Sara Salvérius & Aino Peltomaa - Magie van een oorverdovende stilte …
De magie van een oorverdovende stilte in een sprookjesachtig kader, die een hypnotiserende invloed heeft op je gemoed, je meegesleept wordt naar fijne oorden waardoor je compleet ‘zen’ wordt, … Dat gevoel verkregen we met het duo Sara Salvérius & Aino Peltomaa (****1/2) in een goed gevulde HA concerts in Gent.
Sara Salvérius van haar kant, is een accordeon speelster die de grenzen van haar instrument voortdurend aftast, het lijkt alsof het instrument in haar handen een eigen leven gaat leiden. Ze wordt voor de gelegenheid bijgestaan door Aino Peltomaa , een Finse multi-instrumentalist met een opera stem die harten breekt; door die combinatie van instrumentatie en de bijzondere vocals ontstaat een onaardse magie die je moeilijk in woorden kunt omschrijven.
De betoverende klanken van het duo , incluis de vocale pracht, bezorgt ons ruimschoots een uur lang kippenvel. Een innemend totaal beleven. De subtiele variaties zijn boeiend, verrassend. Er zijn o.m. de fijne accordeon klankentapijtjes van Sara, die flirten tussen absolute stilte en aanstekelijke refreinen, met als gevolg een brede klank. Ook Anio Peltomaa van haar kant, haalt een heel arsenaal van uiteenlopende instrumenten naar boven; ze klinken intimistisch mooi of brengen een folkloristisch sfeertje die lichtjes inwerkt op de dansspieren. En soms flirt ze daarbij met de geluidsnormen, om later weer in alle intimiteit rust te brengen. Haar brede vocals maakt de sound compleet en magisch.
De muzikale kruisbestuiving van beiden, de ruimte voor improvisatie, experiment, de stemvariatie en het feit dat ze hun publiek aanspreken, zorgen ervoor dat die stilte inderdaad oorverdovend mooi, verslavend klinkt.
Een sprookjesachtig geheel dus , alsof je eeuwig zou kunnen wandelen in de mooiste (droom) landschappen.
Organisatie: Ha concerts, Gent
Ruben Block - Herkenbaarheid en Avontuur tekenen de puike set
Ruben Block, Jimmy Diamond
Ruben Block, één van de Triggerfinger kompanen, net boven de 50, klinkt solo iets minder strak in het pak en breit die kenmerkende TF rock’n’roll met elektronica en klankexperimentjes. We kregen een goed uur lang een intens, dampend, broeierig, dwars, melodieus concertje van een kwintet die Triggerfinger bij het nekvel houdt, maar aantoont dat er leven is na … Triggerfinger.
Ruben Block heeft bij het concert eigenlijk Triggerfinger bij zich, wel te verstaan de vernieuwde band, gezien eerder de week bassist Lange Polle (Paul Van Bruystegem) besluit, na de 25ste verjaardag van het trio deze zomer, andere wegen in te slaan. Geoffrey Burton (o.m. oud-gitarist van Arno, Iggy, Hong Kong Dong) neemt z’n plaats in. Mario Goossens is de vaste slagwerker en verder hebben we hier Lies Lorquet (van Mintzkov) en Gilles Vandecaveye-Pinoy op keys (o.m. Steiger/Uma Chine). Een compleet kwintet om het solodebuut ‘Looking to glide ‘ van Block kleur te geven en optimaal te ondersteunen.
Net als op ‘Colossus’ werd beroep gedaan op producer Mitchell Froom (gekend van Crowded House, Los Lobos, Suzanne Vega, Elvis Costello, Randy Newman en Paul Mccartney). Ruben ging dus opnieuw naar Californië; het herkenbare TF geluid kreeg in z’n klankenspectrum meer avontuur en experiment toebedeeld. Een brede sound dus, sfeervol, kleurrijk, bevreemdend, die gedurfder klinkt en niet vies is experimentjes. Een donkere speeltuin voor onze man met z’n begeleidingsband, dat ons brengt tot een melodieus dwars geluid. De songs zijn intrigerend, boeiend, pakkend door de wisselende ritmiek , de verrassende wendingen en het akoestisch-elektrische gitaarspel van Block-Burton. Het geheel klinkt aanstekelijk, meeslepend als stevig, pittig als ingenomen, gevoelig, en daarmee heb je alles bijeen.
Er werd geput uit de soloplaat, in het najaar van 22 verschenen, de voorafgaande EP met o.m. enkele opmerkelijke covers en enkele meer recente Triggerfinger nummers, die de samenwerking Block-Froom sterken. Een goed gevulde Casino, met vooral een ouder, doorwinterd publiek, genoot van de ‘showtime’ van Ruben, wat hij vanavond zo graag omschreef.
Opener “There isn’t time” gaf meteen de toonaard van dit muzikaal recept, een nummer van in de lockdown verschenen EP, het werd mooi uitgediept en was spannend door de tempowissels, de onderhuidse dreiging, de (akoestische en elektrische) gitaarriedels met z’n -erupties , de explosies, en tot slot door de elektronica en z’n loops. We werden meegezogen in dit geluid.
De song ging zo goed als mogelijk over in “Doing love”, “The key”, “Tripping down”, die het gitaarwerk mengden met elektronica, soundscapes en drumgrooves, zwevend, kleurrijk en broeierig. Hier borrelde deels de 90s dampende funkrock door van Soapstone/Soulwax. Een opbouwend, potig “Big hole” (uit ‘Abscence of the sun’ van TF) piepte tussenin. Een mooie intense, vaardige reeks hoorden we.
Een eerste echte ijkpunt was de single “Lights” (de keytune is gekend van Alloo’s ‘Bij de verkeerspolitie’), een warme, sfeervolle rocker , die ons bracht naar een emotievol slepende “Awake” en het avontuurlijke “Turning on a fan”, live tot op het bot ontrafeld, sfeervol, dreigend, gedreven, een vat onverwachtse wendingen en geïnjecteerd van klankexperimentjes en spacey loops. Sterke overstapjes.
“That ‘ll be the day” (van ‘Colossus’) werd op het eind opgehoest, was opbouwend extravert en kreeg een kenmerkend 90s God Machine ritme mee, homogeen, hakkend, explosief. Intussen werden we getrakteerd op twee fijne covers , het catchy “Turn the tide” (Sylver), ook al niet vies van creatieve wissels en grooves; en iets later Madou’s “Niets is voor altijd” die het donkere, sinistere van het nummer bewaarde, omgeven van keys en een scherp, snerpend, verminkte (gitaar)geluid. “That’s just the way” besloot het groovy, afwijkende geluid dat we vanavond hoorden van dit solodebuut.
De fijne, overtuigende respons vroeg naar meer … “Showtime” werd akoestisch neergepoot, sober, fragiel, elegant, treffend, ontdaan van enige franjes; het was een ode aan z’n gezin, die hem door weer en wind steunde als artiest en sing/songwriter. Het dromerige “Better best” klonk spannend, meeslepend door die gitaar-keys en besloot definitief de set; het verbond de rock’n roll met 90s indiepop.
Ruben Block trad uit de herkenbaarheid en comfortzone van z’n Triggerfinger; hij daagde uit met een breder geluid en sleurde en overtuigde ons moeiteloos mee in z’n persoonlijk stemmig, kleurrijk, melodieus grimmig avontuur. Apart en sterk!
Het Nederlandse Jimmy Diamond, de support, brengt ons in een waas van americana en rootspop, met een psychedelische tune. De gitaarsoli en de steelpedal onderstreepten hun broeierige, extraverte sound.
Het trio is de Europese band voor Tim Showalter’s Strand of Oaks, maar ontpopt zich evengoed op eigen benen. Een eigentijds geluid , die de seventies een warm hart toedraagt. In hun halfuurtje kregen we een rauwe , doorleefde melodieuze sound, die eigenzinnigheid en herkenbaarheid , als bij Ruben Block, vertegenwoordigde.
Organisatie: De Casino , Sint-Niklaas
Quentin Dujardin & Olivier Ker Ourio - Een boeiend, intrigerend samenspel tussen poëzie en improvisatie
Muzikale kunstenaars Olivier Ker Ourio &Quentin Dujardin ontmoetten elkaar in 2016 in de opnamestudio. Het stond toen al in de sterren geschreven: hier groeit iets moois.
Dujardin is een monument in de jazzwereld. Hij componeert, maakt producties en weet als geen ander de nylonsnaren te voorzien van perfectie en emotie. Hij werkte samen met namen als Toots Thielemans, Manu Katché, Bijan Chemirani en Mahsa Vahdat.
Olivier Ker Ourio weet het gitaarspel van Quentin feilloos aan te vullen met zijn mondharmonica.
Levende Legendes binnen hun genre, die elkaar ontmoeten … Het kan zorgen voor vuurwerk, tussen Quentin Dujardin & Olivier Ker Ourio (****1/2) ging het eerder de speelse kant uit, door hun boeiend samenspel mondharmonica en akoestische gitaar. Het duo brengt muzikaal een poëtische wereld en improvisatie samen, grenzen worden afgetast.
In een zeer goed gevuld en gezellige 't Ey in Belsele (Sint-Niklaas) wist het duo ons dan ook moeiteloos te overtuigen van hun kunnen. Al vanaf de eerste toon staat de aandacht op scherp, met hun ingetogen, minimalistische sound, waarbij subtiel registers worden open getrokken en er lichtjes kan geflirt worden met de geluidsnorm.
Een sympathiek heerschap is het, die het publiek met regelmaat betrekken in hun sound, met een speelse kwinkslag en hun improvisatie steken ze elkaar de loef af.
We zijn de ganse set geboeid en genieten door de afwisseling in hun instrumenten en de verrassende, onverwachtse wendingen.
Het optreden in 't Ey was trouwens de laatste van deze tour, maar van enige moeheid van onze twee was geen sprake.
Voor wie houdt van jazz en experiment kon hier in dit duo zijn gading vinden. In 't Ey werd de gevoelige snaar geraakt en Quentin Dujardin & Olivier Ker Ourio intrigeerden door een injectie improvisatie en virtuositeit. Een klankexperiment om u tegen te zeggen, die ons dit duo hartverwarmend omarmt …
Organisatie: Muziekclub ’t Ey, Belsele ism De Casino, Sint-Niklaas
Girls In Synthesis - Ziedende postpunk met veel stoorzenders
Postpunk bands, je kan er tegenwoordig de straten mee plaveien. De overgrote meerderheid van al die groepen kan me echter niet meer dan een vermoeide geeuw ontlokken. Ik vertrok dan ook niet zonder enige scepsis naar Café De Zwerver om er nog maar eens twee postpunk exponenten te gaan aanschouwen.
Het was uiteindelijk de eerste band, het Brusselse Warm Exit, die me over de streep getrokken had. Die hadden me immers bijzonder aangenaam verrast op de laatste editie van Rock Zerkegem en ook hier, in een uitverkocht café, stelden ze niet teleur. Integendeel, het drietal klonk hier nog een stuk hechter dan vorige zomer. Waar bassist Max Poelmann (Easy Ego, Magic Max, Abstract Sense) in Zerkegem alle aandacht naar zich toe zoog door als een losgeslagen gek over het podium te stuiteren bleef hij er dit keer opvallend rustig bij (waarschijnlijk noodgedwongen door het krappe podium) zodat de focus automatisch meer op de songs kwam te liggen. En die mochten er, op een schaarse uitzondering na, best wel zijn. Hoekig en tegelijkertijd melodieus zoals ook Wire dat kon. Ze reden zich ook niet vast in het doodlopende straatje dat postpunk wel eens kan zijn en zo kwamen ze soms aardig in de buurt van iets dat ik eerder als rammelrock zou omschrijven.
De voorspelbaarheid werd af en toe handig omzeild door een onverwachte tempowisseling of die heerlijk lage brom van Max Poelmann als tweede stem. Zanger Valentino Sacchi (Bayacomputer, Easy Ego) ontpopte zich zonder grootse gebaren als een charismatische frontman die bovendien erg fijne klanken uit zijn gitaar kneep ondanks een tegensputterende effectpedaal. Die gitaar mocht bij momenten heerlijk aan de ketting rammelen zoals tijdens "Ultra violence", de nieuwe en knappe single.
Derde hoeksteen van dit gezelschap was de solide drummer, Martin Dubessay, die tevens verantwoordelijk was voor de bevreemdende geluiden.
Warm Exit moet één van de betere Belgische groepen zijn die ik de laatste tijd aan het werk zag.
Girls In Synthesis uit Londen wordt gezien als één van de meest opwindende bands van het moment in het Verenigd Koninkrijk. Een belofte die meteen werd ingelost door een groep die zich duidelijk enkele haltes verder bevond dan Warm Exit wat podiumervaring betreft.
In een ietwat vreemde podiumopstelling met twee microfoonstandaards pal tegenover elkaar zodat beide zangers elkaar recht in de ogen keken laat Girls In Synthesis met "Watch with mother" meteen één van de beste nummers van hun laatste plaat ‘The Rest is Distraction’ op ons los.
De groep hakte er meteen furieus in en veel tijd om op adem te komen werd ons niet gegund. De twee frontmannen legden elkaar voortdurend het vuur aan de schenen. Links joeg gitarist Jim Cubitt, die een beetje het voorkomen had van een jonge Pete Townshend (alleen het molenwieken ontbrak), aan een energiek tempo de ene snerpende riff na de andere het café in terwijl zijn stemgeluid af en toe raakpunten vertoonde met dat van Jello Biafra ten tijde van "Fresh food for rotting vegetables".
Rechts hadden we dan John Linger, met zijn geblokte lijf niet meteen moeders mooiste maar wel imponerend op een erg aanwezige, donkere bas. Achteraan deed drumster Nicole Pinto er met een verbeten trek om de lippen alles aan om de twee heethoofden voor haar te volgen. Het resultaat was een gierende mix van militante noise en ziedende anarcho punk. Een paar keer bediende Cubitt ook een klein keyboard maar dat was eigenlijk niet meer dan een stoorzender terwijl beide zangers achteraan ook nog enkele knoppen hadden waarmee ze de boel konden saboteren.
Stoorzenders genoeg dus, misschien zelfs net iets te veel. Die zeeën van feedback en distortion zorgden wel voor de nodige opwinding maar waren niet altijd even noodzakelijk. Het hoorde natuurlijk bij deze adrenaline opwekkende pot herrie vol gecontroleerde chaos.
Na de reguliere set was er nog tijd voor een uitgebreide bisronde, iets wat je eigenlijk niet verwacht bij dit soort groepen, met twee nummers uit 2018 : "We might not make tomorrow" en het lang uitgerokken "Sentient".
Organisatie: VZW de Zwerver - Leffingeleuren, Lefinge
Psychonaut - Hier komt stoom uit
Retestrak, oerend hard, pokkenluid en -omdat we hier dan toch in West Vlaanderen zijn- bèregoe. Mogen we daarmee kort de set van het geweldige combo Psychonaut samenvatten.
De band walst over de Kreun met een volumineuze en massieve sound, de vocals gaan van bloeddorstig naar melodieus en weer terug. Er zit variatie, brute power en tonnen begeestering in hun set, en ze lijken er alsmaar bedrevener in te worden.
De nieuwe plaat ‘Violate Consensus Reality’ is natuurlijk een klepper, een album dat grossiert in stomende beuk-metal en genuanceerde post-metal, maar we zijn er nog altijd niet uit of die eigenlijk beter is dan het striemende debuutalbum ‘Unfold The God Men’. Daaruit serveert Psychonaut immers een stel gloeiende brokstukken met als absolute prijsbeest van de avond “All I saw as a huge monkey”, een vlammende brok instrumentale metal die keihard tegen de muren van de Kreun knalt. Russian Circles zou het niet beter kunnen.
Ook een wederom geweldig “Sananda” en “The Fall Of Conciousness” als onvermijdelijke afsluiter zijn hoogtepunten.
Uit de nieuwe plaat mogen we dan weer de prachtige opener “Interbeing” en een meeslepend “Violate Consensus Reality” aanstippen, een song die het deze keer zonder de live-tussenkomst van Stefanie Mannaerts moet stellen. Een tape neemt het over, maar een sterke song blijft natuurlijk een sterke song.
Met “A Pacifist’s Guide To violence”, “A Storm Approaching” en “All Your God s Have Gone” wordt de brute kracht van die nieuwe plaat dan weer in de verf gezet, het gaat met name snoeihard, en zo hebben we het ook graag.
Er komt stoom uit Psychonaut, veel stoom. Mocht u dat nog niet ondervonden hebben, ga dan als de bliksem naar de Trix (08/04) of de Casino (12/05), en natuurlijk naar Alcatraz (13/08)
Neem gerust een kijkje naar de pics van hun set in de AB, Brussel , november 2022 @Romain Ballez
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4469-psychonaut-04-11-2022.html?ltemid=0
Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk
Profound Observer & Bert Joris - Wanneer die grenzen van het jazzgenre in virtuositeit vervagen, dan kom je bij hen terecht!
Profound Observer & Bert Joris
Een sterk voetbalteam samenstellen, is nog geen sleutel tot succes. Een match moet altijd worden gespeeld. Deze toespeling geldt ook voor Profound Observer & Bert Joris (*****) een versmelting van topmuzikanten binnen het globale jazz wereldje … en achterna gezien van wereldklasse …
Profound Observer, het project waarin de ambitieuze saxofonist en componist Lennert Baerts (Brussels Jazz Orchestra) samen met zijn entourage een brug slaat tussen stijlen, stelde in een overvolle Casino café zijn plaat 'I Choose not to be' voor, en krijgt daarbij de hulp van een ware jazz grootmeester, die in één adem genoemd wordt met muzikanten als Toots Thielemans en Philip Catherine, met name Bert Joris. Ook zijn compagnons Vitja Pauwels (gitaar) en Daniël Jonkers (drums) behoren tot het rijtje getalenteerde virtuozen in ons landje. In iets meer dan een uur van de set kunnen we zeggen … wanneer de grens van het (jazz)genre in virtuositeit vervaagt …
Elke schakel binnen de band is even belangrijk. We waren dan ook sterk onder de indruk hoe Vitja in uiteenlopende lagen op z’n gitaar werkte, hoe drummer Daniël de drums streelde en improviseerde. Verder hadden we de groovy, kleurrijke sounds van de trompet van Bert Joris alsook de virtuoze saxofoon uitspattingen. Het klinkt onaards in schoonheid, dank hier ook aan Lennert Baerts.
Een warm gevoel kreeg je vanbinnen door de intieme uitspattingen en de zachte trillingen zonder al te oorverdovend te klinken; intens genoeg om uiteenlopende emoties te doen opborrelen.
Meer dan een uur lang wist dit collectief gevoelig te raken als de dansspieren aan te spreken.
Er was voor ruimte voor speelsheid en improvisatie in hun virtuositeit. De lijn van pure jazz wordt hierbij verlaten door de mengelmoes van improvisatietechnieken. Het is een soort free jazz die de old school jazz omarmt bij Profound Observer & Bert Joris.
Een muzikale wervelstorm dus op plaat als live. In hun spelplezier klinkt het allemaal ingenieus en verrassend. Wanneer die grenzen van het genre in virtuositeit vervagen , dan kom je dus bij hen terecht. Een puike, boeiende, overtuigende set!
Check de concertreeks - https://www.jazzlab.be/seizoen-2022-2023/profound-observer-bert-joris/
Pics homepag @Sven Dullaert
Organisatie:De Casino, Sint-Niklaas ism Jazzlab
Kadril - Na 46 jaar nog steeds op handen gedragen
Kadril kwam naar De Ververij in Ronse als hoofdgerecht van een folkavond in een drie gangen-menu. Alle stoelen aan de eettafel waren bezet en niemand ging met honger naar huis.
Het voorgerecht werd opgediend in de foyer van De Ververij. Het oorspronkelijke plan was dat de accordeonklas van de Kunstacademie van de Vlaamse Ardennen enkele deuntjes zou brengen, maar het werd meer dan dat. Veel meer, zelfs. Anouk en Florian van Broes (die van het nagerecht) namen die bende op sleeptouw, breidden de bezetting nog wat uit met o.m. strijkers, doedelzak en tuba en studeerde die zaterdag uit het niets drie – voor de meeste muzikanten nieuwe - nummers in: “Lounge Bar”, “La Chansonnette” en “Caroussel Prime” (in de versie van Dreamer’s Circus). De aanstokers en het hele orkest verdienen niet enkel een pluim voor lef en opoffering, de uitvoering was ook nog eens bijzonder goed.
Eenmaal alle publiek daarna een plek gevonden had op de stoeltjes van de grote zaal maakte Kadril statig zijn entree langs een steile trap naar het podium en werd de band al meteen verwelkomd met applaus. Als toonaangevende folfrockband met 46 jaren op de teller mag dat wel. Tijdens set-opener “Pelgrimage” kon je een speld horen vallen. Na dat intense, maar sober akoestisch gebrachte lied liet de band zich op volle sterkte horen met “Cantiga”. Om te dansen was er te weinig plaats, maar op “Haerlem” werd spontaan meegezongen en –geklapt. Aan het begin van “Spel Der Waanzin”, een lied over winnen en verliezen in de liefde, vroeg de nieuwe frontvrouw Kimberly zich af of Erwin dat met haar in gedachten geschreven had.
Bijna alle nummers die in Ronse gespeeld werden, komen van het vorig jaar uitgebrachte album ‘Jolie Flamande’ en daar hoort uiteraard een geïmproviseerd verkoopspraatje van violist/zanger Peter bij. ‘Jullie hebben misschien geen CD-speler meer in huis, maar het is de beste CD die we ooit gemaakt hebben. Al die andere CD’s die we gemaakt hebben, hebben we natuurlijk ook mee om te verkopen.’ “Paloma Dorada” (Gouden Duif) werd door Peter aangekondigd als ‘onze hit die nog niet op de radio gespeeld wordt’ en kreeg spontaan een verdiend applaus. Vandaag heb je de radio niet nodig om een hit te hebben, maar het zou wel mooi zijn natuurlijk. “Bottekalagi” kreeg een lange en leuke introductie van Peter en Kimberly waarvan we onthouden hebben dat de titel verwijst naar het ‘potjes-Frans’ van de Bruggelingen van vroeger, dat dat taaltje een beetje klinkt als Ronsisch en dat de Ronsenaren vandaag veel beter Frans spreken dan die Bruggelingen vroeger. Ook “Tijl” van Wannes Van De Velde kreeg een uitgebreide introductie.
Titeltrack “Jolie Flamande” werd opgedragen aan Martine in het publiek die die avond 70 werd, maar laat dat geen indicatie zijn voor de gemiddelde leeftijd in De Ververij. Kadril wordt op handen gedragen door oud en jong.
Slechts twee nummer in de reguliere set kwamen niet van ‘Jolie Flamande’: “Deze Goden” uit ‘Archaï’ en “Eenzaam Is De Spits (Die Niet Scoort)” van Kommil Foo, een nummer dat blijven plakken is in de Kadril-liveset sinds de bands samen op een Gentse Feesten-podium de 45ste verjaardag van Kadril vierden. In de bisronde werd nog iets verder teruggegrepen, naar “Seerlands Dale” uit het album ‘Nooit Met Krijt’ uit 1994. Even werd getwijfeld om af te sluiten met “Louise” uit datzelfde album, maar omdat er ergens een kabel ontbrak op het podium werd het “Oud Brood Met Jonge Kaas” uit ‘Jolie Flamande’, een zeemanslied in shanty-stijl dat vrolijk werd meegezongen door het voltallige publiek.
Het is moeilijk te duiden waar het succes van Kadril ligt. Het is meer dan het concept van folkrock met licht rebelse teksten in het (voornamelijk) Nederlands, want dat concept werd al herhaald zonder Kadril naar de kroon te steken. Het ligt ook niet alleen aan de bezetting, want die wisselt al eens, waarbij de oudgedienden wel steeds een goed oog en oor hebben voor talent.
Kadril is een beetje als de wolfpack van Patrick Lefevere in de wielersport: een ploeg gemaakt voor de klassiekers, waar talent gekneed en geboren wordt, getrokken uit de Vlaamse klei maar gelauwerd tot ver voorbij de landsgrenzen, waar iedereen zowel kopman als helper is, waar koppig volhouden een deugd is en geen vloek, …
Dat Vlaanderen na 46 jaar nog niet genoeg heeft van Kadril is misschien vooral te danken aan de onblusbare fonkel in de ogen van de drie mannen op de eerste van het podium (Bart, Peter en Erwin), met Kimberly erbij als spits die – anders dan bij die van Kommil Foo - wel kan en mag scoren en de drie mannen van de tweede rij (letterlijk, niet figuurlijk) die elk op hun manier Kadril recht houden.
Na dat copieuze hoofdgerecht was er nog één laatste gang te gaan in het menu dat in De Ververij werd opgediend. Dansen was bij Kadril niet mogelijk, maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door Broes die na Kadril in de foyer ten dans speelden. Al van bij de eerste noten stond de dansvloer vol en kon het folkbal losbarsten. Deze band werd zopas in de AB bekroond tot beste live-band bij de Folk Awards en die reputatie maakten ze in Ronse helemaal waar. Veel meer woorden kunnen we daar niet bij bedenken.
Organisatie: CC De Ververij, Ronse
Clamm - Een verpletterende muur van geluid
De eerste groep van de avond had op zijn minst gezegd een intrigerende naam. MIT - The Male Idiot Theory is genoemd naar een theorie die beweert dat mannen idioten zijn en veel meer dan vrouwen risicovolle activiteiten ondernemen waarvan het voordeel verwaarloosbaar of onbestaande is. Dat werd aangetoond in een Engelse studie die liep van 1995 tot 2014 waarin de winnaars van de Darwin Awards, die worden uitgedeeld aan mensen die bijdragen aan de menselijke evolutie door zichzelf op een spectaculair domme manier te laten verongelukken of er in slagen de mogelijkheid om zichzelf voor te planten te verliezen, te vergelijken. Daaruit bleek dat 88,7% van de genomineerden mannen waren!
Interessant maar nog interessanter was de bezetting. Dit Doornikse duo bestaat namelijk uit Lulu Sabbath en Cédric Delaunoy die ik vooral ken van Thee Marvin Gays, een groep waar ik zo'n 10 jaar geleden nogal wat uitstekende optredens van gezien heb en die het toen ook helemaal leek te gaan maken maar daar om één of andere duistere reden nooit in slaagde.
Later zag ik ze nog terug in Vision 3D en nu proberen ze het dus met zijn tweeën in MIT - The Male Theory waarmee ze een cassette uit hebben op Discos Peroquébien, een label uit Valencia. Door een eindeloze zoektocht naar een parkeerplaats - Kortrijk leek wel herschapen in één grote werf - miste ik helaas de eerste tien minuten.
Het duo leek aardig op dreef toen ik binnenkwam: Delaunoy liet zijn jangle gitaar als geen ander rammelen terwijl bassiste Lulu me verblijdde met brutaal snauwende zang. Dat leverde lofi klinkende, hoekige nummers op die mijn nekspieren weer aardig op de proef stelden. Een primitieve mix van garage en punk die men tegenwoordig wel eens als egg punk wegzet. Toch wisten ze me niet helemaal voor zich te winnen. Daarvoor bleven teveel nummers steken bij een overigens altijd uitstekende aanzet terwijl het "boem shaka boem" van de drumcomputer me na een tijdje begon te irriteren. Misschien toch maar een drummer zoeken (als dat enigszins haalbaar is) en de nummers wat beter uitwerken, dan komt het gegarandeerd helemaal goed met MIT - The Male Idiot Theory.
Hoofdattractie van de avond was Clamm, een punk powertrio uit Melbourne dat geregeld in één adem genoemd wordt met Stiff Richards en Amyl & The Sniffers, twee groepen waar ze overigens ook mee bevriend zijn.
Clamm had me vorig jaar op Leffingeleuren compleet van de sokken geblazen wat natuurlijk verwachtingen schept. De kans dat die verwachtingen bij een tweede kennismaking niet ingelost worden en er een ontnuchtering volgt behoort dan zeker tot de mogelijkheden.
En dat was hier helaas ook een beetje het geval waardoor ik me voortdurend zat af te vragen hoe het kwam dat de euforie dit keer uitbleef. Aanvankelijk zat het hen ook niet mee. De eerste 10 à 15 minuten was de gitaar nauwelijks hoorbaar in de betonnen muur van bas en drums. Maar ook toen de klank beter werd bleef ik op mijn honger zitten. Andere mogelijke oorzaak was het ontbreken van bassiste Maisie Everett, die menig hart had weten te veroveren in Leffinge. Ze verliet Clamm om zich volledig te concentreren op haar eigen band, Belair Lip Bombs. Zij werd vervangen door Stella Rennex maar ook die was er niet bij in Kortrijk.
Voor deze Europese tour werd Alan Jones, bassist van het eerste uur, nog eens opgetrommeld en die leek wel een tegenpool van Maisie Everett te zijn. Waar Everett er vorig jaar onbeweeglijk en wat bedeesd bij stond en zo fel contrasteerde met de gebrachte muziek en de taferelen voor het podium, stuiterde Jones uitbundig mee op de bastonen. Het lijkt een detail maar het maakte wel degelijk een verschil.
En dan was er nog de locatie. Dit optreden vond plaats in een uitverkochte bar van De Kreun, een ruimte die destijds waarschijnlijk niet gebouwd werd met de bedoeling er concerten te laten doorgaan. Erg comfortabel was het niet. Nu maak ik zulke situaties wel meer mee maar van een gerespecteerde club als het Wilde Westen verwacht ik toch net iets meer.
Tot zover de azijnpisserij. Was dit dan een slecht optreden? Bijlange niet, meer nog. Was dit de eerste keer geweest dat ik Clamm zag dan had ik hier waarschijnlijk geen kwaad woord over geschreven.
De drie hielden het immers uitermate strak en bestookten ons met korte nummers die telkens aankwamen als mokerslagen. Een verpletterende muur van geluid die vakkundig gebetonneerd werd door de ad interim bassist en drummer Miles Harding waarbij de verrassend gevarieerd klinkende gitaar van Jack Summers met invloeden uit hardcore, noise en zelfs industrial voor wat ademruimte zorgde. De monotone en in galm badende zang van Summers klonk bruut en venijnig alsof hij een bende demonstranten diende op te jutten. Toch bleef zijn verkwikkende gitaarspel, waarvoor hij meer dan eens door de knieën zeeg, het meest tot de verbeelding spreken. Helemaal mooi werd het toen Clamm de set, waarin we vooral nummers uit hun tweede en laatste plaat "Care" hadden gehoord, afsloot met mijn absolute favoriet, "Done it myself", een nummer waarin het melodieuze voor één keer niet verbannen werd.
Organisatie: Wide Westen, Kortrijk
Brutus - Eerst nemen we uw stad in, dan veroveren we de wereld!
Dat we trots mogen zijn op onze Belgische bands en artiesten. Daar bestaat geen minste twijfel over. Die sceptische houding tegenover Eigen Kweek, een beetje eigen aan wij Belgen, is dan ok voor niets nodig. Doorheen de jaren hebben bands en artiesten al bewezen dat ze gewoon wereldklasse zijn.
Neem nu Brutus. Het trio is sinds hun debuut 'Burst' aan een serieuze opmars bezig. Met opvolger 'Nest' nestelen ze zich nog meer in de bovenste regionen. Brutus speelt op de grotere festivals, of als support van grotere bands als Foo Fighters en stonden op nummer 1 in de Zwaarste Lijst op Studio Brussel met “All Along”.
Hun nieuwste plaat 'Union Live' verscheen in 2022, en met deze zijn ze nu ook klaar om live de wereld definitief te veroveren.
Wij waren er bij in een al weken uitverkocht Ancienne Belgique.
De deuren vlogen op deze vrijdagavond al vroeg open voor Quentin Sauvé (***), bassist van hardcore band Birds In Row die op zijn eentje op het podium stond. In een intiemer kader, de spots op hem gericht, ging hij de eerdere experimentele kant uit. Hij sprak het publiek aan, en zorgde voor een knus clubsfeertje. In de grote zaal van de AB kwam dit niet echt tot zijn recht en er waren nog niet echt veel aanwezigen. De Fransman had een heldere stem en liet zich begeleiden door een synthesizer en wisselde af tussen een akoestische en elektrische gitaar.
Quentin Sauvé wist ons puur muzikaal voldoende te bekoren, maar hier klonk het iets te experimenteel en misten we de kleine club of het podium in een cafeetje, waar die warme aparte klank ideaal was. De indringende houding was dik ok, maar hij kon de aandacht onvoldoende behouden.
Dan was het met The Guru Guru (****) wel iets anders. De band rond Tom Adrianssens , voor de gelegenheid uitgedost in pyjama, heeft evenzeer een experimenteel kantje en integreert het in hun strakke aanpak met een vleugje absurditeit en humor. We schreven nog over hun concert in De Casino, Sint-Niklaas (2020), ''The Guru Guru verstaat de unieke kunst om die bommetjes boordevol energie met een vette knipoog te verbinden met de nodige absurditeit. Zodat humor perfect wordt verbonden met bittere ernst. Op een wijze zoals enkel de groten der aarde dat kunnen.''
Die overtuigende aanpak hoorden we opnieuw in een intussen volgelopen AB. Ze klonken furieus, lekker om zich heen stampend en af en toe werd het wat ingetogener. The Guru Guru liet de boel hier al eens ontploffen.
We zien het graag , een band die kan evolueren tot de absolute wereldtop. Brutus (****) slaagt erin na een paar platen en vele live optredens . Een mooi parcours. Sjiek. Ze bliezen ons vroeger al compleet van onze sokken. Een jonge band die volwassen wordt en jeugdige onstuimigheid, speelsheid combineert met doordachtheid. Ondanks de matige interactie bleef het trio stevig overeind. “Liar”, “Horde II” en “War” brachten ons meteen in de juiste stemming.
Hoogtepunten genoeg trouwens … “Dust” - met hulp van Psychonaut-zanger Stefan De Graef was zo eentje.
Opvallend hoe de nieuwe nummers er ingingen als zoete broodjes; toegegeven niet elke song bleef hangen maar hun vitaliteit en gretigheid maken het goed. Brutus heeft dat live aspect en zijn publiek nodig. Ze moesten hun publiek hier op sleeptouw nemen, die eerder rustig was naar Brutus-normen. Headbangend onderging men de sound. Vooraan ontstonden enkele kleine moshpits en we zagen links en rechts een eenzame crowdsurfer over de hoofden heen drijven. Het trio ging rechtdoor en stampte lekker om zich heen. Brutus kreeg in de laatste rechte lijn de handen op elkaar, met o.m. “Baby Seal” en het onoverkomelijke “All Along”. Na “Sugar Dragon” volgde nog een zinderende “Cemetry”. Brutus onderstreepte vanavond alvast het volgende ‘Eerst nemen we uw stad in, dan veroveren we de wereld!’. Het staat genoteerd!
Setlist: Liar//Horde II//War//Victoria//Justice de Julia II//Miles Away//Brave//Storm//What Have We Done//Desert Rain//Space//Dust //Baby Seal//All Along//Sugar Dragon//Cemetry
Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
Brutus: https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4598-brutus-03-02-2023.html
The Guru Guru: https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4597-the-guru-guru-03-02-2023.html
Quentin Sauvé: https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4596-quentin-sauve-03-02-2023.html
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Apocalyptica en Epica (The Epic Apocalypse Tour) - Symfonische synergie
In 2019 sloegen Apocalyptica en Epica de handen in elkaar voor een tournee met als klinkende titel The Epic Apocalypse Tour! Helaas gooide ook hier Covid roet in het eten waardoor de tour tot tweemaal toe uitgesteld werd. Uitstel is echter geen afstel en op 29 januari stonden de grootheden van de symfonische metal voor een uitverkochte AB.
Het voorprogramma werd verzorgd door Wheel. Helaas misten we door het vroege aanvangsuur het optreden van deze progressieve metalband uit Helsinki, Finland.
De landgenoten van Apocalyptica openen daarna met “Ashes of the Modern World”. Dit meesterwerkje uit hun recentste worp ‘Cell-0’ (2020), met enkel akoestische deuntjes, zet meteen de toon voor een set om u tegen te zeggen. De mysterieuze, dreigende toon van het lied wordt kracht bijgezet door beelden van een wereld in verval die via een grote led-muur geprojecteerd worden. Na een akoestische gedeelte waarin we o.a. “Grace” en het prachtige “Rise” voorgeschoteld krijgen, roept frontman Eicca Toppinen zanger Franky Perez op het podium. De enthousiaste Amerikaan begroet het publiek uitgebreid alvorens “I’m not Jesus” in te zetten. Je weet wel, die plaat waar Corey Taylor (Slipknot, Stonesour) oorspronkelijk de vocals op zich neemt. Zeker geen slechte versie, maar we verkiezen toch Taylors stem bij dit lied. Daarna krijgen we “Shadowmaker”, het debuut van Perez bij Apocalyptica. Brussel smult en ook Perez lijkt zich te amuseren, want tijdens het instrumentale gedeelte neemt hij prompt plaats naast percussionist Mikko Sirén om samen te trommelen. Na het populaire “I Don’t Care” wordt Perez terug naar de coulissen verwezen en put Apocalyptica (eindelijk?) uit het album dat voor hun grote doorbraak zorgde in 1996, namelijk ‘Plays Metallica by Four Cellos’ (1996). De begintonen van “Nothing Else Matters” zorgen voor een ingetogen moment van euforie in de zaal en hier en daar verschijnt er zelfs een gsm-lichtje. “Inquisition Symphony” en “Seek and Destroy” zorgen ervoor dat we de zakdoeken niet moeten bovenhalen.
Eindigen doen de Finnen met een geflipte versie van de klassieke klassieker “In The Hall Of The Mountain King” van Edvard Grieg. Het lied dat oorspronkelijk fatsoenlijk ingezet wordt, ontaardt al snel in een muzikale razernij waarbij de cello’s eerder gebruikt lijkten te worden als vuurboren dan muziekinstrumenten. Toch valt hier opnieuw maar een ding op… de absolute wereldklasse en veelzijdigheid van deze band.
Omstreeks negen uur is het dan tijd voor Epica om van jetje te geven. Hoewel dit een co-headline show is, verraden de vele T-shirts dat de meesten toch voor de Nederlandse band gekomen zijn. De Nederlanders openen bombastisch met “Abyss of Time – Countdown to Singularity”, een dijk van een plaat en de ideale opener van een gevarieerde set.
Wie Epica al eerder op festivals zag, weet dat de band graag uitpakt met verbluffende visuals en weelderige vuurwerkjes. Tijdens dit optreden moeten we het echter stellen zonder dit alles. Het podium van de AB is simpelweg te klein (en te laag) om het ritmisch in de fik te steken. Gelukkig brengt ook hier de led-muur soelaas. Vooral tijdens “The Final Lullaby” is het resultaat verbluffend.
Verder wordt opnieuw bevestigd dat Epica een band is waarvan je ziet dat ze graag spelen. Zo straalt en zingt zangeres Simone Simons ook nu weer als een dartele nachtegaal en mismeestert toetsenist Coen Janssen met de nodige schwung zijn keyboard. Ergens midden de set worden de jongens van Apocalyptica er even bijgehaald voor “Rivers” De song krijgt door de typische klank van de cello’s een extra gelaagdheid die het publiek zeker kan smaken. Na een knuffel van Simons mogen de Finnen dan eindelijk de tourbus op.
Verder krijgt Brussel nog “Code of Life and Design your Universe” voorgeschoteld voor we de bisronde ingaan. Die begint met meezinger “Cry for the Moon” die voor een gevoel van samenhorigheid zorgt tussen band en publiek. Zo’n momentje dat zeker nog een paar dagen zal nazinderen bij velen. Via het opzwepende “Beyond The Matrix” gaat het dan naar afsluiter “Consign to Oblivion” dat voor de laatste keer het dak van de muziektempel blaast.
We moesten een tijdje wachten op de Epic Apocalypse Tour, maar ook hier geldt het spreekwoord: honger is de beste saus. Apocalyptica en Epica bewezen met verve dat ze zich nog steeds in de bovenste schuif van de symfonische platenkast bevinden. Daarenboven zorgde deze combo voor een synergie die we al een tijdje niet meer gezien hadden tijdens optredens.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
Epica
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4588-epica-29-01-2023.html
Apocalyptica
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4587-apocalyptica-29-01-2023.html
Wheel
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4586-wheel-29-01-2023.html
Organisatie: Live Nation
Der Klinke test live nieuwe nummers van volgend album
Der Klinke + A Slice Of Life + D:Zine
Het New Wave Concept van Vzw Uitlaat in Beernem beloofde een leuke avond te worden: drie interessante bands die in elkaars verlengde liggen, die elk ruim de tijd krijgen om hun ding te doen, in een mooie zaal (OC Kleine Beer), met licht en geluid van hoog niveau en dat tegen – alles in acht genomen – schappelijke ticketprijs.
De hoge verwachtingen werden ingelost, op een paar schoonheidsfoutjes na.
D:Zine mocht de avond openen om 20.15 u. Deze band heeft een Beernemnaar in de gelederen en is nog niet zo heel lang bezig. Ze begonnen als coverband en evolueerden inmiddels naar eigen werk. Aan dat eigen werk moet hier en daar nog wat bijgeschaafd worden, maar dit is een band met potentie. Op dit moment schiet het bijvoorbeeld nog bij elke song een andere richting uit, van gothic rock tot synthpop en songs met duidelijke invloeden van de (recente, trage) the Cure en de 80’s rock van Simple Minds. Zanger Kurt kan nog wat winst boeken in podiumvastheid en stembereik, terwijl gitarist Sammy met een gezond zelfvertrouwen stond te genieten op het podium. Van deze set onthielden we vooral “Mother And Father, “Crash” (over onze gsm-verslaving) en “Sleeping Giant”. Bijzonder en leuk: in “Action Poetry” speelde Kurt met het openingszinnetje van TC Matic’s “Putain Putain”, wat bij het publiek op heel wat gejoel werd onthaald. Met zijn stuwende bas en riffs die uit de pols van Jean-Marie Aerts hadden kunnen komen, was de TC Matic-connectie compleet. Nog beter werd het met de setafsluiter.
Deze band kon kiezen uit tientallen new wave-klassiekers om er één van als cover te brengen, maar ze verbouwden “The Man Who Sold The World” van David Bowie (en de bekendheid ingezongen door Nirvana op hun album ‘MTV Unplugged In New York’) tot een stuwende postpunk-track met een riffje geleend van the Cure. Fenomenaal goed gevonden en het publiek onthaalde deze versie terecht op een lang applaus. Hopelijk staat deze cover op de binnenkort uit te komen EP van D:Zine.
Tweede aan de beurt was A Slice Of Life. Zanger Dirk vroeg zich af tussen de nummers in openlijk af of hij met zijn Kempens accent wel begrepen zou worden in West-Vlaanderen, maar de provinciegrens is gelukkig nog geen taalgrens. Deze band kon vorig jaar in Vlaanderen en ook wat in het buitenland heel wat harten veroveren met hun tweede album ‘Tabula Rasa’. Dan is het maar de vraag of een band dat ook kan waarmaken op het podium. A Slice Of Life heeft met Dirk Vreys een absolute troef in handen. Hij is nog beter als entertainer dan als zanger en als zanger en tekstschrijver moet hij maar voor weinigen onderdoen. De rest van de band is een ander paar mouwen. De twee gitaristen en de bassist stonden de meeste tijd schijnbaar emotieloos naar hun snaren te staren. Het is nochtans gewoon een postpunkconcert en niet de Koningin Elisabeth-wedstrijd. Het publiek heeft er geen bal om mocht je eens een foutje spelen.
De set van A Slice Of Life bestond uit zowat het hele album ‘Tabula Rasa’, aangevuld met wat ouder werk. De catchy single “Seven Days” zat al vroeg in de set en werd op herkenningsapplaus onthaald. Op “Matterhorn” zong het publiek makkelijk mee en naar het einde van de set werd er voor het podium spontaan gedanst. Het moet al even geleden zijn dat A Slice Of Life nog zo’n lange set mocht spelen, want zanger Dirk kondigde na “Animal Instinct” al meteen de bisnummers aan, zonder dat de band al van het podium was gegaan. In die bisronde kreeg Beernem nog onder meer het prachtige “Liefde Is Oorlog”.
Het was al kwart voor twaalf toen pas de zaallichten doofden en de podiumlichten aangingen voor Der Klinke. Die band staat op het punt om een nieuw album uit te brengen en daarvan werden in Beernem reeds enkele nummers gebracht, zoals onder meer “The Dark Night March” (opgedragen aan een die dag begraven lid van de lokale ‘zwarte’ scène) en “The Shallow Shadow”. “The Right Wrongs”, nochtans een single die prima onthaald werd, zat niet in de set. Een ander nieuw nummer speelde Der Klinke al tijdens de soundcheck, maar volgens frontman Chesko hebben ze het nog niet genoeg in de vingers om het al officieel in de reguliere set te brengen. Maar het klonk toch al veelbelovend.
Voorts zaten er heel wat Der Klinke-klassiekers in de set: “Someone Who Smiles”, “Curtains”, “The River White” en “Who To Deny”. De band steekt altijd één cover in hun live-set. Een tijdlang was dat “She’s Lost Control” van Joy Division en ook “Night Air” van jamie Woon passeerde al de revue, maar in Beernem brachten ze “In Trans As Mission” van Simple Minds. Als kers op de taart werd de set afgerond met – uiteraard – hun grootste hit, “The Doll” en in de bisronde was er nog tijd voor onder meer “Our Dance In Darkness” en “My Frozen Heart”.
Der Klinke stond in Beernem op het podium met het vertrouwen van de grote dagen. Het geloof in de nieuwe nummers is groot en afgaand op de live-uitvoering ervan is dat terecht. En het zijn ook rasentertainers: Chesko als charismatische frontman, Sarah als verleidster (en op synths), Sam als stoïcijnse bassist en tweede stem. Enkel bij gitarist Marco is de entertainende factor wat beperkter, maar zijn muzikale bijdrage is dan weer omgekeerd evenredig van belang.
Der Klinke bewees in Beernem dat ze hun plaats aan de top van de Belgische new wave-scene nog niet snel zullen moeten afstaan. Het publiek kreeg waarvoor het gekomen was.
Afsluiten doen we met één werkpuntje voor de organisatie: de veel te lange pauzes. Bands hebben geen vol uur nodig om hun instrumenten op te zetten en te soundchecken. Die lange pauzes haalden de vaart uit de avond en een deel van het publiek was al op weg naar huis voordat Der Klinke aan de bisnummers begon.
Organisatie: VZW Uitlaat
Lara Rosseel Orchestra - ARK - Durf en improvisatie in die intieme en kleurrijke sound
Lara Rosseel is één van de meest veelzijdige muzikanten die ons landje rijk zijn, ook al wordt ze al te vaak in dat 'hokje' jazz geduwd, ze gaat vooral haar eigen weg. Dat bleek al uit het interview dat we in 2021 met haar hadden. Het interview kun je hier nog eens nalezen - https://www.musiczine.net/nl/interviews/item/81785-lara-rosseel-band-ik-hoop-dat-ik-de-moed-blijf-vinden-om-die-dromen-te-blijven-achterna-gaan-en-ze-ook-te-verwezenlijken.html
Ook bracht ze met 'Hert' (2022) en 'De Grote Vrouw'(2020) twee prachtige platen uit, grensverleggende platen kun je wel zeggen. Live is er een brede kijk en er is sprake van een zekere experimenteerdrift.
Nu stond ze voor deze gelegenheid in Ha concerts, Gent met een heus orkest op het podium onder Lara Rosseel Orchestra - ARK' (*****)
De samenstelling van het orkest: Lara Rosseel (double bass, electr. bass), Sep François (percussion, vibraphone, marimba), Vitja Pauwels (guitar), Robbe Kieckens (percussion), Jan Van Moer (trumpet), Joppe Bestevaar (baritone saxophone, bass clarinet), Stefan Bracaval (flute), Frederik Heirman (trombone), Eva Debruyne (oboe), Jeroen Baert (violin), Amèle Metlini (violin), Marijn Thissen (viola), Aya Pribylovskiy (cello)
Ondanks het feit dat Lara centraal staat opgesteld met haar imposante contrabas, valt al direct op dat het vooral over het totaalplaatje gaat in deze bezetting. Er is de groovy klank van de saxofoon , trompet en fluit. Een muzikale magie ondersteund door een intens mooie viool en gitaar. Muzikaal een emotionele wervelwind. De percussie doet er nog iets bovenop en voegt er een experimenteel kantje aan toe.
Een intieme, verstilde sfeer is er , alsook een heel kleurrijke sound als deze wordt opengetrokken. Lekker zalig.
Een innerlijke warmte heerst een kleine twee uur lang in dit totaalpakket. Bij elke song volgde een welgemeend applaus; de staande en minutenlange ovatie die Lara Rosseel Orchestra in ontvangst mocht nemen op het einde van haar set, bewees dat ze met dit bijzondere project enorm veel mensen diep heeft geraakt. Het applaus bleef trouwens duren tot het orkest achter de coulissen was verdwenen en Lara, met een bedeesde glimlach op de lippen, terug kwam met de mededeling 'dat ze eigenlijk geen song meer over hadden, maar toch nog iets wilden aanbieden' … Een gevarieerd klankentapijt volgde, hemels en onaards. Deze muzikanten staan hoog aangeschreven , doen stijlen in elkaar vloeien en houden van grenzen verleggen in melodie en experiment. Wat een durf en improvisatie in die intieme en kleurrijke sound.
Organisatie: Ha concerts, Gent
Robbie Williams XXV - One man show en stand-up comedy
Openen doen we perfect getimed met een helemaal nieuwe electro-groep van en rond Robbie Williams, Tim Metcalfe en Flynn Francis, Lufthaus. Het is eens iets anders zelf in het voorprogramma staan van … jezelf, echter kwam Robbie daar niet op het podium bij Tim en Flynn maar werd gewerkt met opgenomen beelden op 6 schermen in de vorm van kubussen. Het is echt de moeite, onverwacht, modern, tijdloos en helemaal in de sferen van Berlijn. Het is een aanrader en wie weet zien we dit niet enkel in Ibiza maar deze zomer ook op Tomorrowland.
Na een goed half uur opwarmen zijn we met een tot de nok gevuld Sportpaleis klaar voor de meester-enterainer zelf, Robbie Williams. Hij laat ons met een naaktbeeld van zichzelf in de vorm van De Denker van Rodin wachten tot 21u30, maar niemand heeft daar problemen mee.
En dan plots gaan de lichten uit en … Elvis Presley aan : 'Little less conversation and a little more action' had hij liever zelf geschreven en daar worden we klaargestoomd voor ‘the one and only’.
‘Hey Wow Yeah Yeah’ flikkert op alle schermen en dan het onvermijdelijke ‘Let Me Entertain You’ om er dan direct volledig in te vliegen.
We zijn vertrokken voor een sprookje vol verhalen afgewisseld met de ene hit na de andere. En ja die heeft hij, zelfs meer dan Elton John, Madonna en Michael Jackson, en dat voor een man die als jongen uit een boysband is gegooid.
We vieren dus een hele avond lang een carrière van 25 jaar en zoals in enkele van zijn boeken over zijn leven, houdt hij geen blad voor de mond en vertelt ons voluit over zijn rehabs, verslavingen en op het einde bedankt hij ons, want door ons, zijn fans, is hij er nog.
Hij komt op in gouden blinckywincky-pak en zegt : ”I’m Robbie Williams, this is my band, this my ass” … Er komen nog 6 danseressen bij die precies uit de Moulin Rouge komen.
En dan zegt hij nog "Let me explain what entertainment is”, en dat kan hij inderdaad. Van “Land of 1000 Dances” een cover van Chris Kenner, over “Mansoon” en “Strong” komen we al aan bij “Come Undone”.
Met “Do What You Like” en “Could It Be Magic” van Take That, vertelt hij hele verhalen over hoe hij ooit begon bij Take That en uiteindelijk uit de groep is gegooid. Dit laatste kwam onder andere omdat hij een uitstap naar Glastonbury deed en daar de mannen van Oasis tegen kwam. Vandaar de volgende cover “Don’t look Back In Anger”. Met “The Flood” rondt hij het luik Take That af en begint met het 2de deel van de avond.
Praten met iedereen doet hij graag en hij vraagt zich ook af wat er is met de mensen in Antwerpen, alle mannen hebben geen haar, ‘is iedereen in Antwerpen kaal?’ vraagt hij zich af. Verder haalt hij het voetbal aan 'wat is er in godsnaam met België gebeurd op het WK 2022? Dit was jullie kans om te winnen’’, jaja we weten dat. 'Antwerp are you with me’, het publiek heeft hij mee en het geniet van “The Love Of My Life”, “Eternity”, “Old Before I Die”, “Candy”, “Feel” en “Kids”. Nog een laatste keer knallen doen we met “Rock DJ”.
Zijn vrouw en 4 kinderen liggen hem nauw aan het hart. Hij laat ons weten dat hij al 23 jaar sober is, en bedankt ons uitvoerig voor de warme respons.
Wij kunnen nog even op adem komen alvorens hij start met de ‘encores’ en dit zijn ‘No Regrets’ en‘She’s The One’, die hij zingt voor 'Mariana from Hungary’, die hij uit het publiek heeft gekozen …
Afsluiten doen we met het nummer “Angels” waarover ik las dat hij bij dit nummer soms nadenkt over wie Big Brother moet verlaten en helemaal andere dingen.
En als we denken dat we alle hits gehoord hebben dan laat hij zijn band vertrekken en brengt hij a capella nog eens kort “Strong”, “Come Undone”, “Old Before I Die”, “Candy”, “Feel” en een laatste keer “Angels”.
We beleefden ‘de tijd van ons leven’ en dus hoorden we als afsluiter “I’ve Had The Time Of My Life” van Bill Medley en Jennifer Warnes. Robbie is toch een klassebak! Schitterend concert.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
Robbie Williams
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4583-robbie-williams-26-01-2023.html?Itemid=0
Lufthaus
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4584-lufthaus-26-01-2023.html?Itemid=0
Organisatie: Live Nation
Duke Garwood - Gloedvolle vertraagde blues
Het concertseizoen 2023 trekt zich tergend traag op gang. Het donkere, koude miezerige weer nodigt natuurlijk niet uit om je huis te verlaten, maar het lijkt ook of de concertorganisatoren met een serieuze winterdip zitten, en pas vanaf februari vol gas geven in een korte periode van drie maanden waarin er dan veel te veel geprogrammeerd wordt. In het schaarse aanbod van januari hadden we een pareltje ontwaard in de Cactusclub, en ons voorgevoel werd woensdagavond dubbel en dik bevestigd: Duke Garwood gaf een prachtig, intiem en gloedvol concert in de nieuwe café van de onlangs geopende Cactus Club die vorig jaar verhuisde van de Magdalenazaal naar een nieuw gebouw niet ver van het Minnewaterpark.
Duke Garwood zal je vooral kennen van zijn platen die hij opnam met Mark Lanegan, ‘Black Pudding’ (2013) en ‘With Animals’ (2018); en de Lanegan-connectie was er ook vanavond; want op keyboards speelde immers onze eigen Aldo Struyf, lid van de live-band van Mark Lanegan. Daarnaast had Garwood ook een drummer meegebracht, Paul May en een bassist, John J. Presley, die in 2019 op The Barn speelde in Werchter.
Aanleiding van de tour van Duke Garwood was zijn nieuwe plaat ‘Rogues Gospel’, die hij opnam samen met Paul May in de zomer van 2020 tijdens de lockdown en eind vorig jaar uitkwam. Rond halftien baanden Garwood en zijn band zich een weg door het Cactuscafé, waar iedereen klaarzat met een biertje aan tafel om te genieten van wat een intiem, sfeervol concert zou worden.
Garwood had vier of vijf gitaren klaarstaan, waaronder een Flying V, maar wie op basis van die gitaar hardrock verwachtte, werd op het verkeerde been gezet. Nee, Garwood is een gitaarvirtuoos, maar toonde zich een meester in de beperking: hij speelde americana, geworteld in de blues, maar dan heel erg vertraagd, en de noten die hij niet speelde waren even belangrijk als de akkoorden die hij met overduidelijk gemak uit zijn snaren toverde. We hoorden een soort impressionistische, uitgepuurde blues, die ademde en borrelde, bij momenten dreigend, zeker als Aldo Struyf dit ondersteunde op keyboards met donkere, bezwerende orgelklanken. Paul May strooide jazzlicks in het rond, of toonde zich een meester in de beperking door een strakke beat aan te houden. Garwood’s gitaarspel deed ons ook denken aan Robbie Krieger’s jazzy gitaar in “The end” (vooral dan de passage “The killer awoke before dawn, he put his boots on”).
Ook de broeierige sfeer waar Warren Ellis een patent op heeft, was een duidelijk referentiepunt. De zangstem van Garwood stond er ook, geen brommende bariton als bij wijlen Mark Lanegan, maar iets dat leek op Daan zoals die bij Dead Man Ray zong.
Een aantal nummers stak er boven uit, “Cold blooded” en afsluiter “Neon rain is falling” uit zijn nieuwe plaat met een pulserende bas en dreigende keys.
In deze donkere dagen was dit concert als een glaasje gemberthee, warm, gloedvol en het perfecte medicijn tegen de winterblues.
Organisatie: Cactus Club, Brugge
Nederlands 
Français 
