As Enemies Arise is een metalcoreformatie uit het Nederlandse Brabant. Sinds 2008 timmeren ze keihard aan de -weg en speelden ze meer dan 100 shows in Europa. Vorig jaar debuteerden ze met de fel gesmaakte EP ‘Show me that Smile’ waarna ze de kans kregen om het voorprogramma te spelen van acts als Avenged Sevenfold, Architects en Cancer Bats. De verwachtingen voor dit eerste full album waren dan ook enorm hooggespannen in de Nederlandse hardcorewereld.
Ook wij waren benieuwd naar deze eerste langspeler en onze interesse blijkt meer dan terecht! Vergeet wat ons betreft mega-acts als het Australische Parkway Drive of het Amerikaanse Bring Me The Horizon want deze mannen zijn minstens even goed!
Met “Closure” gooit men er meteen flink de beuk en horen we een snoeiharde combinatie van metal en hardcore met daarbij een hoofdrol voor de intense stem van zanger Gideon. Het zet de toon voor de rest van de plaat waar As Enemies Arise een straffe portie metalcore in een modern en melodieus jasje serveert. Opvallend daarbij is de combinatie van logge riffs, tempoversnellingen, razend snelle drums en heerlijke beat- en breakdowns. Enkele van onze hoogtepunten zijn het emotionele “Chapters”, het complexe en gelaagde “The Acceptance” en “Piracy” dat voorzien is van een bijzondere intro.
‘Chapter’ is een verdomd straffe plaat waar Nederland best trots op mag zijn. Het album wordt officieel in januari 2011 gereleased waarna As Enemies Arise een uitgebreide tournee doorheen Europa plant.
Heeft de wereld nood aan een nieuwe Nickelback? We hopen voor de mensheid dat dit niet het geval is en eigenlijk zou u bij het lezen van deze introductievraag reeds aan de volgende review moeten zitten.
Hier zijn de heren van dit Engels viertal nog volslagen onbekend maar omdat ze reeds op het podium gestaan hebben van het Britse Readingfestival of het Amerikaanse CMJ Music-festival denkt men dat de tijd hier ook rijp is dat wij voor hun post-grunge zullen vallen.
Volgens één of ander Brits tijdschrift is Bloom best te vergelijken met een hybride van Pearl Jam en Kings Of Leon, behalve de (veel te gepolijste) hardrockstem van Andy Race is er ons hier nochtans geen enkele gelijkenis opgevallen.
’All that is’ bevat bovendien grotendeels poprockballads waarvan je hoopte dat ze nooit meer gemaakt werden. De persbrief maakte nog eventjes vermelding van Live als referentie en daarmee is wel alles gezegd : absoluut te mijden!
Info www.myspace.com/bloomonline
Een duo, nog maar eens. Koppeltje uit Gent, vrouwtje drumt en zingt, mannetje speelt gitaar en zingt. We gaan u niet meer lastigvallen met de voor de hand liggende vergelijkingen met u weet wel wie.
Lo fi, zegt u ? Ze doen het in een gammel repetitiehok, Thomas Werbrouck’s gitaar is niet altijd even zuiver gestemd en Eline Adam zou naar verluidt geen echt drumstel beroeren maar wel een simpele houten kist (nee, geen Dash ton, klinkt nochtans wel zo) die ze met flamencoschoenen bewerkt. Lo fi it is.
Het is meer indie dan blues en het rammelt nogal, zullen we het maar voor het gemak garage-indie noemen. Het heeft wel iets, een soort primitieve energie bijvoorbeeld die we ook kennen van prille Pixies. In de beste gevallen komen daar een paar spetterende songs uit (“Cool kids”, “90’s dream”, “She made me”) maar daartegenover staat dat bepaalde tracks gebouwd zijn op een paar halve ideeën en wat krakkemikkige akkoorden waardoor ze te mager uitvallen, hoewel ze spontaan en sympathiek klinken.
Leuk debuut, maar om er in dit genre boven uit te steken zal er toch nog wat meer vet in de soep mogen.
Info op http://www.myspace.com/bostonteapartytheband
Het debuutalbum van het Gentse Kapitan Korsakow is niet echt geschikt -en we drukken ons nog zeer voorzichtig uit- om op een zondagmorgen zachtjes te ontwaken. Uw ochtendlijke boterkoek zou wel eens in uw keel kunnen blijven steken, want dit is een hardnekkige brok noise waarbij een gezonde mens meermaals naar adem moet happen.
Voor zij die iets van Mc Lusky in hun platenkast staan hebben, dit is misschien iets voor u. Voor alle anderen, eerst uw oren oefenen ! Dit is hoegenaamd geen toegankelijke pop, op de radio zal je dit niet horen.
De gitaren piepen, kraken, scheuren en knarsen dat het een lust is.
Enkele rake neurotische kopstoten als “Sinksleeping” (stonerrock in een bad salpeterzuur), “Wild smile” (Nirvana op zijn vuilst), “Cozy bleeders” (Black Sabbath en Killing Joke samen in de kelders van Cockerill-sambre) razen door uw brein, hard, schreeuwerig, gemeen en tamelijk verschroeiend. Onze favoriet is “The looder”, de meest gruizige stoner die we in jaren gehoord hebben.
Afsluitstuk “Sheep dip” -we spreken van stuk omdat je dit bezwaarlijk een song kan noemen- is een klomp herrie van 48 minuten (u leest het goed, 48 !) vol met gestoorde noise en totaal ontspoorde gitaren. Als u dat ding volledig kan uitzitten, krijgt u van ons een fles vodka. In één keer uitdrinken en ontdek op die manier de ware betekenis van het Korsakow syndroom. Moet u beslist eens proberen.
Info op http://www.myspace.com/kapiteinkorsakov
Je moet al niet een echt een genie zijn om te raden waar de groepsnaam Ostend Powers op slaat en inderdaad dit zijn Oostendenaars die er tegen aan gaan. Echt nieuw in de scene zijn ze niet want in hun bijna tienjarig bestaan brachten ze in 2003 hun debuut ‘Lost Power’ uit op Sony maar omdat tijden veranderen en we niet meer op labels moeten rekenen als het op niet alledaagse muziek aankomt werd deze cd in Eigen Beheer opgenomen.
Meteen een pluim voor het zeer verzorgde hoesje waarop een aartslelijke clown zich een weg baant doorheen een bloemenpad met zijn driewieler.
Clowns? Doet je dat niet denken aan Slipknot? Inderdaad, maar gelukkig voor mijn oren is het enkel tot de clowns beperkt gebleven want ook al hoor je hier nu metal invloeden (vooral Papa Roach) is dit vooral donkere alternatieve hard rock die neigt naar wat Mike Patton ooit deed met Faith No More.
Zoiets impliceert natuurlijk ook dat Ostend Power niks nieuws te bieden heeft maar dat is nu net het sterke van deze cd: ouderwetse rock waar geen plaats is voor innovaties omdat het oude recept nog steeds het best smaakt.
Qua metal valt er in ons landje maar heel weinig te beleven. Het is veelzeggend als de reanimatie van Channel Zero zowat het belangrijkste metal feit is van het laatste jaar.
Het is aan bands als Trafficjam om daar verandering in te brengen. Zelf noemen ze hun muziek ‘ alternative hardness’, het kind moet een naam hebben. Wij horen vooral stampende metal die dicht aanleunt bij Machine Head, maar dan met een hoop samples, keyboards en synths tussen gewrongen. De ene keer zijn die keyboards een meerwaarde, elders zitten ze dan weer hevig in de weg.
Het geheel klinkt best wel stevig en er staan handenvol snedige en harde riffs op dit album, maar onvergetelijke songs hebben we niet ontdekt. Wel een potige sound.
Info op http://www.trafficjam.be
Stereo Grand is een groep die kan prat gaan op een dubbele nationaliteit want je vindt hier zowel roots vanuit Glasgow als Brussel. Het begon eigenlijk meer als een grap toen Jean-Philippe Rise werkachtig was in Glasgow en daar een muzikale advertentie plaatste omdat hij nood had aan wat muzikaal vertier. Hij kreeg meteen respons van Roger Hughes en de rest is zoals men zegt geschiedenis.
Nu ja, geschiedenis zullen ze waarschijnlijk niet echt gaan maken want op deze mini-cd krijg je 5 nummers te horen die niet meer zijn dan afgelikte rock waar The Beatles de enige referentie zijn. Met een beetje goede wil kan je daar nog het melancholische van The Posies of The Triffids gaan op plakken maar hun rock is veel te oppervlakkig om ook maar enige indruk te kunnen maken. Misschien is dit wel gegarandeerd plezier in één of andere pub, maar in de huiskamer heb je al gauw de afstandsbediening in de hand.
Info www.myspace.com/stereogrand
Ooit al de namen gehoord van Ryan Ross of John Walker? Indien het antwoord “ja” is dan hebt u of een zeer goed geheugen ofwel bent u een fan van Panic At The Disco want deze twee heren maakten ooit deel uit van deze groep tot wanneer die letterlijk omwille van artistieke strubbelingen uit elkaar spatte.
Het antwoord op de vraag “waarom” kwam al gauw toen deze twee met The Young Veins op de proppen kwamen want op dit debuut hoor je prachtige indiepopsongs die hun roots vinden in de jaren ’60.
Op deze cd gaan The Young Veins net als Last Shadow Puppets op zoek naar wat ooit de Beach Boys of The Byrds deden.
’Take a vacation!’ is dan ook een zeemzoete indiepopplaat geworden waarop het lijkt dat er niks mis is met deze wereld en dat alles lijkt te draaien rondom drie minuten durende popnummertjes die fleur geven aan je leven.
Kan je zonder deze cd? Zeker, en je hebt het zelfs al beter gehoord maar dat neemt niet weg dat deze cd je eventjes doet ontvluchten van het onheil dezer aarde en met zulks een gedachte kunnen we deze ‘Take a vacation!’ alleen maar aanraden.
Dat de mannen van Dial P For Panic stevig kunnen rocken is het minste wat je kunt zeggen na het beluisteren van deze debuut EP. De vijf heren uit Genk houden allen van stevige rock'n'roll en na enkele jaartjes repeteren en optreden vonden ze het tijd voor wat studiomateriaal. Dial P For Panic ontstond uit de hardcore band One Man March maar veel hardcore-invloeden vinden we niet terug op dit debuutplaatje; heerlijke stonerrockriffs des te meer en bovendien lijkt het ons dat Dial P For Panic ook een voorliefde heeft voor hardrockmuziek uit de jaren zeventig.
Op de zeven nummers kunnen de heren probleemloos wedijveren met bands als Black Sabbath en de Queens of the Stone Age (luister maar eens naar opener “Better Luck in Vegas”) en ook een garagerockband als The Hives zou jaloers zijn op songs als “Stay Home” en “City of Industry”. Het mag duidelijk zijn dat Dial P For Panic op de goeie weg is.
Wil je dit plaatje aanschaffen, dan kan dit voor slechts zeven euro. Stuur daarvoor als de bliksem een mailtje naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. !
We fronsten toch eventjes de wenkbrauwen toen we dit plaatje binnenkregen en de nogal flauwe naam van de band lazen. Amper één luisterbeurt ver gooiden we alle scepsis overboord en moeten we concluderen dat deze vijf metalheads een ongelooflijk lekker debuutalbum hebben gemaakt.
Zeer straffe gitaarrifs, funky basgeluiden, groovende drums, synths en bovenal machtige vocalen zijn de ingrediënten van deze titelloze plaat. De band haalde duidelijke inspiratie bij verschillende grootheden uit de (nu-) metalwereld zoals Tool, System Of A Down, Limp Bizkit, Korn en Faith No More. Dat je bij momenten denkt naar een FNM-album te luisteren heeft alles te maken met de stem van zanger Guy die soms identiek lijkt op die van Mike Patton maar globaal gezien klinkt Ostend Powers toch een stuk harder dan Patton en de zijnen.
Onze favoriete nummes zijn de felle opener “Booya”, “All Rise” dat nogal Oosters start waarna enkele zeer stevige riffs volgen, het donkere “The Prophecy” dat een fijn rustpunt vormt en het catchy “Deadstop” waar Mike Patton wel heel erg dicht in de buurt lijkt.
Kortom, een straf plaatje dat fans van bovengenoemde bands blind kunnen aanschaffen!
Omwille van de diepe crisis waarin de platenindustrie verzeild is geraakt zullen we het in de toekomst wel meer meemaken dat geweldige platen gratis te grabbel worden gegooid op het net want niet iedereen heeft het geld (of zelfs de moed) om alles in eigen beheer uit te brengen. Onlangs zei een muzikant mij dat hij liever heeft dat heel de wereld gratis zijn muziek beluistert, dan dat hij op zolder met 800 onverkochte cd’s blijft zitten. Het is een gedachte waard maar wanneer iedereen zijn materiaal op het net gooit, wordt het al gauw een telefoonboek zonder alfabetische ordening maar gelukkig is er Musiczine om u aardig op weg te helpen.
De nieuwste release van het Zweedse On Returning is zo’n prachtvoorbeeld.
Vijftien jaar geleden zouden de majors staan te schreeuwen om hun aanstekelijke synthpop uit te mogen brengen maar het lot wil dat hun cd ‘Thieves like us’ (inderdaad genoemd naar dat New Order-nummer) een gratis internetrelease gebleven is.
Ten onrechte of gelukkig? Wie zal het antwoord weten maar wel is het zo dat hun 80’s geïnspireerde indiepop verduiveld veel lijkt op wat Ian Broudie ooit met zijn Lightning Seeds deed en als je daar nog eens de geest van New Order weet op te plakken dan weet u meteen dat dit een synthpopmust is. U vindt het cdtje (gratis) op onderstaande link http://www.jamendo.com/en/album/68439
Niet iedereen bekijkt het als een positieve evolutie maar vandaag de dag kan elke mens muziek maken en wordt het aanbod op cd met de dag schaarser en schaarser terwijl het aantal gratis downloads met de dag stijgt.
Toegegeven, het is misschien wel een democratiseringsproces maar het blijft ongelooflijk moeilijk om het kaf van het koren te scheiden maar gelukkig heb je MusicZine om je een beetje wegwijs te maken.
Een van de gratis releases die we je van harte kunnen aanbevelen is de nieuwe mini-cd van Yellow Ostrich, een bijna onmogelijk te onthouden projectsnaam van ene Alex Schaaf.
Deze Amerikaan is het soort duiveltje-doet-al die alle instrumenten bespeelt en daarmee prachtige psychedelische lo-fi uit zijn mouw weet te schudden dat evengoed op de laatste cd van Grizzly Bear of Arcade Fire had kunnen staan.
Alex maakt het zichzelf nooit moeilijk want ook al lijken zijn nummertjes uit honderden onderdelen te bestaan blijft de essentie toch een eenvoudig poplied te zijn.
Te ontdekken op onderstaande link, gratis en voor niks!
http://yellowostrich.bandcamp.com/album/the-serious-kids-ep
Danig zijn we onder de indruk van de EP van Steven H(eyse) uit Kaster. Hij rapt er op giftige wijze op los in een West-Vlaams dialect en geeft z’n aanstekelijke hiphopsounds vervaarlijke, dreigende dynamisch creatieve wendingen, zoals we dit in ver verleden hoorden van de Beastie Boys, Gangstarr en Coldcut.
Als we in eigen boezem kijken, refereert Steven H aan de ‘90s van Prophets Of Finance (pré-’t Hof) die even fel en verbeten te werk gingen. Toegegeven, de eerste songs (de single “’t Zit tegen”, “Ne saaien beat”) van de EP hebben een frisse, speelse, opzwepende melodie. In de andere drie, “Avvekeurd”, “Ik zoeke vuert” en “Te late” neemt hij wat gas terug; ze zijn meer richting r&b en klinken zalvender.
De man heeft al een goed cv op zak als finale Westtalent, finaleplaatsen in rockconcours en het Groot Geweld en verdient met de EP die fikse stap voorwaarts … Een groots entertainer-in-spé! “Ein voar onder j’un konte te geven, zouden ze bij ons zeggen …
Ohja, de plaat bevat een insert met uitknipbaar Steven H-masker, microfoon en mini-pancarte waarmee de fans zelf een Steven H-imitatie ten beste kunnen geven …
Info op http://www.stevenh.be
Moesten we hier bij MusicZine werken met een puntensysteem werken dan zou dit Belgisch duo steevast gehonoreerd worden met een dikke negen op tien want ‘Damaged Hearts’ is niet alleen één van de beste debuutplaten die ik sinds lang mocht horen maar Pieter en Evelien bevinden zich overduidelijk op een planeet die niet naar de naam België luistert.
Hun uiterst aanstekelijke electropunk heeft er zelfs voor gezorgd dat deze release uitkwam op een Engels label en dat is geen wonder want Tex Taiwan mag met trots zeggen dat zij een zeer eigenzinnig geluid hebben dat niks te maken heeft met de Belgische scene, en als het al iets met dit klein landje zou te maken hebben dan moet u het in de atmosfeer van Culture Club zoeken. Deze twee hebben duidelijk hun inspiratie gezocht in de electroclashsector .
De cd is dan ook een salvo van daverende beats die begeleid worden door allerlei synthesizergeluidjes die thuis horen in de jaren ’80. Als je daar nog eens de schreeuwerige sexy vocals van Evelien bijzwiert dan kom je al vlug uit bij Crystal Castles, of iets wat Nic Endo van Atari Teenage Riot uitspookt want het punkniveau van de plaat enigszins de hoogte injaagt.
Een kopie? Enerzijds valt het niet te ontkennen dat Tex Taiwan de mosterd gevonden heeft bij dit Canadees duo maar zij doen er iets zeer origineels mee. De cd mag dan klinken als een dolle rit op één of andere kermisattracti,e toch sta je steeds terug aan te schuiven aan de kassa voor een volgend ritje! Pure klasse dus!
Info http://www.myspace.com/textaiwan
Nederlands 
Français 
