg. We zijn geen band waar iemand een nummer aanlevert en iedereen daar maar bij aansluit. Er komt iemand met een idee, en we werken dat SAMEN verder uit, zo gaan we al een paar jaar tewerk. Wat songs schrijven betreft, hebben we dus heel de coronaperiode stil gelegen. Iedereen heeft op zich wel ideeën zitten opnemen, en die dan naar elkaar gestuurd om te kijken of we er iets konden mee doen of niet. Maar corona heeft ons meer dan een jaar in de koelkast gestoken, zonder meer.
Thomas: We hebben gemerkt dat nummers schrijven via Skype niet ons ding was (haha) dus ja, voor ons viel alles stil. Desondanks hebben we in die periode wel wat leuke dingen meegemaakt. Zo heeft ZYX records uit Duitsland een nummer van ons uitgebracht op een verzamel-cd (Damn, This Stuff Is Heavy, Vol. 2). Er staan op die plaat bands als Anthrax en KISS. We schrokken toch dat we tussen zo grote namen mochten staan. In die periode kregen we ook de vraag of onze muziek gebruikt mocht worden in “Rookie’, een nieuwe Vlaamse film over motorracen, die onlangs in première is gegaan. Wie goed luistert , vindt daar ons nummer “Dominion” in terug. Het is super als ze je zoiets vragen. In die zin was het mooi om te merken dat er ondanks de stille coronaperiode nog interesse bleef voor de muziek van Hunter. Ondertussen zijn we deze zomer terug beginnen repeteren en konden we weer starten met nieuwe nummers te schrijven. We zijn nu helemaal klaar om eindelijk terug op het podium te gaan staan.
Ik wil toch even op iets inpikken , je zegt dat je als Belgische band op een verzamelalbum staat met Anthrax en KISS straffe kost is? Ik vind dat eerder dik verdiend. Ik geef jullie als voorbeeld, maar er zijn genoeg voorbeelden als Evil invaders, Channel Zero of Amenra? Die van internationaal niveau zijn. Onderschatten we onszelf niet een beetje?
Joost: Bij mij is dat niet zozeer een kwestie van onszelf onderschatten. Ik geloof 100% in onze muziek. Het is gewoon het verschil in status. Laat ons eerlijk zijn, Anthrax behoren tot the Big Four en KISS behoren tot de absolute wereldtop. Hunter is een band die in de startblokken staat. Ik doe niet mee aan ‘het is goed voor Belgen’ dat is een scheefgetrokken concept. Er zijn gewoon enorm veel Belgische bands die ook enorm goed zijn. Zoals de bands die je opsomt. Maar ook bijvoorbeeld FireForce die kunnen tussen iedere internationale band staan. De Belgische metal scene heeft altijd geleefd, maar het is op een manier nog steeds hetzelfde probleem. De ondersteuning is er niet, de infrastructuur en labels zijn er niet. Het is gewoon moeilijker als Belgische band, maar aan de ander kant heeft het Ancient Rites nooit gestopt. Het heeft Evil Invaders ook nooit gestopt. Het hoeft dus zeker geen belemmering te zijn, en daar moeten ook wij als Hunter gewoon aan werken. En dat kun je alleen door de mogelijkheden van de band optimaal te benutten.
Je bent dus bezig aan nieuwe nummers, we mogen ons dus binnenkort aan een nieuwe CD verwachten?
Joost: Er zijn wat dat betreft nog geen concrete data. Maar ik ben al aan het rond kijken voor studio’s. Het schema dat we in gedachten hebben, afhankelijk van hoe de Apocalyps verder evolueert, is eind van het jaar of begin volgend jaar de opnames. En de release in het voorjaar van 2022.
‘Hunter is back’ lees ik op jullie facebook, hoe moeten we dat zien? Nieuw materiaal dus of iets anders?
Thomas: Het is vooral een referentie naar het feit dat we anderhalf jaar stil hebben moeten zitten, en nu eindelijk terug kunnen beginnen optreden. En we zullen inderdaad met nieuwe muziek naar buiten komen.
Joost: Daar sluit ik me bij aan, gewoon een vreugdekreet dat we terug op gang zijn. Na al die tijd.
Ik veronderstel dat de honger om terug op te treden groot is? Is het optreden op Devils rock for an Angel op 25 september jullie eerste? Niet teveel zenuwen ?
Thomas: Devils Rock For An Angel is inderdaad ons eerste optreden sinds lange tijd. Op diezelfde dag spelen we ook op Legends Live XL in Ninove (https://www.facebook.com/events/566412601153518 ) Ineens van niets, naar twee optredens op één dag. We gaan daar geen gewoonte van maken, om er twee op één dag te doen uiteraard (haha).
Twee optredens op één dag. Dat is ook iets dat me wat opvalt de laatste tijd. Er is plots een overaanbod aan optredens. Psychonaut stonden onlangs eerst in OLT Rivierenhof en moesten diezelfde avond nog naar Sint-Niklaas. Je kunt niet verwachten dat je twee keer even energiek zal zijn?
Thomas: Wat ons betreft zien we dat helemaal zitten die dag. Er zit voldoende tijd tussen de twee optredens, dat scheelt wel. Het ene is om half twee en het andere om half zeven, dus dat moet zeker lukken. We gaan ons alleszins voluit geven tijdens beide shows!
Joost: Moeilijk gaat ook. Ik zeg het, ik zou dit niet elke week willen doen, maar deze kansen om op te treden wilden we niet laten liggen.
In een vorig interview lieten jullie uitschijnen hoe belangrijke kleinschalige festivals zijn voor een band. Is er geen ambitie om ook de grote podia te gaan doen?
Thomas: Ik denk dat we gewoon blij zijn met elk optreden dat we hebben voor het moment. Het is altijd leuk om eens op een groot festival te kunnen spelen, dat is voor iedere band wel een droom. Het is niet zo dat we de kleinere festivals te min vinden ondertussen.
Joost: Ik blijf nog steeds fan van de kleinschalige festivals. Ik kom uit de tijd dat een festival zes groepen waren op een halve dag. En niet een veldslag van de vierdaagse kampeerveldtochten van tegenwoordig. Ieder festival, iedere organisator die de moeite doet om iets te organiseren waardeer ik enorm. Waar dat is speelt geen rol, ik ben heel blij met iedereen die iets durft organiseren en daarbij aan ons denkt.
Thomas: We zien dat er momenteel heel veel wordt georganiseerd: een combinatie van nieuwe concerten die gepland worden en de wegens corona afgelaste optredens die nu opnieuw worden ingepland. Dat lijkt op het eerste zicht wat een overaanbod. Omgekeerd zit het publiek te wachten om terug naar optredens te kunnen gaan, dus zo’n overaanbod is in dat opzicht meer dan welkom.
Ik heb een interview gehad waar me op een ander probleem werd gewezen. Organisaties die op hun (uitgestelde) affiche geen nieuwe bands meer boeken en gewoon de namen mee verschuiven (wat ergens logisch is). Ondervinden jullie dat er hierdoor soms geen plaats meer is op de affiche?
Thomas: We zien eigenlijk vooral dat we zelf mee verschuiven. Er zijn uitgestelde optredens die we nog tegoed hebben. En los daarvan zijn er ook al totaal nieuwe boekingen bij gekomen. Dus nee, wijzelf ondervinden op dat vlak geen problemen.
Joost: Het is nu wel een beetje chaotisch, maar dat zal mettertijd wel kalmeren en balanceren. Iedereen probeert zijn schade in te halen en zijn festival en optreden te herorganiseren. Als de situatie niet opnieuw verslechtert door corona, dan denk ik dat binnen dit en een tijd alles wel op zijn min of meer normale elan zal doorgaan. Vroeger was er eigenlijk ook al een overaanbod. Er zijn immers maar 50 zaterdagen op een jaar, de enige dag dat de meeste mensen echt tijd hebben om festivals en concerten te doen.
Het loopt dus allemaal weer wat los. Maar denk je dat je als band er sterker uit gekomen bent uit deze periode?
Joost: We zijn een behoorlijke hechte vriendenkring, we hangen heel goed samen. Daardoor kunnen we heel volwassen omgaan met het gegeven ‘in een band spelen’. Het helpt ook dat je geen achttien meer bent. Iedereen heeft al wat bandervaringen achter de rug, zij het goede of slechte. We hebben allemaal onze bagage en ervaring mee genomen naar Hunter. Ook ons schrijfproces binnen de band is volledig democratisch. In die zin dat als er iemand van ons iets niet ziet zitten, dat we het waarschijnlijk niet zullen doen. We kijken en denken allemaal in dezelfde richting. Zijn we daardoor sterker uit de voorbije periode gekomen? We zijn er zeker niet zwakker uit gekomen. We zijn goede vrienden, en ook muzikaal zitten we nog altijd op dezelfde golflengte. Iedereen zijn doel voor de band is realistisch, en stemt overeen.
Thomas: Daar sluit ik me bij aan. We hebben een muzikale pauze gehad. Voor mij had dat vooral als effect dat, nu we weer kunnen repeteren en optreden, de goesting om te spelen nog zoveel groter is dan tevoren.
Wat is de ambitie van Hunter en hebben jullie een soort ‘einddoel’ voor ogen?
Joost: Mijn doel, en dat is bij elke band waarin ik heb gespeeld het geval geweest, is de best mogelijke versie van die band zijn. En er het maximum uithalen. Als wat je doet goed genoeg is, dan volgt de rest quasi automatisch: goede reviews krijgen, goede optredens krijgen. En als die allemaal goed zijn, dan ga je goede reacties van het publiek krijgen. En dat is een cirkel die steeds opnieuw draait.
Ambities? We kijken gewoon hoever we het kunnen brengen als band. ‘The sky is the limit’ is veel gezegd. We moeten er rekening mee houden dat we geen achttien meer zijn. Alles laten vallen en op tournee vertrekken voor drie maand is voor ons niet evident en zit er voor niemand van ons in. Dat wil ook niet zeggen dat we geen verlof kunnen nemen om ergens in het buitenland eens een optreden te gaan doen, waarom niet. Dus het doel? Het zo ver brengen als mogelijk is, en er even veel plezier in blijven hebben als we er tot nu toe al in hebben in gehad.
Dus ambities om in het buitenland eventueel door te breken zit er niet direct in? Maar als je door omstandigheden de gelegenheid krijgt dat wel te doen, een wereldtournee? Zou je dat niet doen dan?
Thomas: We hebben recent al wat vraag gekregen voor optredens in Nederland en Duitsland. Door corona zijn er helaas weer een paar uitgesteld ondertussen. Het zit er dus wel aan te komen dat we in de buurlanden zullen spelen nu. Als de vraag komt voor verder? Dan zien we wel op het moment zelf.
Joost: Dat bedoel ik met realistische doelstellingen, je moet binnen de band weten wat voor iedereen goed is. Wat iedereen wil en kan. Van een wereldtournee droomden we wellicht toen we achttien waren allemaal. Zou ik dat graag doen? Ja. Zie ik dat nog zitten om twee weken in zo een busje te slapen? Minder. Na twee optredens zit ik dan in een rolstoel (haha). Wellicht boek ik dan een hotel of zo. Als het de moeite is, waarom zou ik dat dan niet doen? Maar het moet dus voor iedereen realistisch zijn en blijven. We zien wel wat ons aangeboden wordt, het is inderdaad heel jammer dat we door die corona die buitenlandse optredens niet hebben kunnen doen. Sommige zijn opgeschoven naar een nieuwe datum, van andere wachten we nog op meer nieuws. Dus gewoon afwachten. Je kunt dat toch niet forceren.
Om af te sluiten, hoe ziet 2022 eruit voor Hunter?
Joost: Indien alles volgens onze voorlopige planning verloopt, kunnen we in de eerste helft van volgend jaar een nieuw album uitbrengen. Als de reacties even positief zijn als op de eerste, denk ik dat dit toch nieuwe deuren gaat openen. Waardoor we hopelijk een naam gaan worden waar je minder gemakkelijk omheen kunt. En dan maar hopen dat we onze opwaartse lijn kunnen verder zetten. We gaan er van onze kant in elk geval voor zorgen, dat wat we uitbrengen zo goed mogelijk is om dat doel te bereiken.
De tweede plaat, die vaak met het schitterend debuut zal worden vergeleken, is altijd een beetje een moeilijke opgave? Niet bang voor?
Joost: Wij zijn aan het groeien als songschrijver, en wij forceren nog steeds niets. Alles komt nog steeds heel naturel, daardoor is het wellicht een trager schrijfproces. Maar het eindresultaat is belangrijker. Je kunt uiteraard nooit voor iedereen goed doen, je gaat er hebben die de eerste goed vinden omdat het zo underground was, en als de tweede gestroomlijnder is, het als verraad bestempelen. Je zult altijd mensen hebben die het een stap vooruit vinden, of andere net niet. Maar je moet gewoon je ding doen. En dat is ook de luxe die je hebt als hobbyband. Als je er niet moet van leven, kun je gewoon doen wat je wil. En als je doet wat je wil en daar zelf achter staat, en er zelf over tevreden bent? Dat is het belangrijkste, en dan gaan er gegarandeerd mensen mee gaan in je verhaal.
Thomas: Ik sluit me hier compleet bij aan, we spelen met Hunter gewoon wat we graag spelen. En wat we krijgen van kansen en optredens is allemaal mooi mee genomen.
Ik zie enorm uit naar jullie concert in Zillebeke, veel succes met alles wat jullie doen in de toekomst
Hunter opent het festival Devils Rock for An Angel op zaterdag 25 september in Zillebeke (Ieper). Met op het programma ook: Carrion, Reject the Sickness, Objector, Sin Savage en Liquid Therapy.
Voor alle informatie verwijzen we jullie graag door naar volgende link: http://www.musiczine.net/nl/news/item/82941-devils-rock-for-an-angel-2021-25-september-2021-een-overzicht.html
Fractured Insanity - Onze ambitie en doelstelling is om een gevestigde waarde te worden binnen de Europese underground scene
Fractured Insanity bracht begin 2020 een nieuwe plaat uit, waarmee ze hun status als top band binnen de scene bevestigden. De recensie van ‘Massive human failure’ kun je hier nog eens nalezen.
Ondertussen bleven ze ook op het podium op een zodanige energiek en gedreven wijze uithalen. Het viel ons bovendien op dat deze band totaal niet moet onderdoen voor de gevestigde internationale waarden binnen hun genre. Daarom, ook als je geen death metal liefhebber bent kun je er niet omheen. Fractured Insanity is gewoon één van de absolute toppers binnen deze muziekstijl.
Door corona viel alles helaas een beetje stil, op Catacombfest bewees Fractured Insanity dat echter het vuur nog steeds brandt, ook al was er een personeelswissel nodig. Het verslag kun je hier nog eens nalezen.
Ondertussen hebben ze al enkele andere optredens gedaan. Naar aanleiding daarvan hadden we een interview met zanger en frontman Stefan VB, over hoe de band deze periode heeft doorstaan, en uiteraard de verdere toekomstplannen, alsook welke richting de band wil uitgaan. En ga zo maar door …
In deze circa twee jaar van niet optreden, niet kunnen repeteren en zo. Hoe heb je dat overleefd (een groot woord)?
Overleefd is inderdaad een groot woord. Het was vooral een periode van bezinning om te zien welke richting we willen uitgaan, of net niet uitgaan. Ook een moment van rust, zodat ieder zijn ding eens kon doen. Op persoonlijk vlak, heb ikzelf bijvoorbeeld van de gelegenheid gebruik gemaakt om een huis te kopen en in het huwelijk te treden. Kenny heeft toen ook te kennen gegeven dat hij geen tijd meer had voor de band. Hij is nog actief in de muziek, in die zin dat hij notenleer les geeft. Dat hij studenten begeleidt op het conservatorium. Dat wil zeggen veel avonden en ook in het weekend. En ondertussen heeft hij er een gezinsleven bij, dan wordt het zeer moeilijk. We hebben er echter wel voor gezorgd om de groep in leven te houden door o.a. iemand te vinden die kon zorgen voor beeld en video materiaal waaronder een video met tekst. https://www.youtube.com/watch?v=ns5jD9a4yIA Gebracht op een manier dat het heel goed past bij onze muziek.
Indien er geen digitaal tijdperk zou zijn , zou de band dan eventueel zijn gesplit denk je? Of is dat wat ver gezocht?
Als er geen digitaal tijdperk bestond , zou je ook niet zoveel aandacht moeten besteden om te zorgen dat je voortdurend in de picture blijft, dat is dan weer een nadeel van die digitalisering. Het is een voordeel dat je heel veel volk kunt bereiken op heel korte tijd, het ander nadeel is dus dat het allemaal zeer vluchtig is en dat je daar snel moet op inspelen zodat je niet in de vergetelheid geraakt. Of we gesplit zouden zijn zonder digitalisering ? Nee zeker niet. Er zou gewoon minder contact zijn geweest . Misschien zouden er bij de opstart een paar zaken naar boven komen. Waardoor we uiteindelijk tot hetzelfde resultaat zouden zijn gekomen dan nu het geval was. Maar kijk de motivatie om door te gaan is er zeker, dat hebben we met onze vier shows die we nu hebben gedaan bewezen. In combinatie met een gezinsleven, zeker als er kinderen in het spel zijn, is dat niet altijd even evident. Of dat rock-’n-roll is of niet, laat ik in het midden (haha)
Daar heb ik het in interviews eens over gehad, uiteraard is het rock-’n-roll muziek in combinatie met een gezinsleven, waarom niet?
Een van de mooiste voorbeelden wat dat betreft is Triggerfinger. Als je ziet wat die jongens bereikt hebben. Gecombineerd met een gezinsleven. En die zeggen dat zelf ook, dat ze het vooral kunnen doen omdat ze een partner hebben die 100% staat achter wat ze doen. Ik denk dat dit heel belangrijk is. Om dit te kunnen doen, dat je iemand hebt die achter jou staat. En dat is bij ons zeker het geval.. het helpt veel.
Dat is van mijn kant, als hobby journalist, eigenlijk ook zo. Jullie hebben ondertussen een nieuwe gitarist, Jeroen Buysse , wil dat ook zeggen dat jullie een andere richting inslaan, want Kenny zijn invloed was toch belangrijk denk ik?
Er zal logischerwijs wel een verandering zijn. Wat Jeroen zijn muzikale input gaat zijn is nog een beetje afwachten. We hebben ondertussen met hem een paar live shows achter de rug, en dat was heel intens. Hij is zeer springlevend en dat mag je letterlijk nemen (haha). Hij is ook heel enthousiast, het is heel fijn om met Jeroen samen te spelen in deze groep. Ik denk als je binnen een jaar diezelfde vraag stelt, zal ik op de vraag wat zijn invloed betreft binnen de band, een correct antwoord zal kunnen geven.
Ik wou toch nog eens terug keren in de tijd . Ik had de indruk dat jullie als band enorm aan het groeien waren, heeft die corona geen soort stop gezet op die groei of is dat wat ver gezocht?
Dat is moeilijk te zeggen, ik verneem wel van mensen waarmee ik praat dat bijvoorbeeld naar het buitenland toe het iets moeilijker is geworden. Er staan ook veel bands te springen om terug te mogen spelen. Er is een overaanbod, het voordeel is dat we snel kunnen schakelen. We zijn trouwens ver van de duurste band. Dat speelt ook in ons voordeel. En om de vraag te beantwoorden, een stop zou ik niet zeggen. Het is eerder gewoon een vertraging geworden. Niets meer en minder. Een tegenslag zoals je er zoveel hebt dus, met een band die wat ambitie heeft. Dat moet je gewoon overwinnen, en ervoor werken. En dat is niet alleen voor ons zo. Bands als Fleddy Melculy – die een nieuwe plaat hebben uitgebracht – en Evil Invaders hebben ook hun tegenslag gehad, maar doen gewoon verder. Het is niet omdat je niet op het podium kunt staan, dat alles stil valt. Fractured Insanity heeft het gewoon op zijn manier opgevangen, en een richting proberen zoeken waar we naartoe kunnen gaan, en vandaaruit een doorstart maken, en dan zijn we terug vertrokken. En dat gevoel is er trouwens , dat we terug vertrokken zijn.
Over dat overaanbod wou ik het ook nog eens hebben. Sommige bands treden vaak twee keer per dag op, hebben jullie dat ook al gehad dat je op twee plaatsen moet zijn op dezelfde dag? En zou je dat doen eventueel?
Nee. Ik heb dat in het verleden wel eens gedaan, twee shows op één dag. Maar nee, liever niet. Bij die ene show hou je je in , want je weet dat je in de avond nog eens moet; En bij die show schiet je wat tekort, want je hebt al eens gespeeld. Ik ben er in principe geen fan van, maar zeg nooit, nooit uiteraard. Als je een grote aanbieding krijg waarvan je zegt, dit moeten we er gewoon bij nemen. En als daar genoeg tijd tussen zit. De ene om twee uur in de namiddag en de volgende 11 uur in de avond bijvoorbeeld, dan ben je al terug opgeladen. Maar over het algemeen ben ik er dus geen voorstander van.
Hebben jullie trouwens , om terug over die corona tijden te blijven praten, niet overwogen om live streaming te doen?
We hebben daar wel eens over gepraat. Maar o.a. door dat tijdsgebrek van Kenny en zo, is dat er niet van gekomen. We vroegen ons af of we ook op die kar moesten springen, maar hadden het gevoel dat wij niet dat soort band zijn. Wat niet wil zeggen dat we dit in de toekomst niet eens zouden doen. maar ik denk dus zoals andere bands zo een live streaming hebben opgezet, naar ons gevoel is Fractured Insanity gewoon niet een band die binnen dat plaatje past. Je ziet trouwens ook niet veel death metal bands die dat doen eigenlijk. De energie die je op het podium naar voor brengt, kan je bij die muziekstijl moeilijk of haast niet over brengen via een scherm.
Ik heb jullie live gezien op Catacombfest, voor een zittend publiek. ondertussen hebben jullie al enkele andere gedaan. Hoe voelt dat aan, een groot verschil uiteraard?
Dat is inderdaad een groot verschil. Catacombfest was eerder iets van ‘eindelijk terug op treden’. Met een nieuwe gitarist daarbovenop, dat is ook wel iets speciaal. Het is gewoon plezierig om terug te mogen optreden voor publiek; De energie was er dus, het blijft raar en het is wennen, maar het was heel leuk, en het publiek genoot ook zichtbaar. Op Frietrock de week daarna was het niet meer met zittend publiek, dan was het hek compleet van de dam. Niet alleen bij ons, ook bij de bands voor ons stond de tent op barsten. Zelfs in de namiddag al. De mensen zijn gewoon blij dat het terug allemaal kan na zo lange tijd, dat geldt dus ook voor ons als band. Om eerlijk te zijn, het leukste concert tot nu toe was het optreden in Hell in Diest het meest leuke, een fijne club show met drie bands en voldoende volk en dit allemaal in een heel gezellige omgeving . Een aanrader trouwens om daar eens een concert mee te pikken. (zie ook: https://www.helldiest.com/shows )
Doe je dan liever club shows i.p.v. festivals?
Festivals is zeker leuk. Maar een club show doet me wat denken aan zo een avond dat je naar een band ging kijken als jongeman, op een zondagavond of zo. En in een omgeving waar iedereen echt voor die bands en muziek komt, dat gevoel had ik ook in Hell in Diest.
Dat optreden op Catacombfest was trouwens jullie eerste optreden sinds zeer lang? Heb je niet het gevoel dat je bepaalde skills wat kwijt bent? Het is als fietsen, je verleert dat nooit, maar door stil te vallen …
Hetzelfde als fietsen is de juiste omschrijving, bij de eerste repetities verliepen eigenlijk vooral stroef. Gewoon terug los komen, dat is voor iedereen zo. Zaken die ver weg zaten, en terug moest updaten. Die dingen. Maar eens die eerste repetities voorbij neem je de draad vlug terug op. Maar skills kwijt? Nee dat niet. Wel dus dingen als de stem terug een paar keer opnieuw moeten los werken , want dat is ook een spier die moet ook worden getraind.
Zijn er ondertussen nog nieuwe optredens gepland?
Er is er nog eentje Harnbarg Metalfest, dat gaat door op 23 & 24 oktober. Wij spelen op zaterdag, maar ik ga al met mijn echtgenote de sfeer gaan opsnuiven op vrijdag. Een heel fijn festival in Nederland. Tegen de Duitse grens. (meer info: https://www.facebook.com/harnbargmetalfest ) Het is een streek van Nederland waar we nog niet geweest zijn ; er zullen vermoedelijk dus ook veel Duitse fans op afkomen. Moesten we daar voet aan de grond krijgen, zou voor ons heel mooi mee genomen zijn.
Het is een ambitie om in Nederland en in het buitenland door te breken? En jullie waren daar eigenlijk al mee bezig dacht ik?
We waren daar inderdaad mee bezig, het is ook niet zo gemakkelijk. Maar het zou leuk zijn om daar inderdaad voet aan de grond te krijgen, en als mensen denken aan een affiche samen te stellen dat ze aan ons denken. Dat dit een soort automatisme zou worden daar. En dat zou ook leuk zijn in Duitsland, ook dat is een ambitie. En het grote streefdoel.
Met Memorian zijn jullie al enkele keren op tournee geweest. Bestaan er geen mogelijkheden om met Memorian niet enkel hier, maar ook in het buitenland op tournee te gaan?
Memorian is een band die graag andere bands ook eens de kans geeft om met hen te toeren, het is super wat zij doen, er is zeker een heel goede vriendschap tussen hen en ons. Echt deals maken met een bepaalde band doen ze niet echt, ze willen echt gewoon nog andere bands de kans geven. Maar als ze in ons land zijn en ze kunnen, nemen ze er ons graag bij, of wij doen eens iets voor hen. Dat is prachtig in deze scene. Die tour met hen hier , hebben we ons steentje bijgedragen en was het heel goed georganiseerd, het heeft ons trouwens ook geen centen gekost en alles was dik in orde. Normaal gezien stond er trouwens nog eentje gepland in het weekend van 25 september, maar dat is gecanceld vanwege COVID. Dat was een mini tour met Memorian in drie verschillende landen; Met drie verschillende regels van corona, en dat zagen we echt niet zitten om dat te doen.
Het is wel aan het los lopen, maar soms worden dingen toch nog gecanceld, dat is te merken
Vooral bands die niet van het Europese vastenland komen is het nog steeds moeilijk, kijk maar naar een affiche als Alctraz Metal Fest, allemaal bands uit de omliggende landen binnen het Europese vastenland.
Nu we bij Alcatraz aanbeland zijn, Alcatraz Metal fest heeft bewezen dat je op basis van een affiche met voor meer dan de helft Belgische bands ook succes kan boeken. Dat brengt me bij de Belgische muziek scene; is het als Belgische band niet zo dat je eerst in het Buitenland moet doorbreken vooraleer je in eigen land erkenning krijgt?
Ik heb dat gevoel altijd al gehad, er zijn genoeg voorbeelden ook van buiten de metal, die dat hebben bewezen. Kijk naar Front 242, die hebben ondertussen hun respect in eigen land wel gekregen, maar het heeft heel lang geduurd. Ik herinner me nog twintig jaar geleden op een cd voorstelling van Front 242 in Aarschot, dat er amper vijftig man was terwijl die in Amerika voor volle zalen spelen. Ik hoop en denk wel dat dankzij Alcatraz die trend een beetje gekeerd is, dat ze gezien hebben van bijvoorbeeld hun collega’s van SummerBreez in Duitsland, hoeveel Duitse bands daar staan, op het hoofdpodium. En dat daar enorm veel volk komt naar kijken. Het is dus niet alleen de organisatie , de mensen moeten er ook zijn. Het kan dus als men wil, alleen zouden we wat meer chauvinistisch mogen zijn als Belg; Er zijn best wel heel goede bands in België die wat meer steun verdienen.
Kunnen we ons dan aan nieuw platenwerk verwachten binnenkort of zo?
Laat ons zeggen door corona, en dat is een persoonlijk waarneming, merk ik wel dat de polarisatie in de hand wordt gewerkt. Ik voel dat al langer in de maatschappij van links/rechts en zo. Het is geen fijn onderwerp, maar het is de vaststelling. Zoals nu de polarisatie tussen gevaccineerde en niet gevaccineerde. Hoe de media ermee omgaat, hoe ons bestuur ermee omgaat , hoe er propaganda is gevoerd. Dat heeft onrechtstreeks voor invloeden gezorgd op een nieuwe plaat. Het soort tijdsgeest waarin we leven. Muzikaal gezien zal het wellicht niet zo een grote invloed hebben, er liggen riffs en ideeën klaar die af zijn. We moeten het nog uitwerken met de drum, want langs daar wordt de grote basis uitgewerkt. Ook mede doordat wat ik daarnet heb aangehaald, was het voor mezelf wel de moment om na te denken wat ik met Fractured wil doen en welke richting ik uit wil. Er zullen een paar zaken verdwijnen, het sterkste punt van onszelf zal nog meer naar boven komen. Met andere woorden, in de toekomst zal het gaspedaal nog meer ingedrukt worden.
Meer afwijkend van de Death Metal sound dan?
Dat zal er zeker nog inzitten, maar er zal meer Black Metal invloeden inzitten. De agressievere kant daarvan. Dat zie ik er zeker terug inkomen, ook omdat het gewoon leuk is om te spelen. Het technische blijft wel wat overeind, maar super technisch gaan we sowieso niet meer doen. maar dus gewoon, zoals hierboven al gezegd, het gaspedaal wordt ingedrukt.. die richting vooral.
Een nieuwe plaat zit er voorlopig echter nog niet in als ik het zo hoor?
Nee, niet direct. We hopen volgend jaar nieuwe nummers te schrijven, en het jaar daarop of ten laatste 2024 een nieuwe plaat op de markt te brengen. Ik hou eigenlijk niet van bands die om de twee jaar een cd uitbrengen, vaak zit ik met het gevoel zou je beter niet wat langer wachten. Dus we hebben nog tijd voor een nieuwe maar die komt er wel..
Als ik het goed begrijp is de grootste ambitie om een gevestigde waarde te worden binnen de underground scene?
In België zijn we dat al eigenlijk ondertussen. Een ambitie en doelstelling is dus om een gevestigde waarde te worden binnen die Europese underground scene. En zo een netwerk uit bouwen. Waardoor we op bepaalde festivals, zoals in Nederland en Duitsland, een beetje als een vaste waarde kunnen optreden. Maar ook bepaalde andere festivals binnen de scene waar we dus iets kunnen opbouwen. Dat is onze voornaamste doel.
Pics homepag @Rene Verschelden
Bedankt voor dit fijne gesprek, heel veel succes met de eventuele nieuwe release en we duimen dat je dat doel bereikt, jullie verdienen het gewoon!
Thibault Sevens - Ik mik vooral op het buitenland, maar zou ook graag binnen België mijn erkenning krijgen. Ik wil het vooral laten vloeien
We citeren uit het nieuws bericht: ‘Sevens brengt je in beweging op zijn debuut. Hij vertelt zijn levensverhaal op een manier dat enkel hij kan, eerlijk en poëtisch. Er heerst een melancholische sfeer doorheen de EP die toch heel warm aanvoelt. Aangezien Sevens alles zelf heeft geproduceerd, stond hij nog nooit zo dicht bij zijn muziek en dat hoor je. Het voelt oprecht aan alsof zijn hart en ziel in de nummers zitten verweven. ‘’
Thilbaut gooide reeds hoge ogen met zijn single “Paris”, en kreeg zelfs radio Airplay. Eind september komt zijn eerste EP op de markt ‘Poetry in Motion’ , een heel mooi visitekaartje. De jonge, talentvolle muzikant en zanger heeft , zo blijkt uit het interview dat we hadden met hem, veel meer in zijn mars. Wat precies, dat lees je hieronder …
Hoe is alles begonnen? Met andere woorden wie is Sevens?
Ik ben reeds op mijn negen jaar begonnen met gitaar spelen. Ik speelde lang muziek en ook basketbal. Op mijn 17ste ben ik wegens een blessure moeten stoppen met basketbal en vroeg me af of ik me niet kon focussen op mijn muziek. Dat heb ik toen ook gedaan, en sinds dan is het in een stroomversnelling terecht gekomen. Eerst een paar nummers via soundcloud uitgegeven. Daar kwam goede commentaar op, en toen heb ik besloten om ook muziek te gaan studeren; Sinds dat moment is mijn carrière dus in stijgende lijn gegaan, dat is dus in grote lijnen hoe het allemaal is begonnen eigenlijk.
In eerste instantie kwam je uit de hip hop en rap? Maar dat is niet meer zo nu?
Hiphop/rap was in het begin mijn ding. Beinvloed door die basketbal wereld, dat sterk daarmee verbonden is. Dat is zeker fijn, ik kon me daar dus in vinden. Maar ik voelde toch aan dat dit niet mijn weg is die ik echt wilde volgen. De laatste twee tot drie jaar heb ik echter mezelf als artiest pas gevonden. En nu zeker met deze EP die uitkomt.
Wie zijn je grote invloeden en inspiratie?
Er is één bepaalde artiest waar ik veel inspiratie uit haal en dat is Frank Ocean. Hij is gewoon mijn favoriete artiest aller tijden, en ik vind alles wat hij doet gewoon absoluut top. Ik probeer daar mijn eigen draai aan te geven, maar daar kijk ik dus enorm naar op.
Frank Ocean is ook zo een artiest die de perfecte lijn bewandelt tussen toegankelijkheid, en een alternatief publiek aanspreken, dat is ook de weg die jij wilt volgen dus?
Dat vind ik inderdaad heel belangrijk. Dat is zeker mijn bedoeling de lijn tussen die twee vinden en bewandelen.
Over de EP … Poëtisch, breekbaar en net daardoor klink je ook ijzersterk, en zeker niet zwak vind ik. Dat is zo een beetje mijn eerste bevinding na je debuut te hebben beluisterd. Bewust die weg gekozen?
Dat is een heel mooie interpretatie. Zo had ik het voor mezelf nog niet verwoord. Maar dat is eigenlijk exact wat ik wou bereiken. Ik wou fragiele onderwerpen aankaarten, zonder dat het droef was, maar eerder dat ik er sterker uitkwam. Dat was dus heel bewust.
Er klinkt iets weemoedig vanuit je stem, maar ook hoopvol. Emotie is de rode draad, maar het hoeft geen tranendal te zijn daarom. Mee eens?
Over heel de EP wou ik vooral een positieve noot uitstralen. Het optimisme in mij dat zegt ‘het komt allemaal wel goed’ dat wilde ik daar zeker in stoppen.
Daarnaast hoor ik ook iets jazzy terug in de sound van de single “Paris”; klopt dit?
Ik heb een enorme passie voor jazz, ik studeer ook jazz gitaar. Na deze EP ga ik een album maken, mijn debuut album dus. Maar daarna zou ik heel graag een jazz album willen maken.
Het valt me op dat enorm veel jongeren interesse hebben in jazz. Jij dus ook, heb je daar een verklaring voor?
In de hip hop wereld, waar veel jongeren naar luisteren, wordt enorm veel gesampeld uit de oude jazz, door de grote mannen. En voor veel jongeren begint het wellicht daaruit. Die interesse voor jazz. Jazz is gewoon de hoogste vorm van muziek die je kunt beoefenen en er komt enorm veel terug in de hedendaagse muziek, dingen die de mensen wellicht niet altijd opmerken. Dat maakt jazz zo aantrekkelijk, dus ook voor de jeugd.
De EP is ook een zeer persoonlijk verhaal, geef je jezelf niet teveel bloot op deze wijze? Een open boek is niet altijd een voordeel… zeker niet in deze tijden van sociale media… of moeten we het zo niet zien?
Nee, zo moet je het niet zien. Muziek is gewoon een manier om open te zijn naar mezelf toe, maar ook naar anderen. Wat ik vaak in woorden niet kan uitdrukken, druk ik dan uit via muziek. Als bepaalde mensen dat anders interpreteren dan wat het moet zijn of zo, dan is dat een mening of een interpretatie , maar daar ga ik me bewust niets van aantrekken.
Je krijgt radio airplay, opent dit nu al deuren?
Inderdaad, zowel op radio één en twee en met mijn single “Paris” ben ik twee maand aan een stuk elke dag gedraaid op Studio Brussel. Dat heeft gezorgd voor veel deuren die open gingen, ook veel boekingen. Interesse vanuit labels, en ook veel samenwerkingen die zijn ontstaan van daaruit.
De EP komt dus tegen eind september, wat zijn je persoonlijke verwachtingen? Welk publiek wil je vooral bereiken?
Ik zie deze EP als een visitekaartje om me te tonen aan een ruim publiek. Ik mik toch vooral op het buitenland, het is een zeer internationale EP. Dat is een opmerking die ik al heb gekregen, dat het internationaal klinkt, ik vind dat een leuk compliment trouwens. Dus ik mik vooral dat men me in het buitenland oppikt, maar zou ook graag binnen België mijn erkenning krijgen. Vooral dat mensen zien dat het mijn stijl is, en er niet veel artiesten zijn die het zo doen, dat zou ik wel graag hebben. Maar. Ik wil het vooral laten vloeien, het vindt zijn weg wel denk ik. Ik wil dus vooral de muziek voor zich laten spreken , ik ga dus niet zeggen ik wil 10000 streams binnen krijgen of zo.
Met Streams verdien je geen geld uiteraard, waarom dan nog een album uitbrengen?
Ik wil toch ooit een album uitbrengen, deze EP is een mooie tussenstap. Dat album wordt dan echt mijn stempel. Die EP is voor mij een manier om te laten zien aan de mensen hoe ik ben geëvolueerd als artiest. Er is een groot verschil in kwaliteit met mijn vorige muziek. En ik ben heel trots op mijn muziek, wellicht de eerste keer in mijn leven dat ik daadwerkelijk trots ben op mezelf. Een andere ambitie van mij is om andere grote artiesten in binnen- en buitenland te produceren. Ik ben daar zelfs al mee bezig, en hoop ook mijn strepen als producent te verdienen. En daar trots op kunnen zijn.
Je mag daar zeker trots op zijn. Mogen we verwachten dat de komende plaat diezelfde richting uit zal gaan als de EP? Of meer jazz?
Nee, je mag verwachten dat het diezelfde richting uitgaat maar ik ga er wat meer diepgang in verstoppen dan bij de EP. Ook een beetje meer gedurfd en experimenteren. Maar het gaat wel in de lijn van de EP gaan.
Iets anders. Het spijtige is, je geraakt gelanceerd en plots zit je in een lockdown, een domper op de feestvreugde veronderstel ik? Hoe ben je daarmee om gegaan?
Het was inderdaad heel jammer, ik was net aan het stijgen. Zo was ik finalist van UrbaNice Battle of Talents op MNM en eigenlijk ging alles gewoon in een stijgende lijn, op dat moment. En toen viel alles stil, voor iedereen natuurlijk. En toen heb ik me op mezelf gefocust op mezelf en niet zozeer om relevant te blijven. Maar eerder puur op mijn muziek te focussen.
Heb je ook gedacht aan live streaming in die periode?
Ik heb eentje gedaan voor Dansende Beren. Maar daarna heb ik dat niet meer gedaan omdat het me niet zo aansprak. Uiteindelijk begon iedereen het te doen, en was er niets speciaal meer aan.
Ik heb veel streaming gedaan (omdat het niet anders kon) maar langs de andere kant, verlaagt live streaming ook niet de drempel voor mensen jouw muziek te ontdekken denk je? Los van het feit dat ik nog liever naar een echt live concert ga
Als je het zo bekijkt, klopt dat wel , de drempel daardoor verlagen. Voor mijn muziek is het gewoon fijner als je dat echt ervaart, op een podia dus met publiek. Zeker als in mijn live performance nu zie, met band. Dat geeft een groots en mooi gevoel echt live spelen.
Nu we daar aanbeland zijn, doe je al terug optredens, of zijn er plannen?
Er staat een tour op de planning voor mijn EP, voornamelijk in Nederland. De Belgische shows worden later aangekondigd.
Wat zijn de verdere plannen? Naast op tournee gaan met de plaat ?
De EP afwachten, er komt een eerste video clip aan. Ik ga ook beginnen aan mijn debuut album. Voor de rest is het koffiedik kijken en zien hoe het loopt eigenlijk. Ik ben gewoon heel benieuwd welke kansen deze EP me gaat geven. En waar het me gaat brengen.
Is het ook niet zo dat je beter eerst in het Buitenland doorbreekt? Want een Belg is van nature nogal sceptisch voor eigen kweek? Heb je daar zelf al iets van ondervonden?
Heel veel mensen zijn verbaasd mijn muziek te beluisteren, en me niet kennen, ze vernemen dat ik Belg ben. Wat me ook opvalt is dat sommige blogs, radiozenders en zo niet zo staan te springen om Belgische artiesten echt te promoten of zo. Dat is wel jammer. Ik vind dat ze wat meer hun best mogen doen voor onze generatie en onze eigen kweek ja. Veel radiozenders blijven bijvoorbeeld enkel nummers uit het buitenland draaien, en zeer zelden Belgisch.
Wat zijn de verdere ambities als artiest? En heb je een soort doel of einddoel?
Ik heb zo een hele lijst met dingen die ik wil behalen. Niet per se prijzen, maar dingen die ik persoonlijk wil bereiken. Een hoogtepunt daarbinnen is een wereldtoer kunnen doen. Zo echt overal geweest zijn, en veel fans hebben over heel de wereld. Dat moet machtig zijn. Zodat iedereen weet wie ik ben of zo. Een gulden middenweg tussen bekendheid en een mooi privé leven zou fijn zijn.
Bedankt, ik hoop je spoedig eens live te zien.. en veel succes met je debuut
Naima Joris - Het doel is oprechte muziek. Het is geen sport. Het is geen competitie. Ik wil niet winnen tenzij winnen betekent slagen in mijn doel bereiken
Naima Joris heeft als artieste en muzikante al een fijne cv. Ze werkte nauw samen met haar vader, jazz virtuoos Chris Joris, en zoals dat vaak gaat, valt de appel niet ver van de boom. In het verleden verleende ze haar medewerking aan o.a. Isbells en Raymond van het Groenewoud.
Nu komt ze onder haar eigen naam naar buiten. Met haar liedjes geeft ze het verdriet rond haar overleden zus een plaats Ze bracht een single uit "Bellybutton", een tekst van haar zus die Naima vond in één van haar notitieboekjes, waarin ze haar staat beschrijft als zijnde iemand (jong) met kanker, en voelt dat ze gaat sterven. Naima heeft daar een song van gemaakt. En zette tijdens de lockdown ook filmpjes op facebook, waarna Radio Klara haar vroeg of het op de radio mocht gedraaid worden. Ze kwam die songs ook live voorstellen. Voor ‘t eerst stond Naima op 24 juli 2020, volledig corona proof uiteraard, te spelen in de Baracita, Gent, voor een publiek van circa 200 bezoekers, met mondmasker aan. Eind april kwam de titelloze plaat uit, die heel goed werd ontvangen. Naima is aan een steile opmars bezig, in de AB kwam ze die plaat in mei 2021 via een livestream voorstellen.
Ondertussen is live optreden enigszins mogelijk, we zakten op 4 augustus af naar De Casino, Sint-Niklaas waar ze samen met haar band optrad ter gelegenheid van ‘Great gigs in the park’ ‘Great’ was het op alle fronten, we hadden voordien een kort interview met Naima over de rollercoaster waar ze in een jaar tijd is aanbeland, en hoe ze daarmee omgaat. Ook de verdere toekomstplannen kwamen aan bod.
Ons laatste gesprek was rond 31 juli vorig jaar, toen trad je op in Baracita, Gent, ondertussen is er veel, om niet te zeggen heel veel veranderd… Je bent op een rollercoaster terecht gekomen met zelfs optreden in Vive le Velo en zo. Hoe heb je deze periode beleefd?
Het is allemaal heel snel gegaan. Ik heb na die zomer in september en oktober de meeste optredens gedaan die ik ooit deed op 1 maand tijd: dat waren er 11. Dan was de volgende stap de studio ingaan en de EP opnemen/afmaken. Dit gebeurde tijdens de 2e lockdown vanaf november-december. De EP kwam in april uit maar was klaar in januari. De deadline was januari maar in januari kreeg ik de opdracht een ode te schrijven. Ik had begrepen dat ik een cover moest doen. Dus was ik covers aan het uitkiezen. Toen bleek dat ik een nummer moest maken. Ondertussen had ik een platencontract gekregen bij PIAS. Ik wist niet of ik in staat was om op korte tijd al nieuwe nummers te schrijven, ik heb dat gewoon heel weinig gedaan. Gemiddeld drie liedjes per jaar. Het is uiteraard wel zo dat ik daar mee bezig was, maar niet in die zin voor een opdracht of zo. Dus ja dat was even verwarrend allemaal. Ondertussen gingen we van lockdown naar lockdown, en heb ik de opname van de EP verder afgewerkt. Ondertussen heb ik dus die ode aan Chansonniers geschreven. Je moet weten, ik schrijf normaal dingen die vanuit mijn buikgevoel komen, dus dat was voor mij toch even buiten mijn comfortzone. Dus dat gevoel om een ode te doen kwam niet spontaan op. ‘Ode aan de Chansonnier’ lag dan weer wat dichter bij mijn gevoel. Vanaf februari tot april ben ik nummers beginnen schrijven. Ik heb dan in die periode zeker 5 nieuwe nummers gemaakt en andere afgewerkt. Dat is meer ik dacht dat ik kon . Bovendien, mijn muzikanten zijn ook nog met andere projecten bezig. Om samen te komen was dit niet zo simpel. We hebben uiteindelijk 3 dagen kunnen repeteren, de set is verder wat geëvolueerd. Er zitten ook wat nieuwe nummers tussen maar echt af vind ik het nog niet. We hebben trouwens ook een nieuwe klankman : Bart Vincent. Dat maakt het geheel toch beter, want een klankman is een even belangrijke pijler binnen een band. Om maar te zeggen, we zijn zeker aan het groeien doorheen dat jaar. Ook al verliep dat verbazend spontaan. Heel wat geleerd, op dit jaar en nog steeds aan het bijleren eigenlijk.
Het is wellicht ook een heel andere wereld waarin je terecht komt. Daar waar je vroeger eerder toch een beetje in de schaduw stond, sta je nu plots in de schijnwerpers? Of is dat wat kort door de bocht?
Dat voel ik niet nee. Ook al doe ik meer interviews en sta ik in de HUMO of De Standaard. Voor mij voelt dat niet anders aan. Het is wel meer uitdagend, maar in de schijnwerpers staan? Dat voel ik dus zo niet aan eigenlijk. Mensen zeggen dat wel tijdens bijvoorbeeld Vive le Velo ‘’je krijgt veel reacties en zo’’. Ik zie ook wel dat ik meer volgers heb op Facebook dat vind ik allemaal prima uiteraard. Ik ben al de mensen daarvoor heel dankbaar. Dat werkt zeker stimulerend allemaal. Maar uiteindelijk komt het nog altijd op hetzelfde neer, ik ben nog steeds dezelfde persoon. Ik doe ook de dingen die me echt liggen, ik ben wellicht wel meer en intensiever beginnen zingen dan vroeger. Ik zing nog steeds met gevoel, maar vroeger was het meer thuis en zonder andere ambitie buiten dat gevoel uiten. Er zijn dus wel dingen veranderd, maar in wezen is het gewoon allemaal hetzelfde gebleven. Neem nu Vive le Velo,. Ze hebben me in waarde gelaten daar, en de kans gekregen om dat te doen is prachtig. Ik voel dat niet dat ik in de schijnwerpers sta, het is eerder de reacties achteraf, ik leer ook veel over podium préséance enz. Dat is dus zeker veranderd.
Eigenlijk is dat een bevestiging van je antwoord op mijn vraag ‘hoe heb je corona overleefd, zijn er plannen in het water gevallen’ je zei me toen dat er eerdere plannen zijn ontstaan, is het nog steeds zo?
Ja, het groeit nog steeds. Het zingen gebeurt meer in professionele context i.p.v. thuis maar op het podium blijf ik nog steeds mezelf. Dus ja het groeit eigenlijk nog steeds. Er is een plan om een cover plaat te doen, hoe gaan we dat aanpakken en zo? Daar ben ik intensief mee bezig. Wat vooral ook nieuw is , is bandleider te zijn en hoe ik mijn coverplaat ga aanpakken bij dat takenpakket. We zijn geen band (of toch niet) die samen dingen maakt maar ik heb nu een afspraak gemaakt met 1 van mijn bandleden (Niels) om samen te kijken wat er spontaan gebeurt. Van daaruit ga ik (afhankelijk van wie tijd heeft) mij moeten aanpassen ook aan wat kan…..qua samenwerking.
Ben je er sterker uit gekomen uit dit jaar, je staat veel zelfverzekerder op het podium dan vorig jaar zei je net , van de streaming in de AB viel dat ook al op. Maar ben je er zelf echt sterker uit gekomen dan?
De zwakheid lag in het tekort aan ervaring. Het onbekende is enger dan het bekende. Door meer ervaring op te doen, ben ik inderdaad ook daar inderdaad sterker uit gekomen.
Ondertussen is je debuut EP dus op de markt gekomen, een succes verhaal toch? Hoe waren de algemene reacties?
De mooiste reacties die mij bijgebleven zijn:
-Een vrouw die mij persoonlijk bloemen kwam geven na t optreden in Depot om mij te zeggen dat het nummer Soon haar echt steun heeft geboden bij het verlies van haar broer.
-Een bijna volledig dove vrouw die met haar gehoorapparaat heel luid en enthousiast maar heel dankbaar en liefdevol kwam zeggen hoe graag ze naar mijn muziek (loeihard met een koptelefoon) luistert. Haar heb ik 2x intens geknuffeld
-2 jonge ouders stuurde me het bericht dat ze de EP gebruiken om hun baby te helpen slapen en dat t werkt.
Persoonlijk vond ik het alsof iemand je in donkere tijden een schouder aanbiedt om op uit te huilen, waardoor je je begrepen voelt en een straaltje zonlicht ziet verschijnen. Hoe sta je hier tegenover?
Eerlijk gezegd is het eerste wat in me opkomt: “ik bood mezelf een schouder aan om op te huilen door mezelf toe te laten te uiten wat ik te uiten heb. Ik begrijp mezelf en uit dit muzikaal….die zelfhulp of zelfliefde leidt in mijn ogen naar die aandacht want je straalt dat uit. Je straalt geen vraag om hulp uit. Je straalt een aanbieding uit. Dat is wat mensen aantrekt. Door mezelf te geven geef ik me aan anderen en dat is ook wat ik merk aan de reacties van mensen: dat de rust of de muziek iets met hun doet dat op een manier steun biedt. Da’s de uiting van de steun die ik mezelf bied. Zo zie ik het.
Dat gevoel van intensieve rust in een weemoedig kader, keert over de hele lijn terug, maar toch is het ook vrij dansbaar. Graag je mening
Ja ge kunt op alles dansen als je wil hé. Ook op de stilte. Het is een keuze. Je kunt je tijdens een voorstelling storen aan bijgeluiden of ze omarmen en includeren. Ik heb een nummer waarin ik gemijmer in mijn hoofd (of gepieker) weergeef door stil gebabbel te loopen wat dan een beetje klinkt zoals een publiek dat babbelt. Op Gent Jazz paste dat heel goed en daar genoot ik van. Ik zou graag een danseres om op de muziek van mij te zien dansen…heel traag.
Dat sluit natuurlijk allemaal aan bij het thema van de plaat, het plaatsen van intens verdriet, we hebben het daar al over gehad. Misschien moeten we het daar nu niet over hebben, of toch? Hoe gaat het met jou ondertussen? Heeft die plaat voor een soort ‘verwerkingsproces gezorgd’?
Dat gevoel een doel dat ik bereikt had, was er al toen ik die plaat had uitgebracht. Oorspronkelijk was het niet de bedoeling hiermee buiten te komen eigenlijk. Ik wou gewoon die plaat maken om persoonlijke reden. En nu is dat nog steeds, maar een andere herinnering toen mijn zus danste en zo. Die herinnering blijft zeker, dat gevoel gaat niet weg. Het is nog steeds een inspiratie. Of het overlijden van mijn stiefmoeder. De lockdown is eveneens een inspiratie De dood is dus nog steeds een rode draad. Omdat het gaat om het verwerken en loslaten, het is gewoon belangrijk dat je niet in dat gemis blijft hangen . Een ander belangrijk onderwerp voor mij is Moeder Aarde. Zo begint mijn optreden “mother mother this ’s my song…I think there’s something very wrong”….Ik cover ook Strange Fruit en niet persé gericht op de black community van die tijd maar naar al het diep gruwelijke mensen andere mensen kunnen aandoen.
Ik denk dat die songs om die reden ook een invloed hebben op andere mensen die erdoor iets kunnen verwerken , dat hoeft daarover niet over de dood te gaan, maar jouw songs inspireren ook anderen (waaronder mij).
Ik heb dat hierboven al even aangehaald. Er is me na een optreden een vrouw bloemen komen geven die me zei dat het nummer “Soon” haar echt heeft gesteund om een pijn te kunnen plaatsen in de zin van ‘ik zie je straks’. Het gaat bij mij nog steeds om een connectie te maken met de diepere dingen van het leven.
Nog iets anders. Wat zijn de verdere plannen eigenlijk?
Het doel is aan het platencontract voldoen. Ik krijg de kans om drie albums te maken. De vraag is enkel hoe of wat. Want ik had niet echt een plan vorig jaar. Toen bestond mijn set uit bijna allemaal covers, terwijl dat nu al wat meer uit eigen nummers bestaat. Als ik iets voel heb ik nog steeds de reactie om een cover te kiezen. Ik ben daar bescheiden in, ik ben geen Leonard Cohen, maar het plan is dus om een cover plaat te maken. In samenwerking met mijn muzikanten. Hoe we dat gaan doen, wordt verder uitgezocht.
Je laat je ook omringen door top muzikanten, zijn het zeer goede vrienden? Hoe beleef je die samenwerking?
Ik spreek buiten de optredens niet echt af met m’n muzikanten maar we knuffelen en lachen wel veel backstage. Muziek spelen is iets intiems. Je kunt niet anders dan een intiemere band scheppen onderling. Natuurlijk praten we ook over ons persoonlijk leven. Da’s normaal die vriendschap tussen bandleden vind ik. Als dat niet zo is en er een afstandelijk collega sfeer hangt dan ben je niet goed bezig denk ik. Je komt samen omdat je een connectie voelt net zoals je samenkomt als vrienden. Vitja is mijn lief geworden en Niels fungeert als een soort mentor. Vitja is de ‘snaartovenaar’ maar waar Vitja meer de muziek als designer benadert (met veel gevoel en oor voor detail), benadert Niels het eerder in de richting van instant compositie en dat boeit mij. Ik voel mij een beetje in opleiding bij mijn muzikanten. Ik leer echt veel. Hoe alles klinkt is zeer belangrijk. De klankman hoort daarom ook bij de groep. Uiteindelijk beschouw ik mijn muzikanten liever als klanksjamanen dan als muzikanten en zou ik dat zelf ook liever willen zijn dan “een zangeres”……
Zijn er plannen voor het buitenland?
Ja. Ik ga binnenkort op vakantie naar mijn mama in Zuid-Frankrijk en dan ga ik met Vitja een paar dagen naar Italië voor een huwelijk. Hahahahahah
Ik ben niet zo ambitieus. Mijn manager is ambitieuzer dan ik. Zo’n vragen moet je aan hem stellen.
Die eerste plaat is goed ontvangen, er zijn heel wat deuren open gegaan, ligt er geen grote druk op je schouders om bij de volgende schijf het nog beter te doen? En vind je nog voldoende inspiratie na zo’n heel persoonlijke plaat?
Ik zit nog steeds met veel inspiratie over de wereld om ons heen. En de Aarde. Mensen hebben het niet door, maar mijn set begint met de intro “Mother” dat was oorspronkelijk de intro van “My Home” en die song heeft ook te maken met het verwerkingsproces in het aanvaarden van de dood, een belangrijk moment toen Saskia ziek was. “Mother” spreekt over Moeder Aarde. Vanuit het standpunt van de mens. Dus ja daar put ik zeker nog veel inspiratie uit voor nieuw werk.
Wat zijn je verdere ambities? Heb je een soort doel voor ogen of ben je daar niet mee bezig?
Wel. Muzikaal is mijn doel om pareltjes te maken. Of ik daarin ga slagen weet ik nog niet. Ik weet niet hoe ik nog verder bezig ga zijn , maar ik heb veel ideeën muzikaal …echt veel. Ik wil echt van alles….maar uiteindelijk ga ik mee met de flow. De weg van de minste weerstand is de beste naar mijn mening. Ik bedoel dan een natuurlijke stroom en niet gewoon alles volgen en doen wat me gevraagd wordt….gelijk een schaap. Soms is het moeilijk de natuurlijke stroom te onderscheiden van de geforceerde. Want veel mensen denken teveel dat ze moeten sturen wanneer ze dat juist best niet doen. Tis gelijk zeilen ofzo? Of eender welke sport waarin je moet meewerken met de natuur… Uw hart volgen betekent niet gewoon je goesting doen maar je niet laten afleiden door verplichtingen en verwachtingen. Daarvoor moet je stil zijn en mag het ook best stil zijn rond jou en er wordt soms teveel tegen mij gezegd en gevraagd over plannen wat me zou aanzetten tot denken en het is juist het tegenovergestelde. Niet denken en voelen en je laten leiden waar je hart je stuurt.
Niet je ego, niet je verlangen naar erkenning of whatever… Dat zou mij wel eens kunnen strikken en ervoor zorgen dat ik nooit op Studio Brussel kom….maar dat is ook geen doel om naar te werken. Het doel is oprechte muziek. Het is geen sport. Het is geen competitie. Ik wil niet winnen tenzij winnen betekent slagen in mijn doel bereiken.
Voor de rest wil ik mijn fysieke conditie verbeteren (heel moeilijk met een chronische slaapstoornis) en ooit boogschieten van op een paard in Mongolië, kite surfen, nog eens ne keer gaan skieën ….gaan eten in Italië….en dansen. Duikbrevet halen maar dat is een beetje eng wat de oren betreft. Maar als ik die dingen nooit bereik dan is het ook goed.
Ik wil vooral deftig leven. Aanwezig zijn op elk moment. En wat me een beetje stoort aan interviews, is dat mijn bericht aan de mensen niet echt duidelijk wordt gegeven. Het altijd maar gaat over de persoon/artiest ….terwijl ik het zie als een medium om mensen te inspireren. Niet om mezelf te verkopen….ik hou niet van verkoop. Bij mezelf blijven. Dat is het plan.
Pics homepag @Sven Dullaert
Nederlands 
Français 
