Acht jaar, zo lang was het geleden dat we onze eeuwige Helden uit de jaren '80 The Cure nog eens aan het werk hadden gezien. Toen, met in het voorprogramma 65daysofstatic, kwam de band hun laatste plaat ‘4:13 Dream’ voorstellen. Ondertussen is er nog steeds geen nieuwe plaat uitgekomen, maar de heren spelen wel nog concerten. In onze regio hielden ze o.a. halt op Rock Werchter in 2012, waar hun passage op toch heel wat recensies kon rekenen. We geven het toe, we vertrokken sceptisch naar het Sportpaleis. Want vele van mijn grote helden van toen zijn helaas afgezwakt naar flauwe afkooksels die - we onderdrukken een geeuw - routineuze sets brengen waar geen beetje vuur meer inzit. Echter speelden The Cure op deze zaterdagavond een set van ruimschoots twee uur, boordevol aangename tot verrassende wendingen. Met een dosis spontaniteit van jonge wolven die nog alles moeten bewijzen.
Het is toch iets met voorprogramma's in het Sportpaleis. Doorgaans staat die band daar gewoon als opwarmertje, en kan amper op applaus rekenen. Ze worden ook afgedaan als ''het trok op niets'' of ''we zijn naar de bar een pint gaan drinken''. Echter is dit die betreffende bands tekort doen. Neem nu The Twilight Sad. Deze band grasduint gewillig door het postpunk tot indie aanbod, en deden mede dankzij een heel bewegelijke frontman - met bovendien een heel aangename stem - wat denken aan bijvoorbeeld Joy Division. Dankzij het typische Schotse accent van zanger James Graham, en zijn charismatische uitstraling op het podium. Kregen we bovendien wel degelijk een concert te zien en horen dat aan de ribben blijft kleven. Helaas, in een grote zaal als Sportpaleis leken de songs wat over de hoofden heen te drijven. Echter speelt The Twilight Sad heel beklijvende postpunk - met zelfs een streepje shoegaze - dat in kleine zalen of clubs zeker zou zorgen voor het nodige vuurwerk. Origineel klinkt het allemaal niet, maar dit is dus het soort hoogstaande postpunk en aanverwante waarvoor we uit onze zetel zouden komen moesten The Twilight Sad eens afzakken naar de Botanique of AB's in ons landje.
Openen met een klepper van formaat – “Shake Dog Shake” - en daar prompt een andere aan toevoegen – “Fascination Street” . Dit was een ultieme droomstart van The Cure in het Sportpaleis. Met de deur in huis vallen, noemt men zoiets. Opvallend, reeds vanaf de eerste noten, was dat Robert Smith nog goed bij stem was, en ook dat hij het publiek aansprak stemde ons vrolijk. Want als Robert er zin in heeft, sleept hij zowel zijn band als het publiek naar het ene tot het andere hoogtepunt, stelden we in het verleden vast. Met een set van circa 2u30 je publiek blijven bekoren van begin tot einde - met enkel een paar rustmomenten. We zien het nog weinig bands doen dezer dagen.
Voor iedereen goed doen is onmogelijk, maar als je een setlist samensteld met “The Walk”, “In between Days”, “Pictures of You”, ”Lovesong”, “One Hundred Years” en verrassende wendingen aanneemt met “High”, “Sinking”, “From the Edge of the Deep Green Sea”. En bovendien die songs brengt met veel liefde voor je fans, en voor de songs zelf. Dan kan je in onze ogen weinig verkeerd doen. Sceptisch als we waren, stelden we telkens vast dat we die songs meebrulden met vaak tranen in de ogen bij bijvoorbeeld eerder genoemde “Pictures of You” of de eeuwige 'liefdesong' “Lovesong”. En dan waren we pas aan het eerste deel van de set begonnen.
Binnen die set was er ook plaats voor enkele nieuwe songs. Zo werd “I Can Never be the same” , met een prachtig beeld van een brandende kaars op het scherm, opgedragen aan de recent overleden Leonard Cohen. Daarbij pinkten we een traan weg, en kregen een krop in de keel. “A Forest”, wellicht dé ultieme Cure song, ook na al die jaren: werd gebracht op een zodanig doorleefde manier, dat we ons prompt weer die zestienjarige knul voelden. Die op zijn kamertje, met de koptelefoon, de song meebrulde met diezelfde tranen in de ogen. Ook in het Sportpaleis zorgde dat voor een emotioneel moment. Maar het was nog niet gedaan. “Lullaby” - waardoor sommige, mede door de daarbij gaande video clip, een angst heeft opgedaan voor spinnen. Zorgde voor een donkere, koude rilling doorheen het Sportpaleis. “Friday I'm In Love” - like it or not - blijft een klepper die van begin tot einde, ook door de criticaster - worden meegezongen. “Boys Don’t cry”, “Close to me”, “Why can't I Be You?” waren dan ook gedroomde afsluiters van meer dan twee uur puur innerlijk genot.
Kortom: The Cure brachten in het Sportpaleis voor ieder wat wils. Met enkele toch wel heel verrassende wendingen, en daarbovenop een hoge dosis spontaniteit. Met een mooie combinatie tussen hun lichtvoetige tot eerdere duistere songs, kunnen we stellen dat de passage van The Cure anno 2016, eentje zal zijn die nog lang aan onze ribben zal blijven kleven. Daaraan kunnen eerder genoemde bands uit diezelfde periode, die het niet kunnen laten om saaie tot zelfs teleurstellende concerten te geven, een punt aan zuigen.
Setlist
Shake Dog Shake //Fascination Street //A Night Like This //All I Want //The Walk //Push //In Between Days //Sinking //Pictures of You //High //Lovesong //Just Like Heaven //Jupiter Crash //From the Edge of the Deep Green Sea //One Hundred Years //Give Me It ///Encore:///It Can Never Be the Same (Dedicated to Leonard Cohen) //Burn //A Forest ///Encore 2:///Step Into the Light //Want //Never Enough //Wrong Number ///Encore 3:///The Lovecats //Lullaby //Hot Hot Hot!!! //Friday I'm in Love //Boys Don't Cry //Close to Me //Why Can't I Be You?
Pics homepag David Brendan Hall/thecure.com
Met dank aan Snoozecontrol - Erik Vandamme - http://www.snoozecontrol.be
Organisatie: Live Nation
Introductie - Wie kent er nog de Cavil at Rest? Geen kat! Maar zo klonk wel de voormalige bandnaam van Local Natives. Wie kent Local Natives? Hopelijk iedereen, want deze groep is het kennen waard!
Local Natives is een Amerikaanse indie rock band die in november 2009 zijn eerste plaat vrijliet op de Britse bevolking. Eigenland moest drie maanden langer wachten op de mooie tonen van ‘Gorilla Manor’. Een vrolijke plaat die tegelijkertijd ook donker klonk en de band een standbeeld positie bezorgde binnen het ‘indie-wereldje’. De opvolger ‘Hummingbird’ (2013) bleef trouw aan de sound maar klonk rauwer en droeviger. Het derde album ‘Sunlight Youth’ (2016) daarentegen klinkt meer als een experiment. De introductie van synths en poppy accenten eisen de voorgrond op van de melodische gitaarriffen en catchy drum tunes.
Support act – De vierkoppige vrouwenband The Big Moon zet haar eerste stappen op een Belgisch podium. Hun muziek doet je denken aan Haïm, maar dan wat ruiger waar de zangeres zwoeler klinkt als Nico van the Velvet Underground. Ze komen verassend uit de hoek met een cover van Madonna, waarna enkele dappere toeschouwers de zitplaatsen inruilen voor staanplaatsen. Eerst maant de security aan om terug te gaan zitten, maar The Big Moon denkt hier anders over en vragen aan iedereen om te dansen. Zij vragen en het publiek zal draaien. Met andere woorden een geslaagd voorprogramma.
Zitplaatsen? – Het is een grote verrassing om het prachtig Koninklijk Circus te betreden met een middenplein gevuld met zitplaatsen. Wilden ze een onverkochte zaal gemakkelijk vullen of denken ze dat de Local Natives een akoestische set gaan brengen? Ik heb er geen flauw idee van, maar het publiek tikt het Koninklijk Circus stante pede op de vingers als de Local Natives verschijnen op het podium! Iedereen staat recht.
Een goed ontbijt – Local Natives brengt een mooie set van zowel het oude als nieuwe werk. Geen enkele fan laten ze in de kou staan en letterlijk ook niet stilstaan. De hele zaal is mee met de show en wordt nummer per nummer meegenomen in het eigen muzikale universum van de Local Natives. De oude nummers zijn als zoete broodjes, de nieuwe nummers als bittere koffie of in andere woorden het contrast tussen beiden is groot. Maar toch komen deze ‘live’ subtiel samen tot een goed ontbijt.
Bombastisch maar simpel – De band staat puur op het podium. Alledaagse kleding, een wit doek als achtergrond en zeemzoete kleur verlichting die af en toe eens ontploft in ‘zwart-wit-geflikker’. Het plaatje klopt!
Ik weet niet hoe Local Natives dit klaarspelen, maar live klinken hun nummers veel intenser als op plaat. Her en der worden ook wat songs bijgekleurd. Zo sluiten ze de bis af met een uitgerekte versie van “Sunhands” en geven er een nieuwe krachtige interpretatie aan “Columbia”.
Meer samenhorigheid – Zanger, Taylor Rice, roept het publiek op tot meer samenhorigheid en vrijheid van iedere individu. Met die boodschap in het achterhoofd schreven ze “Fountains of Youth”. Ook schenkt Local Natives per verkocht ticket 1 euro aan een goed doel dat opkomt voor vrouwenrechten. Ze willen meer doen dan muziek maken en een goed optreden geven. Dit geeft de nummers die na de uitleg volgen meer kleur.
Besluit – Ik kan maar niet genoeg krijgen van deze groep. Dit is reeds de derde keer dat ik hen aan het werk zag en hopelijk blijft de vierde keer niet lang uit. Zo beloven de Local Natives dat ze deze keer niet lang zullen wachten om terug op te treden in ons land. Ik kijk ernaar uit en ik hoop u ook…
Setlist: Past Lives, Wide Eyers, Villainy, You & I, Breakers, Airplanes, Jellyfish, Heavy, Feet, Coins, Ceilings, Masters, Dark Days, Columbia, Fountains of Youth, Who Knows Who Cares, Mother Emmanuel, Sun Hands
Organisatie: Botanique, Brussel
Ryley Walker & Band - Meegetrokken in de bedwelmende wereld van Ryley Walker
Ryley Walker & Band
Magdalenazaal
Brugge
2016-11-11
Nick Nyffels
In deze druilerige, herfstige dagen kan live muziek energie geven. We hadden nog maar een boost gekregen van een schitterend optreden van Steve Gunn, en daar kwam de volgende vitamine-injectie al aan met Ryley Walker, die met zijn band optrad in de Magdalenazaal en zijn nieuwe plaat ‘Golden sings that have been sung’ kwam voorstellen. Walker wordt overal goed onthaald met zijn met jazz doordrenkte akoestische folk die de jaren zeventig van Nick Drake en Tim Buckley oproept.
Het was dan ook logisch dat het publiek niet alleen uit leeftijdsgenoten van de zeventwintigjarige Amerikaan bestond, maar dat er ook veel grijzende kopjes te zien waren die de folk van Buckley en Drake in die jaren zeventig nog bewust meegemaakt hadden. Walker wil echter geen retro-artiest zijn, en koos daarom ook om op zijn nieuwe plaat samen te werken met Leroy Bach, die in ooit nog bij Wilco speelde. Walker lapte ons vanavond een Bob Dylan Newport Folk Festivalmoment: geen akoestische gitaar, dit was een volledige elektrisch concert, en dat was niet alleen verrassend, maar vooral bijzonder geslaagd: terwijl zijn nummers op plaat meestal rond de vijf minuten afklokken, rekte hij hier zijn nummers uit tot zeven à tien minuten, en dat had een bijzonder hypnotiserend effect.
Je werd echt meegetrokken in de wereld van Walker, de band zorgde voor een jazzy opbouw (kon ook moeilijk anders met die bezetting met contrabas), met veel ruimte voor improvisaties, waar Walker dan op inspeelde met gitaarlijnen met goed veel distortie. De man zijn stem klonk ook veel grofkorreliger dan op plaat, het kwam in de buurt van Eddie Vedder, al kan dat ook aan de blikken Jupiler gelegen hebben die hij soldaat maakte. Dit was echt een top optreden, psychedelisch zonder ooit langdradig te worden, retro maar ook actueel, en eigenlijk wel van een tijdloze klasse.
We moesten even aan de The Doors denken, aan “The end” of “When the music’s over”. De jazz-invloed en de vrijheid om open ruimtes te laten kwamen ook heel erg naar voor, en in die zin had wat Walker op het podium deed ook veel gemeen met de trots van Charleroi, onze eigenste Melanie De Biasio.
Na het optreden sloten we nog af aan de bar, en daar was iedereen unaniem dat dit een heel erg indrukwekkend optreden geweest was waar je in meegetrokken werd. Er zijn nog een kleine twee maanden te gaan in het concertjaar, maar voor ons stond dit in de top drie, naast Steve Gunn en PJ Harvey, die net als Walker haar laatste plaat volledig vertimmert en verbetert op het podium.
Organisatie: Cactus Club, Brugge
Het aloude verhaal bij The Cavemen uit Auckland, Nieuw-Zeeland. Vier tieners leren elkaar kennen op de middelbare school, zuipen zich te pletter, snuiven tussendoor wat lijm en besluiten uiteindelijk om samen een groepje te starten. Er volgt een eerste plaat waarna het zootje ongeregeld besluit de koffers te pakken om naar Londen te verhuizen om van daaruit de wereld te veroveren. Of dat lukt blijft een open vraag maar de Pit’s hebben ze alvast ingepalmd.
Wat een overweldigende indruk hebben die kerels op ons nagelaten. Lang geleden dat ik nog zo midscheeps getroffen werd door een onnozel punkbandje. Je kon je zo in 1977 wanen want dat zal dit viertal ongetwijfeld het magische jaar vinden. Toch waren The Cavemen intelligent genoeg om zich niet te angstvallig vast te klampen aan enkel en alleen onstuimige old school punk en vergrepen ze zich af en toe ook aan kwijlende rock-‘n-roll of demente hardrock.
Een ander referentiepunt waren The New York Dolls terwijl ze tussendoor ook nog eens “Hanging on the telephone” sloopten.
Bovendien hebben deze kiwi’s met zanger Paul Caveman een rasechte frontman in de rangen. Met op zijn ene arm “cretin” getatoeëerd en op zijn andere iets wat hoogstwaarschijnlijk een kerkje moet voorstellen, bleek hij voor het podium geboren. Zelfs Mick Jagger zal in zijn jonge jaren nooit zo dartel geweest zijn als deze gozer.
En ook de andere drie straalden een zelden geziene gretigheid uit. Alleen de drummer leek bij het begin door een reeks hevige hoestbuien te gaan sterven maar na een pintje of vier was hij volledig genezen. Toch ging hij één keer duidelijk in de fout toen hij een nummer te vroeg stopte maar dat hoort uiteraard bij punk.
Daarvoor hadden we al twee groepen voor de kiezen gekregen. Eerst de immer sympathieke Wild Raccoon uit het Franse Lille. In zijn eentje kon hij ons vermaken met psychedelische garagesurf. Veel reverb op de gitaar, indrukwekkende foot drums en een enkele keer een knipoog naar Ty Segall waren voldoende om zich van het grijze peloton one-man-bands te onderscheiden.
Aardig als hij is, had hij ook nog de Messieurs meegebracht. Een duo dat zich te buiten ging aan, tegen de hardcore aanleunende, punkrock en me welgeteld één nummer kon boeien. Voor de rest zat ik mijn kas op te vreten omdat de avondklok schrikbarend dichtbij kwam. Maar het was elf november en de wapenstilstand werd gelukkig ook aan de St-Rochuslaan gerespecteerd zodat The Cavemen het niet moesten doen met de resterende tien minuten maar een volledige set konden spelen.
Organisatie: Pit’s, Kortrijk
K’s Choice - The Backpack Sessions – unplugged version
K’s Choice
Handelsbeurs
Gent
2016-11-10
Didier Becu
Indien je ouder dan 30 bent, betekent K’s Choice ongetwijfeld iets voor je. Een naam die niet uit de Belpopgeschiedenis is uit te wissen. Een band met de destijds schuchtere Sarah Bettens, het chiromeisje dat het later tot rockster zou schoppen en in België samen met Yasmine één van de spreekbuizen van de lesbiennes werd. Sarah had altijd wel iets te vertellen, ofschoon ze het altijd zeer beschaafd deed. Een beschrijving die tevens geldt voor haar band die ze in 1994 met haar broer Gert oprichtte: braaf, maar steeds met kwaliteit.
Sarah lachtte er in Gent mee dat destijds haar platenfirma er vrede moest mee nemen dat ze niet de gedroomde singersongwriter was die men in haar zag, maar dat ze voortaan alle muzikale dromen met haar broer wilde vervullen. Het publiek viel meteen voor The Choice, ofschoon het noodgedwongen K’s Choice werd (volgens Wikipedia zit Jozef K. uit Kafkas boek daar voor iets tussen). Ondanks het feit dat België al lang nieuwe helden heeft, is K’s Choice nooit uit de ether verdwenen en mogen er volgend jaar 25 kaarsjes worden uitgeblazen. Een feestje dat volgens de sympathieke Sarah zal worden gevierd met een speciale plaat en dito tour.
Nog eventjes wachten, eerst zijn er nog The Backpack Sessions, zeg maar K’s Choice in een unplugged-versie waarbij Sarah en Gert samen met oudgediende Reinout Swinnen (wel met nieuwe tennisschoenen aan) op toetsen een resem oude nummers en onverwachte covers brachten.
Een gewaagde set. Niet de grote hits, wel een keuze van aangrijpende songs die tot op het bot werden uitgekleed. Tijd voor bezinning, ofschoon Sarah zich met haar bindteksten als een gezellige roddeltante gedroeg. De fans wisten sinds gisteren dat ze een stoomkoker had gekocht, met haar eerste lief naar Tina Turner in het Sportpaleis ging en dat ze voor het spelen van een optreden graag gestoomde groentjes lust, maar eens ze zong, werd de zaal muisstil.
Zelfs wie niet wild is van de FM-rock die K’s Choice muziek kenmerkt, kreeg gisteren een compleet ander beeld van de twee Bettens te zien. Sarahs fragiele en tegelijkertijd sterke stem was loepzuiver en ook al is Gert niet de rockster die je voor de spiegel wil zijn, blijf je met open mond kijken naar wat die man kan. Neen, alles was uiterst braaf, zelfs de keuze van de covers was dat (van “I Can’t Stand The Rain” van Ann Peebles tot” Blauw” van The Scene), K's-Choicemaar ze waren wel bloedstollend mooi.
Een echte theatertour dus (inclusief met een pauze die de sfeer brak), en in de Handelsbeurs voor het eerst voor een staand publiek gebracht. Volgens Sarah was het Gentse publiek het meest fijne tot hier toe, en ook al zegt ze waarschijnlijk deze woorden ook in de andere zalen, hoorden we een aangeslagen artieste.
De Belgische muzikante die zich naar eigen zeggen nog steeds als een zeventienjarige jongen kleedt en in Amerika woont, herinnerde er ons aan hoe de wereld op één week was veranderd. Woorden van haat en egoïsme van een krankzinnige idioot die in de jaren 30 een natie knettergek maakte, lijken opnieuw aan de orde te zijn. Sarah vroeg ons om dit niet te vergeten.
Omdat muziek genezend werkt, nodigde ze ons uit om anderhalf uur de ogen te sluiten en wat weg te dromen. Missie volbracht, ook al wist toen niemand dat op dat moment een Canadese dichter voorgoed zijn ogen sloot.
Met dank aan Luminousdash.com
Organisatie: Greenhouse Talent + Democrazy + Handelsbeurs, Gent
Na ettelijke tourpassages waarbij de band Europe steeds voor de Antwerpse Trix koos, stond de bekendste Zweedse hardrockformatie eindelijk eens in de Brusselse AB.
Ik geef toe dat ik een grote fan ben van deze zaal en dit vooral vanwege de uitmuntende akoestiek die elke gig tot een hoger niveau tilt. Helaas is het ook stilaan een certitude dat de Brusselse binnenstad vanuit het verre West-Vlaanderen heel erg moeilijk te bereiken is.
Fileleed deed ons het voorprogramma van Tax The Heat missen. Misschien moeten we de volgende keer toch maar met de trein afreizen…..wat ongetwijfeld evenzeer een uitdaging doch een succesvol recept lijkt te zijn. Ondanks alles waren we ruimschoots op tijd voor het startschot van een memorabel optreden en bleek dat ‘the center of Trump’s hellhole’ zo goed als helemaal vol was gelopen voor het verjaardagsfeestje van Europe’s: ‘The Final Countdown’.
Inmiddels is het dertig jaar geleden dat Europe internationaal doorbrak met hun derde studioalbum. De titeltrack, geschreven door zanger Joey Tempest, behaalde in maar liefst 25 landen de eerste plaats in de hitlijsten. Gouden tijden waren het toen voor de band, want het album: ‘The Final Countdown’ verwisselde maar liefst 25 miljoen keer van eigenaar. Nu dertig jaar later trakteerde de band ons op een feestje waarin de integrale uitvoering van dit legendarische album het hoofdluik werd.
Toen de lichten doofden in de AB, oversteeg het aanmoedigingsapplaus de fantastische video intro. ‘The Final Countdown’ was begonnen. Maar in plaats van af te tellen naar 1986 ging de jaarteller gestaag verder tot 2015: het jaar waarin de band hun tiende studioalbum: ‘War Of Kings’ uitbracht. “Hole In My Pocket” klonk enthousiast en gedreven uit de speakers. Meteen haalde frontman Joey Tempest uit met een verrassing van jewelste. Hij liet ons immers weten dat naast de integrale uitvoering van het succesalbum uit 1986 we ook voor het eerst (en ook voor het laatst) de volledige live uitvoering van hun recentste schijf: ‘War Of Kings’ konden verwachten. Toch een grote verrassing voor diegenen die niet vooraf de setlist op het net hadden opgespoord. Het album: ‘War Of Kings’ werd echter in een random live versie op ons losgelaten. In contrast met de sound uit de beginjaren is er toch een beetje een stijlbreuk en klinkt de groep anno 2016 een stuk volwassener en minder bombastisch met veel meer invloeden uit de Classic rockscéne.
Europe haalt de mosterd steeds meer bij bands zoals Rainbow, Deep Purple tot zelfs Lep Zeppelin en maakt er eigentijdse, sterke retro-melodieuze rocksongs van. De stem van Joey Tempest is ondertussen wel wat ouder geworden maar daar is alvast in het recente songmateriaal weinig van te merken.
Hoogtepunten waren er genoeg in het eerste deel! Het super strakke: “The Second Day” en het bluesy: “Praise You” waren zo enkele topmomenten. Tijdens “Days Of Rock ‘N’ Roll”, de terechte tweede single uit: ‘War Of Kings’, ging de AB een eerste maal volledig uit zijn dak….duidelijk een klassieker in wording!! John Leven's bas zat sterk vertegenwoordigd in de mix, net zoals het indrukwekkende drumwerk van Ian Haugland. Een wat atypische Europe song is: “Rainbow Bridge”, dat net zoals 5 andere songs uit: ‘War Of Kings’, voor het eerst live werd gespeeld. Voorafgaand was er nog een mooie keyboardsolo van synthesizergoeroe Mic Michaeli. Toch konden de Oosterse invloeden in deze song mij niet helemaal bekoren. Tijdens de uitmuntende instrumental: “Vasastan” liet gitaarvirtuoos John Norum zich eens van een andere kant bewonderen. Zo Pink Floydiaans mooi en zo intens dat menige bezoeker verstomd stond van zoveel melodieuze muzikale passie. De titeltrack: ’War Of Kings’ deelde nog eens een mokerslag uit en besloot zo het eerste indrukwekkende deel van het optreden. Waarna het echte feest nog moest beginnen…
Sommigen die Europe enkel kenden van tijdens de periode 1979-1992 hadden er lang op moeten wachten maar kregen uiteindelijk dan toch waarvoor ze gekomen waren. Het dak van de AB ging er tijdens de: ‘The Final Countdown’ nu echt helemaal af. Lovers & haters van deze wereldbekende hymne gingen allen volledig uit de bol. Ook de laatste fundamenten moesten er aan geloven tijdens een stevige rockende versie van de klassieker “Rock The Night”. Maar of het nu het mierzoete: “Carrie” of het waanzinnig sterke: “Ninja” of de meebruller: “Cherokee” was …het maakte allemaal niet veel uit. Elke song werd omwille van zijn nostalgische waarde op handen gedragen en ook de perfecte uitvoering van deze songs na 30 jaar is bewonderenswaardig. Toch nog even een persoonlijk hoogtepuntje meegeven en dat was voor mij de afsluittrack: “Love Chaser”, een song die de band sinds 1987! niet meer live had gespeeld. Aan het eind werd het optreden besloten met een ‘snippet’ (een soort ‘reprise’) van “The Final Countdown”. Totaal overbodig en toch wel een klein, gepermitteerd schoonheidsfoutje.
Maar wat een sterk, subliem optreden was dit!....en wat een feest om alle songs uit 1986 nog eens live te horen. De band was in topvorm en ook geluid, video- en lichtshow (bij momenten erg ‘80s) voegden heel wat toe aan het totaalspektakel. Toch hoorde ik hier en daar na het optreden wat kritiek over de integrale uitvoering van hun laatste album. Liever hadden sommigen als toevoeging op: ‘The Final Countdown’ een soort als ‘Best Of’ gehad. Deels kan ik hen daar wel in volgen maar laten we vooral niet vergeten dat we als Europe fan een memorabele avond hebben meegemaakt! Een schitterend verjaardagsfeestje!
Dank je AB, dank je Live Nation, thanks Europe!!
Setlist:
*Hole In My Pocket *The Second Day *Praise You *Nothin' To Ya *California 405
Angels (With Broken Hearts) *Days Of Rock 'N' Roll *Children Of The Mind
*Rainbow Bridge *Vasastan *Light It Up *War Of Kings
----------------------------------
*The Final Countdown *Rock The Night *Carrie *Danger On The Track
*Ninja *Cherokee *Time Has Come *Heart Of Stone *On The Loose
*Love Chaser *The Final Countdown (Reprise-Snippet)
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/europe-10-11-2016/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/tax-the-heat-10-11-2016/
Organisatie: Live Nation
Duitse rockbands kunnen ons doorgaans aan onze reet roesten, maar voor de zwaar bebaarde retro hardrock van Kadavar halen wij met plezier onze ouwe Ford Mustang uit de garage. U moet weten dat wij vanavond zelfs Black Mountain, die geprogrammeerd stonden in De Kreun, links hebben laten liggen, en dat wil verdomme wat zeggen.
Kadavar keert onbeschaamd terug naar de tijd van Led Zeppelin, Hawkwind en Black Sabbath, en ze doen het met zodanig veel allure, energie en power dat wij er duizelig van worden. Daar waar hun muzikale voorvaders in de jaren zeventig wel eens hun songs tot buitengewone proporties zouden hebben uitgerokken, houdt Kadavar het betrekkelijk bondig. Solo’s hoeven geen kwartier te duren, songs moeten niet persé naar Woodstock vertrekken om pas binnen een half uur zo stoned als een garnaal terug te keren. Bij Kadavar blijft de vlam constant in de pan omdat ze de songs steeds binnen een aanvaardbare tijdslimiet en een strak tempo houden. Het is hard maar nergens richtingloos, het is spacy maar het trekt niet eindeloos de ruimte in, het is psychedelisch maar draagt geen roze bril. Dit is back to the seventies, maar dan the seventies waar de drugs een ophitsend effect hebben in plaats van een rustgevend. Meer speed dan weed, meer uppers dan downers, meer MC5 dan Pink Floyd, meer Alice Cooper dan Syd Barrett.
Kadavar raast namelijk door met een ongeziene gedrevenheid, het beukt en zindert als een stoomtrein waar de kolen nooit snel genoeg op het vuur kunnen worden gegooid. Baarden en lange haardossen zwaaien lustig in het wild rond, gitaarsolo’s gieren door de atmosfeer, wah-wah pedalen hebben de tijd van hun leven. Centraal in de sound van Kadavar staan uiteraard de splijtende riffs en solo’s van frontman Christoph Lindemann, maar wij zijn evenzeer onder de indruk van de bijzonder fel tekeer gaande drummer Christop Bartelt, het Duitse equivalent van Animal.
De setlist is een mooie greep uit de drie ijzersterke studioplaten platen die ze tot nu toe bij mekaar hebben gerockt, met de nieuwe ‘Berlin’ als laatste wapenfeit. Hoogtepunten opnoemen is de andere songs oneer aan doen, alles is immers even krachtig, verbeten en doortastend. Wat we u echter niet willen onthouden is de verrassende cover die ze er als knallende finale uit rammen, een snoeiharde versie van onze ultieme Beatles favoriet “Helter Skelter”, nog nooit hebben we die song zo briesend weten tekeergaan.
In anderhalf uur wekken drie Duitse holbewoners de neanderthaler-rock terug tot leven, en dat is een uiterst opwindende ervaring.
Organisatie: Grand Mix, Tourcoing
Nick Drake! Van Morrison! Tim Buckley! De heren en dames critici verloren zich vorig jaar maar al te graag in een rondje namedropping toen het tweede album van de Amerikaanse troubadour Ryley Walker zonder veel uitzonderingen onder lovende recensies werd bedolven. Door vrijpostig te graaien uit jazz, folk en psychedelica klonk het opus in kwestie, ‘Primrose Green’, inderdaad als een indrukwekkende synthese van de progressieve singer-songwriter generatie anno 1970, maar dan door de ogen van een ietwat rusteloze twintiger die in het Amerika van nu en straks een muzikale identiteit probeert te vinden
In plaats van zichzelf wat tijd te gunnen om de vers verworven cultstatus te laten bezinken stak de 27-jarige Walker deze zomer opnieuw de neus aan het venster met de minstens even briljante opvolger ‘Golden Sings That Have Been Sung’. De nieuwe songs lijken wat compacter, maar klinken door uitstapjes richting postrock daarom niet minder avontuurlijk.
Dat het wel snor zit met die in no-time verworven status van cultheld bewees het ‘soldout’ bordje afgelopen donderdagavond aan de ingang van de AB Club. Walker staat amper één minuut op het podium en daar is het onvermijdelijke ‘T’ woord al: ‘Fuck Trump’! De meeste van zijn collega’s zouden vervolgens vervallen in politiek gewauwel en gepreek, maar dat is buiten het natuurtalent uit Chicago gerekend. In één adem roemt hij de Belgische biercultuur als ideaal middel om -al was het maar voor even- te vergeten uit welk land ie komt. De daad wordt meteen bij het woord gevoegd: Walker vergrijpt zich niet aan bier maar aan een fles whiskey die hij overigens broederlijk deelt met zijn vier kompanen en zelfs met het publiek. De Amerikaan wordt wel eens afgeschilderd als een eigenzinnige en nukkige zonderling, vanavond bewijst hij niets minder dan het tegendeel.
Walker & co starten behoedzaam met de opener van het nieuwe album, “The Halfwit In Me”. De lome contrabas en een krakkemikkig orgeltje zorgen voor een laidback sfeertje dat, zeker in combinatie met de donkere zegzang van Walker, ongewild refereert aan The Doors die aan het repeteren zijn geslagen in het achterafzaaltje van een jazzy lounge bar. Het moet vanavond zowat het enige nummer zijn dat een beetje lijkt op de albumversie; ook de rest van ‘Golden Sings That Have Been Sung’ passeert nagenoeg volledig de revue, maar dan in een flink vertimmerde versie die één lange ode lijkt aan de vrije expressie. Walker’s songs zijn live niet in steen gebeiteld: intro’s en outro’s gaan een eigen leven leiden en er wordt bijgevolg duchtig geflirt met de 10 minuten grens. Het is een bewonderingswaardige aanpak die vele conventies loslaat, maar tegelijkertijd ook wel wat risico inhoudt. Een knap ingezet “Age Old Tale” verliest gaandeweg aan spankracht en mondt uit in een dissonante jamsessie die onze aandacht wat laat verslappen. Niet voor lang trouwens, want de groep stijgt vervolgens boven alles en iedereen uit in het meesterlijke “The Roundabout”.
Een uur ver in de set en het publiek heeft amper vier songs achter de kiezen. Niemand lijkt dat erg te vinden. Naast mij staat een man minutenlang te genieten met de ogen dicht: de hypnotiserende kracht van Walker valt niet te onderschatten. “Sullen Mind” en “Funny Thing She Said” kleuren de finale, beiden lijken een onvervalst eerbetoon aan de psychfolk en acidrock uit de hoogdagen van Jefferson Airplane en The Grateful Dead. Ondanks alle knipogen naar een trits klinkende namen uit de rockgeschiedenis blijft Walker allesbehalve ter plaatse trappelen. Eén en ander blijkt uit het feit dat er vanavond geen plaats is voor songs uit de eerste twee platen. Zelfs het prille meesterwerk ‘Primrose Green’ blijft volledig onaangeroerd, ten voordele van een koppel songs die ons redelijk nieuw lijken.
‘Art imitates life’ mompelde Ryley Walker op een gegeven moment tussen twee slokken whiskey door. Na vanavond is er geen twijfel meer mogelijk: Walker maakt Grote Kunst die zelfs aan het meest ellendige leven zin geeft.
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Kevin Morby + Meg Baird + Nap Eyes
Botanique (Rotonde)
Brussel
2016-11-10
Jasper Verfaillie
Een avondje snel, traag en zowat alles daartussen. Zo kon je nog het best het concert van Kevin Morby in de Botanique samenvatten. Tel daar ook de voorprogramma’s bij op en je kreeg een mooie showcase van muziek in al zijn verschillende versnellingen. Van snelle gierende gitaarsolo’s of gemoedelijk fingerpicking gitaar tot slome slackerrock.
Door een speling van het lot (en ook wel een mindere ticketverkoop) werd de Canadese band Nap Eyes nog aan het programma toegevoegd. Oorspronkelijk stonden ze in de Witloof Bar, maar nu mochten ze de halflege/halfvolle Rotonde openen. Eerder dit jaar speelden ze al in het voorprogramma van Julien Baker en ondertussen hebben ze wat spierballen bij gekweekt. Aan hun muziek veranderde even wel niets, ze spelen nog steeds onderuitgezakte rock met een vlieg in hun oog.
Als je Meg Baird hoort en ziet spelen, zou je nooit vermoeden dat ze uit het zonnige San Francisco komt. Met haar lange haren, hoge stem en gitaargetokkel lijkt ze rechtstreeks uit een Ierse pub geplukt. Helemaal alleen en enkel gewapend met haar stem en een gitaar krijgt ze de Rotonde stil. Al valt het wel te betwijfelen of het publiek nu aandachtig luisterde of in slaap dommelde. Niet dat haar muziek slaapverwekkend was, integendeel, maar haar zachte stem en rustgevend gitaarspel werkte zo relaxerend dat het publiek er massaal van ging neerzitten.
Uit voorzorg sprong het publiek recht net voor Kevin Morby het podium betrad, maar hij was niet van plan om ze meteen wakker te schudden. Het rustige “Cut Me Down” was echter een schijnbeweging want meteen daarna schudde de Kev al een eerste keer de benen los op “Dorothy”. Met hun eenvoudige opstelling slaagde de band van Morby er in om moeiteloos van stijl te wisselen. Van laidback rock naar blues over rock’n’roll tot surf en terug. Veel doen met weinig middelen, heet dat dan.
Het was ook meteen duidelijk dat er heel wat fans in de zaal zaten, want “Harlem River” en “All of my Life” werden onthaald op herkenningsapplaus. Helemaal terecht overigens. Die eerste was een hypnotische brok jazzrock die meer dan acht minuten lang bleef begeesteren. Op die tweede toonde Morby voor de eerste keer zijn romantische kant. Strak in het pak leek hij wel een openingsdans te spelen op een trouwfeest. Dat het nummer nu niet meteen een happy end kent, zal het echtpaar worst wezen.
Morby wisselde uptempo nummers af met rustige nummers en deed af en toe eens een rake observatie. Dat er rare dingen gebeuren in Amerika, was daar één van. En dat hij al eens vijf jaar geleden (toen op zijn 23ste) al eens in de Botanique stond en sindsdien altijd graag terug komt. Het applaus dat daarop volgde, betekende dat hij nog wel vaker mag terug keren. Met een furieus “I Have Been To The Mountain” zette hij dat argument kracht bij. Pas toen viel op dat gitariste Meg Duffy haast de evenknie was van Morby op gitaar. Ze legde exact de juiste accenten en spijsde de nummers op tijd en stond bij met een heerlijke gitaarlick of riff. Vooral in het epische “Singing Saw” bewees Duffy haar onmisbare kracht en stuwde ze samen met Morby het nummer naar een hoger niveau.
Net voor het einde van het concert stuurde Morby zijn band vroegtijdig naar de coulissen. De laatste twee nummers nam hij solo en akoestisch voor zijn rekening. Blijkt dat hij met nog minder middelen even begeesterend kan klinken. Twee kleine nummers over een veiligere wapenwetgeving (“Beautiful People”) en een Townes Van Zandt cover zorgden voor en mooie en ingetogen afsluiter. Het publiek hing nog een laatste keer aan zijn lippen en plots was de romantiek helemaal terug.
De bissen gingen verder op dat elan en met de afsluiter “The Ballad of Arlo Jones” kwam zelfs surfrock om de hoek gluren. Een swingend orgelpunt na een lange avond zoeken naar de juiste versnelling. Kevin Morby had die gevonden en zo werd het lekker cruisen langs de snelweg van de Botanique.
Setlist: Cut Me Down/Dorothy/Harlem River/All of My Life/Destroyer/I Have Been to the Mountain/Tiny Fires/Miles, Miles, Miles/Singing Saw/Black Flowers/Beautiful Strangers/No Place to Fall//Parade/The Ballad of Arlo Jones//
Met dank aan Dansende Beren http://www.dansendeberen.be/2016/11/12/kevin-morby-meg-baird-nap-eyes-botanique-less-is-morby/
Organisatie: Botanique, Brussel
We staken nog eens het water over voor een concert in Het Bos. Daar kwam Steve Gunn zijn nieuwe album, ‘Eyes on the lines’ voorstellen, dat we met volle overtuiging in de top drie van beste albums van 2016 plaatsen. Een objectief verslag mag je dus niet verwachten, ja we geven het toe, we zijn fan.
De drummer van Steve’s band, is Jonathan Bowles, en die mocht het voorprogramma doen met zijn nieuwe plaat ‘Whole and cloven’. Bowles woont in de bergen van Virginia, en dat is er aan te horen, toch als hij zingt, want dan klinkt het accent van ‘The Dukes of Hazzard’ door. Bowles, zuiderling, was niettemin geen Trump fan, en was dus redelijk down door de recente verkiezingsuitslag. Hij speelde banjo, Appalachian folk, maar met een twist, de banjo was bij momenten oosters gestemd. Bowles was een lome introductie voor Steve Gunn, waar hij dus de drums voor zijn rekening nam.
Steve Gunn is een man zonder capsones, die in zijn doordeweekse plunje op het podium staat, en met zijn lodderogen wat lijkt op Mark Sandman. Wat hij mist aan charisma, compenseert hij voor meer dan de volle honderd procent met zijn gitaartechniek die werkelijk verbluffend is. We moeten trouwens ook zijn gitarist vermelden, die hier in Het Bos een prachtig dialoog aanging met het gitaarspel van Gunn. We zagen Gunn in 2015 in de Botanique, en toen trad hij op als trio, maar dit was nog een stuk sterker dan toen. Het optreden begon met het titelnummer uit de vorige plaat, “Way out weather”, waarbij de gitarist een dulcimer bespeelde, maar voor de rest werden tot aan de bis enkel nummers uit ‘Eyes on the lines’ gespeeld, en hoe. Gunn voerde ons naar de gitaarhemel, en sleurde ons mee in zijn rijke universum, gebaseerd op classic rock met een vleugje country.
Tot aan de bis was het optreden volledig electrisch, waar dit vorig jaar nog netjes verdeeld werd tussen elektrische en akoestische gitaar. Dit optreden had zoveel sfeer, Gunn en co, lieten de nummers ademen en leven, zodat maar één conclusie mogelijk was: niet alleen top drie van de beste platen dit jaar, maar ook top drie van de beste optredens van 2016. Fans van The War on Drugs, ontdek Steve Gunn, je zal er veel plezier aan beleven.
Setlist: Way Out Weather - Conditions Wild - Ancient Jules - Night Wander - Full Moon Tide - Ark - Park Bench Smile
Bis: Wildwood -Old Strange
Organisatie: Het Bos, Antwerpen
Nao - Een talent vol soul, funk en energie
Nao
Botanique (Orangerie)
Brussel
2016-11-09
Niels Bruwier en Johan Meurisse
Een duracellkonijntje zonder houdbaarheidsdatum en met een even zachte vacht, zo valt Neo Jessica Joshua het best te omschrijven. Op het podium gaat ze door het leven als kortweg Nao en brengt ze eighties funk terug tot leven. Een verademing voor de liefhebbers van het genre, een aangename verrassing voor de nieuwsgierigen. Nao verkocht met haar show de Orangerie uit en wij vermoeden dat niemand met een leeg gevoel naar huis ging. Boordevol pit en vitaliteit knalde ze in de Botanique met sexy moves en indrukwekkende zang.
Eind juli bracht Nao haar debuutplaat ‘For All We Know’ uit. De derde plaats die ze begin dit jaar kreeg op BBC Sound of 2016, legde haar alvast geen windeieren. Op Pukkelpop speelde ze de tent plat en verschillende van haar songs stonden op volle rotatie bij alle radiozenders. Geen wonder dus dat Botanique het bordje uitverkocht nog eens kon bovenhalen.
Het voorprogramma Kllo lijkt nog wel een rustige avond te worden. Een beperkt publiek pikt de band mee en ziet hierbij een elektronisch pop duo uit Australië. Met behulp van veel loops en frêle zang, ontstaat een dansbare sfeer die soms wat aan Caribou doet denken. Mooie ontdekking voor de vroege vogels.
Dan maar Nao, die het podium opkomt als een echte koningin. Met donkere beats en felle lichten ontstaat meteen een mysterieuze sfeer. Na een, opgenomen, intro verschijnt Nao met een weelderige bos haar, een onthullend topje en een harembroek. De opgewektheid kruipt meteen in de set, wat ook niet moeilijk is met een titel als “Happy”. De vierkoppige band zorgt voor de funky klanken terwijl Nao van bij het begin haar vocalen in de strijd gooit. Op een erg unieke, fijne manier kan haar stembereik , hoog of laag, overal heen. Het schattige effect hierbij is dat de dame ook een erg hoog piepstemmetje heeft als ze tegen het publiek praat. Het lijkt zo een verlegen en tenger dametje maar dat is ze allesbehalve.
Nao heeft niet enkel de stem, ook haar moves zijn buitenaards. Bij “Inhale Exhale” haalt ze haar zwoelste moves boven, met zo’n bassen kan dat niet anders, en beweegt ze over het podium alsof alles van haar is. Ze is niet schuw om heel haar lichaam in de strijd te gooien en zo het oog ook wat te geven. Terwijl ze deze danspasjes voor elkaar krijgt, slaagt ze er ook nog in om telkens toonvast te blijven, straf! Natuurlijk houdt ze zoiets niet het hele concert vol en volgt er na enkele energieke songs altijd een kalmer nummer .
Een puntje van kritiek voor Nao dan is dat ze haar band nogal links laat liggen. De spots zijn vooral op haar gericht, wat op zich wel terecht is, maar de band doet hier nochtans ook zijn duit in het zakje. We krijgen geen voorstelling van de mannen en we moeten al erg goed kijken om te zien wie er allemaal achter haar staat, het is precies één donker gat. Jammer, want door af en toe een leuke gitaarsolo zoals bij “So Good” of “DYWM” geven de instrumenten de set wat meer body. Daarnaast zouden we in de toekomst toch een klein koortje (twee of drie vrouwen) bij Nao op het podium zetten. Die opgenomen tape is toch iets waar veel mensen op den duur zullen over struikelen.
Naast de band zorgt ook de fenomenale belichting voor de uitstekende sfeer in de zaal. Deze staat perfect afgestemd op alles wat Nao doet. Als ze een ballad rustig inzet, krijg je een spot op haar. Als de instrumenten samenkomen tot een uitbarsting zoals bij “Girlfriend” dan zien we licht explosies. Zo krijgt Nao het publiek met gemak mee.
Die toeschouwers zijn razend enthousiast op wat Nao op het podium uitsteekt. Bij iedere zwoele move krijgen we gegil uit de zaal en bij iedere indrukwekkende noot handgeklap. De zangeres speelt hier in het begin niet direct op in maar naar het einde toe weet ze toch het publiek bij de set te betrekken. Eerst door bescheiden handgeklap en vervolgens door alles mee te zingen bij “Fool To Love” en “Trophy”. Naast de interactie zorgt het publiek ook zelf voor de nodige sfeer want van begin tot eind staat iedereen, echt iedereen, te dansen en te springen.
P-Funk, soul , r&b, pop gaan hand in hand met elektronica, drum’n’bass , dubstep en diepe basstunes. Prince, Chic, Chaka Khan , Erykah Badu, FKA Twigs en Burial borrelen op .
Met de trilogie “Zillionaire”, “Firefly” (waar normaal gezien Mura Masa ook bij helpt) en bisnummer “Bad Blood” weet Nao het beste voor het laatst te bewaren. Nog een laatste keer perst ze alle energie die ze in zich heeft uit dat tengere lijf van haar en geeft ze ons de meest sexy danspasjes van de avond. Niets lijkt voor Nao te veel en dat is net de sterkte van deze set. Ze brengt muziek op haar eigen manier en geeft het zo de nodige punch om te blijven boeien..
Nao staat binnenkort niet meer in de Botanique, nee een nieuwe funky popster is geboren.
Setlist: 1. Intro (Like Velvet) 2. Happy 3. Inhale Exhale 4. Get to Know Ya 5. Adore You 6. In The Morning 7. We Don’t Give A 8. So Good 9. Girlfriend 10. Apple Cherry 11. Fool to Love 12. DYWM 13. Trophy 14. Blue Wine 15. Zillionaire 16. Firefly (Mura Masa Cover) Bis 17. Bad Blood
Met dank ook aan Dansende Beren
Organisatie: Botanique, Brussel
Al sinds hun comeback in 2010 zijn wij verknocht aan de onheilspellende muziek van Swans. De vier platen de ze sindsdien gemaakt hebben koesteren wij als waren het onze eigen bastaardkinderen. We zorgen er netjes voor dat die schijfjes geen streepje zonlicht krijgen, want dat kunnen die dingen geenszins verdragen. De laatste in de rij, het recente almachtige album ‘The Glowing Man’, is alweer bovenaards imposant en zuigt ons met zijn onweerstaanbare oerkracht richting le Grand Mix in Tourcoing.
Wij hebben de unieke belevenis van een Swans concert al eens eerder meegemaakt. Wetende wat ons te wachten staat halen we dus op voorhand onze kop leeg, zetten we onze geest ruim open en pluggen we de oordoppen krachtig tegen onze trommelvliezen.
Swans lappen immers alle wetten van de conventionele muziek aan hun laars, ze tasten de grenzen van de toegankelijkheid af en gaan er vervolgens ver over. Ook voor de decibelmeter hebben ze weinig of geen respect, ze spelen verschroeiend luid, snijden dwars door de betonnen muren van le Grand Mix en verpulveren alles wat ze op hun weg tegenkomen.
De muziek van Swans is iets wat je moet ondergaan, je moet het beleven en voelen tot in de toppen van je kleinste tenen. Bij Swans gaat het er niet om hun publiek te entertainen, wel om het hard te beroeren en te pijnigen, om het murw te slaan met apocalyptische rock, verzengende noise en ontspoorde mokerslagen van songs die van geen ophouden weten. Fans van Kings Of Leon krijgen bij een concert van dit kaliber gegarandeerd een beroerte, Foo Fighters aanhangers zetten het na een halve song al op een lopen en Coldplay adepten overleven dit gewoon niet.
Swans, dat is Pink Floyd die onverbiddelijk naar de voorste loopgraven van WOI wordt gestuurd om daar ondraaglijke doodsangsten te doorstaan terwijl alle landmijnen tegelijkertijd voor hun neus ontploffen. Het is Sonic Youth die, aangelengd met de meest verschrikkelijke explosieven, als een Syrische vaatbom op Aleppo wordt gedropt. Swans klinken als een waanzinnige versie van Crazy Horse die een dodelijke mengeling van cyanide en gifgas hebben opgesnoven, of als The Birthday Party die door een kudde op hol geslagen bizons worden opgejaagd.
Opperhoofd Michael Gira neemt ruimschoots de tijd om zijn muzikanten geregeld naar ongekende oorden te dirigeren, hij laat het boeltje vaak languit ontsporen om het dan geleidelijk aan terug op de rails te krijgen, maar niet voordat dat hij die rails eerst eigenhandig van plaats heeft verwisseld. Songstructuren worden vaak ondersteboven en binnenstebuiten gekeerd, songs lijken eindeloos naar een climax toe te werken tot ze plotsklaps bruusk met een sloophamer worden opengereten. En dan start de opbouw telkens helemaal opnieuw nadat Gira middels een resem sjamanistische gebaren zijn gevolg op een nieuw spoor heeft gezet. Elke track leidt een leven op zich, Swans weten zelf nog niet bij de aanvang waar de song naartoe gaat, laat staan het publiek, maar de avontuurlijke trip is er één om volledig in op te gaan.
De Swans-pletwals houdt zo twee en een half uur aan, hard en meedogenloos, amper vijf songs in een tijdsspanne waarin The Ramones er 75 zouden doorgejaagd hebben.
Dit Swans concert is wederom een unieke ervaring die zijn gelijke niet kent. Michael Gira is de ongekroonde koning van de underground, moge hij dat nog lang blijven en tegen alle windrichtingen in zijn eigen buitengewone zin doen.
Organisatie: Grand Mix, Tourcoing
Ondanks wij niet echt overtuigd zijn van Jake Bugg’s laatste album ‘On my one’, kon deze jonge Brit ons toch overtuigen in de Ancienne Belgique. Koude dag, met hier en daar wat regen. Ideaal kader voor een optreden als dit.
Ergens kunnen we Jake Bugg nu al de junior van de hedendaagse Britpop noemen. Verlegen, net genoeg arrogantie en vooral bakken talent. En dat allemaal voor een ventje van 21 jaar.
Drie albums heeft Jake Bugg ondertussen op zijn palmares. Genoeg dus om een uitverkochte AB te entertainen. Exact wat deze jonge heer deed. Bugg maakte een rollercoaster van zijn materiaal in up-tempo als in iets wat tragere songs. De perfecte combinatie op deze natte herfstdag en zo dacht, aan hun reactie te zien, ook het publiek van de AB hierover
Jake begon akoestisch aan zijn set en kwam op zonder band. Hij speelde 4 nummers waaronder de titeltrack van zijn meest recente album ‘On my One’ en het wondermooie “Simple as this”. De rest van de set deed Bugg met full band, wat de sound breder maakte en het nog intenser, scherper, beter deed klinken .
Over bindteksten en entertainment kunnen we, zoals gewoonlijk, bij de Brit niet veel zeggen. Een spraakwaterval is het niet, en zal het nooit worden. Maar dat is hoe we Jake Bugg kennen en ook enorm appreciëren.
Het publiek van de AB werd meteen wild wanneer nummers als “Two Fingers”, “King Ping” en “Slumville Sunrise” werden gespeeld. Ook de rustigere nummers als “Seen it all”, “Me and You” en vooral “Broken”, dat Bugg weer even akoestisch speelde, werden enorm geapprecieerd. Bissen deed hij met, hoe kon het ook anders, “Lightning Bolt”.
Jong maar dapper. Heel speciaal of verschillend van zijn andere optredens was deze passage in de AB niet. Jake Bugg beschikt over een sterke fanbase en bewees gewoon nogmaals dat hij heel wat in zijn mars heeft en (nog) niet is uitgespeeld!
Organisatie: Live Nation
Nathan Bowles uit de Piedmont in North Carolina is niet alleen de drummer van Steve Gunn maar ook lid van het erg productieve Black Twig Pickers, terwijl hij solo met ‘Whole and cloven’ ook al een derde plaat op de schappen heeft liggen. Logisch dus dat de man als opener mag fungeren in de nieuwe tour van Steve Gunn. Dat deed hij in Leffinge moederziel alleen, gezeten op een stoel met enkel een weerbarstige clawhammer banjo. Het duurde telkens nogal wat om het ding gestemd te krijgen maar eenmaal dat gelukt was wist Nathan Bowles er de wonderlijkste klanken uit te halen. Je hoorde vage echo’s uit de Appalachen folk maar Bowles zocht vooral met een virtuoze techniek zijn eigen weg. Daarbij deed hij me meer dan eens aan de legendarische gitarist John Fahey denken, vooral in die twee lang uitgesponnen instrumentale nummers waarvan “I miss my dog” een fascinerende en grillige trip was. Slechts vier nummers (het laatste met een drummer) was wat aan de korte kant maar toch ruim voldoende om me van zijn kunnen te overtuigen.
Steve Gunn, uit Brooklyn en voormalig gitarist van Kurt Vile’s The Violators, baant zich gestaag een weg naar meer erkenning. Zo liep ook De Zwerver op een doorregende maandagavond behoorlijk vol voor deze unieke artiest. En hij was er niet alleen, hij had zich omringd door een stel uitstekende muzikanten die stuk voor stuk hun sporen elders al verdiend hadden. Zo zagen we naast drummer Nathan Bowles bassist Jason Maegher, een graag geziene studiogast en lid van de No-Neck Blues Band, en de in Engeland geboren gitarist Jim Elkington die nog steeds actief is bij Eleventh Dream Day en onlangs nog mocht meespelen op een plaat van Richard Thompson.
Vanaf de eerste noten werd meteen duidelijk dat bij Steve Gunn live, meer nog dan op plaat, de gitaar centraal staat. Dit werd een waar festijn voor de liefhebbers van het zessnarige instrument. Maar ook de licht psychedelische songs met wortels in de folk mochten er zijn, telkens fris en sprankelend soms dromerig en toch goed in het vlees zittend. Echt geniaal werd het tijdens die momenten waarop de gitaren van Steve Gunn en Jim Elkington zich sensueel door elkaar wisten te strengelen. Zo zouden de Allman Brothers klinken mochten ze vandaag aan het begin van hun carrière staan was een bedenking die bij deze onmetelijke pracht door mijn gedachten flitste. Eén keer werd het veilige vangnet van de goed geconstrueerde song overboord gekieperd om het wat experimenteler aan te pakken en waarbij onze oren eventjes op de proef werden gesteld maar ook hier wist hij zich moeiteloos staande te houden. Het was meteen het einde van de reguliere set waarin het merendeel van de nummers uit de laatste en warm aanbevolen plaat, ‘Eyes on the lines’, kwamen.
Tijdens de bissen bewees hij samen met enkel Elkington dat zijn muziek ook in een intiemere setting best gedijt. Het laatste nummer bracht hij zelfs helemaal alleen. Toen hij net daarvoor wat over zijn bezorgdheid over de toekomst van zijn land kwijt wou (hij voelde de bui precies al hangen) steeg er wat geroezemoes op uit de, tot dan, muisstil gebleven zaal waarop Steve Gunn kordaat om stilte vroeg. Daarbij was geen ontkomen aan zijn priemende blik, waarmee hij voordien ook al de zaal voortdurend had doorspeurd alsof hij potentiele terroristen zocht.
Vreemde blik maar hemelse muziek.
Organisatie: VZW De Zwerver – Leffingeleuren, Leffinge
Nederlands 
Français 
