I Do I Do zijn een goed op elkaar ingespeeld West-Vlaams viertal die wel wat houden van die sound van Pavement. De songs klinken melodieus gevoelig, warm, drieggeestig en durven wel eens uit bocht gaan en klinken dan steviger en(g) rauwer. Inderdaad, de emotionaliteit van fungeren als rode draad op hun tweede cd ‘More light’, drie jaar na ‘None’. Ze hebben Jeff Goddard van ex Karate in de band.
We horen gevarieerde composities, fijnzinnig, semi- akoestisch, lofi en verbeten werk die onderhuids postrock geënte repetitieve ritmes laten horen. We houden wel van “the wheel is molten”, “sit on the ground” en “this is not America” naast het handvol instrumentals die de cd sieren, waarvan “she still lacks coordination” in te lijsten valt. Of je houdt van een leuke, ontspannende “onwards, love”. Het kwartet weet te verbazen en laat lekkere, uiterst genietbare solo stukken horen …
Info op http://www.i-do-i-do.be
Groot was onze verbazing toen we in de brievenbus zo’n CD-singletje kregen met daarop twee nummers want wij vroegen ons af of dergelijke dingen nog gemaakt worden. Nu goed, wij zijn er altijd graag bij als het om nieuw Belgisch talent gaat en dat is iets wat deze jongens zeker in huis hebben. Meer zelfs, ze wisten Serge Feys (inderdaad de TC-Matic man) te strikken voor de opnames van deze single. Het is en blijft natuurlijk een quasi onmogelijke opgave om een groep te gaan beoordelen op basis van twee nummers maar wat wij hoorden resulteerde toch op een positief geknik.
Niet dat A Dolphin iets nieuws brengt want de twee nummers die je hier terug vindt bevatten kwaliteitsvolle power rock, ook al is het niet zo’n moeilijke opgave om te horen naar welke rockvoorbeelden zij hebben geluisterd.
Zolang zij dit echter weten om te buigen tot een eigen kwalitatief geluid zoals op deze single, hoor je ons niet klagen en wordt het gewoon uitkijken naar meer!
Info www.adolphinrocks.com
Sire, wordt er in ons Belgenlandje nog echte hard rock gemaakt? “Ja” was zijn antwoord, en om onze vorst een handje te helpen, voegen we er aan toe dat je daarvoor in Rijkevorsel terecht kan.
Gipsy On The Rocks zijn niet echt nieuw want een drietal jaar geleden verscheen van deze muzikanten reeds een EP en na vele zweetparels komen deze Kempenaars nu met een full cd op de klippen.
Deze band wordt gevormd door Hanne Hofmans (een dame dus) en je zult op deze cd weliswaar geen enkel nieuw geluid ontdekken, maar hetgeen ze doen is wel meer dan goed gedaan, tenminste als je openstaat voor een stevige portie hardrock dat zijn mosterd haalde uit de 80’s en niet vies is van enige commercialiteit.
Af en toe wordt de rocktrein platgelegd voor een nummer als “Mariella” waarin we de blueskant van deze groep kunnen ontdekken. Geslaagde plaat voor hardrockliefhebbers dus.
Silver Junkie zag het licht als het eenmansproject van sing/songwriter en multi- instrumentalist Tino Biddeloo. Een paar jaar geleden debuteerde hij summier met de EP ‘Midtown walk’.
Er is hard gewerkt aan de full cd. Er valt veel te ontdekken op de veelzijdige plaat, sober, ingetogen als breder geïnstrumenteerd, van het intiem gevoelige “Ophelia” en “A thousand words” naar “Forbidden land” (prachtige opener met vocaliste Elise Caluwaerts), “Maria” en “Berlin”. Of “Perfume”, “Charlie’s Girl” (knipoog naar Waits) … Inderdaad, ontroering met hart en ziel.
De emotievolle songs zijn subtiel uitgewerkt, hebben een herfstige melancholie en tikken aan bij Tindersticks, Cave , Gotan Project, Madredeus, de desolate zuiderse sound van Calexico en de spannende dreiging van onze dez Mona. Pop, rock, blues, chanson kruist flamenco en fado. Viool, cello, bandoneon en blazers vullen gitaar, piano en een ingehouden drums aan. Vocaal dringt Stuart Staples, Leonard Cohen en Neil Diamond door.
Maar er is meer dan de muziek bij Biddeloo. Als invloeden citeert hij Tom Waits, David Lynch en Charles Baudelaire. Film, fotografie, literatuur en beeldende kunst behoren tot mans interessewereld, wat je duidelijk hoort in het genre muziek … Kunst als muziek.
In clubs en theaters komt de sound sterk tot z’n recht, en hij is niet vies de huiskamer te betreden. Een lampedairtje meer op de piano of naast de gitaar zijn de sfeermakers.
Info http://www.silverjunkie.be
Het Antwerpse collectief Newtown debuteert met een sterk gevarieerd EPtje . . De indie rockende band brengt broeierige, spannende, frisse songs, “Enchaner”, “New Hampshire”, “Kings of the future”, durven te exploderen op opener “A general idea” en “A God”, en overtuigen met een gevoelige, pakkende ballad, “Closer to”.
Ze leunen deels aan bij de indie van Built to Spill en Pavement (terecht als invloed aangehaald), er is een vleugje dEUS en ze ademen de emotievolle sing/songwriterpop van Tom McRae.
Dit smaakt naar meer en we zijn alvast benieuwd wat na dit EPtje komt …
Info op http://www.myspace.com/newtownantwerp of http://www.vi.be/newtown
Roken Is Dodelijk, qua bandnaam kan dit flink tellen als U het ons vraagt. Het lijkt logisch dat deze vijf jongens en één dame uit de Lage Landen komen maar niks is minder waar want Roken komt uit het Franse Lille. Hoewel we ons stiekem afvragen hoe ze hun eigen bandnaam uitspreken is het duidelijk dat we hier te maken hebben met één van de meest veelbelovende bands van onze zuiderburen.
De Rokens brengen op deze ‘Terribele Things EP’ een intieme mix van indiepop, folk en een vleugje rock. Ze wisselen daarbij voortdurend van instrumenten en balanceren tussen nostalgie en hoop zonder daarbij de nodige humor te vergeten. Sharko, Girls in Hawai, Das Pop, Arcade Fire, Nick Drake, Beirut… Het aantal artiesten en bands waar we spontaan aan dachten is indrukwekkend en Roken Is Dodelijk is meer dan zomaar een zoveelste doorslagje ervan.
Alle nummers zijn pareltjes en hebben de eigenschap dat ze na iedere luisterbeurt steeds beter worden. Het uptempo “King Of This Town” is een wereldnummer en blijft gegarandeerd na 1 keer hangen in je hoofd. “I’m going to make it today” had niet misstaan op Coldplays ‘Parachutes’. Met “The Letter” zit je meteen mee te blèren en bij het breekbare “The After” kom je diep onder de indruk van de ietwat hese stem van zanger Jérome Voisin (alias Fonzie). In de lente van dit jaar komt de eerste full cd van deze Noord-Fransen en die staat bij ons nu al met stip genoteerd.
Achter de naam SimpleSongs gaat sing/songwriter Ken Veerman schuil, die garant staat voor een resem ingetogen, broeierige, donkere, emotievolle treffende songs. Songs die een trippop sfeer ademen en kleur krijgen door de spaarzame ondersteuning van een breed instrumentarium. Eerder verscheen al een EP. Hij kon beroep doen op enkele gastmuzikanten. Piano en synths vormen de rode draad op het debuut en zijn stem neigt naar Damien Rice.
“Death is not what it used to be” en “The right way” zijn melodieus dromerige songs en “Second time around” heeft een sterke opbouw. Het ‘einde-van-de-wereld’ thema intrigeert de songschrijver. Veerman kaapte in 2006 al de tweede plaats weg op het Antwerps rockconcours Frappant en speelde al de halve finale van HRR in 2008.
Info op http://www.simplesongs.be
Spencer The Rover is het muzikale project van Koen Renders, een vakman die van vele markten thuis is. Hij is gitarist, pianist, zanger, mentor en producer van jonge talenten maar we houden het hier op een songsmid pur sang. Het was al zes jaar geleden dat hij nog iets losliet. ‘The Accident’, het lang verwachte album van Spencer The Rover, is een rijk gearrangeerd en gevarieerd album geworden, met blazers en strijkers, die oorspronkelijk geschreven werden aan de piano. Sprookjesachtig, speels en inderdaad terecht een tikkeltje Britser en lichtvoetiger dan het oude werk. Referentie vormt alvast Paul McCartney.
De sound vormt meer dan ooit een echte eenheid, zowel tekstueel als muzikaal duiken dezelfde personages, verhaallijnen en muzikale motiefjes op. Fijne samenwerkingen hield hij er op na en ook de hoes en illustraties getuigen van vindingrijkheid en zijn meer dan de moeite.
Uitnodigend om je even te laten onderdompelen in deze wereld. Ohja, de voorbije maanden trok hij voornamelijk concerterend langs kleine huiskamers.
Info op http://www.spencertherover.com
Een zeer leuk plaatje dat ons net voor de jaarwisseling bereikte, was ‘First Round’ van Tyson Boogie. Deze -Franse band uit Lille startte aanvankelijk met de bedoeling om een soort ‘tribute’-band te worden. Men kon jammer genoeg niet beslissen welke grote broer men zou naspelen. AC/DC, Van Halen, Black Sabbath, Twisted Sister, Grand Funk… bij al van deze groepen was er wel een reden waarom ze niet in aanmerking kwamen.
Tyson Boogie besliste dan maar om een ander pad op te gaan en een potje muziek te maken vol riffs die aan bovengenoemde bands refereert.
‘First Round’ is zoals de naam doet vermoeden het eerste plaatje van het Noord-Franse trio en bevat vijf overheerlijke, rauwe lappen rock-n-roll. Terwijl de nummers “Tyson Boogie” en “Behind The Scene” enorm doen denken aan Lemmy en diens Motorhead, horen we op “Never Confused” en “Rock Your City” duidelijk de invloed van ene Anus Young. Vooral dit laatste nummer klinkt fenomenaal en rechtvaardigt de aanschap van deze EP.
Originaliteit is hier dan misschien niet van toepassing, Tyson Boogie is duidelijk wel een goed geoliede rockmachine!
As Enemies Arise is een metalcoreformatie uit het Nederlandse Brabant. Sinds 2008 timmeren ze keihard aan de -weg en speelden ze meer dan 100 shows in Europa. Vorig jaar debuteerden ze met de fel gesmaakte EP ‘Show me that Smile’ waarna ze de kans kregen om het voorprogramma te spelen van acts als Avenged Sevenfold, Architects en Cancer Bats. De verwachtingen voor dit eerste full album waren dan ook enorm hooggespannen in de Nederlandse hardcorewereld.
Ook wij waren benieuwd naar deze eerste langspeler en onze interesse blijkt meer dan terecht! Vergeet wat ons betreft mega-acts als het Australische Parkway Drive of het Amerikaanse Bring Me The Horizon want deze mannen zijn minstens even goed!
Met “Closure” gooit men er meteen flink de beuk en horen we een snoeiharde combinatie van metal en hardcore met daarbij een hoofdrol voor de intense stem van zanger Gideon. Het zet de toon voor de rest van de plaat waar As Enemies Arise een straffe portie metalcore in een modern en melodieus jasje serveert. Opvallend daarbij is de combinatie van logge riffs, tempoversnellingen, razend snelle drums en heerlijke beat- en breakdowns. Enkele van onze hoogtepunten zijn het emotionele “Chapters”, het complexe en gelaagde “The Acceptance” en “Piracy” dat voorzien is van een bijzondere intro.
‘Chapter’ is een verdomd straffe plaat waar Nederland best trots op mag zijn. Het album wordt officieel in januari 2011 gereleased waarna As Enemies Arise een uitgebreide tournee doorheen Europa plant.
Heeft de wereld nood aan een nieuwe Nickelback? We hopen voor de mensheid dat dit niet het geval is en eigenlijk zou u bij het lezen van deze introductievraag reeds aan de volgende review moeten zitten.
Hier zijn de heren van dit Engels viertal nog volslagen onbekend maar omdat ze reeds op het podium gestaan hebben van het Britse Readingfestival of het Amerikaanse CMJ Music-festival denkt men dat de tijd hier ook rijp is dat wij voor hun post-grunge zullen vallen.
Volgens één of ander Brits tijdschrift is Bloom best te vergelijken met een hybride van Pearl Jam en Kings Of Leon, behalve de (veel te gepolijste) hardrockstem van Andy Race is er ons hier nochtans geen enkele gelijkenis opgevallen.
’All that is’ bevat bovendien grotendeels poprockballads waarvan je hoopte dat ze nooit meer gemaakt werden. De persbrief maakte nog eventjes vermelding van Live als referentie en daarmee is wel alles gezegd : absoluut te mijden!
Info www.myspace.com/bloomonline
Een duo, nog maar eens. Koppeltje uit Gent, vrouwtje drumt en zingt, mannetje speelt gitaar en zingt. We gaan u niet meer lastigvallen met de voor de hand liggende vergelijkingen met u weet wel wie.
Lo fi, zegt u ? Ze doen het in een gammel repetitiehok, Thomas Werbrouck’s gitaar is niet altijd even zuiver gestemd en Eline Adam zou naar verluidt geen echt drumstel beroeren maar wel een simpele houten kist (nee, geen Dash ton, klinkt nochtans wel zo) die ze met flamencoschoenen bewerkt. Lo fi it is.
Het is meer indie dan blues en het rammelt nogal, zullen we het maar voor het gemak garage-indie noemen. Het heeft wel iets, een soort primitieve energie bijvoorbeeld die we ook kennen van prille Pixies. In de beste gevallen komen daar een paar spetterende songs uit (“Cool kids”, “90’s dream”, “She made me”) maar daartegenover staat dat bepaalde tracks gebouwd zijn op een paar halve ideeën en wat krakkemikkige akkoorden waardoor ze te mager uitvallen, hoewel ze spontaan en sympathiek klinken.
Leuk debuut, maar om er in dit genre boven uit te steken zal er toch nog wat meer vet in de soep mogen.
Info op http://www.myspace.com/bostonteapartytheband
Het debuutalbum van het Gentse Kapitan Korsakow is niet echt geschikt -en we drukken ons nog zeer voorzichtig uit- om op een zondagmorgen zachtjes te ontwaken. Uw ochtendlijke boterkoek zou wel eens in uw keel kunnen blijven steken, want dit is een hardnekkige brok noise waarbij een gezonde mens meermaals naar adem moet happen.
Voor zij die iets van Mc Lusky in hun platenkast staan hebben, dit is misschien iets voor u. Voor alle anderen, eerst uw oren oefenen ! Dit is hoegenaamd geen toegankelijke pop, op de radio zal je dit niet horen.
De gitaren piepen, kraken, scheuren en knarsen dat het een lust is.
Enkele rake neurotische kopstoten als “Sinksleeping” (stonerrock in een bad salpeterzuur), “Wild smile” (Nirvana op zijn vuilst), “Cozy bleeders” (Black Sabbath en Killing Joke samen in de kelders van Cockerill-sambre) razen door uw brein, hard, schreeuwerig, gemeen en tamelijk verschroeiend. Onze favoriet is “The looder”, de meest gruizige stoner die we in jaren gehoord hebben.
Afsluitstuk “Sheep dip” -we spreken van stuk omdat je dit bezwaarlijk een song kan noemen- is een klomp herrie van 48 minuten (u leest het goed, 48 !) vol met gestoorde noise en totaal ontspoorde gitaren. Als u dat ding volledig kan uitzitten, krijgt u van ons een fles vodka. In één keer uitdrinken en ontdek op die manier de ware betekenis van het Korsakow syndroom. Moet u beslist eens proberen.
Info op http://www.myspace.com/kapiteinkorsakov
Je moet al niet een echt een genie zijn om te raden waar de groepsnaam Ostend Powers op slaat en inderdaad dit zijn Oostendenaars die er tegen aan gaan. Echt nieuw in de scene zijn ze niet want in hun bijna tienjarig bestaan brachten ze in 2003 hun debuut ‘Lost Power’ uit op Sony maar omdat tijden veranderen en we niet meer op labels moeten rekenen als het op niet alledaagse muziek aankomt werd deze cd in Eigen Beheer opgenomen.
Meteen een pluim voor het zeer verzorgde hoesje waarop een aartslelijke clown zich een weg baant doorheen een bloemenpad met zijn driewieler.
Clowns? Doet je dat niet denken aan Slipknot? Inderdaad, maar gelukkig voor mijn oren is het enkel tot de clowns beperkt gebleven want ook al hoor je hier nu metal invloeden (vooral Papa Roach) is dit vooral donkere alternatieve hard rock die neigt naar wat Mike Patton ooit deed met Faith No More.
Zoiets impliceert natuurlijk ook dat Ostend Power niks nieuws te bieden heeft maar dat is nu net het sterke van deze cd: ouderwetse rock waar geen plaats is voor innovaties omdat het oude recept nog steeds het best smaakt.
Nederlands 
Français 
